ZAWGYI
"ဟ...ဟို..."
Jungkook နဲ႔ Hoseok ေပါက္စသဖြယ္ႏွစ္ေယာက္
အား ျခံေရွ႕ထိလိုက္ပို႔ေပးၿပီး ကားေပၚျပန္တက္ဖို႔
လုပ္ေနတုန္း အေနာက္က Seokjin ရဲ႕အသံေၾကာင့္ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ၾကသည္။
"ဘာလဲ"
"ေက်း...ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ေျပာခ်င္လို႔ပါ"
"မလိုပါဘူး....ခင္ဗ်ားအေဖဆီက အဆက္အသြယ္
ရရင္သာ က်ဳပ္တို႔ကိုေျပာ...သြားမယ္ အတြင္းေရးမႉး Jung..."
Seokjin ကိုၾကည့္ေျပာေနရင္း ေဘးက Hoseok ကိုေျပာေပမယ့္ စကားျပန္မလာတာေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ Seokjin ေဘးက ေသးေသးဂ်ပုေလးနဲ႔ အၾကည္စိုက္ေနေလရဲ႕..
တစ္ေယာက္က စိုက္ၾကည့္လိုက္ တစ္ေယာက္က ရွက္ရယ္ရယ္ရင္း ေခါင္းငံု႔သြားလိုက္နဲ႔...
ဟက္...ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ေနတာပဲ...
"Yah....Hoseok Hyung...."
"ဗ်...ဗ်ာ CEO...."
သူေအာ္လိုက္ေတာ့ အထိတ္တလန္႔နဲ႔ ထထူးသည္။
"သြားမယ္လို႔...."
"Arr...Nae....ဟို...ဒီက...ကၽြန္ေတာ္တို႔သြားလိုက္ပါဦးမယ္ေနာ္"
"Nae...."
Hoseok စိတ္ထဲမွာေတာ့ Jeon Jungkook ကို ေမတၱာပို႔ေနေလရဲ႕....ငမ္းတာေတာင္ ေကာင္းေကာင္း
မငမ္းရဘူး....ေနာက္တစ္ေခါက္ေတြ႕မွ နာမည္ေလး
ေမးေတာ့မယ္လို႔ သူဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။
"Seokjinnie...."
Jungkook နဲ႔ Hoseok ကားေပၚတက္ေနတုန္း ျခံတံခါးဖြင့္သံၾကားလို႔ Seokjin တို႔လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ...
"ဟင္....Tae...ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး...."
"ကၽြန္ေတာ္စိတ္ပူေနတာ....Hyung ျပန္မေရာက္
ေသးဘူးဆိုၿပီး joonie ဖုန္းဆက္လို႔...."
"ဒီေန႔ Night duty ဆို....."
"စိတ္ပူလြန္းလို႔...တျခားတစ္ေယာက္နဲ႔ Duty ခ်ိန္းခဲ့တာ...ခဏေနျပန္သြားရမွာ"
"Namjoon က အလုပ္ရႈပ္ေအာင္လို႔ကြာ...."
"ဘာလို႔ ၾကာေနတာလဲ"
"ဟို....လူ...."
ျဖစ္ခဲ့သမၽွေတြ ေျပာျပဖို႔ျပင္ေနတဲ့ Yoongi ကို Seokjin မ်က္ႏွာရိပ္မ်က္ႏွာကဲ ျပလိုက္သည္။
သက္သက္မဲ့ Taehyung ကို စိတ္မပူေစခ်င္ပါ.....
"လမ္းမွာ လူတစ္ေယာက္ လိပ္စာေမးလို႔ေလ.....
အဲ့ဒါမသြားတတ္ဘူးဆိုလို႔...ကိုယ္တိုင္လိုက္ပို႔လိုက္တာ....ဟုတ္...ဟုတ္တယ္ေနာ္....Yoongi ah..."
"ဟင္...အင္းအင္း...ဟုတ္တယ္"
ေဘးမွာရပ္ေနတဲ့ Yoongi ကိုစစ္ကူေတာင္းလိုက္
ေတာ့ ေယာင္နနနဲ႔ ထေျဖသည္။
"ဒါဆို ခုနက ကားေပၚတက္သြားတဲ့လူေတြကေရာ...
ဟိုတစ္ေန႔က အိမ္ကိုလာသြားတဲ့လူေတြမလား"
"အင္း...ဟုတ္တယ္....သူတို႔က လမ္းမွာေတြ႕လို႔ လိုက္ပို႔တာ"
Taehyung မယံုခ်င္ေပမယ့္လဲ သူယံုလိုက္သည္။
"အင္းပါ...ေနာက္တစ္ခါက်ရင္ ကၽြန္ေတာ့ကိုဖုန္း
ဆက္ေနာ္"
"အင္းပါ....လာ..အိမ္ထဲဝင္မယ္"
တစ္ဖက္က Taehyung လက္ကိုဆြဲၿပီး ေနာက္
တစ္ဖက္က Yoongi လက္ကိုဆြဲရင္း Seokjin အိမ္ထဲဝင္သြားသည္။
"ကားမထြက္ေသးဘဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲ"
သူတို႔အိမ္ထဲဝင္သြားတဲ့အထိ ကားမေမာင္းေသးဘဲ ေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္ေနတဲ့ ဟိုပိစိနဲ႔ တာ့တာျပ
မဆံုးျဖစ္ေနတဲ့ Jung Hoseok ကို Jungkook ေနာက္တစ္ေခါက္ပိတ္ေအာ္လိုက္သည္။
ေအာ္သံၾကားမွ Hoseok ကားေမာင္းထြက္
ေတာ့၏။
CEO တစ္ေယာက္ ဘာေတြေဒါသထြက္ေနလဲဆိုတာ
ေတာ့ သူလဲမသိ..။
.
.
.
.
.
.
.
.
"သားႀကီး...အေမတို႔မိသားစုုဆရာဝန္အသစ္ရွာဖို႔ စီစဥ္ဦးေနာ္"
ရံုးခန္းထဲမွာ စာရင္းေတြစစ္ေနတုန္း အေမဝင္လာၿပီး သူ႔အလုပ္စားပြဲေရွ႕ဆိုဖာေပၚထိုင္ေျပာလာတာေၾကာင့္ စာရင္းထဲ ေခါင္းဝင္မတတ္ ျဖစ္ေနတဲ့ Jimin ေမာ့ၾကည့္လာသည္။
"ဦးေလး Goo က ဘာျဖစ္လို႔လဲ အေမ"
ဦးေလး Goo သည္ သူတို႔မိသားစုဆရာဝန္ျဖစ္
လာတာ (၁၀) ႏွစ္ေတာင္ျပည့္ေတာ့မည္...အခုမွ အသစ္ရွာခိုင္းတယ္ဆိုေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔လဲမသိ...
"ဦးေလး Goo ကအသက္ႀကီးၿပီေလ...သူ႔မိသားစု
ရွိတဲ့ ၿမိဳ႕ေလးမွာပဲ ေနေတာ့မယ္တဲ့....အဲ့ဒါေၾကာင့္ သားကိုရွာခိုင္းတာ"
"ေအာ္...အင္း..ကၽြန္ေတာ္ရွာလိုက္ပါ့မယ္"
"ငယ္ငယ္ေလးဆို ပိုေကာင္းတယ္ သား"
"ဟုတ္....အေမ...."
