ေခြၽးစတို႔ကိုသုတ္ဖယ္ေပးၿပီးေနာက္ နဖူးေပၚက်ေနတဲ့ဆံႏြယ္စတို႔ကို လက္နဲ႕အသာသပ္ေပးလိုက္ေတာ့ ေခြးေပါက္ေလးေတြလိုမ်ိဳး တအင္းအင္းတအဲအဲညည္းၫူရင္း ေစာင္ေအာက္ကိုပိုတိုးဝင္သြားေတာ့တယ္။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားပင္ပန္းေနလို႔ ေဟာက္သံေသးေသးေလးေတြ ထြက္ေနတာပါလိမ့္။ သူအရမ္းကိုႏွိပ္စက္မိသြားတယ္ထင္တယ္။
အေတြးနဲ႕အတူ အၿပဳံးတို႔က ႏႈတ္ခမ္းပါးမွာကပ္ခိုျပန္တယ္။ ႏွိပ္စက္လိုက္မိတယ္ဆိုရင္လည္း ခ်ိဳၿမိန္ေသာႏွိပ္စက္ျခင္းပါပဲ။ အထက္တန္းပထမႏွစ္သာရွိေသးေပမယ့္ ဝမ္ရိေပၚက အသက္ျပည့္ၿပီးသားဆိုတာ သူသိတာမို႔ အခုလိုရယူတဲ့ေနရာမွာမတြန႔္ဆုတ္လိုက္မိေတာ့တာပဲျဖစ္တယ္။
“ ငါ့ကိုဘာလို႔မ်ားမမွတ္မိရေတာ့တာလဲ။ ေမ့ပစ္လိုက္တာဆိုးလိုက္တာ။ 10ႏွစ္ဆိုတဲ့ၾကာခ်ိန္က မင္းေမ့ပစ္ဖို႔အတြက္ လုံေလာက္သြားတာလား။ ငါကဒီအတိုင္း မင္းငယ္ဘဝကလူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ပဲ က်န္ခဲ့ေတာ့တာလား။ ဟား ... ဝမ္ရိေပၚ၊ မင္းဘယ္ေလာက္ဆိုးလဲဆိုတာ မင္းကိုယ္မင္းမသိတဲ့ပုံပဲ ”
စကားေတြဟာ နားဆင္သူမဲ့တယ္။
စားပြဲေပၚကမီးအိမ္အကူအညီနဲ႕ အခန္းထဲကိုအလင္းေပးထားတဲ့မွိန္ျပျပမီးေရာင္က ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ေစာင္မကူတဲ့မ်က္ႏွာထက္ကိုျဖာက်တယ္။ ေရွာင္းက်န႔္လက္ထဲမွာ ေဆာ့ကစားျခင္းခံေနရတဲ့ဆံႏြယ္စတို႔က အိအိေလး။ ကေလးေတြရဲ႕ဆံႏြယ္စလိုမ်ိဳး။ ၿပီးေတာ့ အရင္တုန္းကကိုင္ခဲ့ဖူးသလိုမ်ိဳးပဲ။ ဝမ္ရိေပၚက ဘာတစ္ခုမွမေျပာင္းလဲသြားသလိုမ်ိဳးလို႔ထင္ရေပမယ့္ တကယ္ကေတာ့ေျပာင္းလဲသြားတာေတြအမ်ားႀကီး။ အဲ့ဒီေျပာင္းလဲျခင္းေတြထဲမွာ သူ႕ကိုမမွတ္မိေတာ့တာက ထိပ္ဆုံးကေနရွိတယ္။
ဒုတိယအႀကိမ္ ေစာင္ကိုေသခ်ာၿခဳံေပးၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ အခန္းေထာင့္ကအဝတ္ခ်ိတ္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့ အကၤ်ီအိတ္ကပ္ထဲကေန ေဆးလိပ္ဘူးကိုယူလို႔ ဝရန္တာဆီထြက္လာလိုက္ေတာ့တယ္။ ည၁နာရီဆိုတဲ့အခ်ိန္က အေတြးေတြျဖန႔္က်က္ဖို႔အေကာင္းဆုံးအခ်ိန္လိုပဲ။ ဝရန္တာကေန မ်က္စိတဆုံးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမင္လိုက္ရတာက ေမွာင္မဲေနတဲ့လြင္ျပင္မဟုတ္ပဲ ေပ်ာက္တိေပ်ာက္ၾကားမီးေတြလင္းေနတဲ့ေရာင္စုံလြင္ျပင္ကိုပဲ။
