Zawgyi
" ရွင္.. တို႔ဆိုင္မွာ သရဲေျခာက္တယ္..။"
ထိုစကားေၾကာင့္ Namjoon hyungနဲ႔အတူ Heejinတို႔ကေတာ့ ယုံရခက္မယုံရခက္ႏွင့္ ထိုဧည့္သည္ကိုသာအံ့ဩေနမိသည္။
ဒီအေျခအေနကို သိေနတယ္။ ဧည့္သည္ေျပာတဲ့သရဲဆိုတာကို သိေနတယ္။ Kang Haeunဆိုတဲ့ မႏူးမနပ္သရဲမ... မိလို႔ကေတာ့ မင္းမလြယ္ဘူး။
Jiminစိတ္ထဲတြင္ ႀကဳံးဝါးလိုက္မိသည္။ ထို႔ေနာက္မ်က္ႏွာထားကိုျပန္ျပင္ကာ ဧည့္သည္အားအႏူးၫြတ္ေတာင္းပန္ရေတာ့မည္။
" ဒီလိုျဖစ္သြားခဲ့မယ္ဆို ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ဆိုင္မွာသရဲေျခာက္တယ္လို႔ေတာ့မယူဆေစခ်င္ဘူး ဧည့္သည္။ "
" ကြၽန္မျမင္လိုက္တယ္။ ဟို..ဟိုေထာင့္နားမွာရွိတဲ့ ပန္းအိုးထဲကပန္းတစ္ပြင့္က ေလထဲျပန္ေနတာ...။ ဒါ..ဒါသရဲလက္ခ်က္ပဲေလ။"
" ဧည့္သည္ အျမင္မွားတာေနမွာပါ။"
ဧည့္သည္မွာ ရွင္းမရျပဳမရ။ သရဲရွိတယ္ဆိုတဲ့ အမွန္တရားကို Jiminသိေနတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ဧည့္သည္ေၾကာက္ေနမယ္ဆိုတာလည္း သူသိေနတယ္။
" ေတာ္ၿပီ...။ ကြၽန္မ..ျပန္ေတာ့မယ္။"
တားမရစြာနဲ႔ ဧည့္သည္ျပန္သြားခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ဆိုင္မွာဒါမ်ိဳးတစ္ခါမွမျဖစ္ဖူးတာသိေနရက္နဲ႔ အခုလိုေတာင္းပန္ေနတဲ့jiminကို နားမလည္ႏိုင္စြာၾကည့္ေနသူက namjoon hyungနဲ႔ heejinပင္။
Jiminတစ္ေယာက္စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ဆံပင္ေတြကိုသာဆြဲဖြမိသည္။ တစ္ဖက္ကိုအၾကည့္ေရာက္မိေတာ့ ကိုယ့္ကိုထူးဆန္းစြာၾကည့္ေနတဲ့ႏွစ္ေယာက္ကိုေတြ႕မွ မ်က္ႏွာအေျခအေနကိုခ်က္ခ်င္းျပန္တည္ကာ...
" ဘာ...ဘာၾကည့္ေနၾကတာလဲ။ hyungတို႔က..."
" Oppaထူးဆန္းေနသလားလို႔။ oppaဘယ္တုန္းကမ်ား အခုလိုေတြေတာင္းပန္ဖူးလို႔လဲ။"
ထိုစကားကိုNamjoon hyungကပါေထာက္ခံေနတာမို႔ jiminအခက္ေတြ႕ရၿပီ။
" ဒါ..ဒါက ဆိုင္နာမည္ပ်က္မွာစိုးလို႔ပါ။ အလုပ္လုပ္ေနတာဆိုေတာ့ အခန႔္မသင့္လို႔ေတာင္းပန္သင့္လည္းေတာင္းပန္ရမယ္ေလ။"
ထိုစကားေျပာၿပီးတာနဲ႔ အေၾကာင္းရင္းမဲ့စြာထရယ္တဲ့jiminေၾကာင့္ namjoonနဲ႔heejinတို႔ အဖို႔ပိုထူးဆန္းသြားသည္။
" hyung...ဆိုင္ခနအပ္ခဲ့မယ္ေနာ္။ ကြၽန္ေတာ္အေရးတႀကီးသြားစရာရွိလို႔...။"
" Oppa... Babyကေကာ..။"
" ဒီေန႔ေတာ့ေတာင္းပန္ပါတယ္babyရယ္။ ေနာက္ေန႔က်ရင္ babyသြားခ်င္တဲ့ေနရာေတြလိုက္ပို႔မယ္ေလ။"
" Oppaအခု dateမယ္လို႔ေျပာလိုက္တာလား!"
ေပ်ာ္သြားရွာတဲ့ခ်စ္သူေလးကိုၾကည့္ၿပီး Jiminလည္းထပ္တူေပ်ာ္ရပါသည္။ heejinရဲ႕နဖူးေလးအား ခပ္ဖြဖြနမ္းလိုက္ကာ တစ္ခ်က္ၿပဳံးျပခဲ့ၿပီး ဆိုင္ထဲမွထြက္လာခဲ့သည္။
" အာ!! Kang Haeun!!
မင္းတစ္ကယ္ေမႊတဲ့ သရဲမပဲ!"
