Nandoon kami ni Papa sa hapag nang marinig ang balita. Nakapirmi sa kani-kaniya naming puwesto. Naghihintay sa harap ng malapad naming lamesa dahil wala pa rin ang kalbong iyon para sa hapunan.
Napahalukipkip ako. Saan bang lupalop nagtungo ang buwisit na iyon?
Pumasok ang isa sa mga matatanda naming katulong. The worriness was all over her wrinkled little face that it made one my eyebrows quirked. Yumuko siya upang bumulong sa kaliwang tainga ni Papa. Bumilog ang mga mata ng tatay ko at 'di ko man narinig ngunit alam kong tungkol na naman ito sa magaling niyang ampon.
"Pakisabihan si Ben na ihanda ang kotse, Manang Flor. Pupunta ako ngayon sa presinto," utos ni Papa sa nagkukumahog na katulong.
Hindi ko talaga maintindihan kung ano ba ang nakita ng mga tao rito sa mansyon na hindi ko makita sa kaniya. Lahat nag-aalala sa damuhong iyon. Their faces were pictures of worry and it irritated the hell out of me. I cannot help but to roll my eyes at them, one by one if I can.
Ba't ano bang inaasahan nila sa isang iyon? Santo?
"Why do we even bother getting him out of there? I'm so sure it's his own fault he got himself into trouble. Hayaan na natin siya, Papa." sabi kong nakahalukipkip habang nakaupo ng mag-isa sa likuran.
Lulan kami ng itim naming sasakyan. The mayor's car. Parati itong gamit ni Papa tuwing pumapasok siya sa trabaho, sa city hall. Behind us were two convoys tailing our direction, guarding us from any danger. Sa unahan, isa naman ang nagsisilbing gabay sa aming daan.
Hindi umimik si Papa na nakaupo sa harapan, sa shotgun pati na rin ang driver naming nagmamanibela sa kaliwa. Umalingawngaw lamang ang mahinang musika sa radyo. Hindi ko alam kung narinig ba ako ng tatay ko kaya sinubukan ko ulit.
"Pasasakitin niya lang ang ulo mo. Let's go home."
Naalala ko na naman ang itsura ni Papa nang malaman ang balita. The fear in his charcoal-black eyes was distinct, was obvious like a something terrible happened to someone dear. I felt the poison of jealousy in my chest. Seeing him react like that hurt me. Hindi niya nga ako tinanong kung sasama ba ako ngunit sumunod pa rin ako dahil may gusto akong patunayan sa kaniya;
Walang mabuting dulot ang binatang iyon sa kaniya at sa aming mag-ama.
"I cannot believe we even postponed dinner. So unbelievable. Gosh, kanina pa kaya ako nagugutom," pagsinungaling ko.
Siempre, hindi iyon totoo. Marami kaming nakain ni Ava kanina bago umuwi. Wala nga talaga akong balak kumain ng hapunan, eh. Gayunpaman, gusto ko pa ring maagaw ang atensiyon ni Papa.
Wala pa ring ibang namamayaning ingay bukod sa musika. Umayos ako ng upo.
Ba't ba ayaw akong pansinin ni Papa? "Papa –"
"Rhiannon, pakiusap.. kung puro angal lang naman ang sasabihin mo buong viaje mas mabuti nang umuwi ka. I'll order one of the convoys to escort you back," sabat niya.
Nagulat ako sa narinig pero hindi ko pinahalata. "I came because I care."
"If you care for him, then why those complains? Hindi nakakatulong ang mga sinasabi mo, anak. Nakakalalala kung ako tatanungin. I didn't even ask you to come with me in the first place," sabi niya.
Hindi ako nakasagot.
Me.. caring for that jérk? Papa had it wrong. I meant my vehicle, my Ducati Scrambler. I meant him, my father. Hindi ang buwisit na iyon ang inaalala ko. Wala akong pakialam sa isang iyon at mabulok man iyon sa bilangguan ay wala pa rin akong pakialam!
Bumuga ako ng hangin.
