Zawgyi
ဦးေလးႀကီးေပ်ာက္သြားၿပီးတည္းကသူမငိုင္ေနမိတယ္။ သူမသတိထားမိစဉ္ပတ္ဝန္းက်င္မွာလူသူမရိွေတာ့ပါ။ ေခြးမ်ားဟာလည္း သူမကိုၾကၫ့္၍သာေဟာင္ေနၾကသည္။
" ေအးေပါ့ေလ... ငါကသရဲျဖစ္ေနၿပီကိုး...။"
" အာ!!!!!"
ရုတ္တရက္ၾကားရေသာေပါက္ကြဲသံေၾကာင့္ သူမကိုယ္ေလးတုန္တက္သြားသည္။
" သ.. သရဲမ်ားလား။ ေနပါအုန္း ငါကလည္းသရဲပဲေလ။
သရဲအခ်င္းခ်င္းေတာ့ဘာမွမလုပ္ေလာက္ပါဖူးေနာ္။"
ထိုစဉ္သူူမေရ႔ွတြင္ယိုင္တိုင္တိုင္လမ္းေလ်ွာက္လာေသာလူတစ္ေယာက္။ အရက္မူးေနသည္ထင္ပါရဲ့။ ညအေမွာင္ထဲတြင္ပင္ သူ႔ရဲ့အသားအေရဟာျဖဴေဖြးကာဝင္းမြတ္ေနသည္။ သူ႔ေျခတစ္လွမ္းဆီဟာယိုင္နဲ႔စြာ ကြၽန္မဆီသို႔ဦးတည္လာတယ္။ ထားပါေလ။ ဘယ္လိုမဆိုကြၽန္မကိုေတြ့မွာမွမဟုတ္ဘဲ။
ကြၽန္မသူ႔ကိုေရွာင္ဖို႔လုပ္လိုက္မိတယ္။
" ဒီမွာ မိန္းကေလး...။ "
ကြၽန္မအံ့ဩမိတယ္။ သူဘယ္လိုကြၽန္မကိုေတြ့ႏိုင္တာလဲ။ ကြၽန္မမင္ေသေသနဲ႔သူ႔ေရ႔ွရပ္မိေနတုန္း သူ႔ခႏၶာကိုယ္ဟာကြၽန္မဆီယိုင္က်လာခဲ့တယ္။ သူ႔ကိုယ္လံုးကအေတာ္ပင္ေလးတာမို႔ ကြၽန္မအဖို႔မႏိုင္မနင္းျဖစ္လြန္းသည္။ ဒါနဲ႔ ကြၽန္မသူ႔ကိုထိေတြ့လို႔ရေနပါလား။ မဟုတ္မွလြဲ သူလည္းဝိဉာဉ္ပဲလား။
" ကိုယ့္ကို အိမ္လိုက္ပို႔ေပးစမ္းပါ။ "
" ကြၽန္မကရွင့္အိမ္ကိုဘယ္လိုသိမွာတုန္း။ အရက္နံ႔ကလည္းမႊန္ထူေနတာပဲရွင္"
" ကိုယ္လမ္းျပေပးမယ္။ ကိုယ္အရမ္းမူးေနၿပီ။ လမ္းမေလ်ွာက္ႏိုင္လို႔တြဲေခၚေပးရံုပဲ။ "
လိုက္ဖို႔ေပးဖို႔ရာ ေတြေဝေနေသာကြၽန္မကိုၾကၫ့္ၿပီးသူေျပာလာတာက..
" စိတ္မပူပါနဲ႔။ မင္းကိုအႏၲရာယ္မေပးပါဖူး။
Park Jiminဆိုတဲ့ငါက Bae Heejinဆိုတဲ့မိန္းမကလြဲရင္ ဘယ္မိန္းမကိုမွစိတ္နဲ႔ေတာင္မပစ္မွားဖူး။"
အရက္မူးေနတာမို႔ စကားသံမ်ားဟာလည္းေလးပင္လို႔...။
" ရွင္ပစ္မွားလို႔လည္းမရပါဖူး။ ကြၽန္မက လူမွမဟုတ္ဘဲ "
" လာေနာက္မေနနဲ႔။ ကဲ ငါ့ကိုအိမ္ကိုသာလိုက္ပို႔ေပး"
ကူလည္းကူညီရေသးတယ္ အထက္စီးကလည္းေျပာေသးတာမို႔ေဒါသထြက္မိသည္။ ဘယ္လိုမဆို ေသၿပီးသားလူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေနာက္ဆံုးကုသိုလ္ေလးတစ္ခုေတာ့ယူသြားခ်င္မိ။
ပတ္ဂ်ီမင္ဆိုတဲ့လူရဲ့ေျပာစကားအတိုင္းကြၽန္မသူ့ကိုပါမနိုင္မနင္းတြဲျပီးေလ်ွာက္လာလိုက္တာ ခပ္ေဝးေဝးတစ္ေနရာေတာင္ေရာက္ေနခဲ့ၿပီ။
"ဒီမွာ ရွင့္ဟာကဟုတ္ေကာဟုတ္ရဲ့လား။ အေဝးႀကီးေလ်ွာက္လာရတာတစ္မ်ိဳး ရွင့္ကိုထမ္းလာရတာတစ္မ်ိဳး ေမာေနၿပီ။ ဘယ္မွာလည္းရွင့္အိမ္။"
ကြၽန္မပုခံုးေပၚတြင္ေခါင္းငိုက္စိုက္က်ေနေသာသူ။ ကြၽန္မေအာ္ဟစ္သေယာင္ေမးကာမွ ေခါင္းကိုယိုင္တိုင္တိုင္နဲ႔ေထာင္လာကာ...
