Chapter 29
Maingat akong nagtago sa malaking posteng nakapwesto sa bandang gilid di kalayuan sa mansyon ni Lola Purple, napamura ako ng makitang ang daming bantay kahit pa dito sa labas.
"Nasa loob pa ang senyorito." Malamig na saad ng isa sa mga bantay sa hawak netong radyo. "Copy."
Ang sabi ni Papa ay magplaplano pa siya, but I can't wait, I want to know the truth now. Abot langit ang kaba ko ng bigla siyang napatingin sa gawi ko, buti nalang at mabilis akong nakapatago. Sinubukan ko ng pumasok kanina pero may hinihingi silang card, wala akong naipakita kaya di nila ako pinapasok. May lumabas na kasambahay may dala dala itong mga garbage bag.
"Ano? Sasamahan mo nanaman ako?" Inis na saad neto sa gwardyang kasama, may itsura ito sa totoo lang ay mukhang may lahi itong banyaga.
"Trbaho ko iyon." Kaswal na saad ng neto sa kasambahay.
"Tsk, dyan ka lang! Aag kang susunod! Wala namang mangyayaring masama sa akin eh!" Inis netong sabi at iniwan na ang gwardya, pumunta na siya sa gilirang bahagi, kung saan malapit lang sa akin at hindi kita ng kahit na sino ang maari kong gawin.
Huminga ako ng malalim saka dahan dahang lumapit sa kasambahay na panay ang reklamo habang nilalagay ang basura sa basurahan. Pinulot ko ang kahoy na nasa lupa at nakapikit na hinampas ito sa batok ng kasambahay.
"Sorry..." sabi ko at hinila ang kasambahay sa mas malayong pwesto.
Habang papalapit ako sa gate ay mas lalo akong kinabahan, nanginginig ang mga kamay ko habang hawak hawak ang isang pulang card na may gintong letrang A sa gitna, a tingin koy ito ang hinahanap nila sa akin kanina.
"Ang tagal mo naman yata?" Tanong ng gwardiyang sinigawan ng kasambahay kanina.
Mas lalo pa akong kinabahan, may takip na tela ang kalahati ng mukha ko gaya nalang nung kasambahay na sa tingin koy isang muslim, dahil tanging mga mata ko lang ang kita.
Tumikhim ako. "Tabi! May gagawin pa ako!" Pasinghal kong sabi at dire-diretso ng pumasok sa loob.
Panay lunok ko sa tuwing may nakakasalubong akong gwardiya, mukha namang wala silang napapansin sa galaw ko dahil tango at ngiti ang iginagawad ng mga ito sa akin.
"Nope, I want something pink, yeah, ok please."
Napatigil ako sa paglalakad ng marinig ang boses na iyon, wala sa sariling napalingon ako sa dalawang batang nasa sala ngayon, they both look alike, bumilis ang tibok ng puso ko, this time it's not because I'm nervous...
Nakatagilid sila kaya hindi nila ako kita, they were both busy with their books, pero kahit na ganoon ay alam na alam kong magkamukha sila, sa ilong palang... akmang lalapitan ko na sila ng may biglang humigit sa dalawa kong kamay, sinubukan kong sumigaw pero naglabas sila ng baril, dalawang gwardiya ang may hawak sa akin ngayon, kinaladkad nila ako patungo sa isang silid. Kakaibang kaba ang naramdaman ko ng makita ko si Lola Purple na naka-upo at sa harap niya ay mesa, puno ng litrato at paintings ang silid, at mukhang opisina niya ito.
"Napasok tayo?" Malamig na sabi ni Lola Purple. Malayo sa nakasalamuha ko noon.
Marahas akong tinulak ng dalawa dahilan ng pagsubsob ko sa sahig, di pa man ako nakakaayos ay may humila na sa takip ng mukha ko.
"You look familiar. " sabi pa ng ginang at senenyasan ang isa sa mga gwardiya.
Napahiyaw ako ng biglang hilain ng kung sino ang buhok ko para ipatingala ako. Nagtama ang mga mata namin ni Lola Purple, may dumaang emosyon sa mga mata niya pero agad din itong nawala at napalitan ng nakakatakot na expresyon.