ေဒါသထြက္ေနတာသိသာပါတဲ့jiminကို အေနာက္ခပ္လွမ္းလွမ္းတစ္ေနရာက သစ္ပင္ႀကီးေနာက္တြင္ မခို႔တ႐ို႕ၾကည့္ေနမိေသာ haeun...။ ကိုယ့္အမွားလည္းပါေတာ့ ပိုေၾကာက္မိသည္။
" ဒီလိုပုန္းေနလို႔ၿပီးသြားမွာတဲ့လား သရဲမေလး။"
အေနာက္ဘက္မွထြက္ေပၚလာတဲ့အသံေၾကာင့္ haeunလန႔္မိတာအမွန္ပင္။
" Omo!! လန႔္လိုက္တာ။ "
ရင္တဖိဖိနဲ႔ မ်က္စိေရွ႕ကလူဆီအၾကည့္ေရာက္မိေတာ့... ဒါ ဟိုနတ္သားပဲ...။ ဒီတစ္ခါမွာေတာ့ အရင္တစ္ေခါက္ကလိုမဟုတ္ေတာ့ဘဲ အျဖဴေရာင္suitျဖင့္ သားသားနားနားျဖစ္ေနတယ္။
" ဦးေလးႀကီး ဒီကိုဘာလာလုပ္တာလဲ။"
" ေအာေဟာ... ဒီလိုဦးေလးႀကီးလို႔ေခၚလို႔မျဖစ္ဘူးေလ။ နတ္သားမူ လို႔ေခၚ။ ငါ့နာမည္ နာမူ။"
" ဟုတ္ပါၿပီ နတ္သားမူ... ကြၽန္မကိုအခုကယ္ေပးႏိုင္မလား။"
" ဟိုလူသားလက္ကေနဆိုရင္ေတာ့ မျဖစ္ဘူးပဲ။ မင္းကိုအဲ့လူသားလက္ကေနဘယ္သူမွကယ္တင္ႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး။ မင္းဘာသာရင္ဆိုင္ရမယ္။ "
Haeunတစ္ေယာက္ ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ကာ မႈိင္မိသည္။
" အလကား နတ္သားမူ... ဘာမွလည္းမလုပ္ေပးႏိုင္ဘူး။"
ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ကာ တတြတ္တြတ္ေျပာေနမိတယ္။
" မင္းအတြက္ အစီစဥ္ေတြရွိေနတာမို႔..."
ထိုစကားေၾကာင့္ေခါင္းေထာင္လာတဲ့ Haeun...
" ဘာအစီအစဥ္လဲ။"
" ဒါက အခုေျပာလို႔မျဖစ္ေသးဘူး။ ဒါလည္းပဲ မင္းကိုယ္တိုင္ႀကဳံေတြ႕လာမွာမို႔...။ မင္းလူကိုသာ မင္းရင္ဆိုင္ဖို႔ေတြးပါ။ အလကားသက္သက္ေလွ်ာက္ေတြးမေနပဲ။"
ဒီနတ္သားကဘာလဲဟ။ ဘာတစ္ခုမွလည္း အကူအညီမရပါလား။
" မရတာမဟုတ္ပဲ မေပးတာ။ ငါက နတ္သားေလ။ လူသားေတြကိုပဲကူညီဖို႔ တာဝန္ရွိတဲ့နတ္သား။"
" နတ္သားမူ ကြၽန္မေျပာတာေတြကိုၾကားေနရတာလား။"
နတ္သားအား အတြင္းစိတ္ဖတ္တတ္လားေမးေနေသာ ထိုမိန္းကေလးေၾကာင့္ေျပာရခက္ၿပီ။ နတ္သားပါဆိုေနမွ ထိုအရာေလာက္ကေတာ့ လုပ္ႏိုင္တာေပါ့...။
" ဪ... မင္းကဒီမွာကိုး။ ေဝးေဝးမသြားႏိုင္ဖူးလို႔ထင္သားပဲ။"
႐ုတ္တရက္ထြက္ေပၚလာေသာ ေလသံမာမာေၾကာင့္ ဘယ္သူလဲဆိုတာ haeunသိလိုက္ၿပီ။ သူမ မဝံ့မရဲျဖစ္ အေနာက္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့... က်ိန္းေသjiminပင္...။
" မင္းလာခဲ့!"
သူမလက္အားအတင္းဆြဲကာ လူရွင္းေသာတစ္ေနရာသို႔ေခၚသြားတဲ့jimin...။ ထိုေနရာမွာတင္ က်န္ခဲ့တဲ့ နတ္သားမူကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ကေတာက္ကဆႏိုင္တဲ့ ကံၾကမၼာႀကိဳျမင္မိကာ သက္ျပင္းသာအခါခါခ်မိၿပီ။
" ဘယ္လိုဖူးစာရွင္ေတြပါလိမ့္။"
❀❀❀
" ရွင္ဘယ္ကိုေခၚလာေနတာလဲ။"
Haeunလက္ကိုအတင္းဆြဲထားတဲ့ jiminလက္အား သူမခပ္ျပင္းျပင္းဆြဲျဖဳတ္လိုက္သည္။ ထိုအခါမွ jiminကသူမဘက္လွည့္လာကာ...
" မင္းဘာလုပ္တာလဲ!"
" ဘာကိုလည္း။"
" မင္းမသိခ်င္ေယာင္မေဆာင္နဲ႔။ မင္းအခုနဧည့္သည္ကို ဘာေတြလုပ္လိုက္လည္းဆိုတာငါသိၿပီးသား...! ဘာအတြက္ေၾကာင့္လိုက္ေျခာက္ေနတာလဲ! ငါ့ဆိုင္နာမည္ပ်က္မွာမသိဘူးလား! ဟမ္!!"
