ရက္အနည္းငယ္ၾကာသည့္အခါမွာေတာ့ လန္စစ္ေကြၽးႏွင့္ လန္က်င့္ရီတို႔မိုရြာသို႔သြားဖို႔အေၾကာင္းဖန္လာသည္။ ႏွစ္ေယာက္သားက စိတ္လႈပ္ရွားစြာပဲဤသတင္းကို အားယန္ကိုေျပာျပေလသည္။ အားယန္၏ေခါင္းထဲတြင္ေတာ့မီးလံုးေလးလင္းလက္သြားသည္။
'မိုရြာကိုသြားမွာဆိုေတာ့ ဒါ ေ၀့၀ူ႐ွန္းျပန္ေရာက္လာတဲ့အခန္းပဲ! ေ၀့၀ူ႐ွန္းက ရီလင္းေလာင္ဇူဆိုေတာ့ ေမွာ္ပညာကြၽမ္းက်င္မွာ အေသအခ်ာပဲ။ သူသာဆိုရင္ ငါ့ကမာၻကိုျပန္သြားလို႔ရမယ့္နည္းကိုသိခ်င္သိႏိုင္တယ္!´
"အစ္ကိုတို႔! အားယန္ကိုလည္းေခၚသြားပါ"
"ဟင္? အားယန္ ေနေကာင္းေသးလို႔လား။ ၿပီးေတာ့အခုခရီးက မေကာင္းဆိုး၀ါးႏွိမ္နင္းဖို႔သြားရမွာ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္ အားရန္"
လန္စစ္ေကြၽးကေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း သူ၏ညီေလးကိုပူပန္ေနျပန္သည္။
"ကြၽန္ေတာ္ေနေကာင္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့အစ္ကိုတို႔လည္းပါမွာပဲဟာ"
"လိုက္ခ်င္ရင္ ဟန္ကြမ္ကြၽင္း ဆီမွာသြားခြင့္ေတာင္းေလအားယန္" က်င့္ရီကအၾကံေပးသည္။
"အခုပဲခြင့္သြားေတာင္းမယ္!"
အလ်ွင္စလိုထြက္သြားေသာ အားယန္ကိုစစ္ေကြၽးတားခ်ိန္ပင္မရလိုက္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ က်င့္ရီကိုအခါတစ္ရာေလာက္႐ိုက္ၿပီးေနၿပီျဖစ္သည္။ သူတို႔ညီေလးကို အႏ ၱရာယ္မ်ားသည့္ခရီးမလိုက္ေစခ်င္ပါ။
_____________________________________
"ဟန္ကြမ္ကြၽင္း အားယန္ကို အစ္ကိုစစ္ေကြၽးတို႔နဲ႔လိုက္ခြင့္ျပဳပါ"
အစဥ္မေျပာင္းလဲေသာမ်က္ႏွာထားႏွင့္ လန္၀မ္က်ီးက အားယန္ကိုၾကည့္သည္။ စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ ဘာရယ္မသိသည့္ အလိုမက်မႈတစ္ခု။ ယခု လန္႐ွင္းလ်န္က အတိတ္မေမ့ခင္ လန္႐ွင္းလ်န္ ႏွင့္နည္းနည္းမွမသက္ဆိုင္။ ခရီးေ၀းသြားဖို႔မေျပာႏွင့္ တိမ္လႊာနန္းၿမိဳင္၏အျပင္ဘက္ထြက္ဖို႔ပင္ ၀န္ေလးတတ္ေသာ အားယန္မွာ စစ္ေကြၽးတို႔ႏွင့္ခရီးအတူသြားခ်င္သည္ ဆိုသည္ကထူးဆန္းလွသည္။
"အင္း။ သြားလို႔ရတယ္"
အားယန္ကိုသြားခြင့္ျပဳသည့္အေျဖေပးၿပီးတာႏွင့္ လန္က်န္႔ကိုယ့္အေဆာင္ကိုယ္ျပန္လာခဲ့သည္။ သူ႔အစ္ကိုေတာ္၏ေမြးစားကေလးမွာ အေတာ္ထူးဆန္းေနသည္ပင္။
တစ္ရက္ေနလို႔ စကားတစ္ခြန္းမေျပာတတ္သည့္ လန္႐ွင္းလ်န္က ယခုက်င့္ရီႏွင့္ေပါက္ေပါက္ေဖာက္ေနသည္။ ေမြးထားသည့္ယုန္ေတြကိုအဖက္ပင္မလုပ္ခဲ့သည့္သူက ယခုေတာ့ ထိုယုန္ေတြကိုနာမည္ေပးၿပီးေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးေဆာ့ေနသည္။ အျခားလူတစ္ေယာက္ႏွင့္မ်ားမွားလာသလားဟု လန္က်န္႔သံသယ၀င္မိပါ၏။