ေဒါက္....ေဒါက္💥💥
"ဥကၠဌႀကီး...လူတစ္ေယာက္က ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါတဲ့"
အေမနဲ႔စကားေျပာေနတုန္း Hoseok ဝင္လာၿပီး ေျပာသည္။
"ဘယ္သူလဲ"
"မန္ေနဂ်ာ Min ရဲ႕ဇနီးပါ...အခု သူ CEO နဲ႔ေတြ႕ေနတယ္....CEO က ဥကၠဌကို ေခၚခိုင္းလိုက္လို႔ပါ"
"ၿပီးေရာ...ငါလိုက္ခဲ့မယ္"
"ကၽြန္ေတာ္လဲ လိုက္ခဲ့မယ္ အေမ"
သူတို႔သံုးေယာက္လံုး Jungkook ရဲ႕ရံုးခန္းကို ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္။
CEO ရံုးခန္းထဲဝင္လိုက္တာနဲ႔ Jungkook နဲ႔ စကားေျပာေနေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္.....
ထိုမိန္းမမ်က္ႏွာမွာလဲ ဒဏ္ရာေတြျဖင့္..
"သားငယ္ Jungkook...ဘာျဖစ္တာလဲ"
Jungkook ေဒါသထြက္ေနၿပီး ေျပာခ်င္စိတ္
မရွိတာေၾကာင့္ သူျပန္မေျဖမိေပ....
"ဥကၠဌႀကီး...ကၽြန္..ကၽြန္မေယာက်္ားကို ကယ္ေပး
ပါေနာ္..ကၽြန္မေယာက်္ားအခု သူတို႔လက္ထဲေရာက္
ေနၿပီ..ပိုက္ဆံသာျပန္မေပးႏိုင္ရင္သူတို႔သတ္မယ္တဲ့.ကၽြန္မေတာင္းပန္ပါတယ္...ကၽြန္မေယာက်္ားကို ကယ္တင္ေပးပါေနာ္"
"ဟက္....မင္းေယာက်္ားက ငါတို႔ company ကေငြ
ေတြလိမ္သြားတာေတာင္ မ်က္ႏွာေျပာင္တိုက္ၿပီး အကူအညီလာေတာင္းရဲေသးတယ္ေနာ္...ငါတို႔က ဘာလို႔ကူညီရမွာလဲ"
"ကၽြန္မေတာင္းပန္ပါတယ္ရွင္...အဲ့အတြက္လဲ သူေနာင္တေတြရေနပါၿပီ"
"သူေနာင္တရတာနဲ႔ ငါတို႔ပိုက္ဆံျပန္ရရေရာလား"
"ကၽြန္မတို႔ အဲ့ပိုက္ဆံကို တျဖည္းျဖည္းျပန္ဆပ္ပါ့
မယ္...လိမ္သြားတဲ့ ပိုက္ဆံေတြကိုေရာ...အခု..
အခုအတြက္ပါ..."
"မင္းေယာက်္ားယူသြားတာကို ဘယ္ေလာက္လို႔ ထင္ေနတာလဲ...မင္းတို႔အိမ္ေပၚကဆင္းရင္ေတာင္ မင္းတို႔အေႂကြးမေက်ႏိုင္ေသးဘူး...နားလည္လား"
"ကၽြန္မ အဲ့ကိစၥေနာက္မွ ေျပျပပါရေစ...အ..အခု..
ေလာေလာဆယ္ ကၽြန္မေယာက်္ားကို လိုက္ကယ္ေပးပါေနာ္"
Jungkook အေမ တစ္ခုခုကို စဥ္းစားေနဟန္ျဖင့္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အသံမထြက္လာ....
အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ.....
"ေကာင္းၿပီေလ"
"အေမ !! "
အေမျဖစ္သူရဲ႕ခြင့္ျပဳသံေၾကာင့္ ညီအစ္ကိုႏွစ္
ေယာက္လံုးရဲ႕အသံက ဟိန္းခနဲထြက္လာသည္။
သူတို႔ေရွ႕က မိန္းမကေတာ့ ဝမ္းသာသြားဟန္ျဖင့္...
"ေနဦး...ဝမ္းသာမေစာနဲ႔ဦး...ငါကိုယ္တိုင္လိုက္မွာ"
"အေမ...ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ"
Jungkook လဲ သူ႔အေမဘာေတြလုပ္ေနလဲ စဥ္းစားလို႔မရ...
"အခုခ်က္ခ်င္း သြားရေအာင္"
"ဟုတ္...ဟုတ္ကဲ့ ဥကၠဌႀကီး....ေက်း...
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္"
"ကၽြန္ေတာ္လဲ လိုက္မယ္...အေမ့ကိုစိတ္မခ်ဘူး...
ဟိုက လူဆိုးဂိုဏ္းေနာ္"
"Jungkook ငါေရာ"
Jungkook ေျပာတဲ့ေနာက္ကို Jimin ကပါ သံေယာင္လိုက္ေျပာသည္။
"သားႀကီး ေနခဲ့...company မွာ တစ္ေယာက္
ရွိမွျဖစ္မယ္"
"ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္လဲ လိုက္ခဲ့...."
"အတြင္းေရးမႉး Jung လဲ ေနခဲ့ပါ....သူတို႔ငါတို႔ကို ဘာမွမလုပ္ရဲပါဘူး...သူတို႔ပိုက္ဆံသာျပန္ရ
ရင္ သူတို႔ကေအးေဆးပဲ"
Hoseok ကေျပာလာတာကို သူ႔အေမက ျငင္းသည္။
ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ သူတို႔ (၃) ေယာက္ Company က ထြက္လာၿပီး မန္ေနဂ်ာ Min ကိုဖမ္းထားတဲ့ ၿမိဳ႕ျပင္ ဂိုေဒါင္ပ်က္ႀကီးထဲ ေရာက္လာၾကသည္။
.
.
.
.
.
.
.
ဂ်ိမ္း......💥💥
ဂိုေဒါင္တံခါးဖြင့္သံႀကီးက တိတ္ဆိတ္မႈကိုၿဖိဳခြဲရင္း ပဲ့တင္သံထပ္သည္အထိ......
ဥကၠဌႀကီးက အလယ္ကေလၽွာက္လာသလို Jungkook နဲ႔ Seokjin အေမက ေနာက္တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီက ေလၽွာက္လာသည္။
"ေရာက္လာၾကၿပီလား.....ဘယ္မွာလဲ ပိုက္ဆံေတြ...."
အမဲေရာင္ ဝတ္စံုဝတ္ထားၿပီး ခံုေပၚမွာထိုင္ေနတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္သူကေမးေတာ့ ဥကၠဌႀကီးမွာ Jungkook ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္။
Jungkook လဲအလိုက္တသိနဲ႔ လက္ထဲက ပိုက္ဆံထုပ္ကို အေရွ႕ကို ပစ္ေပးလိုက္ၿပီး...
"ဒီမွာ မင္းတို႔ လိုခ်င္တဲ့ ပိုက္ဆံ....သူ႔ကို လႊတ္ေပးလိုက္ေတာ့"
"ေကာင္းပါၿပီ"
ထိုလူေတြလဲ ႀကိဳးတုပ္ခံထားရတဲ့ မန္ေနဂ်ာ Min ကို ႀကိဳေျဖေပးၿပီး ပိုက္ဆံထုပ္ကိုစစ္ၿပီးမွ ေကာက္ယူၿပီး ဂိုေဒါင္ထဲက ထြက္သြားသည္။
"ေက်း...ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဥကၠဌႀကီး"
ထိုလူေတြအျပင္ေရာက္သြားမွ မန္ေနဂ်ာ Min ဆီက ေက်းဇူးတင္စကားထြက္လာသည္။
"ဟက္...အေျပာမေစာပါနဲ႔...မင္းကို ေထာင္ခ်ခ်င္လို႔ ကူညီလိုက္တာ"
ဥကၠဌႀကီးရဲ႕ စကားေၾကာင့္ မန္ေနဂ်ာ Min မ်က္ႏွာပ်က္သြားသည္။
သူေထာင္မက်ခ်င္ပါ...ေထာင္က်မယ့္အစား ေသသြားတာကမွ သူ႔အတြက္ေကာင္းဦးမည္....
