ေလာကတခြင္လုံးကိုလမင္းၾကီးရဲ႕အလင္း
ေရာင္နဲ႕လႊမ္းမိုးထားသလိုေကာင္ေလးတစ္
ေယာက္ရဲ႕ရင္ထဲမွာလည္းအလြမ္းေတြစ္ိုးရိမ္မူ
ေတြနဲ႕သာလႊမ္းမိုးထားသည္………
"မင္းသား……အဆင္ေျပရဲ႕လား"
"အင္း………သိရျပီလား"
"ရဲမက္ေတြသြားစုံစမ္းေနပါတယ္…မၾကာခင္သိရမွာပါ"
ကိုယ္စိတ္ေတြေလးလံေနတယ္ကေလး
ရယ္……ကိုယ္လာေခၚမွာမို႕ဘာမွမျဖစ္ဘဲခန
ေလးေစာင့္ေနေပးပါ…
ထိုခ်ိန္
"မင္းသား………ေျခရာခံမိျပီ"
"ေတြ႕ျပီလား…ဘယ္…ဘယ္မွာလဲ"
"အေနာက္နယ္စပ္မွာပါ……"
"အခုခ်က္ခ်င္းသြားမယ္"
"ဟုတ္"
ေဂ်ာင္ကုတို႕လည္းအိမ္ေရွ႕စံကိုေျခရာခံမိတာနဲ႕ထိုေနရာသို႔ခ်က္ခ်င္းထြက္လာၾကသည္…နယ္စပ္မွာဆုိေတာ့တစ္ျခားနိုင္ငံကိုထြက္ေျပးဖို႕ၾကံေနတာေသခ်ာသည္…အခ်ိန္မေနွာင္းဖို႕ႏွင့္စိတ္ထဲမွာလည္းဂ်ီမင္းတစ္ေယာက္ဘာမွမျဖစ္ေစဖို႔သာဆုေတာင္းေနမိသည္………
~~~~~~~
မီးေရာင္မွိန္မွိန္ေလးထြန္းထားတ့ဲတဲအိမ္ေလးထဲမွာေတာ့တစ္ေယာက္တည္းအသံတိတ္ငိုေၾကြး
ေနတ့ဲေကာင္ေလးတစ္ေယာက္…တဲအိမ္အျပင္မွာလည္းအေစာင့္ေတြရဲ႕တင္းက်ပ္စြာေစာင့္
ၾကည့္ျခင္းကိုခံေနရသည္
"ဘယ္လိုေနလဲ……"
အိမ္ေရွ႕စံေရာက္လာျပီးအေစာင့္ေတြကိုေမး
လိုက္ျခင္း
"ငိုေနေသးတယ္ထင္တယ္မင္းသား……"
"တံခါးဖြင့္လိုက္"
တံခါးဖြင့္ျပီးတဲအိမ္ထဲကိုဝင္လိုက္တာနဲ႕မ်က္
ရည္ေတြျပည့္နွက္ေနတ့ဲမ်က္ဝန္းေတြနဲ႕က်ေနာ္ကိုစူးစိုက္ၾကည့္ေနတ့ဲသူေလး…သူေဘးနားဝင္ထိုင္လိုက္ျပီးမ်က္နွာေပၚကမ်က္ရည္ေတြကိုဖယ္ရွားေပးဖို႔မ်က္နွာနားလက္လွမ္းလိုက္ေတာ့လက္ကိုပုတ္ထုတ္လိုက္ျပန္တ့ဲသူ…
"က်ေနာ္အသားကိုမထိနဲ႕……"
"ဂ်ီမင္း………"
"ဘာလို႕လဲ…ဘာလို႕က်ေနာ္အေပၚဒီလိုလုပ္ရတာလဲ…ကုကီးကိုမေက်နပ္လို႕မလား…သူကိုမေက်နပ္လို႕က်ေနာ္ကိုေခၚလာတာမလား…"
"အဲဒါေၾကာင့္ဘဲမဟုတ္ဘူး………"
"အဲဒါေၾကာင့္ဘဲမဟုတ္ဘူးဆိုေတာ့ဘာေၾကာင့္လဲ"
"မင္းကိုစိတ္ပူလို႔……"
"က်ေနာ္ကိုခင္ဗ်ားတကယ္စိတ္ပူရင္ဒီလိုလုပ္မွာေတာင္မဟုတ္ဘူး…ခင္ဗ်ားသာဘာခင္ဗ်ားအတၲေတြၾကီးျပီးကုကီးကိုအရူံးမခံခ်င္လို႕က်ေနာ္ကိုေခၚလာတာ"