Haeunအခုလိုေအာ္ခံထိေတာ့ အနည္းငယ္ေတာ့လည္းဝမ္းနည္းမိသည္။ သူမ တုန္တုန္ရီရီျဖင့္ပင္ျပန္ေျဖလိုက္မိသည္။
" ပန္းေလးက အရမ္းလွေတာ့လွမ္းယူလိုက္တာ။ မရည္႐ြယ္ပဲ ျဖစ္သြားတာပါ။"
သူမအျပစ္မို႔ ခပ္တိုးတိုးေလးသာအသံေလးကထြက္လာသည္။
" မင္းအဲ့ဒီလို ေပါ့ဆလို႔ရမလား! မင္းကိုယ္မင္းသရဲမဆိုတာ မေမ့နဲ႔!! ငါကေကာ အခုလိုသရဲမတစ္ေယာက္နဲ႔အတူေနရတာ အရမ္းေနလို႔ေကာင္းၿပီးေပ်ာ္ေနတယ္ထင္ေနလား! ငါ့ကိုနည္းနည္းပါးပါး အားနာေပး...!"
ေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း jiminလွည့္ထြက္သြားေတာ့ ခပ္ျပင္းျပင္းအရာတစ္ခုနဲ႔ေခါင္းကိုေပါက္ခံထိလိုက္သလို...သူခံစားမိလိုက္သည္။ သူေခါင္းအားသူကိုင္ကာ လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ ေျမေပၚတြင္က်ေနတာက ဖိနပ္တစ္ဖက္...။ မ်က္စိေရွ႕မွာရပ္ေနတာက ဖိနပ္တစ္ဖက္သာဝတ္ထားတဲ့ သူမ...။
" ကြၽန္မကေကာ ရွင္နဲ႔ေနခ်င္လြန္းလို႔ေနတယ္ထင္ေနလား။ ကြၽန္မေတာင္ဘာတစ္ခုမွမသိရဘဲ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းကိုျဖစ္ေနတဲ့ ကြၽန္မကံၾကမၼာေၾကာင့္... အခုထိကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ဘယ္လိုေနခဲ့တယ္ ဘယ္လိုေသသြားတယ္လည္းမသိဘဲေနေနရတာ... အသားမက်ေသးတဲ့သရဲဘဝမွာ အခုလိုမေတာ္တဆအမွားလုပ္မိတာ အဲ့ေလာက္ထိေအာ္စရာလိုလား!"
" မင္းငိုေနတာလား!"
ဟုတ္ပါတယ္။ မ်က္ဝန္းထက္တြဲခိုေနတဲ့ အရည္ၾကည္ေတြကေတာ္႐ုံမွမဟုတ္ဘဲ...။ သူမငိုေနတာ သိသာပါတယ္။
" ၿပီးေတာ့ သရဲ!??
ဟုတ္တယ္.. ကြၽန္မကသရဲ။ ရွင္မေျပာလည္းသိတယ္။ သရဲေပမဲ့ ကြၽန္မလည္း ပန္းေတြကိုခ်စ္တတ္တဲ့လူသားျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ရွင့္လိုပဲအသက္ရႈတဲ့လူသားျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေပ်ာ္စရာေတြ႕ရင္ ေပ်ာ္ခ်င္တယ္။ ဝမ္းနည္းစရာေတြ႕ရင္ ငိုခ်င္တယ္။ ကြၽန္မလည္း အဲ့လိုေတြခံစားတတ္ပါတယ္။ သရဲဆိုၿပီးခံစားခ်က္မဲ့တယ္လို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔!"
ႏူးညံ့လိုက္ ၾကမ္းတမ္းလိုက္ေျပာဆိုေနေသာ သူမပုံမွာတစ္ကယ္ပင္ အားနည္းေနဟန္တူသည္။ Jiminလည္း သူမအခုလိုေတြေျပာလာေတာ့ဘာလုပ္လို႔ဘာေျပာရမွန္းေတာင္မသိေတာ့ပါ။
" ရွင္လည္းသရဲမနဲ႔ေနရတာ မေပ်ာ္ဘူးဟုတ္။ ကြၽန္မလည္းရွင္နဲ႔မေနခ်င္ဘူး။"
ထိုစကားကိုေျပာၿပီးတာနဲ႔ေျပးထြက္သြားတဲ့ သူမကိုလွမ္းေခၚဖို႔လည္း ႏႈတ္မွစကားလုံးတို႔ကထြက္မက်လာ...။
ကြၽန္ေတာ္လြန္သြားလား...။
Cafe shopထဲျပန္ဝင္လာေတာ့ ပုံမွန္အတိုင္းျပန္လည္ပတ္ေနတဲ့ဆိုင္နဲ႔အတူ namjoon hyungကိုေတြ႕လိုက္ရေတာ့ သူစိတ္ေအးမိသည္။
" ဘာမွမျဖစ္လို႔ေတာ္ပါေသးတယ္။"
Namjoon hyungေျပာျပလို႔ Heejinျပန္သြားၿပီဆိုတာလည္းသိၿပီးၿပီ။ Jiminလည္းအရင္ေန႔ေတြလိုပဲ ပုံမွန္အတိုင္းသာဆိုင္မွာေနခဲ့သည္။
ဒါေပမဲ့ သူ႔စိတ္ေတြေလးေနကာေနလို႔မေကာင္းေပ...။ အခုဆိုသူမဘယ္မ်ားေရာက္ေနမလဲ။ လူသားေတြၾကားထဲမွာအဆင္မွေျပပါ့မလား။ မနက္ကလိုထပ္ျဖစ္ေနခဲ့ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။
အာ... ကြၽန္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေတြးမိၿပီပဲ။ သူမအဆင္ေျပေနလို႔ျပန္မလာေတာ့တာေပါ့။
ညဖက္ဆိုင္သိမ္းခ်ိန္အၿပီးတြင္ jiminအိမ္သို႔လမ္းေလွ်ာက္၍သာျပန္ခဲ့သည္။ ဆိုင္နဲ႔အိမ္သိပ္မေဝးတာမို႔ လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ဒီေလာက္ေတာ့ေလွ်ာက္ႏိုင္ပါေသးသည္။
သူ႐ုတ္တရက္ေကာင္းကင္ကိုေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လုံးဝန္းေနတဲ့လမင္းႀကီးဟာသူ႔ေနာက္လိုက္ေနသေယာင္...။ ထိုသို႔ေတြးမိေတာ့ သူၿပဳံးမိသည္။
ကြၽန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကလည္းဒါမ်ိဳးေတြခနခနေတြးခဲ့ဖူးတယ္။ လမင္းႀကီးကကြၽန္ေတာ့္ေနာက္လိုက္ေနတယ္ဆိုၿပီး သူငယ္ခ်င္းလက္ကိုဆြဲကာ လမင္းႀကီးနဲ႔စိန္ေျပးလိုက္တမ္းလည္းကစားခဲ့ဖူးသည္။
" ဗုတ္!!"