ေလျပင္းမတိုက္ခတ္တာေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းၾကားထဲကိုက္ခဲထားတဲ့ေဆးလိပ္ကို လြယ္လြယ္ကူကူပဲမီးညွိနိုင္သြားတယ္။ ခါးသက္တဲ့အေငြ႕အသက္က ရင္ထဲကခါးသက္မႈကိုေတာ့မမွီနိုင္ေခ်။ ရယူလိုက္ရလို႔အလုံးစုံေပ်ာ္႐ႊင္တဲ့ခံစားမႈကို အျပည့္အဝမခံစားရပါပဲ အတိတ္ကိုေတြးမိၿပီး ရင္ထဲလြမ္းသလိုခံစားေနမိတယ္။ အျပန္အလွန္ႏွစ္သက္လို႔ရယူၾကတာမွန္ေပမယ့္ ဝမ္ရိေပၚသာ သူ႕ကိုမွတ္မိၿပီး အတူေနျခင္းမ်ိဳးသာဆို အခုထက္ပိုၿပီးေပ်ာ္႐ႊင္ဖို႔ေကာင္းပါလိမ့္မယ္။ အခုလည္းေပ်ာ္႐ႊင္ဖို႔မေကာင္းတာမဟုတ္ေပမယ့္ေပါ့။
“ ခံစားခ်က္ေတြကဘယ္ထဲကစရႈပ္ေထြးသြားပါလိမ့္ ”
မႈတ္ထုတ္လိုက္တဲ့ေဆးလိပ္ေငြ႕ထဲမွာ မေရမရာတမ္းတျခင္းေတြပါသြားတယ္။ 18ႏွစ္အ႐ြယ္ဝမ္ရိေပၚက သူ႕အိပ္ခန္းထဲမွာအိပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ သူကေတာ့ဝရန္တာမွာေဆးလိပ္ေသာက္ရင္း 8ႏွစ္အ႐ြယ္ဝမ္ရိေပၚကိုျပန္ေတြးမိသြားေလတယ္။
.............
“ Sean ... မင္းငါ့ကိုမေလးမစားလုပ္ေနတာလား ”
“ တစ္ခါမွလည္းမလုပ္ဖူးပါဘူး။ အေဖ့သာအဲ့လိုေတြေတြးေနတာ ကြၽန္ေတာ္ျဖင့္ တခါမွေတြးမိတာမဟုတ္ဘူး ”
ပုခုံးႏွစ္ဖက္တြန႔္ၿပီး မ်က္ႏွာကိုေဘးဖက္ဆီလွည့္လိုက္ေတာ့ ဖန္ခြက္တစ္ခြက္ကပါ နံရံဆီခြမ္းခနဲသြားမွန္ေလတယ္။ ႐ုတ္တရက္ႀကီးျဖစ္သြားတာမို႔ လန႔္သြားတဲ့စိတ္ေၾကာင့္ ခႏၶာကိုယ္ကိုက်ဳံ႕ပစ္လိုက္ၿပီး နံရံကိုလွည့္ၾကည့္မိတယ္။ အေဖကသူ႕ေၾကာင့္ေဒါသထြက္သြားတာမွန္ေပမယ့္ အေဖ့ေဒါသပုံခ်ျခင္းခံလိုက္ရတာကေတာ့ အေဖ့လက္ထဲကအရက္ခြက္ပဲ။ တန္ဖိုးႀကီးလွပါတယ္ဆိုၿပီး အေမရွိစဥ္တည္းက တသသလုပ္ရင္းသိမ္းထားခဲ့တဲ့ခြက္က အခုေတာ့ စိစိညက္ညက္ေၾကေနၿပီ။
