အေမွာင္ေတြကိုျဖိဳခြင္းျပီးအလင္းေတြထိန္
လင္းဖို႕ေနမင္းၾကီးကေတာ့ေတာင္စြယ္တစ္
ေနရာကေနထိုးထြက္လာခ့ဲျပီ……နန္းေဆာင္
ေလးထဲမွာေတာ့မိုးလင္းျပီးဆိုတာနဲ႕နိုးလာတ့ဲ
မင္းသားေလး…ရင္ခြင္ထဲကၾကင္ယာေတာ္
ေပါက္ေလးကေတာ့အိပ္မက္ကမာၻထဲမွာပင္
ေကာင္းစြာလည္ပတ္ေနတုန္း………
ရင္ခြင္ထဲမွာအိပ္ေမာက်ေနတ့ဲကေလးရဲ႕နဖူး
ေပၚအနမ္းတစ္ပြင့္ေပးကာထဖို႔ျပင္ဆင္ရေတာ့
သည္…ကေလးငယ္ေလးလိုေခါင္းအုံးေပၚေသခ်ာက်ေပးျပီးေစာင္ေလးလႊာေပးျပီးတ့ဲထိနိုးမလာတ့ဲကေလး……
ဒီေန႕ဆိုျပီးျပီ…အရာအားလုံးကိုနွိမ္နွင္းနိုင္မယ့္ဒီေန႕ေနာက္ဆုံးေတာ့ေရာက္လာခ့ဲျပီ…
"ကုကီး…………"
ေဂ်ာင္ကုဝတ္ရုံဝတ္ေနခ်ိန္မွာမွနိုးလာတ့ဲၾကင္ယာေတာ္အိပ္ပုတ္ေလး…ေဘးနားသြားလိုက္ျပီးအိပ္ခ်င္မူးတူးျဖစ္ေနတ့ဲကေလးကိုဆြဲထူကာထိုင္
ေစလိုက္ျပီးလက္ေဖာင္းေဖာင္းေလးနွစ္ဖက္ကိုကိုင္ကာ
"ကေလး…ဒီေန႕နန္းတြင္းမွာအရမ္းရူပ္ေနလိုက္မယ္ဒါေၾကာင့္ဘယ္မွာမသြားနဲ႕ေနာ္…"
"ကုကီးတစ္ခုခုျဖစ္ေနတယ္မလားဟင္…မင္ကိုေျပာျပပါလား"
"ဟင္……ဒါကေလ…"
ေဂ်ာင္ကုလည္းဖုံးကြယ္ထားလုိ႔မရတာ
ေၾကာင့္အကုန္လုံးကုိေျပာျပလိုက္သည္…မ်က္လုံးေလးဝိုင္းျပီးေျပာတာေတြကိုေသခ်ာနား
ေထာင္ေနတ့ဲကေလးကတကယ္အသဲယား
ဖြယ္……ျပီးမွာထိုမ်က္လုံးဝိုင္းေလးေတြက
ေနမ်က္ရည္ေတြစီးက်လာခ့ဲသည္…ထိုကေလးဘာေၾကာင့္မ်က္ရည္က်တာလဲဆိုတာေသခ်ာသိတာေပါ့…ဒီကိစၥမွာသူအေဖဝန္ၾကီးပတ္ကိုယ္တိုင္ပါဝင္ေနတာမလား…ဘယ္ေလာက္ဘဲပစ္ထားပစ္ထားေသြးသားေတာ္စပ္ေနတ့ဲအေဖဘဲမလား…
"ကေလးရယ္တိတ္ပါေနာ္………"
ေျပာျပီးတာနဲ႕ရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္လာကာပိုတိုး
ဖက္ျပီးငိုလာတ့ဲကေလး…ငိုေနတ့ဲသူ႕ေက်ာျပင္
ေလးကိုလက္နဲ႕ဖြဖြပုတ္ေပးျပီးနွစ္သိမ့္ေပးေနမိသည္…ငိုလို႔ေက်နပ္ေလာက္မွာရင္ခြင္ထဲက
ထြက္လာျပီး
"ကုကီ…ဒါဆိုက်ေနာ္နဲ႕ကုကီးခြဲရမွာလား
ဟင္………"
"ဟင္………"
ကေလးေမးတ့ဲအေျဖကိုက်ေနာ္ခ်က္ခ်င္းအေျဖျပန္မေပးမိ…ဘာလို႔ဆိုက်ေနာ္ကိုယ္တိုင္လည္းဒီအရာကိုေၾကာက္ရြံေနခဲ့မိတာအမွန္……ဒီခ်ိန္မွာေတာ့ခမည္းေတာ္တစ္ခ်ိန္ကေပးခ့ဲတ့ဲသားၾကင္ယာေတာ္ကိုကာကြယ္ေပးပါ့မယ္ဆိုတ့ဲစကားေလးတစ္ခြန္းကိုသာယုံၾကည္ၾကရေအာင္ကေလးရယ္……
"မခြဲရပါဘူးကေလးရယ္…ကိုယ္တို႔ဘယ္ေတာ့မွာမခြဲဘူးဟုတ္ျပီလား…"
"ကုကီး…ကတိတည္ေနာ္"
"ဒါေပါ့ကိုယ္ကတိတည္မွာေပါ့…စိတ္ခ်
ကိုယ္ကေလးကိုဘယ္ေတာ့မွာမခြဲသြားဘူး
ဟုတ္ျပီလား"
"မင္ကုကီးကိုယုံပါတယ္ဒါမယ့္ကံကိုေတာ့မယုံဘူး"
