Unicode
"ဘယ်မှာတုန်း မင်းအိမ်က"
"ဟိုး ရှေ့နားလေးမှာ Baby Hyung"
လူချမ်းသာတို့နေထိုင်သည့်ရပ်ကွက်မလို့ လမ်းတို့ကသန့်ရှင်းကာ တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ်နှင့်ရှိလှသည် ။ ဝဲစားလေးပြတဲ့နေရာကိုကြည့်လိုက်တော့ အိမ်ကကုန်းတက်နားမှာဖြစ်သည် ။ ဒီခန္ဓာကြီးတင်ပြီးတက်ရရင်တော့ သူလျှာထွက်ဖို့သာရှိသည် ။ အနောက်ကဟာလေးကလည်း သူ့ခါးကိုဖက်ထားတာများတောက်တဲ့ကျလို့ ။ ကွာကိုကွာမလာ ။
TaeHyung အားတင်းကာကုန်းတက်ကိုတရွေ့ရွေ့တက်နေတုန်း စက်ဘီးလေးကပေါ့ပါးသွားတာမလို့ အနောက်ကိုလှည့်လိုက်တော့ ဟိုဟာလေးကစက်ဘီးပေါ်မှာမရှိတော့ ။
"Baby Hyung လေးပင်ပန်းနေမှာစိုးလို့ ဟီးဟီး"
တစ်လမ်းလုံးအားမနာလျှာမကျိုးတက်စီးလာပြီးမှ အပိုးမသေမျက်နှာနှင့် ပြောင်စပ်စပ်လာလုပ်နေသေးသည် ။
အမြင်ကပ်စွာမျက်စောင်းထိုးတော့ fly kiss ပြန်ပေးတဲ့သူ ။ တကယ်ပါ ဒီဟာလေးကိုဆလံသနေပြီ ။
TaeHyung စက်ဘီးပေါ်ကနေဆင်းလိုက်ပြီးတွန်းသွားရန်ပြင်လိုက်တော့ ဘေးကနေသူ့ခါးကိုရုတ်တရက်လာဖက်တဲ့ဟာလေး ။
"ဟ ဘာလုပ်တာလဲ ဖယ်ဖယ်"
ပိုင်စိုးပိုင်နင်းခါးကိုလာဖက်တော့ သူ့မှာစက်ဘီးတစ်ဖက်နဲ့မလို့ အားရပါးရဖယ်ချလို့မရ ။ သူကစက်ဘီးလေးတွန်းရင်း အဲ့ဝဲစားလေးကသူ့ခါးကိုဖက်ထားပြီးဘေးကနေအတူပါလာတော့ မသိရင်စောင်ရမ်းတွေရိုနေတဲ့အတွဲကြီးလိုလို ဘာလိုလို ။ အမလေး ဒါမျိုးတွေ ကြက်သီးထလွန်းလို့ ။
"ဟေ့ ဖယ်လို့"
"ရုန်းမနေနဲ့နော် အာဘွားပေးပစ်မှာ"
အာဘွားပေးပစ်မှာဆိုတော့ ငြိမ်ကျသွားတဲ့ သူ့အကိုသေးသေးလေး ။ ဒါမျိုးတော့ကြောက်တတ်သား ။ မှုန်ကုပ်ကုပ် မကျေမချမ်းရုပ်နှင့် ပါလာတဲ့သူ့အချစ်ကလေး ။ အသည်းယားလွန်းလို့ အာဘွားတွေတသီကြီးကိုပေးချင်နေတာ ။
"ကဲ ရောက်ပြီဗျာ"
ကျယ်ဝန်းတဲ့ခြံကြီးရှေ့တွင်ရပ်တန့်လိုက်တဲ့ခြေထောက်တွေကြောင့် TaeHyung ပါရပ်လိုက်သည် ။ အိမ်ကြီးကိုကြည့်ရင်း TaeHyung လေးခမျာ ပါးစပ်အဟောင်းသား ။ ခြံထဲတွင်အရိပ်ရတဲ့သစ်ပင်ကြီးတွေလည်းရှိပြီး အိမ်ကလေးမှာနွေးနွေးထွေးထွေးလည်းရှိသလို အေးအေးချမ်းချမ်းလည်းရှိလှသည် ။ ဒီကောင်လေး ဒါတွေကြောင့်လည်း ဘယ်သူကိုလူမထင်ပဲ လုပ်ချင်ရာလုပ်နေတာနေမည် ။
"Baby Hyung ဝင်မယ်လေ"
"မင်း ငါ့ကို အဲ့လိုခေါ်တာပြင်နော်....လူကြီးတွေရှိတယ်မလား မင်းကအရှက်မရှိလို့မရှက်ပေမယ့် ငါရှက်တယ်"
"အင်းပါ အင်းပါ မခေါ်ဘူး"
လွယ်လွယ်ကူကူကတိပေးလာတဲ့ဟာလေးကိုသူမယုံချင်ပေမယ့် အင်တင်တင်နဲ့သာအိမ်ထဲဝင်လာလိုက်ရသည်။
စက်ဘီးလေးကို ခြံထဲကသစ်ပင်ကြီးတစ်ပင်အောက်တွင်ရပ်ထားကာ ထိုဝဲစားလေးနောက်ကနေလိုက်လာလိုက်သည် ။ အိမ်ကအလွန်အမင်းကြီးမားနေတာကတစ်ကြောင်း သူစိမ်းအိမ်ဖြစ်တာကတစ်ကြောင်းမလို့ ရင်တွေနည်းနည်းတော့တုန်နေမိသည် ။
"Omma ရေ omma....သားပြန်ရောက်ပြီ....omma သားမက်လေးပါ ပါလာတယ်ဗျာ"
သောက်သံပြဲကြီးနဲ့သားမက်ဆိုတဲ့အသံကြီးကြောင့် TaeHyung မှာဘယ်ပြေးပုန်းရမလဲမသိတော့ ။ ဒီဟာလေးကလေ သောက်ကျင့်ကိုမကောင်းဘူး ။ ခုနက Baby Hyung လို့မခေါ်ဘူးလို့ပြောတာ ဒါ့ကြောင့်ကိုး။
ခဏကြာတော့အိမ်ထဲကထွက်လာတဲ့ ခပ်ချောချောအမျိုးသမီးကြီးတစ်ယောက် ။ ထည်ဝါခန့်ညားတဲ့အသွင်အပြင် မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းတွေကြောင့် JungKook အမေမှန်းသိလိုက်သည် ။ ထိုအန်တီကြီးမှာ သူ့ကိုမြင်သည်နှင့် အနှစ်နှစ်အလလဝေးကွာနေတဲ့သားလေးကိုအခုမှတွေ့ရသလို ကိုပြေးဖက်ကာချစ်မဝဖြစ်နေတော့သည် ။
"ဟယ် ချစ်စရာလေးတော်....ဒါကသားလေးပြောတဲ့ omma သားမက်လေးပေါ့....အာဂူး...ငါ့သားက တယ်အရွေးတော်တာပဲ....ကြည့်ပါဦး အရုပ်လေးလိုပဲ"
"ဟို ဟို မ မဟုတ်"
ထိုသားအမိနှစ်ယောက်ရဲ့ကြားတွင် သူ့ရဲ့စကားလုံးလေးတွေဟာ အရာမထင်စွာ လေထုထဲလွင့်ခနဲ ကွယ်ပျောက်သွားသည် ။
"ဟဲဟဲ omma ရဲ့သားပါဗျာ....ဒီလောက်တော့ရှိတာပေါ့"
TaeHyung မှာ ရပ်နေရာကနေ အငွေ့ပြန်ပျောက်ကွယ်သွားချင်တော့သည် ။ ဘယ်တုန်းကဘာတွေ ဘယ်လိုပြောထားလဲမသိ ။ သူ့ကိုမြင်တာနဲ့သားမက်လေးဆိုပြီးတောင်ပြေးဖက်သည် ။
"ဟို ၁၀၉/၁၁၀ အခုမှပြန်ရောက်လာပြီး ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ"
အသံတွေကြားလို့အိမ်ထဲက JungKook အဖေထွက်လာသည်ထင်သည် ။ ၁၀၉/၁၁၀ ဆိုတဲ့စကားမှာ သူဟာအူကိုတက်လို့ ။ ရီချင်တာကိုမနည်းထိန်းထားရသည် ။ အဖေဖြစ်သူထွက်လာတော့ ဇက်ပုသွားတဲ့ဟာလေးကြောင့် သူရီချင်မိသည် ။ လောကမှာဒီဟာလေး ကြောက်တဲ့သူရှိသေးသားပဲ ။
သူ့ရှေ့မှာ ၁၀၉/၁၁၀ လို့အခေါ်ခံလိုက်ရလို့ထင်သည် မျက်နှာကစူပုပ်ပုပ် ။
"ဧည့်သည်ပါလာတာကို အိမ်ထဲမခေါ်ပဲ အိမ်ရှေ့မှာဘာတွေဖြစ်နေကြတာလဲ"
"လာ ကောင်လေး အိမ်ထဲဝင်"
JungKook ကိုသာလေသံမာမာဆိုပေမယ့် သူ့ကိုတော့ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ပြောကာ အိမ်ထဲဝင်ခိုင်းသည် ။
"ဟုတ်ကဲ့ပါခင်ဗျ"
JungKook အမေဖြစ်သူကတော့သူ့ကိုဖက်ထားတာလွှတ်ကိုမလွှတ်တော့ ။ အိမ်ထဲဝင်လာတာတောင်ဖက်ပြီးဝင်လာသည် ။
"သားတို့ခဏလေးနော်....omma အအေးသွားဖျော်ပေးမယ်"
"ဟုတ်ကဲ့ omma"
"ဟို ကျွန်တော်မသောက်တော့ဘူး"
"ဘာတွေအားနာနေတာလဲ Baby Hyung ရယ်...နောက်ဆိုလည်း Baby Hyung omma ဖြစ်လာတော့မှာပဲကို"
" JungKook"
ခပ်ကြိတ်ကြိတ်ခေါ်လိုက်ပြီး သူ့ရဲ့အရှက်သည်းနေတဲ့မျက်နှာကို စပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ကြည့်နေတဲ့မျက်ခွပ်ကြီးကိုပဲပိတ်ထိုးလိုက်ချင်တာ။ အဲ့လောက်တောင် အရှက်မရှိရလားဆိုပြီး ။ အဲ့အသုံးအနှုန်းကြီးကို လူကြီးတွေရှေ့ခေါ်တော့ သူကပါ အလိုတူအလိုပါ ချစ်နေတဲ့ပုံ ။ ငုတ်တုတ်ထိုင်ပြီး ဖင်စောင့်သာသေချင်တော့သည် ။
JungKook အမေကသူတို့နှစ်ယောက်ချစ်ကြည်နူးတစ်တီတူးနေသည်ထင်ကာ ချစ်မဝသည့်အပြုံးကြီးနှင့်ကြည့်ပြီး ထွက်သွားလေတော့သည် ။
Mr.Jeon မှာသားဖြစ်သူခေါ်လာတဲ့ကောင်လေးကို မသိမသာအကဲခတ်ကြည့်တော့ ရုပ်ရည်သွင်ပြင်ကတော့အပြစ်ဆိုစရာမရှိ ။ အပြောအဆိုကလည်း အေးအေးဆေးဆေးပဲမလို့ ဘာမှတော့သိပ်ပြီးမပြောချင် ။ အရင်ကတွဲနေတယ်ဆိုတဲ့သတင်းတွေ ပလူပျံကြားနေရပေမယ့် အိမ်ထိပါလာတဲ့သူတစ်ယောက်မှမရှိ ။ ဒီကောင်လေးကိုကျမှ အိမ်ထိတောင်ခေါ်လာပြီး သားမက်ဆိုတဲ့အထိပြောနေပြီဆိုတော့ အတည်ဖြစ်လောက်မည် ။
"မုန့်စားပြီးမှစာသင်ပေးနော် Baby Hyung လေး"
"အော် အင်းအင်း"
လူကြီးရှေ့မှာမလို့သာအလိုက်ထိုက်ပြောနေတာ အပြင်မှာဆို ဒီကောင်လေး ရှေ့သွားနှစ်ချောင်းကျွတ်တာကြာနေပြီ ။
"Appa ဟိုလေ...ကျွန်တော်တို့ အခန်းထဲသွားတော့မယ်နော်...omma ကိုကျွန်တော့်အခန်းထဲပို့ပေးလို့"
"မင်းကဖအေကိုပြန်ခိုင်းစားတာလား"
"ဟဲဟဲ မဟုတ်ရပါဘူး....သွားပြီနော် appa"
သူ့လက်ကိုဆွဲလာပြီး အပေါ်ထပ်ကိုတက်လာတဲ့ဒီဟာလေးနောက် သူ့ဟာအတောင့်လိုက်လေးပါလာခဲ့သည် ။
တွန်းဖွင့်လိုက်သော တံခါးချပ်အနောက်ကကြီးမားသောအခန်းကျယ်ကျယ် ။ အခန်းထဲဝင်ဝင်ချင်း မြင်လိုက်ရတဲ့ ဗီနိုင်းကြီးကြောင့် သူ့မှာမျက်လုံးအပြူးသား ။ ဒါ သူနဲ့ဟိုကောင်လေးရဲ့ conversation ကြီး ။
"Baby Hyung ထိုင်လေ"
"နံရံကဟာကြီးကဘာလဲ"
"ဗီနိုင်းလေ Baby Hyung ရေ...မသိတာလည်းမဟုတ်ပဲနဲ့"
"မင်းဘိုးအေ...ဗီနိုင်းတော့ငါသိတာပေါ့...ဖြုတ်ထားစမ်းပါ အဲ့တာကြီး"
"ဖြုတ်စရာလား....ချစ်လို့ ချိတ်ထားတာကို...ခဏလေးဗျာ...အင်္ကျီလဲလိုက်ဦးမယ်"
ပြောပြောဆိုဆို အင်္ကျီတွေကိုဆွဲချွတ်လိုက်တော့ အကြည့်လွှဲရတဲ့သူက သူပင် ။ ကျောပြင်ကျယ်ကျယ်က မိန်းကလေးတွေမျက်နှာအပ်ကာပွေ့ဖက်ချင်မည့်အရာတစ်ခုပေမယ့် သူကတော့ အဆုတ်ကွာတဲ့အထိ တဘုန်းဘုန်းထုချင်နေသည်ကလွဲပြီး ကျန်တာမသိ ။
တီရှပ်တစ်ထည်ကိုစွပ်ခနဲ ကောက်ဝတ်လိုက်ပြီးသူ့ဘေးမှာဝင်ထိုင်လေသည် ။
"Baby Hyung"
"မင်းဘိုးအေကို မခေါ်နဲ့ပြောထားတာနားမလည်ဘူးလား"
"ကျွန်တော်ဘိုးအေကို မခေါ်ထားဘူးလေ....Baby Hyung နဲ့ ကျွန်တော်နဲ့နှစ်ယောက်ပဲရှိတာ ဟဲဟဲ"
"ဒီဝဲစားလေး စကားကိုကပ်သီးကပ်သပ်မပြောနဲ့....သိပ်ကြည့်မရတော့ဘူး မင်းကို"
"ချစ်တဲ့မျက်လုံးနဲ့ကြည့်ပါ Baby Hyung ရယ်....ဝဲစားလေးမျက်လုံးနဲ့ကြည့်တော့ ဝဲစားလေးပဲမြင်မှာပေါ့"