ဒါလည္းသူကမမႈဘူး။ ဘယ္ေလာက္ပဲေဒါသထြက္ထြက္ အေဖကသူ႕ကို ကိုယ္ထိလက္ေရာက္လုပ္ျခင္းမရွိတာမို႔ သူဆိုတဲ့ေကာင္ကလည္း ရဲရဲတင္းတင္းေလး။ နံရံကိုေက်ာမွီၿပီး ေပကပ္ကပ္ေလးရပ္ေနတဲ့သူ႕ကို အေဖကစိတ္ပ်က္သလိုၾကည့္တယ္။ ၿပီးေနာက္ .... ။
“ ငါ့လုပ္ငန္းတခ်ိဳ႕တဝက္ကိုဦးစီးပါလို႔ေျပာေတာ့လည္း စကားနားမေထာင္ဘူး။ ဂ်ပန္ျပန္လိုက္ခဲ့လို႔ေျပာေတာ့လည္း အင္းအဲနဲ႕။ ဒီေျမကိုဘာမ်ားတြယ္တာေနလဲမသိဘူး ”
အေဖကသူ႕ဘာသာတစ္ေယာက္တည္းေရ႐ြတ္သလိုနဲ႕ ဖန္ခြက္ေနာက္တစ္ခြက္ကို ဗီရိုအေပၚကန႔္ထဲကေနထုတ္ရင္းကေန ထိုစကားတို႔ကိုေျပာေနေလတယ္။ ဂ်ပန္စကားကိုအေဖ့ေၾကာင့္သင္ထားရတာမွန္ေပမယ့္ အေမ့ရဲ႕ဘာသာစကား အေမ့ရဲ႕ယဥ္ေက်းမႈကိုသာ ျမတ္နိုးပါတယ္ေျပာရင္ ထပ္ၿပီးေဒါသထြက္ဦးမယ္။ အဲ့က်ရင္ အခုအသစ္ထပ္ထုတ္လိုက္တဲ့ဖန္ခြက္က ေရွ႕ကဖန္ခြက္လိုမ်ိဳးစိစိညက္ညက္ေၾကသြားဦးမယ္။ ပစၥည္းေတြမျဖဳန္းတီးေစခ်င္တာေၾကာင့္ သူလည္းဘာမွမေျပာပဲ ေနရာမွာတင္ ရပ္ၿမဲရပ္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။
“ ငါဒီကအလုပ္ေတြၿပီးရင္ ဟိုကိုျပန္မယ္။ အဲ့က်ရင္ ျပန္လိုက္ခဲ့ ”
“ မလိုက္ခ်င္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ဒီမွာပဲေနခ်င္တာ။ အေမေခါင္းခ်သြားတဲ့ေနရာမွာပဲ ကြၽန္ေတာ္ေနခ်င္တာလို႔ ”
ကေလးဆန္ဆန္ေအာ္ေျပာလိုက္ေတာ့ အေဖ့ရဲ႕မ်က္ေမွာင္တို႔ခ်က္ခ်င္းႀကဳံ႕သြားတာကိုျမင္လိုက္ရတယ္။ အေမ့ကိုအခ်စ္ရဆုံးဆို အေဖ့ကိုကအေၾကာက္ရဆုံးပဲ။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္တယ္ဆိုတိုင္း ျပန္မေျပာရဲတာလည္းမဟုတ္ဘူး။ အခုလိုအခ်ိန္ေပါ့။ အေဖမ်က္ေမွာင္ေတြႀကဳံ႕သြားရင္ေတာ့ ဘာမွထပ္မေျပာရဲေတာ့ဘူး။
“ ငါ့ေရွ႕ကထြက္သြားလိုက္ေတာ့။ ျမင္ရတာ ေသြးတက္တယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္လိုက္ခဲ့ရမယ္ဆိုတာေတာ့ စိတ္ထဲထည့္ထား။ အထက္တန္းလည္းဟိုမွာပဲဆက္တက္ရမယ္ ”