စိုးရိမ္စိတ္ေတြမ်ားေနတ့ဲကေလးရဲ႕လက္ကိုဆြဲ
ကိုင္လိုက္ျပီး
"ကေလး…ကေလးသိလားကံဆိုတာလူကဖန္တီးတာ…ကိုယ္တို႕ကံၾကမၼာကိုကိုယ္တို႔ကိုယ္
တိုင္ဖန္တီးရမွာ…ဒါေၾကာင့္ကေလးဘာမွစိတ္မပူနဲ႕ဟုတ္ျပီလား"
"အင္း……မင္ေလးသိပါျပီ…မင္ေလးေစာင့္ေနမယ္ေနာ္"
"မင္းသားသြားဖို႔အခ်ိန္က်ပါျပီ……"
ထိုခ်ိန္အေဆာင္ျပင္ကကိုယ္ရံေတာ္မင္အသံ
"ကေလးကိုယ္သြားေတာ့မယ္ေနာ္……"
"ဟုတ္……"
ကေလးရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုအသာနမ္းကာဒီ
ေန႕တစ္ေန႕တာအတြက္အားျဖည့္ကာထြက္လာခ့ဲရျပီ…
~~~~~~~
"ဘာ……………"
အိမ္ေရွ႕စံနန္းေဆာင္ကက်ယ္ေလာင္စြာထြက္လာတ့ဲအသံ
"ဟုတ္ပါတယ္အိမ္ေရွ႕စံအေနာက္မ်ိဳးႏြယ္စုေတြကက်ေနာ္တို႔နဲ႕လက္တြဲျဖဳတ္မယ္ဆိုတ့ဲအ
ေၾကာင္းသတင္းပို႕လာပါတယ္…ျပီးသူတို႔
နယ္ေျမထဲကိုလည္းမည္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွာအဝင္မခံေတာ့ပါဘူး"
"ေတာက္……မိုက္ရိုင္းလိုက္တာဘာဘဲေျပာေျပာအခုခ်က္ခ်င္းအစီစဥ္တိုင္းလုပ္ဖို႔
ျပင္ေတာ့"
"ဟုတ္မင္းသား……"
ငါ့အၾကံစည္ေတြကိုေတာ့အပ်က္စီးမခံနိုင္ဘူး……ေအာင္ျမင္ခါနီးမွာအရူံးမေပးနိုင္ဘူး
"မင္းသား…ျပသာနာတက္ျပီ"
"ဘာျဖစ္ျပန္ျပီလဲ……"
"ဟိုမင္းၾကီးကအမတ္ေတြကိုစုေဝးေခၚျပီးပုန္ကန္ဖို႔ၾကံစည္သူေတြဆိုျပီးသက္ေသနဲ႕ဖမ္းသြားပါ
တယ္"
"ဘာ………ဘာေတြျဖစ္ေနတာလဲ…ဝန္ၾကီး
ပတ္ေကာ"
"ဝန္ၾကီးပတ္လည္းပါ ပါတယ္……"
"ပုန္ကန္သူစာရင္းဟုတ္တယ္…အဲဒါကဘာလို႕မင္းၾကီးတို႔လက္ထဲေရာက္သြားတာလဲ"
"က်ေနာ္တို႔ထဲမွာလည္းသစၥာေဖာက္ရွိတယ္ထင္တယ္"
"အေနာက္မ်ိဳးႏြယ္ေတြသူတို႕ေနမွာသူတို႔အဲသတင္းကိုမင္းၾကီးတို႕ကိုေပးလိုက္တာေနမွာ"
"မင္းသားအခုဒီလိုေနလို႕မရပါဘူးမင္းသားအ
ျမန္ေရွာင္မွာရမယ္"
"ေနအုံး…ငါအခုေျပာတာအိမ္ေရွ႕စံမိဖုရားက္ိုသြားေျပာလိုက္ငါေျပာတ့ဲတိုင္းလုပ္လို႔……ျပီး
မင္းသူတို႔ကိုေခၚလာ"
"ဟုတ္မင္းသား………"
ေဂ်ာင္ကုမင္းအေၾကာင္းငါမသိဘူးထင္ေနတာဒီခုကိစၥကမင္းလုပ္တာမွန္းငါ့သိျပီးသား…မင္းငါ
ပိုင္ဆိုင္မယ္ဟာဖ်က္ဆီးသလိုမင္းပိုင္ဆိုင္တာ
လည္းျပန္ဖ်က္ဆီးျပမယ္………
~~~~~~~
"အိမ္ေရွ႕မိဖုရား…အိမ္ေရွ႕စံရဲ႕ကိုယ္ရံေတာ္လာပါတယ္"
"ဘာလဲ……"
"မယ္မယ္က်ေနာ္မယ္မယ္ကိုေလ်ွာက္တင္စရာရွိလို႔ပါ"
"ေျပာပါ"
"#*%*#*-%--%"
"တကယ္…အေဖကပုန္ကန္မူနဲ႕မျဖစ္နိုင္တာ
မင္းလိမ္ေနတာ"
"ဟုတ္ပါတယ္မယ္မယ္ဒါေၾကာင့္အိမ္ေရွ႕စံက
မယ္မယ္တို႔ေမာင္နွမနွစ္ေယာက္ကိုစိတ္ပူလို႔