"Wala akong maalalang inimbitahan kita dito sa pamamahay ko, Kezia."
Inalis na ng kung sino ang pagkakahawak niya sa buhok ko kaya napayuko ako. Wala pa naman siyang ginagawa pero bakit ako nanginginig sa takot? Pero imbes na ipakitang natatakot ako ay matapang ko siyang tiningnan, sinubukan kong tumayo pero mabilis akong ibinalik sa pagkakaluhod ng dalawang gwardya, nasa magkabilang balikat at siko nila ako hinawakan.
Imbes na manlaban ay hinayaan ko nalang. "Alam ko na pong buhay ang mga anak ko."
Her face remained blank, mukha pa ngang inaasahan niya na ang sasabihin ko. "At nanloob ka dahil doon?"
I gritted my teeth. "Bakit niyo po ba ginawa iyon? Bakit niyo kinuha sa akin ang mga anak ko? Bakit po?"
Tinitigan niya ako saka natawa na para bang nakakatawa ang mga sinabi ko. "Oh, dear, kahit pa sabihin ko sa iyo ang rason ay di mo rin naman maiintindihan."
"Kung ganoon ibalik mo nalang sa akin ang mga anak ko." Diretsahan kong sabi.
Nawala ulit ang lahat ng emosyon sa mukha ng ginang, unlike before her grey hair is more visible and so are her wrinkles, pero kahit ganoon bakas na bakas ang kagandahan niyang taglay, at kung di niya lang kinuha ang mga anak ko ay baka sinabi ko na sa kaniyang ang ganda niya.
"Mananatili ang mga anak mo sa bahay na ito." Pinal na sabi niya.
"Hindi mo pwedeng gawin-"
"Mamita."
Natigilan ako sabay tingin sa batang lalaking nakatayo sa pinto. Pumatak ang mga luha kong kanina ko pa pinipigilan. He's tall, katamtaman lang ang katawan, maputi ang kaniyang balat, mamula-mulang labi, may kakapalang kilay, matangos na ilong at ang mga mata niya... ay gaya ng akin.
"Anak..." mahinang sabi ko dahilan ng pagbaling niya sa akin ng atensyon.
Kunot-noo niya akong pinagmasdan, marahil ay nagtataka siya dahil sa ganitong ayos niya ako nadatnan, o baka iniisip niyang baliw ako dahil umiiyak? Wala akong pakialam. Magsasalita pa sana ako ng may bigla akong naramdamang bakal sa likuran ko.
"Isang salita pa at ipuputok ko sa iyo tu."
Nakagat ko anh sarili dila, habang nasa anak kong lalaki parin ang mga mata ko. Tinawag siya ni Lola Purple kaya inalis niya ang paningin sa akin, hindi ko maiwasang mamangha sa paraan ng paglakad niya maging ang kaniyang tindig, para kasing kahit na nakatayo lang siya ay nagmumukha siyang makapangyarihan.
Sino kaya ang nagturo sa kaniyang maglakad? Sino ang dumadalo sa kaniya sa tuwing nadadapa siya nung hindi pa siya marunong maglakad?
Those questions makes my heart tightens. Ako sana kung di lang sila kinuha sa akin.
"Akala ko ba ay aalis ka na?"
Nagkibit balikat ang anak ko at tinapunan ako ng tingin bagi sinagot si Lola Purple. "I forgot to give you this, mamita."
Tiningnan ako saglit ni lola Purple saka kinuha ang papel na inabot ng anak ko sa kaniya. "Ok, sa labas ka muna, may bisita pa ako."
Bisita? At mukhang sanay na ang anak konsa ganito. Kung ganoon ganito sila tumanggap ng bisita?
Tumango ang anak ko at muli akong tinapunan ng tingin, nginitian ko siya pero kinunutan niya lang ako ng noo saka umalis. Umiiyak na pinagmasdan ko ang papalayong bulto niya. Pagkaharap na pagkaharap ko kay Lola Purple ay itinapon niya sa akin ang papel na bigay ng anak ko kanina sa kaniya.