"အား ငါရူးချင်လာပြီ"
"ဘာလဲ ကျွန်တော့်ကိုချစ်လွန်းလို့လား အဟဲ"
မျက်နှာပြောင်ချက်ကစိန်ကိုပလက်တီနမ်ကွပ်ထားသလို လက်လက်ကိုထလို့ ။ ပြောလည်း နာတတ်တဲ့အမျိုးထဲမပါ ။ ပြောရင်းနဲ့သူပဲသွေးဆောင့်တက်ပီး မေ့လဲချင်သည် ။
"ကဲ စာကဘာတွေနားမလည်ဘူးလဲ ပြ"
"အများကြီးပဲ ဘာတွေမှန်းကိုမသိဘူးဗျာ"
စာအုပ်တွေထုတ်ပေးရင်း ပွစိပွစိနှင့်မရကြောင်းရေရွတ်နေသေးသည် ။ သူ့ကြောင့်ဖျားသွားတာမလို့သာ ပြန်ပြပေးတာ ။ မဟုတ်ရင် KimTaeHyung တို့ကအီးတောင်လှည့်မပေါက် ။
JungKook တစ်ယောက်လက်ကစာအုပ်ထုတ်နေရင်း ခေါင်းကိုလည်းအနားမပေး ။ Baby Hyung တစ်ညလုံးမပြန်အောင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲသာ အကြိတ်အနယ်ကိုစဉ်းစားနေသည် ။ အကြိတ်အနယ်စဉ်းစားနေရင်း ဖြတ်ခနဲထွက်လာတဲ့အကြံသေးသေးလေး။
"ရော့ စာအုပ်တွေ Baby Hyung"
"ဟင် အများကြီးလား"
"ဟုတ်တယ် Baby Hyung ရေ....YoonGi လေ ဘာမှကိုကူးပေးမထားဘူး ဟင်း"
သက်ပျင်းလေးချကာ မျက်နှာကမှိုင်တွေတွေနှင့်ရုပ်ကိုအမျိုးမျိုးပြောင်းပြီးတတ်လည်းတတ်နိုင်လွန်းသည် ။
TaeHyung တစ်ယောက်မသိလိုက်သည်က YoonGi မှာ ရှိသမျှစာကိုကူးပေးထားပြီး JungKook ကလည်းEng စာကိုပြန်သင်စရာမလိုအောင်နားလည်တယ်ဆိုတာကိုပင် ။
"ဘယ်ကစသင်မလဲ"
"Eng စာကပဲစလိုက်မယ် Baby Hyung"
"အင်း အင်း မင်းလွတ်သွားတဲ့အခန်းကိုပြ"
JungKook မှာအမှန်တကယ်ဘယ်နားလွတ်သွားလည်းမသိ ။ တွေ့တဲ့စာမျက်နှာတစ်ရွက်ကိုသာ ကောက်လှန်ပေးလိုက်သည် ။
"အမ် ဒါလေးကိုပြန်သင်ပေးရမှာလား"
TaeHyung ကစာရွက်ကိုအပြန်အလှန်လှန်ကြည့်ရင်းဆိုသည် ။
"ဟုတ်တယ်လေ Baby Hyung"
"အော် အေးပါ အေးပါ"
စာသင်ဖို့ Hyung ကစာရွက်လေးတွေ ဟိုကြည့် ဒီကြည့်လုပ်နေတုန်း မုန့်ပန်းကန်တွေယူပြီးအခန်းထဲဝင်လာတဲ့ omma ။
"သားတို့ မုန့်စားလိုက်ဦး....ပြီးမှစာသင်နော်....အခုမှကျောင်းကလာကြတာဆိုတော့ ဗိုက်ဆာနေမယ်"
"ဟုတ် ကျေးဇူးပါအန်တီ"
"ကဲ Baby Hyung ဗိုက်ဆာနေမှာပေါ့ မုန့်စားလိုက်ဦးနော်...ကျွန်တော် omma ဆီခဏလိုက်သွားလိုက်ဦးမယ်"
"အင်း အင်း မြန်မြန်ပြန်လာ"
"အင်းပါ....ခဏမတွေ့ရင်မနေနိုင်တာကျွန်တော်သိပါတယ်...ချက်ချင်းပြန်လာမယ်နော် ပြွတ် ပြွတ်"
"ဒီဟာလေး"
သူဘယ်လောက်ပဲကြိမ်းကြိမ်း JungKook ကတော့အခန်းထဲကထွက်သွားပြီဖြစ်သည် ။ JungKook ထွက်သွားလို့ စားပွဲပေါ်ကမုန့်လေးတွေကိုယူစားတော့ ချိုချိုစိမ့်စိမ့်လေးတွေလည်းပါသလို ခါးခါးလေးတွေလည်းပါသည် ။ ချောကလက်နဲ့လုပ်ထားတဲ့ခါးသက်သက်မုန့်လေးတွေဖယ်ထားပြီး TaeHyung မှာ strawberry cheese ကိတ်ချိုချိုလေးတွေကိုပဲရွေးစားပစ်လိုက်သည် ။ နေ့လည်ကတည်းကထမင်းပဲစားပြီး ဆရာမခိုင်းထားတာကိုလုပ်နေရတာမလို့ ဗိုက်ကလည်းဆာနေသည် ။
.
.
"omma ရေ....omma"
"ပြောလေ သားလေး ဘာလိုချင်လို့လဲ"
"ဟိုလေ ဒီနေ့ဟင်းတွေအများကြီးချက်ထားပေးနော်...Baby Hyung ကမပြန်တော့ဘူးတဲ့"
"အမလေး ဟုတ်ပါပြီရှင်....ဒီက omma လက်ရာကိုစွဲသွားပြီး သားကောင်လေးအိမ်ပါမပြန်ချင်အောင်ဖြစ်သွားစေရမယ်"
"ဒါဆို အားကိုးပြီ omma ရေ....ကျွန်တော်စာပြန်သင်လိုက်ဦးမယ်....မဟုတ်ရင်ပွစိပွစိပြောပြီးစိတ်ဆိုးနေတော့မှာ"
"အမလေး သွားသွား အဖြစ်သည်းနေလိုက်တာ"
"ချစ်တယ်နော် omma အာဘွား"
အိမ်ပေါ်ကိုပြန်ပြေးတက်သွားတဲ့သူ့သားငယ်လေးကိုကြည့်ပြီး သူမစိတ်ချမ်းသာနေရသည် ။ ဒီကောင်လေးကိုသားလေးတော်တော်ဖြစ်နေရှာတာ သူမသိသည် ။ ဒါကြောင့်လည်း စိတ်ချမ်းသာအောင် သူမလိုက်လျောပေးတာ ။ ကောင်လေးကလည်းယဉ်ယဉ်ကျေးကျေးလေးနဲ့သိမ်သိမ်မွေ့မွေ့ချစ်စရာလေးမလို့ သူမသားလေးအတွက်သိပ်စိတ်မပူတော့ ။
.
.
"မင်း ကြာလိုက်တာ...ငါအိမ်မှာလုပ်စရာတွေရှိသေးတယ်"
"လာပါပြီဗျာ လာပါပြီဗျ"
"ကဲ အမြန်လာကြည့် စာသင်တော့မယ်"
ထိုင်ခုံတစ်လုံးဆွဲလာပြီးသူ့ဘေးနားမှာပူးကပ်ပြီးလာထိုင်တဲ့ဝဲစားလေး ။ တကယ် အသားမယူရရင်ကိုမနေနိုင်တာ ။
"ဟိုဘက်တိုး အီကြာကွေးလိုအဲ့လောက်ကပ်မနေနဲ့"
"Baby Hyung အတွက်အချစ်ရဲ့အီကြာကွေးတို့ဘာတို့ပေါ့ ဟဲဟဲ"
"ဆွဲခွာပစ်မှာ အဲ့အီကြာကွေးကို....မဟုတ်လည်း ကပ်ကြေးနဲ့ညှပ်ချပစ်မှာ"
"ရက်စက်တယ်နော် ရုပ်လေးကချောရဲ့သားနဲ့"
"မင်းအပူမပါဘူး စာကိုကောင်းကောင်းလိုက်ကြည့် သောက်တလွဲလုပ်နေရင် ငါခေါင်းခေါက်မှာ"
"သဘောရှိပါဗျာ"
TaeHyung မျက်စောင်းတစ်ချက်ထိုးကာ သင်စရာရှိတဲ့စာကိုသာသင်ရန်ပြင်လိုက်သည် ။ စာတွေရှင်းလိုက် အဲ့ဟာလေးကိုကြည့်လိုက်လုပ်တော့ သာယာယစ်မူးနေတဲ့မျက်နှာကြီးနဲ့သူ့ကိုပြုံးပြုံးကြီးကြည့်နေတဲ့အကြည့်တွေနှင့်ဆုံသည် ။
"မင်း စာလိုက်မကြည့်ဘူးလား"
"ကြည့်နေပါတယ် Baby Hyung ရဲ့"
TaeHyung စိတ်ထဲမကျေနပ်ပေမယ့် ဘာမှဆက်မပြောဖြစ် ။ စာထဲကိုသာအာရုံပြန်နှစ်ပြီးသင်ပေးနေသည် ။
Eng စာကိုနှုတ်ခမ်းတစ်ထော်ထော်နှင့်ရှင်းပြနေသည့် Baby Hyung လေးကိုကြည့်ပြီး သူဟာပန်းကမ္ဘာထဲရောက်နေသလို ။ နှုတ်ခမ်းစူစူလေးက အညှို့ခံရသလို အကြည့်တို့ကိုမခွာနိုင် ။ အဲ့နှုတ်ခမ်းတွေကို အနမ်းနုနုတို့ချွေချင်စိတ်တို့ကလည်းထိန်းမရ သိမ်းမရ ။
.
.
နားမလည်လိုက်ပြန်ရှင်းလိုက်နှင့်အချိန်တွေဟာကုန်လို့ကုန်မှန်းမသိ ။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် စိတ်ထဲမှာကိုယ့်ကိုပဲစိုက်ကြည့်နေသလိုခံစားရလို့ နောက်တစ်ခေါက်ကြည့်လိုက်တော့ အခုတစ်ခေါက်လည်းသူ့ကိုကြည့်နေတုန်း ။ ဒီတစ်ခါလည်း စောနကအတိုင်းကြည့်နေဆဲ ကြည့်နေမြဲမလို့ ဒီလောက်ဆို TaeHyung သိလိုက်ပြီ ။
* ဂွပ် ဂွပ် *
"အီးယား သေပါပီ"
လက်သံပြောင်လှတဲ့ Baby Hyung ရဲ့ခေါက်ချက် ။ နဖူးလေးပွတ်ကာ Baby Hyung မျက်နှာလေးကိုကြည့်လိုက်တော့ မျက်ခုံးလေးနှစ်ခုဟာအလိုမကျစွာစုကျုံ့နေပြီဖြစ်သည် ။
"ကဲ စာလိုက်မကြည့်ချင်ဦး"
"အရမ်းမခေါက်နဲ့ Baby Hyung ရဲ့....ကျွန်တော် ချောင်သွားရင် Baby Hyung ပဲအဆံချောင်ရမှာ...ယောက်ျားကိုကောင်းကောင်းမယူချင်ဘူးလား ပြော....လူအများကြီးရှိတဲ့ မင်္ဂလာခန်းမထဲ ကျပ်မပြည့်တဲ့ကောင်ကိုအနမ်းပေးချင်လို့လား"
"ယိ ယိ ငါကမိန်းမယူမှာ"
"အာ့ဆို သတို့သမီးဝတ်စုံဝတ်ရမှာပေါ့ ဟဲဟဲ"
"အခွပ်ပြောင်တာရပ်....ငါမျက်နှာကြီးမှာစာတွေကပ်ထားလို့လိုက်ကြည့်နေတာလား ဟမ်...ငါ့မျက်နှာက Text book ကြီးလား"
"စာတွေကစိတ်ဝင်စားစရာမကောင်းဘူးလေ...Baby Hyung မျက်နှာလေးပဲစိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတာ"
"ယိ့လား....အချိန်တွေပုပ်ကုန်ပြီ....တော်ပြီ ငါပြန်တော့မယ်"
"မှောင်နေပြီ အပြင်မှာ"
TaeHyung အချိန်ကိုကြည့်လိုက်တော့ 8 နာရီတောင်ထိုးချင်နေပြီ ။ အချိန်တွေလည်းတော်တော်လင့်ကုန်ပြီမလို့ အိမ်ကိုအမြန်ပြန်ရတော့မည် ။
"ငါပြန်တော့မယ်"
"ပြန်ရဲလို့လား"
အစမရှိ အဆုံးမရှိမေးချလိုက်တာမလို့ TaeHyung စိတ်ထဲလေးလံသွားရသည် ။
"ဘာလို့မပြန်ရဲရမှာလည်း"
"အင်း သတိထားပြန်ဦးနော် Baby Hyung....လမ်းထိပ်ကတော့နည်းနည်းတော့နာမည်ကြီးတယ်"
JungKook ရဲ့စကားကြောင့် အခန်းအပြင်လှမ်းမယ့် TaeHyung ခြေလှမ်းလေးတွေဟာတိခနဲရပ်တန့်သွားသည် ။ ထိုပုံစံကိုကြည့်ပြီး စိတ်ထဲကြိတ်ပျော်နေသူက JungKook ။ မျက်နှာသေနှင့်ဆက်ဖိန့်မှရမည် ။
"ဘာ ဘာနာမည်ကြီးတာလဲ"
"ဟိုခြောက် ဒီခြောက်ပေါ့ Baby Hyung ရယ်"
"သ သရဲလား"
"အွန်း....Baby Hyung လာတုန်းကမြင်တဲ့အတိုင်း လမ်းတွေကျယ်ပြီးတိတ်ဆိတ်တော့လည်း ဟင်း"
မျက်နှာသေနဲ့ပြောနေတဲ့ JungKook ကြောင့် TaeHyung ကြောက်လွန်းလို့ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ ။ သရဲဆိုကြောက်လွန်းတဲ့သူ ။ လူအချင်းချင်းဆိုမကြောက် ။ ကိုယ့်ကိုဒုက္ခလာပေးရင် သူတစ်ပြန်ကိုယ်တစ်ပြန်ဆော်လို့ရသေးသည် ။ အခုက မမြင်ရမတွေ့ရတဲ့ စိတ္တဇနမ်ကြီး ။
"ဟို ငါ့ကို လမ်းထိပ်လိုက်ပို့ပေးလို့ရလား"
"ပို့ပေးချင်ပေမယ့် Baby Hyung ကိုပို့ပြီးရင် ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်းပြန်လာရမှာ....ကျွန်တော်လည်းကြောက်တယ်"
"ဟာ မင်းကလည်း လုပ်ပါကွာ နော် လိုက်ပို့ပေး"