_____________________________________
ေနာက္ဆံုးေတာ့ မိုအိမ္ေတာ္ကိုသြားရန္ ေန႔ရက္ေရာက္လာၿပီျဖစ္သည္။ အားယန္ကေတာ့ စိတ္ခ်မ္းသာေပ်ာ္ရႊင္စြာပင္ အစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ႏွင့္လိုက္လာခဲ့သည္။ အားယန္အတြက္ ထူးဆန္းစြာပင္ ဓားပ်ံစီးရသည္မွာအဆင္ေျပေနေလသည္။ မိုအိမ္ေတာ္ကိုေရာက္သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ အားယန္မွာဟိုၾကည့္သည္ၾကည့္ႏွင့္ ေ၀့၀ူ႐ွန္းကိုစတင္႐ွာေဖြေတာ့သည္။
"လန္ဂိုဏ္းကသခင္ေလးတို႔ဒီဘက္ႂကြပါ"
မိုအိမ္ေတာ္မွအေစခံတစ္ေယာက္က အားယန္တို႔ကို ဧည့္ခန္းသို႔ဦးတည္ေခၚေဆာင္သြားသည္။ ဧည့္ခန္းထဲတြင္ေတာ့ မိုသခင္မကေစာင့္ႀကိဳလ်ွက္႐ွိသည္။
'အင္းေလ ေနာက္က်ရင္ဒီမွာေတြ႔ရမွာပဲဟာ တကူးတက႐ွာမေနေတာ့ပါဘူး´
"လန္ဂိုဏ္းကတပည့္ေတြက သတၱိ႐ွိတဲ့သူရဲေကာင္းေတြလို႔ၾကားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ေခ်ာလိုက္ၾကတာ"
၀တၱဳကိုတစ္ရာ့ဆယ့္ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ဖတ္ၿပီးသည့္ အားယန္ကေတာ့ သခင္မဘာေျပာမည္ဆိုသည္ကိုႀကိဳသိေနေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ မိမိေ႐ွ႕မွေရေႏြးခြက္ကိုကိုင္လ်ွက္ မိုရႊမ္းယြီ တစ္ျဖစ္လဲ ေ၀့၀ူ႐ွန္းေပၚလာမည့္အခ်ိန္ကိုေစာင့္ေနေလသည္။
"အေမ အေမ!!"
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အခန္းထဲသို႔ မိုဇီယြမ္အေလာတႀကီးေျပး၀င္လာသည္။
'မိုရႊမ္းယြီက ေမွာ္ပညာေလးနည္းနည္းတတ္တာနဲ႔ပဲသားကိုအႏုိင္က်င့္လိုက္တယ္´ အားယန္ေခါင္းထဲတြင္ေျပာလိုက္သည္။
"အေမ! မိုရႊမ္းယြီ သူ သူ ေမွာ္ပညာေလး နည္းနည္းတတ္တာနဲ႔ပဲသားကို အႏိုင္က်င့္တယ္"
"ဘာရယ္ သူသားကို႐ိုက္လိုက္ေသးလား!"
မိုသခင္မႏွင့္ မုိဇီယြမ္တို႔စကားေျပာေနစဥ္ အားယန္မွာေတာ့ စိတ္လႈပ္ရွားေနေလသည္။ မၾကာခင္အခ်ိန္တြင္ ေ၀့၀ူ႐ွန္းေရာက္လာေတာ့မည္။
"မင္း ဒီထဲ၀င္လို႔မရဘူး"
"သြားစမ္း"
"မသြားဘူး မသြားဘူး ငါကစားခ်င္ေသးတယ္"
တံခါးအျပင္ဘက္မွစကားသံမ်ားကိုၾကားလိုက္ရသည္ႏွင့္ အားယန္မည္သူေရာက္ေနၿပီဆိုတာသိလိုက္ပါ၏။ အခုခ်က္ခ်င္း ထေျပးၿပီးမႏႈတ္ဆက္မိေအာင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္ထားရသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ပင္ မိုရႊမ္းယြီတစ္ေယာက္ ဧည့္ခန္းထဲသို႔ေျပး၀င္လာေလရာ တံခါးေဘာင္ႏွင့္ ခလုတ္တိုက္ေလသည္။
"သတိထား!"