ေခၚခိုင္းလိုက္တာပါ…ဝန္ၾကီးပတ္နဲ႕မယ္မယ္ရဲ႕
မယ္ေတာ္ကိုေတာ့မင္းသားတို႕ေခၚသြားပါျပီ"
ဝန္ၾကီးပတ္ဖမ္းခံထားရျပီကိုထြက္ေျပးသြားသည္ဟုလိမ္လိုက္ျခင္း
"ဒါေပမယ့္ငါမထြက္ေျပးနိုင္ဘူး"
"မယ္မယ္က်ေနာ္တုိ႕အက်ပ္ရိုက္ေအာင္မလုပ္ပါနဲ႕…မယ္မယ္တို႕မလိုက္ရင္မယ္မယ္တို႔မိဘေတြအသက္ကအိမ္ေရွ႕စံလက္ထဲမွာဆိုတာသိထားပါ"
"မင္းငါကိုလာမခ်ိန္းေျခာက္နဲ႕……"
"မယ္မယ္သေဘာပါမယ္မယ္တို႔မလိုက္ရင္
က်ေနာ္တို႔ကသတင္းလွမ္းေပးလိုက္ရုံပါ"
"ဒါဆို……မင္ေလး……မင္ေလးေကာ"
"ၾကင္ယာေတာ္ပတ္ကိုလည္းသြားေခၚမွာပါ"
"အေတာ္ယုတ္မာတာဘဲမင္းတို႔ငါကိုေခၚသြားရင္ရျပီေပါ့………"
"မရပါဘူးမယ္မယ္တို႔နွစ္ေယာက္လုံးေခၚလာဖို႔ေျပာတာပါ…ၾကင္ယာေတာ္ပတ္ကိုပါေအာင္
ေခၚလာခိုင္းတာပါ"
~~~~~~~
"မင္ေလး…စိတ္အရမ္းပူေနလားဟင္"
"နည္းနည္းပါ…ကုကီးလုပ္နိုင္မွာက်ေနာ္ကုကီးကိုယုံတယ္"
"ဒါေပါ့…မင္းသားေလးကိုဘဲယုံၾကည္လိုက္ရ
ေအာင္"
"ဒါနဲ႕အကိုဟိုေဆာ့ေကာ……"
"ဟိုေဆာ့က စားဖိုေဆာင္ဘက္ခနသြားတယ္…မင္ေလးအားရွိေအာင္လို႔အားရွိတ့ဲအစားေတြသြားမွာတယ္"
"ေအာ္…………"
"ဂ်ီမင္ေလး………"
ေနာက္ကေခၚသံၾကားလို႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့အမဂ်ီအြန္းတစ္နည္းအားျဖင့္အိမ္ေရွ႕စံမိဖုရားေပါ့
"မယ္မယ္……"
"ငါသူနဲ႕စကားေျပာမလို႔ မလိုတ့ဲသူေတြထြက္သြား"
ေဘးနာကလူေတြကိုပါေမာင္းထုတ္ေနေသာသူမေၾကာင့္အထိန္းေတာ္ေတြအကုန္အလ်ိဳလ်ိဳ
ထြက္သြားၾကတာဦးေလးေဆာ့ဂ်င္းတစ္ဦးသာက်န္ခ့ဲ
"ဦးေလးေကာခနေရွာင္ေပးပါလားက်မမင္ေလးကိုေျပာစရာရွိလို႕……"
"ဦးေလးခနေလး………"
"ေကာင္းပါျပီ…မင္ေလးဒါဆိုဦးဟိုဘက္မွာရွိ
ေနတယ္ေနာ္တစ္ခုခုဆိုေခၚလိုက္"
ေဆာ့ဂ်င္းထြက္သြားျပီးတာနဲ႕ဂ်ီမင္းလက္နွစ္ဖက္ကိုစုပ္ကိုင္လိုက္တ့ဲသူမ
"မင္ေလး……အမေတာင္းပန္ပါတယ္"
ေျပာျပီးတာနဲ႕မ်က္နွာေပၚေရာက္လာတ့ဲပဝါတစ္ခု…အနံျပင္းရွရွနဲ႕စူးသပ္ေနတ့ဲအနံေတြရေနတ့ဲပဝါက်ေနာ္မ်က္နွာေပၚေရာက္ျပီသားနဲ႕ဂ်ီမင္း
တစ္ေယာက္ေလာကၾကီးနဲ႕အဆက္သြယ္ပ်က္သြားခ့ဲေလျပီ………
"ေခၚခ့ဲသူကို……"
အိမ္ေရွ႕စံလႊတ္လိုက္တ့ဲကိုယ္ရံေတာ္ကိုေခၚကာဂ်ီမင္းကိုေခၚေပြ႕သယ္ခိုင္းလိုက္ျပီးနန္းေတာ္ထဲကထြက္လာခ့ဲလိုက္ေတာ့သည္…ဒီတုိင္းေခၚရင္မင္ေလးကလိုက္မွာမဟုတ္တ့ဲအတြက္အိမ္ေရွ႕စံခိုင္းတ့ဲတိုင္းသတိေမ့ေအာင္လုပ္ျပီးေခၚခ့ဲလိုက္
ျခင္းပင္………
အမေတာင္းပန္ပါတယ္မင္ေလးရယ္…အျမဲမင္းအေပၚအျပစ္ေတြဘဲလုပ္မိေနတယ္…ေတာင္းပန္ပါတယ္ဆိုတ့ဲစကားေလးတစ္ခြန္းနဲ႕မလုံေလာက္ဘူးဆိုတာသိေပမယ့္လည္းဒီစကားဘဲေျပာေနမိတယ္…