ထိုအခ်ိန္တြင္အေနာက္ဘက္မွၾကားလိုက္ရေသာအသံေၾကာင့္ သူလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လမ္းေကြ႕နားကအမႈိက္ပုံးဟာလဲက်ေနတာကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ျပန္ေထာင္ေပးဖို႔jiminသြားလိုက္ေတာ့ လမ္းေကြ႕ကြယ္ရာမွာ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္ေနတဲ့သူမေၾကာင့္ jiminအသည္းခိုက္မတတ္လန႔္ရျပန္ၿပီ။
" အာ!! လန႔္လိုက္တာ။ မင္း... Haeun?"
ထိုအခါမွသူခိုးလူမိသလိုမ်ိ ုးမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ လမ္းေကြ႕နားမွထြက္လာတဲ့သူမ...။
" ကြၽန္မလည္း ရွင့္ေနာက္လိုက္ခ်င္လြန္းလို႔လိုက္ေနတာမဟုတ္ဘူး။ ရွင့္နားကလြဲၿပီးဘယ္မွသြားမရေအာင္ကို ရွင့္နားပဲျပန္ျပန္ေရာက္ေနလို႔...! ကြၽန္မရွင္နဲ႔ေနခ်င္လြန္းလို႔မဟုတ္ဘူး။ တစ္မ်ိဳးမထင္နဲ႔!"
Jiminဘာတစ္ခြန္းမွမေျပာရေသးဘဲ ဆက္တိုက္ေျပာေနေသာသူမေၾကာင့္ Jiminရယ္မိသည္။
" ဘာရယ္တာလဲ!"
" ဒါဆို မင္းတစ္ေနကုန္ငါ့နားမွာပဲရွိေနခဲ့တာေပါ့။ "
ဘာမွျပန္မေျဖပဲ ေခါင္းသာၿငိတ္ျပတဲ့သူမ။
" ငါကမင္းဘယ္ေတြေရာက္ေနၿပီလဲလို႔ေတြးေနတာ.."
" စိတ္ပူေနတာလား"
" အင္း..။ စိတ္ပူေနတာ။"
မဟုတ္ဘူး လို႔သာျပန္ေျဖမယ္လို႔ေတြးထားတာမို႔ အခုလိုjiminမွေျပာလိုက္ေတာ့ haeunတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာမ်ားပင္ပူလာကာ ေက်ာက္႐ုပ္တစ္ခုလိုရပ္တန႔္သြားသည္။
" ေတာ္ေသးတယ္။ ဘာမွမျဖစ္လို႔။
လာ... အိမ္ျပန္ၾကမယ္။ "
Jiminမွအေရွ႕ကသြားဖို႔လုပ္ေသာ္လည္း အေနာက္မွလိုက္မလာတဲ့သူမေၾကာင့္ jiminျပန္လွည့္ၾကည့္မိေတာ့ အံ့ဩျခင္းအရိပ္အေရာင္ေတြနဲ႔ၾကည့္ေနတဲ့သူမ။
" အာ... ဒါကိုေစာင့္ေနတာထင္တယ္"
" ဘာ..ဘာကို"
Jiminေျပာၿပီးၿပီးခ်င္း haeunနားသို႔ေလွ်ာက္လာကာ အေအးဒဏ္ေၾကာင့္နီရဲေနတဲ့ပါးႏွစ္ဖက္ကို သူ႔လက္ဖဝါးႏုႏုေတြနဲ႔အုပ္မိုးလိုက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းပါးႏွစ္ခုကိုဖိကပ္လိုက္တယ္။
ဘာတစ္ခုမွနားမလည္လိုက္ပဲ ေၾကာင္အမ္းသြားတဲ့haeun...။ တစ္ခနၾကာမွ်ဖိကပ္ၿပီးေနာက္ ႏႈတ္ခမ္းပါးႏွစ္ခုကိုျပန္ခြာလိုက္ကာ တစ္ေယာက္ဝင္ေလထြက္ေလကို တစ္ေယာက္ခံစားမိတဲ့အေနအထားထိ နီးကပ္ဆဲအေျခအေနတြင္...
" မနက္ကကိစၥအတြက္ေတာင္းပန္တယ္"
ထို႔ေနာက္ Haeunလက္ကိုအသာဆြဲကာ...
" အခု အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္။ အျပင္မွာအရမ္းေအးတယ္။"
ထိုညတြင္လမင္းႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာ သူမလက္ကိုကြၽန္ေတာ္ကိုင္ဆြဲၿပီးလမ္းေလွ်ာက္ခဲ့သည္...