"ဟင်အင်း ကျွန်တော်လည်းကြောက်တယ်"
သူမတောင်းဆိုတောင်အတင်းအဓ္ဓလုပ်နေကျလူဟာ အခုတော့ တောင်းဆိုတာတောင်မလုပ်ပေးတော့ ။
"အေး မင်းစိတ်ဓာတ်ပဲ"
"ကျွန်တော်လည်းအသည်းငယ်တတ်လို့ပါ Baby Hyung ရယ်"
"ရတယ် ငါ့ဘာသာပြန်မယ်"
ပါးစပ်ကသာ မခံချင်စိတ်နှင့်ပြန်မယ်ပြောနေတာ လူကဒူးတောင်တဆတ်ဆတ်တုန်ချင်နေပြီ ။
တကယ်ကြီးထွက်သွားဖို့လုပ်နေတာမလို့ JungKook တစ်ယောက်ပျာပျာသလဲဖြစ်ရပြီ ။ သို့ပေမယ့် မျက်နှာအမူအယာပျက်ရင် Baby Hyung သိသွားမှာ ။ ဖို့ကြောင့် မျက်နှာကိုအသိသာအောင်ထိန်းရင်းဆက်ဖိန့်ရတော့သည် ။
"အဟမ်း Baby Hyung ကိုပိုခြောက်တာတော့ မဟုတ်ပေမယ့် အဲ့မှာအခြောက်ခံရတဲ့သူတွေကလေ ဒါချောင်သွားတဲ့သူများတယ်"
ခေါင်းကိုတစ်ထောက်ထောက်နှင့်ထိုးပြတဲ့ဟာလေးကြောင့်သူပိုခြောက်ခြားသွားရသည် ။ ချောင်သွားလို့မဖြစ်သေးဘူး ။ သူငယ်ငယ်လေးရှိသေးတာ ။ တစ်အိုးတစ်အိမ်ထူထောင်ရဦးမှာ ။ သူဘဝလျှောက်လမ်းရမှာတွေလည်းရှိသေးတယ် ။
"မင်းလိုချင်တာ ဝယ်ပေးမယ်လေ....လမ်းထိပ်လေးပဲလိုက်ပို့ပေးနော် နော် နော်"
မမြင်စဖူးမြင်လိုက်ရတဲ့ မျက်နှာငယ်လေး ။ JungKook တစ်ယောက်ရယ်ချင်စိတ်ကိုမနည်းမျိုသိပ်နေလို့ အတွင်းတောင်တက်ချင်နေပြီ ။
"မလိုက်ဘူးဗျာ....omma ပဲဝယ်ခိုင်းလိုက်တော့မယ်"
"ဝဲစားလေး ဝဲစားလေး သောက်ကျင့်ကိုမကောင်းဘူး"
TaeHyung ငိုမဲ့မဲ့လေးနှင့်ဘာလုပ်ရမှန်းလည်းမသိတော့ ။
"ဒီလိုလုပ်လေ Baby Hyung"
TaeHyung ကဘာလဲဆိုသောပုံစံနှင့်လှည့်ကြည့်တော့ JungKook ကဝမ်းသာအားရကျေနပ်ပီတိဖြစ်စွာစကားဆက်ရန်ပြင်သည် ။
"ဒီည ဒီမှာအိပ်လိုက်လေ"
"ဟမ် မအိပ်ဘူး ငါအိမ်ပြန်မှာ"
"အင်း Baby Hyung ပြန်ရဲရင်ပြန်ပေါ့....ကျွန်တော်ကအကောင်းဆုံးအကြံပေးတာနော်....ကျွန်တော်နဲ့တစ်ညအိပ်လိုက်လို့ဘာမှဖြစ်မသွားဘူး"
"မင်းစကားကို ရှင်းရှင်းလင်းလင်းပြော...ငါပိတ်တီးပလိုက်မယ်"
"ကျွန်တော်ကရိုးရိုးသားသားပြောတာပါ Baby Hyung ရယ်....ရိုးသားကြိုးစားတဲ့ဖိုးဂျောင်ဂုလေး ပေါ့ ဟဲဟဲ"
JungKook ရဲ့ဆံပင်တွေကအကြေကောက် အတိုမလို့ ဘေးသို့ခပ်ဖွားဖွားထွက်နေတာတွေကိုသာ ဆောင့်ဆွဲပြီး လုပ်ပစ်လိုက်ချင်သည် ။ တမင်လိုက်မပို့ပေးမှန်းသိသည် ။ အဲ့တာကြောင့်လည်း ကတုံးဖြစ်တဲ့အထိ လိုက်မပို့ပေးရကောင်းလားဆိုပြီး တစ်မွှေးမကျန်ဆွဲနုတ်ပစ်ချင်နေတာ ။ အခုအခြေအနေနဲ့ဆို ဒီဟာလေးကလိုက်ပို့မယ့်ပုံမရှိ ။ သူကိုယ်တိုင်လည်းမပြန်ရဲ ။ မနက်ဖြန်လည်းကျောင်းကပိတ်တာပဲမလို့ ဒီအိမ်မှာတစ်ညအိပ်ဖို့ပဲဆုံးဖြတ်လိုက်ရသည် ။
"မနက်အစောပြန်မှာနော် ငါ"
"အာ ဟုတ်ပြီဗျာ....Baby Hyung လေးကစဉ်းစားတတ်သားပဲ အဟဲ"
"ရေမိုးချိုးဦးလေ....တစ်နေ့လုံးဝတ်ထားတဲ့အင်္ကျီတွေမလား ညီးစိစိဖြစ်နေမှာပေါ့"
"ငါကဘာအဝတ်ကိုသွားလဲရမှာလဲ"
"ကျွန်တော်တစ်ယောက်လုံးရှိတာ ဘာတွေတွေးပူနေလဲ Baby Hyung ရဲ့.....သွား ရေချိုးစရာရှိတာပဲ သွားချိုး"
"တပက်ပေးလေ....တပက်မရှိပဲ ရေချိုးပြီးငါကဖင်ပြောင်နဲ့ထွက်ရမှာလား"
"အဲ့တာတော့ Baby Hyung သဘော ဟဲဟဲ"
လူယုတ်မာအပြုံးနဲ့မျက်ခုံးတစ်ပင့်ပင့်လုပ်နေတဲ့ မျက်နှာကြီးဆီ လက်သီးတွေပဲပိတ်ကျွေးချင်နေမိသည်။
"ရေချိုးခန်းကဘယ်မှာလဲ"
JungKook ကသူ့အိပ်ခန်းထဲကရေချိုးခန်းထဲကိုပဲလိုက်ပို့ပေးသည် ။
"ဒီထဲမှာ တပက်တွေရှိတယ်....ရေချိုးတာကတော့ Baby Hyung သဘောရှိတာနဲ့"
"အင်းအင်း ထွက်တော့"
"အတူတူမချိုးချင်ဘူးလား"
"မင်းဘိုးအေနဲ့ချိုး ငါနဲ့လာမချိုးနဲ့"
"ဟဲဟဲ စတာကို သွားပြီ သွားပြီ"
သူ့ကိုမစရရင်နေထိုင်သာထိုင်မရှိတဲ့ဟာလေး ။ သရဲကြောက်တတ်တဲ့ကိုယ့်အပြစ်နဲ့ကိုယ်သာမလို့သာ ညိမ်နေရတော့သည် ။
ရေချိုးဆပ်ပြာဆီအနည်းငယ်ကိုလက်ထဲထည့်လိုက်ပေမယ့် အရှိန်လွန်ကာကြမ်းပြင်ပေါ်သို့တစ်ချို့တစ်ဝက်ကဖိတ်စင်သွားသည် ။ ရေကနည်းနည်းအေးသည်မလို့ နှာတောင်ချေလာပြီဖြစ်သည် ။
"ဟပ် ဟပ်ချိုး....အေးတယ်ဟ"
ရေကိုအမြန်ပိတ်ကာ ထွက်ဖို့ပြင်ပေမယ့် ပိုက်ကအရေးထဲပိတ်လို့မရ ။
"ဟာ ဘာဖြစ်တာတုန်း"
TaeHyung တစ်ယောက်ကြိုးစားပန်းစားပိတ်နေပေမယ့် ဘာဖြစ်သွားလဲမသိ ။ ရေပိုက်ကကျပ်နေလေတော့သည် ။ အဲ့တာမှ ဒုက္ခ လူကလည်းအေးနေချေပြီ။ ဟိုကောင်လေးကိုခေါ်မှပဲရတော့မည် ။ လူကိုမခေါ်ခင်အရင်ဆုံး နံရံကပ်ဗီရိုထဲမှ တပက်အကြီးကြီးနှစ်ထည်ကိုယူကာ တစ်ခုကို အောက်ပိုင်းမှာပတ်လိုက်ပြီး အပေါ်ပိုင်းကို ကျန်တစ်ခုနှင့်လုံနေအောင်ပတ်လိုက်သည် ။
"JungKook ရေ JungKook"
"ဗျာ ဗျ....ဘာဖြစ်လို့လဲ Baby Hyung"
"ရေပိတ်လို့မရလို့လာပိတ်ပေးဦး"
"လာပြီဗျာ အခုပဲလာပြီ"
JungKook တစ်ယောက်မျှော်လင့်ချက်အပြည့်နဲ့ ရေချိုးခန်းတံခါးကိုဖွင့်ပြီး ဝင်လာလိုက်သည် ။
"ကဲ ဘာတွေပိတ်မရဖြစ်နေလဲ Bae Baby"
JungKook မှာ ဆပ်ပြာရည်တက်နင်းပြီး စကားတောင်မဆုံးလိုက်ပဲ ချော်လဲလေတော့သည် ။ ရွှီး ခနဲချော်လဲသွားသည်နှင့် ကိုင်မိကိုင်ရာလှမ်းကိုင်မိတော့ Baby Hyung ပတ်ထားသည့်တပက်စအနားကို ။
ပြေကျသွားသည့်ခါးကတပက်စလေးကြောင့် TaeHyung မျက်ပြူးဆန်ပြာနှင့်ကယက်ရိုက်ချေပြီ ။
မှောက်ခုံကြီးလဲနေသည့် JungKook မှာ မော့ကြည့်လိုက်တော့ မျက်ဝါးထင်ထင်မြင်လိုက်ရတဲ့ ပေါင်တံသွယ်သွယ်နှင့်အတူဖြူဖြူဖွေးဖွေးတင်ပါးလေးနှစ်လုံး ။ မက်မွန်သီးလေးလိုလုံးပြီးနီနီရဲရဲတင်းတင်းလေး ။ တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ်မမျှော်လင့်ခဲ့သော မြင်ကွင်း ။ ချော်လဲပြီး ခါးကျိုးမတတ်ဖြစ်သွားပေမယ့် ချော်လဲရကျိုးနပ်တယ်ပြောရပေမလား ။ စပါးကြီးမြွေအညှို့ခံရသူလို ကြောင်တောင်တောင်တွေတွေကြီးသာစိုက်ကြည့်နေမိသည် ။ အခုကတော့ မက်မွန်သီးအညှို့ခံရတာ ။
TaeHyung မှာ အလန့်တကြားနှင့်အနောက်ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးအပြူးသားကြည့်နေတဲ့ ဝဲစားလေးကြောင့် အလန့်တကြားအော်မိတော့သည် ။
"အား အား ကုန်ပါပြီ သေနာလေး နှာဗူးလေး...အား"
~ A Boy Named JeonJungKook ~
သူ့ Baby Hyung လေးတော်တော်ရှက်သွားရှာမှာ ။ သူလည်းတမင်ရည်ရွယ်တာမဟုတ်ပေမယ့် ရုတ်တရက်မလို့ကိုင်မိကိုင်ရာလှမ်းကိုင်မိတာပါ ။
နဲ့ဘောင်းဘီကိုအလျင်အမြန်ကောက်ဝတ်ပြီး
ရေချိုးခန်းထဲကထွက်လာပြီးတာနှင့် သူပေးတဲ့ Hoddie လေးဝတ်ပြီးခုံမှာငြိမ်ငြိမ်ထိုင်နေလေသည် ။
"Baby Hyung....ထမင်းစားမယ်လေ omma ခေါ်နေပြီ"
"မ မစားချင်ဘူး"
"ကျွန်တော့်ကိုစိတ်ဆိုးနေတာလားဟင်...ကျွန်တော် တမင်ရည်ရွယ်တာမဟုတ်ပါဘူး....မတော်တဆ"
"အာ တော်တော့ တော်တော့"
ချယ်ရီသီးလိုရဲတက်လာတဲ့မျက်နှာလေးဟာ မီးအလင်းရောင်ထဲမှာအထင်းသား ။
"ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်နော် နော် နော် Baby Hyung ခွင့်လွှတ်ပေးနော်"
သူ့ရှေ့ဒူးထောက်ကာမျက်နှာငယ်လေးနဲ့ဆိုလာတာမလို့ သူအားတောင်နာလာသည် ။ တကယ်လည်းတမင်လုပ်တာမှမဟုတ်တာပဲ ။ သူပေါ့ဆမှုကြောင့်ချော်လဲတာတောင် ပြန်အားနာရဦးမှာ ။
"ထ ထ ငါ့ကြောင့်လည်းပါတာပဲ ဘာမှမဖြစ်ဘူး"
"ခွင့်လွှတ်တယ်ပေါ့နော် Baby Hyung"
"အေးပါ ထတော့"
"ချစ်လိုက်တာ Baby Hyung လေးရယ်"
"မင်းကြီးတော်ကြီလား"
"မဟုတ်ဘူး Baby Hyung ကို"
တကယ်ပါ အခုချိန်ထိပြောင်နိုင်သေးတဲ့ဟာလေး ။ ချစ်တယ် ဆိုတဲ့စကားကို ဒီကောင်လေးနဲ့တော့မကြားချင်မှအဆုံးကြားရသည် ။ သို့ပေမယ့် ရိုးသွားခြင်းမရှိခဲ့တာတော့ သူ့ကိုယ်သူသတိထားမိသည် ။
"ဟပ် ဟပ်ချိုး"
"အူး အအေးပတ်နေပြီလား....ထမင်းစားပြီး ဆေးသောက်ထားနော်"
"အင်းပါ အင်းပါ...ငါလည်းသူများအိမ်လာပြီး ဒုက္ခပေးသလိုဖြစ်နေပြီ"
"Baby Hyung နဲ့ပက်သက်သမျှ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ သုခ"
ဒီတစ်ခါလည်း သူ့မျက်နှာလေးရှက်သွေးတွေဖြတ်ပြေးသွားပြန်သည်ထင်သည် ။ ဒီကောင်လေးဟာ သူ့လိုလူကိုရှက်အောင်လုပ်နိုင်သေးတာပဲ ။
.
.
ထမင်းဝိုင်းကိုရောက်လာတော့ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာဟင်းပေါင်းစုံနှင့်အရံဟင်းတွေရော များပြားလှသည် ။
"ကဲ သားတို့ ဗိုက်ဆာကြရောပေါ့"
"ဟုတ် omma....သွားရည်တွေတောင်ကျလာပြီ"
ကလေးဆန်စွာ ဗိုက်လေးပွတ်ပြီးခုံမှာဝင်ထိုင်တဲ့ JungKook.