" ေဟာ... ေရာက္ၿပီ။ ဒီကြန္ဒိုရဲ့ ၁၅ထပ္ေျမာက္ကိုလိုက္ပို႔ေပး။"
" ရွင့္ဘာသာရွင္...."
" ရႉး...! ေရာက္ေနၿပီပဲ။ အေပၚထိလိုက္ပို႔ခဲ့ပါလား မိန္းကေလးရယ္။"
" ဟူး... သရဲျဖစ္တာေတာင္ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို လူေတြကိုလိုက္ေျကာက္ေအာင္မေျခာက္ရပဲ အခုလိုကူညီေပးေနရတယ္။ "
သူမလည္းမထူးဟုေတြးကာ သူေျပာတဲ့အတိုင္း၁၅ထပ္အထိလိုက္ပို႔ခဲ့သည္။ သူ႔အိမ္တံခါးေရ႔ွအေရာက္တြင္။
"422019လို့နွိပ္လိုက္...။"
" ဘုရားေရ... ဒီလူ ရူးသြားၿပီ... ရူးသြားၿပီ။ အိမ္လ်ိဳ႕ဝွက္နံပါတ္အထိေျပာျပေနစရာလား။ ဘာလို႔မ်ားဒီေလာက္ထိမူးေအာင္ေသာက္ရသလဲ။ ငါကလူမဟုတ္လို႔ေတာ္ေသးတာေပါ့။"
မတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုးသူ႔ေျပာျပတဲ့အတိုင္းတံခါးဖြင့္ျပီးအိမ္ထဲဝင္လိုက္တယ္။ အိမ္ျကီးထဲမွာသူတစ္ေယာက္တည္းေနတယ္ထင္ပါရဲ့။ တိတ္ဆိတ္မွုကဝါးၿမိဳထာေလရဲ့။
တန္ဖိုးႀကီးကြန္ဒိုခန္းမွန္းသိသာသည္။ သူေဌးထင္ပါရဲ့..။ သူမ်ားေတြမ်ားကံေကာင္းလိုက္ၾကတာ။ ငါကသာ ငါ့ဘဝအေၾကာင္းကိုအစအနရွာမရေအာင္ေမ့ေလ်ာ့ေနတဲ့အျပင္ သရဲတစ္ေကာင္ျဖစ္ေနၿပီ။ ကံခ်င္းကလည္းကြာပါ့။
သူ႔ကိုလွၫ့္ၾကၫ့္မိေတာ့ သူအေတာ္ငိုက္က်ေနတာကိုေတြ့လိုက္သည္။ ဧၫ့္ခန္းထဲကဆိုဖာေပၚခ်ေပးရန္ႀကံလိုက္ၿပီး ဆိုဖာနားထိတြဲေခၚသြားလိုက္သည္။
ကြၽန္မပုခံုးကိုသြယ္ယွက္ကာသိုင္းဖက္ထားတဲ့သူ႔ရဲ့သန္မာတဲ့လက္တစ္စံုဟာလြတ္ေပးဖို႔မ်ားေမ့ေနေလသလား။ ကြၽန္မသူ႔ကိုယ္ကို ဆိုဖာေပၚအခ်တြင္ ကြၽန္မကိုယ္ကိုပါတစ္ပါတည္းဆြဲခ်သြားေလေတာ့ အရိွန္မသတ္လိုက္မိတဲ့အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ ရလာတဲ့အျပစ္ဒဏ္ကေတာ့ လူ႔ဘဝမွာေတာင္တစ္ခါမွ first kissအေပးမခံရဖူးဘူးဆိုတဲ့ကြၽန္မႏႈတ္ခမ္းေလးဟာ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းဆီမွာၿငိတြယ္လို႔...။
ရုတ္တရက္မို႔လန႔္သြားတာနဲ့အတူ ရင္ဘတ္ထဲတြင္လည္းလိႈက္ဖိုလို႔...။ သူ႔ရင္အုပ္အားလက္မ်ားႏွင့္ဖိမိကာ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္ခုကထိစပ္ယွက္ႏြယ္ေနတုန္းတစ္ခန ကြၽန္မမင္သက္ေနမိတယ္။ အသိစိတ္တို႔ဝင္ခ်ိန္မွာေတာ့ ကြၽန္မအျမန္ပင္ခြာလိုက္ကာ ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းကိုယ္လက္မ်ားႏွင့္ဖံုးအုပ္မိသည္။ သူ႔ကိုၾကၫ့္မိေတာ့ ဘာမွမသိရွာဘဲ အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီထင္ပါရဲ့။ မိွတ္ခ်ထားတဲ့မ်က္ခြံမို႔မို႔ေလးေပၚမွာေသြးေျကာစိမ္းစိမ္းေလးေတြဟာလည္းေနရာယူေနတယ္...။