႐ုတ္ခ်ည္းဆန္တဲ့အေျခအေနတစ္ခုၾကားမွာေပါ့...
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း စိတ္ရႈပ္စရာေကာင္းတဲ့ပါတနာကေန ရင္ခုန္ေအာင္လုပ္ေပးႏိုင္တဲ့အခိုက္အတန႔္ေလးေတာ့ရွိလာတာေပါ့...
~~<♡︎>~~
Love you all my readers! 💘
October 25,2020
Sunday
#with love
Unicode
" ရှင်.. တို့ဆိုင်မှာ သရဲခြောက်တယ်..။"
ထိုစကားကြောင့် Namjoon hyungနဲ့အတူ Heejinတို့ကတော့ ယုံရခက်မယုံရခက်နှင့် ထိုဧည့်သည်ကိုသာအံ့ဩနေမိသည်။
ဒီအခြေအနေကို သိနေတယ်။ ဧည့်သည်ပြောတဲ့သရဲဆိုတာကို သိနေတယ်။ Kang Haeunဆိုတဲ့ မနူးမနပ်သရဲမ... မိလို့ကတော့ မင်းမလွယ်ဘူး။
Jiminစိတ်ထဲတွင် ကြုံးဝါးလိုက်မိသည်။ ထို့နောက်မျက်နှာထားကိုပြန်ပြင်ကာ ဧည့်သည်အားအနူးညွတ်တောင်းပန်ရတော့မည်။
" ဒီလိုဖြစ်သွားခဲ့မယ်ဆို တောင်းပန်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော်တို့ဆိုင်မှာသရဲခြောက်တယ်လို့တော့မယူဆစေချင်ဘူး ဧည့်သည်။ "
" ကျွန်မမြင်လိုက်တယ်။ ဟို..ဟိုထောင့်နားမှာရှိတဲ့ ပန်းအိုးထဲကပန်းတစ်ပွင့်က လေထဲပြန်နေတာ...။ ဒါ..ဒါသရဲလက်ချက်ပဲလေ။"
" ဧည့်သည် အမြင်မှားတာနေမှာပါ။"
ဧည့်သည်မှာ ရှင်းမရပြုမရ။ သရဲရှိတယ်ဆိုတဲ့ အမှန်တရားကို Jiminသိနေတယ်လေ။ ဒါကြောင့်ဧည့်သည်ကြောက်နေမယ်ဆိုတာလည်း သူသိနေတယ်။
" တော်ပြီ...။ ကျွန်မ..ပြန်တော့မယ်။"
တားမရစွာနဲ့ ဧည့်သည်ပြန်သွားခဲ့တယ်။ ကိုယ့်ဆိုင်မှာဒါမျိုးတစ်ခါမှမဖြစ်ဖူးတာသိနေရက်နဲ့ အခုလိုတောင်းပန်နေတဲ့jiminကို နားမလည်နိုင်စွာကြည့်နေသူက namjoon hyungနဲ့ heejinပင်။
Jiminတစ်ယောက်စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ ဆံပင်တွေကိုသာဆွဲဖွမိသည်။ တစ်ဖက်ကိုအကြည့်ရောက်မိတော့ ကိုယ့်ကိုထူးဆန်းစွာကြည့်နေတဲ့နှစ်ယောက်ကိုတွေ့မှ မျက်နှာအခြေအနေကိုချက်ချင်းပြန်တည်ကာ...
" ဘာ...ဘာကြည့်နေကြတာလဲ။ hyungတို့က..."
" Oppaထူးဆန်းနေသလားလို့။ oppaဘယ်တုန်းကများ အခုလိုတွေတောင်းပန်ဖူးလို့လဲ။"
ထိုစကားကိုNamjoon hyungကပါထောက်ခံနေတာမို့ jiminအခက်တွေ့ရပြီ။
" ဒါ..ဒါက ဆိုင်နာမည်ပျက်မှာစိုးလို့ပါ။ အလုပ်လုပ်နေတာဆိုတော့ အခန့်မသင့်လို့တောင်းပန်သင့်လည်းတောင်းပန်ရမယ်လေ။"
ထိုစကားပြောပြီးတာနဲ့ အကြောင်းရင်းမဲ့စွာထရယ်တဲ့jiminကြောင့် namjoonနဲ့heejinတို့ အဖို့ပိုထူးဆန်းသွားသည်။
" hyung...ဆိုင်ခနအပ်ခဲ့မယ်နော်။ ကျွန်တော်အရေးတကြီးသွားစရာရှိလို့...။"
" Oppa... Babyကကော..။"
" ဒီနေ့တော့တောင်းပန်ပါတယ်babyရယ်။ နောက်နေ့ကျရင် babyသွားချင်တဲ့နေရာတွေလိုက်ပို့မယ်လေ။"
" Oppaအခု dateမယ်လို့ပြောလိုက်တာလား!"
ပျော်သွားရှာတဲ့ချစ်သူလေးကိုကြည့်ပြီး Jiminလည်းထပ်တူပျော်ရပါသည်။ heejinရဲ့နဖူးလေးအား ခပ်ဖွဖွနမ်းလိုက်ကာ တစ်ချက်ပြုံးပြခဲ့ပြီး ဆိုင်ထဲမှထွက်လာခဲ့သည်။
" အာ!! Kang Haeun!!
မင်းတစ်ကယ်မွှေတဲ့ သရဲမပဲ!"