မိဘကိုျပန္မေျပာရဲေတာ့တဲ့ကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ လက္သီးတင္းတင္းဆုပ္ပစ္႐ုံပဲတတ္နိုင္ေတာ့တယ္။ အေဖ့ကြယ္ရာအေရာက္မွာေတာ့ တင္းတင္းဆုပ္ထားတဲ့လက္သီးနဲ႕ နံရံကိုထိုးပစ္လိုက္တယ္။ အေဖ့ကိုေဒါသထြက္တာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေဒါသထြက္ျခင္းမ်ိဳးသာျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္မပိုင္တဲ့လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕လူမသိသူမသိစိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ျခင္းမ်ားေပါ့။
‘ငါ့ေရွ႕ကထြက္သြား’ဆိုတဲ့ အေဖ့စကားကိုနားေထာင္လြန္းစြာနဲ႕ပဲ အေဖ့ေရွ႕ကေနသာမက အိမ္ထဲကေနပါထြက္လာလိုက္ေတာ့တယ္။ စက္ဘီးၿပိဳင္ဘီးကိုခြတက္လိုက္ေတာ့ သင္ထားတာမၾကာေသးတာေၾကာင့္ ဟန္ခ်က္မညီပဲ လဲမလိုျဖစ္သြားရတယ္။ အဲ့က် ေဒါသေတြကစက္ဘီးေပၚပုံက်မလိုျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သက္မဲ့ပစၥည္းေပၚအလကားေနေဒါသမထြက္ခ်င္တာေၾကာင့္ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ခြလိုက္လို႔ စက္ဘီးကိုႀကိဳးစားနင္းလိုက္ေတာ့တယ္။
“ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ မလုပ္ပါနဲ႕ ”
အေဖနဲ႕စကားမ်ားၿပီးတဲ့အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ရႈပ္တဲ့အခ်ိန္ပဲျဖစ္ျဖစ္ အၿမဲလိုလိုသြားတတ္တဲ့အေမဝယ္ေပးထားတဲ့တိုက္ခန္းဆီ ဒီေန႕လည္းသြားဖို႔ေတြးလိုက္ေပမယ့္ အဲ့ဒီအေတြးေတြက သူ႕အိမ္ရဲ႕သုံးလမ္းေက်ာ္ေလာက္မွာရွိတဲ့ လမ္းၾကားထဲကကေလးအသံလိုလိုကိုၾကားလိုက္ရခ်ိန္မွာပဲ ပ်က္စီးစျပဳသြားတယ္။ လမ္းၾကားကိုေက်ာ္ထြက္သြားတာမို႔ စက္ဘီးကိုတုန႔္ခနဲရပ္ပစ္လိုက္ၿပီး အေနာက္ကိုျပန္တြန္းလာလိုက္တယ္။
သူထင္တဲ့အတိုင္းပဲ။ ဒီလိုေနရာေတြက အၾကမ္းဖက္လို႔ေကာင္းတဲ့ေနရာမ်ိဳး။ လက္ေတာက္ေလာက္ကေလးေတြက သူတို႔ထက္ေသးတဲ့ တကယ့္ကိုမွလက္ေတာက္ေလာက္ေလးသာရွိဦးမယ့္ကေလးတစ္ေယာက္ကို အၾကမ္းဖက္ေနၾကတာ။ သက္မဲ့ပစၥည္းေပၚလည္း ေဒါသပုံမခ်ခ်င္တဲ့ေရွာင္းက်န႔္ရဲ႕ေဒါသစိတ္ေတြအကုန္လုံးက အဲ့ဒီလမ္းၾကားထဲက လူဆိုးလုပ္ေနတဲ့ကေလးေတြဆီေရာက္သြားတယ္။ အလြန္ဆုံးရွိမွ 13 14ေပါ့။ အဲ့ဒီလိုအသက္အ႐ြယ္ေလးေတြ လူရမ္းကားလုပ္ေနတဲ့ျမင္ကြင္းက ေရွာင္းက်န႔္စိတ္ကိုအဆင္မေျပေစဘူး။