သူအိပ္ေနတုန္းကြၽန္မအခြင့္အေရးယူမိသြားတာမ်ားလား။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကြၽန္မဘဝမွာေသၿပီးသကာလမွ first kissကိုရဖူးၿပီေပါ့။ ရမယ့္ရေတာ့လည္း ပိုင္ရွင္ရိွတဲ့ သူမ်ားလူနဲ႔မွလား...။
အခုေတာ့ သူမ အျပင္မွာေျခဦးတၫ့္ရာက်င္လည္ရေတာ့မွာမို႔ သူမထကာတံခါးနားသြားမိသည္။ တံခါးဖြင့္ဖို႔လုပ္မိတဲ့လက္တို႔ဟာ ခနအတြင္းရပ္တန႔္ကာေတြးမိတာက...
" ရုပ္ရွင္ေတြထဲမွာဆို ဝိဉာဉ္ေတြ သရဲေတြက တံခါးမရိွဓါးမရွိ နံရံေတြဘာေတြ အကုန္လံုးကိုျဖတ္ၿပီးသြားေနၾကပဲဟာ...။ ငါလည္း သြားၾကၫ့္ရမယ္။"
သူမမ်က္လံုးစံုမိွတ္ကာ တံခါးအားျဖတ္ေက်ာ္သြားမိေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္းသူမအိမ္အျပင္ဘက္သို႔ေရာက္သြားသည္။ သူမကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ့ဖူးၿပီမို႔အံ့ဩမိတာနဲ႔အတူ သူမေသသြားၿပီဆိုတာတစ္ကယ္ေသခ်ာခဲ့ျပီမို့လည္း သူမဝမ္းနည္းမိသည္။
" တစ္ကယ္ပဲ ငါအရင္ကဘယ္မွာေနၿပီးဘာေတြလုပ္ခဲ့တာလဲ။"
တစ္ေပါက္ၿပီးတစ္ေပါက္က်လာေသာမ်က္ရည္စက္မ်ားအားသူမခပ္ျကမ္းျကမ္းဆြဲသုတ္ကာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုခ်လိုက္သည္။
" ငါ့အရင္ကအေၾကာင္းအရာေတြအားလံုးငါျပန္ရွာမယ္။ ၿပီးရင္ ငါဘယ္လိုေသခဲ့တယ္ဆိုတာပါ ငါ.. သိေအာင္လုပ္မယ္။ ဘယ္နည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္.. ဘယ္ေလာက္ပဲၾကာၾကာ..။ သက္ဆိုင္ရာကလာမေခၚခင္အထိငါႀကိဳးစားမယ္...။"
သူမဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးေနာက္ သူမကိုယ္ေလးဟာလ်ွပ္တျပတ္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခဲ့ၿပီး တစ္ေနရာရာတြင္ျပန္ေပၚလာသည္။ ေသခ်ာတာေပါ့... ဒါဟာ ကြၽန္မသိဖူးခဲ့တဲ့ ဝိဉာဉ္ေတြရဲ့သြားလာပံုတစ္ခ်ိဳ႕ေလ...။ သူမေရာက္ရာေနရာကေန ဆက္ေလ်ွာက္ဖို႔ျပင္မိေတာ့ ေပ်ာ့အိအိအရာတစ္ခုကို သူမတိုက္မိသည္။