"ကဲ ကလေးတွေစားကြတော့"
Omma ကဟင်းရည်ပန်းကန်ကြီးကိုအလယ်မှာချလိုက်ကာ စားလို့ရပြီဖြစ်ကြောင်းပြောသည် ။
"သားလေး ထည့်စားနော်....အားမနာနဲ့"
"ဟုတ်ကဲ့ ကျေးဇူးပါအန်တီ"
JungKook တစ်ယောက်ကထမဆုံးအသားဟင်းပန်းကန်ထဲအသားဖတ် တို့ကိုနှိုက်လိုက်တော့ Mr.Jeon ဖြစ်သူမှာ ဧည့်သည်ရှိတော့လိမ္မာချင်ယောင်ဆောင်ကာ ဦးချမည်ထင်ပြီးမိန့်မိန့်ကြီးထိုင်နေတော့သည် ။ ကြည့်နေတုန်းမှာပင်အသားဖတ်လေးဟာ သူ့ပန်းကန်မှသွေဖယ်ကာ ဟိုကောင်လေးပန်းကန်ထဲ ။
နောက်ထပ် ထပ်နှိုက်တဲ့အသီးအရွက်ပန်းကန် ။ ထိုအသီးအရွက်ဟာလည်း ဟိုကောင်လေးပန်းကန်ထဲပဲ ။ နောက်ထပ် ဝက်သုံးထပ်သားဟာလည်း ထိုကောင်လေးပန်းကန်ထဲပဲ ။ Mr.Jeon တစ်ယောက်မျက်ထောင့်နီကြီးနှင့်ကြည့်နေသည်ကို JungKook တစ်ယောက်သတိတောင်မထားမိ ။
"Hyung ဒါလေးစား....ဒါလေးရော...ဒါလေးရော"
တဖြည်းဖြည်းနှင့် TaeHyung ပန်းကန်လေးဟာဟင်းတွေအပြည့်နှင့်ထမင်းတောင်မမြင်ရအောင်ထိဖြစ်သွားသလောက် Mr.Jeon ရဲ့ပန်းကန်ထဲမှာတော့ဟင်းဆိုလို့ ဖြုတ်မျက်စိစာလောက်ပင်မရှိ ။
TaeHyung တစ်ယောက်တားနေပေမယ့် အခုချိန်ထိဟိုထည့်ကျွေးဒီထည့်ကျွေးလုပ်နေတာမရပ်သေးပေ ။
"JungKook တော်တော့ ရပြီ"
"ဟမ် တော်ပြီလား Baby Hyung"
အခုချိန်ထိဟင်းတစ်ဖတ်မရှိသေးသော Mr.Jeon ပန်းကန်နှင့်သူ့ပန်းကန်ကိုယှဉ်ကြည့်ပြီးတကယ်အားနာနေရသည် ။
"အင်း ရပြီ အရမ်းများနေပြီ"
"ဟုတ်ကဲ့ပါဗျ"
JungKook တစ်ယောက်မှာတော့ ထမင်းတစ်ဝိုင်းလုံး TaeHyung တစ်ယောက်ပဲထိုင်နေသည်ထင်ရအလား ထိုလူသားတစ်ယောက်ကိုပဲ ဂရုတစိုက်စိုက်နှင့်ကိုဖြစ်နေတော့သည် ။
~ A Boy Named JeonJungKook ~
"အားပါး ဗိုက်တော်တော်တင်းသွားပြီ"
TaeHyung ဗိုက်ပူပူလေးကိုပွတ်လျက် ခုံမှာထိုင်နေမိသည် ။ အိမ်ထမင်း ဟင်းတွေမလို့စားကောင်းကောင်းနဲ့စားလိုက်မိတာ အင့်နင့်နေရော ။ ဗိုက်ကလေးတော့ မျက်လုံးပါစင်းနေချေပြီ ။
"အူး အိပ်ချင်လာသလိုပဲ"
"JungKook ငါဘယ်မှာအိပ်ရမှာလဲ"
"အိပ်ယာမှာပဲအိပ်လေ Baby Hyung"
"မင်းကရော"
"အိပ်ယာမှာပဲအိပ်မှာလေ"
"ဘာ"
"ဒါပဲရှိတာလေ Baby Hyung ရဲ့....ဧည့်သည်အခန်းကမရှင်းရသေးဘူး"
"မင်းညာတာမလား"
"သိရဲ့သားနဲ့ဘာလို့မေးသေးတုန်း ဟီးဟီး"
"ငါ အဲ့မှာပဲအိပ်မယ်"
"သော့က omma ဆီမှာ....omma ကဒီချိန်အိပ်ပြီ"
"ရတယ် အဲ့တာဆို ဆိုဖာပေါ်မှာပဲ အိပ်မယ်"
"မအိပ်ရဘူး ကုတင်ပေါ်အိပ်"
"ဆိုဖာမှာပဲအိပ်မှာ"
"ရတယ်လေ Baby Hyung ကုတင်ပေါ်အိပ်မယ့်နည်းရှိတာပဲ"
JungKook တစ်ယောက်မှာထိုင်နေရာကနေထပြီး ဆိုဖာခုံကြီးကိုအခန်းအပြင်သို့တွန်းရွေ့လေတော့သည်။
"အီး ရွေ့စမ်းပါဟ"
အားနဲ့မာန်နဲ့တွန်းရွေ့နေတဲ့ JungKook ပုံကြည့်ပြီး TaeHyung လုံးဝကို speechless ဖြစ်သွားရသည်။
ဝုန်းဒိုင်း အုန်းခွမ်းနှင့်အခန်းပြင်ရောက်သွားတဲ့ ဆိုဖာကြီး ။
"ကဲ အိပ်စရာဆိုဖာမရှိတော့ဘူး...အားပါး ခါးတောင်နာလာသလိုပဲ"
"ချော်လဲထားတာကို ဘာလို့ခုံကိုထရွေ့တာတုန်း"
"Baby Hyung ကအဲ့ပေါ်ပဲအိပ်မယ်လုပ်နေတာကိုး"
"အရမ်းနာနေလားခါးက"
"နည်းနည်းပါ Baby Hyung ရယ် ဘာမှမဖြစ်ဘူး"
"ဒဏ်ဖြစ်နေမယ် ပေါ့ပေါ့ဆဆမနေနဲ့...ဆေးရှိလား လိမ်းပေးမယ် ငါ့ကိုပေး"
အမယ် Baby Hyung လေးကသူ့ကိုဂရုတွေစိုက်နေတာ ။ သူကလည်းဒါမျိုးလေးတွေလိုနေတာ ။
"ခဏလေး ကျွန်တော်ဆေးယူပေးမယ်...Baby Hyung လည်းသောက်ထားဦး"
ဆေးဗူးလေးယူလာပြီး နှာစေးနေပြီဖြစ်တဲ့ TaeHyungကိုအရင်ဆုံးဆေးတိုက်သည် ။ ပြီးမှ ခါးကိုလူးပေးမယ့် ဆေးဗူးလေးကိုပေးသည် ။
"အင်္ကျီလှန်လိုက် ငါဆေးလိမ်းပေးမယ်"
JungKook ကအင်္ကျီကိုအနည်းငယ်မ,တင်ပေးလိုက်တော့ TaeHyung ကဆေးလေးအနည်းငယ်ယူကာ လိမ်းပေးသည် ။ လက်ချောင်းထိပ်လေးတွေရဲ့နူးညံ့တဲ့ထိတွေ့မှု ။ အသာအယာနှိပ်နယ်ပေးမှုအောက်မှာ သူဟာလေထဲမှာလွင့်နေတဲ့လိပ်ပြာတစ်ကောင်လို ။ တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ကဆေးပေးမီးယူ တွေလိုဖြစ်နေတာမလို့ တစ်ယောက်တည်းကြိတ်ကာကြည်နူးနေမိသည် ။
"ကဲ ရပြီ ငါအိပ်တော့မယ်"
"အင်းအင်း အိပ်တော့ Baby Hyung....ကျွန်တော်လည်းအိပ်မယ်"
JungKook အိပ်တော့မည်ဆိုလို့ TaeHyung မှာဖက်လုံးကြီးကိုအလယ်မှာချထားတာစည်းတားလိုက်သည် ။
"စည်းကျော်မလာနဲ့နော်...ကျော်တာနဲ့ငါပိတ်ထုမှာမင်းကို"
သူများအိပ်ယာပေါ်တွင် ဗိုလ်ကျချင်နေတဲ့အကိုသေးသေးလေးကိုကြည့်ပြီး သူ့မှာအသည်းတွေကိုယားလို့ ။ စိတ်ချမ်းသာအောင်သာ ခေါင်းကိုဆတ်ဆတ်ညိတ်ပြလိုက်ပေမယ့် ဒီဖက်လုံးကိုဖယ်တာလောက်ကတော့ သူ့အတွက် ကိတ်မုန့်စားရသလိုကိုလွယ်လွယ်လေး ။
စောင်ကိုခေါင်းလေးပဲဖော်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးမြှုပ်နေအောင်ခြုံထားတာမလို့ စောင်ပုံထဲကသေးသေးကွေးကွေးလေးမှာ ကိုက်စားချင်စရာကောင်းလောက်အောင်ကိုချစ်စရာကောင်းနေတော့သည် ။
"ဟပ် ဟပ်ချိုး"
နှာချေသံကြီးကလည်းလူနဲ့မလိုက်စွာ ကျယ်ကျယ်လောင်လောင် ။ အိမ်တောင်ပြိုမကျတာကံကောင်း ။ မီးတွေပိတ်လိုက်ပြီး Baby Hyung ဘေးမှာဝင်လှဲလိုက်ပေမယ့် အိပ်မပျော်သေး ။ Baby Hyung လည်းသူ့လိုအိပ်မပျော်သေးထင်ပါသည် ။ လှုပ်စိလှုပ်စိနှင့်ဖြစ်နေသေးသည် ။
"ဟပ်ချိုး"
ဒီတစ်ခါတော့ခပ်ကြိတ်ကြိတ်နှင့်နှာကိုချေသည် ။ ကြည့်ရတာ သူ့ Baby Hyung လေးအအေးပတ်ပြီထင်သည် ။
JungKook တစ်ယောက်ခြုံထားတဲ့စောင်ကြီးကိုကုတင်အောက်ကိုကန်ထုတ်လိုက်ပြီး ဖက်လုံးကိုပါခြေထောက်လေးအသာထိုးထည့်ကာကော်ထုတ်ပြီးဖယ်ရှားပစ်လိုက်သည် ။
.
.
စောင်ထဲလှုပ်စိလှုပ်စိနှင့်ဝင်လာတဲ့အရာတစ်ခုကြောင့် လှည့်ကြည့်ဖို့လုပ်လိုက်တော့ အနောက်မှပွေ့ဖက်ခံလိုက်ရတဲ့ခန္ဓာကိုယ်လေး ။
"ဟမ် JungKook ဘာလုပ်တာလဲ...ဖက်လုံးရော"
"ထားလိုက်ပါဗျာ... ကျွန်တော်အကုန်ကန်ထုတ်လိုက်ပြီ"
"ဟာ ဖယ်ဆို....လူကြီးတွေမြင်ရင်မကောင်းဘူး"
"သူတို့လည်းသိတယ် ဘာမှစိတ်ပူပါနဲ့ Baby Hyung ရယ်"
မီးပိတ်ထားတော့ အမှောင်ထဲတွင် နှစ်ယောက်သားဟာစောင်တစ်ခုထဲမှာ တိုးတိုးကြိတ်ကြိတ် ။
"ငါမနေတတ်ဘူး ဖယ်လို့"
"ဟင်အင်း မဖယ်ဘူး....Baby Hyung အေးနေတာမလား ကျွန်တော့်ခန္ဓာကိုအသုံးချပြီးအနွေးဓာတ်ယူ"
"ရတယ် ငါစောင်နဲ့လည်းနွေးတယ်"
"Baby Hyung နွေးလည်း ကျွန်တော်မနွေးဘူး"
တကယ်ပါဒီကောင်လေးနဲ့ခက်ချေပြီ ။ အနောက်ကနေဖက်ထားလိုက်တာများတင်းတင်းကြပ်ကြပ် ။ အခုမှတကယ့်အီကြာကွေးဖြစ်နေပြီ ။ သူဘယ်လောက်ရုန်းရုန်း ထိုသန်မာတဲ့လက်တွေဟာဖယ်ခွာသွားခြင်းမရှိခဲ့ ။ သူ့ပခုံးနားမျက်နှာအပ်ထားတော့ ပခုံးသားတို့မှာ လေနွေးနွေးဟာစည်းချက်မှန်စွာရိုက်ခတ်လို့ ။ ထို့အတူ သူ့ရင်ခုန်သံတွေကလည်း ပုံမှန်ထပ်ပိုကာ ခုန်နေသလို ။
"ဖယ် JungKook....ငါ ငါ"
"ညိမ်ညိမ်နေနော် မဟုတ်ရင် ကျွန်တော်ဘာလုပ်မိမယ်မသိဘူး"
ခြိမ်းခြောက်တာပေမယ့် ခြိမ်းခြောက်သည့်ပုံမပေါ် ။ ဒီတိုင်းသတိပေးလိုက်သလို ။ TaeHyung လည်းညိမ်ကျသွားသလို JungKook ရဲ့တင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်ထားသောလက်တို့မှာလည်း အနည်းငယ်ပြေလျော့သွားသည် ။
"ချစ်တယ် Baby Hyung....အများကြီးချစ်တယ်....ကျွန်တော့်အသက်ထပ်ကိုပိုပြီးချစ်တယ်...Baby Hyung မရှိရင်ကျွန်တော်ရူးသွားလောက်တယ်"
နားထဲသို့စိမ့်ဝင်လာတဲ့လေသံတိုးတိုးနှင့်အတူ ပခုံးကခပ်နွေးနွေးအထိအတွေ့ကြောင့် TaeHyung မျက်နှာလေးရဲတက်သွားတာကိုတော့ ညအမှောင်ထုကသာသိပေလိမ့်မည် ။
~ A Boy Named JeonJungKook ~
ဒါလေးကို စာလုံးရေ 6000 နီးပါးတစ်ခါမှမရေးဖူးဘူး....ဖတ်ရတာမဝကြဘူးဆိုတာနဲ့ထိုင်ရေးနေတာ 😁💜
#Zawgyi
"ဘယ္မွာတုန္း မင္းအိမ္က"
"ဟိုး ေရွ႕နားေလးမွာ Baby Hyung"
လူခ်မ္းသာတို႔ေနထိုင္သည့္ရပ္ကြက္မလို႔ လမ္းတို႔ကသန႔္ရွင္းကာ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ႏွင့္ရွိလွသည္ ။ ဝဲစားေလးျပတဲ့ေနရာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အိမ္ကကုန္းတက္နားမွာျဖစ္သည္ ။ ဒီခႏၶာႀကီးတင္ၿပီးတက္ရရင္ေတာ့ သူလွ်ာထြက္ဖို႔သာရွိသည္ ။ အေနာက္ကဟာေလးကလည္း သူ႔ခါးကိုဖက္ထားတာမ်ားေတာက္တဲ့က်လို႔ ။ ကြာကိုကြာမလာ ။
TaeHyung အားတင္းကာကုန္းတက္ကိုတေ႐ြ႕ေ႐ြ႕တက္ေနတုန္း စက္ဘီးေလးကေပါ့ပါးသြားတာမလို႔ အေနာက္ကိုလွည့္လိုက္ေတာ့ ဟိုဟာေလးကစက္ဘီးေပၚမွာမရွိေတာ့ ။
"Baby Hyung ေလးပင္ပန္းေနမွာစိုးလို႔ ဟီးဟီး"
တစ္လမ္းလုံးအားမနာလွ်ာမက်ိဳးတက္စီးလာၿပီးမွ အပိုးမေသမ်က္ႏွာႏွင့္ ေျပာင္စပ္စပ္လာလုပ္ေနေသးသည္ ။
အျမင္ကပ္စြာမ်က္ေစာင္းထိုးေတာ့ fly kiss ျပန္ေပးတဲ့သူ ။ တကယ္ပါ ဒီဟာေလးကိုဆလံသေနၿပီ ။
TaeHyung စက္ဘီးေပၚကေနဆင္းလိုက္ၿပီးတြန္းသြားရန္ျပင္လိုက္ေတာ့ ေဘးကေနသူ႔ခါးကို႐ုတ္တရက္လာဖက္တဲ့ဟာေလး ။
"ဟ ဘာလုပ္တာလဲ ဖယ္ဖယ္"
ပိုင္စိုးပိုင္နင္းခါးကိုလာဖက္ေတာ့ သူ႔မွာစက္ဘီးတစ္ဖက္နဲ႔မလို႔ အားရပါးရဖယ္ခ်လို႔မရ ။ သူကစက္ဘီးေလးတြန္းရင္း အဲ့ဝဲစားေလးကသူ႔ခါးကိုဖက္ထားၿပီးေဘးကေနအတူပါလာေတာ့ မသိရင္ေစာင္ရမ္းေတြ႐ိုေနတဲ့အတြဲႀကီးလိုလို ဘာလိုလို ။ အမေလး ဒါမ်ိဳးေတြ ၾကက္သီးထလြန္းလို႔ ။
"ေဟ့ ဖယ္လို႔"
"႐ုန္းမေနနဲ႔ေနာ္ အာဘြားေပးပစ္မွာ"
အာဘြားေပးပစ္မွာဆိုေတာ့ ၿငိမ္က်သြားတဲ့ သူ႔အကိုေသးေသးေလး ။ ဒါမ်ိဳးေတာ့ေၾကာက္တတ္သား ။ မႈန္ကုပ္ကုပ္ မေက်မခ်မ္း႐ုပ္ႏွင့္ ပါလာတဲ့သူ႔အခ်စ္ကေလး ။ အသည္းယားလြန္းလို႔ အာဘြားေတြတသီႀကီးကိုေပးခ်င္ေနတာ ။
"ကဲ ေရာက္ၿပီဗ်ာ"
