Nagising akong buhat na ni Icarius. I can tell that it's him because my heart felt calm and secure now. I tried to open my eyes to take a peek but Lyndon's face suddenly flashed on my mind. Napahigpit ang kapit ko sa damit ni Icarius at mas dinikit ko pa ang katawan ko sa kanya.
"I'm sorry."
A soft whisper came into the depths of the darkness. If it wasn't for him, I would be a cold corpse now. Sa pangalawang pagkakataon ay iniligtas niya na naman ako sa kalupitang dala at tinatago ng mga tao. When will they ever leave me? Ganito na ba talaga ako mamumuhay? Is this my fate? Is this the life that's meant for me?
If I just have a power to see the ending of this, I'd rather skip these horrible things and just be happy. But then again, our life is like a never-ending road with different processes and obstacles that we need to face in order for us to keep going. Some are eager to see the end of the road, but some chose to stop at the middle and be contented with what they have. In my case, I'm stuck.
Everything's becoming so complicated that I couldn't see myself being happy again. I keep on losing the path that I wanted. I keep on losing the ways to find myself. Kung nagiging masaya naman ako ay panandalian lang pero ang lungkot at sakit na kapalit ay pangmatagalan. It's like a tattoo in your heart. Oo nga't patuloy pa rin ako sa pagtahak ng madilim na daan pero ano nga ba ang mapapala ko kapag tumigil ako? Painless? Emptiness? Or... lifeless?
Bigla akong nagising na naghihingalo dahil sa bangungot ng nakaraan hanggang sa kasalukuyan na mga pangyayari. The stinging pain and horrors of it made my whole body debilitate. I can feel my forehead and neck sweating as my heart continue to beat in a fast manner. Hindi kalaunan ay tuluyan na akong napaluha, yakap-yakap ng mga nanginginig na kamay ang dalawang binti.
Ilang beses akong napailing-iling, sinusubukang iwaglit ang marahas na nangyari. Nang yumuko ako't makita ang katawan ko ay mariin kong pinunasan ang bawat bahagi na nahawakan nila kahit na ramdam ko pa rin ang sakit dulot ng ilang sugat at pasa. I also ended up hurting myself not until Icarius came. He quickly crawl towards me and gave me a hug. Tuluyan akong nawalan ng lakas nang maramdaman ko ulit ang init at proteksiyon ng katawan niya.
"I'm sorry... patawarin mo ako, Aislinn. Patawad," he continuously whispering those words to comfort me and ease the pain and disgust that I'm feeling right now but that will never be enough. It will never justify the things Lyndon and his friends did to me. Habang buhay ko itong dadalhin. Habang buhay itong manunuot sa balat at alaala ko.
Nanatiling nakakuyom ang dalawa kong kamay sa dibdib ni Icarius habang akap niya pa rin ako, nanginginig. He's slowly and gently caressing the back of my head and fixing the few strands of my hair that got wet by my sweats and tears.
"Sisiguraduhin kong pagbabayaran nila ang kawalangyahang ginawa nila sa 'yo."
Dahil sa mga katagang iyon ay lalo lang akong naiyak. What would I do without him? He's been protecting me ever since he saved me. Ayokong dungisan iyon ng kung ano-ano ngayon na nalagay na naman ako sa sitwasyong ito. He's been real and sincere with his concerns about me. I can feel it. Ayaw lang talagang paniwalaan ng utak ko.
"You're a strong woman, Aislinn," panimula niya ulit nang medyo tumigil na ako sa paghagulhol. "Please, don't lose yourself again. I'm here to help you. Hindi kita bibiguin."
When I closed my eyes, another tears streamed down my cheeks. If you just know, Icarius, I'm really trying hard. Pero sawa na ako sa mga nangyayari sa akin. Sawa na akong mapagod at umiyak nang paulit-ulit. I just want to be found. I just want to live in the way I wanted it, but I realized that some things didn't go to the way I wanted it. Kahit na anong gawin kong pagtatama ay nababaluktot pa rin ang daan.
Walang perpekto. There's no thing as shortcuts in life. It's either I go to the easy way, where I will always longing for something, or I go to the hard way, where there's serenity at the end. There's still a little hope in me that I can get through this all. I wouldn't come this far without experiencing those horrible things. I wouldn't come this far if I was weak and without standpoint.
"Nandito lang ako. Hindi ko na hahayaang mawala ka pa sa paningin ko."