~~~~~~~
"မင္းသား………"
"ဘယ္လိုလဲအိမ္ေရွ႕စံကိုမိလား"
"ဟိုထြက္ေျပးသြားပါတယ္……"
"ဘာေျပာတယ္…အခုခ်က္ခ်င္းလူေတြလႊတ္ျပီးသူေနာက္လိုက္……"
"ဟုတ္မင္းသား…"
မင္းကိုဒီလိုလႊတ္ေျမွာက္ခြင့္မေပးနိုင္ဘူး…မင္းလုပ္ရပ္တြက္မင္းျပန္ေပးဆပ္ရအုံးမယ္……
"မင္းသား…ၾကင္ယာေတာ္ပတ္ဦးေလးနဲ႔
အထိန္းေတာ္ေဂ်ာင္တို႔ေတြ႕ခြင့္ေတာင္းေနပါ
တယ္"
"ဝင္ခြင့္ေပးလိုက္………"
"ဦးေလးတို႔ဘာကိစၥမ်ားရွိလို႕ပါလဲ…ကေလး
ေကာ"
"ဟို…မင္ေလးေပ်ာက္ေနလို႕"
"ဘာ…ကေလးေပ်ာက္ေနတယ္ဟုတ္လား"
"ဟုတ္တယ္…ခနကအိမ္ေရွ႕စံမိဖုရားလာ
ေတြ႕ျပီးသြားျပန္ၾကည့္ေတာ့မရွိေတာ့ဘူး"
"သူနန္းေဆာင္ေကာသြားရွာျပီးျပီလား"
"နန္းေတာ္တစ္ခုလုံးရွာျပီးျပီ……မိဖုရားလည္းမေတြ႕ဘူး"
ဘာေတြလည္းကေလးကဘယ္ေပ်ာက္သြားတာလဲ…မဟုတ္မွာလြဲေရာအိမ္ေရွ႕စံေခၚသြားတာလား………
"ကိုယ္ရံေတာ္မင္အခုခ်က္ခ်င္းအဆင့္သင့္ျပင္…တရားခံေတြေနာက္လိုက္ရမယ္ျမိဳ႕ျပင္ထြက္တ့ဲ
လမ္းေတြအကုန္အေစာင့္က်ထားတစ္ေယာက္မွာအလႊတ္မေပးနဲ႔"
"ဟုတ္က့ဲ………"
မျဖစ္ဘူး…ကေလးဘာမွျဖစ္လို႔မရဘူးကိုယ္လာကယ္မွာမို႔ခနဘဲေစာင့္ေနေပးပါ……ဘာမွမျဖစ္ဘဲေစာင့္ေနေပးပါ………
~~~~~~~
ငါရေအာင္ထြက္ေျပးျပမယ္…ဘယ္လိုလဲေဂ်ာင္ကုအခုဆိုမင္းၾကင္ယာေတာ္ေလးေပ်ာက္ေနတာသိေလာက္ျပီေပါ့…မင္းစိတ္ခ်ပါမင္းကေလးကိုငါ
ေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္မွာမလို႔… ပိုးေမြးသလိုေသခ်ာေစာင့္ေရွာက္မွာမလို႔စိတ္ခ်လိုက္ပါ…ဒါေတြကမင္းလုပ္ရက္ေတြေၾကာင့္ျဖစ္လာတယ္ဆိုတာလဲသိထား………
အိမ္ေရွ႕စံတစ္ေယာက္ဂ်ီမင္းတို႔ေမာင္နွမနွစ္
ေယာက္ကိုေခၚကာနယ္စပ္မွာတစ္ျခားျပည္ကိုသြားရန္နယ္စပ္တြင္ေရာက္ေနျခင္း…ညဥ္႕နက္ကာသြားဖို႔ရန္အဆင့္မေျပတာေၾကာင့္မနက္မွာအာရုံတက္တာနဲ႕သြားရန္စီစဥ္ထားျခင္းပင္
"ဘာလို႔ဒီလိုလုပ္တာလဲ…"
ေနာက္ကေနမီးဝန္းဝန္းေတာက္ေနတ့ဲမ်က္ဝန္း
ေတြနဲ႕ၾကည့္ကာေမးလာတ့ဲသူမ
"ဘာကိုလဲ……"
"ဘာလို႔ပုန္ကန္ရတာလဲ…ျပီးဘာလို႔က်မတို႔
ေမာင္နွမနွစ္ေယာက္ကိုလိမ္ေခၚလာတာလဲ"
"ဟင္း……ဒါကရွင္းပါတယ္…အမွန္တိုင္းေျပာ
ရင္မင္းကိုလည္းမေခၚခ်င္ပါဘူး…ဂ်ီမင္းေလးကိုေခၚဖို႔မင္းကိုအသုံးခ်လိုက္ရတာ"
"ရွင္ေတာ္ေတာ္ရက္စက္ပါလား…ဒီကိစၥေတြကသူနဲ႕ဘာမွမဆိုင္ဘူးေလ…"
"သိတယ္…ဒါေပမယ့္ငါသူကိုခ်စ္လို႔ေခၚလာတာ"
"ခ်စ္လို႔လား……မင္းသားေဂ်ာင္ကုကိုလက္စားေခ်ခ်င္လို႔လား"