"As usual, top one ang anak mo."
Alam niyang may anak kami ni Nic. Alam din kaya ni Nic ang patungkol dito? O kasabwat siya ng Lola niya?
Nakaramdam ako ng sobrang tuwa pero nangingibabaw ang lungkot, at galit.
"Ibalik mo na sa akin ang mga anak ko." Madiin kong sabi habang nakayuko parin.
Bumuntong hininga siya. "Hindi pwede."
I tilted my head and meet her cold gaze. "Parang mo na po, may anak ka din, higit sa lahat ikaw ang mas nakakaintindi sa akin, ilang taon, inakala kong patay na ang mga anak ko, parang awa mo na, gagawin ko lahat ng gusto mo. Kung gusto mong layuan ko si Nic, lalayuan ko siya, sabihin mo lang sa akin gagawin ko." Pagmamakaawa ko.
Tinitigan niya ako. "No." Matigas niyang sabi at sinenyasan ang mga gwardiyang may hawak sa akin na ilabas na ako.
Panay ang pagmamatigas ko pero wala itong epekto, hindi ako makasigaw dahil agad nilang nilagyan ng tela ang bibig ko ganoon ang mga mata ko. Hindi ko alam kung saan nila ako dinala, basta naramdaman ko nalang na para akong nasa loob ng isang sasakyan. Ilang saglit pay may narinig akong putukan. Panay ang mura ng mga kasama ko. Gulong-gulo ako pero isa lang ang ipinagdarasal ko, ang makita ulit ang mga anak ko.
"Ano bang iniisip mo?! Sinabi ko sayong ako na ang bahala! Pero ano? Sumugod ka doon sa mismong mansyon ng matandang iyon! Paano kung di kami dumating? Baka pinatapon ka nila sa ilog?!"
"Nakita ko ang mga anak ko, pa. Totoong buhay sila." I said, not minding his anger.
Napabuntong hininga si papa. "Simula ngayon, dito ka lang sa bahay, maliwanag?" Ma-awtoridad na saad ni papa.
Napatingin ako kay papa, halatang nag-aalala siya, pero di naman ako dapat ikulong.
"May trabaho ako-"
"No, your staying here in my house, kezia! Pababantayan kita."
"Pero paano ko magagawa ang kondisyon na gusto mo kung ikukulong mo ako dito?"
His house is Huge, It's Beautiful, In fact mas masasabi kong mansion ito keysa sa bahay. Pero may kung ano sa lugar na ito na di ko gusto, ewan ko pero di ako komportable.
Mukhang natauhan naman si Papa. "Fine. Pero pababantayan parin kita, wag na wag kang susugod na mag-isa anak, baka ano ang magawa ko sa mga Ashley kapag nagkataon."
Ang kondisyon na gusto niya kapalit ng pagtulong niya sa akin ay may kinalaman kay Nic, kaya kahit na ayaw ko ng mapalapit sa kaniya ay kailangan, para sa mga anak ko.
Naglalakad ako palapit sa Condo ni Nathaniel ng may mapansin akong sumusunod sa akin, imbes na lingunin ito ay nagpatuloy lang ako sa paglalakad. Inilabas ko ang cellphone ko at palihim kong sinilip ang taong nasa likuran ko gamit ang screen neto.
Bat niya ako sinusundan?
Imbes na padaretso ay lumiko ako, huminto ako at hinintay ang pagdaan ng sumusunod sa akin pero wala. I frown, dahan dahan kong sinilip ang dinaanan ko kanina, at ganun nalang ang gulat ko ng salubungin ako ng isang mapusok na halik. Sa sobrang gulat ko ay wala akong nagawa mg idiin niya ako sa gusaling nasa likuran ko.