ဒေါသထွက်နေတာသိသာပါတဲ့jiminကို အနောက်ခပ်လှမ်းလှမ်းတစ်နေရာက သစ်ပင်ကြီးနောက်တွင် မခို့တရို့ကြည့်နေမိသော haeun...။ ကိုယ့်အမှားလည်းပါတော့ ပိုကြောက်မိသည်။
" ဒီလိုပုန်းနေလို့ပြီးသွားမှာတဲ့လား သရဲမလေး။"
အနောက်ဘက်မှထွက်ပေါ်လာတဲ့အသံကြောင့် haeunလန့်မိတာအမှန်ပင်။
" Omo!! လန့်လိုက်တာ။ "
ရင်တဖိဖိနဲ့ မျက်စိရှေ့ကလူဆီအကြည့်ရောက်မိတော့... ဒါ ဟိုနတ်သားပဲ...။ ဒီတစ်ခါမှာတော့ အရင်တစ်ခေါက်ကလိုမဟုတ်တော့ဘဲ အဖြူရောင်suitဖြင့် သားသားနားနားဖြစ်နေတယ်။
" ဦးလေးကြီး ဒီကိုဘာလာလုပ်တာလဲ။"
" အောဟော... ဒီလိုဦးလေးကြီးလို့ခေါ်လို့မဖြစ်ဘူးလေ။ နတ်သားမူ လို့ခေါ်။ ငါ့နာမည် နာမူ။"
" ဟုတ်ပါပြီ နတ်သားမူ... ကျွန်မကိုအခုကယ်ပေးနိုင်မလား။"
" ဟိုလူသားလက်ကနေဆိုရင်တော့ မဖြစ်ဘူးပဲ။ မင်းကိုအဲ့လူသားလက်ကနေဘယ်သူမှကယ်တင်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူး။ မင်းဘာသာရင်ဆိုင်ရမယ်။ "
Haeunတစ်ယောက် ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျကာ မှိုင်မိသည်။
" အလကား နတ်သားမူ... ဘာမှလည်းမလုပ်ပေးနိုင်ဘူး။"
နှုတ်ခမ်းထော်ကာ တတွတ်တွတ်ပြောနေမိတယ်။
" မင်းအတွက် အစီစဉ်တွေရှိနေတာမို့..."
ထိုစကားကြောင့်ခေါင်းထောင်လာတဲ့ Haeun...
" ဘာအစီအစဉ်လဲ။"
" ဒါက အခုပြောလို့မဖြစ်သေးဘူး။ ဒါလည်းပဲ မင်းကိုယ်တိုင်ကြုံတွေ့လာမှာမို့...။ မင်းလူကိုသာ မင်းရင်ဆိုင်ဖို့တွေးပါ။ အလကားသက်သက်လျှောက်တွေးမနေပဲ။"
ဒီနတ်သားကဘာလဲဟ။ ဘာတစ်ခုမှလည်း အကူအညီမရပါလား။
" မရတာမဟုတ်ပဲ မပေးတာ။ ငါက နတ်သားလေ။ လူသားတွေကိုပဲကူညီဖို့ တာဝန်ရှိတဲ့နတ်သား။"
" နတ်သားမူ ကျွန်မပြောတာတွေကိုကြားနေရတာလား။"
နတ်သားအား အတွင်းစိတ်ဖတ်တတ်လားမေးနေသော ထိုမိန်းကလေးကြောင့်ပြောရခက်ပြီ။ နတ်သားပါဆိုနေမှ ထိုအရာလောက်ကတော့ လုပ်နိုင်တာပေါ့...။
" ဪ... မင်းကဒီမှာကိုး။ ဝေးဝေးမသွားနိုင်ဖူးလို့ထင်သားပဲ။"
ရုတ်တရက်ထွက်ပေါ်လာသော လေသံမာမာကြောင့် ဘယ်သူလဲဆိုတာ haeunသိလိုက်ပြီ။ သူမ မဝံ့မရဲဖြစ် အနောက်လှည့်ကြည့်မိတော့... ကျိန်းသေjiminပင်...။
" မင်းလာခဲ့!"
သူမလက်အားအတင်းဆွဲကာ လူရှင်းသောတစ်နေရာသို့ခေါ်သွားတဲ့jimin...။ ထိုနေရာမှာတင် ကျန်ခဲ့တဲ့ နတ်သားမူကတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ကတောက်ကဆနိုင်တဲ့ ကံကြမ္မာကြိုမြင်မိကာ သက်ပြင်းသာအခါခါချမိပြီ။
" ဘယ်လိုဖူးစာရှင်တွေပါလိမ့်။"
❀❀❀
" ရှင်ဘယ်ကိုခေါ်လာနေတာလဲ။"
Haeunလက်ကိုအတင်းဆွဲထားတဲ့ jiminလက်အား သူမခပ်ပြင်းပြင်းဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။ ထိုအခါမှ jiminကသူမဘက်လှည့်လာကာ...
" မင်းဘာလုပ်တာလဲ!"
" ဘာကိုလည်း။"
" မင်းမသိချင်ယောင်မဆောင်နဲ့။ မင်းအခုနဧည့်သည်ကို ဘာတွေလုပ်လိုက်လည်းဆိုတာငါသိပြီးသား...! ဘာအတွက်ကြောင့်လိုက်ခြောက်နေတာလဲ! ငါ့ဆိုင်နာမည်ပျက်မှာမသိဘူးလား! ဟမ်!!"