"ကၽြန္...က့်န္ေတာ့ကို ေထာင္မခ်ပါနဲ႔ .....
ကၽြန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ"
"ဘယ္လိုလဲ...မင္းေရာ သေဘာတူလား"
ဥကၠဌႀကီးဟာ ေအးတိေအးစက္နဲ႔ မန္ေနဂ်ာ Min ရဲ႕စကားကို ဂရုမစိုက္ဘဲ ေဘးက မိန္းမျဖစ္သူကိုေမးသည္။
"ဥကၠဌႀကီး ႀကိဳက္သလိုလုပ္ပါ...ဒီလူက ဒါမွ မွတ္မွာ...မိသားစုကို သက္သက္ဒုကၡေပးတဲ့လူ"
"ဟက္....ၾကားတယ္ေနာ္....မင္းမိန္းမကေတာင္ မျငင္းဘူး"
"မိန္းမ...မင္းခဏအျပင္ထြက္လို႔ရမလား....ငါ ဥကၠဌႀကီးတို႔နဲ႔ ေျပာစရာရွိတယ္"
မန္ေနဂ်ာ Min မ်က္ႏွာ ခက္ထန္သြားၿပီး သူ႔မိန္းမကိုေျပာသည္။
Seokjin အေမလဲ အလိုက္တသိ အျပင္ေလး ထြက္သြားေပးလိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေပးအယူလုပ္ရေအာင္ ဥကၠဌႀကီး"
.
.
.
.
.
.
အေဖေရာ အေမေရာ အိမ္ျပန္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တာ
ေၾကာင့္ Seokjin တို႔ အေပ်ာ္ႀကီး ေပ်ာ္ေနေလၿပီ...
ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဒဏ္ရာေတြနဲ႔မို႔ စိတ္ပူၿပီး
ေမးေပမယ့္လဲ အေမေရာ အေဖေရာ သူတို႔ကိုမေျပာျပ...
အေႂကြးေတြလဲရွင္းၿပီး Company ဘက္ကလဲ ေထာင္မခ်ေတာ့ဘူးတဲ့...ဘယ္ေလာက္ဝမ္းသာ
ဖို႔ေကာင္းလိုက္တဲ့ သတင္းလဲ.....
အေဖတို႔ဘယ္လိုလုပ္လိုက္လဲ မသိေပမယ့္ သူေပ်ာ္ေနၿပီေလ..
ျပႆနာေတြေျဖရွင္းၿပီးသြားတဲ့ အတြက္ Taehyung နဲ႔လက္ထပ္ဖို႔ကိစၥ တိုင္ပင္ရေတာ့မည္....
"Seokjin...အထုပ္အပိုးေတြျပင္ထား...အေမ နဲ႔သြားစရာရွိတယ္"
ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္ေနတုန္း အေမ့ စကားေၾကာင့္ ေမ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေမ သည္ သူ႔ကိုအားနာတဲ့ မ်က္လံုးမ်ိဳးနဲ႔ ၾကည့္သည္။
"ဘယ္ကိုလဲ အေမ"
"ျပန္မေမးနဲ႔...အထုပ္အပိုးျပင္ဆိုျပင္လိုက္ေပါ့"
"ဘာလို႔ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲလဲ..
ညီေလးတို႔ကေရာ"
"အေမ သားကို ေျပာေနတာ Seokjin...မင္း Jeon အိမ္ေတာ္မွာ သြားေနရမယ္"
"ဗ်ာ...အေမ ဘာေျပာလိုက္တာလဲ....ကၽြန္ေတာ္က ဘာလို႔ သူမ်ားအိမ္သြားေနရမွာလဲ"
"မင္း Jeon အိမ္ေတာ္မွာ အလုပ္လုပ္ရမယ္.....
မင္းမိသားစုအတြက္..."
"ဘာလို႔လဲ"
"မင္းကိုျပန္မေမးနဲ႔လို႔ ေျပာတယ္ေလ...အထုပ္အပိုး
ျပင္လို႔...မင္းမျပင္ခ်င္လဲရတယ္...အေမျပင္ေပးမယ္"
ဧည့္ခန္းထဲက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ေအာ္သံေတြေၾကာင့္ Namjoon တို႔ အကုန္ထြက္လာၾကသည္။
အေမသည္ သူ႔ကိုထားခဲ့ကာ သူ႔အခန္းထဲဝင္ၿပီး အက်ႌေတြထည့္ေပးသည္။
"အေမ...ဘာလို႔လဲ..ကၽြန္ေတာ္သြားမေနခ်င္ဘူး"
"အေမ...Jin Hyung...ဘာျဖစ္တာလဲ"
"အေမ...Hyung ကို ဘာလို႔ အဲ့လိုလုပ္တာလဲ"
အခန္းထဲလိုက္ဝင္လာတဲ့ Yoongi ေရာ Namjoon ေရာ တားလဲ အေမသည္ သူတို႔ကို ဂရုမစိုက္ဘဲ အဝတ္ေတြကို ဆက္ထည့္သည္။အေဖ့ကို ၾကည့္
ေတာ့လဲ သူ႔ကိုအားနာတဲ့ မ်က္လံုးမ်ိဳးနဲ႔ၾကည့္သည္..
ဘာေတြျဖစ္ေနၾကတာလဲ..
အထုပ္အပိုးျပင္ၿပီးသြားေတာ့ သူ႔ကိုလက္ကေန
ဆြဲရင္း ကားေပၚအတင္းဆြဲတင္သည္။
အေမသည္ သူနားမလည္ႏိုင္တဲ့ လုပ္ရပ္ေတြကို လုပ္သည္။
မိသားစုကိစၥေျပလည္လို႔ ေပ်ာ္ေနတဲ့အေပ်ာ္ေတြဟာ တစ္ပတ္ေတာင္ မၾကာခဲ့..
"အေမ...ကၽြန္ေတာ္သူမ်ားအိမ္သြားမေနခ်င္ဘူး..ကၽြန္ေတာ္ အေမတို႔နဲ႔မခြဲႏိုင္ဘူး....အေဖ့ကိုေရာ Namjoon ကိုေရာ Yoongi ကိုေရာ မခြဲႏိုင္ဘူးလို႔...ကၽြန္ေတာ္သူ
မ်ားအိမ္မွာသြားမေနခ်င္ဘူး..အလုပ္လုပ္ရမယ္ဆို
ရင္ေတာင္ အိမ္ကေနပဲအသြားအျပန္လုပ္မယ္ေလ
အထုတ္အပိုးေတြနဲ႔ သြားရေလာက္တဲ့အထိ လိုလို႔လား....အေမ !! "
အေမသည္ သူ႔ကို ကားေနာက္ခန္းထဲ တြန္းထည့္ၿပီး ေမာင္းသူေနရာမွာထိုင္ၿပီး ကားေလး အိမ္ထဲက စထြက္လာသည္။
ေဘးျခံက Taehyung တိုက္ေလးကို Seokjin မ်က္ရည္ေလးေတြေဝ့တက္ၿပီး ေငးၾကည့္လ်က္..