"ပတ္ဂ်ီမင္း………မင္းပါးစပ္ပိတ္ထား…ငါေျပာထားတယ္ေလမင္းပါးစပ္ကသူနာမည္မထြက္နဲ႕လို႔…ျပီးငါသာမေခၚလာရင္မင္းခုခ်ိန္ေထာင္
နန္းစံေနရေလာက္ျပီမင္းအေဖပုန္ကန္မူနဲ႕မင္းပါေထာင္ထဲေရာက္ေနေလာက္ျပီ"
"ေရာက္ပါေစ…ေထာင္ထဲေရာက္ေနတာကခင္ဗ်ားေဘးေရာက္ေနတာထက္က်ေနာ္တြက္ပိုအဆင္ေျပတယ္"
"မင္းဘာေျပာလိုက္တယ္…"
က်ေနာ္ေျပာလိုက္တ့ဲစကားေၾကာင့္မ်က္နွာေတြသိသိသာသာနီရဲျပီးေဒါသထြက္သြားတ့ဲ
အိမ္ေရွ႕စံ…
"မင္းကကိုယ္ေဘးနားေနရမွာအဲေလာက္
ေတာင္ဘဲလား…ကိုယ္နားထက္ေထာင္ထဲမွာေနခ်င္တာလား"
"အိမ္…အိမ္ေရွ႕စံ……"
က်ေနာ္မ်က္နွာကိုေစ့ေစ့ၾကည့္ျပီးစကားကိုတစ္လုံးခ်င္းေျပာတ့ဲအိမ္ေရွ႕စံပုစံကတကယ္
ေျခာက္ျခားဖြယ္
"ေျဖေလ…မင္းကကိုယ္ကိုအဲေလာက္ေတာင္
မုန္းတာလား…ကိုယ္ကေတာ့မင္းကိုခ်စ္လိုက္ရတာ…"
အိမ္ေရွ႕စံေျပာလိုက္တ့ဲစကားေတြကက်ေနာ္
တြက္မယုံနိုင္စရာ
"အိမ္ေရွ႕စံဘာကိုေျပာတာလဲ……"
"ဟုတ္တယ္ကိုယ္မင္းကိုခ်စ္တယ္…မင္းကိုစ
ေတြ႕တည္းကခ်စ္ခ့ဲတာ…မင္းေလးကဘယ္သိမွာလဲမင္းကေဂ်ာင္ကုကိုဘဲၾကည့္ေနခ့ဲတာမလား…ကိုယ္မၾကိဳက္ဘူးမင္းသူေဘးမွာရွိေနတာမၾကိဳက္ဘူး"
"ခင္ဗ်ား…ခင္ဗ်ားရူးေနျပီ…ခင္ဗ်ားၾကီးရူးေနျပီထြက္သြား…ခုခ်က္ခ်င္းက်ေနာ္ေရွ႕ကထြက္သြား………သြား"
ဂ်ီမင္းေအာ္ဟစ္ကာေမာင္းထုတ္ေနတာေၾကာင့္အိမ္ေရွ႕စံလည္းဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲအိမ္ထဲက
ေနထြက္လာေပးလိုက္တယ္…အထဲကေကာင္
ေလးကေတာ့ေအာ္ဟစ္ကငိုေၾကြးေနဆဲ…ထို
ေကာင္ေလးေတြရဲ႕ရင္ထဲမွာကိုယ္စီနာက်င္ခံစားေနရသလိုတဲအိမ္ေဘးကေနထိုအျဖစ္ပ်က္အားလုံးကိုၾကားေနရတ့ဲေကာင္မေလးတစ္
ေယာက္ရဲ႕ရင္ထဲမွာလည္းထိုနည္းတူနာက်င္ေနမယ္ဆိုတာေသခ်ာပါတယ္………"
အိမ္ေရွ႕စံကမင္ေလးကိုခ်စ္ေနမွန္းသိေပမယ့္ခုလိုနားနဲ႕ဆက္ဆက္ထပ္ၾကားလိုက္ရေတာ့လည္းရင္ဘက္ကနာက်င္ရျပန္သည္……မျဖစ္နိုင္တ့ဲသူကိုေမ်ွာ္မွန္းျပီးခ်စ္ေနရတာတကယ္ကိုပင္ပန္းလြန္းပါတယ္…………အခုေတာ့အရာအားလုံးကိုလက္လႊတ္လိုက္ခ်င္ျပီ……လူေတြကေျပာတယ္ေမတၲာမွန္ရင္ေရာင္ျပန္ဟပ္တယ္တ့ဲဒါဆို
က်မအခ်စ္ေမတၲာေတြကအိမ္ေရွ႕စံတြက္
