Chained By The Old Love
Chapter 18: Reason
Lorelei Larissa's P.O.V.
After that day I decided to continue attending school even tho my heart is full of wounds.
Naging mahilap ako sa lahat. Ultimo sa mga kaibigan kong babae ay hindi ako nagpapadakip.
Papasok ako sa exact time at uuwi agad kapag tapos na ang klase.
Enzo and Marcus even contact me. Nakita ko rin na minsan ay nag aabang sila sa akin.
Kahit si Joziah ay pansin ko rin ang panaka nakang paningin niya sa akin. I don't know kung alam na niya ang totoo o hindi.
Nandito ako ngayon sa may second floor at nakatanaw sa mag babarkada. Nasa may soccer field sila at naka upo sa may damo. Hindi ko alam kung hindi ba sila naiinitan o baka nasanay na sila kasi hot naman silang lahat.
They are talking to each other. Brent, my cousin is laughing his ass off. Joziah is resting and just looking at them.
I saw the distance between the two duos. Marcus is beside Jaxon while Enzo is sitting beside Joz.
I took a deep sigh as I was watc them. For the past months, days, and hours. I saw how close they are too each other. Walang makakapantay sa pagkakaibigan nila.
Mula sa pagiging malungkot at pagiging masaya ay alam kong kinakaya nila iyon bastat magkakasama sila.
For so how many days of thinking and giving my self an answer, I already find what's decission is suitable for all of us.
It's not finalized yet kasi nagdadalawang isip pa ako. Kasi ako ang pinakamasasaktan. Ako ang magdurusa. But can I be forever selfish?
"Lorelei!"
Napatingin ako sa nagsalita at nakita ko si Jaz na papalapit sa akin.
Hindi ko alam ang magiging aksyon ko. Pero bago pa man ako makagalaw ay nahawakan na niya ako.
"You're been missing in action this past few days," pinangningkitan niya ako ng mata. "What happened?" bakas na ang pag aalala sa kanyang boses.
"Ah?" lumikot ang mga mata ko at naghanap ng pwedeng isagot. "Malapit na kasing matapos ang sem kaya medyo busy na," I answered.
Well some part of it is true. Pero karagdagan pa rin sa mga dahilan ko ang ilang myembero ng Serpent ravens.
Mukhang pinaniwalaan naman niya ang sinabi ko kaya siya napatango.
"Really? Well the group planned to go to a resort. Sana makasama ka kahit sobrang busy mo," pinagdiinan niya pa ang word na 'busy'.
"Ahmm... Susubukan ko sige," sa totoo lang ay wala naman talaga akong balak.
"Okay," she nod her head again. "Medyo busy rin ako ngayon kaya iiwan na muna kita. Pero sana ay makasama ka na ulit namin ni Yuri," nagpaalam na siya at naglakad na paalis.
Napabuntong hininga ako at tumingin ulit sa banda ng magkakabarkada.
Mabilis akong napatalikod ng makitang nakatingala sina Joziah, Marcus, Enzo, at Brent sa akin. Naglakad na rin ako paalis doon.
Uuwi na lang ako. Natural naman ay wala na akong pasok.
Pagka uwi ay tamad akong humiga sa aking kama. Marami pa akong dapat gawin. Tulad na lang ng pagwawasto sa mga ibang mali namin sa thesis.
Tumayo ako at nagtungo sa study table ko. Dapat ay mag focus pa rin ako sa pag aaral kahit na magulo ang isipan ko ngayon.
Nilabas ko na sa aking bag ang mga papel at binuksan ang aking laptop. May copy rin kasi ako no'n. Nagtutulungan naman kami kasi talaga ni Shine. Nagka emergency kasi siya ngayon kaya ako na muna ang gagawa.
Habang gumagawa niyon ay hindi ko pa rin mapigilan ang pag iisip. Siguro ay kailangan ko itong ilabas. Kailangan ko ng taong makikinig sa akin.
Tumingin ako sa orasan. Malamang ay wala pa si Joziah sa kanilang bahay. May klase pa iyon at pupuntahan niya pa ang kanyang nobya. Kaya sigurado na pwede akong magtungo sa kanila.
I know that Sophie have problem too but I really need someone to listen to me. Pakiramdam ko kung hindi ko mailalabas ito ay sasabog ako. Mababaliw ako.
Sinara ko ang laptop at tumayo na. Lumabas na ako at pumunta na nga sa kanila.
Si Yaya Fritz ang una kong nakita. Nagdidilig siya ng nga halaman.
"Oh, Lorelei. Ngayon lang kita ulit nakitang nagtungo rito," sabi niya.
