Unicode
Season - 2
ချစ်မိသူ အရှုံး
ဇာတ်သိမ်းပိုင်း ။
ပြတင်းပေါက်မှ တိုးဝင်လာသော နေရောင်ခြည်စူးစူးကြောင့် မိုးသောက်ယံ နိုးလာခဲ့ရသည် ။ သူ မျက်လုံးဖွင့်လိုက်သည်နှင့် ရှိုင်း၏ မျက်နှာချောချောကို ဦးစွာ တွေ့လိုက်ရသည် ။ မနေ့ညက အဖြစ်အပျက်တွေက မိုးသောက်ယံ၏ အာရုံထဲ အနှေးပြကွက်လို တဖြည်းဖြည်း ပုံပေါ်လာသည် ။ သူ မျက်နှာပူထူပြီး စောင်ဖြင့် ဖုံးလိုက်မိသည် ။
"နိုးပြီလား ယံယံ "
ရှိုင်း၏ အသံကြားတော့ သူ မျက်နှာကို အုပ်ထားရာမှ စောင်ကို ဖယ်ပြီး ကြည့်လိုက်သည် ။ ရှိုင်း၏ နူးညံ့သော အကြည့်နွေးနွေးက သူ့ရင်ကို လှိုက်ခနဲ ခုန်သွားစေသည် ။
"အင်း "
မိုးသောက်ယံ ထထိုင်လိုက်တော့ မျက်နှာရှုံ့မဲ့သွားသည် ။ သူ့ မျက်နှာကို ကြည့်နေသော ရှိုင်းက ရိပ်မိသွားသည် ။
"အဆင်ပြေရဲ့လား ယံယံ ။ နာနေတာလား "
ရှိုင်းက ပျာပျာသလဲ ဟန်ဖြင့် မေးပြီး ငေါက်ခနဲ ထထိုင်သည် ။ မိုးသောက်ယံ အရှက်သည်းစွာဖြင့် ခေါင်းခါလိုက်သည် ။
"ငါ....အဆင်ပြေတယ် "
မိုးသောက်ယံ အိပ်ရာက ထဖို့ပြင်သော် ခန္ဓာကိုယ်၌ အဝတ်အစားကင်းမဲ့နေကြောင်း သတိရသွားသည် ။ ရှိုင်း၏ အရှေ့က ဘယ်လိုထသွားရမလဲ သူ စဉ်းစားရကြပ်လာသည် ။ ထိုစဉ်...
"ဘာတွေတွေးနေတာလဲ "
ရှိုင်းက ပြောပြီး သူ့ကို အနောက်မှ ပွေ့ဖက်လာသည် ။ မိုးသောက်ယံ ခေါင်းခါလိုက်သည် ။
"ကိုယ် မင်းကို အရမ်းချစ်တယ် ယံယံ "
ရှိုင်းက တုန်ရီလှိုက်မောသည့် လေသံဖြင့် ဆို၍ သူ့ မေးစေ့ကို ဆွဲယူကာ နှုတ်ခမ်းပါးသို့ နမ်းရှိုက်လာသည် ။ မိုးသောက်ယံ ရှက်ရွံ့နေတာကို မေ့လျော့ပြီး ရှိုင်း၏ အနမ်းတွေကို တုံ့ပြန်နေမိတော့သည် ။
ဤသို့နှင့်......။
**************
"မိုးသောက်တို့ကို ကျွန်တော် မနက်ထဲက မျှော်နေတာ "
ကိုခန့်မင်းနောင်ပြောတော့ မိုးသောက်ယံ မျက်နှာနီသွားသည် ။ ရှိုင်းက ဘာမှမဖြစ်ဟန်နှင့် ပြုံး၍ ဖြေသည် ။
"ကျွန်တော်တို့ ကိစ္စနည်းနည်းရှိလို့ ပါ "
ကိုခန့်မင်းနောင်က ခေါင်းညိတ်၍ မိုးသောက်ယံကို စိုက်ကြည့်သည် ။
"မိုးသောက် နေကောင်းရဲ့လား ။ မျက်နှာက နီနေတယ် "
"ကျွန်တော် နေကောင်းပါတယ်ဗျ ။ ဒါနဲ့လေ မဒီ့ဝိညာဉ် ဘယ်ရောက်သွားပြီလဲ "
မိုးသောက်ယံ စကားလမ်းကြောင်းလွှဲလိုက်သော်လည်း တကယ် သိချင်နေခဲ့တာဖြစ်၏ ။
"မဒီ ဒဏ်ရာရသွားပြီး တစ်နေရာကို ထွက်ပြေးသွားတာ ။ ဒါပေမဲ့ မဒီက အငြိုးကြီးလွန်းတယ် ။ သူ့ မိုးသောက်ယံဆီကို ပြန်ရောက်လာလိမ့်မယ် "
ရှိုင်း နှင့် မိုးသောက်ယံ တို့ မျက်နှာပျက်သွားကြသည် ။
"ဒါဆို ကျွန်တော် ဘယ်လိုလုပ်သင့်လဲ ကိုခန့် "
"စိတ်မပူပါနဲ့ မိုးသောက် ။ ကျွန်တော် ပြင်ဆင်ထားပါတယ် "
ကိုခန့်မင်းနောင်က တည်ငြိမ်သည့် လေသံဖြင့် ပြောလာတော့ မိုးသောက်ယံ စိတ်အေးသွားရသည် ။
"ကိုခန့်ကို ကျွန်တော် ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ။ ကိုခန့်သာ မကူညီရင် ကျွန်တော် ခုလို ပြန်နေနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး "
"ရပါတယ်ဗျာ ။ မိုးသောက်ကို ကျွန်တော် ကူညီလိုက်နိုင်တာကိုပဲ ကျေနပ်လှပါပြီ "
ကိုခန့်မင်းနောင် နှင့် မိုးသောက်ယံတို့ အကြည့်ချင်းဆုံ၍ ပြုံးနေမိကြသည် ။ ရှိုင်းကတော့ သူတို့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်ပြီး မျက်နှာတည်တင်းနေ၏ ။ သူ မကျေနပ်သော်လည်း ဆိတ်ဆိတ်နေလိုက်သည် ။
ကိုခန့်မင်းနောင်၏ ကျေးဇူးကြွေးရှိနေသည် မဟုတ်ပါလား ။
***************
ရှိုင်း နှင့် မိုးသောက်ယံတို့ ကန်တင်းသို့ ရောက်သော် ဆိုင်အတွင်း၌ လက်ပြ၍ လှမ်းခေါ်နေသော ဝေယံ့ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ သူတို့ ထိုဝိုင်းသို့ သွား၍ ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။
ယခု မိုးသောက်ယံနှင့် ရှိုင်းတို့ တက္ကသိုလ် ပြန်စတက်နေရပြီဖြစ်သည် ။ ဝေယံကတော့ တတိယနှစ်ဖြစ်ပြီး သူနှင့် ရှိုင်းကတော့ တစ်နှစ်နားခဲ့တာကြောင့် ဒုတိယနှစ် ပြန်တက်ရတော့သည် ။
"မင်းတို့ရဲ့ ဟန်းနီးမွန်းခရီးလေးမှာ ပျော်ခဲ့ရဲ့လား "
ဝေယံက စပ်ဖြဲဖြဲ မျက်နှာနှင့် မိုးသောက်ယံကို မေးသည် ။ ဝေယံ့ကို သူ ဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေ မပြောရသေးပေ ။ ထိုအရာတွေက ကိုယ်တိုင် မကြုံဖူးလျှင် ယုံရခက်ပေမည် ။ သူ ကိုယ်တိုင်တောင် ပြန်တွေးမိတိုင်း ဝေဝေဝါးဝါးနှင့် အိပ်မက် ဆိုးတစ်ခုလိုပင် ။
"ပျော်တာပေါ့ ။ တစ်သက်လုံးတောင် အမှတ်ရနေဦးမှာ "
မိုးသောက်ယံ ပြုံး၍ ဖြေလိုက်သည် ။ သူတို့ စားသောက်ရင်းနှင့် စကားစမြည်ပြောကြသည် ။
ခဏအကြာ၌ အတန်းတက်ရန် ဆိုင်ထဲမှ ထွက်လာခဲ့ကြသည် ။
"ကိုယ် Toilet ခဏ ဝင်လိုက်ဦးမယ် ။ မင်းရော လိုက်ဦးမလား "
"ဟင့်အင်း ၊ ငါ မလိုက်တော့ဘူး "
ရှိုင်းက ခေါင်းညိတ်၍ သန့်စင်ခန်းကို သွားတော့ မိုးသောက်ယံ အတန်းရှိရာသို့ လျှောက်လာခဲ့သည် ။ ထိုစဉ် အနောက်မှ ပြေးလာသော ခြေသံကြောင့် သူ အလိုလို ဘေးသို့ ကပ်၍ လျှောက်မိသည် ။ သို့သော်...
ဘုန်း!
