Lorenzo
“Very impressive, Andrea. Ang laki ng improvements ng grades mo compare the prelim of the last semester. Keep up the good work, Hija.” says Dean Bernal after handing me my class cards. Nag pasalamat ako at kinuha ko na ang mga ito at lumabas na ng office niya.
I sighed in relief when I saw my grades. Mabuti naman at yung 2.50 sa Information Resource Management ang pinaka mababa ko. Hindi nga ako makapaniwala nung nakita ko yung flat two ko sa Accounting 2 at 2.25 sa Math 15. I thought hindi ko na mahahatak yung grades ko sa dami ba naman ng mababang quizzes and unit exams ko before akong i-tutor ni Chase. Pero buti nalang, I was able to aced the prelim exams on those subjects.
“How did you do Rhei?” tanong ni Beth pag-balik ko ng classroom. Nakuha na niya and ni Stephanie yung mga classcards nila kanina. Natatawa pa nga ako sa mga naging reactions nila eh. Hindi talaga sila makapaniwala and very disappointed pa ang mga letse sa mga natanggap na grades. Like seriously, ano pa bang ine-expect nila? Nabuhay lang naman sa pangongopya si Bethany and the night before the exams lang naman nakaisip mag-buklat ng textbooks itong si Steph. Well, may mga instances naman na gumagana yung cramming but judging sa result ng mga exams nila, I don’t think it’s applicable to them.
Imbis na sagutin si Bethany, pinakita ko na lang sa kanila ang mga classcards ko. Napansin kong lumukot ang pagmumukha ni Steph pagkakita sa mga ito. Inggit much? Now, sino ngayon sa atin ang disastrous ang grades.
“Holy cow! How nice naman, Rhei!”
“I know right. Thanks, Bethany!"
“I should probably get the Accountancy girl to tutor me too. You really need to share her to me, Rhea. Kahit sa midterms lang.” sabi naman ni Steph na subsob na naman sa pag-tetext.
Did she just say share? Seriously? No way in hell.
“Firstly, her name’s Chase Santillan and secondly, nope, you know I don’t share. Go get your own tutor. Ang dami pang ibang mga scholar diyan.”
“Oh, c’mon. Huwag ka nga madamot. Midterm lang. You can get her back after that.”
“What part of ‘nope’ didn’t you understand?! I told you humanap ka na lang ng ibang mag-tututor sa’yo. Go visit the Scholar’s Office.” naiinis kong sagot sa kanya. Napaka kulit kasi! Sinabi ng hindi pwede.
“But, she’s the best among them and I kinda like her. Bilis na, Rhea. I need the best tutor I can get. My grades is calling for desperate measures.” insist niya pa sa nakakainis na boses. Gusto ko tuloy siyang lapitan para masampal.Wala akong pakialam kong bumagsak pa siya. Deserve naman. Well-deserved. Sa pakikipag text lang siya nag eeffort.
“Oh, I like her too alright. You can go and hire a Professor for a tutor for all I care, but leave Chase alone!”
She’s mine.
“Whatever. I can go and talk to her myself. I’m sure hindi niya tatanggihan ang extra income. I’ll even pay her double.” sabi niya pa at umirap-irap pa talaga sa akin. Damn you, Stephanie!
“Hindi siya mukhang pera, Steph but still, don’t you dare. Don’t you just dare.” sabi ko pa sabay walk out. Nakakasira kasi ng mood yung bwisit na babae na yun! Sinabi na nga na hindi eh! Napaka tigas ng ulo at hindi makaintindi. Kainis lang!
…
I am on way para puntahan si Chase ngayon at ipakita ang mga classcards ko sa kanya. Lalo na yung sa Accounting 2 at Math 15 na mga subjects na tinuturo niya sa akin. Wala lang. Gusto ko lang siya pabilibin. I want to see her reaction. Matutuwa yun, I'm sure.
Pababa na sana ako ng hagdan ng maka-receive pa ako ng text. Galing kay.. Wow. Galing kay Santillan. Nagulat pa ako. Paano naman kasi, minsan lang mag-text yun. Parang pang-lima palang siguro simula nung kinuha niya yung number ko eh. Binasa ko na agad. Baka kasi importante. I mean nag-load siya eh, it must be very important.