“ ေဟ့ေကာင္ေလးေတြ ... ! ”
ေခၚလိုက္ေတာ့လွည့္ၾကည့္ၾကတာမ်ား ခ်ာကနဲ။ မိုက္မိုက္ကန္းကန္းအၾကည့္ေလးေတြကလည္း အပိုထပ္ေဆာင္းပါေသးတယ္။ သူတို႔လက္ထဲမွာ တန္ဖိုးႀကီးလြယ္အိတ္တစ္လုံးကရွိေနတယ္။ လြယ္အိတ္ထဲကပစၥည္းေတြကေတာ့ ေျမျပင္ေပၚမယ္အႏွံ႕အျပား။ တစ္ဆက္တည္းပဲ ေက်ာက္႐ုပ္လိုရပ္ေနတဲ့ကေလးဆီအၾကည့္ေရာက္ေတာ့ ေရွာင္းက်န႔္ေဒါသေတြထိန္းမရေတာ့ပဲ လြယ္အိတ္ကိုင္ထားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္လို႔ထင္ရတဲ့ကေလးလိုလိုေခြးလိုလိုေကာင္ရဲ႕လည္ပင္းအကၤ်ီစကို ဆြဲဆုပ္လိုက္ေတာ့တယ္။
“ ပစၥည္းလိုခ်င္ ပစၥည္းယူေလ။ ဘာလို႔လူကိုထိထားတာလဲ ”
ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးမွာ လက္သီးရာကမလိုက္ဖက္စြာရွိေနတဲ့ကေလးဖက္ကိုပါ လက္ညွိုးထိုးျပရင္း ေရွ႕ကေကာင္ကိုမာန္မဲပစ္လိုက္တယ္။ ဒါေတာင္မွ ေၾကာက္လန႔္တဲ့ပုံ တစ္စက္မွမေပၚတာမို႔ ေခါင္းကိုျဖတ္ရိုက္ေပးလိုက္ေတာ့ ေဘးကကေလးေတြက ေရွာင္းက်န႔္ကိုထိဖို႔တိုးလာၾကတယ္။ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္ရဲ႕လည္ပင္းအကၤ်ီစကိုဆြဲထားရင္းနဲ႕ပဲ တျခားေကာင္ေတြကိုပါ ေျခေထာက္နဲ႕ကန္ပစ္လိုက္တယ္။ ဝမ္းဗိုက္ေနရာကိုကန္ပစ္လိုက္တာမို႔ ေျမျပင္ေပၚလဲၿပီးေခ်ာင္းဆိုးကုန္ၾကတယ္။ အဲ့က်မွ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္က ေၾကာက္လန႔္တၾကားနဲ႕ သူ႕ကိုေတာင္းပန္လာတာ။ အဲ့လိုမွမေတာင္းပန္ရင္လည္း ေရွာင္းက်န႔္ကအဲ့ေကာင္ကိုပါ သမဖို႔ေတြးၿပီးေနၿပီ။
“ ငါ့ကိုေတာင္းပန္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီကေလးကိုေတာင္းပန္ ”
မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးေတြက ေရွာင္းက်န႔္ကိုအားကိုးတႀကီးနဲ႕ၾကည့္လာတယ္။ ပါးေဖာင္း႐ုံသာမက မ်က္လုံးကပါ႐ြဲ႐ြဲႀကီးမို႔ ေရွာင္းက်န႔္က ထိုကေလးကိုၾကည့္ရင္း အသည္းေတြယားသလိုခံစားလိုက္ရတယ္။ ကေလးမခ်စ္တတ္တဲ့သူက ဒီလိုခံစားလိုက္ရတာ တကယ့္ကိုအထူးအဆန္းပဲ။