က်ယ္ဝန္းတဲ့ၿခံႀကီးေရွ႕တြင္ရပ္တန႔္လိုက္တဲ့ေျခေထာက္ေတြေၾကာင့္ TaeHyung ပါရပ္လိုက္သည္ ။ အိမ္ႀကီးကိုၾကည့္ရင္း TaeHyung ေလးခမ်ာ ပါးစပ္အေဟာင္းသား ။ ၿခံထဲတြင္အရိပ္ရတဲ့သစ္ပင္ႀကီးေတြလည္းရွိၿပီး အိမ္ကေလးမွာေႏြးေႏြးေထြးေထြးလည္းရွိသလို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းလည္းရွိလွသည္ ။ ဒီေကာင္ေလး ဒါေတြေၾကာင့္လည္း ဘယ္သူကိုလူမထင္ပဲ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနတာေနမည္ ။
"Baby Hyung ဝင္မယ္ေလ"
"မင္း ငါ့ကို အဲ့လိုေခၚတာျပင္ေနာ္....လူႀကီးေတြရွိတယ္မလား မင္းကအရွက္မရွိလို႔မရွက္ေပမယ့္ ငါရွက္တယ္"
"အင္းပါ အင္းပါ မေခၚဘူး"
လြယ္လြယ္ကူကူကတိေပးလာတဲ့ဟာေလးကိုသူမယုံခ်င္ေပမယ့္ အင္တင္တင္နဲ႔သာအိမ္ထဲဝင္လာလိုက္ရသည္။
စက္ဘီးေလးကို ၿခံထဲကသစ္ပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္တြင္ရပ္ထားကာ ထိုဝဲစားေလးေနာက္ကေနလိုက္လာလိုက္သည္ ။ အိမ္ကအလြန္အမင္းႀကီးမားေနတာကတစ္ေၾကာင္း သူစိမ္းအိမ္ျဖစ္တာကတစ္ေၾကာင္းမလို႔ ရင္ေတြနည္းနည္းေတာ့တုန္ေနမိသည္ ။
"Omma ေရ omma....သားျပန္ေရာက္ၿပီ....omma သားမက္ေလးပါ ပါလာတယ္ဗ်ာ"
ေသာက္သံၿပဲႀကီးနဲ႔သားမက္ဆိုတဲ့အသံႀကီးေၾကာင့္ TaeHyung မွာဘယ္ေျပးပုန္းရမလဲမသိေတာ့ ။ ဒီဟာေလးကေလ ေသာက္က်င့္ကိုမေကာင္းဘူး ။ ခုနက Baby Hyung လို႔မေခၚဘူးလို႔ေျပာတာ ဒါ့ေၾကာင့္ကိုး။
ခဏၾကာေတာ့အိမ္ထဲကထြက္လာတဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာအမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ေယာက္ ။ ထည္ဝါခန႔္ညားတဲ့အသြင္အျပင္ မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းေတြေၾကာင့္ JungKook အေမမွန္းသိလိုက္သည္ ။ ထိုအန္တီႀကီးမွာ သူ႔ကိုျမင္သည္ႏွင့္ အႏွစ္ႏွစ္အလလေဝးကြာေနတဲ့သားေလးကိုအခုမွေတြ႕ရသလို ကိုေျပးဖက္ကာခ်စ္မဝျဖစ္ေနေတာ့သည္ ။
"ဟယ္ ခ်စ္စရာေလးေတာ္....ဒါကသားေလးေျပာတဲ့ omma သားမက္ေလးေပါ့....အာဂူး...ငါ့သားက တယ္အေ႐ြးေတာ္တာပဲ....ၾကည့္ပါဦး အ႐ုပ္ေလးလိုပဲ"
"ဟို ဟို မ မဟုတ္"
ထိုသားအမိႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ၾကားတြင္ သူ႔ရဲ႕စကားလုံးေလးေတြဟာ အရာမထင္စြာ ေလထုထဲလြင့္ခနဲ ကြယ္ေပ်ာက္သြားသည္ ။
"ဟဲဟဲ omma ရဲ႕သားပါဗ်ာ....ဒီေလာက္ေတာ့ရွိတာေပါ့"
TaeHyung မွာ ရပ္ေနရာကေန အေငြ႕ျပန္ေပ်ာက္ကြယ္သြားခ်င္ေတာ့သည္ ။ ဘယ္တုန္းကဘာေတြ ဘယ္လိုေျပာထားလဲမသိ ။ သူ႔ကိုျမင္တာနဲ႔သားမက္ေလးဆိုၿပီးေတာင္ေျပးဖက္သည္ ။
"ဟို ၁၀၉/၁၁၀ အခုမွျပန္ေရာက္လာၿပီး ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ"
အသံေတြၾကားလို႔အိမ္ထဲက JungKook အေဖထြက္လာသည္ထင္သည္ ။ ၁၀၉/၁၁၀ ဆိုတဲ့စကားမွာ သူဟာအူကိုတက္လို႔ ။ ရီခ်င္တာကိုမနည္းထိန္းထားရသည္ ။ အေဖျဖစ္သူထြက္လာေတာ့ ဇက္ပုသြားတဲ့ဟာေလးေၾကာင့္ သူရီခ်င္မိသည္ ။ ေလာကမွာဒီဟာေလး ေၾကာက္တဲ့သူရွိေသးသားပဲ ။
သူ႔ေရွ႕မွာ ၁၀၉/၁၁၀ လို႔အေခၚခံလိုက္ရလို႔ထင္သည္ မ်က္ႏွာကစူပုပ္ပုပ္ ။
"ဧည့္သည္ပါလာတာကို အိမ္ထဲမေခၚပဲ အိမ္ေရွ႕မွာဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ"
"လာ ေကာင္ေလး အိမ္ထဲဝင္"
JungKook ကိုသာေလသံမာမာဆိုေပမယ့္ သူ႔ကိုေတာ့ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေျပာကာ အိမ္ထဲဝင္ခိုင္းသည္ ။
"ဟုတ္ကဲ့ပါခင္ဗ်"
JungKook အေမျဖစ္သူကေတာ့သူ႔ကိုဖက္ထားတာလႊတ္ကိုမလႊတ္ေတာ့ ။ အိမ္ထဲဝင္လာတာေတာင္ဖက္ၿပီးဝင္လာသည္ ။
"သားတို႔ခဏေလးေနာ္....omma အေအးသြားေဖ်ာ္ေပးမယ္"
"ဟုတ္ကဲ့ omma"
"ဟို ကြၽန္ေတာ္မေသာက္ေတာ့ဘူး"
"ဘာေတြအားနာေနတာလဲ Baby Hyung ရယ္...ေနာက္ဆိုလည္း Baby Hyung omma ျဖစ္လာေတာ့မွာပဲကို"
" JungKook"
ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္ေခၚလိုက္ၿပီး သူ႔ရဲ႕အရွက္သည္းေနတဲ့မ်က္ႏွာကို စပ္ၿဖဲၿဖဲနဲ႔ၾကည့္ေနတဲ့မ်က္ခြပ္ႀကီးကိုပဲပိတ္ထိုးလိုက္ခ်င္တာ။ အဲ့ေလာက္ေတာင္ အရွက္မရွိရလားဆိုၿပီး ။ အဲ့အသုံးအႏႈန္းႀကီးကို လူႀကီးေတြေရွ႕ေခၚေတာ့ သူကပါ အလိုတူအလိုပါ ခ်စ္ေနတဲ့ပုံ ။ ငုတ္တုတ္ထိုင္ၿပီး ဖင္ေစာင့္သာေသခ်င္ေတာ့သည္ ။
JungKook အေမကသူတို႔ႏွစ္ေယာက္ခ်စ္ၾကည္ႏူးတစ္တီတူးေနသည္ထင္ကာ ခ်စ္မဝသည့္အၿပဳံးႀကီးႏွင့္ၾကည့္ၿပီး ထြက္သြားေလေတာ့သည္ ။
Mr.Jeon မွာသားျဖစ္သူေခၚလာတဲ့ေကာင္ေလးကို မသိမသာအကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ ႐ုပ္ရည္သြင္ျပင္ကေတာ့အျပစ္ဆိုစရာမရွိ ။ အေျပာအဆိုကလည္း ေအးေအးေဆးေဆးပဲမလို႔ ဘာမွေတာ့သိပ္ၿပီးမေျပာခ်င္ ။ အရင္ကတြဲေနတယ္ဆိုတဲ့သတင္းေတြ ပလူပ်ံၾကားေနရေပမယ့္ အိမ္ထိပါလာတဲ့သူတစ္ေယာက္မွမရွိ ။ ဒီေကာင္ေလးကိုက်မွ အိမ္ထိေတာင္ေခၚလာၿပီး သားမက္ဆိုတဲ့အထိေျပာေနၿပီဆိုေတာ့ အတည္ျဖစ္ေလာက္မည္ ။
"မုန႔္စားၿပီးမွစာသင္ေပးေနာ္ Baby Hyung ေလး"
"ေအာ္ အင္းအင္း"
လူႀကီးေရွ႕မွာမလို႔သာအလိုက္ထိုက္ေျပာေနတာ အျပင္မွာဆို ဒီေကာင္ေလး ေရွ႕သြားႏွစ္ေခ်ာင္းကြၽတ္တာၾကာေနၿပီ ။
"Appa ဟိုေလ...ကြၽန္ေတာ္တို႔ အခန္းထဲသြားေတာ့မယ္ေနာ္...omma ကိုကြၽန္ေတာ့္အခန္းထဲပို႔ေပးလို႔"
"မင္းကဖေအကိုျပန္ခိုင္းစားတာလား"
"ဟဲဟဲ မဟုတ္ရပါဘူး....သြားၿပီေနာ္ appa"
သူ႔လက္ကိုဆြဲလာၿပီး အေပၚထပ္ကိုတက္လာတဲ့ဒီဟာေလးေနာက္ သူ႔ဟာအေတာင့္လိုက္ေလးပါလာခဲ့သည္ ။
တြန္းဖြင့္လိုက္ေသာ တံခါးခ်ပ္အေနာက္ကႀကီးမားေသာအခန္းက်ယ္က်ယ္ ။ အခန္းထဲဝင္ဝင္ခ်င္း ျမင္လိုက္ရတဲ့ ဗီႏိုင္းႀကီးေၾကာင့္ သူ႔မွာမ်က္လုံးအျပဴးသား ။ ဒါ သူနဲ႔ဟိုေကာင္ေလးရဲ႕ conversation ႀကီး ။
"Baby Hyung ထိုင္ေလ"
"နံရံကဟာႀကီးကဘာလဲ"
"ဗီႏိုင္းေလ Baby Hyung ေရ...မသိတာလည္းမဟုတ္ပဲနဲ႔"
"မင္းဘိုးေအ...ဗီႏိုင္းေတာ့ငါသိတာေပါ့...ျဖဳတ္ထားစမ္းပါ အဲ့တာႀကီး"
"ျဖဳတ္စရာလား....ခ်စ္လို႔ ခ်ိတ္ထားတာကို...ခဏေလးဗ်ာ...အက်ႌလဲလိုက္ဦးမယ္"
ေျပာေျပာဆိုဆို အက်ႌေတြကိုဆြဲခြၽတ္လိုက္ေတာ့ အၾကည့္လႊဲရတဲ့သူက သူပင္ ။ ေက်ာျပင္က်ယ္က်ယ္က မိန္းကေလးေတြမ်က္ႏွာအပ္ကာေပြ႕ဖက္ခ်င္မည့္အရာတစ္ခုေပမယ့္ သူကေတာ့ အဆုတ္ကြာတဲ့အထိ တဘုန္းဘုန္းထုခ်င္ေနသည္ကလြဲၿပီး က်န္တာမသိ ။
တီရွပ္တစ္ထည္ကိုစြပ္ခနဲ ေကာက္ဝတ္လိုက္ၿပီးသူ႔ေဘးမွာဝင္ထိုင္ေလသည္ ။
"Baby Hyung"
"မင္းဘိုးေအကို မေခၚနဲ႔ေျပာထားတာနားမလည္ဘူးလား"
"ကြၽန္ေတာ္ဘိုးေအကို မေခၚထားဘူးေလ....Baby Hyung နဲ႔ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ႏွစ္ေယာက္ပဲရွိတာ ဟဲဟဲ"
"ဒီဝဲစားေလး စကားကိုကပ္သီးကပ္သပ္မေျပာနဲ႔....သိပ္ၾကည့္မရေတာ့ဘူး မင္းကို"
"ခ်စ္တဲ့မ်က္လုံးနဲ႔ၾကည့္ပါ Baby Hyung ရယ္....ဝဲစားေလးမ်က္လုံးနဲ႔ၾကည့္ေတာ့ ဝဲစားေလးပဲျမင္မွာေပါ့"
"အား ငါ႐ူးခ်င္လာၿပီ"
"ဘာလဲ ကြၽန္ေတာ့္ကိုခ်စ္လြန္းလို႔လား အဟဲ"
မ်က္ႏွာေျပာင္ခ်က္ကစိန္ကိုပလက္တီနမ္ကြပ္ထားသလို လက္လက္ကိုထလို႔ ။ ေျပာလည္း နာတတ္တဲ့အမ်ိဳးထဲမပါ ။ ေျပာရင္းနဲ႔သူပဲေသြးေဆာင့္တက္ပီး ေမ့လဲခ်င္သည္ ။
"ကဲ စာကဘာေတြနားမလည္ဘူးလဲ ျပ"
"အမ်ားႀကီးပဲ ဘာေတြမွန္းကိုမသိဘူးဗ်ာ"
စာအုပ္ေတြထုတ္ေပးရင္း ပြစိပြစိႏွင့္မရေၾကာင္းေရ႐ြတ္ေနေသးသည္ ။ သူ႔ေၾကာင့္ဖ်ားသြားတာမလို႔သာ ျပန္ျပေပးတာ ။ မဟုတ္ရင္ KimTaeHyung တို႔ကအီးေတာင္လွည့္မေပါက္ ။
JungKook တစ္ေယာက္လက္ကစာအုပ္ထုတ္ေနရင္း ေခါင္းကိုလည္းအနားမေပး ။ Baby Hyung တစ္ညလုံးမျပန္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲသာ အႀကိတ္အနယ္ကိုစဥ္းစားေနသည္ ။ အႀကိတ္အနယ္စဥ္းစားေနရင္း ျဖတ္ခနဲထြက္လာတဲ့အႀကံေသးေသးေလး။
"ေရာ့ စာအုပ္ေတြ Baby Hyung"
"ဟင္ အမ်ားႀကီးလား"
"ဟုတ္တယ္ Baby Hyung ေရ....YoonGi ေလ ဘာမွကိုကူးေပးမထားဘူး ဟင္း"
သက္ပ်င္းေလးခ်ကာ မ်က္ႏွာကမႈိင္ေတြေတြႏွင့္႐ုပ္ကိုအမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာင္းၿပီးတတ္လည္းတတ္ႏိုင္လြန္းသည္ ။
TaeHyung တစ္ေယာက္မသိလိုက္သည္က YoonGi မွာ ရွိသမွ်စာကိုကူးေပးထားၿပီး JungKook ကလည္းEng စာကိုျပန္သင္စရာမလိုေအာင္နားလည္တယ္ဆိုတာကိုပင္ ။
"ဘယ္ကစသင္မလဲ"
"Eng စာကပဲစလိုက္မယ္ Baby Hyung"
"အင္း အင္း မင္းလြတ္သြားတဲ့အခန္းကိုျပ"
JungKook မွာအမွန္တကယ္ဘယ္နားလြတ္သြားလည္းမသိ ။ ေတြ႕တဲ့စာမ်က္ႏွာတစ္႐ြက္ကိုသာ ေကာက္လွန္ေပးလိုက္သည္ ။
"အမ္ ဒါေလးကိုျပန္သင္ေပးရမွာလား"
TaeHyung ကစာ႐ြက္ကိုအျပန္အလွန္လွန္ၾကည့္ရင္းဆိုသည္ ။
"ဟုတ္တယ္ေလ Baby Hyung"
"ေအာ္ ေအးပါ ေအးပါ"
စာသင္ဖို႔ Hyung ကစာ႐ြက္ေလးေတြ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္လုပ္ေနတုန္း မုန႔္ပန္းကန္ေတြယူၿပီးအခန္းထဲဝင္လာတဲ့ omma ။
"သားတို႔ မုန႔္စားလိုက္ဦး....ၿပီးမွစာသင္ေနာ္....အခုမွေက်ာင္းကလာၾကတာဆိုေတာ့ ဗိုက္ဆာေနမယ္"
"ဟုတ္ ေက်းဇူးပါအန္တီ"
"ကဲ Baby Hyung ဗိုက္ဆာေနမွာေပါ့ မုန႔္စားလိုက္ဦးေနာ္...ကြၽန္ေတာ္ omma ဆီခဏလိုက္သြားလိုက္ဦးမယ္"
"အင္း အင္း ျမန္ျမန္ျပန္လာ"
"အင္းပါ....ခဏမေတြ႕ရင္မေနႏိုင္တာကြၽန္ေတာ္သိပါတယ္...ခ်က္ခ်င္းျပန္လာမယ္ေနာ္ ႁပြတ္ ႁပြတ္"
"ဒီဟာေလး"
သူဘယ္ေလာက္ပဲႀကိမ္းႀကိမ္း JungKook ကေတာ့အခန္းထဲကထြက္သြားၿပီျဖစ္သည္ ။ JungKook ထြက္သြားလို႔ စားပြဲေပၚကမုန႔္ေလးေတြကိုယူစားေတာ့ ခ်ိဳခ်ိဳစိမ့္စိမ့္ေလးေတြလည္းပါသလို ခါးခါးေလးေတြလည္းပါသည္ ။ ေခ်ာကလက္နဲ႔လုပ္ထားတဲ့ခါးသက္သက္မုန႔္ေလးေတြဖယ္ထားၿပီး TaeHyung မွာ strawberry cheese ကိတ္ခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြကိုပဲေ႐ြးစားပစ္လိုက္သည္ ။ ေန႔လည္ကတည္းကထမင္းပဲစားၿပီး ဆရာမခိုင္းထားတာကိုလုပ္ေနရတာမလို႔ ဗိုက္ကလည္းဆာေနသည္ ။
.