Andy, congrats! Ang taas
pala ng mga grades mo.
Hindi ko naman mapigilan mapangiti nung nabasa ko ang text niya. So nag-load pala siya para lang I congratulate ako. Ang sweet talaga nung kuripot na yun. Pero paano niya kaya nalaman? Sila Beth at Steph palang nasabihan ko eh.
Thanks. How did you know?
*sent*
Ilang minutes pa, nag-reply na ulit siya.
tinanong ko kay prof robles haha
Oh ok. btw, is it okay kung wala muna tayong tutorial mamaya? I think I need a break. Pls?
*sent*
Yep. Nilagyan ko talaga ng please para hindi siya makatanggi. Talaga naman kailangan ko ng break eh. Ang sakit kaya sa ulo mag-aral ng Math. Okay lang sana kung yun lang proproblemahin ko eh, may mga minor subjects din naman ako na ni-review. Isasama ko nalang yung bubwit na yun sa mall. As thanks na din para sa effort niya sa pag tuturo sa akin.
Maya maya pa, nag reply na ulit siya.
ok
Parang gusto ko pang ibato yung phone ko sa inis nung nabasa ko yung reply niya. Napaka-ikli naman kasi. Ok niya mukha niya. Walang ka effort effort. Napaka tamad! Next time talaga na mag-text siya, who you siya sa akin!
Anyway, since alam niya na naman yung grades ko wala na ako dahilan para puntahan pa siya sa building nila. Bumalik na lang ako ng room.
…
“Let’s go, girls. Let’s shop na until we drop! Deserve kaya natin to.” si Bethany. Kung maka deserve naman eh akala mo talaga nag effort siya sa studies niya.
“I can't. I’m not in the mood.”
Chineck ko ulit ang phone ko. Wala talaga. Hindi siya nag-rereply. Kanina pa ako nag message. I tried calling her once, pero wala din. Kairita talaga yung Santillan na yun.
“Nuh uh. Hindi pwede. Let’s go.” si Steph.
Hinatak na ako nung dalawa. Oh well. Bakit ba ako nag-eemote. Kung ayaw niya mag-reply, eh di huwag. Hindi siya kawalan. Bahala siya!
Dumiretso na kami ni Bethany sa may gate ng school. Si Steph naman, sa parking lot. Yung car nalang niya ang gagamitin namin.
While walking, nag ring yung phone ko. Kinuha ko agad. I thought si Santillan na yung tumatawag. Si James lang pala. Bakit ba ako nag expect na tatawag siya, eh ni mag-reply nga ng text messages hindi niya magawa.
‘Hi Andrea.’
Tss. Medyo tumagal din ng ilang minuto yung tawag niya. Ang dami niya kasing kwento. I was in the middle of a boring conversation when Bethany tugged on my blouse.
“What?” I asked her in a clearly annoyed voice.
“It’s Chase oh. Look.” sabi niya sabay turo sa pandak na nakatayo lang at may parang hinihintay. Grabe, andiyan lang pala siya. I quickly ended my conversation with James. Nag dahilan nalang ako. Lalapitan na sana namin ni Bethany si Santillan pero may biglang lumapit sa kanya na lalaki.
“Is that her boyfriend?”
Nainis ako bigla dun sa tanong niya. Boyfriend agad? Di ba pwedeng kakilala lang? Or a classmate, maybe? Masyadong advance utak nitong si Bethany pagdating sa mga ganitong bagay.
Tinitigan ko ulit yung guy. Parang familiar kasi. Pero, saglit lang din at nakilala ko na siya. Siya yung classmates na kasama niya noon sa P.E. class nila. Close ba sila? At nagtatawanan pa talaga ang mga hinayupak. So, kaya pala siya hindi nag-rereply sa akin kasi nakikipag landian siya. Bwisit. Pero wala akong pakialam.
To hell with you, Santillan.