မမွန္ကန္ခ့ဲဘူးထင္ပါတယ္"
~~~~~~~
ဘာလို႕လဲ…ဒါကမျဖစ္သင့္ဘူးေလ…
အိမ္ေရွ႕စံကက်ေနာ္ကိုခ်စ္ေနတာတ့ဲ…ဘာေတြလဲ…ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲ……
"မင္း……………………"
ဂ်ီမင္းတစ္ေယာက္အိမ္ထဲမွာငိုေနတုန္းအျပင္ကဆူညံသံေတြေၾကာင့္အိမ္ျပင္ထြက္လာၾကည့္
ေတာ့တစ္ဖက္နဲ႕တစ္ဖက္ဓားေတြနဲ႕ခ်ိန္ရြယ္
ေနၾကတ့ဲရဲမက္ေတြနဲ႕အိမ္ေရွ႕စံေနာက္လိုက္
ေတြ…အဲထဲမွာမွ
"ကု……ကုကီး……"
ဂ်ီမင္းေအာ္သံေၾကာင့္ေဂ်ာင္ကုေကာအိမ္ေရွ႕စံပါဂ်ီမင္းဘက္လွည့္ၾကည့္လာသည္…ေဂ်ာင္ကု
ဂ်ီမင္းနားလာရန္ျပင္ေတာ့အိမ္ေရွ႕စံကလက္မွာကိုင္ထားတ့ဲဓားရွည္ကိုထုတ္ကာေဂ်ာင္ကုဘက္ခ်ိန္လိုက္ျပီး
"ရပ္လိုက္…တစ္လွမ္းမွာမတိုးလာနဲ႕……"
"ကုကီး………"
အိမ္ထဲမွာေျပးထြက္လာတ့ဲဂ်ီမင္းကိုပါလွမ္းဆြဲထားလိုက္ျပီး
"ကေလး………ဘာလုပ္တာလဲသူကိုလႊတ္
လိုက္"
"က်ေနာ္ကိုလႊတ္…"
"မလႊတ္ဘူး…လာစမ္း…"
လက္တစ္ဖက္ကဓားကိုကိုင္ကာေဂ်ာင္ကုဘက္ခ်ိန္ထားျပီးက်န္တစ္ဖက္ကဂ်ီမင္းကိုဆြဲထား
ေသာအိမ္ေရွ႕စံ
"သူကိုလႊတ္လိုက္…သူနဲ႕ဘာမွမဆိုင္ဘူး"
"မလႊတ္ဘူး…သူကိုငါလုံးဝလက္မလႊတ္ေပးနိုင္ဘူး…သူကိုငါပိုင္တာအခုမင္းမပိုင္ေတာ့ဘူး"
"ခင္ဗ်ား………"
"မလႊတ္ဘူး…ငါသူကိုသိပ္ခ်စ္တာလက္မလႊတ္နိုင္ဘူး…အား……………"
ေဂ်ာင္ကုနဲ႔အိမ္ေရွ႕စံစကားနာထိုးျပီးသတိလက္လႊတ္ျဖစ္ေနတ့ဲခ်ိန္ဂ်ီမင္း သူကိုကိုင္ထားတ့ဲ
အိမ္ေရွ႕စံရဲ႕လက္ကိုကိုက္လိုက္ျပီးနာေနခ်ိန္မွာ
ရုန္းကာေဂ်ာင္ကုနားေျပးသြားလိုက္သည္……
"ကေလး…………ဘာမွမျဖစ္ဘူးေနာ္"
"ကုကီး…………"
လြမ္းေနရတ့ဲရင္ခြင္ထဲဝင္ေနလိုက္မိသည္……ထိုခ်ိန္
"ပတ္ဂ်ီမင္း…………"က်ယ္ေလာက္စြာထြက္
ေပၚလာေသာအိမ္ေရွ႕စံအသံ
ေရွ႕ကိုတစ္လွမ္းခ်င္းဆီတိုးလာတာေၾကာင့္
ေဂ်ာင္ကုကဂ်ီမင္းကိုသူေနာက္ကိုပို႕လိူက္ျပီး
"အကိုေတာ္…ဒီမွာတင္ရပ္သင့္ျပီ…အျပစ္ေတြ
ေဆးေၾကာဖို႕အခ်ိန္ေရာက္ေနျပီ"
"အျပစ္ေတြေဆးေၾကာရမယ္ဟုတ္လား………ဟားဟား…ငါကဘာအျပစ္လုပ္ထားလို႔အျပစ္
ေဆးေၾကာရမွာလဲ"
"ဒီခ်ိန္ထိေနာင္တမရေသးဘူးလား"