Pabuka na sana ako ng bibig ngunit nauna si Papa. "Wag mo ring masabi sa akin na pasasakitin lang ni Gino ang ulo ko. I experienced more headaches dealing with your behavior than whatever you claim towards Gino. Sa inyong dalawa, ikaw ang totoong sakit ng ulo."
Nanigas ang panga ko.
Paano niya naatim sabihin iyon sa sarili niyang anak? Pauuwiin niya ako nang mag-isa? Pauuwin niya ako na anak niya, na anak ng isang alkaldeng tulad niya? Ganoon na lang ba ang muhi niya sa akin na 'di man lang inisip ang kapakanan ko?
Tumitig ako sa kinauupuan ni Papa. Umasa ako na babaling siya sa akin para humingi ng pasensiya sa nasabi. Ngunit wala. Lumabo ng unti-unti ang paningin ko habang nakatitig pa rin sa likuran ng upuan niya.
The words were too much. I cannot believe he said that. I cannot believe he did that. He shamed me infront of someone, infront of our driver. I bit my lip and fought the swelling pain in my chest. The hammering of my heart was mad and full of fury.
I'm really starting to hate you, Papa.
Hindi na ako umimik kahit nang makarating kami sa nasabing presinto. Hindi na rin naman ako kinausap pa ni Papa. Sa kabuuan ng viaje kanina tahimik lamang kaming tatlo. Pagkarating sa lugar, bumuntot ako sa kaniya papasok ng bilangguan.
Nang pumasok si Papa, nagbigay ng pagpupugay ang lahat ng pulis na nasa loob. Walang inaksayang sandali ang tatay ko at ma-awtoridad na tinawag ang pinakamataas na ranggo sa istasyon. Lumapit sa amin ang isang lalaki na umbok ang tiyan sa suot nitong asul na uniporme.
"SPO1 Reyes po, mayor. At your service," sabi nito bago muling sumaludo.
Nasa tabi lamang ako ni Papa kaya narinig ko ang lahat ng kanilang pinag-usapan. Paminsan-minsan, napapansin ko ang pagiging tensyonado ng matabang pulis. Hindi ko alam kung natatakot siya dahil kausap niya ang kagalang-galang na alkalde nitong bayan o dahil sadyang napakaseryoso ng tono ngayon ni Papa.
Iba yata talaga pag tungkol sa ampon niya ang usapan.
Umikot ang mga mata ko nang marinig kalaunan ang puno't dulo kung ba't nandito ngayon si Gino. Una, hubad-baro raw kasing nagmamaneho. Pangalawa, humaharurot raw sa takbo. Pangatlo, wala raw itong maipakitang lisensiya nang masikat ng naka-patrol na pulis. Sa halip na sumunod, pilit raw nitong dinadahilan na tawagan nila si Papa.
Gusto kong mainis na naman dahil sa kalokohan ng binatang iyon. Nang dahil sa kalokohan niya, kailangan pa tuloy magpunta rito ni Papa dis-oras na ng gabi. Idagdag mo pang weekend ngayon. Wala dapat siyang iniintinding bagay-bagay. Hindi man lang inisip ni Gino na ang dami nang intindihin ng tatay ko para sa bayan.. tapos nakisawsaw pa talaga siya.
"Humihingi po kami ng paumanhin kung naabala namin kayo ngayong gabi, mayor. Nakailang banggit po kasi siya sa'yo kanina," sabi ng matabang opisyal.
"Wala kayong dapat ipagpaumanhin sa akin, officer. You're doing your job. Dapat nga ako ang nagpapasalamat dahil sa pinapakita niyong dedikasyon sa tungkulin."
Hindi man lang kinondena ni Papa si Gino. Gosh, ba't ba 'di ako nagulat?
Hindi ako nagpatangay sa inis ng damdamin. Sa halip, hinanap ng mga mata ko ang kinauupuan ng binata. Nakaupo siya sa isa sa mga silyang nakahilera sa tapat ng police desk. Hindi ko alam kung kanina niya pa ako tinitingnan. Basta, nahuli ko na lang ang sariling nakikipagtitigan sa mga mala-uling niyang mata.