"ဟားဟား………ႏွစ္ခုလုံးဟုတ္တယ္…မင္း
လည္းေမးျပီးျပီဆိုေတာ့သြားေတာ့မယ္…ည
ေစာေစာအိပ္ေနာ္မနက္ေစာေစာထြက္မွာ
ထြက္ေျပးဖို႕ေတာ့မၾကံနဲ႕မင္းငါအေၾကာင္းသိပါတယ္……ဟားဟားဟားဟား…………"
ရယ္ေမာကာသြားလိုက္တ့ဲသူေက်ာျပင္ကို
ၾကည့္ျပီးမိမိကိုယ္ကိုအ့ံၾသမိသည္…ဘယ္လိုလူကုိမွေမတၲာရွိခ့ဲတာလဲ…ဒီလိုေတြလုပ္ေနတာ
ေတာင္ထိုလူေပၚမမုန္းနိုင္တ့ဲမိမိကိုယ္ကိုစိတ္
ပ်က္မိရုံကလႊဲ…………
~~~~~~~
ေန႕လည္အမဂ်ီအြန္းလာေတြ႕တည္းကေမ့သြားတာ…အခုနိုးလာေတာ့ညေနေတာင္ေစာင္းေနခ့ဲျပီ…ေခါင္းကလည္းေနာက္က်ိက်ိနဲ႕မူးေနေသးတယ္…ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့မရင္းနွီးတ့ဲပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခု…ပိုျပီးေသြးပ်က္စရာေကာင္းတာကက်ေနာ္ကိုေဘးကေနထိုင္
ၾကည့္ေနတ့ဲအိမ္ေရွ႕စံ………
"အိမ္ေရွ႕စံ…က်ေနာ္ကိုဘယ္ေခၚလာတာလဲ…က်ေနာ္ကိုျပန္ပို႕ေပး"
"မင္းေလးကိုျပန္ပို႕ေပးဖို႔ကိုယ္ေခၚလာတာမ
ဟုတ္ဘူး…"
"က်ေနာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္က်ေနာ္ကိုျပန္ပို႔ေပးပါေနာ္……ဒီခ်ိန္ဆိုကုကီး…ကုကီးစိတ္ပူေန
ေတာ့မယ္"
ျဖန္း………………ပါးျပင္ေပၚက်ေရာက္လာတ့ဲအိမ္ေရွ႕စံရဲ႕လက္ဝါးတစ္ဖက္…
"မင္းပါးစပ္ကအဲေကာင္နာမည္ထပ္မထြက္နဲ႕…ေနာက္တစ္ခါဆိုဒီထက္ပိုနာမယ္…ျပီးမ
နက္ျဖန္ေစာေစာဟိုဘက္နိုင္ငံဝင္မယ္ဆိုတာ
မင္းသိထားထြက္ေျပးမယ္မၾကံနဲ႕ေနာ္…သူကို
ေသခ်ာေစာင့္ၾကည့္ထားဘယ္မွာမသြားေစနဲ႕"
ေျပာျပီးထြက္သြားတ့ဲအိမ္ေရွ႕စံ…ဘာလို႔
က်ေနာ္ေပၚဒီလိုလုပ္ရတာလဲ…ဘာလို႔က်ေနာ္ကိုဖမ္းေခၚလာရတာလည္း……စိတ္ထဲရွိတ့ဲအတိုင္းငိုခ်လိုက္မိသည္…
"ကုကီး…မင္ကုကီးကိုသတိရတယ္…ကုကီး
မင္ကိုလာကယ္မွာမလားဟင္…မင္ေစာင့္ေနတာမို႔ျမန္ျမန္လာကယ္ပါေနာ္………အရမ္းလြမ္း
တယ္ကုကီး…………"
ေကာင္းကင္ေပၚကလမင္းၾကီးကိုၾကည့္ကာတစ္
ေယာက္တည္းေျပာေနမိသည္…ထိုလမင္းၾကီးကိုၾကည့္ျပီးလည္းဆုေတြေတာင္းေနမိ
သည္……
တကယ္ဘဲလမင္းၾကီးကထိုေကာင္ေလးရဲ႕ဆုေတာင္းေတြကိုျဖည့္ဆည္းေပးပါ့မလား…………………"
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ျပီးပါျပီ…………………ဒီတစ္ပိုင္းေျပာတာ😁
Thz my readers
90°bow
🐰🐥🐰🐥🐰🐥🐰🐥🐰🐥🐰🐥🐰🐥
For unicode
အမှောင်တွေကိုဖြိုခွင်းပြီးအလင်းတွေထိန်
လင်းဖို့နေမင်းကြီးကတော့တောင်စွယ်တစ်
နေရာကနေထိုးထွက်လာခဲ့ပြီ……နန်းဆောင်
လေးထဲမှာတော့မိုးလင်းပြီးဆိုတာနဲ့နိုးလာတဲ့
မင်းသားလေး…ရင်ခွင်ထဲကကြင်ယာတော်
