Chapter 113: Rest In Peace
Zandra Kielce Santiago
"Mommy!!!! Si Doremon kinuha lollipop ko!!" sabi ko habang tumakbo papunta sa kusina
"HAHAHA mom look at her she look like a baby" tawa ni Zandro habang unti-unti nyang binubuksan ang lollipop ko
***
"Mom we buy tocolet, And hmm it's so yummy" tili ko habang kinakausap si mommy
"Zandra It's chocolate not tocolet" pag tama nya sa maling grammar na sinabi ko..
***
"Twinnie!!! Wake up!!! Daddy is here!!!!" Sigaw nya habang tumatalon sa kama ko tapos sinipa ko naman ang paa nya kaya nahulog sya
"HAHAHAHA buti nga" tawa ko sa kanya pero sinamangotan lang nya ako
***
"Hello kitty!! Yung crush mo oh!" Sigaw nya habang nag bibili ako ng Kendy pero pag tingin ko wala naman kaya enerapan ko sya
"HAHAHA uto-uto" sabi nya kaya binato ko sya ng kendy na hawak ko...
Bakit sya pa? Bakit sya pa ang kailangan bawian ng buhay? Bakit hindi na lang ako?
"I love you Zandra, I love you so much" kasabay noon ang pag kiss nya sa pisngi ko...
Tanging alaala na lang ang nakikita, Puso ko'y unti-unting nawawasak sa tuwing maririnig ko ang boses nya sa utak ko...
"In the name of the father the son the holly spirit Amen."
Unti-unti bumababa ang kabaong nya, Unti-unti ding nawawasak ang puso ko...
"No, Stop!" sabi ko at lumuhod sa puntod nya
"No, No, No, Daddy, Mommy He--He's not dead, We're just dreaming" sabi ko habang umiiyak
"No! Fuck! Don't touch me!! My brother is not dead!! Hindi sya yan!" Sabi ko habang walang tigil ang pag hinto ng luha ko, And I saw my friends crying silently, And I'm here crying loudly, begging my mom and dad...
Umupo si mommy sa harap ko at pinahid ang luha ko..
"Forgive us, But your brother is gone" sabi ni mommy na dinamayan ako sa pag iyak...
"No, Hin- Hindi totoo yun..Mag kasama pa lang kami kagabi, Sabi pa nya, Mag iingat daw ako, Lab na lab daw nya ako *sink tayo" sabi ko habang sumasakit na ang ulo sa pag iyak...
Niyakap ako ni mommy at si daddy naman ay lumapit sa amin at niyakap din kami...
"Hindi totoo yun.." sabi ko sa kanila, Tinayo ako ni dad na heto na naman yung mga tarantado na lalaki binababa ang kabaong ng kapatid ko...
"Kuyaaaaaaaa!!" sabi ko at muling pumalag sa mga hawak ng magulang ako...
Tiningnan ko ang kabaong and saw him, I saw brother..
"This is not real, You- your not dead, Sabi mo di mo ako iiwan? Sabi mo ikaw ang magiging hero ko sa lahat ng bagay? Sabi mo pag kinasal ako ikaw ang aakay sakin sa harap ng altar? Bakit? Ba-Bakit ka naandyan? Bakit nakapikit ka dyan? Open your eyes idiot!! Hindi mo ko iiwan diba? Nangako ka, Dapat tupadin mo" walang hupay na iyak ko
"Ms. Kailangan na nyang bumaba" sabi nong lalaki
"Gusto mo ihulog kita dito? Peste!" sabi ko at tiningnan sya ng masama
"Baby, Hindi ka iiwan ng kapatid mo" sabi ni Dad
"Then explain it to me! Bakit sya naandyan sa kabaong na yan?" Sabi ko habang umiiyak padin
"Nawala man sya sa mundong ito, Pero naandito at dito lang sya" sabi ni daddy habang tinuro ang utak at puso ko..
"Nasa utak mo sya, Dahil naandyan lahat ng alaala ninyong dalawa, Nasa puso mo sya, Dahil isa sya sa mahal mo nang subra" sabi ni dad kaya mas lalo pang dumami ang luha na pumapatak sa mata ko....
I love you Zandro, You are my HERO, Rest In Peace DOREMON...
ILYF