Bawat haplos niya'y nagdudulot din ng haplos sa sugatang puso ko. In a few minutes, I stopped from crying but didn't bother to move an inch to distant myself from him. I just want to stay in this position forever. I just want to feel his warm embrace and soft caress. In that way, he's helping me to stitch up my wounded heart once again. Paunti-unti ay kumukuha ulit ako ng lakas sa kanya.
We stayed silent for a couple of hours after the aching cry. Sa huling pagbuntong-hininga ko ay tuluyan na akong nakatulog ulit.
Mabilis na lumipas ang mga araw na nasa kuwarto lang ako. Bababa lang kapag maglilinis ng katawan. Sa loob ng mga araw na iyon ay walang gabi na hindi ako binabangungot dahil sa nangyari at gigising na luhaan. I tried to become strong again. I tried to complete the pieces in me again. But I always ended up on crying, making my phobia and trauma alive again.
Sa mga araw na iyon ay nawalan ako ng lakas at ganang magsalita o makipag-usap sa kanila. It breaks my heart to see and hear that they are also trying to help me, especially Icarius. He always checks on me every hour. Siya ang nagpapakain sa akin. Siya ang nagpupunas ng mga luha at pawis ko. Hindi siya nawala sa tabi ko kahit na pansin ko rin ang pagkapagod niya.
"Nandito lang ako," he softly said while he's fixing the blanket for me one day. Tanging titig lang ang nabigay ko sa kanya. "Just call me when you need me. I'll come right away. Hmm?" Hinaplos niya ang pisngi ko. Binigyan niya rin ako ng marahang halik sa noo. He smiled after but it hurts me to see that smile from him.
"Try to get a peaceful sleep tonight, okay?"
Sa pag-alis niya ay sunod-sunod na naman ang pag-agos ng luha ko. Tumagilid ako and curled myself up again. Mariin akong napapikit and I can feel my heart aching in so much pain. Masyado nang mabigat. Hindi ko na kaya ito. Ang gulo-gulo na ng nararamdaman at iniisip ko. Para na akong sasabog. I couldn't find the purpose to continue, but somewhere inside me is screaming to live for my life- to live in every moment of my experiences to set me free.
I tried to stay up all night but with this heavy feeling, I can't do it. Kahit na wala naman akong ginagawa buong araw ay ibang pagod ang nararamdaman ko. Kapag gising ako ay mas lalo ko lang pinapahirapan ang sarili ko dahil sa mga iniisip, pero sa pagpikit naman ng mga mata ko ay mas nilalagay ko lang din ang sarili ko sa kadiliman. It's so hard to choose between the light and dark enveloping in me because I have to bear with various pain at the same time.
"Hindi na muna ako sumasama sa pangingisda at pagbabantay sa shop sa bayan para mas mabantayan kita."
Hindi naman ako nagtatanong pero kinukuwento lang sa akin bigla ni Icarius ang mga bagay-bagay. I'm thankful for that because I got myself busy listening to him without thinking of the bad things that happened. Kahit papaano ay napapagaan niya ang pakiramdam ko. Kahit na sa panandaliang oras ay nakakalimutan ko ang mga nangyari.
"Gusto ka nang makalaro ulit ng mga bata lalo na si Greya. Si Mama naman inaalala ang mga bagay na nagawa mo sa amin sa loob ng isang buwan. Si Papa kahit na hindi magsalita ay alam kong naninibago sa mga nangyayari."
Icarius is not like this. Ngayon ko lang ata siya narinig na mag-kuwento ng mahaba at may koneksiyon sa bawat sinasabi. Hindi niya alam ay napapangiti niya na ulit ang puso ko kaya sana ay magpatuloy lang siya na ganito.
"Miss ka na nila, Aislinn." Tinaas niya ang kutsarang may pagkain. Binuka ko naman ang bibig ko para tanggapin iyon. "Miss na kita." My look was quickly turned to him and saw the sad look in his eyes. He smiled but all I can sense is sadness. Why? Why Icarius?
What happened was sad and depressing but why does he need to be like this? Bakit kailangan niya akong damayan sa lahat ng sakit at lungkot na ito? I'm not even asking for it. If it's pity again, it's hurting me even more, but I don't want to add another misery. Seeing him smile a lot often now is rare and unusual that it breaks my heart for an unknown reason. God, I'm such a nuisance to this family.
