Prologue
No portion of this story may be reproduced or transmitted in any form or by any means without the permission of the author.
DISCLAIMER: This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events and incidents are either the product of the author's imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual events is purely coincidental.
READ AT YOUR OWN RISK! Typo grammatical and grammatical errors ahead.
***
"I'm tired. Let's take a break." I looked at him as he said that. He wasn't looking at me. Instead, he was nervously playing with his fingers. My eyes squinted at the realization. I slumped back on my seat and heaved a sigh.
"Fine." I coldly said. He looked at me with wide eyes as our eyes met. Shock was evident on his face.
"What the fuck, Tash? Are you for real?" His voice is slightly trembling, his hands are undeniably shaking. I looked at him straight in the eyes as a smirked formed in my lips.
"You asked, I gave you what you want."
"Damn it! What's with you, Tasheeva? Aren't you going to beg for me to stay? Aren't you going to ask me why?" He brushed his hair using his fingers. He looks really frustrated and irritated. I crossed my arms.
"Don't play like a victim, honey. I know what you did. I'm just waiting for you to apologize and at least say a word." His face suddenly turned pale as my smirk grew wider. Gotcha.
"Anong pinagsasabi mo dyan?" I suddenly had the urge to role my eyes. This jerk! Akala ba niya hindi ko alam ang mga kabalastugang ginagawa niya for the past few months? Oh honey, you're such a stupid ass!
Kinuha ko ang handbag ko na nakalapag sa couch kung saan ako nakaupo. I slowly opened it. I did not even bother to look away, instead I stared at him blankly, hoping that my stares would send shivers down to his spine. I took the envelope from my bag as he suddenly froze. Lumaki ang ngisi ko at inilapag ko ito sa mesang namamagitan sa aming dalawa.
"What's that?" He managed to say, kung mahina lang siguro ang pandinig ko ay hindi ko na narinig ang sinabi niya dahil sa hina ng boses niya.
"See it for yourself, honey. You look like a manipulative sad boy." I sweetly said. Ilang beses ko siyang nakitang lumunok bago siya huminga ng malalim at dahan-dahang kinuha ang envelope. Nanginginig niyang binuksan ito at kung possible lang na lumuwa ang mata niya dahil sa panlalaki nito ay malamang na nahulog na ito sa kinauupuan niya ngayon.
"First photo was taken on Regis Hotel. Second was on DCA Hotel. Third was on Palmas Hotel. Hmm, you know the rest or you still want me to continue and elaborate further?" I asked, raising a brow. He was left dumbfounded. Every time he tries to open his mouth, no words are coming out. I tilted my head as I leaned back on my sit and crossed my arms.
"Now that I'm letting you to do whatever you wanted to do, you keep on bugging me and forcing me to do the things that you wanted to see and hear from me." I continued as silence enveloped us. "Are you for real?" I mimicked his voice.
"I... Look... Where did you..." He obviously doesn't know what to say. "These are just pictures. How sure are you that I am the man behind these? At kung ako man, there's a big possibility that someone just edited these and sent it to you to ruin us. Do you seriously believe them, Tasheeva?" Mahigpit at nanginginig niyang hinawakan ang mga larawang iniingat-ingatan ko sa pangangambang makita niya ito. Honey, kahit pa punit-punitin mo 'yan ngayon sa harap ko, wala ka pa ring kawala. Marami akong kopya nyan and either way, makikipag-hiwalay pa rin ako sayo. Inunahan mo nga lang ako.
Kung noon ay kinikilig pa ako every time he calls me on my first name, ngayon ay nangingilabot na ako. Sinisira niya ang kagandahan ng pangalan ko.
"Playing like a victim in his own game?" I asked. I got my phone from my bag as I scrolled through my gallery. It took me minutes to find it since I hid it in the depths of the ocean. I turned on the video and showed it to him.
"The first two videos was sent to me anonymously. I acted as if I didn't saw anything that broke me into pieces. It was mind blowing, Lake. Every night. Every. Fucking. Damn. Night. I keep on questioning myself. Where did I go wrong? Ano pa ba ang kulang sa akin? Am I not enough? Thoughts were running on my mind endlessly." Tears were starting to pool in his eyes. Namumula na rin ang tenga at mata niya. Huminga ako ng malalim, pilit na nilalabanan ang pagbabara sa lalamunan ko.