"ရတယ္ေနာင္တရတယ္…မင္းထက္အရင္
ဂ်ီမင္းကိုသိမ္းပိုက္ခ့ဲရမွာကိုငါေနာင္တရတယ္…မင္းထက္အရင္သူကိုေတြ႕ခ့ဲရမွာမင္းထက္သူကိုအရင္မေတြ႕ခ့ဲတာငါေနာင္တရတယ္အဲဒါ…အဲဒါေတြကိုငါေနာင္တရတာ"
"ရပ္လိုက္ပါေတာ့………"
"ဟင္းအင္းဘယ္ေတာ့မွာ…ဘယ္ေတာ့မွာမရပ္ဘူး"
ေျပာျပီးတာနဲ႕ေဂ်ာင္ကုတို႕ေရွ႕ေျပးသြားျပီးဓားနဲ႕ထိုးရန္လုပ္ေသာအိမ္ေရွ႕စံကိုကိုယ္ရံေတာ္မင္တစ္ေယာက္ထြက္ကာတိုက္ခိုက္လိုက္သည္…သိုင္းပညာမွာက်ြမ္းက်င္ေသာကိုယ္ရံေတာ္မင္ကိုအိမ္ေရွ႕စံတစ္ေယာက္မယွဥ္နိုင္…လက္နက္ခ်ကာဒူးေထာက္ေစလိုက္ျပီးရဲမက္ေတြနဲ႕ဖမ္းဆီး
ခိုင္းထားလိုက္သည္…
သို႕ေသာ္အေမွာင္ထဲကေနမွာခ်ိန္ရြယ္ကာ
ထြက္ေပၚလာေသာျမားတစ္စင္း…ပစ္မွတ္က
တစ္ျခားသူမဟုတ္ပတ္ဂ်ီမင္းသာ…
"ကေလး…………"
"ကု…ကုကီး……"
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
အေရးသားေတြေတာ္ေတာ္ဆိုးေနတ့ဲ
တြက္sorryပါ🙏
သာသာwarပြဲေရာက္ေနလို႕upတာေနာက္က်😁
Thz my readers
90°bow
🐰🐥🐰🐥🐰🐥🐰🐥🐰🐥🐰🐥🐰🐥
For unicode
လောကတခွင်လုံးကိုလမင်းကြီးရဲ့အလင်း
ရောင်နဲ့လွှမ်းမိုးထားသလိုကောင်လေးတစ်
ယောက်ရဲ့ရင်ထဲမှာလည်းအလွမ်းတွေစိုးရိမ်မူတွေနဲ့သာလွှမ်းမိုးထားသည်………
"မင်းသား……အဆင်ပြေရဲ့လား"
"အင်း………သိရပြီလား"
"ရဲမက်တွေသွားစုံစမ်းနေပါတယ်…မကြာခင်သိရမှာပါ"
ကိုယ်စိတ်တွေလေးလံနေတယ်ကလေး
ရယ်……ကိုယ်လာခေါ်မှာမို့ဘာမှမဖြစ်ဘဲခန
လေးစောင့်နေပေးပါ…
ထိုချိန်
"မင်းသား………ခြေရာခံမိပြီ"
"တွေ့ပြီလား…ဘယ်…ဘယ်မှာလဲ"
"အနောက်နယ်စပ်မှာပါ……"
"အခုချက်ချင်းသွားမယ်"
"ဟုတ်"
ဂျောင်ကုတို့လည်းအိမ်ရှေ့စံကိုခြေရာခံမိတာနဲ့ထိုနေရာသို့ချက်ချင်းထွက်လာကြသည်…နယ်စပ်မှာဆိုတော့တစ်ခြားနိုင်ငံကိုထွက်ပြေးဖို့ကြံနေတာသေချာသည်…အချိန်မနှောင်းဖို့နှင့်စိတ်ထဲမှာလည်းဂျီမင်းတစ်ယောက်ဘာမှမဖြစ်စေဖို့သာဆုတောင်းနေမိသည်………
~~~~~~~
မီးရောင်မှိန်မှိန်လေးထွန်းထားတဲ့တဲအိမ်လေးထဲမှာတော့တစ်ယောက်တည်းအသံတိတ်ငိုကြွေးနေတဲ့ကောင်လေးတစ်ယောက်…တဲအိမ်အပြင်မှာလည်းအစောင့်တွေရဲတင်းကျပ်စွာစောင့်ကြည့်ခြင်းကိုခံနေရသည်