Napakamot ako sa batok ko at pilit na ngumiti. "Medyo busy kasi sa school," sagot ko na lang.
"Si Sophie ba hanap mo?"
Tumango lamang ako.
"Nasa kwarto niya yata," sagot nito.
Humakbang na ako papasok. Salamat naman at walang ibang tao. Wala rin sina Tita dahil malamang ay busy sila sa kanilang business.
Paakyat pa lang ako ng marinig ko ang sigawan. Natigil iyon kaya naman hindi ko nahanap agad kung saan iyon.
Una kong binuksan ang pintuan ni Sophie at naisara ko ka agad iyon. Nanginig ang mga kamay ko at napatakip ako sa aking bibig.
What did just I saw? They are kissing! Joziah and Sophie are kissing? What the fuck.
I was about to face them when I heard them talking again.
"Bullsh*t, Sophie!" Joziah angrily said.
Pinihit ko ang pintuan at binigyan ng kaunti awang iyon, sapat lang sa akin para makasilip.
"I love you, Kuya!" Sophie said while crying.
Napasabunot si Joz sa kanyang buhok. "Are you out of your mind?" he hissed.
Sophie fastly shook her head. "No! You know the truth. We're not sibling kaya pwede tayo," she said.
Mas napadiin ang pagtakip ko sa aking bibig. Is it true? I am her bestfriend yet I don't know this.
The boy he is saying... Si Joziah ba talaga iyon? Bakit? Bakit parang mas naging komplikado ang mga bagay.
"Stop it habang nakakapagpigil pa ako. You are my sister and that's all!"
"Why can't you love me?" napaupo na si Sohpie sa sahig habang nakatingala sa kanyang Kuya.
"Because I already love someone," mariin na sagot nito.
Sophie tried to stand up again and laughed sarcasticlly. "What? Sasabihin mo na mahal mo si Tania? That's absurb kasi alam naman nating dalawa kung sino talaga ang tinitibok ng puso mo," she harshly poinyed his heart.
Winasiwas agad iyon ni Joziah.
May iba pang mahal si Joziah?
"Hindi ba't nakipaghiwalay ka na sa kanya?"
Tumibok ng malakas ang aking puso. Are they talking about me? Joziah loves me?
"You know my reason, Sophie," he answered.
Does my question will be finally answered? I waited for this for too long. Kung bakit niya ako iniwan.
"What? Kasi she hook up with other guys. Na may nakagalaw na sa kanya? You cheated on her because she cheated on you first. You left her kasi madumi na siya sa mga mata mo."
I don't how to react anymore. Nabuksan ko ng malawak ang pintuan at sabay silang napatingin sa akin.
Nanlaki ang mga mata ni Joziah. Gayundin si Sophie.
Agad akong napapiling sa kanila at mabilis na tumakbo.
"Larissa!" he shouted but I didn't mind.
I even heard Sophie and Yaya Fritz calling me. I didn't mind again.
What the freaking hell?
Does it necessary na umiyak ako araw-araw? What did I do to deserve this kind of pain?
Nalagpasan ko na ang bahay namin sa kakatakbo. Hindi ko alam kung saan ako patungo. Kagaya ng buhay ko ay wala akong direksyon.
Hindi ko rin alam kung sinusundan pa ba nila ako. Kung sinusundan pa ba ako ni Joziah. Kung dati ay gusto kong habulin niya ako, ngayon naman ay parang ayaw ko na. Tila nakakasawa na ang paulit ulit na pangyayaring ito.
Nang mapagod ay nanlambot ang aking mga tuhod. Napahawak ako sa pader kung saan ako huminto. Ngayon ko lang naramdaman ang pagod. Nahihilo rin ako. Maybe because of all those sleepless night at hindi pagkain ng tama.
Dumilim ang paligid ko. Ang tanging na sa alaala ko na lang ay ang pagsapo sa akin ng isang matangkad na lalaki.
Nagising ako na tahimik ang paligid. Puting ilaw ang agad na sumalubong sa akin. Kung hindi ko lang nakita ang taong nasa tabi ko ay iisipin kong kinuha na ako ng heaven.
"Travis..." pagtawag ko sa kanya habang busy siya sa pagbabalat ng mansanas.
Agad nitong binitawan ang hawak at lumipat ang tingin sa akin. "Finally," tila nabunutan ng tinik sa dibdib na saad niya.
"Ikaw ba ang nagdala sa akin dito?" tanong ko at inilibot ang paningin sa hospital room.