" အာ့... ခနခနခလုတ္ပဲတိုက္ေနတယ္။"
သူမ ၿငီးတြားကာၾကၫ့္မိေတာ့သူမ ေရာက္ေနတာဟာ အခုနအိမ္ထဲတြင္ပင္။ အတိအက်ေျပာရရင္ ပတ္ဂ်ီမင္ဆိုတဲ့အမူးသမားသူေဌးရဲ့အိမ္။ ဘာလို႔ဒီကိုျပန္ေရာက္လာတာလဲ။ တစ္ခုခုမွားယြင္းတာေနမွာပါေလဟုေတြးကာ သူမကိုယ္မေဖ်ာက္ေတာ့ဘဲ သြားေနၾကပံုမွန္အတိုင္းသာလမ္းေလ်ွာက္ျပီးကြန္ဒိုေအာက္ထပ္ဆင္းဖို႔ႀကံေလသည္။
ဓါတ္ေလွကားမဟုတ္ဘဲ ရိုးရိုးေလွကားနဲ႔သာဆင္းခဲ့သည္။ ေလွကားတစ္ဝက္အေရာက္တြင္ တစ္ခုခုကသူမ့ေျခလွမ္းေတြကိုျပန္လည္ဆြဲေခၚေနသေယာင္ သူမဆက္ေလ်ွာက္ရန္ခက္လာသည္။ အားတင္းၿပီးေလ်ွာက္ေနရသည္။ ေခြၽးေစးမ်ားထြက္ကာေမာပမ္းလာၿပီ။
" တစ္ကယ္ပဲ ဘာေတျြဖစ္ေနတာလဲဟာ။"
သူမလက္မိႈင္က်စြာ ခႏၶာကိုယ္ကိုေျဖေလ်ာ့လိုက္ေတာ့ သူမကိုယ္ေလးဟာေလတြင္ဝဲလြင့္ေနသလိုပင္ လြင့္ပ်ံေနခဲ့သည္။ သူမရုန္းႏိုင္စြမ္းမရိွေတာ့တာမို႔ မ်က္စိမိွတ္ရင္းသာ ၾကမၼာေစရာကိုလိုက္ခဲ့မိသည္။ ထိုတစ္ခန သူမကိုယ္ေလးၿငိမ္သက္သြားသည္မို႔ သူမ မ်က္လံုးမ်ားဖြင့္ကာၾကၫ့္မိေတာ့ ယခုနအတိုင္းပင္ ပတ္ဂ်ီမင္ရဲ့အိမ္ထဲသို႔သာျပန္ေရာက္ေနခဲ့သည္။
" ဘာလို႔ ဒီလူနားပဲျပန္ျပန္ေရာက္ေနရတာလဲ"
သူမ ေဘးနားကဆိုဖာေပၚမွာအိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ ဂ်ီမင္ကိုၾကၫ့္မိရင္း အၾကၫ့္တို႔ဟာသူ႔ႏႈတ္ခမ္းဆီေရာက္မိေတာ့ သူမအေတြးထဲေပၚလာတာက...
*စိတ္မပူပါနဲ႔... မင္းလည္း first kissေပးရဖို႔ကံပါလာမွာပါ။ မင္းတစ္ကိုယ္လံုးကိုခ်ဳပ္ေနွာင္လိုက္မဲ့ first kissမ်ိဳး...။*
သူမျပန္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။
"ဟိုဦးေလးႀကီးေျပာသြားတဲ့စကား...။ ဒါ.. ဒါေၾကာင့္မို႔လား။ သူနဲ႔ငါနမ္းလိုက္မိလို႔ ငါကသူ႔အနားမွာခ်ဳပ္ေနွာင္ခံလိုက္ရတာမ်ိဳးလား...။ ဒါ.. ေပမဲ့ အဲ့သလိုလုပ္လို့မျဖစ္ေသးဖူးေလ။ ဒီလူ႔အနားကတစ္ဖဝါးမွ ခြာလို့မရရင္ ငါ့အေၾကာင္းေတြငါဘယ္လိုစံုးစမ္းမလဲ"
သူမစိတ္ညစ္လာတာမို့ ေျခလက္တို႔ျဖင့္စံုကန္ေနမိေသာေလထုကသာဓါးစာခံျဖစ္ခဲ့ျပီ။ စိတ္ထဲမွာလည္း ဘဝင္မက်မိ။ သရဲျဖစ္တာေတာင္ လူသားဆီမွာျပန္အထိန္းခ်ဳပ္ခံေနရတာတဲ့လား....။
မတရားတဲ့ ေလာကႀကီး!!!!!!
" ဒါဆို ဒီအိမ္ ဒီလူ႔အနားက ငါအခုကစၿပီးေသာင္တင္ေနရေတာ့မဲ့ေနရာေပါ့ေလ..."