He's kissing me torridly, na para bang sabik na sabik siya. Ng matauhan ako ay sinubukan ko siyang itulak palayo pero hinawakan niya lang ang palapulsuhan ko at inilagay ito sa uluhan ko. Bumaba ang halik niya sa panga ko, at halos mapaungol ako ng haplusin ng kamay niya ang kaselanan ko. Shit! Bumalik ako sa katinuan ng ipasok ang kamay niya sa suot kong damit, I pushed him hard, at mabuti nalang at nadala siya sa pagtulak ko.
We are both panting, staring at each other while our lips are slight parted. Inaamin kong namiss ko siya ng sobra, pero ayaw ko na, dahil hindi ko na kaya, hindi ko nga alam kung may kinalaman ba siya sa nangyari sa mga anak namin eh.
"Why the hell did you do that, Nic!" Mataas na boses kong sabi, dala na rin ng hiya at pagkabigla.
He didn't answer instead he took a step forward which makes me to step backwards, napamura ako ng maramdaman ko ang pader sa aking likura, wala akong nagawa ng ikulong niya ako aa kaniyang mga bisig.
"You left me." Halos walang boses na niyang sabi, pero lahit ganoon, ramdam na ramdam ko ang lungkot at galit sa boses niya, at iyon ang di ko maintindihan.
Bakit naman siya magagalit at malulungkot? Dahil ba wala na siyang magagamit?
"Ngayon alam mo na ang pakiramdam ng maiwan." Sarkastik kong sabi at inalis na ang braso niyang nakapulopot sa aking beywang.
Hinayaan niya lamang ako, nakatitig lang siya sa akin habang inaayos ko ang aking sarili, at sa totoo lang, nakakailang.
"Wag mo akong titigan ng ganyan, Nic!"
"Bakit naman hindi? Your mine so I can do Whatever I want."
Matunog akong ngumiti, tiningnan ko siya habang umiiling. "Ang sabihin mo, wala ka lang talagang mahanap na pamalit sa akin."
"Your right, wala akong mahanap na katulad mo, dahil ikaw lang, Kezia, wala kang katulad."
Imbes na matuwa ay sinamaan ko siya ng tingin. "Alam mo? Imbes na bwesitin mo ako, mas mabuti pang ituon mo nalang ang atensyon mo sa pagiging leader mo ng sindikato, mas yayaman ka pa."
Akala ko ay magiging malamig ang paraan ng pagtingin niya sa akin gaya nung sa bahay nila Adonis pero hindi, bagkus ay naging malungkot ito.
"I don't want to be a leader of HUE, Kezia."
"Oo nga, kaya mo ako gustong pakasalan diba?"
"I don't want to be a syndicate Leader because I know you won't like me anymore, kaya di ko sinabi, balak kong sabihin sa iyo ang lahat kapag kasal na tayo, kapag hindi na ako ang leader-"
"Hinihingi ko ba ang paliwanag mo?"
Masuyo niya akong tiningnan. "Hindi. Pero kahit na ayaw mong marinig ang paliwanag ko, magpapaliwanag parin ako, kahit na ipagtulakan mo ako, ipapaintindi ko sa iyo ang mga rason ko, kahit pa ano ang ibato mo sa akin lalapitan parin kita. Kezia, mahal kita."
Ang sarap pakinggan, at aaminin kong nakaramdam ako ng tuwa at pag-asa na totoo nga siya, pero paano? Paano ako magiging masaya kung alam kong nagpapanggap lang siya?
"Mahal?" Mahina kong sabi saka ngumisi sa kaniya. "Mahal?!" Sigaw ko. "Puta, anong alam mo dun? Ano ka ba?! Sindikato ka diba? Ang mga katulad mo ay mga walang puso!"
Gaya nalang ng Lola Purple mo. Dahil kinuha niya sa akin ang mga anak ko, pinalabas pang patay!
Natigilan siya sa sinabi ko, hurt is evident in his eyes but I didn't bother to feel any pity for him. Dahil baka nga... baka nga siya ang kasabwat ng Lola niya eh.
"I maybe a Syndicate. I maybe a Criminal. I maybe a Killer. But baby, I also got feelings. And a heart that beats for you, only for you Kezia." Sabi niya habang nakatingin sa akin gamit ang naluluhang mga mata.