HINDI NIYA ALAM ang mga nangyayari sa loob ng opisina ng kanyamg kasintahan, suddenly after they both got realized what happened ---of what they both saw, Princess immediately hug Theodore.
Aaminin niya, she was hurt, she loves Theodore but then guess what?!wala man lang itong ibang reaksyon maliban sa sinabi nito sa kanya.
'Leave us two in here, Cathy'
He did not even call her sweetheart, even though it hurts was she was still trying to understand the situation they had.
Kung siya man ay nagugulahan, walang dudang pati na rin ang kanyang kasintahan.
God!she can't even focus on work thinking of what may possibly yheir conversation inside the office or what may the possible happenings inside.
She was confused and stressed. Nalilito siya kung saan niya dapat ipanatag ang kanyang isipan.
Hindi niya namalayang siya'y tumitigil na pala sa pagsusulat at ngayon ay pinanggigilan na niya ang hawak na ballpen dahilan upang masira ito.
Padabog niyang inilapag sa lamesa ang hawak na ballpen. "Argh!focus Catheline!!don't mind them, okay?" pagkausap niya sa sarili.
To be honest, she was scared, what if, Theodore still loves her?what if Theodore will choose Princess over her?what if she will go back to being miserable?what if...what if...there is so very many what if's to her mind, but there is only one things she'll do for now and that is to trust him.
Panghahawakan niya pangakong binitawan nito doon sa probinsya.
'I can't promise to fix all of your problems but there is only one thing I can really asure at you, and that is you'll never face them alone....'
Hanggang ngayon, ramdam niya pa rin ang pagiging seryoso nito sa mga oras na 'yun.
Napaigtad siya ng tayo ng marinig ang pagbukas ng pintuan ng opisina ng kasintahan.
Ngunit ang babaeng hindi niya inaasahang darating na problema sa relasyon nila ang lumabas doon.
Lumapit ito sa kanya. "Please, I beg you to give up, Theodore....I love him, Ms. Cortes, and I want to fulfil the promise that we made before!" she beg.
"So I will...."
Sumeryoso ang mukha nito. "Then, mark my words, I will get what's really mine!"
Umalis ito sa kanyang harapan at iniwan siyang nakatulala, what did she just said to her a while ago maid her more scared.
Bumalik na lamang siya sa kanyang katimuan ng marinig niya ang pagbasak sa loob ng opisina ni Theodore.
Kaagad siyang nagtungo doon at doon niya naabutan ang pagwawala ng binata, the whole office was a mess.
"Theodore!" she shouted making him stop.
Umiyak ito at napaluhod sa sahig habang umiiyak. She saw how he suffered right now. Lumaput siya ito at niyakap ang binata.
"Shhh, I am just here, sweetheart, I will never ever leave you" if you choose me.
"It hurts, Cathy....three years had past, I believe that she was already dead, three years, I blame myself because of her death which was a lie, three years, I live miserebly...." tumatangis pa rin ito hanggang ngayon.
"Just cry it all, Theodore, I will never leave you!" I'll fight for you, kung alam kong may laban pa ako sa kanya at kung wala man, susubukan ko pa rin.
Iginiya niya ito papunta sa private bedroom nito sa opisina at pinatulog na muna ito, he is too stress enoigh for today.
Lumabas siya sa kwarto at mag-isa niyang iniligpit lahat ng kalat sa buong opisina.
After she finally clened the office lumabas na kuna siya at sakto ding dumating ang kanyang ina....oo ang kanyang ina.
Tumingin-tingin siya sa paligid. "Huwag kang mag-alala, ako lang mag-isang pumunta dito, Gretchen was already banned in thee company for hurting you, are you alright, now?" her mother asked.
Malayong-malayo na ito sa inang kilala niya noon, she looks different than before.
"Well, can I atleast invite you for a lunch?" kaya pala siya nakakaramdam ng gutom, lunch time na pala.
She nod. "Sure thing, M-ma!!" it's awkward for her to call her mama now.