"အား "
နောက်ကနေ အရှိန်ဖြင့် တိုက်ခံလိုက်တာကြောင့် မိုးသောက်ယံ ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ကျသွားရသည် ။ သူ နာကျင်မှုကြောင့် မျက်နှာရှုံ့မဲ့ပြီး မော့ကြည့်မိသည် ။ ဂျစ်ကန်ကန် အမူအရာ နှင့် စူးရှရှ မျက်ဝန်းတစ်စုံနှင့် တိုးသည် ။
"ဆောရီး "
အေးစက်စက်မျက်နှာနှင့် ဂရုမစိုက်သည့် လေသံဖြင့် ခပ်ပြတ်ပြတ် ပြောကာ လမ်းဆက်လျှောက်သွားသည့် ထိုကောင်လေးကြောင့် မိုးသောက်ယံ၏ ရင်ထဲ ဒေါသက ထောင်းခနဲ။ သို့သော် သူ စိတ်လျော့လိုက်သည် ။ ထို့နောက် သူ့ဘာသာ ကုန်းထကာ အတန်းသို့ လျှောက်လာခဲ့တော့သည် ။
အခန်းထဲသို့ရောက်သော် နေရာမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း သူ့ကို တစ်ယောက်ယောက်က စူးစိုက်ကြည့်နေသလို ခံစားလိုက်ရသည် ။ ထို့ကြောင့် မျက်လုံးဝေ့ကြည့်လိုက်သော် အနောက်တန်းက ခုံမှာ ထိုင်နေသော ခုန ကောင်လေး ။ သူ့ကို စူးစူးရဲရဲ စိုက်ကြည့်နေသည် ။ မိုးသောက်ယံ၏ စိတ်ထဲ တစ်မျိုးတမည် ဖြစ်သွားရသည် ။
ယခုမှ စဆုံရသည့် ထိုကောင်လေးက သူ့ကို ဘာလို့ ရန်သူတစ်ယောက်လို စိုက်ကြည့်နေရတာလဲ ။
သူ့ စိတ်ထဲ အတွေးများစွာနှင့် ။
*************
"ဟဲ့ ဟိုတစ်ယောက်က ငါတို့ကို စိုက်ကြည့်နေသလိုပဲ "
သည်နေ့ ကျောင်းပိတ်ရက်မှာ ရှိုင်းက သူ့အမေအိမ်သို့ အလည်သွားသည် ။ မိုးသောက်ယံက လမင်းကို ခေါ်၍ ထွက်လာခဲ့တာဖြစ်သည် ။ လမင်း ရှော့ပင်ထွက်တာကို သူ အဖော်လိုက်ပေးပြီး ဗိုက်ဆာတော့ ဆိုင်တစ်ခုထဲဝင်၍ စားသောက်ကြသည် ။ ထိုစဉ် လမင်းက ဘေးတစ်ခုံကျော်သို့ လှမ်းကြည့်၍ ပြောသည် ။
မိုးသောက်ယံ အနောက်ကို လှည့်ကြည့်မိသည် ။
"ဟင်....ဟိုကောင်လေးပဲ "
"ဘယ်ကောင်လေးလဲ ။ နင့် အသိလား မိုးသောက် "
မိုးသောက်ယံ မျက်မှောင်ကြုတ်၍ ခေါင်းကို ခါယမ်းလိုက်သည် ။
"သူက ငါတို့ အတန်းထဲက ။ ဟိုတစ်ခါ ငါ့ကို ဝင်တိုက်သွားသေးတယ် ။ သူ့ ပုံစံကြည့်ရတာ ငါ့ကို အမြင်မကြည်တဲ့ပုံပဲ"
မိုးသောက်ယံက တွေးတွေးဆဆဟန်ဖြင့် ပြောတော့ လမင်းက ရယ်လေသည် ။
"နင်က ဘာအပြစ်လုပ်ထားလို့လဲ မိုးသောက်ရဲ့ ။ ဂရုစိုက်မနေပါနဲ့ဟာ "
မိုးသောက်ယံ ခေါင်းညိတ်၍ စားလက်စ မုန့်ကို ဆက်စားသည် ။ သူ့ အတွေးအာရုံထဲမှာတော့ တစ်စုံတစ်ခုကို နက်နက်နဲနဲ စဉ်းစားနေမိသည် ။
***********
ညနေစောင်းမှ လမင်းနှင့် သူ နှုတ်ဆက်၍ အိမ်ပြန်ခဲ့ကြသည် ။ မိုးသောက်ယံသည် အိမ်နှင့် သိပ်မဝေးလှတာကြောင့် လူရှင်းသည့် လမ်းလေးကပဲ အေးအေးသက်သာ လမ်းလျှောက်၍ ပြန်ခဲ့သည် ။
ရှပ်...ရှပ်...ရှပ်
ခြေသံတစ်စုံက မိုးသောက်ယံ၏ နောက်မှ ကပ်ပါလာခဲ့သည် ။ မိုးသောက်ယံ မဲ့ပြုံးပြုံး၍ လမ်းကို ခပ်သွက်သွက် လျှောက်ပြီး လမ်းကြားလေးထဲသို့ ချိုးဝင်လိုက်သည် ။ သစ်ပင်တစ်ခု၏ အကွယ်၌ သူ စောင့်နေလိုက်သည် ။
ခဏအကြာ အပြေးအလွှားရောက်လာသည့် လူတစ်ယောက် ။ ထင်သည့်တိုင်း ထိုကောင်လေးပင် ။
မိုးသောက်ယံ သစ်ပင်အကွယ်မှ ထွက်၍ မေးလိုက်သည် ။
"မင်း ဘာလို့ ငါ့နောက်ကို လိုက်နေရတာလဲ "
သူ မေးတော့ ထိုကောင်လေးက ခြောက်ကပ်ကပ် ရယ်သည် ။ ထို့နောက် စူးစူးရဲရဲ စိုက်ကြည့်၍ သြရှရှ လေသံဖြင့် ဆိုသည် ။
"ဘာကြောင့်လဲဆိုတာ မင်း သိမှာပါ မိုးသောက်ယံ "
ထို့နောက် သူ့ခါးကြားထဲမှ တစ်စုံတစ်ခုကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည် ။ ထိုအရာကတော့ ခေါက်ဓားတစ်လက် ဖြစ်၏ ။ ထိုကောင်လေးက ဓားကို ထုတ်ပြီး သူ့ကို သွေးအေးစွာ စိုက်ကြည့်နေသည် ။
"သိတာပေါ့ မဒီ ။ ငါ မင်းကို စောင့်နေတာ "
"ကောင်းတာပေါ့ "
မဒီက ဓားကို မြှောက်ကာ သူ့ဆီ ပြေးလာသည် ။ မိုးသောက်ယံ လက်ထဲက ဆုပ်ကိုင်ထားသော ဆွဲကြိုးလေး နှင့် အနီရောင် လက်ကိုင်ပုဝါဖြင့် ပတ်ထားသော စာခြောက်လေးတစ်ခု ။
မဒီက ဓားဖြင့် ထိုးလိုက်တော့ မိုးသောက်ယံ ကိုယ်ကို စောင်း၍ ရှောင်ထွက်လိုက်ပြီး ဓားကိုင်သည့်လက်ကောက်ဝတ်ကို သူ့လက်ဖြင့် ရိုက်ချလိုက်သည် ။ ဓားက မြေကြီးပေါ်သို့ ကျသွားသည် ။ ထိုစဉ် သူ လျင်မြန်စွာ ဆွဲကြိုးကို လှမ်း စွပ်လိုက်သည် ။
"အား! "
အော်သံနက်ကြီးက တိတ်ဆိတ်နေသော လမ်းလေးထဲ ချောက်ချားစရာအတိ ။ စာခြောက်ရုပ်လေးကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း ကိုခန့်မင်းနောင် သင်ပေးခဲ့သည့် အစီအရင်တွေကို အသံတုန်တုန်ယင်ယင်ဖြင့် ရွတ်ဆိုသည် ။
ထိုအခါ မဒီ့အော်သံက သွေးပျက်ဖွယ် ထွက်ပေါ်လာ၏ ။
"ငါ နင့်ကို သိပ်.မုန်း.တယ် မိုးသောက်ယံ "
မဒီက နာကြည်းစွာ ရေရွတ်ပြီးနောက် ထိုကောင်လေး၏ ကိုယ်ထဲမှ ဝိညာဉ်ထွက်သွားပြီး စာခြောက်ရုပ်ထဲသို့ ဝင်သွားသည် ။
သူ စာခြောက်ရုပ်ကို မြေကြီးပေါ် ချပြီး လွယ်အိတ်ထဲမှ မီးခြစ်ကို ထုတ်လိုက်သည် ။ စိတ်လှုပ်ရှားစိတ်ကြောင့်လား မသိ ၊ ရှာမတွေ့ ။ မိုးသောက်ယံ ဇောချွေးပြန် လာသည် ။ လွယ်အိတ်ကို ပစ္စည်းတွေအကုန် မှောက်ချပြီး ရှာမှ မီးခြစ်ကို တွေ့၏ ။
မိုးသောက်ယံ အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူရှိုက်၍ မီးခြစ်ကို မီးညှိလိုက်သည် ။ ထို့နောက် စာခြောက်ရုပ်ပေါ်သို့ ပစ်ချလိုက်၏ ။
မီးတောက်တွေကြား တမြေ့မြေ့နှင့် လောင်ကျွမ်းသွားသော စာခြောက်ရုပ်လေးနှင့်အတူ အော်သံနက်ကြီးက ထွက်လာသည် ။ ခဏအကြာ အနက်ရောင်အရိပ်မည်းကြီးက အမှုန်တွေလို တစ်စစီဖြစ်သွားသည် ။
ခုနသူ မီးရှို့ခဲ့သော စာခြောက်ရုပ်လေးကတော့ ပြာအဖြစ်သာ ကျန်ရှိတော့သည် ။
မိုးသောက်ယံ ယခုမှ စိတ်ထဲ ပေါ့ပါးသွားသည် ။ ခုတော့ အနှောင့်အယှက် ကင်းသွားခဲ့ပြီ ။
ထိုအခါ မေ့မျောနေသော ကောင်လေး၏ ဘေးမှာ ထိုင်ကာ ကိုခန့်မင်းနောင် သင်ပေးသည့် အစီအရင်တချို့ ရွတ်ဆိုသည် ။ ခဏအကြာ ထိုကောင်လေး၏ ကိုယ်ထဲသို့ အလင်းတန်းတစ်ခု ဝင်သွားကာ ခဏအကြာ လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်လာသည် ။ ထို့နောက် ထထိုင်ပြီး ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကို ကြည့်ပြီး ကြောင်အအဖြစ်နေပုံရသည် ။
ထို့နောက် မိုးသောက်ယံကို အံ့သြဟန်ဖြင့် ကြည့်၍ မေးလာသည် ။
"ကျွန်တော် ဒီကို ဘယ်လိုရောက်နေတာလဲ "
"ငါ ဘယ်သိမလဲ ။ ငါ ဒီနားရောက်တော့ မင်း လမ်းပေါ်မှာ လဲနေတာ တွေ့တာ "
ထိုကောင်လေးက မျက်မှောင်ကြုတ်ပြီး စဉ်းစားနေဟန်နှင့် ။ သည်ကောင်လေးကတော့ သူ့ ဝိညာဉ်ထွက်သွားခဲ့တာကို မမှတ်မိဘူးထင်၏ ။