ေစတနာသက္သက္ကူညီလိုက္တဲ့အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခုကေန မထင္မွတ္ထားတဲ့ အခ်စ္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ေတာင္....
တစ္ေယာက္ေသာသူဟာ တစ္ေယာက္ေသာသူရဲ့စိတ္ရႈပ္ဖို႔ေကာင္းျပီးညစ္တီးညစ္ပတ္နိုင္တဲ့ပါတနာသက္သက္သာ...
~~<♡︎>~~
Double Update ✌️
😁😁
October 11,2020
Sunday
#with love
Unicode
ဦးလေးကြီးပျောက်သွားပြီးတည်းကသူမငိုင်နေမိတယ်။ သူမသတိထားမိစဉ်ပတ်ဝန်းကျင်မှာလူသူမရှိတော့ပါ။ ခွေးများဟာလည်း သူမကိုကြည့်၍သာဟောင်နေကြသည်။
" အေးပေါ့လေ... ငါကသရဲဖြစ်နေပြီကိုး...။"
" အာ!!!!!"
ရုတ်တရက်ကြားရသောပေါက်ကွဲသံကြောင့် သူမကိုယ်လေးတုန်တက်သွားသည်။
" သ.. သရဲများလား။ နေပါအုန်း ငါကလည်းသရဲပဲလေ။
သရဲအချင်းချင်းတော့ဘာမှမလုပ်လောက်ပါဖူးနော်။"
ထိုစဉ်သူူမရှေ့တွင်ယိုင်တိုင်တိုင်လမ်းလျှောက်လာသောလူတစ်ယောက်။ အရက်မူးနေသည်ထင်ပါရဲ့။ ညအမှောင်ထဲတွင်ပင် သူ့ရဲ့အသားအရေဟာဖြူဖွေးကာဝင်းမွတ်နေသည်။ သူ့ခြေတစ်လှမ်းဆီဟာယိုင်နဲ့စွာ ကျွန်မဆီသို့ဦးတည်လာတယ်။ ထားပါလေ။ ဘယ်လိုမဆိုကျွန်မကိုတွေ့မှာမှမဟုတ်ဘဲ။
ကျွန်မသူ့ကိုရှောင်ဖို့လုပ်လိုက်မိတယ်။
" ဒီမှာ မိန်းကလေး...။ "
ကျွန်မအံ့ဩမိတယ်။ သူဘယ်လိုကျွန်မကိုတွေ့နိုင်တာလဲ။ ကျွန်မမင်သေသေနဲ့သူ့ရှေ့ရပ်မိနေတုန်း သူ့ခန္ဓာကိုယ်ဟာကျွန်မဆီယိုင်ကျလာခဲ့တယ်။ သူ့ကိုယ်လုံးကအတော်ပင်လေးတာမို့ ကျွန်မအဖို့မနိုင်မနင်းဖြစ်လွန်းသည်။ ဒါနဲ့ ကျွန်မသူ့ကိုထိတွေ့လို့ရနေပါလား။ မဟုတ်မှလွဲ သူလည်းဝိဉာဉ်ပဲလား။
" ကိုယ့်ကို အိမ်လိုက်ပို့ပေးစမ်းပါ။ "
" ကျွန်မကရှင့်အိမ်ကိုဘယ်လိုသိမှာတုန်း။ အရက်နံ့ကလည်းမွှန်ထူနေတာပဲရှင်"
" ကိုယ်လမ်းပြပေးမယ်။ ကိုယ်အရမ်းမူးနေပြီ။ လမ်းမလျှောက်နိုင်လို့တွဲခေါ်ပေးရုံပဲ။ "
လိုက်ဖို့ပေးဖို့ရာ တွေဝေနေသောကျွန်မကိုကြည့်ပြီးသူပြောလာတာက..