Napangiti siya ng maliit at pumiling. "Not really. Iyong pinsan ko ang nakatagpo sa'yo sa dahan at isinugod ka rito. He needs to go home because his parents landed here already. Pinalitan ko lang siya rito," he answered.
Napangiti rin ako ng maliit at tumango sa kanya. "Talaga? Pakisabi salamat ah. Thank you rin sa'yo."
Pinangninkitan niya ako ng nga mata. "Hindi lang kita nakasama ng ilang araw ay nagkaganyan ka na. Mas lalong lumungkot ang itsura mo," pag-uusisa niya habang pinagmamasdan ang aking mukha.
"Stress lang siguro dahil patapos na ang sem," palusot ko at umiwas ng tingin sa kanya.
Pinutol niya ang mansanas at nilagay iykn sa platito. "I won't buy your reason, Lorelei," saad nito at napapapiling pa.
Napabuntong hininga na lang ako at tumitig sa kawalan.
"Alright. Hindi kita kukulitin. Alyways remember that my ears are open for you," ibinigay niya sa akin ang mga mansanas ang sumubo ako ng isa.
Habang ngumunguya ay naiisip ko pa rin ang problema. Ang daming gumugulo sa utak ko at hindi ko na alam kung ano ang uunahin kong isipin.
Napatigil ako sa pagsubo ng ma-realize ko na hindi ako pwedeng umuwi ngayon sa bahay. I'm not yet ready to face Joziah and Sophie. Ayoko na sa oras na magkaharap harap kami ay matapos na ang relasyon namin sa isa't isa. I treasure them the most. Mula bata ay sila na ang kasama ko.
"What are you thinking?" Travis curiously asked. Kumuha rin siya ng isang slice ng apple at minsang sinubo iyon.
"Pwede na ba akong lumabas dito?"
Napanguso siya at tumango.
"Talaga? I'm sorry wala kasi akong dalang pera ngayon kaya baka pwedeng ikaw na muna ang magbayad ng bills?" medyo makapal na mukhang tanong ko sa kanya.
He chuckled before answering my question. "Don't worry. Spence already paid for the bills."
"Spence? Your cousin? Pakisabi thank you talaga."
Tumango lamang siya. "Are you sure you want to go home now? Wala na bang masakit sa'yo?" nag aalala niyang tanong.
"Yup. Hmm... Can I borrow your phone? Tatawagan ko sana ang pinsan ko."
"I can give you a ride. Ako na ang maghahatid pa uwi sa'yo."
Pumiling ako. "Huwag na. Baka busy ka at sobra na akong nakaka istorbo. Saka balak ko sanang sa pinsan ko muna makitulog," tanggi ko sa kanya.
"Oh," tumatango tangong saad niya at ini abot na sa akin ang kanyang cell phone.
Buti na lang ay medyo alam ko na ang number ng aking pinsan. Kay Brent lang naman ako pwedeng makitulog ngayon. Isa pa ay may laptop iyon. Doon ko na lang itutuloy ang thesis. Naka-send naman na iyon sa messenger.
Napangiwi ako ng makalimutang hindi pala nakapatay ang laptop ko at naka sleep lang. Papatay ko na lang siguro kay manang. May alam iyon sa mga gadgets.
"Hello?" medyo inaantok na salubong ni Brent sa kanyang telephono. "Ano na naman ba? Wala nga kasi siya rito," tila naiiritang sambit nito.
"Brent," bulong ko.
Tumahimik ng kaunti bago siya nagsalita. "Lorelei? Ikaw ba iyan?" tila nabigla pa nitong sambit. Kahit na tuloy malungkot ako ay napatawa ako ng mahina dahil sa kanya.
"Bakit naman parang gulat na gulat ka?" pang aasar ko.
"Na saan ka ba? Ang dami mo ng pinag aalala. Pag nawala ka wala na akong pangit na pinsan," madrama nitong sambit.
"That's why I call you. I need you to fetch me here at the hospital. Malapit lang naman sa condo mo," sagot ko.
"What? Bakit ka nandyan? Napano ka?" naghyhysterical na tanong niya.
Kahit hindi naka loud speaker ay narinig iyon ni Travis kaya napatawa siya ng mahina.
"Sunduin mo na lang ako. Hihintayin kita sa may harap," I said and finished the call.
"Hintayin na kitang makasakay bago ako umalis," Travis said. Kinuha na niya ang cell phone niya at ibinulsa iyon.
"Hmm... Travis. Kapag may time kayo ng pinsan mo i-treat ko kayo ah?" tanong ko sa kanya.
Napatango siya nang mabagal. "I will say it to him. Sigurado naman na papayag iyon."