"But I wanted to look strong every day just to let other people know that I'm doing fine. They needed me, you needed me. I wanted to give up, Lake. I really do. And damn, I was born and raised without you by my side so I realize that I can and I should live and continue my life even without your presence. Now you're turning the table acting that it was me all along who is slowly fading kasi ano? Ano na namang kwento ang gagawin mo? Na may iba ako? Na niloloko lang kita? Na ginagago kita? Damn you, matagal na akong nawala sayo magmula noong niloko niyo ako. I'm done. I am so fucking done." Tumayo na ako at tumalikod sa kaniya. Rinig na rinig ang takong ng heels ko sa buong coffee shop na ito. People are looking at me weirdly kaya mas binilisan ko pa ang lakad ko. I won't cry. No. I'm far better than that. The secret towards pain and misery is to know your worth. And loving Him even more made me feel stronger and safe. I couldn't ask for more.
Pumasok ako sa sasakyan ko at padabog na inilagay ang bag ko sa passenger seat. Sumandal ako sa kinauupuan ko at napahilamos ako sa mukha ko. I should treat myself for not breaking down in front of him. Wala naman akong plano na ipaliwanag ang sarili ko sa kaniya. It totally slipped out. But I guess that was a good thing for the both of us. I just can't easily move on without him knowing my side. After all, he's still the guy that I loved.
Huminga ako ng malalim bago ko minaobra ang kotse. It's time for me to unwind.
Bago ako bumaba sa sasakyan ay nagpalit muna ako ng damit. I always bring clothes and shoes with me in case of an emergency trip which Lake and I used to do. I just wore a simple white v-neck shirt and I tucked it in a not so short shorts. Nagsuot na rin ako ng brown belt to match it with my brown leather boots. I was supposed to use my rubber shoes pero nakalimutan ko na nilabhan ko nga pala iyon.
Hindi na ako nag abalang magdala ng bag since hindi naman ako magtatagal dito at wala naman sigurong magnanakaw ng bag ko dito kaya iniwan ko na ito pati na rin ang cellphone ko. So basically, I only brought myself with me. Sinigurado kong nailock ko nang maayos ang bawat pintuan ng sasakyan bago ako naglakad papunta sa patutunguhan ko. Mahigpit kong itinali sa pony tail ang kaninang nakalugay kong buhok.
Mahigit sampung minuto rin ang nilakad ko bago ako nakarating sa lugar na lagi kong pinupuntahan sa tuwing gusto kong magpahinga. Umupo ako sa damuhan at tahimik na pinagmasdan ang kabuuan ng syudad. I really don't understand why some people loves to complicate things then they will find someone to blame after committing their crime. I mean, we all should be responsible for our actions. Nakakabobo naman kasi yung ganoon.
Huminga ako ng malalim para pakalmahin ang sarili ko at dahan-dahan akong humiga sa damuhan. Ginamit ko ang isang braso ko bilang pang-unan at ang isa nama'y ipinatong ko sa may tyan ko. Pinagmasdan ko ang kagandahan ng kalangitan. Mabuti na lamang at maganda ang panahon ngayon. I don't like it when it rains, everything feels heavy and scary for me.
Dahan-dahan kong itinaas ang kamay ko, trying to reach for the sky. I love how the sky can give us so much serenity and peace. Pasado alas singko na rin kasi kaya magkahalong kulay kahel, lila at rosas na ang kalangitan.
"Love, do you know that I don't like sunrise and sunsets?" He suddenly said. Napalingon ako sa kaniya at ngayon ko lang napansin na nakaharap sa akin ang buong katawan niya. Ginawa niyang pang-unan ang dalawang braso niya.
"Why? It's so beautiful! How come you're not a fan of sunsets?" Nabaling na sa kaniya ang buong atensyon ko. Lagi niya naman akong sinasamahan every time I wanted to watch the sunset and sunrise, how come ngayon ko lang nalaman 'to?
"Do you really need to love everything that is beautiful?" His stares are penetrating for some, but I love staring at his dark brown eyes. Hindi naman ako nagpatalo kaya humarap rin ako sa kaniya at ginawang pang-unan ang dalawang braso ko.
"Yes, you should. You need to love and appreciate everything in this world, love. Lalo na't creation Niya ito."