"မင်း အိမ်ပြန်တော့လေ "
ထိုအခါမှ ခေါင်းညိတ်၍ ထွက်သွားသည် ။
မိုးသောက်ယံသည် ပေါ့ပါးသော ခြေလှမ်းတို့ဖြင့် လျှောက်လာရင်း အရင်ကအကြောင်းတွေ ပြန်တွေးနေမိ၏ ။
*************
"မိုးသောက်ဆီကို မဒီ ပြန်ရောက်လာလိမ့်မယ် ။ အဲ့ဒီအခါ မိုးသောက်ရဲ့ အသက်ကို ရန်ပြုဦးမှာပဲ ။ ကျွန်တော် လိုအပ်တာမှန်သမျှ ပြင်ဆင်ပေးလိုက်ပါ့မယ် ။ နောက်ပြီး အစီအရင်အတွက် မဒီ မသေခင် အသုံးပြုခဲ့တဲ့ အသုံးအဆောင်တစ်ခုခု လိုအပ်တယ် ။ ဒါမှ သူ့ကို အပြီးအပိုင် နှင်ထုတ်နိုင်မှာ ။ ဒါပေမဲ့ မိုးသောက် တစ်ခု သတိထားရမယ် ။ အပြင်သွားလာတဲ့အခါ သတိထားပါ ။ သတိမေ့နေတဲ့သူတို့ ၊ လူသေအလောင်းတို့နဲ့ ဝေးဝေးနေပါ ။ မဒီ့ဝိညာဉ်က အချိန်မရွေး ဝင်ပူးပြီး အသက်အန္တရယ် ပေးနိုင်တယ် ။ အိမ်မှာတော့ အစောင့်အရှောက်ရှိတဲ့အတွက် ဒုက္ခမပေးနိုင်ပေမယ့် အပြင်ရောက်တဲ့အခါ ပိုသတိထားပါ "
မိုးသောက်ယံ ခေါင်းညိတ်လိုက်သည် ။
နောက် ရန်ကုန်ပြန်ရောက်ပြီး သူတို့ တက္ကသိုလ်ပြန်တက်ချိန်၌ ထိုကောင်လေးနှင့် ဆုံခဲ့တာဖြစ်သည် ။ သူနှင့် စတွေ့တည်းက ရန်သူလို စိုက်ကြည့်နေသော ထိုကောင်လေး၏ အကြည့်တွေကြောင့် မိုးသောက်ယံ စိတ်ထဲ အတွေးပိုစေသည် ။
ထို့နောက် သူ စာသင်ခန်းထဲ ရောက်တော့လည်း ထိုကောင်လေးက မကြည်သလို စိုက်ကြည့်နေသေး၏ ။ ခဏအကြာ ထိုကောင်လေး၏ သူငယ်ချင်းက ရောက်လာပြီး မေးသံ ကြားလိုက်ရသည် ။
"မင်း ကျောင်းရှေ့မှာ ဆိုင်ကယ်တိုက်ခံရပြီး သတိလစ်သွားသေးတယ်ဆို ။ ငါ စိုးရိမ်လိုက်ရတာ ။ ခုကြည့်တော့လည်း မင်းက ဘာမှမဖြစ်ပါလား "
မိုးသောက်ယံ၏ အတွေးတို့က ပို၍ သေချာသွားသည် ။ သို့သော် မသိဟန်ဆောင်ခဲ့၏ ။ အဲ့သည်နောက်ပိုင်း သူ သတိထားကြည့်မိတိုင်း ထိုကောင်လေးက အနောက်မှ ကပ်ပါလာတတ်၏ ။ ထို့ကြောင့် မည်သူ့ကိုမျှအသိမပေးဘဲ သူ မဒီ့ဝိညာဉ်ကို ဖျက်ဆီးပစ်ရန် ကြိုတင်ပြင်ဆင်ခဲ့၏ ။
ထို့ကြောင့် လမင်းနှင့် သည်နေ့ ချိန်းသည့်အခါတွင် မဒီ အသုံးပြုခဲ့သော အသုံးအဆောင်ကို ယူလာခိုင်းခဲ့သည် ။ လမင်းက အနီရောင် လက်ကိုင်ပုဝါလေး ယူလာခဲ့၏ ။ ထိုလက်ကိုင်ပုဝါလေးကို စာခြောက်ရုပ်မှာ ပတ်ပြီး ဆွဲကြိုးကိုပါ လက်ထဲမှာ အသင့်ကိုင်ထားခဲ့၏ ။
လမင်းကို နှုတ်ဆက်ပြီး သူ တမင် လူရှင်းသော လမ်းကို ရွေး၍ လျှောက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည် ။
ယခုတော့ အရာအားလုံး အဆုံးသတ်သွားခဲ့ပြီ ။
မဒီ ပြန်ပြီး မွေးဖွားလာခဲ့လျှင် အမုန်းတရား ၊ အငြိုးအတေး တွေ ကင်းသော ဘဝမျိုးပိုင်ဆိုင်နိုင်ပါစေဟု စိတ်ရင်းအမှန်နှင့် သူ ဆုတောင်းပြုမိသည် ။
**************
"မင်း ဘာလို့ နောက်ကျနေရတာလဲ "
မိုးသောက်ယံ အိမ်ထဲ ခြေချလိုက်သည်နှင့် ရှိုင်း၏ စိုးရိမ်တကြီးလေသံက ထွက်လာသည် ။
မိုးသောက်ယံ ပြန်မဖြေဘဲ ရှိုင်းကို စိုက်ကြည့်နေမိသည် ။ ထို့နောက် တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်လိုက်သည် ။
ယခုချိန်ကစပြီး သူတို့နှစ်ယောက်ကြား အနှောင့်အယှက်ကြီးကြီးမားမား ရှိမလာနိုင်တော့ပြီ ။
****************
" ပေငယ် "
မိုးသောက်ယံ ခြံဝန်းကျယ်ကြီးထဲ ဝင်လာတော့ သုံးနှစ်အရွယ် ကလေးမလေးက မပီကလာနှင့် အော်ပြီး ပြေးလာသည် ။ မိုးသောက်ယံ ထိုင်လိုက်ပြီး လက်ကမ်း၍ ဆီးကြိုလိုက်သည် ။
"ဟက်ဘီးဘက်ဒေးပါ မီးမီးလေးရေ ။ ဒီမှာ မီးမီးလေးအတွက် လက်ဆောင် "
မိုးသောက်ယံ လက်တစ်ဖက်က ကိုင်ထားသော ဘာဘီအရုပ်မလေးကို လက်ထဲ ထည့်ပေးလိုက်သည် ။ မီးမီးလေးက သဘောကျစွာ တခစ်ခစ်ရယ်ပြီး ဆွဲယူ၍ ဖက်ထားသည် ။
မိုးသောက်ယံ သဘောကျစွာ ရယ်ပြီး မီးမီးလေး၏ ပါးကို မွှေးကြူလိုက်သည် ။
ဤချစ်စရာကလေးမလေးက လမင်း၏ သမီးလေးဖြစ်သည် ။ ကျောင်းပြီးပြီးချင်း လမင်းက သူ့ချစ်သူ ကိုနန္ဒနှင့် လက်ထပ်လိုက်သည် ။ ယခုဆို မီးမီးချစ်ဆိုသည့် မီးမီးလေးပင် သုံးနှစ်ပြည့်ပြီဖြစ်သည် ။
"ဟဲ့ ရှိုင်းရော "
လမင်း နှင့် ကိုနန္ဒက အနားသို့ ရောက်လာသည် ။ လမင်းက ပြုံး၍ မေးသည် ။
"ရှိုင်းက လိုက်ခဲ့မယ်တဲ့ ။ အဲ့ဒါကောင်းပါတယ် ။ ငါ အချိန်ရတာပေါ့ "
"နင်ကတော့လေ ။ ငါ့ သမီးလေး မွေးနေ့ပွဲတောင် အလွတ်မပေးဘူး "
မိုးသောက်ယံက လမင်း၏ စကားကြောင့် သဘောကျစွာ ရယ်သည် ။ သည်နေ့က မီးမီးလေး၏ မွေးနေ့ပွဲ ။ လမင်းက သူတို့ သူငယ်ချင်းတွေနှင့်ပဲ အကျဥ်းချုံး၍ ကျင်းပသည် ။ သည်နေ့ မီးမီးလေး၏ မွေးနေ့ပွဲမှာ ရှိုင်းကို သူ လက်ထပ်ခွင့် တာင်းမည်ဖြစ်သည် ။
"ဝေယံ နဲ့ ကိုအဂ္ဂရော ။ ခုထိ မလာသေးဘူးလား "
မိုးသောက်ယံက မျက်မှောင်ကြုတ်၍ မေးသည် ။
"နင် ကလည်း စိတ်လောလိုက်တာဟယ် ။ လာမှာပေါ့ "
" စိတ်မလောလို့ မရဘူးလေ ။ သူတို့က လက်စွပ်ယူလာရမှာ ။ ဘာလို့ ဒီလောက်တောင် နောက်ကျနေရတာလဲ ။ ရှိုင်း မရောက်ခင် ကြိုရောက်မှ ဖြစ်မှာကို "
"ကဲ ကဲ စိတ်လျော့ ။ နင် ၊ မီးမီးလေးနဲ့ အတူ စားပွဲမှာ ထိုင်နှင့် ။ ငါ ဝေယံ့ကို ဖုန်းဆက်မေးလိုက်မယ် "
မိုးသောက်ယံ ခေါင်းညိတ်ပြီး မီးမီးလေးကို ချီ၍ လမင်းတို့ ပြင်ဆင်ထားသည့် ခြံထဲက စားပွဲဝိုင်းလေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည် ။ မီးမီးလေးကို မုန့်ခွံ့ကျွေးရင်း သူလည်း စားသည် ။
ထိုစဉ်.....။
ငြိမ့်ညောင်းသာယာသောတီးလုံးသံလေးက ပျံ့လွင့်လာ၏ ။ ထိုစဥ် စားပွဲဝိုင်း၏ အရှေ့မှာ ထောင်ထားသော အဖြူရောင် ပိတ်သားပေါ်၌ ဓာတ်ပုံလေးတွေက ပေါ်လာ၏ ။ သူ နှင့် ရှိုင်း၏ အမှတ်တရ ရိုက်ကူးထားသည့် ဓာတ်ပုံများ ။
မိုးသောက်ယံ အံ့သြဆွံ့အပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသားနှင့် ။ ထို့ကြောင့် သူ မီးမီးလေးကို ချပေးပြီး ရှိုင်းကို လိုက်ရှာမိသည် ။ ထိုစဥ် သူရှိရာသို့ လျှောက်လာသော ရှိုင်း ။ အနောက်တိုင်း ဝတ်စုံပြည့်နှင့် ခံ့ညား၍ ကြည့်ကောင်းလွန်းသော ရှိုင်း ။ လက်ကို နောက်ပစ်၍ ရှိုင်း၏ အမူအရာက တည်ငြိမ်အေးဆေးစွာဖြင့် သူရှိရာသို့ တစ်လှမ်းချင်း လျှောက်လာသည် ။
မိုးသောက်ယံ ကြောင်အ၍ ရပ်ကြည့်နေမိသည် ။ ထိုစဉ် အနားသို့ လမင်း နှင့် ကိုနန္ဒက ရောက်လာသည် ။ မီးမီးလေးက သူ့အမေဆီ ပြေးသွားသည် ။ လမင်းက ကောက်ချီ၍ အပြုံးနှင့် သူ့ကို ကြည့်နေသည် ။
ရှိုင်း၏ ခြေလှမ်းတွေက သူ့ အရှေ့၌ ရပ်သွားပြီး ရုတ်တရက် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်သည် ။ မိုးသောက်ယံ မျက်လုံးပြူးသွားရပြန်၏ ။