.
"omma ေရ....omma"
"ေျပာေလ သားေလး ဘာလိုခ်င္လို႔လဲ"
"ဟိုေလ ဒီေန႔ဟင္းေတြအမ်ားႀကီးခ်က္ထားေပးေနာ္...Baby Hyung ကမျပန္ေတာ့ဘူးတဲ့"
"အမေလး ဟုတ္ပါၿပီရွင္....ဒီက omma လက္ရာကိုစြဲသြားၿပီး သားေကာင္ေလးအိမ္ပါမျပန္ခ်င္ေအာင္ျဖစ္သြားေစရမယ္"
"ဒါဆို အားကိုးၿပီ omma ေရ....ကြၽန္ေတာ္စာျပန္သင္လိုက္ဦးမယ္....မဟုတ္ရင္ပြစိပြစိေျပာၿပီးစိတ္ဆိုးေနေတာ့မွာ"
"အမေလး သြားသြား အျဖစ္သည္းေနလိုက္တာ"
"ခ်စ္တယ္ေနာ္ omma အာဘြား"
အိမ္ေပၚကိုျပန္ေျပးတက္သြားတဲ့သူ႔သားငယ္ေလးကိုၾကည့္ၿပီး သူမစိတ္ခ်မ္းသာေနရသည္ ။ ဒီေကာင္ေလးကိုသားေလးေတာ္ေတာ္ျဖစ္ေနရွာတာ သူမသိသည္ ။ ဒါေၾကာင့္လည္း စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ သူမလိုက္ေလ်ာေပးတာ ။ ေကာင္ေလးကလည္းယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းေလးနဲ႔သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ခ်စ္စရာေလးမလို႔ သူမသားေလးအတြက္သိပ္စိတ္မပူေတာ့ ။
.
.
"မင္း ၾကာလိုက္တာ...ငါအိမ္မွာလုပ္စရာေတြရွိေသးတယ္"
"လာပါၿပီဗ်ာ လာပါၿပီဗ်"
"ကဲ အျမန္လာၾကည့္ စာသင္ေတာ့မယ္"
ထိုင္ခုံတစ္လုံးဆြဲလာၿပီးသူ႔ေဘးနားမွာပူးကပ္ၿပီးလာထိုင္တဲ့ဝဲစားေလး ။ တကယ္ အသားမယူရရင္ကိုမေနႏိုင္တာ ။
"ဟိုဘက္တိုး အီၾကာေကြးလိုအဲ့ေလာက္ကပ္မေနနဲ႔"
"Baby Hyung အတြက္အခ်စ္ရဲ႕အီၾကာေကြးတို႔ဘာတို႔ေပါ့ ဟဲဟဲ"
"ဆြဲခြာပစ္မွာ အဲ့အီၾကာေကြးကို....မဟုတ္လည္း ကပ္ေၾကးနဲ႔ညႇပ္ခ်ပစ္မွာ"
"ရက္စက္တယ္ေနာ္ ႐ုပ္ေလးကေခ်ာရဲ႕သားနဲ႔"
"မင္းအပူမပါဘူး စာကိုေကာင္းေကာင္းလိုက္ၾကည့္ ေသာက္တလြဲလုပ္ေနရင္ ငါေခါင္းေခါက္မွာ"
"သေဘာရွိပါဗ်ာ"
TaeHyung မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးကာ သင္စရာရွိတဲ့စာကိုသာသင္ရန္ျပင္လိုက္သည္ ။ စာေတြရွင္းလိုက္ အဲ့ဟာေလးကိုၾကည့္လိုက္လုပ္ေတာ့ သာယာယစ္မူးေနတဲ့မ်က္ႏွာႀကီးနဲ႔သူ႔ကိုၿပဳံးၿပဳံးႀကီးၾကည့္ေနတဲ့အၾကည့္ေတြႏွင့္ဆုံသည္ ။
"မင္း စာလိုက္မၾကည့္ဘူးလား"
"ၾကည့္ေနပါတယ္ Baby Hyung ရဲ႕"
TaeHyung စိတ္ထဲမေက်နပ္ေပမယ့္ ဘာမွဆက္မေျပာျဖစ္ ။ စာထဲကိုသာအာ႐ုံျပန္ႏွစ္ၿပီးသင္ေပးေနသည္ ။
Eng စာကိုႏႈတ္ခမ္းတစ္ေထာ္ေထာ္ႏွင့္ရွင္းျပေနသည့္ Baby Hyung ေလးကိုၾကည့္ၿပီး သူဟာပန္းကမာၻထဲေရာက္ေနသလို ။ ႏႈတ္ခမ္းစူစူေလးက အညႇိဳ႕ခံရသလို အၾကည့္တို႔ကိုမခြာႏိုင္ ။ အဲ့ႏႈတ္ခမ္းေတြကို အနမ္းႏုႏုတို႔ေခြၽခ်င္စိတ္တို႔ကလည္းထိန္းမရ သိမ္းမရ ။
.
.
နားမလည္လိုက္ျပန္ရွင္းလိုက္ႏွင့္အခ်ိန္ေတြဟာကုန္လို႔ကုန္မွန္းမသိ ။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ စိတ္ထဲမွာကိုယ့္ကိုပဲစိုက္ၾကည့္ေနသလိုခံစားရလို႔ ေနာက္တစ္ေခါက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခုတစ္ေခါက္လည္းသူ႔ကိုၾကည့္ေနတုန္း ။ ဒီတစ္ခါလည္း ေစာနကအတိုင္းၾကည့္ေနဆဲ ၾကည့္ေနၿမဲမလို႔ ဒီေလာက္ဆို TaeHyung သိလိုက္ၿပီ ။
* ဂြပ္ ဂြပ္ *
"အီးယား ေသပါပီ"
လက္သံေျပာင္လွတဲ့ Baby Hyung ရဲ႕ေခါက္ခ်က္ ။ နဖူးေလးပြတ္ကာ Baby Hyung မ်က္ႏွာေလးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ခုံးေလးႏွစ္ခုဟာအလိုမက်စြာစုက်ဳံ႔ေနၿပီျဖစ္သည္ ။
"ကဲ စာလိုက္မၾကည့္ခ်င္ဦး"
"အရမ္းမေခါက္နဲ႔ Baby Hyung ရဲ႕....ကြၽန္ေတာ္ ေခ်ာင္သြားရင္ Baby Hyung ပဲအဆံေခ်ာင္ရမွာ...ေယာက္်ားကိုေကာင္းေကာင္းမယူခ်င္ဘူးလား ေျပာ....လူအမ်ားႀကီးရွိတဲ့ မဂၤလာခန္းမထဲ က်ပ္မျပည့္တဲ့ေကာင္ကိုအနမ္းေပးခ်င္လို႔လား"
"ယိ ယိ ငါကမိန္းမယူမွာ"
"အာ့ဆို သတို႔သမီးဝတ္စုံဝတ္ရမွာေပါ့ ဟဲဟဲ"
"အခြပ္ေျပာင္တာရပ္....ငါမ်က္ႏွာႀကီးမွာစာေတြကပ္ထားလို႔လိုက္ၾကည့္ေနတာလား ဟမ္...ငါ့မ်က္ႏွာက Text book ႀကီးလား"
"စာေတြကစိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္းဘူးေလ...Baby Hyung မ်က္ႏွာေလးပဲစိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းတာ"
"ယိ့လား....အခ်ိန္ေတြပုပ္ကုန္ၿပီ....ေတာ္ၿပီ ငါျပန္ေတာ့မယ္"
"ေမွာင္ေနၿပီ အျပင္မွာ"
TaeHyung အခ်ိန္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ 8 နာရီေတာင္ထိုးခ်င္ေနၿပီ ။ အခ်ိန္ေတြလည္းေတာ္ေတာ္လင့္ကုန္ၿပီမလို႔ အိမ္ကိုအျမန္ျပန္ရေတာ့မည္ ။
"ငါျပန္ေတာ့မယ္"
"ျပန္ရဲလို႔လား"
အစမရွိ အဆုံးမရွိေမးခ်လိုက္တာမလို႔ TaeHyung စိတ္ထဲေလးလံသြားရသည္ ။
"ဘာလို႔မျပန္ရဲရမွာလည္း"
"အင္း သတိထားျပန္ဦးေနာ္ Baby Hyung....လမ္းထိပ္ကေတာ့နည္းနည္းေတာ့နာမည္ႀကီးတယ္"
JungKook ရဲ႕စကားေၾကာင့္ အခန္းအျပင္လွမ္းမယ့္ TaeHyung ေျခလွမ္းေလးေတြဟာတိခနဲရပ္တန႔္သြားသည္ ။ ထိုပုံစံကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ထဲႀကိတ္ေပ်ာ္ေနသူက JungKook ။ မ်က္ႏွာေသႏွင့္ဆက္ဖိန႔္မွရမည္ ။
"ဘာ ဘာနာမည္ႀကီးတာလဲ"
"ဟိုေျခာက္ ဒီေျခာက္ေပါ့ Baby Hyung ရယ္"
"သ သရဲလား"
"အြန္း....Baby Hyung လာတုန္းကျမင္တဲ့အတိုင္း လမ္းေတြက်ယ္ၿပီးတိတ္ဆိတ္ေတာ့လည္း ဟင္း"
မ်က္ႏွာေသနဲ႔ေျပာေနတဲ့ JungKook ေၾကာင့္ TaeHyung ေၾကာက္လြန္းလို႔ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့ ။ သရဲဆိုေၾကာက္လြန္းတဲ့သူ ။ လူအခ်င္းခ်င္းဆိုမေၾကာက္ ။ ကိုယ့္ကိုဒုကၡလာေပးရင္ သူတစ္ျပန္ကိုယ္တစ္ျပန္ေဆာ္လို႔ရေသးသည္ ။ အခုက မျမင္ရမေတြ႕ရတဲ့ စိတၱဇနမ္ႀကီး ။
"ဟို ငါ့ကို လမ္းထိပ္လိုက္ပို႔ေပးလို႔ရလား"
"ပို႔ေပးခ်င္ေပမယ့္ Baby Hyung ကိုပို႔ၿပီးရင္ ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္းျပန္လာရမွာ....ကြၽန္ေတာ္လည္းေၾကာက္တယ္"
"ဟာ မင္းကလည္း လုပ္ပါကြာ ေနာ္ လိုက္ပို႔ေပး"
"ဟင္အင္း ကြၽန္ေတာ္လည္းေၾကာက္တယ္"
သူမေတာင္းဆိုေတာင္အတင္းအဓၶလုပ္ေနက်လူဟာ အခုေတာ့ ေတာင္းဆိုတာေတာင္မလုပ္ေပးေတာ့ ။
"ေအး မင္းစိတ္ဓာတ္ပဲ"
"ကြၽန္ေတာ္လည္းအသည္းငယ္တတ္လို႔ပါ Baby Hyung ရယ္"
"ရတယ္ ငါ့ဘာသာျပန္မယ္"
ပါးစပ္ကသာ မခံခ်င္စိတ္ႏွင့္ျပန္မယ္ေျပာေနတာ လူကဒူးေတာင္တဆတ္ဆတ္တုန္ခ်င္ေနၿပီ ။
တကယ္ႀကီးထြက္သြားဖို႔လုပ္ေနတာမလို႔ JungKook တစ္ေယာက္ပ်ာပ်ာသလဲျဖစ္ရၿပီ ။ သို႔ေပမယ့္ မ်က္ႏွာအမူအယာပ်က္ရင္ Baby Hyung သိသြားမွာ ။ ဖို႔ေၾကာင့္ မ်က္ႏွာကိုအသိသာေအာင္ထိန္းရင္းဆက္ဖိန႔္ရေတာ့သည္ ။
"အဟမ္း Baby Hyung ကိုပိုေျခာက္တာေတာ့ မဟုတ္ေပမယ့္ အဲ့မွာအေျခာက္ခံရတဲ့သူေတြကေလ ဒါေခ်ာင္သြားတဲ့သူမ်ားတယ္"
ေခါင္းကိုတစ္ေထာက္ေထာက္ႏွင့္ထိုးျပတဲ့ဟာေလးေၾကာင့္သူပိုေျခာက္ျခားသြားရသည္ ။ ေခ်ာင္သြားလို႔မျဖစ္ေသးဘူး ။ သူငယ္ငယ္ေလးရွိေသးတာ ။ တစ္အိုးတစ္အိမ္ထူေထာင္ရဦးမွာ ။ သူဘဝေလွ်ာက္လမ္းရမွာေတြလည္းရွိေသးတယ္ ။
"မင္းလိုခ်င္တာ ဝယ္ေပးမယ္ေလ....လမ္းထိပ္ေလးပဲလိုက္ပို႔ေပးေနာ္ ေနာ္ ေနာ္"
မျမင္စဖူးျမင္လိုက္ရတဲ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလး ။ JungKook တစ္ေယာက္ရယ္ခ်င္စိတ္ကိုမနည္းမ်ိဳသိပ္ေနလို႔ အတြင္းေတာင္တက္ခ်င္ေနၿပီ ။
"မလိုက္ဘူးဗ်ာ....omma ပဲဝယ္ခိုင္းလိုက္ေတာ့မယ္"
"ဝဲစားေလး ဝဲစားေလး ေသာက္က်င့္ကိုမေကာင္းဘူး"
TaeHyung ငိုမဲ့မဲ့ေလးႏွင့္ဘာလုပ္ရမွန္းလည္းမသိေတာ့ ။