မိုရႊမ္းယြီလဲမက်ခင္ အားယန္ကဖမ္းထိန္းေပးလိုက္သည္။
'အား!! ေခ်ာလိုက္တာ! ေ၀့၀ူ႐ွန္းကို အခုလိုအနီးကပ္ျမင္ေနရတာမယံုႏိုင္ဘူး! ငါေသလို႔ရၿပီ!!!´
အားယန္တစ္ေယာက္အေတြးထဲတြင္ Fangirl ေနစဥ္မွာပင္ မိုရႊမ္းယြီ၏ခုန္အုပ္ျခင္းခံလိုက္ရသည္။
"ငါ့ပစၥည္းေတြကိုဖြက္ထားတာမင္းလား!"
"လာၾကစမ္း ဒီအ႐ူးကိုဆြဲထုတ္သြားၾကစမ္း"
"ငါမသြားဘူး ငါမသြားဘူး!!"
မိုအိမ္ေတာ္ဧည့္ခန္းတြင္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ျဖစ္ေနခ်ိန္ လန္႐ွင္းလ်န္မွာထိုင္ၾကည့္ရံုကလြဲ၍မတတ္ႏိုင္ေပ။
______________________________________
႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲအျဖစ္အပ်က္ေတြအၿပီးမွာေတာ့ အားယန္တစ္ေယာက္ စစ္ေကြၽးႏွင့္က်င့္ရီတို႔ကိုကူႁပီး အလံေတြေထာင္ေပးသည္။ ေ၀့၀ူ႐ွန္းႏွင့္ဘယ္အခ်ိန္ေတြ႔၍ဘယ္အခ်ိန္တြင္ အကူအညီေတာင္းရမည္တိုသည္ကိုလည္း စဥ္းစားေနရသည္။ အားယန္အတြက္ေတာ့ အမွတ္ရစရာေန႔ေလးတစ္ေန႔ပါေပ။
[Unicode]
ရက်အနည်းငယ်ကြာသည့်အခါမှာတော့ လန်စစ်ကျွေးနှင့် လန်ကျင့်ရီတို့မိုရွာသို့သွားဖို့အကြောင်းဖန်လာသည်။ နှစ်ယောက်သားက စိတ်လှုပ်ရှားစွာပဲဤသတင်းကို အားယန်ကိုပြောပြလေသည်။ အားယန်၏ခေါင်းထဲတွင်တော့မီးလုံးလေးလင်းလက်သွားသည်။
'မိုရွာကိုသွားမှာဆိုတော့ ဒါ ဝေ့ဝူရှန်းပြန်ရောက်လာတဲ့အခန်းပဲ! ဝေ့ဝူရှန်းက ရီလင်းလောင်ဇူဆိုတော့ မှော်ပညာကျွမ်းကျင်မှာ အသေအချာပဲ။ သူသာဆိုရင် ငါ့ကမ္ဘာကိုပြန်သွားလို့ရမယ့်နည်းကိုသိချင်သိနိုင်တယ်!´
"အစ်ကိုတို့! အားယန်ကိုလည်းခေါ်သွားပါ"
"ဟင်? အားယန် နေကောင်းသေးလို့လား။ ပြီးတော့အခုခရီးက မကောင်းဆိုးဝါးနှိမ်နင်းဖို့သွားရမှာ အန္တရာယ်များတယ် အားရန်"
လန်စစ်ကျွေးကတော့ ထုံးစံအတိုင်း သူ၏ညီလေးကိုပူပန်နေပြန်သည်။
"ကျွန်တော်နေကောင်းပါတယ်။ ပြီးတော့အစ်ကိုတို့လည်းပါမှာပဲဟာ"
"လိုက်ချင်ရင် ဟန်ကွမ်ကျွင်း ဆီမှာသွားခွင့်တောင်းလေအားယန်" ကျင့်ရီကအကြံပေးသည်။
"အခုပဲခွင့်သွားတောင်းမယ်!"