ရှိုင်း၏ အနောက်သို့ ပို့ထားသော လက်တစ်ဖက်က မြောက်လာပြီး နှင်းဆီပန်းစည်းကြီးကို ကမ်းပေးလာ၏ ။
"နှင်းဆီနီ ၁၀၈ ပွင့် ရှိတယ် ။ ဘာအဓိပ္ပါယ်လဲ သိလား ယံယံ "
မိုးသောက်ယံ ခေါင်းခါလိုက်သည် ။
"မကုန်ဆုံးနိုင်တဲ့ အချစ်နဲ့ လက်ထပ်ခွင့်ပြုပါ တဲ့ ။ ကိုယ့်ကို လက်ထပ်နိုင်မလား ယံယံ "
မိုးသောက်ယံ အံ့သြသွားရပေမယ့် စက္ကန့်အနည်းငယ်သာ ၊ ချက်ချင်းပင် သူ့ အပြုံးတွေက ဖုံးမရဖိမရ ပေါ်လာ၏ ။ ခေါင်းကို ဆက်တိုက် ညိတ်မိသည် ။
"လက်ထပ်မှာပေါ့ "
သူ ပြောပြီး ပန်းစည်းကို ဆွဲယူပြီး နမ်းရှိုက်လိုက်သည် ။ ပန်း မကြိုက်သော်ငြား ချစ်ရသူက ပေးသည်မို့ အမြတ်တနိုး တန်ဖိုးထားမိသည် ။ ထိုစဉ် ရှိုင်း၏ နောက်လက်တစ်ဖက်မှ အဖုံးဖွင့်ထားသော ဗူးလေးတစ်ခု ကမ်းပေးလာ၏ ။
S&Y ဟု စားလုံးထွင်းထားသည့် ဆင်တူ လက်စွပ်နှစ်ကွင်း ။
မိုးသောက်ယံ မျက်လုံးပြူးသွားသည် ။ သူက ရှိုင်းကို ဆင်တူ လက်စွပ်နှင့် လက်ထပ်ခွင့်တောင်းဖို့ ပြင်ဆင်ထားခဲ့သည်လေ ။ မလှမ်းမကမ်းမှာ ရပ်နေသော ကိုအဂ္ဂ နှင့် ဝေယံ့ကို တွေ့လိုက်ရသည် ။ ဝေယံ့၏ မျက်နှာက စပ်ဖြဲဖြဲ နှင့် ။
"ဝေယံ မင်း ငါ့ကို အရူးလုပ်တယ်ပေါ့လေ ။ နောက်ပြီး လမင်း ၊ နင်ရော ပါတယ်မဟုတ်လား "
ရှိုင်းကို လက်ထပ်ခွင့်တောင်းမည်ဟု သူ တိုင်ပင်စဉ်က ဝေယံ့ မျက်နှာပျက်သွားတာ အမှတ်တမဲ့ဆိုပေမယ့် သတိထားလိုက်မိသည် ။ သူ လက်စွပ်သွားအပ်မည်ဆိုတာကို ဒီဇိုင်းသာ တောင်းပြီး ဝေယံက သူနှင့် ကိုအဂ္ဂ သွားအပ်ပြီး ယူလာပေးမည်ဟု အတင်းတောင်းဆိုသည် ။
"သစ္စာဖောက် "
မိုးသောက်ယံက စိတ်ပေါက်ပေါက်နှင့် နှုတ်ခမ်းဆူ၍ ပြောလိုက်သည် ။ ဝေယံက ရယ်ကျဲကျဲ နှင့် ။
မဟုတ်ရပါဘူးကွာ ။ မင်း မပြောခင်ထဲက ကိုရှိုင်းက အစီအစဉ်ဆွဲထားပြီးသားလေ ။ အဲဒါကြောင့်ပါ....ဟဲ.. ဟဲ
ဟုတ်တယ် ယံယံ ။ လက်ထပ်ခွင့်တောင်းရမယ့် သူက ကိုယ်ပါ ။ ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကိုယ်က မင်းယောကျာ်းလေ
ရှိုင်း၏ စကားကြောင့် မိုးသောက်ယံ မျက်နှာနီသွားသည် ။
ဟဲ့ မိုးသောက် မြန်မြန်လက်ခံလိုက်လေဟယ် ။ ရှိုင်း ဒူးထောက်နေတာ တော်တော်ကြာပြီ
လမင်းက မနေနိုင်စွာ ဝင်ပြောတော့ အားလုံးရယ်မိကြသည် ။
မိုးသောက်ယံ လက်တစ်ဖက်ကို ရှေ့သို့ ဆန့်ထုတ်၍ ပြုံးလိုက်သည် ။
"ငါ.... လက်ခံတယ် "
ရှိုင်းက ကျေနပ်စွာ ပြုံးပြီး လက်စွပ်လေးကို မိုးသောက်ယံ၏ လက်၌ ဝတ်ပေးသည် ။ မိုးသောက်ယံလည်း ရှိုင်း၏ လက်၌ နောက်တစ်ကွင်းကို ယူ၍ ပြန်ဝတ်ပေးလိုက်သည် ။ ရှိုင်းကို ဆွဲထူပေးပြီး သူ ဖက်ထားလိုက်မိသည် ။
"ချစ်တယ် ရှိုင်း "
"ကိုယ်လည်း မင်းကို သိပ်ချစ်တယ် ယံယံ "
သူတို့နှစ်ယောက်တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားမိသည် ။ ယခုမှစ၍ သူတို့နှစ်ယောက်လုံး ကျန်ရှိနေသည့် ဘဝတစ်လျှောက် အေးအေးချမ်းချမ်း ဖြတ်သန်းသွားဖို့ တူညီသော စိတ်ကူး ရှိနေကြသည်ကို ဖွင့်မပြောလည်း အလိုလို နားလည်နေကြပြီ ။
ထိုစဉ်....။
ဘုတ်!
သူတို့ အနား၌ တစ်စုံတစ်ခုကျသော အသံကြားလိုက်ရသည် ။ မိုးသောက်ယံ လန့်ဖျပ်သွားရ၏ ။ သူ နှင့် ရှိုင်း လူချင်းခွာပြီး တစ်ယောက်မျက်နှာ တစ်ယောက် စိုက်ကြည့်မိ၏ ။
မိုးသောက်ယံ စိုးရိမ်ထိတ်လန့်စိတ်နှင့် အသံကြားသည့် နေရာသို့ ကြည့်မိသည် ။ ထိုအရာကို မြင်သော် နှစ်ယောက်သား ရယ်မိကြသည် ။ ထိုအရာက အပင်ပေါ်မှ ကြွေကျလာသော အမှည့်လွန်နေသည့် သရက်သီးတစ်လုံးဖြစ်၏ ။
သူတို့ ပြုံးရယ်၍ စားပွဲဝိုင်းမှာ အားလုံး နေရာယူကြပြီး စကားစမြည်ပြောကာ စားသောက်နေကြ၏ ။
ဝေယံ နှင့် ကိုအဂ္ဂကလည်း လူရှေ့မရှောင် အကဲပိုနေကြ၏ ။ တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် မုန့်ခွံ့ကျွေးလိုက် ၊ ကျီစယ်လိုက်နှင့် ။ အရင်က ဝေယံ့ဘက်ကသာ အကဲပို၏ ။ ယခုတော့ နှစ်ယောက်လုံးပင် ။ သည်အချစ်ငှက်နှစ်ကောင်က ပိုကို ပိုလွန်းသည် ။
လမင်း နှင့် ကိုနန္ဒတို့ကတော့ မီးမီးလေး၏ ချစ်စဖွယ်အမူအရာလေးကို ကြည့်နေကြပြီး ချစ်မဝဖြစ်နေကြ၏ ။
မိုးသောက်ယံသည် ဘေးမှာ ထိုင်နေသည့် ရှိုင်းကို စိုက်ကြည့်မိ၏ ။ ရှိုင်းကလည်း သူ့ကို နူးညံ့စွာ ပြုံးပြီး စိုက်ကြည့်နေ၏ ။ သူ့လက်ဖဝါးတစ်ဖက်ကို ဆုပ်ကိုင်လာ၏ ။
ရှိုင်း၏ မျက်ဝန်းမှတဆင့် နက်ရှိုင်းသော အချစ်တွေကို သူ ခံစားသိသည်။ သူ နှင့် ရှိုင်း ဘဝအဆက်ဆက် ပေါင်းဖက်နိုင်ဖို့ ဆန္ဒကိုယ်စီရှိနေခဲ့ကြလေပြီ ။ ယခုကစပြီး သူတို့နှစ်ယောက် ထာဝရ ပေါင်းဖက်နိုင်ဖို့ မိုးသောက်ယံတစ်ယောက် စိတ်ထဲမှ ဆန္ဒပြုလျက် ။
^^^^^^^^ ပြီးပါပြီ ^^^^^^^
အစအဆုံး ဖတ်ပေးတဲ့သူ တစ်ယောက်ချင်းစီကို ကျေးဇူးတင်ပါတယ်ရှင့် ။ အပိုင်းတိုင်း vote & comment ပေးတဲ့သူလေးတွေလည်း အရမ်းချစ်ပါတယ်လို့ ။
Thanks All ❤
Thin Zar Moe Oo
17.10.2020
Zawgyi
Season - 2
ခ်စ္မိသူ အရႈံး
ဇာတ္သိမ္းပိုင္း ။
ျပတင္းေပါက္မွ တိုးဝင္လာေသာ ေနေရာင္ျခည္စူးစူးေၾကာင့္ မိုးေသာက္ယံ နိုးလာခဲ့ရသည္ ။ သူ မ်က္လုံးဖြင့္လိုက္သည္ႏွင့္ ရွိုင္း၏ မ်က္ႏွာေခ်ာေခ်ာကို ဦးစြာ ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ မေန႕ညက အျဖစ္အပ်က္ေတြက မိုးေသာက္ယံ၏ အာ႐ုံထဲ အေႏွးျပကြက္လို တျဖည္းျဖည္း ပုံေပၚလာသည္ ။ သူ မ်က္ႏွာပူထူၿပီး ေစာင္ျဖင့္ ဖုံးလိုက္မိသည္ ။
"နိုးၿပီလား ယံယံ "
ရွိုင္း၏ အသံၾကားေတာ့ သူ မ်က္ႏွာကို အုပ္ထားရာမွ ေစာင္ကို ဖယ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္သည္ ။ ရွိုင္း၏ ႏူးညံ့ေသာ အၾကည့္ေႏြးေႏြးက သူ႕ရင္ကို လွိုက္ခနဲ ခုန္သြားေစသည္ ။
"အင္း "
မိုးေသာက္ယံ ထထိုင္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာရႈံ႕မဲ့သြားသည္ ။ သူ႕ မ်က္ႏွာကို ၾကည့္ေနေသာ ရွိုင္းက ရိပ္မိသြားသည္ ။
"အဆင္ေျပရဲ႕လား ယံယံ ။ နာေနတာလား "
ရွိုင္းက ပ်ာပ်ာသလဲ ဟန္ျဖင့္ ေမးၿပီး ေငါက္ခနဲ ထထိုင္သည္ ။ မိုးေသာက္ယံ အရွက္သည္းစြာျဖင့္ ေခါင္းခါလိုက္သည္ ။
"ငါ....အဆင္ေျပတယ္ "
မိုးေသာက္ယံ အိပ္ရာက ထဖို႔ျပင္ေသာ္ ခႏၶာကိုယ္၌ အဝတ္အစားကင္းမဲ့ေနေၾကာင္း သတိရသြားသည္ ။ ရွိုင္း၏ အေရွ႕က ဘယ္လိုထသြားရမလဲ သူ စဥ္းစားရၾကပ္လာသည္ ။ ထိုစဥ္...