She smile. "It's alright, Cathy....you can call me mom as much as yoi want, let's go?" sabay silang umalis sa naturang gusali at pumunta sa restaurant na pag-aari sa kaibigan ni Theodore.
This restaurant is too expensive. "Anak, actually there's a reason why I came to you!" sabi nito na ikinatigil niya.
Inilapag niya ang hawak na kubyertos at tumingin ng blangko sa ina. "Ano po 'yun?"
How could she?matapos siya nitong iwan ng kay tagal na panahon, tapos ngayon na may kailngan ito sa kanya tsaka pa ito nagpakita.
Is she joking?
"I want you to stay away from Theodore, Cathy, you're sister loves him, kahit na sabihin pa nating isang kalokohan lang ang namagitan sa kanila noon" saad nito.
Why does all people that she was expecting to support the two them wants to pull them away to each other?
"Excuse me?Ma, I am also you're daughter, bakit niyo mas pinapaburan si Gretchen kesa sa'kin?why can't yoou just be fair to you daughters?" her tears was now staring to fall.
Huminga ng malalim ang ina. "Anak, I am being fair, I just you to not get hurt, pagpasok ko palang kanina sa building bali-balita na ang pagbabalik ng ex-fiancè noon ni Theodore, and I want Gretchen to be happy!" giit nito.
Now, this is so very unbelievable. "Then what about my own happiness, Ma?I have a question, do you even still care for me or not?kasi kung mas mahal mo ngayon ang kapatid ko, tatanggapin ko kahit na masakit!!how can you being so unfair to your own daughter?I do have feeling too, nasasaktan din ako, Ma....hindi bato ang puso ko upang hindi masaktan....well, ano pa ba ang aasahan ko sa isang pabayang inang katulad mo---" she slapped her.
"Don't you respect me?ina mo pa rin ako, so don't cross the line Catheline!" anito.
Mapakla siyang siyang natawang tukingin dito. "And here I thought that instead of a warm embrace, I recieved a warm slap from you, unbelievable!!but I won't say sorry, cause I think this time, I am at the right side, and a people like you don't deserve my precious 'sorry'....but remeber this, I still love you and I will learn to love my sister even though, I have no hope with you two, have a good life and a good wealth mom, which I and papa never let you experience it before" she said as she leave the place.
She was still crying while walking towards to the exit door.
How can a mother do this to their own daughter.
Hindi alam ngunit natagpuan na lamamg niya ang kanyang sarili na umuwi sa Calagtan, pagabi na ng makarating siya doon, kaya nagulat na lamang si Sr. Charity dahil sa pagdating niya.
Inaya pa siya nitong maghapunan ngunit nawalan siya ng gana, kaya ang ginawa niya ay tumanggi at doon nagmukmuk sa kwarto niya habang umiiyak.
"M-mama!" sambit niya sa kanyang ina.
She continued of crying until she fell asleep.
Nagising na lamang siya dahil sa ring ng kanyang cellphone. Kinuha niya ito sa kanyang bag at sinagot ng hindi tinitingnan kung sino ang tumatawag.
"H-hello?" she's voice was still cracking.
"Sweetheart, where the heck are you, kahapon pa ako, hanap ng hanap sa'yo, I tried to call you but you never pick up your phone!!" halatang nag-aalala ito.
Napangiti siya. "Thank you!umuwi lang ako sa probinsya para magpahinga!!" her tear fell again from her eyes ng maalala ang nangyari kahapon.
"Stay there. I'll pick you up, okay?baka anong mangyari sa'yo, wait me in there!" saad nito bago pinatay ang tawag.
He cared. For now, he only have Theodore, and nothing else.
Tumayo siya mula sa kama, hindi niya alam ngunit bigla na lamang siyang nahilo.
Maybe, gutom lang 'to. She never eated lunch yesterday, then dinner, at kung hindi pa siya kakain ngayon siguradong sa mental ang bagsak niya.
Tumayo siya. She halt on walking when she saw her whole body at the mirror, she's wearing a shorts now and a t-shirt.
What the heaven?sinong nagbihis sa kanya at bakit hindi man lang siya nagising aber?