"Icarius..." marahan kong sabi pagkatapos kong nguyain ang pagkain. Napayuko rin ako dahil hindi ko kayang tumingin sa kanya ngayon. "You don't have to do this." My voice cracked as my tears fell down.
Nilapag niya sa sahig ang plato. Hinawakan niya ang baba ko't inangat. My teary eyes met his expressive eyes again. He smiled again, reason for another tears to fell down my cheeks. Sinundan niya iyon ng tingin at marahang hinaplos.
"I need to. No one else can do this but me. Kasama mo ako sa laban mong ito, Aislinn."
"Pero... ayoko nang maging pabigat."
"Kahit kailan ay hindi ka naging pabigat. I told you I will stay by your side. I chose this. I want to do this."
Hindi ko alam kung paano pero nauwi na naman ako sa pag-iyak ng sobra. Yinakap niya ako at kagaya ng palagi niyang ginagawa ay hinayaan niya lang ako.
"I'm sorry you need to go through this." He gave my head a quick peck. I closed my eyes, hugging him back tightly. "I wish I was with you since then."
I wish I had you too back then.
"Si Lyndon..."
Sa pagbanggit niya palang ng pangalan niya ay agad na namang nag-iba ang nararamdaman ko. Napakuyom ako hawak ang damit niya sa likod. Panandalian ding bumalik ang isip ko sa gabing iyon. Parang kanina lang nangyari ang lahat. It's so fresh and vivid that I always submerge in fears.
"Never mind. I'm sorry. I'm sorry for being insensitive. I'm sorry."
Ilang araw pa ang lumipas bago ko ulit nahawakan ang sarili ko. Sinubukan ko ulit na magpatuloy. Kahit na nandoon pa rin 'yong sakit ay pinili ko na lang pakisamahan iyon. I've wasted many time to torment myself. I've had enough. I ran away to heal myself, not to continue tormenting it. Wala akong magagawa. That's how life works. It will always be in my nature to fight to survive and live. It's my eagerness that keeps me going.
"Good morning po!" I greeted Mama Encarnacion and Papa Narcissus in the dining with wide smile. Kita ko rin ang bahagyang pagkagulat nila.
"Good morning, Greya and Canus! Kumusta kayo? Naging mabait ba kayo? Naku, makakapaglaro na rin tayo ulit." Napatawa ako nang maalala ang mga samahan namin. Greya and Canus blinked several times before hugging me.
"Ate!" Naiiyak na si Greya. "Ate..."
I smiled and just hugged them both. Naramdaman ko si Icarius na palapit kaya naman ay kumalas na ako sa kanila. Our eyes locked up. Without losing my smile, I gave him a warm greetings too. He seems shocked too, reason why he didn't manage to respond to me quickly. Tinawanan ko na lang sila bago umupo sa usual na upuan ko.
"Kumusta po kayo, Ma, Pa? Pasensiya na po hindi ko kayo natulungan sa gawaing bahay. Hindi na bale po dahil babawi ako." Sumubo ako at walang alinlangang ngumiti ng malawak.
"Ay naku," Mama Encarnacion stuttered. "Naku, mabuti naman kung ganoon. Sumasakit na naman ang likod at balakang ko dahil sa hindi mo pagtulong ng isang buwan."
Natigilan ako at muntik nang mabilaukan. "Isang buwan po?" Namimilog ang mga mata ko nang ibulalas ko iyon. Ngumuya ulit ako at nilunok na ang pagkain. "Grabe. Sayang ng isang buwan. Ang tagal na po niyan. Babawi po talaga ako." I smiled again without showing my teeth and continue on eating while asking them questions to cope up with the moments that I missed again. I also managed to ask about Liro and Karianna, but didn't get an enough answers from them.
Buong tanghalian ay nakangiti lang ako dahil sa mga kuwento nila. Natatawa rin ako dahil sa kakulitan ng dalawang bata. Kapag napapatingin naman ako kay Icarius ay mas lumalawak lang ang ngiti ko. Ganoon din siya. It's good to know that he'll stay like that now. Mas lalo siyang gumaguwapo kapag ganyan siya.
"Si Jaimar naman grabe ang hilik kapag tulog ka na. Isang araw nga, nakabuka pa ang bibig tapos tumutulo pa ang laway." Napahalakhak si Mama Encarnacion.