"ဒီလိုလုပ္ေလ Baby Hyung"
TaeHyung ကဘာလဲဆိုေသာပုံစံႏွင့္လွည့္ၾကည့္ေတာ့ JungKook ကဝမ္းသာအားရေက်နပ္ပီတိျဖစ္စြာစကားဆက္ရန္ျပင္သည္ ။
"ဒီည ဒီမွာအိပ္လိုက္ေလ"
"ဟမ္ မအိပ္ဘူး ငါအိမ္ျပန္မွာ"
"အင္း Baby Hyung ျပန္ရဲရင္ျပန္ေပါ့....ကြၽန္ေတာ္ကအေကာင္းဆုံးအႀကံေပးတာေနာ္....ကြၽန္ေတာ္နဲ႔တစ္ညအိပ္လိုက္လို႔ဘာမွျဖစ္မသြားဘူး"
"မင္းစကားကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္းေျပာ...ငါပိတ္တီးပလိုက္မယ္"
"ကြၽန္ေတာ္က႐ိုး႐ိုးသားသားေျပာတာပါ Baby Hyung ရယ္....႐ိုးသားႀကိဳးစားတဲ့ဖိုးေဂ်ာင္ဂုေလး ေပါ့ ဟဲဟဲ"
JungKook ရဲ႕ဆံပင္ေတြကအေၾကေကာက္ အတိုမလို႔ ေဘးသို႔ခပ္ဖြားဖြားထြက္ေနတာေတြကိုသာ ေဆာင့္ဆြဲၿပီး လုပ္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္ ။ တမင္လိုက္မပို႔ေပးမွန္းသိသည္ ။ အဲ့တာေၾကာင့္လည္း ကတုံးျဖစ္တဲ့အထိ လိုက္မပို႔ေပးရေကာင္းလားဆိုၿပီး တစ္ေမႊးမက်န္ဆြဲႏုတ္ပစ္ခ်င္ေနတာ ။ အခုအေျခအေနနဲ႔ဆို ဒီဟာေလးကလိုက္ပို႔မယ့္ပုံမရွိ ။ သူကိုယ္တိုင္လည္းမျပန္ရဲ ။ မနက္ျဖန္လည္းေက်ာင္းကပိတ္တာပဲမလို႔ ဒီအိမ္မွာတစ္ညအိပ္ဖို႔ပဲဆုံးျဖတ္လိုက္ရသည္ ။
"မနက္အေစာျပန္မွာေနာ္ ငါ"
"အာ ဟုတ္ၿပီဗ်ာ....Baby Hyung ေလးကစဥ္းစားတတ္သားပဲ အဟဲ"
"ေရမိုးခ်ိဳးဦးေလ....တစ္ေန႔လုံးဝတ္ထားတဲ့အက်ႌေတြမလား ညီးစိစိျဖစ္ေနမွာေပါ့"
"ငါကဘာအဝတ္ကိုသြားလဲရမွာလဲ"
"ကြၽန္ေတာ္တစ္ေယာက္လုံးရွိတာ ဘာေတြေတြးပူေနလဲ Baby Hyung ရဲ႕.....သြား ေရခ်ိဳးစရာရွိတာပဲ သြားခ်ိဳး"
"တပက္ေပးေလ....တပက္မရွိပဲ ေရခ်ိဳးၿပီးငါကဖင္ေျပာင္နဲ႔ထြက္ရမွာလား"
"အဲ့တာေတာ့ Baby Hyung သေဘာ ဟဲဟဲ"
လူယုတ္မာအၿပဳံးနဲ႔မ်က္ခုံးတစ္ပင့္ပင့္လုပ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာႀကီးဆီ လက္သီးေတြပဲပိတ္ေကြၽးခ်င္ေနမိသည္။
"ေရခ်ိဳးခန္းကဘယ္မွာလဲ"
JungKook ကသူ႔အိပ္ခန္းထဲကေရခ်ိဳးခန္းထဲကိုပဲလိုက္ပို႔ေပးသည္ ။
"ဒီထဲမွာ တပက္ေတြရွိတယ္....ေရခ်ိဳးတာကေတာ့ Baby Hyung သေဘာရွိတာနဲ႔"
"အင္းအင္း ထြက္ေတာ့"
"အတူတူမခ်ိဳးခ်င္ဘူးလား"
"မင္းဘိုးေအနဲ႔ခ်ိဳး ငါနဲ႔လာမခ်ိဳးနဲ႔"
"ဟဲဟဲ စတာကို သြားၿပီ သြားၿပီ"
သူ႔ကိုမစရရင္ေနထိုင္သာထိုင္မရွိတဲ့ဟာေလး ။ သရဲေၾကာက္တတ္တဲ့ကိုယ့္အျပစ္နဲ႔ကိုယ္သာမလို႔သာ ညိမ္ေနရေတာ့သည္ ။
ေရခ်ိဳးဆပ္ျပာဆီအနည္းငယ္ကိုလက္ထဲထည့္လိုက္ေပမယ့္ အရွိန္လြန္ကာၾကမ္းျပင္ေပၚသို႔တစ္ခ်ိဳ႕တစ္ဝက္ကဖိတ္စင္သြားသည္ ။ ေရကနည္းနည္းေအးသည္မလို႔ ႏွာေတာင္ေခ်လာၿပီျဖစ္သည္ ။
"ဟပ္ ဟပ္ခ်ိဳး....ေအးတယ္ဟ"
ေရကိုအျမန္ပိတ္ကာ ထြက္ဖို႔ျပင္ေပမယ့္ ပိုက္ကအေရးထဲပိတ္လို႔မရ ။
"ဟာ ဘာျဖစ္တာတုန္း"
TaeHyung တစ္ေယာက္ႀကိဳးစားပန္းစားပိတ္ေနေပမယ့္ ဘာျဖစ္သြားလဲမသိ ။ ေရပိုက္ကက်ပ္ေနေလေတာ့သည္ ။ အဲ့တာမွ ဒုကၡ လူကလည္းေအးေနေခ်ၿပီ။ ဟိုေကာင္ေလးကိုေခၚမွပဲရေတာ့မည္ ။ လူကိုမေခၚခင္အရင္ဆုံး နံရံကပ္ဗီ႐ိုထဲမွ တပက္အႀကီးႀကီးႏွစ္ထည္ကိုယူကာ တစ္ခုကို ေအာက္ပိုင္းမွာပတ္လိုက္ၿပီး အေပၚပိုင္းကို က်န္တစ္ခုႏွင့္လုံေနေအာင္ပတ္လိုက္သည္ ။
"JungKook ေရ JungKook"
"ဗ်ာ ဗ်....ဘာျဖစ္လို႔လဲ Baby Hyung"
"ေရပိတ္လို႔မရလို႔လာပိတ္ေပးဦး"
"လာၿပီဗ်ာ အခုပဲလာၿပီ"
JungKook တစ္ေယာက္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ ေရခ်ိဳးခန္းတံခါးကိုဖြင့္ၿပီး ဝင္လာလိုက္သည္ ။
"ကဲ ဘာေတြပိတ္မရျဖစ္ေနလဲ Bae Baby"
JungKook မွာ ဆပ္ျပာရည္တက္နင္းၿပီး စကားေတာင္မဆုံးလိုက္ပဲ ေခ်ာ္လဲေလေတာ့သည္ ။ ႐ႊီး ခနဲေခ်ာ္လဲသြားသည္ႏွင့္ ကိုင္မိကိုင္ရာလွမ္းကိုင္မိေတာ့ Baby Hyung ပတ္ထားသည့္တပက္စအနားကို ။
ေျပက်သြားသည့္ခါးကတပက္စေလးေၾကာင့္ TaeHyung မ်က္ျပဴးဆန္ျပာႏွင့္ကယက္႐ိုက္ေခ်ၿပီ ။
ေမွာက္ခုံႀကီးလဲေနသည့္ JungKook မွာ ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ဝါးထင္ထင္ျမင္လိုက္ရတဲ့ ေပါင္တံသြယ္သြယ္ႏွင့္အတူျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးတင္ပါးေလးႏွစ္လုံး ။ မက္မြန္သီးေလးလိုလုံးၿပီးနီနီရဲရဲတင္းတင္းေလး ။ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္မေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ေသာ ျမင္ကြင္း ။ ေခ်ာ္လဲၿပီး ခါးက်ိဳးမတတ္ျဖစ္သြားေပမယ့္ ေခ်ာ္လဲရက်ိဳးနပ္တယ္ေျပာရေပမလား ။ စပါးႀကီးေႁမြအညႇိဳ႕ခံရသူလို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေတြေတြႀကီးသာစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္ ။ အခုကေတာ့ မက္မြန္သီးအညႇိဳ႕ခံရတာ ။
TaeHyung မွာ အလန႔္တၾကားႏွင့္အေနာက္ကိုလွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္လုံးအျပဴးသားၾကည့္ေနတဲ့ ဝဲစားေလးေၾကာင့္ အလန႔္တၾကားေအာ္မိေတာ့သည္ ။
"အား အား ကုန္ပါၿပီ ေသနာေလး ႏွာဗူးေလး...အား"
~ A Boy Named JeonJungKook"
သူ႔ Baby Hyung ေလးေတာ္ေတာ္ရွက္သြားရွာမွာ ။ သူလည္းတမင္ရည္႐ြယ္တာမဟုတ္ေပမယ့္ ႐ုတ္တရက္မလို႔ကိုင္မိကိုင္ရာလွမ္းကိုင္မိတာပါ ။
ေရခ်ိဳးခန္းထဲကထြက္လာၿပီးတာႏွင့္ သူေပးတဲ့ Hoddie နဲ႔ေဘာင္းဘီကိုအလ်င္အျမန္ေကာက္ဝတ္ၿပီး ခုံမွာၿငိမ္ၿငိမ္ထိုင္ေနေလသည္ ။
"Baby Hyung....ထမင္းစားမယ္ေလ omma ေခၚေနၿပီ"
"မ မစားခ်င္ဘူး"
"ကြၽန္ေတာ့္ကိုစိတ္ဆိုးေနတာလားဟင္...ကြၽန္ေတာ္ တမင္ရည္႐ြယ္တာမဟုတ္ပါဘူး....မေတာ္တဆ"
"အာ ေတာ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ့"
ခ်ယ္ရီသီးလိုရဲတက္လာတဲ့မ်က္ႏွာေလးဟာ မီးအလင္းေရာင္ထဲမွာအထင္းသား ။
"ကြၽန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္ ေနာ္ ေနာ္ Baby Hyung ခြင့္လႊတ္ေပးေနာ္"
သူ႔ေရွ႕ဒူးေထာက္ကာမ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ဆိုလာတာမလို႔ သူအားေတာင္နာလာသည္ ။ တကယ္လည္းတမင္လုပ္တာမွမဟုတ္တာပဲ ။ သူေပါ့ဆမႈေၾကာင့္ေခ်ာ္လဲတာေတာင္ ျပန္အားနာရဦးမွာ ။
"ထ ထ ငါ့ေၾကာင့္လည္းပါတာပဲ ဘာမွမျဖစ္ဘူး"
"ခြင့္လႊတ္တယ္ေပါ့ေနာ္ Baby Hyung"
"ေအးပါ ထေတာ့"
"ခ်စ္လိုက္တာ Baby Hyung ေလးရယ္"
"မင္းႀကီးေတာ္ႀကီလား"
"မဟုတ္ဘူး Baby Hyung ကို"
တကယ္ပါ အခုခ်ိန္ထိေျပာင္ႏိုင္ေသးတဲ့ဟာေလး ။ ခ်စ္တယ္ ဆိုတဲ့စကားကို ဒီေကာင္ေလးနဲ႔ေတာ့မၾကားခ်င္မွအဆုံးၾကားရသည္ ။ သို႔ေပမယ့္ ႐ိုးသြားျခင္းမရွိခဲ့တာေတာ့ သူ႔ကိုယ္သူသတိထားမိသည္ ။
"ဟပ္ ဟပ္ခ်ိဳး"
"အူး အေအးပတ္ေနၿပီလား....ထမင္းစားၿပီး ေဆးေသာက္ထားေနာ္"
"အင္းပါ အင္းပါ...ငါလည္းသူမ်ားအိမ္လာၿပီး ဒုကၡေပးသလိုျဖစ္ေနၿပီ"
"Baby Hyung နဲ႔ပက္သက္သမွ် ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ သုခ"
ဒီတစ္ခါလည္း သူ႔မ်က္ႏွာေလးရွက္ေသြးေတြျဖတ္ေျပးသြားျပန္သည္ထင္သည္ ။ ဒီေကာင္ေလးဟာ သူ႔လိုလူကိုရွက္ေအာင္လုပ္ႏိုင္ေသးတာပဲ ။
.
.
ထမင္းဝိုင္းကိုေရာက္လာေတာ့ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာဟင္းေပါင္းစုံႏွင့္အရံဟင္းေတြေရာ မ်ားျပားလွသည္ ။
"ကဲ သားတို႔ ဗိုက္ဆာၾကေရာေပါ့"
"ဟုတ္ omma....သြားရည္ေတြေတာင္က်လာၿပီ"
ကေလးဆန္စြာ ဗိုက္ေလးပြတ္ၿပီးခုံမွာဝင္ထိုင္တဲ့ JungKook.