"There's a difference between appreciating and loving things. Of course I appreciate His works and everything, but that doesn't mean that I should love them." He was smiling while saying that. Oh, how I love this guy.
"Fine. That's your opinion and perspective, who am I to judge you?" Nakangiti ko ring saad.
"But there's one things that I really love. It was His best creation among everything."
"Oh really? Ano 'yon?" Nagtataka kong tanong.
"You." Bigla akong napangiti sa sinabi niya at agad ko siyang niyakap.
You were once my safest place, Lake. You were almost my everything. Muntik ko nang makalimutan na hindi lahat ng safe place ay nangangahulugang ligtas ka na sa anumang kapahamakan. You guarded and protected me physically, but you failed to guard me emotionally. Especially my heart.
Ilang minuto rin akong nakahiga sa damuhan. Hindi ako umiyak, ni hindi man lang pumatak kahit isang butil ng luha sa mga mata ko. I should give myself credits for that, huh. Tumayo na ako at napagpasyahan kong libutin muna ang lugar. Sa tuwing pumupunta ako dito ay hanggang dito lang ako sa malawak na damuhan kung saan kita ang kabuuan ng syudad dahil hindi ako pwedeng magtagal dahil hinahanap ako ni Lake. Funny how he'd think na may kasama akong lalake sa tuwing nawawala ako. How ironic.
Naglalakad-lakad lang ako habang nasa likod ko ang dalawang kamay ko. Palinga-linga lang ako sa paligid sa pagbabakasakaling makakita ng kahit isang anino ng tao ngunit nabigo ako. Why did I even bother? It's not as if marami na ang nakadiskubre sa lugar na ito. Only those who loves to explore the beauty of the world will get the chance to discover this breath taking view.
Colorful roses and other flowers can be seen anywhere. Kung mahilig lang ako sa mga bulaklak ay baka napitas ko na ang kalahati sa mga naggagandahang bulaklak na nadadaanan ko. Sa sobrang paghanga ko sa mga nakikita ko ay hindi ko na namalayan kung nasaan nga ba ako napunta. Napalunok ako at pinagmasdan ang paligid ko. Tanging ang huni ng mga ibon lamang ang naririnig ko. Napalingon ako sa pinanggalingan ko ngunit tanging ang mga nagtataasang puno at mga tuyong dahon lamang ang nakikita ko. Seriously? Ganoon na ba ako kalutang para hindi ko mapansin ang daang tinatahak ko? Ang tanga mo talaga, Tash!
Pinilit kong pakalmahin ang sarili ko dahil sigurado naman ako na walang maitutulong sa akin ang pagpapanic ko. Ilang beses akong huminga ng malalim at pagkatapos 'non ay nag-isip ako ng paraan para agad na makalabas sa gitna ng kagubatang ito.
Tumalikod ako at pinanliitan ng mata ang dalawang daan na nakikita ko. Hindi ko na maalala kung alin sa dalawa ang pinanggalingan ko kaya napanguso ako habang pilit itong inaalala. Matapos ang tatlong minutong pagtatantya kung saan ba ako pupunta, sa huli'y napagpasyahan kong dumeretso sa left path. My reason for choosing this path would be so lame and crazy at the same time. Bakit? I chose left path just because. Had a strong feeling na dito ako nanggaling kaya tahimik ko itong tinahak. I also got some twigs with a sharp tip in case a wild animal will come and attack me. Makalipas ang sampung minutong paglalakad ay tila ba walang katapusan ang daanang ito.
Ramdam ko na ang pagod sa paa ko kaya napagpasyahan ko na munang magpahinga. May nakita akong malaking bato sa hindi kalayuan kaya doon ako naupo. Uhaw na uhaw na ako at tumutulo na ang pawis sa mukha at katawan ko. Napahilamos ako sa mukha ko dala ng frustration. Ano ba naman kasi itong pinasok ko?
Ilang segundo rin ako sa ganoong posisyon at parang may pwersang pumipilit sa akin kaya inalis ko ang kamay ko sa mukha ko at kung hindi ako nagkakamali ay parang may namataan akong bahay sa hindi kalayuan. No, it's more like a mansion. I squinted my eyes to make sure that what I am seeing is right. Hindi ako pwedeng magkamali, tama ang nakikita ko!