.
.
.
.
.
.
.
.
နန္းေတာ္ႀကီးသဖြယ္ ခမ္းနားလြန္းတဲ့ အိမ္ႀကီးေရွ႕ ကားကိုထိုးရပ္လိုက္တာနဲ႔ သူ႔ကိုဆင္းခိုင္းသည္။
သူလဲ မတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး အေမခိုင္းတဲ့အတိုင္း လိုက္လုပ္ေနမိသည္။
အဝတ္အစားအိတ္ေလးကို သူပင္မသယ္ရဘဲ အေမ
ကိုယ္တိုင္သယ္ၿပီး အိမ္ထဲပို႔ေပးသည္။အိမ္ထဲ
ေရာက္တာနဲ႔ Seokjin ပါးစပ္ပင္မပိတ္မိေတာ့...
အျပင္အဆင္ေတြက လံုးဝကို ခမ္းနားလြန္းသည္။
ဒီေလာက္ႀကီးတဲ့အိမ္ႀကီး လူနည္းမယ္ဆို သရဲေၾကာက္တတ္ေသာ သူမေနရဲပါ...
ဧည့္ခန္းထဲဝင္လိုက္တာနဲ႔ သက္လတ္ပိုင္းအမ်ိဳး
သမီးတစ္ဦးနဲ႔ သူ႔ထက္ငယ္ေလာက္မယ့္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္...
ခပ္တည္တည္မ်က္ႏွာထားေတြနဲ႔မို႔ သူေၾကာက္လာသည္။
"ေရာက္လာၿပီလား"
အသံၾကားရံုနဲ႔တင္ ထိုအမ်ိဳးသမီးရဲ႕ ဩဇာအာဏာ ဘယ္ေလာက္ႀကီးလဲ သူသိႏိုင္သည္။
"ကၽြန္မ သူ႔ကိုအပ္ပါတယ္...ကၽြန္မကို ျပန္ခြင့္ျပဳပါဦး"
အေမသည္ သူ႔အိတ္ကိုခ်ၿပီး သူ႔ကိုတစ္ခ်က္ေတာင္ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ထြက္သြားခဲ့သည္။
"အေမ !! အေမ !!"
သူထိုေနရာမွာတင္ ရပ္ေနမိသည္။
အေမ့ေနာက္ကို ေျပးလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ သူမလိုက္ရဲ....
"အိမ္ေတာ္ထိန္း...သူ႔ကို ေနဖို႔အခန္း
လိုက္ျပေပးလိုက္"
"ဟုတ္ကဲ့...သခင္ေလး"
ပုပုေသးေသးနဲ႔ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းေပမယ့္လဲ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ ေကာင္ေလးက ေဘးကရပ္ေနတဲ့ အိမ္ေတာ္ထိန္းျဖစ္သူကို ေျပာသည္။
"အစ္ကိုေလး...ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါ"
ထူးဆန္းလိုက္တာ...သူ႔ကိုအစ္ကိုေလးတဲ့....သူလဲ ဒီအိမ္ကအလုပ္သမားပဲကို...
ၿပီးေတာ့ သူ႔ကိုအခန္းတစ္ခုဆီ လိုက္ပို႔သည္။
အခန္းတစ္ခန္းက သူတို႔အိမ္ေလာက္ရွိသည္။
အဝတ္ဗီရိုနဲ႔ ကုတင္နဲ႔ သူ႔ဟာနဲ႔သူ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရွိေနတဲ့ အခန္းေလး....
"ဒါ...အစ္ကိုေလး ေနရမယ့္အခန္းပါ"
"ဗ်ာ...."
သူ တကယ္အံ့ဩေနၿပီ....ဘာေတြလဲ....
ဒီအိမ္က အဲ့ေလာက္ေတာင္ ခ်မ္းသာတာလား.....
အလုပ္သမားတစ္ေယာက္ကို ေပးတဲ့အခန္းက အဲ့ေလာက္ေတာင္ ႀကီးက်ယ္သလား.....
အိမ္ေတာ္ထိန္းႀကီးသည္ သူ႔ကိုေျပာၿပီးတာနဲ႔ အခန္းျပင္ထြက္သြားသည္။
သူလဲ ေအာက္မွာက်န္ခဲ့တဲ့လူေတြကို စပ္စုခ်င္စိတ္နဲ႔ အခန္းျပင္ထြက္လာေတာ့ Jungkook နဲ႔တိုး၏။
"ဟက္...ခင္ဗ်ားတကယ္ ေရာက္လာတာပဲ"
Seokjin ကိုျမင္တာနဲ႔ Jungkook ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ေျပာသည္။
"ငါလာခ်င္လို႔လာတာ မဟုတ္ဘူး...အေႂကြးဆပ္ဖို႔ အလုပ္လာလုပ္တာ...မင္းတို႔က ငါတို႔မိသားစုကို ကယ္တင္ေပးထားေတာ့.."
Jungkook ကိုေတြ႕တာနဲ႔ စြာေတးလန္စိတ္ေတြက ဘယ္လိုေပၚလို႔ ေပၚလာမွန္းမသိ....
"အလုပ္ ?? ...ဟက္.."
"ဟုတ္တယ္..အေမက ငါ့ကို ဒီအိမ္မွာေနၿပီး အလုပ္သြားလုပ္တဲ့ဆိုလို႔"
"ေကာင္းၿပီေလ...မင္းအလုပ္စလုပ္ရေတာ့မွာေပါ့"
ေျပာၿပီးတာနဲ႔ Seokjin ကိုအခန္းထဲတြန္းပို႔ၿပီး ကုတင္ေပၚလွဲခ်လိုက္တာေၾကာင့္ Seokjin လန္႔ၿပီး ေနာက္ျပန္က်သြားသည္။
"Yah...မင္း..မင္း ဘာလုပ္တာလဲ"
Seokjin စကားကို ဂရုမစိုက္ဘဲ Jungkook အက်ႌေတြဆြဲခၽြတ္ခ်ေနတာေၾကာင့္....
"ဟာ...မင္း ရူးေနလား..ဘာလို႔ အက်ႌေတြ
ခၽြတ္ေနရတာလဲ"
"ခင္ဗ်ားပဲအလုပ္စလုပ္ေတာ့မယ္ဆို...အခုပဲစလိုက္
မလား"
"မင္း ဘာေတြေျပာေနတာလဲ"
"ဟက္...မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္မေနစမ္းပါနဲ႔....ဘာလဲ က်ဳပ္ကိုရွက္ေနတာလား...မရွက္ပါနဲ႔"
"မင္းဘာေတြေျပာေနလဲ ငါ နားမလည္ဘူး Jungkook..."
"ခင္ဗ်ားဒီကို အလုပ္လုပ္ဖို႔လာတယ္ဆိုၿပီးဘာအ
လုပ္လဲဆိုတာေတာင္ ခင္ဗ်ားမသိဘူးလား"
"မသိဘူး"
"ကၽြန္ေတာ့ကေလးကို လြယ္ေပးရမယ့္အလုပ္ေလ..
ဟက္..အခုမွ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတာလား"
Seokjin မ်က္ရည္ေတြစီးက်လာသည္။
ဒီေကာင္ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။
"ခင္ဗ်ားအတြက္ လြယ္လြန္းတယ္ေပါ့ ဒီအလုပ္က..
ဟမ္..အေပါစားဆန္လိုက္တာ.."