"ဘယ်လိုနေလဲ……"
အိမ်ရှေ့စံရောက်လာပြီးအစောင့်တွေကိုမေး
လိုက်ခြင်း
"ငိုနေသေးတယ်ထင်တယ်မင်းသား……"
"တံခါးဖွင့်လိုက်"
တံခါးဖွင့်ပြီးတဲအိမ်ထဲကိုဝင်လိုက်တာနဲ့မျက်
ရည်တွေပြည့်နှက်နေတဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ကျနော်ကိုစူးစိုက်ကြည့်နေတဲ့သူလေး…သူဘေးနားဝင်ထိုင်လိုက်ပြီးမျက်နှာပေါ်ကမျက်ရည်တွေကိုဖယ်ရှားပေးဖို့မျက်နှာနားလက်လှမ်းလိုက်တော့လက်ကိုပုတ်ထုတ်လိုက်ပြန်တဲ့သူ…
"ကျနော်အသားကိုမထိနဲ့……"
"ဂျီမင်း………"
"ဘာလို့လဲ…ဘာလို့ကျနော်အပေါ်ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ…ကုကီးကိုမကျေနပ်လို့မလား…သူကိုမကျေနပ်လို့ကျနော်ကိုခေါ်လာတာမလား…"
"အဲဒါကြောင့်ဘဲမဟုတ်ဘူး………"
"အဲဒါကြောင့်ဘဲမဟုတ်ဘူးဆိုတော့ဘာကြောင့်လဲ"
"မင်းကိုစိတ်ပူလို့……"
"ကျနော်ကိုခင်ဗျားတကယ်စိတ်ပူရင်ဒီလိုလုပ်မှာတောင်မဟုတ်ဘူး…ခင်ဗျားသာဘာခင်ဗျားအတ္တတွေကြီးပြီးကုကီးကိုအရူံးမခံချင်လို့ကျနော်ကိုခေါ်လာတာ"
"ပတ်ဂျီမင်း………မင်းပါးစပ်ပိတ်ထား…ငါပြောထားတယ်လေမင်းပါးစပ်ကသူနာမည်မထွက်နဲ့လို့…ပြီးငါသာမခေါ်လာရင်မင်းခုချိန်ထောင်နန်းစံနေရလောက်ပြီမင်းအဖေပုန်ကန်မူနဲ့မင်းပါထောင်ထဲရောက်နေလောက်ပြီ"
"ရောက်ပါစေ…ထောင်ထဲရောက်နေတာကခင်ဗျားဘေးရောက်နေတာထက်ကျနော်တွက်ပိုအဆင်ပြေတယ်"
"မင်းဘာပြောလိုက်တယ်…"
ကျနော်ပြောလိုက်တဲ့စကားကြောင့်မျက်နှာတွေသိသိသာသာနီရဲပြီးဒေါသထွက်သွားတဲ့
အိမ်ရှေ့စံ…
"မင်းကကိုယ်ဘေးနားနေရမှာအဲလောက်
တောင်ဘဲလား…ကိုယ်နားထက်ထောင်ထဲမှာနေချင်တာလား"
"အိမ်…အိမ်ရှေ့စံ……"
ကျနော်မျက်နှာကိုစေ့စေ့ကြည့်ပြီးစကားကိုတစ်လုံးချင်းပြောတဲ့အိမ်ရှေ့စံပုစံကတကယ်
ခြောက်ခြားဖွယ်
"ဖြေလေ…မင်းကကိုယ်ကိုအဲလောက်တောင်
မုန်းတာလား…ကိုယ်ကတော့မင်းကိုချစ်လိုက်ရတာ…"
အိမ်ရှေ့စံပြောလိုက်တဲ့စကားတွေကကျနော်
တွက်မယုံနိုင်စရာ
"အိမ်ရှေ့စံဘာကိုပြောတာလဲ……"
"ဟုတ်တယ်ကိုယ်မင်းကိုချစ်တယ်…မင်းကိုစ