ပေါက်လေးကတော့အိပ်မက်ကမ္ဘာထဲမှာပင်
ကောင်းစွာလည်ပတ်နေတုန်း………
ရင်ခွင်ထဲမှာအိပ်မောကျနေတဲ့ကလေးရဲ့နဖူး
ပေါ်အနမ်းတစ်ပွင့်ပေးကာထဖို့ပြင်ဆင်ရတော့သည်…ကလေးငယ်လေးလိုခေါင်းအုံးပေါ်သေချာကျပေးပြီးစောင်လေးလွှာပေးပြီးတဲ့ထိနိုးမလာတဲ့ကလေး……
ဒီနေ့ဆိုပြီးပြီ…အရာအားလုံးကိုနှိမ်နှင်းနိုင်မယ့်ဒီနေ့နောက်ဆုံးတော့ရောက်လာခဲ့ပြီ…
"ကုကီး…………"
ဂျောင်ကုဝတ်ရုံဝတ်နေချိန်မှာမှနိုးလာတဲ့ကြင်ယာတော်အိပ်ပုတ်လေး…ဘေးနားသွားလိုက်ပြီးအိပ်ချင်မူးတူးဖြစ်နေတဲ့ကလေးကိုဆွဲထူကာထိုင်စေလိုက်ပြီးလက်ဖောင်းဖောင်းလေးနှစ်ဖက်ကိုကိုင်ကာ
"ကလေး…ဒီနေ့နန်းတွင်းမှာအရမ်းရူပ်နေလိုက်မယ်ဒါကြောင့်ဘယ်မှာမသွားနဲ့နော်…"
"ကုကီးတစ်ခုခုဖြစ်နေတယ်မလားဟင်…မင်ကိုပြောပြပါလား"
"ဟင်……ဒါကလေ…"
ဂျောင်ကုလည်းဖုံးကွယ်ထားလို့မရတာ
ကြောင့်အကုန်လုံးကိုပြောပြလိုက်သည်…မျက်လုံးလေးဝိုင်းပြီးပြောတာတွေကိုသေချာနားထောင်နေတဲ့ကလေးကတကယ်အသဲယားဖွယ်……ပြီးမှာထိုမျက်လုံးဝိုင်းလေးတွေကနေမျက်ရည်တွေစီးကျလာခဲ့သည်…ထိုကလေးဘာကြောင့်မျက်ရည်ကျတာလဲဆိုတာသေချာသိတာပေါ့…ဒီကိစ္စမှာသူအဖေဝန်ကြီးပတ်ကိုယ်တိုင်ပါဝင်နေတာမလား…ဘယ်လောက်ဘဲပစ်ထားပစ်ထားသွေးသားတော်စပ်နေတဲ့အဖေဘဲမလား…
"ကလေးရယ်တိတ်ပါနော်………"
ပြောပြီးတာနဲ့ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လာကာပိုတိုး
ဖက်ပြီးငိုလာတဲ့ကလေး…ငိုနေတဲ့သူ့ကျောပြင်လေးကိုလက်နဲ့ဖွဖွပုတ်ပေးပြီးနှစ်သိမ့်ပေးနေမိသည်…ငိုလို့ကျေနပ်လောက်မှာရင်ခွင်ထဲကထွက်လာပြီး
"ကုကီ…ဒါဆိုကျနော်နဲ့ကုကီးခွဲရမှာလား
ဟင်………"
"ဟင်………"
ကလေးမေးတဲ့အဖြေကိုကျနော်ချက်ချင်းအဖြေပြန်မပေးမိ…ဘာလို့ဆိုကျနော်ကိုယ်တိုင်လည်းဒီအရာကိုကြောက်ရွံနေခဲ့မိတာအမှန်……ဒီချိန်မှာတော့ခမည်းတော်တစ်ချိန်ကပေးခဲ့တဲ့သားကြင်ယာတော်ကိုကာကွယ်ပေးပါ့မယ်ဆိုတဲ့စကားလေးတစ်ခွန်းကိုသာယုံကြည်ကြရအောင်ကလေးရယ်……
"မခွဲရပါဘူးကလေးရယ်…ကိုယ်တို့ဘယ်တော့မှာမခွဲဘူးဟုတ်ပြီလား…"
"ကုကီး…ကတိတည်နော်"
"ဒါပေါ့ကိုယ်ကတိတည်မှာပေါ့…စိတ်ချ
ကိုယ်ကလေးကိုဘယ်တော့မှာမခွဲသွားဘူး
ဟုတ်ပြီလား"
"မင်ကုကီးကိုယုံပါတယ်ဒါမယ့်ကံကိုတော့မယုံဘူး"
စိုးရိမ်စိတ်တွေများနေတဲ့ကလေးရဲ့လက်ကိုဆွဲကိုင်လိုက်ပြီး
"ကလေး…ကလေးသိလားကံဆိုတာလူကဖန်တီးတာ…ကိုယ်တို့ကံကြမ္မာကိုကိုယ်တို့ကိုယ်တိုင်ဖန်တီးရမှာ…ဒါကြောင့်ကလေးဘာမှစိတ်မပူနဲ့ဟုတ်ပြီလား"