"ဘာေတြေတြးေနတာလဲ "
ရွိုင္းက ေျပာၿပီး သူ႕ကို အေနာက္မွ ေပြ႕ဖက္လာသည္ ။ မိုးေသာက္ယံ ေခါင္းခါလိုက္သည္ ။
"ကိုယ္ မင္းကို အရမ္းခ်စ္တယ္ ယံယံ "
ရွိုင္းက တုန္ရီလွိုက္ေမာသည့္ ေလသံျဖင့္ ဆို၍ သူ႕ ေမးေစ့ကို ဆြဲယူကာ ႏႈတ္ခမ္းပါးသို႔ နမ္းရွိုက္လာသည္ ။ မိုးေသာက္ယံ ရွက္႐ြံ႕ေနတာကို ေမ့ေလ်ာ့ၿပီး ရွိုင္း၏ အနမ္းေတြကို တုံ႕ျပန္ေနမိေတာ့သည္ ။
ဤသို႔ႏွင့္......။
**************
"မိုးေသာက္တို႔ကို ကြၽန္ေတာ္ မနက္ထဲက ေမွ်ာ္ေနတာ "
ကိုခန့္မင္းေနာင္ေျပာေတာ့ မိုးေသာက္ယံ မ်က္ႏွာနီသြားသည္ ။ ရွိုင္းက ဘာမွမျဖစ္ဟန္ႏွင့္ ၿပဳံး၍ ေျဖသည္ ။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ ကိစၥနည္းနည္းရွိလို႔ ပါ "
ကိုခန့္မင္းေနာင္က ေခါင္းညိတ္၍ မိုးေသာက္ယံကို စိုက္ၾကည့္သည္ ။
"မိုးေသာက္ ေနေကာင္းရဲ႕လား ။ မ်က္ႏွာက နီေနတယ္ "
"ကြၽန္ေတာ္ ေနေကာင္းပါတယ္ဗ် ။ ဒါနဲ႕ေလ မဒီ့ဝိညာဥ္ ဘယ္ေရာက္သြားၿပီလဲ "
မိုးေသာက္ယံ စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲလိုက္ေသာ္လည္း တကယ္ သိခ်င္ေနခဲ့တာျဖစ္၏ ။
"မဒီ ဒဏ္ရာရသြားၿပီး တစ္ေနရာကို ထြက္ေျပးသြားတာ ။ ဒါေပမဲ့ မဒီက အၿငိဳးႀကီးလြန္းတယ္ ။ သူ႕ မိုးေသာက္ယံဆီကို ျပန္ေရာက္လာလိမ့္မယ္ "
ရွိုင္း ႏွင့္ မိုးေသာက္ယံ တို႔ မ်က္ႏွာပ်က္သြားၾကသည္ ။
"ဒါဆို ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုလုပ္သင့္လဲ ကိုခန့္ "
"စိတ္မပူပါနဲ႕ မိုးေသာက္ ။ ကြၽန္ေတာ္ ျပင္ဆင္ထားပါတယ္ "
ကိုခန့္မင္းေနာင္က တည္ၿငိမ္သည့္ ေလသံျဖင့္ ေျပာလာေတာ့ မိုးေသာက္ယံ စိတ္ေအးသြားရသည္ ။
"ကိုခန့္ကို ကြၽန္ေတာ္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ။ ကိုခန့္သာ မကူညီရင္ ကြၽန္ေတာ္ ခုလို ျပန္ေနနိုင္မွာမဟုတ္ဘူး "
"ရပါတယ္ဗ်ာ ။ မိုးေသာက္ကို ကြၽန္ေတာ္ ကူညီလိုက္နိုင္တာကိုပဲ ေက်နပ္လွပါၿပီ "
ကိုခန့္မင္းေနာင္ ႏွင့္ မိုးေသာက္ယံတို႔ အၾကည့္ခ်င္းဆုံ၍ ၿပဳံးေနမိၾကသည္ ။ ရွိုင္းကေတာ့ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာတည္တင္းေန၏ ။ သူ မေက်နပ္ေသာ္လည္း ဆိတ္ဆိတ္ေနလိုက္သည္ ။
ကိုခန့္မင္းေနာင္၏ ေက်းဇူးေႂကြးရွိေနသည္ မဟုတ္ပါလား ။
***************
ရွိုင္း ႏွင့္ မိုးေသာက္ယံတို႔ ကန္တင္းသို႔ ေရာက္ေသာ္ ဆိုင္အတြင္း၌ လက္ျပ၍ လွမ္းေခၚေနေသာ ေဝယံ့ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ သူတို႔ ထိုဝိုင္းသို႔ သြား၍ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္ ။
ယခု မိုးေသာက္ယံႏွင့္ ရွိုင္းတို႔ တကၠသိုလ္ ျပန္စတက္ေနရၿပီျဖစ္သည္ ။ ေဝယံကေတာ့ တတိယႏွစ္ျဖစ္ၿပီး သူႏွင့္ ရွိုင္းကေတာ့ တစ္ႏွစ္နားခဲ့တာေၾကာင့္ ဒုတိယႏွစ္ ျပန္တက္ရေတာ့သည္ ။
"မင္းတို႔ရဲ႕ ဟန္းနီးမြန္းခရီးေလးမွာ ေပ်ာ္ခဲ့ရဲ႕လား "
ေဝယံက စပ္ၿဖဲၿဖဲ မ်က္ႏွာႏွင့္ မိုးေသာက္ယံကို ေမးသည္ ။ ေဝယံ့ကို သူ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာေတြ မေျပာရေသးေပ ။ ထိုအရာေတြက ကိုယ္တိုင္ မႀကဳံဖူးလွ်င္ ယုံရခက္ေပမည္ ။ သူ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ျပန္ေတြးမိတိုင္း ေဝေဝဝါးဝါးႏွင့္ အိပ္မက္ ဆိုးတစ္ခုလိုပင္ ။
"ေပ်ာ္တာေပါ့ ။ တစ္သက္လုံးေတာင္ အမွတ္ရေနဦးမွာ "
မိုးေသာက္ယံ ၿပဳံး၍ ေျဖလိုက္သည္ ။ သူတို႔ စားေသာက္ရင္းႏွင့္ စကားစျမည္ေျပာၾကသည္ ။
ခဏအၾကာ၌ အတန္းတက္ရန္ ဆိုင္ထဲမွ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္ ။
"ကိုယ္ Toilet ခဏ ဝင္လိုက္ဦးမယ္ ။ မင္းေရာ လိုက္ဦးမလား "
"ဟင့္အင္း ၊ ငါ မလိုက္ေတာ့ဘူး "
ရွိုင္းက ေခါင္းညိတ္၍ သန့္စင္ခန္းကို သြားေတာ့ မိုးေသာက္ယံ အတန္းရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္ ။ ထိုစဥ္ အေနာက္မွ ေျပးလာေသာ ေျခသံေၾကာင့္ သူ အလိုလို ေဘးသို႔ ကပ္၍ ေလွ်ာက္မိသည္ ။ သို႔ေသာ္...
ဘုန္း!