"Ma naman. Alam mong hindi 'yan totoo. Aislinn, don't believe her." Kalmado lang si Icarius habang may maliit na ngisi sa gilid ng labi niya.
"Ay sus. Huwag kang ganyan, 'nak. May picture ka pa nga."
"May isa pa. 'Yong hinabol niya 'yong manok na nakawala sa kulungan. Nahulog siya sa ilog," si Papa Narcissus.
"Oo, Ate! Amoy tae pa siya 'non. Ew, Kuya," si Greya naman.
"Pinapahiya niyo ako. It's not funny anymore."
"It's not funny anymore," panggagaya ni Canus na agad namang nakatanggap ng masamang tingin mula sa Kuya niya.
Ang sakit na ng tiyan ko kakatawa lalo na kapag nakikita ko ang mga ekspresyon sa mukha ni Icarius na ngayon ko lang din nakita. May lumabas pa na tubig sa ilong ko nang hindi ko na mapigilan na matawa. Damn. This is just so pure. It's so amazing to see that they easily adjusted to my situation without asking anything about what happened. Pansin ko naman na iniiwasan nilang 'yon ang maging usapan namin which is good not until Canus mentioned Lyndon.
"Buti na lang nga Ate ay nahuli agad si Kuya Lyndon kinabukasan. Si Kuya ang-"
"Canus."
Mabilis na nag-iba ang mood at set up. Unti-unti ring naglaho ang mga ngiti sa labi ko. Naramdaman ko ang biglang panginginig ng mga kamay ko nang bumalik na naman sa isip ko ang nangyari. I swallowed hard to act normal.
"Hindi ba't sinabi ko na huwag niyo nang babanggitin iyon lalo na sa harap ni Aislinn." There's a hint of danger in Icarius' tone of voice.
"Sorry po, Kuya. Sorry po, Ate. Sorry, Ma, Pa. Sorry," Canus stammered.
I closed my eyes to calm myself. It's good news, right? Nahuli kaagad si Lyndon, so I should be thankful for it, right? Justice has been served, so I should be happy, right? But my heart says otherwise. I know that it will never be enough for the bad things that he did to me. Kalayaan lang ang nawala sa kanila pero sa akin ay buong pagkatao ko ang nawala. The pain and trauma over detainment will never be fair enough to the victim.
"Uhm, it's... it's okay, Canus and Icarius. That's good news because Lyndon got caught. All I have to do is to defend myself in the court, right?" Tinignan ko sila isa-isa pero wala na ulit ang mga ngiti sa labi nila. Sinubukan kong pilitin ang sarili ko na ngumiti pero hindi ko magawa dahil sa panginginig ng mga labi ko.
Talaga ngang napakabilis bawiin ng galak at saya. Isang pitik lang ay tuluyang nag-iiba ang paligid at nararamdaman mo, bringing you back to the things that you want to erase in your memory.
"Ano bang nangyari, Icarius?" tanong ko nang mapansing wala silang balak na magsalita. Pasimple rin nilang iniiwasan ang mga tingin ko pero kay Icarius lang nanatili ang tingin ko. Matapang niya namang pinantayan ang mga tingin ko na parang ako pa ang mas dapat na mahiya.
"This is not yet the right time to talk about it, Aislinn."
"But I want to know."
"Hindi. Hindi ka pa maayos. Ayokong bumalik ka agad sa sitwasyong iyon." Tumayo siya't agad naglakad papunta sa likod-bahay.
I sighed. Hindi pa nagtatagal nang makaalis siya ay sunod-sunod namang nagtayuan sina Mama Encarnacion, Papa Narcissus, Canus at Greya.
"Jaimar worked hard for this, 'nak. He's been hurt too. Mas mabuti ngang huwag na muna ninyo iyong pag-usapan sa ngayon. Masyado pang sariwa ang sugat. Kailangan mo pa ng panahon, anak," si Mama Encarnacion habang nakahawak sa balikat ko. "Nandito kami para damayan at tulungan ka sa paraang alam namin. Pamilya mo na kami, anak."
Pamilya. They're always there for you in every laughter and sorrow in the course of life. They will never leave you even if the things get ugly. They will continue to accept, love and care you. And thinking about the life I ruined makes me feel guilty. That's what family should always do but why did I neglect it instead of embracing it? Hindi sana ako napunta rito. Hindi sana nangyari ang lahat ng ito. Pero huli na para patuloy na pagsisihan ang lahat. Wala nang mababago.