ကေလးလူရမ္းကားသုံးေကာင္က အျပာအယာေတာင္းပန္ၿပီးတာနဲ႕ လမ္းၾကားထဲကေန ေျပးထြက္သြားေတာ့တယ္။ တအိအိငိုေနတဲ့ကေလးက ေျမျပင္ေပၚက်ေနတဲ့ပစၥည္းေတြကို တစ္ခုခ်င္းစီေသခ်ာေကာက္ေနေတာ့ မေနနိုင္တဲ့သူကပါ လိုက္ေကာက္ေပးမိေတာ့တယ္။ ျဖဴျဖဴေဖာင္းေဖာင္းလုံးလုံးက အနိုင္က်င့္ခ်င္စရာေကာင္းေနတာပဲ။ ေပ်ာ့ညံ့တဲ့ပုံစံေလးနဲ႕။
“ ေရာ့ ... ”
လြယ္အိတ္ကိုကမ္းေပးလိုက္ေတာ့လည္း ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးယူျပန္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္က ထိုးမယ္ ႀကိတ္မယ္ဆိုတဲ့အၾကမ္းပတမ္းလိုလူမို႔လို႔လားမသိဘူး။ ၿငိမ္ေနတာေတြ႕ရေတာ့လည္း အားမရျပန္ဘူး။ ကေလးအ႐ြယ္နဲ႕မွမလိုက္ တက္တက္ႂကြႂကြကိုရွိမေနဘူး။
“ လာႀကိဳမယ့္သူမရွိဘူးလား။ ေနာက္ဆို ဒီလမ္းကမျပန္နဲ႕ ”
ဒီတႀကိမ္ကေရွာင္းက်န႔္ေတြ႕လိုက္လို႔ ကံေကာင္းသြားတာဆိုေပမယ့္ တျခားရက္ေတြမွာေတာ့ ဒီလိုကံေကာင္းမႈမ်ိဳးကေရာက္လာနိုင္မယ္မထင္ပါ။ သူကလည္းအခ်ိန္ျပည့္ ဒီဖက္ကိုလာတတ္တာမဟုတ္ဘူး။
“ ဟုတ္ ”
လြယ္အိတ္လြယ္ေနရင္းကေန သူ႕ကိုျပန္ေျဖလာတဲ့အသံတိုးတိုးေလး။ အားမလိုအားမရစိတ္ေတြက ေရွာင္းက်န႔္ကိုယ္ရဲ႕ဟိုဟိုဒီဒီေနရာအႏွံ႕ကေန တိုးထြက္ကုန္တယ္။ လြယ္အိတ္ရဲ႕လက္ကိုင္ကြင္းကိုဆြဲကိုင္ကာ ထိုကေလးကို လမ္းၾကားထဲကေနဆြဲေခၚလာလိုက္ေတာ့တယ္။ လြယ္ထားတဲ့လြယ္အိတ္ကေနဆြဲေခၚလာတာမို႔ ေသခ်ာသာမၾကည့္ပါလွ်င္ ေရွာင္းက်န႔္ကထိုကေလးကို ဂုတ္ကေနဆြဲေခၚလာတယ္လို႔ ထင္မွားနိုင္ဖြယ္ရာရွိတယ္။
“ ဟိုဖက္လမ္းထိပ္မွာေရခဲမုန႔္ဆိုင္ရွိတယ္။ စားခ်င္လား။ စေတာ္ဘယ္ရီေရခဲမုန႔္ကအရမ္းေကာင္းတယ္ ”
႐ုတ္တရက္ႀကီးထြက္သြားတဲ့သူ႕စကားသံေနာက္မွာ မ်က္လုံး႐ြဲႀကီးက သူ႕ကိုေမာ့ၾကည့္လာတယ္။ ေမွးေပမယ့္လည္း ဒီကေလးရဲ႕မ်က္လုံးက တကယ္႐ြဲ႐ြဲႀကီး။ ကေလးကပဲ ခ်စ္ေမႊးပါတာလားမသိေပမယ့္ ေရွာင္းက်န႔္ကေတာ့ ေရခဲမုန႔္ဝယ္ေကြၽးဖို႔အတြက္ စက္ဘီးေပၚပါတင္လိုက္ၿပီးျဖစ္တယ္။ ေနာက္ထိုင္ခုံမပါတာမို႔ ေရွ႕ဘားတန္းမွာပဲ ထိုကေလးကိုတင္လိုက္ရတယ္။ စက္ဘီးစီးမကြၽမ္းက်င္တဲ့အျပင္ ကေလးတစ္ေယာက္ကပါရင္ခြင္ထဲမွာပါလာတာမို႔ ေရွာင္းက်န႔္ကေသခ်ာထိန္းရင္း ခပ္ေျဖးေျဖးပဲနင္းေနမိတယ္။
“ ကူညီေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ”
တတန္းတည္းထြက္လာတဲ့အသံတိုးတိုး။ ေရွာင္းက်န႔္ငုံ႕ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထိုကေလးကသူ႕ကိုၾကည့္မေနေပ။ သူ႕အကၤ်ီစကိုသာ ခပ္တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ထားရင္း စက္ဘီးလိုက္စီးရတာကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္ေၾကာက္ေနေၾကာင္း ေပၚေပၚလြင္လြင္ျပသေနေလတယ္။ စက္ဘီးလက္ကိုင္ခါယမ္းေနတာက ထိုကေလးငယ္ကိုေၾကာက္ေစတာထင္တယ္။
ေရခဲမုန႔္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ လုံးတုံးေလးကိုစက္ဘီးေပၚကခ်ေပးရတယ္။ အရမ္းေဖာင္းၿပီးအရမ္းလုံးေနတာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ခပ္ျပည့္ျပည့္အေနအထားနဲ႕ထိုကေလးက အရမ္းလည္းေအးတဲ့ပုံပဲ။ ေရွာင္းက်န႔္ေနရာခ်ေပးရာခုံမွာပဲၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထိုင္ေနေလတယ္။ ေရခဲမုန႔္ႏွစ္ခြက္ကိုင္ၿပီး ေရွာင္းက်န႔္ျပန္လာတဲ့ထိ ထိုကေလးကေတာ့ အဲ့အတိုင္းေလးသာ။
“ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ”
ကူညီေပးတဲ့သူဆိုတာမွန္ေပမယ့္လည္း သူစိမ္းေနာက္ကို ဒီကိုလြယ္လြယ္ကူကူမလိုက္လာသင့္ေၾကာင္း ေျပာလိုက္ခ်င္တဲ့ေရွာင္းက်န႔္ရဲ႕စကားေတြက ထိုေက်းဇူးတင္စကားမွာ ႏႈတ္ဆိတ္သြားရတာပဲ။ သူမို႔လို႔လိုက္လာတာေနမွာပါ။ ကူညီေပးတဲ့သူက လူေကာင္းမွန္းသိလို႔ လိုက္လာတာမ်ိဳးေနမွာ။ ေရွ႕ကကေလးက တျခားသူေတြေခၚတိုင္း လိုက္တတ္တဲ့ပုံစံမ်ိဳးေလးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။
“ စားေကာင္းလား ”
“ ဟုတ္ ေကာင္းတယ္ ”
ေကာင္တာမွာအကူအညီေတာင္းၿပီး ယူလာခဲ့ရတဲ့ေရခဲအိတ္ကို ထိုကေလးရဲ႕ပါးကို ခပ္ဖြဖြကပ္ေပးလိုက္ေတာ့ နာသြားလို႔ထင္ရဲ႕ အသံတိုးတိုးေလးထြက္လာေလတယ္။
“ မဟုတ္ရင္ နာေနမွာ။ ကပ္ေပးမယ္ ”
ၿငိမ္ေနတာမို႔ လက္ခံတယ္လို႔ယူဆလိုက္ၿပီး ခုံကိုထိုကေလးနားဆြဲၿပီးတာနဲ႕ ပါးေဖာင္းေဖာင္းကိုထပ္ကပ္ေပးမိတယ္။