" စိတ်မပူပါနဲ့။ မင်းကိုအန္တရာယ်မပေးပါဖူး။
Park Jiminဆိုတဲ့ငါက Bae Heejinဆိုတဲ့မိန်းမကလွဲရင် ဘယ်မိန်းမကိုမှစိတ်နဲ့တောင်မပစ်မှားဖူး။"
အရက်မူးနေတာမို့ စကားသံများဟာလည်းလေးပင်လို့...။
" ရှင်ပစ်မှားလို့လည်းမရပါဖူး။ ကျွန်မက လူမှမဟုတ်ဘဲ "
" လာနောက်မနေနဲ့။ ကဲ ငါ့ကိုအိမ်ကိုသာလိုက်ပို့ပေး"
ကူလည်းကူညီရသေးတယ် အထက်စီးကလည်းပြောသေးတာမို့ဒေါသထွက်မိသည်။ ဘယ်လိုမဆို သေပြီးသားလူတစ်ယောက်အနေနဲ့ နောက်ဆုံးကုသိုလ်လေးတစ်ခုတော့ယူသွားချင်မိ။
ပတ်ဂျီမင်ဆိုတဲ့လူရဲ့ပြောစကားအတိုင်းကျွန်မသူ့ကိုပါမနိုင်မနင်းတွဲပြီးလျှောက်လာလိုက်တာ ခပ်ဝေးဝေးတစ်နေရာတောင်ရောက်နေခဲ့ပြီ။
"ဒီမှာ ရှင့်ဟာကဟုတ်ကောဟုတ်ရဲ့လား။ အဝေးကြီးလျှောက်လာရတာတစ်မျိုး ရှင့်ကိုထမ်းလာရတာတစ်မျိုး မောနေပြီ။ ဘယ်မှာလည်းရှင့်အိမ်။"
ကျွန်မပုခုံးပေါ်တွင်ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျနေသောသူ။ ကျွန်မအော်ဟစ်သယောင်မေးကာမှ ခေါင်းကိုယိုင်တိုင်တိုင်နဲ့ထောင်လာကာ...
" ဟော... ရောက်ပြီ။ ဒီကွန်ဒိုရဲ့ ၁၅ထပ်မြောက်ကိုလိုက်ပို့ပေး။"
" ရှင့်ဘာသာရှင်...."
" ရှူး...! ရောက်နေပြီပဲ။ အပေါ်ထိလိုက်ပို့ခဲ့ပါလား မိန်းကလေးရယ်။"
" ဟူး... သရဲဖြစ်တာတောင် ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို လူတွေကိုလိုက်ကြောက်အောင်မခြောက်ရပဲ အခုလိုကူညီပေးနေရတယ်။ "
သူမလည်းမထူးဟုတွေးကာ သူပြောတဲ့အတိုင်း၁၅ထပ်အထိလိုက်ပို့ခဲ့သည်။ သူ့အိမ်တံခါးရှေ့အရောက်တွင်။
"422019လို့နှိပ်လိုက်...။"
" ဘုရားရေ... ဒီလူ ရူးသွားပြီ... ရူးသွားပြီ။ အိမ်လျို့ဝှက်နံပါတ်အထိပြောပြနေစရာလား။ ဘာလို့များဒီလောက်ထိမူးအောင်သောက်ရသလဲ။ ငါကလူမဟုတ်လို့တော်သေးတာပေါ့။"
မတတ်နိုင်တဲ့အဆုံးသူ့ပြောပြတဲ့အတိုင်းတံခါးဖွင့်ပြီးအိမ်ထဲဝင်လိုက်တယ်။ အိမ်ကြီးထဲမှာသူတစ်ယောက်တည်းနေတယ်ထင်ပါရဲ့။ တိတ်ဆိတ်မှုကဝါးမြိုထာလေရဲ့။
တန်ဖိုးကြီးကွန်ဒိုခန်းမှန်းသိသာသည်။ သူဌေးထင်ပါရဲ့..။ သူများတွေများကံကောင်းလိုက်ကြတာ။ ငါကသာ ငါ့ဘဝအကြောင်းကိုအစအနရှာမရအောင်မေ့လျော့နေတဲ့အပြင် သရဲတစ်ကောင်ဖြစ်နေပြီ။ ကံချင်းကလည်းကွာပါ့။
သူ့ကိုလှည့်ကြည့်မိတော့ သူအတော်ငိုက်ကျနေတာကိုတွေ့လိုက်သည်။ ဧည့်ခန်းထဲကဆိုဖာပေါ်ချပေးရန်ကြံလိုက်ပြီး ဆိုဖာနားထိတွဲခေါ်သွားလိုက်သည်။