အလျှင်စလိုထွက်သွားသော အားယန်ကိုစစ်ကျွေးတားချိန်ပင်မရလိုက်။ စိတ်ထဲမှာတော့ ကျင့်ရီကိုအခါတစ်ရာလောက်ရိုက်ပြီးနေပြီဖြစ်သည်။ သူတို့ညီလေးကို အန ္တရာယ်များသည့်ခရီးမလိုက်စေချင်ပါ။
_____________________________________
"ဟန်ကွမ်ကျွင်း အားယန်ကို အစ်ကိုစစ်ကျွေးတို့နဲ့လိုက်ခွင့်ပြုပါ"
အစဉ်မပြောင်းလဲသောမျက်နှာထားနှင့် လန်ဝမ်ကျီးက အားယန်ကိုကြည့်သည်။ စိတ်ထဲတွင်တော့ ဘာရယ်မသိသည့် အလိုမကျမှုတစ်ခု။ ယခု လန်ရှင်းလျန်က အတိတ်မမေ့ခင် လန်ရှင်းလျန် နှင့်နည်းနည်းမှမသက်ဆိုင်။ ခရီးဝေးသွားဖို့မပြောနှင့် တိမ်လွှာနန်းမြိုင်၏အပြင်ဘက်ထွက်ဖို့ပင် ဝန်လေးတတ်သော အားယန်မှာ စစ်ကျွေးတို့နှင့်ခရီးအတူသွားချင်သည် ဆိုသည်ကထူးဆန်းလှသည်။
"အင်း။ သွားလို့ရတယ်"
အားယန်ကိုသွားခွင့်ပြုသည့်အဖြေပေးပြီးတာနှင့် လန်ကျန့်ကိုယ့်အဆောင်ကိုယ်ပြန်လာခဲ့သည်။ သူ့အစ်ကိုတော်၏မွေးစားကလေးမှာ အတော်ထူးဆန်းနေသည်ပင်။
တစ်ရက်နေလို့ စကားတစ်ခွန်းမပြောတတ်သည့် လန်ရှင်းလျန်က ယခုကျင့်ရီနှင့်ပေါက်ပေါက်ဖောက်နေသည်။ မွေးထားသည့်ယုန်တွေကိုအဖက်ပင်မလုပ်ခဲ့သည့်သူက ယခုတော့ ထိုယုန်တွေကိုနာမည်ပေးပြီးပျော်ပျော်ပါးပါးဆော့နေသည်။ အခြားလူတစ်ယောက်နှင့်များမှားလာသလားဟု လန်ကျန့်သံသယဝင်မိပါ၏။
_____________________________________
နောက်ဆုံးတော့ မိုအိမ်တော်ကိုသွားရန် နေ့ရက်ရောက်လာပြီဖြစ်သည်။ အားယန်ကတော့ စိတ်ချမ်းသာပျော်ရွှင်စွာပင် အစ်ကိုနှစ်ယောက်နှင့်လိုက်လာခဲ့သည်။ အားယန်အတွက် ထူးဆန်းစွာပင် ဓားပျံစီးရသည်မှာအဆင်ပြေနေလေသည်။ မိုအိမ်တော်ကိုရောက်သည်နှင့်တစ်ပြိုင်နက် အားယန်မှာဟိုကြည့်သည်ကြည့်နှင့် ဝေ့ဝူရှန်းကိုစတင်ရှာဖွေတော့သည်။
"လန်ဂိုဏ်းကသခင်လေးတို့ဒီဘက်ကြွပါ"
မိုအိမ်တော်မှအစေခံတစ်ယောက်က အားယန်တို့ကို ဧည့်ခန်းသို့ဦးတည်ခေါ်ဆောင်သွားသည်။ ဧည့်ခန်းထဲတွင်တော့ မိုသခင်မကစောင့်ကြိုလျှက်ရှိသည်။
'အင်းလေ နောက်ကျရင်ဒီမှာတွေ့ရမှာပဲဟာ တကူးတကရှာမနေတော့ပါဘူး´
"လန်ဂိုဏ်းကတပည့်တွေက သတ္တိရှိတဲ့သူရဲကောင်းတွေလို့ကြားပါတယ်။ ပြီးတော့ချောလိုက်ကြတာ"
ဝတ္တုကိုတစ်ရာ့ဆယ့်နှစ်ခေါက်လောက်ဖတ်ပြီးသည့် အားယန်ကတော့ သခင်မဘာပြောမည်ဆိုသည်ကိုကြိုသိနေလေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင် မိမိရှေ့မှရေနွေးခွက်ကိုကိုင်လျှက် မိုရွှမ်းယွီ တစ်ဖြစ်လဲ ဝေ့ဝူရှန်းပေါ်လာမည့်အချိန်ကိုစောင့်နေလေသည်။
"အမေ အမေ!!"