Haeunအခုလိုအော်ခံထိတော့ အနည်းငယ်တော့လည်းဝမ်းနည်းမိသည်။ သူမ တုန်တုန်ရီရီဖြင့်ပင်ပြန်ဖြေလိုက်မိသည်။
" ပန်းလေးက အရမ်းလှတော့လှမ်းယူလိုက်တာ။ မရည်ရွယ်ပဲ ဖြစ်သွားတာပါ။"
သူမအပြစ်မို့ ခပ်တိုးတိုးလေးသာအသံလေးကထွက်လာသည်။
" မင်းအဲ့ဒီလို ပေါ့ဆလို့ရမလား! မင်းကိုယ်မင်းသရဲမဆိုတာ မမေ့နဲ့!! ငါကကော အခုလိုသရဲမတစ်ယောက်နဲ့အတူနေရတာ အရမ်းနေလို့ကောင်းပြီးပျော်နေတယ်ထင်နေလား! ငါ့ကိုနည်းနည်းပါးပါး အားနာပေး...!"
ပြောပြီးပြီးချင်း jiminလှည့်ထွက်သွားတော့ ခပ်ပြင်းပြင်းအရာတစ်ခုနဲ့ခေါင်းကိုပေါက်ခံထိလိုက်သလို...သူခံစားမိလိုက်သည်။ သူခေါင်းအားသူကိုင်ကာ လှည့်ကြည့်မိတော့ မြေပေါ်တွင်ကျနေတာက ဖိနပ်တဈဖက်...။ မျက်စိရှေ့မှာရပ်နေတာက ဖိနပ်တစ်ဖက်သာဝတ်ထားတဲ့ သူမ...။
" ကျွန်မကကော ရှင်နဲ့နေချင်လွန်းလို့နေတယ်ထင်နေလား။ ကျွန်မတောင်ဘာတစ်ခုမှမသိရဘဲ ဖြစ်ချင်တိုင်းကိုဖြစ်နေတဲ့ ကျွန်မကံကြမ္မာကြောင့်... အခုထိကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ဘယ်လိုနေခဲ့တယ် ဘယ်လိုသေသွားတယ်လည်းမသိဘဲနေနေရတာ... အသားမကျသေးတဲ့သရဲဘဝမှာ အခုလိုမတော်တဆအမှားလုပ်မိတာ အဲ့လောက်ထိအော်စရာလိုလား!"
" မင်းငိုနေတာလား!"
ဟုတ်ပါတယ်။ မျက်ဝန်းထက်တွဲခိုနေတဲ့ အရည်ကြည်တွေကတော်ရုံမှမဟုတ်ဘဲ...။ သူမငိုနေတာ သိသာပါတယ်။
" ပြီးတော့ သရဲ!??
ဟုတ်တယ်.. ကျွန်မကသရဲ။ ရှင်မပြောလည်းသိတယ်။ သရဲပေမဲ့ ကျွန်မလည်း ပန်းတွေကိုချစ်တတ်တဲ့လူသားဖြစ်ခဲ့ဖူးပါတယ်။ ရှင့်လိုပဲအသက်ရှုတဲ့လူသားဖြစ်ခဲ့ဖူးပါတယ်။ ပျော်စရာတွေ့ရင် ပျော်ချင်တယ်။ ဝမ်းနည်းစရာတွေ့ရင် ငိုချင်တယ်။ ကျွန်မလည်း အဲ့လိုတွေခံစားတတ်ပါတယ်။ သရဲဆိုပြီးခံစားချက်မဲ့တယ်လို့ မထင်လိုက်ပါနဲ့!"
နူးညံ့လိုက် ကြမ်းတမ်းလိုက်ပြောဆိုနေသော သူမပုံမှာတစ်ကယ်ပင် အားနည်းနေဟန်တူသည်။ Jiminလည်း သူမအခုလိုတွေပြောလာတော့ဘာလုပ်လို့ဘာပြောရမှန်းတောင်မသိတော့ပါ။
" ရှင်လည်းသရဲမနဲ့နေရတာ မပျော်ဘူးဟုတ်။ ကျွန်မလည်းရှင်နဲ့မနေချင်ဘူး။"
ထိုစကားကိုပြောပြီးတာနဲ့ပြေးထွက်သွားတဲ့ သူမကိုလှမ်းခေါ်ဖို့လည်း နှုတ်မှစကားလုံးတို့ကထွက်မကျလာ...။
ကျွန်တော်လွန်သွားလား...။
Cafe shopထဲပြန်ဝင်လာတော့ ပုံမှန်အတိုင်းပြန်လည်ပတ်နေတဲ့ဆိုင်နဲ့အတူ namjoon hyungကိုတွေ့လိုက်ရတော့ သူစိတ်အေးမိသည်။
" ဘာမှမဖြစ်လို့တော်ပါသေးတယ်။"
Namjoon hyungပြောပြလို့ Heejinပြန်သွားပြီဆိုတာလည်းသိပြီးပြီ။ Jiminလည်းအရင်နေ့တွေလိုပဲ ပုံမှန်အတိုင်းသာဆိုင်မှာနေခဲ့သည်။
ဒါပေမဲ့ သူ့စိတ်တွေလေးနေကာနေလို့မကောင်းပေ...။ အခုဆိုသူမဘယ်များရောက်နေမလဲ။ လူသားတွေကြားထဲမှာအဆင်မှပြေပါ့မလား။ မနက်ကလိုထပ်ဖြစ်နေခဲ့ရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။
အာ... ကျွန်တော်လည်း တော်တော်တွေးမိပြီပဲ။ သူမအဆင်ပြေနေလို့ပြန်မလာတော့တာပေါ့။
ညဖက်ဆိုင်သိမ်းချိန်အပြီးတွင် jiminအိမ်သို့လမ်းလျှောက်၍သာပြန်ခဲ့သည်။ ဆိုင်နဲ့အိမ်သိပ်မဝေးတာမို့ လူငယ်တစ်ယောက်အနေနဲ့ဒီလောက်တော့လျှောက်နိုင်ပါသေးသည်။
သူရုတ်တရက်ကောင်းကင်ကိုမော့ကြည့်လိုက်တော့ လုံးဝန်းနေတဲ့လမင်းကြီးဟာသူ့နောက်လိုက်နေသယောင်...။ ထိုသို့တွေးမိတော့ သူပြုံးမိသည်။
ကျွန်တော်ငယ်ငယ်ကလည်းဒါမျိုးတွေခနခနတွေးခဲ့ဖူးတယ်။ လမင်းကြီးကကျွန်တော့်နောက်လိုက်နေတယ်ဆိုပြီး သူငယ်ချင်းလက်ကိုဆွဲကာ လမင်းကြီးနဲ့စိန်ပြေးလိုက်တမ်းလည်းကစားခဲ့ဖူးသည်။
" ဗုတ်!!"