Nagkaroon ako ng enerhiyang tumayo at ipagpatuloy ang paglalakad ko. Maybe I can ask their help by lending me a phone so that I can call my friends. At kung hindi man ako makakaabala, baka maaari pa nila akong ihatid palabas sa gubat na ito. Masyado naman kasing remote ang lugar na ito eh.
Hindi rin nagtagal ay nakarating na ako sa harap ng mansion. No, more like, we still had distance since napatigil ako sa paglalakad when a realization dawned on me. What. The. Heck.
I was expecting to see at least a guard house or some guards roaming around the vicinity. Ganoon naman talaga 'pag mayaman ka, diba? People tend to kill you because they want your money and position and so kailangan mo ng mga tauhang babantayan ka at sisiguraduhin ang kaligtasan mo. Although I wasn't expecting this mansion to have loud people, hindi ko rin naman inaasahan na magmimistula itong haunted mansion dahil sa sobrang tahimik nito.
Napalunok ako at hindi ko alam kung tutuloy pa ba ako. Ngunit kailangan ko nang makauwi dahil gumagabi na. Huminga ako ng malalim para palakasin ang loob ko at pinilit kong igalaw ang mga paa ko. Nang nasa harap na ako ng malaking gate, kumatok ako ng tatlong beses. Even their gate screams extravagance. It is a tall black and gold gate na sa tingin ko ay ginagamitan ng remote para mabuksan. Hula ko ay nasa 10 to 12 feet ang taas nito.
Parang nawalan ako ng pag-asa nang walang bumukas o kahit lumabas man lang dito. But I just can't easily give up. Napatingin ako sa maliit na gate at ngayon ko lang napansin na bahagya itong nakaawang. Naglakad ako papunta dito at kumatok muna ng tatlong beses. Nang walang sumagot, dahan-dahan ko itong tinulak para mabuksan.
Sanay naman ako sa dilim ngunit ilang segundo pa bago ako nakaadjust sa liwanag. Ngayon ko lang napansin ang nakahilerang mga torch sa isang mahabang pathway na naman. Hindi nakatakas sa paningin ko ang malawak na field sa kanang bahagi at ang napakagandang infinity pool sa may kaliwang bahagi. Napakagandang pagmasdan ng pool dahil natatamaan ito ng ilaw na nagmumula sa mga torch. Napaawang ang labi ko dahil ngayon lang ako nakakita ng ganitong kagara na bahay sa personal.
Luminga-linga ako sa paligid, nagbabakasakaling makakita ng tao ngunit wala akong napala. Dahan-dahan akong naglakad at tinahak ang daan papunta sa mismong mansyon. May mga bulaklak at naggagandahang puno akong nakita. May mga mesa at upuan rin sa kaliwang bahagi kung saan naroon ang pool. Impossibleng walang tao dito eh mukhang araw-araw namang naaalagaan ang mansyong ito. Ilang metro na lamang ang layo ko sa main entrance ng mansion. Bago ako makarating sa mismong pintuan ay kinakailangan ko pang akyatin ang marbled tiles na hagdan nila. Simple yet it screams power.
Ramdam ko na ang panghihina ng tuhod ko dala na rin siguro ng pagod at gutom. Nanlaki ang mata ko nang marealize na kahapong umaga pa pala ang huling kain ko. What a dumb, Tasheeva.
Nang makarating sa mismong entrance nito ay itinaas ko na ang kamay ko para kumatok at nang maitaas ko na ang kamay ko ay biglang nanlabo ang paningin ko at ramdam ko ang malalamig na butil ng pawis na tumatagaktak sa mukha ko. At bago pa man ako makakatok ay agad na nanghina ang tuhod ko hanggang sa binalot na ako ng kadiliman.
Nang maalimpungatan ay agad akong napabalikwas sa kinahihigaan ko. Ramdam ko ang pagkirot ng ulo ko at ang panginginig ng katawan ko dala ng gutom. Am I going to die here? The thought sent shivers down to my spine. No way. I was born to be a fighter. I needed to be strong. Nangangatog man ang tuhod ko, pinilit ko ang sarili ko na tumayo at maghanap ng paraan para makauwi. Ayokong pumasok sa loob ng mansyong ito ng walang pahintulot ng may-ari. Maaari nila akong kasuhan sa ginawa kong pag-trespass at ayokong mas mapabigat ang kaso ko kung papasok pa ako.