"အား "
ေနာက္ကေန အရွိန္ျဖင့္ တိုက္ခံလိုက္တာေၾကာင့္ မိုးေသာက္ယံ ၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔ က်သြားရသည္ ။ သူ နာက်င္မႈေၾကာင့္ မ်က္ႏွာရႈံ႕မဲ့ၿပီး ေမာ့ၾကည့္မိသည္ ။ ဂ်စ္ကန္ကန္ အမူအရာ ႏွင့္ စူးရွရွ မ်က္ဝန္းတစ္စုံႏွင့္ တိုးသည္ ။
"ေဆာရီး "
ေအးစက္စက္မ်က္ႏွာႏွင့္ ဂ႐ုမစိုက္သည့္ ေလသံျဖင့္ ခပ္ျပတ္ျပတ္ ေျပာကာ လမ္းဆက္ေလွ်ာက္သြားသည့္ ထိုေကာင္ေလးေၾကာင့္ မိုးေသာက္ယံ၏ ရင္ထဲ ေဒါသက ေထာင္းခနဲ။ သို႔ေသာ္ သူ စိတ္ေလ်ာ့လိုက္သည္ ။ ထို႔ေနာက္ သူ႕ဘာသာ ကုန္းထကာ အတန္းသို႔ ေလွ်ာက္လာခဲ့ေတာ့သည္ ။
အခန္းထဲသို႔ေရာက္ေသာ္ ေနရာမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း သူ႕ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က စူးစိုက္ၾကည့္ေနသလို ခံစားလိုက္ရသည္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်က္လုံးေဝ့ၾကည့္လိုက္ေသာ္ အေနာက္တန္းက ခုံမွာ ထိုင္ေနေသာ ခုန ေကာင္ေလး ။ သူ႕ကို စူးစူးရဲရဲ စိုက္ၾကည့္ေနသည္ ။ မိုးေသာက္ယံ၏ စိတ္ထဲ တစ္မ်ိဳးတမည္ ျဖစ္သြားရသည္ ။
ယခုမွ စဆုံရသည့္ ထိုေကာင္ေလးက သူ႕ကို ဘာလို႔ ရန္သူတစ္ေယာက္လို စိုက္ၾကည့္ေနရတာလဲ ။
သူ႕ စိတ္ထဲ အေတြးမ်ားစြာႏွင့္ ။
*************
"ဟဲ့ ဟိုတစ္ေယာက္က ငါတို႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနသလိုပဲ "
သည္ေန႕ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ရွိုင္းက သူ႕အေမအိမ္သို႔ အလည္သြားသည္ ။ မိုးေသာက္ယံက လမင္းကို ေခၚ၍ ထြက္လာခဲ့တာျဖစ္သည္ ။ လမင္း ေရွာ့ပင္ထြက္တာကို သူ အေဖာ္လိုက္ေပးၿပီး ဗိုက္ဆာေတာ့ ဆိုင္တစ္ခုထဲဝင္၍ စားေသာက္ၾကသည္ ။ ထိုစဥ္ လမင္းက ေဘးတစ္ခုံေက်ာ္သို႔ လွမ္းၾကည့္၍ ေျပာသည္ ။
မိုးေသာက္ယံ အေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္မိသည္ ။
"ဟင္....ဟိုေကာင္ေလးပဲ "
"ဘယ္ေကာင္ေလးလဲ ။ နင့္ အသိလား မိုးေသာက္ "
မိုးေသာက္ယံ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ ေခါင္းကို ခါယမ္းလိုက္သည္ ။
"သူက ငါတို႔ အတန္းထဲက ။ ဟိုတစ္ခါ ငါ့ကို ဝင္တိုက္သြားေသးတယ္ ။ သူ႕ ပုံစံၾကည့္ရတာ ငါ့ကို အျမင္မၾကည္တဲ့ပုံပဲ"
မိုးေသာက္ယံက ေတြးေတြးဆဆဟန္ျဖင့္ ေျပာေတာ့ လမင္းက ရယ္ေလသည္ ။
"နင္က ဘာအျပစ္လုပ္ထားလို႔လဲ မိုးေသာက္ရဲ႕ ။ ဂ႐ုစိုက္မေနပါနဲ႕ဟာ "
မိုးေသာက္ယံ ေခါင္းညိတ္၍ စားလက္စ မုန့္ကို ဆက္စားသည္ ။ သူ႕ အေတြးအာ႐ုံထဲမွာေတာ့ တစ္စုံတစ္ခုကို နက္နက္နဲနဲ စဥ္းစားေနမိသည္ ။
***********
ညေနေစာင္းမွ လမင္းႏွင့္ သူ ႏႈတ္ဆက္၍ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကသည္ ။ မိုးေသာက္ယံသည္ အိမ္ႏွင့္ သိပ္မေဝးလွတာေၾကာင့္ လူရွင္းသည့္ လမ္းေလးကပဲ ေအးေအးသက္သာ လမ္းေလွ်ာက္၍ ျပန္ခဲ့သည္ ။
ရွပ္...ရွပ္...ရွပ္
ေျခသံတစ္စုံက မိုးေသာက္ယံ၏ ေနာက္မွ ကပ္ပါလာခဲ့သည္ ။ မိုးေသာက္ယံ မဲ့ၿပဳံးၿပဳံး၍ လမ္းကို ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္ၿပီး လမ္းၾကားေလးထဲသို႔ ခ်ိဳးဝင္လိုက္သည္ ။ သစ္ပင္တစ္ခု၏ အကြယ္၌ သူ ေစာင့္ေနလိုက္သည္ ။
ခဏအၾကာ အေျပးအလႊားေရာက္လာသည့္ လူတစ္ေယာက္ ။ ထင္သည့္တိုင္း ထိုေကာင္ေလးပင္ ။
မိုးေသာက္ယံ သစ္ပင္အကြယ္မွ ထြက္၍ ေမးလိုက္သည္ ။
"မင္း ဘာလို႔ ငါ့ေနာက္ကို လိုက္ေနရတာလဲ "
သူ ေမးေတာ့ ထိုေကာင္ေလးက ေျခာက္ကပ္ကပ္ ရယ္သည္ ။ ထို႔ေနာက္ စူးစူးရဲရဲ စိုက္ၾကည့္၍ ၾသရွရွ ေလသံျဖင့္ ဆိုသည္ ။
"ဘာေၾကာင့္လဲဆိုတာ မင္း သိမွာပါ မိုးေသာက္ယံ "
ထို႔ေနာက္ သူ႕ခါးၾကားထဲမွ တစ္စုံတစ္ခုကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္ ။ ထိုအရာကေတာ့ ေခါက္ဓားတစ္လက္ ျဖစ္၏ ။ ထိုေကာင္ေလးက ဓားကို ထုတ္ၿပီး သူ႕ကို ေသြးေအးစြာ စိုက္ၾကည့္ေနသည္ ။
"သိတာေပါ့ မဒီ ။ ငါ မင္းကို ေစာင့္ေနတာ "
"ေကာင္းတာေပါ့ "
မဒီက ဓားကို ျမႇောက္ကာ သူ႕ဆီ ေျပးလာသည္ ။ မိုးေသာက္ယံ လက္ထဲက ဆုပ္ကိုင္ထားေသာ ဆြဲႀကိဳးေလး ႏွင့္ အနီေရာင္ လက္ကိုင္ပုဝါျဖင့္ ပတ္ထားေသာ စာေျခာက္ေလးတစ္ခု ။
မဒီက ဓားျဖင့္ ထိုးလိုက္ေတာ့ မိုးေသာက္ယံ ကိုယ္ကို ေစာင္း၍ ေရွာင္ထြက္လိုက္ၿပီး ဓားကိုင္သည့္လက္ေကာက္ဝတ္ကို သူ႕လက္ျဖင့္ ရိုက္ခ်လိဳက္သည္ ။ ဓားက ေျမႀကီးေပၚသို႔ က်သြားသည္ ။ ထိုစဥ္ သူ လ်င္ျမန္စြာ ဆြဲႀကိဳးကို လွမ္း စြပ္လိုက္သည္ ။
"အား! "
ေအာ္သံနက္ႀကီးက တိတ္ဆိတ္ေနေသာ လမ္းေလးထဲ ေခ်ာက္ခ်ားစရာအတိ ။ စာေျခာက္႐ုပ္ေလးကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ကိုခန့္မင္းေနာင္ သင္ေပးခဲ့သည့္ အစီအရင္ေတြကို အသံတုန္တုန္ယင္ယင္ျဖင့္ ႐ြတ္ဆိုသည္ ။
ထိုအခါ မဒီ့ေအာ္သံက ေသြးပ်က္ဖြယ္ ထြက္ေပၚလာ၏ ။
"ငါ နင့္ကို သိပ္.မုန္း.တယ္ မိုးေသာက္ယံ "
မဒီက နာၾကည္းစြာ ေရ႐ြတ္ၿပီးေနာက္ ထိုေကာင္ေလး၏ ကိုယ္ထဲမွ ဝိညာဥ္ထြက္သြားၿပီး စာေျခာက္႐ုပ္ထဲသို႔ ဝင္သြားသည္ ။
သူ စာေျခာက္႐ုပ္ကို ေျမႀကီးေပၚ ခ်ၿပီး လြယ္အိတ္ထဲမွ မီးျခစ္ကို ထုတ္လိုက္သည္ ။ စိတ္လႈပ္ရွားစိတ္ေၾကာင့္လား မသိ ၊ ရွာမေတြ႕ ။ မိုးေသာက္ယံ ေဇာေခြၽးျပန္ လာသည္ ။ လြယ္အိတ္ကို ပစၥည္းေတြအကုန္ ေမွာက္ခ်ၿပီး ရွာမွ မီးျခစ္ကို ေတြ႕၏ ။
မိုးေသာက္ယံ အသက္ကို ျပင္းျပင္းရႉရွိုက္၍ မီးျခစ္ကို မီးညွိလိုက္သည္ ။ ထို႔ေနာက္ စာေျခာက္႐ုပ္ေပၚသို႔ ပစ္ခ်လိဳက္၏ ။
မီးေတာက္ေတြၾကား တေျမ့ေျမ့ႏွင့္ ေလာင္ကြၽမ္းသြားေသာ စာေျခာက္႐ုပ္ေလးႏွင့္အတူ ေအာ္သံနက္ႀကီးက ထြက္လာသည္ ။ ခဏအၾကာ အနက္ေရာင္အရိပ္မည္းႀကီးက အမႈန္ေတြလို တစ္စစီျဖစ္သြားသည္ ။
ခုနသူ မီးရွို႔ခဲ့ေသာ စာေျခာက္႐ုပ္ေလးကေတာ့ ျပာအျဖစ္သာ က်န္ရွိေတာ့သည္ ။
မိုးေသာက္ယံ ယခုမွ စိတ္ထဲ ေပါ့ပါးသြားသည္ ။ ခုေတာ့ အေႏွာင့္အယွက္ ကင္းသြားခဲ့ၿပီ ။
ထိုအခါ ေမ့ေမ်ာေနေသာ ေကာင္ေလး၏ ေဘးမွာ ထိုင္ကာ ကိုခန့္မင္းေနာင္ သင္ေပးသည့္ အစီအရင္တခ်ိဳ႕ ႐ြတ္ဆိုသည္ ။ ခဏအၾကာ ထိုေကာင္ေလး၏ ကိုယ္ထဲသို႔ အလင္းတန္းတစ္ခု ဝင္သြားကာ ခဏအၾကာ လႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္လာသည္ ။ ထို႔ေနာက္ ထထိုင္ၿပီး ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ၾကည့္ၿပီး ေၾကာင္အအျဖစ္ေနပုံရသည္ ။
ထို႔ေနာက္ မိုးေသာက္ယံကို အံ့ၾသဟန္ျဖင့္ ၾကည့္၍ ေမးလာသည္ ။