“Aww. Ang sweet nila. Kinuha pa talaga nung guy yung bag ni Chase. Don’t you think they look good together, Rhei?”
Napairap ako sa kaartehan ni Bethany.
“I don’t give a shit! Tara na nga.”
Hinatak ko na si Bethany para umalis. But, when I saw Santillan walking with that guy in my peripheral vision at nung pa diretso na sila sa kotse na nakaparada sa labas ng gate, something came over me. I don’t know what exactly but the feeling is so unpleasant. I was clenching my fist. Next thing I knew, I was walking towards them. Narinig ko pa si Bethany na tinatawag ako but I ignored her.
Pasakay na sila dun sa pangit na kotse nang bigla ko hatakin yung braso ni Santillan palayo. Hinablot ko na din yung bag niya na hawak nung guy na naiwang dumbstruck sa ginawa ko.
“Andy? Anong ginagawa mo?”
“Sinusundo ka, ano pa ba sa tingin mo?” mataray kong sagot sa kanya.
“Sabi mo wala tayo tutorial ngayon. Wait nga, ang sakit na. Bitawan mo nga muna ako. May pupuntahan kami ni Greg ngayon eh.”
Nag panting ang tenga ko sa sinabi niya. So, Greg pala ang name niya.
“Hindi mo ba binabasa yung mga text ko sa’yo? Anong silbi ng cellphone mo? Anyway, I changed my mind. At ang landi mo din no? Basta mukhang mayaman sumasama ka? Kayo talagang mahihirap, mga desperado.”
Oh crap!
Kung gaano ko kabilis nasabi ang mga salitang yun ganun din naman kabilis yung regret na naramdaman ko. Damn it! I didn’t mean to say those things to her. Grabe lang talaga yung inis ko nung mas inuna niya pa yung lalake na yun kesa sa lakad dapat namin.
I felt her stiffened. Walang habas niyang hinablot yung braso niyang hawak ko sabay padabog na kinuha yung bag niya. Tiningnan niya muna ako ng masama tsaka tumalikod.
“Hoy! Saan ka pupunta?!” pero hindi siya sumagot. Diretso lakad pa din siya na parang walang narinig.
“Santillan!”
“Letse ka! Pansinin mo nga ako!”
Nakita kong bigla siyang tumigil at humarap sa akin. Pero grabe pa din yung tingin niya.
“Wala kang pakialam, Andrea Lorenzo! Hindi tayo mag kaibigan. Hindi ko kailangan mag paliwanag sa’yo. Napaka judgemental mong tao!”
Yun ang huli niyang sinabi bago siya tuluyan umalis. Parang echo na paulit ulit ko naman ito narininig.
Hindi tayo mag kaibigan.
Hindi tayo mag-kaibigan.
HINDI TAYO MAG KAIBIGAN.
Tama siya. hindi kami friends. Pero hindi na din kami enemies tulad ng dati. I actually wanted us to be closer. Oo, I admit! She’s a genuinely nice person. Pero, baka dahil nga sa mga nasabi ko sa kanya kanina, back to square one na naman kami.
Damn it! I made her mad at me. AGAIN. Can somebody enroll me to the nearest Anger Management class? Kahit online, papatusin ko na eh.
At dahil totally ruined na yung mood ko, I decided to go home na lang. Iniwan ko na sila Bethany and Steph. Pag dating ko ng bahay, nag kulong agad ako ng kwarto. Kinuha ko yung phone ko at padabog na humiga ng kama.
Dapat itetext ko lang si Lauren and Fiel like what I always do when I’m feeling down pero, I find myself looking at the stolen picture ni Santillan na kinuha ko nung nakitulog siya dito. Yep, I took a picture. I’m not a creeper, alright? She just looked so damn adorable when she’s sleeping that I had to take a picture. I’m sure ganun din ang gagawin niyo kung kayo ang nasa kalagayan ko. Diba?
Bakit ko pa kasi nasabi yun sa kanya. Basta ang alam ko, I felt something na first time ko lang naramdaman ever since at hindi ko gusto yung pakiramdam na yun.
I’m sorry, Chase. I don’t know what came over me.