Magmadali siyang lumabas ng kanyang kwarto at tinungo ang mga masasayang batang naglalaro, nandoon na rin si Sr. Charity nagbabantay.
Lumapit siya dito. "Sr. Good morning po!!" kaagad na bati niya.
Napatingin naman ito kaagad sa kanya. "Ihja, gising ka na pala, halika igigiya kita sa hapag, mukha kasing pagod ka eh...." wika nito.
Kaagad naman siyang sumunod hanggang sa makarating sila sa hapag.
"Sr. Sino po---"
"Ako!narinig kita kagabi, iyak ka ng iyak, may problema ka ba ihja?" anito dahilan upang matigilan siya sa pagsubo ng pagkain.
Umiling siya at mapait na ngumiti. "Sasarilinin ko nalang po ito" she continued on eating.
Sr. Charity sigh. "Hindi kit apipilitin kung ayaw mo, ngunit ihja, lagi mong tatandaan na nandito lamang ako palagi, alam mo namang sapol pa sa iyong pagkabata ako na ang nag-aalaga sa'yo kaya kilalang kilala na kita" saad nito.
Kahit papaano ay medyo nabuhayan siya. She smile. "Opo, tatandaan ko po 'yan....siya nga pala dadalaw po ako kay papa mamaya, medyo matagal-tagal na rin kasi simula nung huli ko siyang binisita" aniya.
Tumango ito. "Walang problema anak, mag-ingat ka" saad nito.
Tinapos niya muna ang kanyang kinakain bago niya napagpasyahang bumalik na sa kayang kwrto uang makaligo at makapagbihis.
Dahil sa wala siyang dalang kahit na anong damit ay ginamit na lamang niya ang kanyang mga iilang naiwang damit dito.
Kinuha niya ang kanyang bestida, may desenyo itong bulalak na sunflower, a sleeveless dress actually at upang maisuot niya ito ay kailangan niyang itali ang sa balikatan nito.
Dati taga binti pa ang haba nito, ngunit ngayong lumakit na siya ay hanggang ibabaw sa tuhod na lamang ito, pinarisan niya ito ng kanyang itim na stiletto na isinuot niya kahapon.
Nahagip ng kanyang mga mata ang binili sa kanya noon ni Sr. Charity na hairclip, panigiradong sasakto ito sa outfit niya.
At hindi nga siya nabigo, she looks cute, pakiramdam niya parang bumata siya.
She looks simple yet beautiful.
Well, she believes that every and each woman on earth has it's own version of beauty.
At tanggap niya kung ano siya, maganda naman siya but her beauty is nothing if she's not happy.
As you can see, kakasimula pa lamang nilang bumuo ng alaala, may asungot na kaagad na umeksena.
Kinuha niya ang kanyang bag at lumabas na ng kwarto, nang humarao siya sa mga madre, impit na ito'y napa-sign of the cross ng makita siya.
"Cathy, bakit naman ganyang ang suot mo?kay ikli!" wika ni Sr. Ruby.
She chuckle. "Ito nalamg po kasi ang mga natitirang damit ko dito eh, biglaan kasi pagbisita ko dito...."
"Ganun ba?saan nga pala ang punta mo?"
"Kay itay po!"
Napatango-tango naman ito. "Ganun ba?hala sige, humayo ka na, mag-iingat ka ihja!" saad nito.
Tumango siya. "Opo, aalis na po ako!" saad niya.
Dahil hindi naman ito syudad at ito ay isa lamang maliit na probinsya, kaya walang kahit na anong air condition na sasakyan dito, kaya nag-tricycle na lamang siya pupunta sa flower shop at bumili ng sunflower at rosas na bulaklak, paborito ito ng kanyang ama dahil, ang rosas ay nagsisimbolo sa kagandahang taglay ng kanyang ina.
Habang ang sunflower naman ay nagsisimbolo sa kanya, ang nagbibigay liwanag sa kanilang buhay noon na ngayon ay matagal ng nabuwag.
Nagpahatid siya papuntang sementeryo, hindi na siya nag-abala pang magpahatid papunta sa puntod ng ama, sa halip ay kanya na lamang itong nilakad.