“ ေယာက္်ားေလးဆိုတာ မငိုရဘူးဆိုတာမရွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေယာက္်ားေလးဆိုတာ သတၱိေတာ့ရွိရမယ္။ ေနာက္တစ္ခါ အဲ့လိုအေျခအေနနဲ႕ႀကဳံရင္ မေတာင္းပန္နဲ႕ မေၾကာက္နဲ႕။ သူလည္းေယာက္်ား ကိုယ္လည္းေယာက္်ားပဲ ဟုတ္တယ္မလား ျပန္သာလုပ္ပစ္ ”
“ ဟုတ္။ သား ခုနကေကာလုပ္တာေတြကို မွတ္ထားတယ္ ”
ေရွာင္းက်န႔္မထင္မွတ္ထားတာမို႔ အံ့ဩစြာနဲ႕ ေရခဲမုန႔္ခပ္စားေနတဲ့ကေလးကိုၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ေၾကာက္လို႔ငိုေနခဲ့လို႔ သူဘာလုပ္ခဲ့လဲ ဒီကေလးမသိဘူးလို႔ပဲသူထင္ထားတာ။ အခုလို မွတ္ထားတယ္ဆိုၿပီးေျပာလာမယ္လို႔ တကယ္ကိုမထင္ထားခဲ့ဘူး။
“ ဒီလိုက် ဘယ္ဆိုးလို႔လဲ ”
“ ေကာ ဒီလိုဆြဲကိုင္ထားၿပီး ဒီလို ဒီလို ကန္ပစ္လိုက္တာေတြကို သားေသခ်ာကိုမွတ္ထားတယ္ ”
ေျပာ႐ုံပဲေျပာတာမဟုတ္ပဲ လက္ကေလးေတြ ေျခကေလးေတြကပါ တလႈပ္လႈပ္နဲ႕လုပ္ျပလာတာျဖစ္တယ္။ ေရွာင္းက်န႔္ထိုကေလးရဲ႕ အဲ့ဒီပုံစံေလးကိုၾကည့္ၿပီး မရယ္ပဲမေနနိုင္ေတာ့။ သူရယ္တာျမင္ေတာ့ ထိုကေလးကပါလိုက္ရယ္ေလတယ္။ မို႔တက္ကုန္တဲ့ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလးက ေဖြးတာထက္လြန္စြာ ပန္းႏုေရာင္ပါသမ္းေနသလိုထင္ရတယ္။
လက္မခံခ်င္စရာေကာင္းတဲ့အမွန္တရားတစ္ခုကေတာ့ ထိုေန႕က ေရွာင္းက်န႔္ တိုက္ခန္းဆီလည္းမသြားလိုက္ရပဲ အေဖနဲ႕ျဖစ္ခဲ့တဲ့အရာမွန္သမွ်ေမ့ေပ်ာက္သြားၿပီး ေဒါသေတြလည္းကင္းစင္သြားတာျဖစ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႕တဘဝလုံးအမွတ္ရေနေစမယ့္ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႕လည္း ထိုေန႕ကစတင္သိကြၽမ္းခဲ့တယ္။
...............။..............
JP : ေနာက္ေၾကာင္းေတြျပန္ပါမယ္။ မပ်င္းၾကပါနဲ႕
YB : ကြၽန္ေတာ္ကအိပ္ခန္းထဲပဲမွာရွိေသးတယ္ေနာ္ ေရွာင္းက်န႔္။ ဘာလို႔ 8ႏွစ္ကေလးကိုလြမ္းေနတာလဲ
XZ : လြမ္းတာမဟုတ္ပဲ ျပန္ေတြးတာပါဝမ္ရိေပၚ။ စိတ္မေကာက္ပါနဲ႕
[အၾကာႀကီးေပ်ာက္သြားမိတယ္ xD ေသြ႕ပုက်ိ]
[20201013/Tue]