Luminga-linga ako sa paligid at ngayon ko lang napansin na napapaligiran ng cctv ang buong mansyon. Tantya ko ay nasa 15 pataas ang nakapaligid na cctv dito. What more sa mismong loob ng bahay? Huminga ako ng malalim at nag-isip ng paraan kung papaano ako makaalis dito. Napadako ang tingin ko sa kaliwang bahagi kung saan may parang maliit na 2 storey na bahay ngunit nasa loob pa rin siya ng property kung saan nakatayo ang mansion. It seems like a warehouse. Naglakad ako papunta doon at hindi nga ako nagkakamali. Although it's a warehouse, hindi ito makalat at madumi gaya ng karamihan sa mga warehouse na nakikita ko. Maayos na nakatambak ang mga gamit and it is all well-organized.
Hindi na ako nag-aksaya pa ng panahon. Naghanap ako dalawang wires at hindi naman ako nahirapan dahil gaya nga ng sabi ko, the things here are all well-organized. Sunod ay naghanap ako ng battery. Nakita ko ito sa isang shelf kung saan maayos na nakalagay ang mga battery. Napangiti ako sa sarili ko. Luck is on my side.
Umakyat ako sa second floor at doon ko lang napansin na para itong isang rooftop. Dumeretso ako sa bandang harapan nito kung saan nakaharap ang warehouse sa malawak na field ng mansyong ito. Kinalikot ko ang dalawang wire sa railings at nang matapos ay inihagis ko ito sa field. Bago ako bumaba ay sinigurado ko muna na maayos ang pagkatali ko ng wire sa railings.
Nang makababa ay inayos ko na ang posisyon ng battery sa may field at saka ko kinonekta ang wire dito. Ilang oras rin ang itinagal ko dahil hindi ako sigurado kung tama ba ang ginagawa ko. Sinabayan ko na rin ito ng code na SOS which means "save our souls". Weird, mag-isa lang naman ako but anyway, this is a method or a tip used by some travelers or adventurers once na nawala sila at wala na silang ibang paraan para makahingi ng tulong. It will send a signal sa pinakamalapit na station. I'm just lucky enough kasi may mga gamit rito. Now all I have to do is to wait for at least an hour or two. 'Pag wala pa ring tulong na darating, then I have to think for other ways.
Mahigit isang oras na ang nakalipas simula noong humingi ako ng tulong. Wala bang malapit na station na nakamonitor ngayon? O 'di kaya nama'y mali ang pagkakonekta ko sa mga wires? Unti-unti na akong nawawalan ng pag-asa at kanina pa kumakalam ang sikmura ko. Sumilong muna ako sa malaking puno rito at mas inilapit ko ang tuhod ko at doon ko ipinatong ang baba ko. Mukhang walang tulong ang darating ngayon kaya pinilit ko ang sarili ko na tumayo ngunit masyado ko atang binigyan ng pwersa kaya bigla akong napaupo nang sinubukan kong tumayo. Nanlalabo na naman ang paningin ko but I needed to be strong. Sa pangalawang pagkakataon ay sinubukan ko ulit na tumayo. Napahawak ako sa puno habang pilit na pinapalakas ang sarili ko. Sinubukan kong maglakad ngunit agad naman na nangatog ang tuhod ko at agad akong bumagsak sa damuhan.
Unti-unting nandilim ang paningin ko at hindi ko alam kung ilusyon lang ang ba ang naririnig ko ngunit hindi ako pwedeng magkamali! May narinig ako na chopper na paparating! Nanliit ang mga nanlalabong mata ko ngunit bago ako tuluyang kainin ng dilim ay sigurado akong may nakita akong chopper na paparating sa kinaroroonan ko.
"Lake..."
---------
Ps: I wanted to further elaborate about the method/tip(yung survival tips wherein you'll use a wire and battery to ask for help) that I mentioned above, kaso ayoko namang magbigay ng mga maling informations since once ko lang yun napanood sa tv and I tried to search for it sa internet kaso I failed (or hindi lang talaga sapat yung ginawa kong research?). Hindi ko na rin spinecify kung anong klaseng wire 'yon but the battery that they used (yung sa tv) is a car battery. If you know kung anong tawag sa method na ito o kung may nasabi akong mali, feel free to correct me sa comment box or you can send a message in this acc. Thank you and God bless!