Mahina at maliliit ang kanyang bawat hakbang papunta sa puntod ng kanyang ama, masarap rin sa pakiramdam ang mga hangin na dumadampi sa kanyang balat, kaya binigyang kalayaan na muna niya ang kanyang sarili na namnamin ang halik ng hangin sa kanya.
This time, she felt at peace, pakiramdam niya wala siyang problema na hinaharap, pakiramdam niya ay hinawi ng hangin na ito ang bigat, sakit at puot na kanyang nararamdaman ukol sa mga taong naka-paligid sa kanya.
Payapang-payapa siya ngayon. Nang hindi namamalayan ay kaagad siyang nakarating sa puntod ng ama.
Ang lalaki na ng mga damo doon at natatabunan na rin ng mga dahon ang lapida ng kanyang ama.
Nakakita siya ng damong pantabas at walis tingting kaya kaagad niya itong kinuha at siya na mismo ang naglinis doon, isang oras din siguro bago siya natapos.
Kinuha niya ang kanyang alcohol sa kanyang bag at naghugas siya ng kamay.
Kinuha niya ang kanyang dalang bulaklak at inilagay ito sa tabi ng lapida.
Umupo siya. "Itay, maayong buntag!!kumusta naman ikaw?pasensya na kung karon lang ako nakadalaw, medyo busy pa ako eh!" pagkausap niya sa ama habang hinimas-himas ang lapida nito na may picture pa.
She sob. "Itay?bat ganun si mama?bakit hinahayaan niyang maging malungkot ako, paano niya nagawang tiisin ako sa loob ng dalawamput isang taon?tay bat ganun si mama?wala na ba akong halaga sa kanya?bakit pilit niyang inilalayo sa'kin ang huling taong alam kong makakapag-pasaya sa'kin...." she wiped her tears. "....tay, alam kong nakikinig ka ngayon sakin, pero tay nakiki-usap ako na sana kausapin mo naman si papa God na huwag masyadong palakihin ang mga binibigay niyang pagsubok sa'kin, kasi hindi ko keri na bumitaw sa pananalig sa kanya...." aniya.
Gusto lang naman niyang sumaya sa kabila ng kangang paghihirap ng ilang mga taon.....
I think I still deserve to be happy....
Pero bakit kahit yun lang, hindi pa maibigay sa kanya ng mundo, maliit na bagay ngunit mahirap ungkitin.
Bat ba ang hirap sumaya?required ba talaga na bago sumaya dadaan muna sa bonggang sakitan?
Sana kung magbibigay man ng problema si God sa kanya, isang bagsakan na upang isang bagsakan na rin sa pag-iyak at pagmo-move-on.
Pero kasi napaka-thrilling ni God, ang dami niyang ginawang twist sa kanyang buhay, pinaliit niya ang mundo upang magkita sila sa kanyang ina.
Tapos magkagalit pa sila ng kanyang kapatid dahil lamang sa isang lalaki, tapos ang taong minamahal niya...hindi man niya kayang tanggapin at aminin sa sarili, ngunit alam niyang may pag-aalangan sa puso ng binata.
Na mas lalong ikinatakot niya.
Mahirap mang tanggapin ngunit minsan talaga sa buhay ng tao, may mga taong hindi natin inaasahang darating at aalis.
May mawawala ngunit may darating. But still, she trusted him at may tiwala siyang hindi nito sisirain ang pangakong binitawan nito.
Papatunayan niya sa kanyang sarili na mali ang kanyang paniniwala noon na 'Promise is always meant to be broken'
Alam niyang sa kamay ni Theodore, hindi nito sisirain ang pangako nito, may tiwala siya ditong may isang salita ito.
She wiped her tears again. "Tay, salamat sa iyong laging paggabay sa'kin kahit na nasa kabilang buhay ka na!"
Sumandal siya sa puno mula sa kanyang likuran at doon ibinuhos lahat ng kanyang sama ng loob, sakit at pighati.