"အင်း……မင်လေးသိပါပြီ…မင်လေးစောင့်နေမယ်နော်"
"မင်းသားသွားဖို့အချိန်ကျပါပြီ……"
ထိုချိန်အဆောင်ပြင်ကကိုယ်ရံတော်မင်အသံ
"ကလေးကိုယ်သွားတော့မယ်နော်……"
"ဟုတ်……"
ကလေးရဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုအသာနမ်းကာဒီ
နေ့တစ်နေ့တာအတွက်အားဖြည့်ကာထွက်လာခဲ့ရပြီ…
~~~~~~~
"ဘာ……………"
အိမ်ရှေ့စံနန်းဆောင်ကကျယ်လောင်စွာထွက်လာတဲ့အသံ
"ဟုတ်ပါတယ်အိမ်ရှေ့စံအနောက်မျိုးနွယ်စုတွေကကျနော်တို့နဲ့လက်တွဲဖြုတ်မယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းသတင်းပို့လာပါတယ်…ပြီးသူတို့
နယ်မြေထဲကိုလည်းမည်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်မှာအဝင်မခံတော့ပါဘူး"
"တောက်……မိုက်ရိုင်းလိုက်တာဘာဘဲပြောပြောအခုချက်ချင်းအစီစဉ်တိုင်းလုပ်ဖို့
ပြင်တော့"
"ဟုတ်မင်းသား……"
ငါ့အကြံစည်တွေကိုတော့အပျက်စီးမခံနိုင်ဘူး……အောင်မြင်ခါနီးမှာအရူံးမပေးနိုင်ဘူး
"မင်းသား…ပြသာနာတက်ပြီ"
"ဘာဖြစ်ပြန်ပြီလဲ……"
"ဟိုမင်းကြီးကအမတ်တွေကိုစုဝေးခေါ်ပြီးပုန်ကန်ဖို့ကြံစည်သူတွေဆိုပြီးသက်သေနဲ့ဖမ်းသွားပါတယ်"
"ဘာ………ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ…ဝန်ကြီး
ပတ်ကော"
"ဝန်ကြီးပတ်လည်းပါ ပါတယ်……"
"ပုန်ကန်သူစာရင်းဟုတ်တယ်…အဲဒါကဘာလို့မင်းကြီးတို့လက်ထဲရောက်သွားတာလဲ"
"ကျနော်တို့ထဲမှာလည်းသစ္စာဖောက်ရှိတယ်ထင်တယ်"
"အနောက်မျိုးနွယ်တွေသူတို့နေမှာသူတို့အဲသတင်းကိုမင်းကြီးတို့ကိုပေးလိုက်တာနေမှာ"
"မင်းသားအခုဒီလိုနေလို့မရပါဘူးမင်းသားအ
မြန်ရှောင်မှာရမယ်"
"နေအုံး…ငါအခုပြောတာအိမ်ရှေ့စံမိဖုရားက်ိုသွားပြောလိုက်ငါပြောတဲ့တိုင်းလုပ်လို့……ပြီး
မင်းသူတို့ကိုခေါ်လာ"
"ဟုတ်မင်းသား………"
ဂျောင်ကုမင်းအကြောင်းငါမသိဘူးထင်နေတာဒီခုကိစ္စကမင်းလုပ်တာမှန်းငါ့သိပြီးသား…မင်းငါပိုင်ဆိုင်မယ်ဟာဖျက်ဆီးသလိုမင်းပိုင်ဆိုင်တာလည်းပြန်ဖျက်ဆီးပြမယ်………
~~~~~~~
"အိမ်ရှေ့မိဖုရား…အိမ်ရှေ့စံရဲ့ကိုယ်ရံတော်လာပါတယ်"
"ဘာလဲ……"
"မယ်မယ်ကျနော်မယ်မယ်ကိုလျှောက်တင်စရာရှိလို့ပါ"
"ပြောပါ"
"#*%*#*-%--%"
"တကယ်…အဖေကပုန်ကန်မူနဲ့မဖြစ်နိုင်တာ
မင်းလိမ်နေတာ"
"ဟုတ်ပါတယ်မယ်မယ်ဒါကြောင့်အိမ်ရှေ့စံကမယ်မယ်တို့မောင်နှမနှစ်ယောက်ကိုစိတ်ပူလို့ခေါ်ခိုင်းလိုက်တာပါ…ဝန်ကြီးပတ်နဲ့မယ်မယ်ရဲ့မယ်တော်ကိုတော့မင်းသားတို့ခေါ်သွားပါပြီ"