Hindi ko talaga alam kung ba't ayaw maniwala sa akin ni Papa.. pero 'di na bale dahil ikaw na rin naman ang gumagawa ng mga ikapapahamak mo.
"Gino." boses ni Papa.
Bumaling si Gino sa kaniya sanhi upang maputol ang titigan namin. Nasa ganoong posisyon si Gino nang mapansin ko ang pagiging prominente ng panga niya tuwing nakatingin sa gilid.
Sumenyas si Papa. "Hali ka, hijo. Gusto ko lang maliwanagan sa mga narinig ko."
Tumayo siya para lapitan si Papa, ako. Tumigil siya sa tapat ng tatay ko at 'di ko maintindihan kung ba't sumulyap pa siya panandalian sa direksyon ko.
"Hijo, nakalimutan mo na ba ang banggit ko sa'yo noong iginala kita sa mansyon? Sa bayang ito, may mga ordinansang ipinapatupad ang pamilya natin.. isa na roon ang pagbabawal sa sinumang maghubad o nakahubad sa pampublikong lugar."
Umarko ang kilay ko. Napakahilig naman kasing magtanggal ng damit!
Natawa ang buwisit sa sariling kalokohan. Nahihiya siya ngunit alam kong 'di niya lang gustong ipakita sa iba. Yumuko si Gino para kamutin ang kaniyang batok. Nasa ganoon ang posisyon ng damuho nang sulyapan ako.
Huh, is he trying to be cute? Hindi ako natutuwa sa kaniya kung alam niya lang!
"Nakasanayan na kasi, manong." sagot niyang nahihiya nga.
Nakasanayan? Nakasanayan niya mukha niya!
"Totoo rin ba ang ulat sa akin ng pulis na binabanggit mo raw ako nang sitahin ka nila?" tanong na naman ni Papa.
Papa disliked using his position and our family name for unnecessary means. Hindi siya iyong tulad ng ibang politiko na ginagamit at inaabuso ang posisyon at pangalan sa katiwalian.
"Oo, totoo." sagot ni Gino.
I smirked.
"Gino, 'di naman sa nagagalit ako.. pero 'di maganda na gamitin mo ang pangalan ko sa tuwing nasasangkot ka sa gulo. Paano na lang kung may ibang makarinig nito? Puwedeng isipin ng mga nasasakupan ko na inaabuso ko ang kapangyarihan ko. Malala pa, akalain nilang tinuturuan pa kita sa ganu'n."
Oh, this is fun. Paano ka ngayon, Gino?
"Sinong nagturo sa'yo niyan?" tanong ni Papa.
I tried my hardest not to laugh. Ba't kaya hindi tanggapin ni Papa na barumbado ang na-ampon niya? Noon pa man, sinasabi ko na sa kaniyang hindi magandang ideya ang magkupkop ng ibang tao; lalo na ang mga tulad ni Gino. Sana nakita niya na ngayon ang mali niya.
Sino naman kaya sa mansyon ang magtuturo ng ganiyang kalokohan sa kaniya?
Tumingin si Gino sa akin at nangunot ng kaunti ang noo niya nang mapansin ang ngisi sa aking labi. Hindi katagalan nang umusbong rin ang nakakalokong ngisi sa labi niya.
"Si Rhiannon," sabi niya bigla.
Nabura ang ismid ko. "Huh?"
Humarap ang lahat sa akin.
"N-no," iling ko.
"Rhiannon." boses ni Papa ang sumagot—malalim at nakakatakot.
Bumaling ako sa kaniya. Hindi yata lumagpas ng tatlong segundo ang titig ko sa ama nang gapangin ako ng kilabot sa katawan. Umiwas ako ng mabilis tsaka humarap sa binata.
"S-sinungaling ka talagang kalbo ka," turo ko sa kaniya.