"ကြၽန္ေတာ္ ဒီကို ဘယ္လိုေရာက္ေနတာလဲ "
"ငါ ဘယ္သိမလဲ ။ ငါ ဒီနားေရာက္ေတာ့ မင္း လမ္းေပၚမွာ လဲေနတာ ေတြ႕တာ "
ထိုေကာင္ေလးက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး စဥ္းစားေနဟန္ႏွင့္ ။ သည္ေကာင္ေလးကေတာ့ သူ႕ ဝိညာဥ္ထြက္သြားခဲ့တာကို မမွတ္မိဘူးထင္၏ ။
"မင္း အိမ္ျပန္ေတာ့ေလ "
ထိုအခါမွ ေခါင္းညိတ္၍ ထြက္သြားသည္ ။
မိုးေသာက္ယံသည္ ေပါ့ပါးေသာ ေျခလွမ္းတို႔ျဖင့္ ေလွ်ာက္လာရင္း အရင္ကအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးေနမိ၏ ။
*************
"မိုးေသာက္ဆီကို မဒီ ျပန္ေရာက္လာလိမ့္မယ္ ။ အဲ့ဒီအခါ မိုးေသာက္ရဲ႕ အသက္ကို ရန္ျပဳဦးမွာပဲ ။ ကြၽန္ေတာ္ လိုအပ္တာမွန္သမွ် ျပင္ဆင္ေပးလိုက္ပါ့မယ္ ။ ေနာက္ၿပီး အစီအရင္အတြက္ မဒီ မေသခင္ အသုံးျပဳခဲ့တဲ့ အသုံးအေဆာင္တစ္ခုခု လိုအပ္တယ္ ။ ဒါမွ သူ႕ကို အၿပီးအပိုင္ ႏွင္ထုတ္နိုင္မွာ ။ ဒါေပမဲ့ မိုးေသာက္ တစ္ခု သတိထားရမယ္ ။ အျပင္သြားလာတဲ့အခါ သတိထားပါ ။ သတိေမ့ေနတဲ့သူတို႔ ၊ လူေသအေလာင္းတို႔နဲ႕ ေဝးေဝးေနပါ ။ မဒီ့ဝိညာဥ္က အခ်ိန္မေ႐ြး ဝင္ပူးၿပီး အသက္အႏၲရယ္ ေပးနိုင္တယ္ ။ အိမ္မွာေတာ့ အေစာင့္အေရွာက္ရွိတဲ့အတြက္ ဒုကၡမေပးနိုင္ေပမယ့္ အျပင္ေရာက္တဲ့အခါ ပိုသတိထားပါ "
မိုးေသာက္ယံ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္ ။
ေနာက္ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္ၿပီး သူတို႔ တကၠသိုလ္ျပန္တက္ခ်ိန္၌ ထိုေကာင္ေလးႏွင့္ ဆုံခဲ့တာျဖစ္သည္ ။ သူႏွင့္ စေတြ႕တည္းက ရန္သူလို စိုက္ၾကည့္ေနေသာ ထိုေကာင္ေလး၏ အၾကည့္ေတြေၾကာင့္ မိုးေသာက္ယံ စိတ္ထဲ အေတြးပိုေစသည္ ။
ထို႔ေနာက္ သူ စာသင္ခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့လည္း ထိုေကာင္ေလးက မၾကည္သလို စိုက္ၾကည့္ေနေသး၏ ။ ခဏအၾကာ ထိုေကာင္ေလး၏ သူငယ္ခ်င္းက ေရာက္လာၿပီး ေမးသံ ၾကားလိုက္ရသည္ ။
"မင္း ေက်ာင္းေရွ႕မွာ ဆိုင္ကယ္တိုက္ခံရၿပီး သတိလစ္သြားေသးတယ္ဆို ။ ငါ စိုးရိမ္လိုက္ရတာ ။ ခုၾကည့္ေတာ့လည္း မင္းက ဘာမွမျဖစ္ပါလား "
မိုးေသာက္ယံ၏ အေတြးတို႔က ပို၍ ေသခ်ာသြားသည္ ။ သို႔ေသာ္ မသိဟန္ေဆာင္ခဲ့၏ ။ အဲ့သည္ေနာက္ပိုင္း သူ သတိထားၾကည့္မိတိုင္း ထိုေကာင္ေလးက အေနာက္မွ ကပ္ပါလာတတ္၏ ။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္သူ႕ကိုမွ်အသိမေပးဘဲ သူ မဒီ့ဝိညာဥ္ကို ဖ်က္ဆီးပစ္ရန္ ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ခဲ့၏ ။
ထို႔ေၾကာင့္ လမင္းႏွင့္ သည္ေန႕ ခ်ိန္းသည့္အခါတြင္ မဒီ အသုံးျပဳခဲ့ေသာ အသုံးအေဆာင္ကို ယူလာခိုင္းခဲ့သည္ ။ လမင္းက အနီေရာင္ လက္ကိုင္ပုဝါေလး ယူလာခဲ့၏ ။ ထိုလက္ကိုင္ပုဝါေလးကို စာေျခာက္႐ုပ္မွာ ပတ္ၿပီး ဆြဲႀကိဳးကိုပါ လက္ထဲမွာ အသင့္ကိုင္ထားခဲ့၏ ။
လမင္းကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး သူ တမင္ လူရွင္းေသာ လမ္းကို ေ႐ြး၍ ေလွ်ာက္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္ ။
ယခုေတာ့ အရာအားလုံး အဆုံးသတ္သြားခဲ့ၿပီ ။
မဒီ ျပန္ၿပီး ေမြးဖြားလာခဲ့လွ်င္ အမုန္းတရား ၊ အၿငိဳးအေတး ေတြ ကင္းေသာ ဘဝမ်ိဳးပိုင္ဆိုင္နိုင္ပါေစဟု စိတ္ရင္းအမွန္ႏွင့္ သူ ဆုေတာင္းျပဳမိသည္ ။
**************
"မင္း ဘာလို႔ ေနာက္က်ေနရတာလဲ "
မိုးေသာက္ယံ အိမ္ထဲ ေျခခ်လိဳက္သည္ႏွင့္ ရွိုင္း၏ စိုးရိမ္တႀကီးေလသံက ထြက္လာသည္ ။
မိုးေသာက္ယံ ျပန္မေျဖဘဲ ရွိုင္းကို စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္ ။ ထို႔ေနာက္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္လိုက္သည္ ။
ယခုခ်ိန္ကစၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကား အေႏွာင့္အယွက္ႀကီးႀကီးမားမား ရွိမလာနိုင္ေတာ့ၿပီ ။
****************
" ေပငယ္ "
မိုးေသာက္ယံ ၿခံဝန္းက်ယ္ႀကီးထဲ ဝင္လာေတာ့ သုံးႏွစ္အ႐ြယ္ ကေလးမေလးက မပီကလာႏွင့္ ေအာ္ၿပီး ေျပးလာသည္ ။ မိုးေသာက္ယံ ထိုင္လိုက္ၿပီး လက္ကမ္း၍ ဆီးႀကိဳလိုက္သည္ ။
"ဟက္ဘီးဘက္ေဒးပါ မီးမီးေလးေရ ။ ဒီမွာ မီးမီးေလးအတြက္ လက္ေဆာင္ "
မိုးေသာက္ယံ လက္တစ္ဖက္က ကိုင္ထားေသာ ဘာဘီအ႐ုပ္မေလးကို လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္သည္ ။ မီးမီးေလးက သေဘာက်စြာ တခစ္ခစ္ရယ္ၿပီး ဆြဲယူ၍ ဖက္ထားသည္ ။
မိုးေသာက္ယံ သေဘာက်စြာ ရယ္ၿပီး မီးမီးေလး၏ ပါးကို ေမႊးၾကဴလိုက္သည္ ။
ဤခ်စ္စရာကေလးမေလးက လမင္း၏ သမီးေလးျဖစ္သည္ ။ ေက်ာင္းၿပီးၿပီးခ်င္း လမင္းက သူ႕ခ်စ္သူ ကိုနႏၵႏွင့္ လက္ထပ္လိုက္သည္ ။ ယခုဆို မီးမီးခ်စ္ဆိုသည့္ မီးမီးေလးပင္ သုံးႏွစ္ျပည့္ၿပီျဖစ္သည္ ။
"ဟဲ့ ရွိုင္းေရာ "
လမင္း ႏွင့္ ကိုနႏၵက အနားသို႔ ေရာက္လာသည္ ။ လမင္းက ၿပဳံး၍ ေမးသည္ ။
"ရွိုင္းက လိုက္ခဲ့မယ္တဲ့ ။ အဲ့ဒါေကာင္းပါတယ္ ။ ငါ အခ်ိန္ရတာေပါ့ "
"နင္ကေတာ့ေလ ။ ငါ့ သမီးေလး ေမြးေန႕ပြဲေတာင္ အလြတ္မေပးဘူး "
မိုးေသာက္ယံက လမင္း၏ စကားေၾကာင့္ သေဘာက်စြာ ရယ္သည္ ။ သည္ေန႕က မီးမီးေလး၏ ေမြးေန႕ပြဲ ။ လမင္းက သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ပဲ အက်ဥ္းခ်ဳံး၍ က်င္းပသည္ ။ သည္ေန႕ မီးမီးေလး၏ ေမြးေန႕ပြဲမွာ ရွိုင္းကို သူ လက္ထပ္ခြင့္ တာင္းမည္ျဖစ္သည္ ။
"ေဝယံ နဲ႕ ကိုအဂၢေရာ ။ ခုထိ မလာေသးဘူးလား "
မိုးေသာက္ယံက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္၍ ေမးသည္ ။
"နင္ ကလည္း စိတ္ေလာလိုက္တာဟယ္ ။ လာမွာေပါ့ "
" စိတ္မေလာလို႔ မရဘူးေလ ။ သူတို႔က လက္စြပ္ယူလာရမွာ ။ ဘာလို႔ ဒီေလာက္ေတာင္ ေနာက္က်ေနရတာလဲ ။ ရွိုင္း မေရာက္ခင္ ႀကိဳေရာက္မွ ျဖစ္မွာကို "
"ကဲ ကဲ စိတ္ေလ်ာ့ ။ နင္ ၊ မီးမီးေလးနဲ႕ အတူ စားပြဲမွာ ထိုင္ႏွင့္ ။ ငါ ေဝယံ့ကို ဖုန္းဆက္ေမးလိုက္မယ္ "
မိုးေသာက္ယံ ေခါင္းညိတ္ၿပီး မီးမီးေလးကို ခ်ီ၍ လမင္းတို႔ ျပင္ဆင္ထားသည့္ ၿခံထဲက စားပြဲဝိုင္းေလးမွာ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္ ။ မီးမီးေလးကို မုန့္ခြံ႕ေကြၽးရင္း သူလည္း စားသည္ ။
ထိုစဥ္.....။
ၿငိမ့္ေညာင္းသာယာေသာတီးလုံးသံေလးက ပ်ံ့လြင့္လာ၏ ။ ထိုစဥ္ စားပြဲဝိုင္း၏ အေရွ႕မွာ ေထာင္ထားေသာ အျဖဴေရာင္ ပိတ္သားေပၚ၌ ဓာတ္ပုံေလးေတြက ေပၚလာ၏ ။ သူ ႏွင့္ ရွိုင္း၏ အမွတ္တရ ရိုက္ကူးထားသည့္ ဓာတ္ပုံမ်ား ။