ထိုအချိန်မှာပင် အခန်းထဲသို့ မိုဇီယွမ်အလောတကြီးပြေးဝင်လာသည်။
'မိုရွှမ်းယွီက မှော်ပညာလေးနည်းနည်းတတ်တာနဲ့ပဲသားကိုအနိုင်ကျင့်လိုက်တယ်´ အားယန်ခေါင်းထဲတွင်ပြောလိုက်သည်။
"အမေ! မိုရွှမ်းယွီ သူ သူ မှော်ပညာလေး နည်းနည်းတတ်တာနဲ့ပဲသားကို အနိုင်ကျင့်တယ်"
"ဘာရယ် သူသားကိုရိုက်လိုက်သေးလား!"
မိုသခင်မနှင့် မိုဇီယွမ်တို့စကားပြောနေစဉ် အားယန်မှာတော့ စိတ်လှုပ်ရှားနေလေသည်။ မကြာခင်အချိန်တွင် ဝေ့ဝူရှန်းရောက်လာတော့မည်။
"မင်း ဒီထဲဝင်လို့မရဘူး"
"သွားစမ်း"
"မသွားဘူး မသွားဘူး ငါကစားချင်သေးတယ်"
တံခါးအပြင်ဘက်မှစကားသံများကိုကြားလိုက်ရသည်နှင့် အားယန်မည်သူရောက်နေပြီဆိုတာသိလိုက်ပါ၏။ အခုချက်ချင်း ထပြေးပြီးမနှုတ်ဆက်မိအောင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုထိန်းချုပ်ထားရသည်။
ထိုအချိန်တွင်ပင် မိုရွှမ်းယွီတစ်ယောက် ဧည့်ခန်းထဲသို့ပြေးဝင်လာလေရာ တံခါးဘောင်နှင့် ခလုတ်တိုက်လေသည်။
"သတိထား!"
မိုရွှမ်းယွီလဲမကျခင် အားယန်ကဖမ်းထိန်းပေးလိုက်သည်။
'အား!! ချောလိုက်တာ! ဝေ့ဝူရှန်းကို အခုလိုအနီးကပ်မြင်နေရတာမယုံနိုင်ဘူး! ငါသေလို့ရပြီ!!!´
အားယန်တစ်ယောက်အတွေးထဲတွင် Fangirl နေစဉ်မှာပင် မိုရွှမ်းယွီ၏ခုန်အုပ်ခြင်းခံလိုက်ရသည်။
"ငါ့ပစ္စည်းတွေကိုဖွက်ထားတာမင်းလား!"
"လာကြစမ်း ဒီအရူးကိုဆွဲထုတ်သွားကြစမ်း"
"ငါမသွားဘူး ငါမသွားဘူး!!"
မိုအိမ်တော်ဧည့်ခန်းတွင် ရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်နေချိန် လန်ရှင်းလျန်မှာထိုင်ကြည့်ရုံကလွဲ၍မတတ်နိုင်ပေ။
______________________________________
ရုတ်ရုတ်သဲသဲအဖြစ်အပျက်တွေအပြီးမှာတော့ အားယန်တစ်ယောက် စစ်ကျွေးနှင့်ကျင့်ရီတို့ကိုကူပြီး အလံတွေထောင်ပေးသည်။ ဝေ့ဝူရှန်းနှင့်ဘယ်အချိန်တွေ့၍ဘယ်အချိန်တွင် အကူအညီတောင်းရမည်တိုသည်ကိုလည်း စဉ်းစားနေရသည်။ အားယန်အတွက်တော့ အမှတ်ရစရာနေ့လေးတစ်နေ့ပါပေ။