တွေ့တည်းကချစ်ခဲ့တာ…မင်းလေးကဘယ်သိမှာလဲမင်းကဂျောင်ကုကိုဘဲကြည့်နေခဲ့တာမလား…ကိုယ်မကြိုက်ဘူးမင်းသူဘေးမှာရှိနေတာမကြိုက်ဘူး"
"ခင်ဗျား…ခင်ဗျားရူးနေပြီ…ခင်ဗျားကြီးရူးနေပြီထွက်သွား…ခုချက်ချင်းကျနော်ရှေ့ကထွက်သွား………သွား"
ဂျီမင်းအော်ဟစ်ကာမောင်းထုတ်နေတာကြောင့်အိမ်ရှေ့စံလည်းဘာမှမပြောတော့ဘဲအိမ်ထဲကနေထွက်လာပေးလိုက်တယ်…အထဲကကောင်လေးကတော့အော်ဟစ်ကငိုကြွေးနေဆဲ…ထိုကောင်လေးတွေရဲ့ရင်ထဲမှာကိုယ်စီနာကျင်ခံစားနေရသလိုတဲအိမ်ဘေးကနေထိုအဖြစ်ပျက်အားလုံးကိုကြားနေရတဲ့ကောင်မလေးတစ်ယောက်ရဲ့ရင်ထဲမှာလည်းထိုနည်းတူနာကျင်နေမယ်ဆိုတာသေချာပါတယ်………"
အိမ်ရှေ့စံကမင်လေးကိုချစ်နေမှန်းသိပေမယ့်ခုလိုနားနဲ့ဆက်ဆက်ထပ်ကြားလိုက်ရတော့လည်းရင်ဘက်ကနာကျင်ရပြန်သည်……မဖြစ်နိုင်တဲ့သူကိုမျှော်မှန်းပြီးချစ်နေရတာတကယ်ကိုပင်ပန်းလွန်းပါတယ်…………အခုတော့အရာအားလုံးကိုလက်လွှတ်လိုက်ချင်ပြီ……လူတွေကပြောတယ်မေတ္တာမှန်ရင်ရောင်ပြန်ဟပ်တယ်တဲ့ဒါဆိုကျမအချစ်မေတ္တာတွေကအိမ်ရှေ့စံတွက်မမှန်ကန်ခဲ့ဘူးထင်ပါတယ်"
~~~~~~~
ဘာလို့လဲ…ဒါကမဖြစ်သင့်ဘူးလေ…
အိမ်ရှေ့စံကကျနော်ကိုချစ်နေတာတဲ့…ဘာတွေလဲ…ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ……
"မင်း……………………"
ဂျီမင်းတစ်ယောက်အိမ်ထဲမှာငိုနေတုန်းအပြင်ကဆူညံသံတွေကြောင့်အိမ်ပြင်ထွက်လာကြည့်တော့တစ်ဖက်နဲ့တစ်ဖက်ဓားတွေနဲ့ချိန်ရွယ်နေကြတဲ့ရဲမက်တွေနဲ့အိမ်ရှေ့စံနောက်လိုက်တွေ…အဲထဲမှာမှ
"ကု……ကုကီး……"
ဂျီမင်းအော်သံကြောင့်ဂျောင်ကုကောအိမ်ရှေ့စံပါဂျီမင်းဘက်လှည့်ကြည့်လာသည်…
ဂျောင်ကု ဂျီမင်းနားလာရန်ပြင်တော့အိမ်ရှေ့စံကလက်မှာကိုင်ထားတဲ့ဓားရှည်ကိုထုတ်ကာဂျောင်ကုဘက်ချိန်လိုက်ပြီး
"ရပ်လိုက်…တစ်လှမ်းမှာမတိုးလာနဲ့……"
"ကုကီး………"
အိမ်ထဲမှာပြေးထွက်လာတဲ့ဂျီမင်းကိုပါလှမ်းဆွဲထားလိုက်ပြီး
"ကလေး………ဘာလုပ်တာလဲသူကိုလွှတ်
လိုက်"
"ကျနော်ကိုလွှတ်…"
"မလွှတ်ဘူး…လာစမ်း…"