မိုးေသာက္ယံ အံ့ၾသဆြံ႕အၿပီး ပါးစပ္အေဟာင္းသားႏွင့္ ။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ မီးမီးေလးကို ခ်ေပးၿပီး ရွိုင္းကို လိုက္ရွာမိသည္ ။ ထိုစဥ္ သူရွိရာသို႔ ေလွ်ာက္လာေသာ ရွိုင္း ။ အေနာက္တိုင္း ဝတ္စုံျပည့္ႏွင့္ ခံ့ညား၍ ၾကည့္ေကာင္းလြန္းေသာ ရွိုင္း ။ လက္ကို ေနာက္ပစ္၍ ရွိုင္း၏ အမူအရာက တည္ၿငိမ္ေအးေဆးစြာျဖင့္ သူရွိရာသို႔ တစ္လွမ္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာသည္ ။
မိုးေသာက္ယံ ေၾကာင္အ၍ ရပ္ၾကည့္ေနမိသည္ ။ ထိုစဥ္ အနားသို႔ လမင္း ႏွင့္ ကိုနႏၵက ေရာက္လာသည္ ။ မီးမီးေလးက သူ႕အေမဆီ ေျပးသြားသည္ ။ လမင္းက ေကာက္ခ်ီ၍ အၿပဳံးႏွင့္ သူ႕ကို ၾကည့္ေနသည္ ။
ရွိုင္း၏ ေျခလွမ္းေတြက သူ႕ အေရွ႕၌ ရပ္သြားၿပီး ႐ုတ္တရက္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိဳက္သည္ ။ မိုးေသာက္ယံ မ်က္လုံးျပဴးသြားရျပန္၏ ။
ရွိုင္း၏ အေနာက္သို႔ ပို႔ထားေသာ လက္တစ္ဖက္က ေျမာက္လာၿပီး ႏွင္းဆီပန္းစည္းႀကီးကို ကမ္းေပးလာ၏ ။
"ႏွင္းဆီနီ ၁၀၈ ပြင့္ ရွိတယ္ ။ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ သိလား ယံယံ "
မိုးေသာက္ယံ ေခါင္းခါလိုက္သည္ ။
"မကုန္ဆုံးနိုင္တဲ့ အခ်စ္နဲ႕ လက္ထပ္ခြင့္ျပဳပါ တဲ့ ။ ကိုယ့္ကို လက္ထပ္နိုင္မလား ယံယံ "
မိုးေသာက္ယံ အံ့ၾသသြားရေပမယ့္ စကၠန့္အနည္းငယ္သာ ၊ ခ်က္ခ်င္းပင္ သူ႕ အၿပဳံးေတြက ဖုံးမရဖိမရ ေပၚလာ၏ ။ ေခါင္းကို ဆက္တိုက္ ညိတ္မိသည္ ။
"လက္ထပ္မွာေပါ့ "
သူ ေျပာၿပီး ပန္းစည္းကို ဆြဲယူၿပီး နမ္းရွိုက္လိုက္သည္ ။ ပန္း မႀကိဳက္ေသာ္ျငား ခ်စ္ရသူက ေပးသည္မို႔ အျမတ္တနိုး တန္ဖိုးထားမိသည္ ။ ထိုစဥ္ ရွိုင္း၏ ေနာက္လက္တစ္ဖက္မွ အဖုံးဖြင့္ထားေသာ ဗူးေလးတစ္ခု ကမ္းေပးလာ၏ ။
S&Y ဟု စားလုံးထြင္းထားသည့္ ဆင္တူ လက္စြပ္ႏွစ္ကြင္း ။
မိုးေသာက္ယံ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္ ။ သူက ရွိုင္းကို ဆင္တူ လက္စြပ္ႏွင့္ လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းဖို႔ ျပင္ဆင္ထားခဲ့သည္ေလ ။ မလွမ္းမကမ္းမွာ ရပ္ေနေသာ ကိုအဂၢ ႏွင့္ ေဝယံ့ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ ေဝယံ့၏ မ်က္ႏွာက စပ္ၿဖဲၿဖဲ ႏွင့္ ။
"ေဝယံ မင္း ငါ့ကို အ႐ူးလုပ္တယ္ေပါ့ေလ ။ ေနာက္ၿပီး လမင္း ၊ နင္ေရာ ပါတယ္မဟုတ္လား "
ရွိုင္းကို လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းမည္ဟု သူ တိုင္ပင္စဥ္က ေဝယံ့ မ်က္ႏွာပ်က္သြားတာ အမွတ္တမဲ့ဆိုေပမယ့္ သတိထားလိုက္မိသည္ ။ သူ လက္စြပ္သြားအပ္မည္ဆိုတာကို ဒီဇိုင္းသာ ေတာင္းၿပီး ေဝယံက သူႏွင့္ ကိုအဂၢ သြားအပ္ၿပီး ယူလာေပးမည္ဟု အတင္းေတာင္းဆိုသည္ ။
"သစၥာေဖာက္ "
မိုးေသာက္ယံက စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ ႏႈတ္ခမ္းဆူ၍ ေျပာလိုက္သည္ ။ ေဝယံက ရယ္က်ဲက်ဲ ႏွင့္ ။
မဟုတ္ရပါဘူးကြာ ။ မင္း မေျပာခင္ထဲက ကိုရွိုင္းက အစီအစဥ္ဆြဲထားၿပီးသားေလ ။ အဲဒါေၾကာင့္ပါ....ဟဲ.. ဟဲ
ဟုတ္တယ္ ယံယံ ။ လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းရမယ့္ သူက ကိုယ္ပါ ။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ ကိုယ္က မင္းေယာက်ာ္းေလ
ရွိုင္း၏ စကားေၾကာင့္ မိုးေသာက္ယံ မ်က္ႏွာနီသြားသည္ ။
ဟဲ့ မိုးေသာက္ ျမန္ျမန္လက္ခံလိုက္ေလဟယ္ ။ ရွိုင္း ဒူးေထာက္ေနတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ
လမင္းက မေနနိုင္စြာ ဝင္ေျပာေတာ့ အားလုံးရယ္မိၾကသည္ ။
မိုးေသာက္ယံ လက္တစ္ဖက္ကို ေရွ႕သို႔ ဆန့္ထုတ္၍ ၿပဳံးလိုက္သည္ ။
"ငါ.... လက္ခံတယ္ "
ရွိုင္းက ေက်နပ္စြာ ၿပဳံးၿပီး လက္စြပ္ေလးကို မိုးေသာက္ယံ၏ လက္၌ ဝတ္ေပးသည္ ။ မိုးေသာက္ယံလည္း ရွိုင္း၏ လက္၌ ေနာက္တစ္ကြင္းကို ယူ၍ ျပန္ဝတ္ေပးလိုက္သည္ ။ ရွိုင္းကို ဆြဲထူေပးၿပီး သူ ဖက္ထားလိုက္မိသည္ ။
"ခ်စ္တယ္ ရွိုင္း "
"ကိုယ္လည္း မင္းကို သိပ္ခ်စ္တယ္ ယံယံ "
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ ဖက္ထားမိသည္ ။ ယခုမွစ၍ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လုံး က်န္ရွိေနသည့္ ဘဝတစ္ေလွ်ာက္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ျဖတ္သန္းသြားဖို႔ တူညီေသာ စိတ္ကူး ရွိေနၾကသည္ကို ဖြင့္မေျပာလည္း အလိုလို နားလည္ေနၾကၿပီ ။
ထိုစဥ္....။
ဘုတ္!
သူတို႔ အနား၌ တစ္စုံတစ္ခုက်ေသာ အသံၾကားလိုက္ရသည္ ။ မိုးေသာက္ယံ လန့္ဖ်ပ္သြားရ၏ ။ သူ ႏွင့္ ရွိုင္း လူခ်င္းခြာၿပီး တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ စိုက္ၾကည့္မိ၏ ။
မိုးေသာက္ယံ စိုးရိမ္ထိတ္လန့္စိတ္ႏွင့္ အသံၾကားသည့္ ေနရာသို႔ ၾကည့္မိသည္ ။ ထိုအရာကို ျမင္ေသာ္ ႏွစ္ေယာက္သား ရယ္မိၾကသည္ ။ ထိုအရာက အပင္ေပၚမွ ေႂကြက်လာေသာ အမွည့္လြန္ေနသည့္ သရက္သီးတစ္လုံးျဖစ္၏ ။
သူတို႔ ၿပဳံးရယ္၍ စားပြဲဝိုင္းမွာ အားလုံး ေနရာယူၾကၿပီး စကားစျမည္ေျပာကာ စားေသာက္ေနၾက၏ ။
ေဝယံ ႏွင့္ ကိုအဂၢကလည္း လူေရွ႕မေရွာင္ အကဲပိုေနၾက၏ ။ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ မုန့္ခြံ႕ေကြၽးလိုက္ ၊ က်ီစယ္လိုက္ႏွင့္ ။ အရင္က ေဝယံ့ဘက္ကသာ အကဲပို၏ ။ ယခုေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံးပင္ ။ သည္အခ်စ္ငွက္ႏွစ္ေကာင္က ပိုကို ပိုလြန္းသည္ ။
လမင္း ႏွင့္ ကိုနႏၵတို႔ကေတာ့ မီးမီးေလး၏ ခ်စ္စဖြယ္အမူအရာေလးကို ၾကည့္ေနၾကၿပီး ခ်စ္မဝျဖစ္ေနၾက၏ ။
မိုးေသာက္ယံသည္ ေဘးမွာ ထိုင္ေနသည့္ ရွိုင္းကို စိုက္ၾကည့္မိ၏ ။ ရွိုင္းကလည္း သူ႕ကို ႏူးညံ့စြာ ၿပဳံးၿပီး စိုက္ၾကည့္ေန၏ ။ သူ႕လက္ဖဝါးတစ္ဖက္ကို ဆုပ္ကိုင္လာ၏ ။
ရွိုင္း၏ မ်က္ဝန္းမွတဆင့္ နက္ရွိုင္းေသာ အခ်စ္ေတြကို သူ ခံစားသိသည္။ သူ ႏွင့္ ရွိုင္း ဘဝအဆက္ဆက္ ေပါင္းဖက္နိုင္ဖို႔ ဆႏၵကိုယ္စီရွိေနခဲ့ၾကေလၿပီ ။ ယခုကစၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ထာဝရ ေပါင္းဖက္နိုင္ဖို႔ မိုးေသာက္ယံတစ္ေယာက္ စိတ္ထဲမွ ဆႏၵျပဳလ်က္ ။
^^^^^^^^ ၿပီးပါၿပီ ^^^^^^^
အစအဆုံး ဖတ္ေပးတဲ့သူ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင့္ ။ အပိုင္းတိုင္း vote & comment ေပးတဲ့သူေလးေတြလည္း အရမ္းခ်စ္ပါတယ္လို႔ ။
Thanks All ❤
Thin Zar Moe Oo
17.10.2020