ကျွန်မပုခုံးကိုသွယ်ယှက်ကာသိုင်းဖက်ထားတဲ့သူ့ရဲ့သန်မာတဲ့လက်တစ်စုံဟာလွတ်ပေးဖို့များမေ့နေလေသလား။ ကျွန်မသူ့ကိုယ်ကို ဆိုဖာပေါ်အချတွင် ကျွန်မကိုယ်ကိုပါတစ်ပါတည်းဆွဲချသွားလေတော့ အရှိန်မသတ်လိုက်မိတဲ့အကျိုးဆက်ကြောင့် ရလာတဲ့အပြစ်ဒဏ်ကတော့ လူ့ဘဝမှာတောင်တစ်ခါမှ first kissအပေးမခံရဖူးဘူးဆိုတဲ့ကျွန်မနှုတ်ခမ်းလေးဟာ သူ့နှုတ်ခမ်းဆီမှာငြိတွယ်လို့...။
ရုတ်တရက်မို့လန့်သွားတာနဲ့အတူ ရင်ဘတ်ထဲတွင်လည်းလှိုက်ဖိုလို့...။ သူ့ရင်အုပ်အားလက်များနှင့်ဖိမိကာ နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကထိစပ်ယှက်နွယ်နေတုန်းတစ်ခန ကျွန်မမင်သက်နေမိတယ်။ အသိစိတ်တို့ဝင်ချိန်မှာတော့ ကျွန်မအမြန်ပင်ခွာလိုက်ကာ ကိုယ့်နှုတ်ခမ်းကိုယ်လက်များနှင့်ဖုံးအုပ်မိသည်။ သူ့ကိုကြည့်မိတော့ ဘာမှမသိရှာဘဲ အိပ်ပျော်နေပြီထင်ပါရဲ့။ မှိတ်ချထားတဲ့မျက်ခွံမို့မို့လေးပေါ်မှာသွေးကြောစိမ်းစိမ်းလေးတွေဟာလည်းနေရာယူနေတယ်...။
သူအိပ်နေတုန်းကျွန်မအခွင့်အရေးယူမိသွားတာများလား။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ကျွန်မဘဝမှာသေပြီးသကာလမှ first kissကိုရဖူးပြီပေါ့။ ရမယ့်ရတော့လည်း ပိုင်ရှင်ရှိတဲ့ သူများလူနဲ့မှလား...။
အခုတော့ သူမ အပြင်မှာခြေဦးတည့်ရာကျင်လည်ရတော့မှာမို့ သူမထကာတံခါးနားသွားမိသည်။ တံခါးဖွင့်ဖို့လုပ်မိတဲ့လက်တို့ဟာ ခနအတွင်းရပ်တန့်ကာတွေးမိတာက...
" ရုပ်ရှင်တွေထဲမှာဆို ဝိဉာဉ်တွေ သရဲတွေက တံခါးမရှိဓါးမရှိ နံရံတွေဘာတွေ အကုန်လုံးကိုဖြတ်ပြီးသွားနေကြပဲဟာ...။ ငါလည်း သွားကြည့်ရမယ်။"
သူမမျက်လုံးစုံမှိတ်ကာ တံခါးအားဖြတ်ကျော်သွားမိတော့ ထင်တဲ့အတိုင်းသူမအိမ်အပြင်ဘက်သို့ရောက်သွားသည်။ သူမကိုယ်တိုင်ကြုံတွေ့ဖူးပြီမို့အံ့ဩမိတာနဲ့အတူ သူမသေသွားပြီဆိုတာတစ်ကယ်သေချာခဲ့ပြီမို့လည်း သူမဝမ်းနည်းမိသည်။
" တစ်ကယ်ပဲ ငါအရင်ကဘယ်မှာနေပြီးဘာတွေလုပ်ခဲ့တာလဲ။"
တစ်ပေါက်ပြီးတစ်ပေါက်ကျလာသောမျက်ရည်စက်များအားသူမခပ်ကြမ်းကြမ်းဆွဲသုတ်ကာ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုချလိုက်သည်။
" ငါ့အရင်ကအကြောင်းအရာတွေအားလုံးငါပြန်ရှာမယ်။ ပြီးရင် ငါဘယ်လိုသေခဲ့တယ်ဆိုတာပါ ငါ.. သိအောင်လုပ်မယ်။ ဘယ်နည်းနဲ့ဖြစ်ဖြစ်.. ဘယ်လောက်ပဲကြာကြာ..။ သက်ဆိုင်ရာကလာမခေါ်ခင်အထိငါကြိုးစားမယ်...။"
သူမဆုံးဖြတ်ချက်ချပြီးနောက် သူမကိုယ်လေးဟာလျှပ်တပြတ်ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့ပြီး တစ်နေရာရာတွင်ပြန်ပေါ်လာသည်။ သေချာတာပေါ့... ဒါဟာ ကျွန်မသိဖူးခဲ့တဲ့ ဝိဉာဉ်တွေရဲ့သွားလာပုံတစ်ချို့လေ...။ သူမရောက်ရာနေရာကနေ ဆက်လျှောက်ဖို့ပြင်မိတော့ ပျော့အိအိအရာတစ်ခုကို သူမတိုက်မိသည်။