"Ha, ako, sinungaling? Hindi ba kanina nakita mo ko ta's nagpaalam ako sa'yo kung puwede kong mahiram motor mo. Pumayag ka naman. Pagkatapos, sabi mo pa nga, 'Secret lang natin, huh? Papa will bail you out naman if mahuli ka ng mga police. He is the mayor,'."
Namula ako. Hindi ko sigurado kung inis ba o hiya ang dahilan kaya uminit ang pisngi ko nang eksaherada akong ginaya ni Gino. Nakapamewang pa ang damuho. Napangisi tuloy ang matabang opisyal sa pag-arte niya.
Jérk.
"Ikaw noong nakaraan ka pa ha," timpi ko.
Puro kasinungalingan ang lahat nang lumalabas sa bibig niya! Paanong pumayag ako kung sa una pa lamang sinita ko na siya agad? Hindi ko pinahiram ang motor ko sa kaniya!
"Rhiannon," pigil sa akin ni Papa nang tangkain kong lusubin si Gino.
Humarap agad ako sa kaniya at ilang ulit na umiling. "I didn't tell him that, Papa. I swear."
"Sinungaling talaga nito," pagsingit ni Gino.
I shot him daggers. Bumaling uli ako sa ama ngunit halos panghinaan ng loob nang masipat ang pagdududa sa kaniyang mukha. Bumagsak yata ng literal ang puso ko nang makita ang timpi ng inis sa mga mata niya. Oh, no.
"Let's go," sabi niya sa akin habang nakatingin na ubod ng seryoso;
"Maraming salamat sa oras ninyo, officer. Pangako kong 'di na mauulit ang ganitong bagay."
"M-maraming salamat rin ho, mayor. Walang anuman po."
"Pa –" I tried to reason out, but as if there's an invisble wall between us.
"We're done here," sabi niya uli sa akin ng may diin;
"Gino, come now." tawag niya naman sa isa.
Nakailang ulit kong pinatakbo sa isip ang salitang 'wala akong kasalanan' habang nakatingin sa ama kong nakatalikod na, paalis na. Gusto ko siyang habulin, gusto ko siyang kausapin, gusto kong ipaintindi sa kaniya na totoo ang sinasabi ko, na sinungaling si Gino, na pinag-aaway niya kaming mag-ama; ngunit naalala ko na naman kung paano niya pagtimpiin ang inis sa mga mata kanina, at iyon ang dahilan kaya halos manigas ako sa kinatatayuan, tila sinemento ang magkabilang tuhod nang masagi sa isip ko kung ano ang dadatnan ko sa mansyon.
Oh, god.
Maaligasgas na tawa ang humugot sa aking atensyon. "Ngisi-ngisi ka pa kanina, ha?"
Humarap ako ng marahas sa kaniya. Isa, dalawa, paulit-ulit kong hinampas sa gigil ang dibdib niya. "I hate you, you storyteller. Ugh!"
The laugh became louder, deeper, rougher and for unknown reasons my cheeks flared in heat, making me stop on hitting him. Gino was standing infront of me, towering me with his taller and bigger physique. He was looking at me with those ebony eyes filled with amusement and insult that ignited my hate for him much more.
"I hate you," ulit kong nangingilid ang luha sa labis na inis.
Lumapit siya sa akin. Dahan-dahan, iniyuko niya ang sarili para magtapat ang mukha naming dalawa. Sa sobrang lapit niya, napansin ko kung gaano kakinis ang kaniyang mukha. Sumimangot ako.
"Hindi ko mararanasan ang lahat ng 'to kundi dahil sa inyo," sabi ni Gino sa baritono.
Sa kung paano niya sabihin iyon sa akin.. tila may kahulugan. Naiinis man, ngunit 'di ko mapigilang paigtingin ang dalawang kilay.
Hindi pa rin niya pinipigtas ang paninitig sa akin nang muling magsalita. "Wag kang mag-alala, prinsesa. Parehas lang tayo ng nararamdaman sa isa't isa. I hate you, too."