"ကဲ ကေလးေတြစားၾကေတာ့"
Omma ကဟင္းရည္ပန္းကန္ႀကီးကိုအလယ္မွာခ်လိုက္ကာ စားလို႔ရၿပီျဖစ္ေၾကာင္းေျပာသည္ ။
"သားေလး ထည့္စားေနာ္....အားမနာနဲ႔"
"ဟုတ္ကဲ့ ေက်းဇူးပါအန္တီ"
JungKook တစ္ေယာက္ကထမဆုံးအသားဟင္းပန္းကန္ထဲအသားဖတ္ တို႔ကိုႏႈိက္လိုက္ေတာ့ Mr.Jeon ျဖစ္သူမွာ ဧည့္သည္ရွိေတာ့လိမၼာခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ဦးခ်မည္ထင္ၿပီးမိန႔္မိန႔္ႀကီးထိုင္ေနေတာ့သည္ ။ ၾကည့္ေနတုန္းမွာပင္အသားဖတ္ေလးဟာ သူ႔ပန္းကန္မွေသြဖယ္ကာ ဟိုေကာင္ေလးပန္းကန္ထဲ ။
ေနာက္ထပ္ ထပ္ႏႈိက္တဲ့အသီးအ႐ြက္ပန္းကန္ ။ ထိုအသီးအ႐ြက္ဟာလည္း ဟိုေကာင္ေလးပန္းကန္ထဲပဲ ။ ေနာက္ထပ္ ဝက္သုံးထပ္သားဟာလည္း ထိုေကာင္ေလးပန္းကန္ထဲပဲ ။ Mr.Jeon တစ္ေယာက္မ်က္ေထာင့္နီႀကီးႏွင့္ၾကည့္ေနသည္ကို JungKook တစ္ေယာက္သတိေတာင္မထားမိ ။
"Hyung ဒါေလးစား....ဒါေလးေရာ...ဒါေလးေရာ"
တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ TaeHyung ပန္းကန္ေလးဟာဟင္းေတြအျပည့္ႏွင့္ထမင္းေတာင္မျမင္ရေအာင္ထိျဖစ္သြားသေလာက္ Mr.Jeon ရဲ႕ပန္းကန္ထဲမွာေတာ့ဟင္းဆိုလို႔ ျဖဳတ္မ်က္စိစာေလာက္ပင္မရွိ ။
TaeHyung တစ္ေယာက္တားေနေပမယ့္ အခုခ်ိန္ထိဟိုထည့္ေကြၽးဒီထည့္ေကြၽးလုပ္ေနတာမရပ္ေသးေပ ။
"JungKook ေတာ္ေတာ့ ရၿပီ"
"ဟမ္ ေတာ္ၿပီလား Baby Hyung"
အခုခ်ိန္ထိဟင္းတစ္ဖတ္မရွိေသးေသာ Mr.Jeon ပန္းကန္ႏွင့္သူ႔ပန္းကန္ကိုယွဥ္ၾကည့္ၿပီးတကယ္အားနာေနရသည္ ။
"အင္း ရၿပီ အရမ္းမ်ားေနၿပီ"
"ဟုတ္ကဲ့ပါဗ်"
JungKook တစ္ေယာက္မွာေတာ့ ထမင္းတစ္ဝိုင္းလုံး TaeHyung တစ္ေယာက္ပဲထိုင္ေနသည္ထင္ရအလား ထိုလူသားတစ္ေယာက္ကိုပဲ ဂ႐ုတစိုက္စိုက္ႏွင့္ကိုျဖစ္ေနေတာ့သည္ ။
~ A Boy Named JeonJungKook ~
"အားပါး ဗိုက္ေတာ္ေတာ္တင္းသြားၿပီ"
TaeHyung ဗိုက္ပူပူေလးကိုပြတ္လ်က္ ခုံမွာထိုင္ေနမိသည္ ။ အိမ္ထမင္း ဟင္းေတြမလို႔စားေကာင္းေကာင္းနဲ႔စားလိုက္မိတာ အင့္နင့္ေနေရာ ။ ဗိုက္ကေလးေတာ့ မ်က္လုံးပါစင္းေနေခ်ၿပီ ။
"အူး အိပ္ခ်င္လာသလိုပဲ"
"JungKook ငါဘယ္မွာအိပ္ရမွာလဲ"
"အိပ္ယာမွာပဲအိပ္ေလ Baby Hyung"
"မင္းကေရာ"
"အိပ္ယာမွာပဲအိပ္မွာေလ"
"ဘာ"
"ဒါပဲရွိတာေလ Baby Hyung ရဲ႕....ဧည့္သည္အခန္းကမရွင္းရေသးဘူး"
"မင္းညာတာမလား"
"သိရဲ႕သားနဲ႔ဘာလို႔ေမးေသးတုန္း ဟီးဟီး"
"ငါ အဲ့မွာပဲအိပ္မယ္"
"ေသာ့က omma ဆီမွာ....omma ကဒီခ်ိန္အိပ္ၿပီ"
"ရတယ္ အဲ့တာဆို ဆိုဖာေပၚမွာပဲ အိပ္မယ္"
"မအိပ္ရဘူး ကုတင္ေပၚအိပ္"
"ဆိုဖာမွာပဲအိပ္မွာ"
"ရတယ္ေလ Baby Hyung ကုတင္ေပၚအိပ္မယ့္နည္းရွိတာပဲ"
JungKook တစ္ေယာက္မွာထိုင္ေနရာကေနထၿပီး ဆိုဖာခုံႀကီးကိုအခန္းအျပင္သို႔တြန္းေ႐ြ႕ေလေတာ့သည္။
"အီး ေ႐ြ႕စမ္းပါဟ"
အားနဲ႔မာန္နဲ႔တြန္းေ႐ြ႕ေနတဲ့ JungKook ပုံၾကည့္ၿပီး TaeHyung လုံးဝကို speechless ျဖစ္သြားရသည္။
ဝုန္းဒိုင္း အုန္းခြမ္းႏွင့္အခန္းျပင္ေရာက္သြားတဲ့ ဆိုဖာႀကီး ။
"ကဲ အိပ္စရာဆိုဖာမရွိေတာ့ဘူး...အားပါး ခါးေတာင္နာလာသလိုပဲ"
"ေခ်ာ္လဲထားတာကို ဘာလို႔ခုံကိုထေ႐ြ႕တာတုန္း"
"Baby Hyung ကအဲ့ေပၚပဲအိပ္မယ္လုပ္ေနတာကိုး"
"အရမ္းနာေနလားခါးက"
"နည္းနည္းပါ Baby Hyung ရယ္ ဘာမွမျဖစ္ဘူး"
"ဒဏ္ျဖစ္ေနမယ္ ေပါ့ေပါ့ဆဆမေနနဲ႔...ေဆးရွိလား လိမ္းေပးမယ္ ငါ့ကိုေပး"
အမယ္ Baby Hyung ေလးကသူ႔ကိုဂ႐ုေတြစိုက္ေနတာ ။ သူကလည္းဒါမ်ိဳးေလးေတြလိုေနတာ ။
"ခဏေလး ကြၽန္ေတာ္ေဆးယူေပးမယ္...Baby Hyung လည္းေသာက္ထားဦး"
ေဆးဗူးေလးယူလာၿပီး ႏွာေစးေနၿပီျဖစ္တဲ့ TaeHyungကိုအရင္ဆုံးေဆးတိုက္သည္ ။ ၿပီးမွ ခါးကိုလူးေပးမယ့္ ေဆးဗူးေလးကိုေပးသည္ ။
"အက်ႌလွန္လိုက္ ငါေဆးလိမ္းေပးမယ္"
JungKook ကအက်ႌကိုအနည္းငယ္မ,တင္ေပးလိုက္ေတာ့ TaeHyung ကေဆးေလးအနည္းငယ္ယူကာ လိမ္းေပးသည္ ။ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေလးေတြရဲ႕ႏူးညံ့တဲ့ထိေတြ႕မႈ ။ အသာအယာႏွိပ္နယ္ေပးမႈေအာက္မွာ သူဟာေလထဲမွာလြင့္ေနတဲ့လိပ္ျပာတစ္ေကာင္လို ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ကေဆးေပးမီးယူ ေတြလိုျဖစ္ေနတာမလို႔ တစ္ေယာက္တည္းႀကိတ္ကာၾကည္ႏူးေနမိသည္ ။
"ကဲ ရၿပီ ငါအိပ္ေတာ့မယ္"
"အင္းအင္း အိပ္ေတာ့ Baby Hyung....ကြၽန္ေတာ္လည္းအိပ္မယ္"
JungKook အိပ္ေတာ့မည္ဆိုလို႔ TaeHyung မွာဖက္လုံးႀကီးကိုအလယ္မွာခ်ထားတာစည္းတားလိုက္သည္ ။
"စည္းေက်ာ္မလာနဲ႔ေနာ္...ေက်ာ္တာနဲ႔ငါပိတ္ထုမွာမင္းကို"
သူမ်ားအိပ္ယာေပၚတြင္ ဗိုလ္က်ခ်င္ေနတဲ့အကိုေသးေသးေလးကိုၾကည့္ၿပီး သူ႔မွာအသည္းေတြကိုယားလို႔ ။ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္သာ ေခါင္းကိုဆတ္ဆတ္ညိတ္ျပလိုက္ေပမယ့္ ဒီဖက္လုံးကိုဖယ္တာေလာက္ကေတာ့ သူ႔အတြက္ ကိတ္မုန႔္စားရသလိုကိုလြယ္လြယ္ေလး ။
ေစာင္ကိုေခါင္းေလးပဲေဖာ္ၿပီး တစ္ကိုယ္လုံးျမႇဳပ္ေနေအာင္ၿခဳံထားတာမလို႔ ေစာင္ပုံထဲကေသးေသးေကြးေကြးေလးမွာ ကိုက္စားခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ကိုခ်စ္စရာေကာင္းေနေတာ့သည္ ။
"ဟပ္ ဟပ္ခ်ိဳး"
ႏွာေခ်သံႀကီးကလည္းလူနဲ႔မလိုက္စြာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ။ အိမ္ေတာင္ၿပိဳမက်တာကံေကာင္း ။ မီးေတြပိတ္လိုက္ၿပီး Baby Hyung ေဘးမွာဝင္လွဲလိုက္ေပမယ့္ အိပ္မေပ်ာ္ေသး ။ Baby Hyung လည္းသူ႔လိုအိပ္မေပ်ာ္ေသးထင္ပါသည္ ။ လႈပ္စိလႈပ္စိႏွင့္ျဖစ္ေနေသးသည္ ။
"ဟပ္ခ်ိဳး"
ဒီတစ္ခါေတာ့ခပ္ႀကိတ္ႀကိတ္ႏွင့္ႏွာကိုေခ်သည္ ။ ၾကည့္ရတာ သူ႔ Baby Hyung ေလးအေအးပတ္ၿပီထင္သည္ ။
JungKook တစ္ေယာက္ၿခဳံထားတဲ့ေစာင္ႀကီးကိုကုတင္ေအာက္ကိုကန္ထုတ္လိုက္ၿပီး ဖက္လုံးကိုပါေျခေထာက္ေလးအသာထိုးထည့္ကာေကာ္ထုတ္ၿပီးဖယ္ရွားပစ္လိုက္သည္ ။
.
.
ေစာင္ထဲလႈပ္စိလႈပ္စိႏွင့္ဝင္လာတဲ့အရာတစ္ခုေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္ဖို႔လုပ္လိုက္ေတာ့ အေနာက္မွေပြ႕ဖက္ခံလိုက္ရတဲ့ခႏၶာကိုယ္ေလး ။
"ဟမ္ JungKook ဘာလုပ္တာလဲ...ဖက္လုံးေရာ"
"ထားလိုက္ပါဗ်ာ... ကြၽန္ေတာ္အကုန္ကန္ထုတ္လိုက္ၿပီ"
"ဟာ ဖယ္ဆို....လူႀကီးေတြျမင္ရင္မေကာင္းဘူး"
"သူတို႔လည္းသိတယ္ ဘာမွစိတ္ပူပါနဲ႔ Baby Hyung ရယ္"
မီးပိတ္ထားေတာ့ အေမွာင္ထဲတြင္ ႏွစ္ေယာက္သားဟာေစာင္တစ္ခုထဲမွာ တိုးတိုးႀကိတ္ႀကိတ္ ။
"ငါမေနတတ္ဘူး ဖယ္လို႔"
"ဟင္အင္း မဖယ္ဘူး....Baby Hyung ေအးေနတာမလား ကြၽန္ေတာ့္ခႏၶာကိုအသုံးခ်ၿပီးအေႏြးဓာတ္ယူ"
"ရတယ္ ငါေစာင္နဲ႔လည္းေႏြးတယ္"
"Baby Hyung ေႏြးလည္း ကြၽန္ေတာ္မေႏြးဘူး"
တကယ္ပါဒီေကာင္ေလးနဲ႔ခက္ေခ်ၿပီ ။ အေနာက္ကေနဖက္ထားလိုက္တာမ်ားတင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ။ အခုမွတကယ့္အီၾကာေကြးျဖစ္ေနၿပီ ။ သူဘယ္ေလာက္႐ုန္း႐ုန္း ထိုသန္မာတဲ့လက္ေတြဟာဖယ္ခြာသြားျခင္းမရွိခဲ့ ။ သူ႔ပခုံးနားမ်က္ႏွာအပ္ထားေတာ့ ပခုံးသားတို႔မွာ ေလေႏြးေႏြးဟာစည္းခ်က္မွန္စြာ႐ိုက္ခတ္လို႔ ။ ထို႔အတူ သူ႔ရင္ခုန္သံေတြကလည္း ပုံမွန္ထပ္ပိုကာ ခုန္ေနသလို ။
"ဖယ္ JungKook....ငါ ငါ"
"ညိမ္ညိမ္ေနေနာ္ မဟုတ္ရင္ ကြၽန္ေတာ္ဘာလုပ္မိမယ္မသိဘူး"
ၿခိမ္းေျခာက္တာေပမယ့္ ၿခိမ္းေျခာက္သည့္ပုံမေပၚ ။ ဒီတိုင္းသတိေပးလိုက္သလို ။ TaeHyung လည္းညိမ္က်သြားသလို JungKook ရဲ႕တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဖက္ထားေသာလက္တို႔မွာလည္း အနည္းငယ္ေျပေလ်ာ့သြားသည္ ။
"ခ်စ္တယ္ Baby Hyung....အမ်ားႀကီးခ်စ္တယ္....ကြၽန္ေတာ့္အသက္ထပ္ကိုပိုၿပီးခ်စ္တယ္...Baby Hyung မရွိရင္ကြၽန္ေတာ္႐ူးသြားေလာက္တယ္"
နားထဲသို႔စိမ့္ဝင္လာတဲ့ေလသံတိုးတိုးႏွင့္အတူ ပခုံးကခပ္ေႏြးေႏြးအထိအေတြ႕ေၾကာင့္ TaeHyung မ်က္ႏွာေလးရဲတက္သြားတာကိုေတာ့ ညအေမွာင္ထုကသာသိေပလိမ့္မည္ ။
~ A Boy Named JeonJungKook ~
ဒါေလးကို စာလုံးေရ 6000 နီးပါးတစ္ခါမွမေရးဖူးဘူး....ဖတ္ရတာမဝၾကဘူးဆိုတာနဲ႔ထိုင္ေရးေနတာ 😁💜