Jungkook စကားလံုးေတြေအာက္ သူ႔သိကၡာေတြ ရစရာမရွိေတာ့..မဟုတ္ဘူးေလ..သူကအဲ့လို မဟုတ္ဘူး..
သူက ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုလုပ္
ၿပီး..ဟုတ္တယ္..သူနားၾကားမွားတာပါ..ဒါေပမယ့္..
🍃 My Beloved 🍃
To be continued.....
အားလံုး က်န္းမာေရးဂရုစိုက္ၾကပါေနာ္ ❤
Thank you for reading and voting
Love you all💜💜
________________________________________
UNICODE
"ဟ...ဟို..."
Jungkook နဲ့ Hoseok ပေါက်စသဖွယ်နှစ်ယောက်
အား ခြံရှေ့ထိလိုက်ပို့ပေးပြီး ကားပေါ်ပြန်တက်ဖို့
လုပ်နေတုန်း အနောက်က Seokjin ရဲ့အသံကြောင့် ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်ကြသည်။
"ဘာလဲ"
"ကျေး...ကျေးဇူးတင်ပါတယ်လို့ ပြောချင်လို့ပါ"
"မလိုပါဘူး....ခင်ဗျားအဖေဆီက အဆက်အသွယ်
ရရင်သာ ကျုပ်တို့ကိုပြော...သွားမယ် အတွင်းရေးမှူး Jung..."
Seokjin ကိုကြည့်ပြောနေရင်း ဘေးက Hoseok ကိုပြောပေမယ့် စကားပြန်မလာတာကြောင့် လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ Seokjin ဘေးက သေးသေးဂျပုလေးနဲ့ အကြည်စိုက်နေလေရဲ့..
တစ်ယောက်က စိုက်ကြည့်လိုက် တစ်ယောက်က ရှက်ရယ်ရယ်ရင်း ခေါင်းငုံ့သွားလိုက်နဲ့...
ဟက်...ဟုတ်တော့ဟုတ်နေတာပဲ...
"Yah....Hoseok Hyung...."
"ဗျ...ဗျာ CEO...."
သူအော်လိုက်တော့ အထိတ်တလန့်နဲ့ ထထူးသည်။
"သွားမယ်လို့...."
"Arr...Nae....ဟို...ဒီက...ကျွန်တော်တို့သွားလိုက်ပါဦးမယ်နော်"
"Nae...."
Hoseok စိတ်ထဲမှာတော့ Jeon Jungkook ကို မေတ္တာပို့နေလေရဲ့....ငမ်းတာတောင် ကောင်းကောင်း
မငမ်းရဘူး....နောက်တစ်ခေါက်တွေ့မှ နာမည်လေး
မေးတော့မယ်လို့ သူဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။
"Seokjinnie...."
Jungkook နဲ့ Hoseok ကားပေါ်တက်နေတုန်း ခြံတံခါးဖွင့်သံကြားလို့ Seokjin တို့လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ ...
"ဟင်....Tae...ဘယ်လိုလုပ်ပြီး...."
"ကျွန်တော်စိတ်ပူနေတာ....Hyung ပြန်မရောက်
သေးဘူးဆိုပြီး joonie ဖုန်းဆက်လို့...."
"ဒီနေ့ Night duty ဆို....."
"စိတ်ပူလွန်းလို့...တခြားတစ်ယောက်နဲ့ Duty ချိန်းခဲ့တာ...ခဏနေပြန်သွားရမှာ"
"Namjoon က အလုပ်ရှုပ်အောင်လို့ကွာ...."
"ဘာလို့ ကြာနေတာလဲ"
"ဟို....လူ...."
ဖြစ်ခဲ့သမျှတွေ ပြောပြဖို့ပြင်နေတဲ့ Yoongi ကို Seokjin မျက်နှာရိပ်မျက်နှာကဲ ပြလိုက်သည်။
သက်သက်မဲ့ Taehyung ကို စိတ်မပူစေချင်ပါ.....
"လမ်းမှာ လူတစ်ယောက် လိပ်စာမေးလို့လေ.....
အဲ့ဒါမသွားတတ်ဘူးဆိုလို့...ကိုယ်တိုင်လိုက်ပို့လိုက်တာ....ဟုတ်...ဟုတ်တယ်နော်....Yoongi ah..."
"ဟင်...အင်းအင်း...ဟုတ်တယ်"
ဘေးမှာရပ်နေတဲ့ Yoongi ကိုစစ်ကူတောင်းလိုက်
တော့ ယောင်နနနဲ့ ထဖြေသည်။
"ဒါဆို ခုနက ကားပေါ်တက်သွားတဲ့လူတွေကရော...
ဟိုတစ်နေ့က အိမ်ကိုလာသွားတဲ့လူတွေမလား"
"အင်း...ဟုတ်တယ်....သူတို့က လမ်းမှာတွေ့လို့ လိုက်ပို့တာ"
Taehyung မယုံချင်ပေမယ့်လဲ သူယုံလိုက်သည်။
"အင်းပါ...နောက်တစ်ခါကျရင် ကျွန်တော့ကိုဖုန်း
ဆက်နော်"
"အင်းပါ....လာ..အိမ်ထဲဝင်မယ်"
တစ်ဖက်က Taehyung လက်ကိုဆွဲပြီး နောက်
တစ်ဖက်က Yoongi လက်ကိုဆွဲရင်း Seokjin အိမ်ထဲဝင်သွားသည်။
"ကားမထွက်သေးဘဲ ဘာလုပ်နေတာလဲ"
သူတို့အိမ်ထဲဝင်သွားတဲ့အထိ ကားမမောင်းသေးဘဲ နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်နေတဲ့ ဟိုပိစိနဲ့ တာ့တာပြ
မဆုံးဖြစ်နေတဲ့ Jung Hoseok ကို Jungkook နောက်တစ်ခေါက်ပိတ်အော်လိုက်သည်။
အော်သံကြားမှ Hoseok ကားမောင်းထွက်
တော့၏။
CEO တစ်ယောက် ဘာတွေဒေါသထွက်နေလဲဆိုတာ
တော့ သူလဲမသိ..။
.
.
.
.
.
.
.
.
"သားကြီး...အမေတို့မိသားစုုဆရာဝန်အသစ်ရှာဖို့ စီစဉ်ဦးနော်"
ရုံးခန်းထဲမှာ စာရင်းတွေစစ်နေတုန်း အမေဝင်လာပြီး သူ့အလုပ်စားပွဲရှေ့ဆိုဖာပေါ်ထိုင်ပြောလာတာကြောင့် စာရင်းထဲ ခေါင်းဝင်မတတ် ဖြစ်နေတဲ့ Jimin မော့ကြည့်လာသည်။
"ဦးလေး Goo က ဘာဖြစ်လို့လဲ အမေ"
ဦးလေး Goo သည် သူတို့မိသားစုဆရာဝန်ဖြစ်
လာတာ (၁၀) နှစ်တောင်ပြည့်တော့မည်...အခုမှ အသစ်ရှာခိုင်းတယ်ဆိုတော့ ဘာဖြစ်လို့လဲမသိ...
"ဦးလေး Goo ကအသက်ကြီးပြီလေ...သူ့မိသားစု
ရှိတဲ့ မြို့လေးမှာပဲ နေတော့မယ်တဲ့....အဲ့ဒါကြောင့် သားကိုရှာခိုင်းတာ"
"အော်...အင်း..ကျွန်တော်ရှာလိုက်ပါ့မယ်"
"ငယ်ငယ်လေးဆို ပိုကောင်းတယ် သား"
"ဟုတ်....အမေ...."