ထိုအချိန်တွင်အနောက်ဘက်မှကြားလိုက်ရသောအသံကြောင့် သူလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ လမ်းကွေ့နားကအမှိုက်ပုံးဟာလဲကျနေတာကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ ပြန်ထောင်ပေးဖို့jiminသွားလိုက်တော့ လမ်းကွေ့ကွယ်ရာမှာ တောင့်တောင့်ကြီးရပ်နေတဲ့သူမကြောင့် jiminအသည်းခိုက်မတတ်လန့်ရပြန်ပြီ။
" အာ!! လန့်လိုက်တာ။ မင်း... Haeun?"
ထိုအခါမှသူခိုးလူမိသလိုမျိ ုးမျက်နှာငယ်လေးနဲ့ လမ်းကွေ့နားမှထွက်လာတဲ့သူမ...။
" ကျွန်မလည်း ရှင့်နောက်လိုက်ချင်လွန်းလို့လိုက်နေတာမဟုတ်ဘူး။ ရှင့်နားကလွဲပြီးဘယ်မှသွားမရအောင်ကို ရှင့်နားပဲပြန်ပြန်ေရာက်နေလို့...! ကျွန်မရှင်နဲ့နေချင်လွန်းလို့မဟုတ်ဘူး။ တစ်မျိုးမထင်နဲ့!"
Jiminဘာတစ်ခွန်းမှမပြောရသေးဘဲ ဆက်တိုက်ပြောနေသောသူမကြောင့် Jiminရယ်မိသည်။
" ဘာရယ်တာလဲ!"
" ဒါဆို မင်းတစ်နေကုန်ငါ့နားမှာပဲရှိနေခဲ့တာပေါ့။ "
ဘာမြှပန်မဖြေပဲ ခေါင်းသာငြိတ်ပြတဲ့သူမ။
" ငါကမင်းဘယ်တွေရောက်နေပြီလဲလို့တွေးနေတာ.."
" စိတ်ပူနေတာလား"
" အင်း..။ စိတ်ပူနေတာ။"
မဟုတ်ဘူး လို့သာပြန်ဖြေမယ်လို့တွေးထားတာမို့ အခုလိုjiminမှပြောလိုက်တော့ haeunတစ်ယောက်မျက်နှာများပင်ပူလာကာ ကျောက်ရုပ်တစ်ခုလိုရပ်တန့်သွားသည်။
" တော်သေးတယ်။ ဘာမှမဖြစ်လို့။
လာ... အိမ်ပြန်ကြမယ်။ "
Jiminမှအရှေ့ကသွားဖို့လုပ်သော်လည်း အနောက်မှလိုက်မလာတဲ့သူမကြောင့် jiminပြန်လှည့်ကြည့်မိတော့ အံ့ဩခြင်းအရိပ်အရောင်တွေနဲ့ကြည့်နေတဲ့သူမ။
" အာ... ဒါကိုစောင့်နေတာထင်တယ်"
" ဘာ..ဘာကို"
Jiminပြောပြီးပြီးချင်း haeunနားသို့လျှောက်လာကာ အအေးဒဏ်ကြောင့်နီရဲနေတဲ့ပါးနှစ်ဖက်ကို သူ့လက်ဖဝါးနုနုတွေနဲ့အုပ်မိုးလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းပါးနှစ်ခုကိုဖိကပ်လိုက်တယ်။
ဘာတစ်ခုမှနားမလည်လိုက်ပဲ ကြောင်အမ်းသွားတဲ့haeun...။ တစ်ခနကြာမျှဖိကပ်ပြီးနောက် နှုတ်ခမ်းပါးနှစ်ခုကိုပြန်ခွာလိုက်ကာ တစ်ယောက်ဝင်လေထွက်လေကို တစ်ယောက်ခံစားမိတဲ့အနေအထားထိ နီးကပ်ဆဲအခြေအနေတွင်...
" မနက်ကကိစ္စအတွက်တောင်းပန်တယ်"
ထို့နောက် Haeunလက်ကိုအသာဆွဲကာ...
" အခု အိမ်ပြန်ကြရအောင်။ အပြင်မှာအရမ်းအေးတယ်။"
ထိုညတွင်လမင်းကြီးရဲ့အောက်မှာ သူမလက်ကိုကျွန်တော်ကိုင်ဆွဲပြီးလမ်းလျှောက်ခဲ့သည်...
ရုတ်ချည်းဆန်တဲ့အခြေအနေတစ်ခုကြားမှာပေါ့...
တစ်ခါတစ်လေတော့လည်း စိတ်ရှုပ်စရာကောင်းတဲ့ပါတနာကနေ ရင်ခုန်အောင်လုပ်ပေးနိုင်တဲ့အခိုက်အတန့်လေးတော့ရှိလာတာပေါ့...
~~<♡︎>~~
Love you all my readers!💘
October 25,2020
Sunday
#with love