" အာ့... ခနခနခလုတ်ပဲတိုက်နေတယ်။"
သူမ ငြီးတွားကာကြည့်မိတော့သူမ ရောက်နေတာဟာ အခုနအိမ်ထဲတွင်ပင်။ အတိအကျပြောရရင် ပတ်ဂျီမင်ဆိုတဲ့အမူးသမားသူဌေးရဲ့အိမ်။ ဘာလို့ဒီကိုပြန်ရောက်လာတာလဲ။ တစ်ခုခုမှားယွင်းတာနေမှာပါလေဟုတွေးကာ သူမကိုယ်မဖျောက်တော့ဘဲ သွားနေကြပုံမှန်အတိုင်းသာလမ်းလျှောက်ပြီးကွန်ဒိုအောက်ထပ်ဆင်းဖို့ကြံလေသည်။
ဓါတ်လှေကားမဟုတ်ဘဲ ရိုးရိုးလှေကားနဲ့သာဆင်းခဲ့သည်။ လှေကားတစ်ဝက်အရောက်တွင် တစ်ခုခုကသူမ့ခြေလှမ်းတွေကိုပြန်လည်ဆွဲခေါ်နေသယောင် သူမဆက်လျှောက်ရန်ခက်လာသည်။ အားတင်းပြီးလျှောက်နေရသည်။ ချွေးစေးများထွက်ကာမောပမ်းလာပြီ။
" တစ်ကယ်ပဲ ဘာတြွေဖစ်နေတာလဲဟာ။"
သူမလက်မှိုင်ကျစွာ ခန္ဓာကိုယ်ကိုဖြေလျော့လိုက်တော့ သူမကိုယ်လေးဟာလေတွင်ဝဲလွင့်နေသလိုပင် လွင့်ပျံနေခဲ့သည်။ သူမရုန်းနိုင်စွမ်းမရှိတော့တာမို့ မျက်စိမှိတ်ရင်းသာ ကြမ္မာစေရာကိုလိုက်ခဲ့မိသည်။ ထိုတစ်ခန သူမကိုယ်လေးငြိမ်သက်သွားသည်မို့ သူမ မျက်လုံးများဖွင့်ကာကြည့်မိတော့ ယခုနအတိုင်းပင် ပတ်ဂျီမင်ရဲ့အိမ်ထဲသို့သာပြန်ရောက်နေခဲ့သည်။
" ဘာလို့ ဒီလူနားပဲပြန်ပြန်ရောက်နေရတာလဲ"
သူမ ဘေးနားကဆိုဖာပေါ်မှာအိပ်ပျော်နေတဲ့ ဂျီမင်ကိုကြည့်မိရင်း အကြည့်တို့ဟာသူ့နှုတ်ခမ်းဆီရောက်မိတော့ သူမအတွေးထဲပေါ်လာတာက...
*စိတ်မပူပါနဲ့... မင်းလည်း first kissပေးရဖို့ကံပါလာမှာပါ။ မင်းတစ်ကိုယ်လုံးကိုချုပ်နှောင်လိုက်မဲ့ first kissမျိုး...။*
သူမပြန်ကြားယောင်နေမိသည်။
"ဟိုဦးလေးကြီးပြောသွားတဲ့စကား...။ ဒါ.. ဒါကြောင့်မို့လား။ သူနဲ့ငါနမ်းလိုက်မိလို့ ငါကသူ့အနားမှာချုပ်နှောင်ခံလိုက်ရတာမျိုးလား...။ ဒါ.. ပေမဲ့ အဲ့သလိုလုပ်လို့မဖြစ်သေးဖူးလေ။ ဒီလူ့အနားကတစ်ဖဝါးမှ ခွာလို့မရရင် ငါ့အကြောင်းတွေငါဘယ်လိုစုံးစမ်းမလဲ"
သူမစိတ်ညစ်လာတာမို့ ခြေလက်တို့ဖြင့်စုံကန်နေမိသောလေထုကသာဓါးစာခံဖြစ်ခဲ့ပြီ။ စိတ်ထဲမှာလည်း ဘဝင်မကျမိ။ သရဲဖြစ်တာတောင် လူသားဆီမှာပြန်အထိန်းချုပ်ခံနေရတာတဲ့လား....။
မတရားတဲ့ လောကကြီး!!!!!!
" ဒါဆို ဒီအိမ် ဒီလူ့အနားက ငါအခုကစပြီးသောင်တင်နေရတော့မဲ့နေရာပေါ့လေ..."
စေတနာသက်သက်ကူညီလိုက်တဲ့အကြောင်းအရာလေးတစ်ခုကနေ မထင်မှတ်ထားတဲ့ အချစ်ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ဖြစ်ခဲ့မယ်ဆိုရင်တောင်....
တစ်ယောက်သောသူဟာ တစ်ယောက်သောသူရဲ့စိတ်ရှုပ်ဖို့ကောင်းပြီးညစ်တီးညစ်ပတ်နိုင်တဲ့ပါတနာသက်သက်သာ...
~~<♡︎>~~
Double Update ✌️
😁😁
October 11,2020
Sunday
#with love