ဒေါက်....ဒေါက်💥💥
"ဥက္ကဌကြီး...လူတစ်ယောက်က တွေ့ချင်လို့ပါတဲ့"
အမေနဲ့စကားပြောနေတုန်း Hoseok ဝင်လာပြီး ပြောသည်။
"ဘယ်သူလဲ"
"မန်နေဂျာ Min ရဲ့ဇနီးပါ...အခု သူ CEO နဲ့တွေ့နေတယ်....CEO က ဥက္ကဌကို ခေါ်ခိုင်းလိုက်လို့ပါ"
"ပြီးရော...ငါလိုက်ခဲ့မယ်"
"ကျွန်တော်လဲ လိုက်ခဲ့မယ် အမေ"
သူတို့သုံးယောက်လုံး Jungkook ရဲ့ရုံးခန်းကို ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။
CEO ရုံးခန်းထဲဝင်လိုက်တာနဲ့ Jungkook နဲ့ စကားပြောနေသော မိန်းမတစ်ယောက်.....
ထိုမိန်းမမျက်နှာမှာလဲ ဒဏ်ရာတွေဖြင့်..
"သားငယ် Jungkook...ဘာဖြစ်တာလဲ"
Jungkook ဒေါသထွက်နေပြီး ပြောချင်စိတ်
မရှိတာကြောင့် သူပြန်မဖြေမိပေ....
"ဥက္ကဌကြီး...ကျွန်..ကျွန်မယောကျ်ားကို ကယ်ပေး
ပါနော်..ကျွန်မယောကျ်ားအခု သူတို့လက်ထဲရောက်
နေပြီ..ပိုက်ဆံသာပြန်မပေးနိုင်ရင်သူတို့သတ်မယ်တဲ့.ကျွန်မတောင်းပန်ပါတယ်...ကျွန်မယောကျ်ားကို ကယ်တင်ပေးပါနော်"
"ဟက်....မင်းယောကျ်ားက ငါတို့ company ကငွေ
တွေလိမ်သွားတာတောင် မျက်နှာပြောင်တိုက်ပြီး အကူအညီလာတောင်းရဲသေးတယ်နော်...ငါတို့က ဘာလို့ကူညီရမှာလဲ"
"ကျွန်မတောင်းပန်ပါတယ်ရှင်...အဲ့အတွက်လဲ သူနောင်တတွေရနေပါပြီ"
"သူနောင်တရတာနဲ့ ငါတို့ပိုက်ဆံပြန်ရရရောလား"
"ကျွန်မတို့ အဲ့ပိုက်ဆံကို တဖြည်းဖြည်းပြန်ဆပ်ပါ့
မယ်...လိမ်သွားတဲ့ ပိုက်ဆံတွေကိုရော...အခု..
အခုအတွက်ပါ..."
"မင်းယောကျ်ားယူသွားတာကို ဘယ်လောက်လို့ ထင်နေတာလဲ...မင်းတို့အိမ်ပေါ်ကဆင်းရင်တောင် မင်းတို့အကြွေးမကျေနိုင်သေးဘူး...နားလည်လား"
"ကျွန်မ အဲ့ကိစ္စနောက်မှ ပြေပြပါရစေ...အ..အခု..
လောလောဆယ် ကျွန်မယောကျ်ားကို လိုက်ကယ်ပေးပါနော်"
Jungkook အမေ တစ်ခုခုကို စဉ်းစားနေဟန်ဖြင့် တော်တော်နဲ့ အသံမထွက်လာ....
အချိန်တော်တော်ကြာမှ.....
"ကောင်းပြီလေ"
"အမေ !! "
အမေဖြစ်သူရဲ့ခွင့်ပြုသံကြောင့် ညီအစ်ကိုနှစ်
ယောက်လုံးရဲ့အသံက ဟိန်းခနဲထွက်လာသည်။
သူတို့ရှေ့က မိန်းမကတော့ ဝမ်းသာသွားဟန်ဖြင့်...
"နေဦး...ဝမ်းသာမစောနဲ့ဦး...ငါကိုယ်တိုင်လိုက်မှာ"
"အမေ...ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ"
Jungkook လဲ သူ့အမေဘာတွေလုပ်နေလဲ စဉ်းစားလို့မရ...
"အခုချက်ချင်း သွားရအောင်"
"ဟုတ်...ဟုတ်ကဲ့ ဥက္ကဌကြီး....ကျေး...
ကျေးဇူးတင်ပါတယ်"
"ကျွန်တော်လဲ လိုက်မယ်...အမေ့ကိုစိတ်မချဘူး...
ဟိုက လူဆိုးဂိုဏ်းနော်"
"Jungkook ငါရော"
Jungkook ပြောတဲ့နောက်ကို Jimin ကပါ သံယောင်လိုက်ပြောသည်။
"သားကြီး နေခဲ့...company မှာ တစ်ယောက်
ရှိမှဖြစ်မယ်"
"ဒါဆို ကျွန်တော်လဲ လိုက်ခဲ့...."
"အတွင်းရေးမှူး Jung လဲ နေခဲ့ပါ....သူတို့ငါတို့ကို ဘာမှမလုပ်ရဲပါဘူး...သူတို့ပိုက်ဆံသာပြန်ရ
ရင် သူတို့ကအေးဆေးပဲ"
Hoseok ကပြောလာတာကို သူ့အမေက ငြင်းသည်။
ထို့နောက်မှာတော့ သူတို့ (၃) ယောက် Company က ထွက်လာပြီး မန်နေဂျာ Min ကိုဖမ်းထားတဲ့ မြို့ပြင် ဂိုဒေါင်ပျက်ကြီးထဲ ရောက်လာကြသည်။
.
.
.
.
.
.
.
ဂျိမ်း......💥💥
ဂိုဒေါင်တံခါးဖွင့်သံကြီးက တိတ်ဆိတ်မှုကိုဖြိုခွဲရင်း ပဲ့တင်သံထပ်သည်အထိ......
ဥက္ကဌကြီးက အလယ်ကလျှောက်လာသလို Jungkook နဲ့ Seokjin အမေက နောက်တစ်ဖက်တစ်ချက်ဆီက လျှောက်လာသည်။
"ရောက်လာကြပြီလား.....ဘယ်မှာလဲ ပိုက်ဆံတွေ...."
အမဲရောင် ဝတ်စုံဝတ်ထားပြီး ခုံပေါ်မှာထိုင်နေတဲ့ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်သူကမေးတော့ ဥက္ကဌကြီးမှာ Jungkook ကို လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။
Jungkook လဲအလိုက်တသိနဲ့ လက်ထဲက ပိုက်ဆံထုပ်ကို အရှေ့ကို ပစ်ပေးလိုက်ပြီး...
"ဒီမှာ မင်းတို့ လိုချင်တဲ့ ပိုက်ဆံ....သူ့ကို လွှတ်ပေးလိုက်တော့"
"ကောင်းပါပြီ"
ထိုလူတွေလဲ ကြိုးတုပ်ခံထားရတဲ့ မန်နေဂျာ Min ကို ကြိုဖြေပေးပြီး ပိုက်ဆံထုပ်ကိုစစ်ပြီးမှ ကောက်ယူပြီး ဂိုဒေါင်ထဲက ထွက်သွားသည်။
"ကျေး...ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဥက္ကဌကြီး"
ထိုလူတွေအပြင်ရောက်သွားမှ မန်နေဂျာ Min ဆီက ကျေးဇူးတင်စကားထွက်လာသည်။
"ဟက်...အပြောမစောပါနဲ့...မင်းကို ထောင်ချချင်လို့ ကူညီလိုက်တာ"
ဥက္ကဌကြီးရဲ့ စကားကြောင့် မန်နေဂျာ Min မျက်နှာပျက်သွားသည်။
သူထောင်မကျချင်ပါ...ထောင်ကျမယ့်အစား သေသွားတာကမှ သူ့အတွက်ကောင်းဦးမည်....