Gusto niyang sa oras na makarating siya sa Maynila, hindi na gaanong masakit o mabigat ang kanyang loob.
After all, of all people that she trusted, her mother make her feel disappointed, making her feel hopeless. Her mother made her feel that she shouldn't be love.
What a shame.
Sa tinding sakit na nararamdaman ay naibuhos niya ito lahat sa pamamagitan ng pag-iyak. She wanted to be martyr, ayaw niyang makaramdam na kahit na anong sakit ngunit papaano?
Umiyak lamang siya ng umiyak hanggang sa makatulog siya, dahilan ng pamimigat ng kanyang mga mata dahil sa kaka-iyak.
Many hours had past, until she wakes up, pasado alas tres na ng hapon ng makadilat siya ng mata.
Ganun ba siya kahaba natulog?ditosa sementeryo?well, kahit papaano ay nakasama niya ang ama ng isang buong araw.
Mamaya na siguro siya uuwi, she spended two more hours at nakipag-kwentuhan sa ama tungkol sa kanyang naging buhayn minsan nga ay para siyang tangang tumatawa habang nakikipag-kwentuhan sa ama.
Kahit papaano ay nakalimutan niya ang problema niya. Five PM at the afternoon she decided to go home.
"Uwi na po ako, tay....dadalawin nalang po kita ulit , pagmagkaka-oras na ako..." aniya at muli ng tumalikod sa puntod ng ama.
She was staring at her foot while when a fast speed of car she heard coming on her way, napaangat siys ng tingin, the car was familiar, hindi siya makagalaw dahil sa kaba.
Bubundulin ba siya nito?but the car stopped in front of her amd Theodore came out with his worried face expression.
Tumakbo ito kaagad sa kanyang gawi at kaagad siyang niyakap. "Sweetheart, you don't how worried I was, halos nalibot ko na ang buong Calagtan sa araw na'to kakahanap sa'yo, you okay?" He asked that made her smile.
She nod. "I am always okay, Theo. So stop worrying!" She said weakly.
"How can I?at tsaka bat namamaga ang mata mo?umiiyak ka ba?" he asked.
Umiling siya. "Hindi, okay lang ako, si tatay kasi eh, namimiss ko na siya" liar.
"Ganun ba?halika uuwi na tayo sa ampunan" saad nito bago siya iginiya sa papasok sa passenger's seat.
Papasok pa lamang siya sa loob ng kotse ng biglang naghikab ang kanyang tiyan dahilan upang lumabas siya ulit at napasuka sa may tabi.
"Hey, you okay?bat ka nagsusuka?" Ani ng kasintahan habang hinahaplos-halos ang kanyang likod.
Tinapos na muna niya ang kanyang pagduduwal bago siya humarap dito. "Bat ang baho ng kotse mo?kaamoy yata ng paa mo!yaks, sweetheart, ang baho ayaw kong sumakay diyan magta-tricycle nalang ako" aniya.
Kumunot naman kaagad ang nuo nito. "Anong mabaho?hello, lavander yung perfume ng kotse, paano naging mabaho at FYI huh, hindi mabaho paa ko!and bakit ka magta-tricycle, I won't let you, now go inside" utos nito at itinulak pa siya papasok.
"But---"
"And no buts, please now go in, faster" saad nito.
Ngumuso siya bago tinakpan ang kanyang ilong at pumasok sa loob.
Pakiramdam niya kung magtatagal siya nito, mapupuno yata ng suka ang buong kotse.
God!hindi niya kaya ang amoy kaya binuksan niya ang bintana ng kotse, at kahit papaano ay nahimas-masan ang kanyang sikmura.
Tahimik lang sila sa byahe hanggang ssa makarating sila sa ampunan.
Nauna na siyang bumaba, and suddenly her gaze was turning, shocks nahihilo siya!batid niyang pagewang-gewang ngayon ang lakad niya na parang lasing at tambag sa kanto.
And, everything went black. Ni hindi nga niya namalayan kung meron bang sumalo sa kanya.
-Kylleanny
●Good day!☉hi guys, please keep on reading this until it finish, thank you❤❤❤
Happy reading😘