လက်တစ်ဖက်ကဓားကိုကိုင်ကာဂျောင်ကုဘက်ချိန်ထားပြီးကျန်တစ်ဖက်ကဂျီမင်းကိုဆွဲထားသောအိမ်ရှေ့စံ
"သူကိုလွှတ်လိုက်…သူနဲ့ဘာမှမဆိုင်ဘူး"
"မလွှတ်ဘူး…သူကိုငါလုံးဝလက်မလွှတ်ပေးနိုင်ဘူး…သူကိုငါပိုင်တာအခုမင်းမပိုင်တော့ဘူး"
"ခင်ဗျား………"
"မလွှတ်ဘူး…ငါသူကိုသိပ်ချစ်တာလက်မလွှတ်နိုင်ဘူး…အား……………"
ဂျောင်ကုနဲ့အိမ်ရှေ့စံစကားနာထိုးပြီးသတိလက်လွှတ်ဖြစ်နေတဲ့ချိန်ဂျီမင်း သူကိုကိုင်ထားတဲ့အိမ်ရှေ့စံရဲ့လက်ကိုကိုက်လိုက်ပြီးနာနေချိန်မှာရုန်းကာဂျောင်ကုနားပြေးသွားလိုက်သည်……
"ကလေး…………ဘာမှမဖြစ်ဘူးနော်"
"ကုကီး…………"
လွမ်းနေရတဲ့ရင်ခွင်ထဲဝင်နေလိုက်မိသည်……ထိုချိန်
"ပတ်ဂျီမင်း…………"ကျယ်လောက်စွာထွက်
ပေါ်လာသောအိမ်ရှေ့စံအသံ
ရှေ့ကိုတစ်လှမ်းချင်းဆီတိုးလာတာကြောင့်
ဂျောင်ကုကဂျီမင်းကိုသူနောက်ကိုပို့လိူက်ပြီး
"အကိုတော်…ဒီမှာတင်ရပ်သင့်ပြီ…အပြစ်တွေဆေးကြောဖို့အချိန်ရောက်နေပြီ"
"အပြစ်တွေဆေးကြောရမယ်ဟုတ်လား………ဟားဟား…ငါကဘာအပြစ်လုပ်ထားလို့အပြစ်ဆေးကြောရမှာလဲ"
"ဒီချိန်ထိနောင်တမရသေးဘူးလား"
"ရတယ်နောင်တရတယ်…မင်းထက်အရင်
ဂျီမင်းကိုသိမ်းပိုက်ခဲ့ရမှာကိုငါနောင်တရတယ်…မင်းထက်အရင်သူကိုတွေ့ခဲ့ရမှာမင်းထက်သူကိုအရင်မတွေ့ခဲ့တာငါနောင်တရတယ်အဲဒါ…အဲဒါတွေကိုငါနောင်တရတာ"
"ရပ်လိုက်ပါတော့………"
"ဟင်းအင်းဘယ်တော့မှာ…ဘယ်တော့မှာမရပ်ဘူး"
ပြောပြီးတာနဲ့ဂျောင်ကုတို့ရှေ့ပြေးသွားပြီးဓားနဲ့ထိုးရန်လုပ်သောအိမ်ရှေ့စံကိုကိုယ်ရံတော်မင်တစ်ယောက်ထွက်ကာတိုက်ခိုက်လိုက်သည်…သိုင်းပညာမှာကျွမ်းကျင်သောကိုယ်ရံတော်မင်ကိုအိမ်ရှေ့စံတစ်ယောက်မယှဉ်နိုင်…လက်နက်ချကာဒူးထောက်စေလိုက်ပြီးရဲမက်တွေနဲ့ဖမ်းဆီး
ခိုင်းထားလိုက်သည်…
သို့သော်အမှောင်ထဲကနေမှာချိန်ရွယ်ကာ
ထွက်ပေါ်လာသောမြားတစ်စင်း…ပစ်မှတ်က
တစ်ခြားသူမဟုတ်ပတ်ဂျီမင်းသာ…
"ကလေး…………"
"ကု…ကုကီး……"
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
အရေးသားတွေတော်တော်ဆိုးနေတဲ့
တွက်sorryပါ🙏
သာသာwarပွဲရောက်နေလို့upတာနောက်ကျ😁
Thz my readers
90°bow