"ကျွန်...ကျ့န်တော့ကို ထောင်မချပါနဲ့ .....
ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်ဗျာ"
"ဘယ်လိုလဲ...မင်းရော သဘောတူလား"
ဥက္ကဌကြီးဟာ အေးတိအေးစက်နဲ့ မန်နေဂျာ Min ရဲ့စကားကို ဂရုမစိုက်ဘဲ ဘေးက မိန်းမဖြစ်သူကိုမေးသည်။
"ဥက္ကဌကြီး ကြိုက်သလိုလုပ်ပါ...ဒီလူက ဒါမှ မှတ်မှာ...မိသားစုကို သက်သက်ဒုက္ခပေးတဲ့လူ"
"ဟက်....ကြားတယ်နော်....မင်းမိန်းမကတောင် မငြင်းဘူး"
"မိန်းမ...မင်းခဏအပြင်ထွက်လို့ရမလား....ငါ ဥက္ကဌကြီးတို့နဲ့ ပြောစရာရှိတယ်"
မန်နေဂျာ Min မျက်နှာ ခက်ထန်သွားပြီး သူ့မိန်းမကိုပြောသည်။
Seokjin အမေလဲ အလိုက်တသိ အပြင်လေး ထွက်သွားပေးလိုက်သည်။
"ကျွန်တော်တို့ အပေးအယူလုပ်ရအောင် ဥက္ကဌကြီး"
.
.
.
.
.
.
အဖေရော အမေရော အိမ်ပြန်ရောက်နေပြီဖြစ်တာ
ကြောင့် Seokjin တို့ အပျော်ကြီး ပျော်နေလေပြီ...
ပြန်ရောက်ရောက်ချင်း ဒဏ်ရာတွေနဲ့မို့ စိတ်ပူပြီး
မေးပေမယ့်လဲ အမေရော အဖေရော သူတို့ကိုမပြောပြ...
အကြွေးတွေလဲရှင်းပြီး Company ဘက်ကလဲ ထောင်မချတော့ဘူးတဲ့...ဘယ်လောက်ဝမ်းသာ
ဖို့ကောင်းလိုက်တဲ့ သတင်းလဲ.....
အဖေတို့ဘယ်လိုလုပ်လိုက်လဲ မသိပေမယ့် သူပျော်နေပြီလေ..
ပြဿနာတွေဖြေရှင်းပြီးသွားတဲ့ အတွက် Taehyung နဲ့လက်ထပ်ဖို့ကိစ္စ တိုင်ပင်ရတော့မည်....
"Seokjin...အထုပ်အပိုးတွေပြင်ထား...အမေ နဲ့သွားစရာရှိတယ်"
ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်နေတုန်း အမေ့ စကားကြောင့် မေ့ကြည့်လိုက်တော့ အမေ သည် သူ့ကိုအားနာတဲ့ မျက်လုံးမျိုးနဲ့ ကြည့်သည်။
"ဘယ်ကိုလဲ အမေ"
"ပြန်မမေးနဲ့...အထုပ်အပိုးပြင်ဆိုပြင်လိုက်ပေါ့"
"ဘာလို့ကျွန်တော်တစ်ယောက်ထဲလဲ..
ညီလေးတို့ကရော"
"အမေ သားကို ပြောနေတာ Seokjin...မင်း Jeon အိမ်တော်မှာ သွားနေရမယ်"
"ဗျာ...အမေ ဘာပြောလိုက်တာလဲ....ကျွန်တော်က ဘာလို့ သူများအိမ်သွားနေရမှာလဲ"
"မင်း Jeon အိမ်တော်မှာ အလုပ်လုပ်ရမယ်.....
မင်းမိသားစုအတွက်..."
"ဘာလို့လဲ"
"မင်းကိုပြန်မမေးနဲ့လို့ ပြောတယ်လေ...အထုပ်အပိုး
ပြင်လို့...မင်းမပြင်ချင်လဲရတယ်...အမေပြင်ပေးမယ်"
ဧည့်ခန်းထဲက သူတို့နှစ်ယောက်အော်သံတွေကြောင့် Namjoon တို့ အကုန်ထွက်လာကြသည်။
အမေသည် သူ့ကိုထားခဲ့ကာ သူ့အခန်းထဲဝင်ပြီး အကျႌတွေထည့်ပေးသည်။
"အမေ...ဘာလို့လဲ..ကျွန်တော်သွားမနေချင်ဘူး"
"အမေ...Jin Hyung...ဘာဖြစ်တာလဲ"
"အမေ...Hyung ကို ဘာလို့ အဲ့လိုလုပ်တာလဲ"
အခန်းထဲလိုက်ဝင်လာတဲ့ Yoongi ရော Namjoon ရော တားလဲ အမေသည် သူတို့ကို ဂရုမစိုက်ဘဲ အဝတ်တွေကို ဆက်ထည့်သည်။အဖေ့ကို ကြည့်
တော့လဲ သူ့ကိုအားနာတဲ့ မျက်လုံးမျိုးနဲ့ကြည့်သည်..
ဘာတွေဖြစ်နေကြတာလဲ..
အထုပ်အပိုးပြင်ပြီးသွားတော့ သူ့ကိုလက်ကနေ
ဆွဲရင်း ကားပေါ်အတင်းဆွဲတင်သည်။
အမေသည် သူနားမလည်နိုင်တဲ့ လုပ်ရပ်တွေကို လုပ်သည်။
မိသားစုကိစ္စပြေလည်လို့ ပျော်နေတဲ့အပျော်တွေဟာ တစ်ပတ်တောင် မကြာခဲ့..
"အမေ...ကျွန်တော်သူများအိမ်သွားမနေချင်ဘူး..ကျွန်တော် အမေတို့နဲ့မခွဲနိုင်ဘူး....အဖေ့ကိုရော Namjoon ကိုရော Yoongi ကိုရော မခွဲနိုင်ဘူးလို့...ကျွန်တော်သူ
များအိမ်မှာသွားမနေချင်ဘူး..အလုပ်လုပ်ရမယ်ဆို
ရင်တောင် အိမ်ကနေပဲအသွားအပြန်လုပ်မယ်လေ
အထုတ်အပိုးတွေနဲ့ သွားရလောက်တဲ့အထိ လိုလို့လား....အမေ !! "
အမေသည် သူ့ကို ကားနောက်ခန်းထဲ တွန်းထည့်ပြီး မောင်းသူနေရာမှာထိုင်ပြီး ကားလေး အိမ်ထဲက စထွက်လာသည်။
ဘေးခြံက Taehyung တိုက်လေးကို Seokjin မျက်ရည်လေးတွေဝေ့တက်ပြီး ငေးကြည့်လျက်..
.
.
.
.
.
.
.
.
နန်းတော်ကြီးသဖွယ် ခမ်းနားလွန်းတဲ့ အိမ်ကြီးရှေ့ ကားကိုထိုးရပ်လိုက်တာနဲ့ သူ့ကိုဆင်းခိုင်းသည်။
သူလဲ မတတ်နိုင်တဲ့အဆုံး အမေခိုင်းတဲ့အတိုင်း လိုက်လုပ်နေမိသည်။
အဝတ်အစားအိတ်လေးကို သူပင်မသယ်ရဘဲ အမေ
ကိုယ်တိုင်သယ်ပြီး အိမ်ထဲပို့ပေးသည်။အိမ်ထဲ
ရောက်တာနဲ့ Seokjin ပါးစပ်ပင်မပိတ်မိတော့...
အပြင်အဆင်တွေက လုံးဝကို ခမ်းနားလွန်းသည်။
ဒီလောက်ကြီးတဲ့အိမ်ကြီး လူနည်းမယ်ဆို သရဲကြောက်တတ်သော သူမနေရဲပါ...
ဧည့်ခန်းထဲဝင်လိုက်တာနဲ့ သက်လတ်ပိုင်းအမျိုး
သမီးတစ်ဦးနဲ့ သူ့ထက်ငယ်လောက်မယ့် ကောင်လေးတစ်ယောက်...
ခပ်တည်တည်မျက်နှာထားတွေနဲ့မို့ သူကြောက်လာသည်။
"ရောက်လာပြီလား"
အသံကြားရုံနဲ့တင် ထိုအမျိုးသမီးရဲ့ ဩဇာအာဏာ ဘယ်လောက်ကြီးလဲ သူသိနိုင်သည်။
"ကျွန်မ သူ့ကိုအပ်ပါတယ်...ကျွန်မကို ပြန်ခွင့်ပြုပါဦး"
အမေသည် သူ့အိတ်ကိုချပြီး သူ့ကိုတစ်ချက်တောင် လှည့်မကြည့်ဘဲ ထွက်သွားခဲ့သည်။
"အမေ !! အမေ !!"
သူထိုနေရာမှာတင် ရပ်နေမိသည်။
အမေ့နောက်ကို ပြေးလိုက်ချင်ပေမယ့် သူမလိုက်ရဲ....
"အိမ်တော်ထိန်း...သူ့ကို နေဖို့အခန်း
လိုက်ပြပေးလိုက်"
"ဟုတ်ကဲ့...သခင်လေး"
ပုပုသေးသေးနဲ့ ချစ်ဖို့ကောင်းပေမယ့်လဲ ခပ်တည်တည်နဲ့ ကြောက်ဖို့ကောင်းတဲ့ ကောင်လေးက ဘေးကရပ်နေတဲ့ အိမ်တော်ထိန်းဖြစ်သူကို ပြောသည်။
"အစ်ကိုလေး...ကျွန်တော်နဲ့ လိုက်ခဲ့ပါ"
ထူးဆန်းလိုက်တာ...သူ့ကိုအစ်ကိုလေးတဲ့....သူလဲ ဒီအိမ်ကအလုပ်သမားပဲကို...
ပြီးတော့ သူ့ကိုအခန်းတစ်ခုဆီ လိုက်ပို့သည်။
အခန်းတစ်ခန်းက သူတို့အိမ်လောက်ရှိသည်။
အဝတ်ဗီရိုနဲ့ ကုတင်နဲ့ သူ့ဟာနဲ့သူ သပ်သပ်ရပ်ရပ် ရှိနေတဲ့ အခန်းလေး....
"ဒါ...အစ်ကိုလေး နေရမယ့်အခန်းပါ"
"ဗျာ...."
သူ တကယ်အံ့ဩနေပြီ....ဘာတွေလဲ....
ဒီအိမ်က အဲ့လောက်တောင် ချမ်းသာတာလား.....
အလုပ်သမားတစ်ယောက်ကို ပေးတဲ့အခန်းက အဲ့လောက်တောင် ကြီးကျယ်သလား.....
အိမ်တော်ထိန်းကြီးသည် သူ့ကိုပြောပြီးတာနဲ့ အခန်းပြင်ထွက်သွားသည်။
သူလဲ အောက်မှာကျန်ခဲ့တဲ့လူတွေကို စပ်စုချင်စိတ်နဲ့ အခန်းပြင်ထွက်လာတော့ Jungkook နဲ့တိုး၏။
"ဟက်...ခင်ဗျားတကယ် ရောက်လာတာပဲ"
Seokjin ကိုမြင်တာနဲ့ Jungkook ခနဲ့တဲ့တဲ့ ပြောသည်။
"ငါလာချင်လို့လာတာ မဟုတ်ဘူး...အကြွေးဆပ်ဖို့ အလုပ်လာလုပ်တာ...မင်းတို့က ငါတို့မိသားစုကို ကယ်တင်ပေးထားတော့.."
Jungkook ကိုတွေ့တာနဲ့ စွာတေးလန်စိတ်တွေက ဘယ်လိုပေါ်လို့ ပေါ်လာမှန်းမသိ....
"အလုပ် ?? ...ဟက်.."
"ဟုတ်တယ်..အမေက ငါ့ကို ဒီအိမ်မှာနေပြီး အလုပ်သွားလုပ်တဲ့ဆိုလို့"
"ကောင်းပြီလေ...မင်းအလုပ်စလုပ်ရတော့မှာပေါ့"
ပြောပြီးတာနဲ့ Seokjin ကိုအခန်းထဲတွန်းပို့ပြီး ကုတင်ပေါ်လှဲချလိုက်တာကြောင့် Seokjin လန့်ပြီး နောက်ပြန်ကျသွားသည်။
"Yah...မင်း..မင်း ဘာလုပ်တာလဲ"
Seokjin စကားကို ဂရုမစိုက်ဘဲ Jungkook အကျႌတွေဆွဲချွတ်ချနေတာကြောင့်....
"ဟာ...မင်း ရူးနေလား..ဘာလို့ အကျႌတွေ
ချွတ်နေရတာလဲ"
"ခင်ဗျားပဲအလုပ်စလုပ်တော့မယ်ဆို...အခုပဲစလိုက်
မလား"
"မင်း ဘာတွေပြောနေတာလဲ"
"ဟက်...မသိချင်ယောင်ဆောင်မနေစမ်းပါနဲ့....ဘာလဲ ကျုပ်ကိုရှက်နေတာလား...မရှက်ပါနဲ့"
"မင်းဘာတွေပြောနေလဲ ငါ နားမလည်ဘူး Jungkook..."
"ခင်ဗျားဒီကို အလုပ်လုပ်ဖို့လာတယ်ဆိုပြီးဘာအ
လုပ်လဲဆိုတာတောင် ခင်ဗျားမသိဘူးလား"
"မသိဘူး"
"ကျွန်တော့ကလေးကို လွယ်ပေးရမယ့်အလုပ်လေ..
ဟက်..အခုမှ မသိချင်ယောင်ဆောင်နေတာလား"
Seokjin မျက်ရည်တွေစီးကျလာသည်။
ဒီကောင် ဘာတွေပြောနေတာလဲ။
"ခင်ဗျားအတွက် လွယ်လွန်းတယ်ပေါ့ ဒီအလုပ်က..
ဟမ်..အပေါစားဆန်လိုက်တာ.."
Jungkook စကားလုံးတွေအောက် သူ့သိက္ခာတွေ ရစရာမရှိတော့..မဟုတ်ဘူးလေ..သူကအဲ့လို မဟုတ်ဘူး..
သူက ယောကျ်ားလေးတစ်ယောက်ကို ဘယ်လိုလုပ်
ပြီး..ဟုတ်တယ်..သူနားကြားမှားတာပါ..ဒါပေမယ့်..
🍃 My Beloved 🍃
To be continued.....
အားလုံး ကျန်းမာရေးဂရုစိုက်ကြပါနော် ❤
Thank you for reading and voting
Love you all💜💜