ဝန်ကြီးပတ်ဖမ်းခံထားရပြီကိုထွက်ပြေးသွားသည်ဟုလိမ်လိုက်ခြင်း
"ဒါပေမယ့်ငါမထွက်ပြေးနိုင်ဘူး"
"မယ်မယ်ကျနော်တို့အကျပ်ရိုက်အောင်မလုပ်ပါနဲ့…မယ်မယ်တို့မလိုက်ရင်မယ်မယ်တို့မိဘတွေအသက်ကအိမ်ရှေ့စံလက်ထဲမှာဆိုတာသိထားပါ"
"မင်းငါကိုလာမချိန်းခြောက်နဲ့……"
"မယ်မယ်သဘောပါမယ်မယ်တို့မလိုက်ရင်
ကျနော်တို့ကသတင်းလှမ်းပေးလိုက်ရုံပါ"
"ဒါဆို……မင်လေး……မင်လေးကော"
"ကြင်ယာတော်ပတ်ကိုလည်းသွားခေါ်မှာပါ"
"အတော်ယုတ်မာတာဘဲမင်းတို့ငါကိုခေါ်သွားရင်ရပြီပေါ့………"
"မရပါဘူးမယ်မယ်တို့နှစ်ယောက်လုံးခေါ်လာဖို့ပြောတာပါ…ကြင်ယာတော်ပတ်ကိုပါအောင်ခေါ်လာခိုင်းတာပါ"
~~~~~~~
"မင်လေး…စိတ်အရမ်းပူနေလားဟင်"
"နည်းနည်းပါ…ကုကီးလုပ်နိုင်မှာကျနော်ကုကီးကိုယုံတယ်"
"ဒါပေါ့…မင်းသားလေးကိုဘဲယုံကြည်လိုက်ရ
အောင်"
"ဒါနဲ့အကိုဟိုဆော့ကော……"
"ဟိုဆော့က စားဖိုဆောင်ဘက်ခနသွားတယ်…မင်လေးအားရှိအောင်လို့အားရှိတဲ့အစားတွေသွားမှာတယ်"
"အော်…………"
"ဂျီမင်လေး………"
နောက်ကခေါ်သံကြားလို့ကြည့်လိုက်တော့အမဂျီအွန်းတစ်နည်းအားဖြင့်အိမ်ရှေ့စံမိဖုရားပေါ့
"မယ်မယ်……"
"ငါသူနဲ့စကားပြောမလို့ မလိုတဲ့သူတွေထွက်သွား"
ဘေးနာကလူတွေကိုပါမောင်းထုတ်နေသောသူမကြောင့်အထိန်းတော်တွေအကုန်အလျိုလျိုထွက်သွားကြတာဦးလေးဆော့ဂျင်းတစ်ဦးသာကျန်ခဲ့
"ဦးလေးကောခနရှောင်ပေးပါလားကျမမင်လေးကိုပြောစရာရှိလို့……"
"ဦးလေးခနလေး………"
"ကောင်းပါပြီ…မင်လေးဒါဆိုဦးဟိုဘက်မှာရှိ
နေတယ်နော်တစ်ခုခုဆိုခေါ်လိုက်"
ဆော့ဂျင်းထွက်သွားပြီးတာနဲ့ဂျီမင်းလက်နှစ်ဖက်ကိုစုပ်ကိုင်လိုက်တဲ့သူမ
"မင်လေး……အမတောင်းပန်ပါတယ်"
ပြောပြီးတာနဲ့မျက်နှာပေါ်ရောက်လာတဲ့ပဝါတစ်ခု…အနံပြင်းရှရှနဲ့စူးသပ်နေတဲ့အနံတွေရနေတဲ့ပဝါကျနော်မျက်နှာပေါ်ရောက်ပြီသားနဲ့ဂျီမင်းတစ်ယောက်လောကကြီးနဲ့အဆက်သွယ်ပျက်သွားခဲ့လေပြီ………
"ခေါ်ခဲ့သူကို……"
အိမ်ရှေ့စံလွှတ်လိုက်တဲ့ကိုယ်ရံတော်ကိုခေါ်ကာဂျီမင်းကိုခေါ်ပွေ့သယ်ခိုင်းလိုက်ပြီးနန်းတော်ထဲကထွက်လာခဲ့လိုက်တော့သည်…ဒီတိုင်းခေါ်ရင်မင်လေးကလိုက်မှာမဟုတ်တဲ့အတွက်အိမ်ရှေ့စံခိုင်းတဲ့တိုင်းသတိမေ့အောင်လုပ်ပြီးခေါ်ခဲ့လိုက်
ခြင်းပင်………
အမတောင်းပန်ပါတယ်မင်လေးရယ်…အမြဲမင်းအပေါ်အပြစ်တွေဘဲလုပ်မိနေတယ်…တောင်းပန်ပါတယ်ဆိုတဲ့စကားလေးတစ်ခွန်းနဲ့မလုံလောက်ဘူးဆိုတာသိပေမယ့်လည်းဒီစကားဘဲပြောနေမိတယ်…
~~~~~~~
"မင်းသား………"
"ဘယ်လိုလဲအိမ်ရှေ့စံကိုမိလား"
"ဟိုထွက်ပြေးသွားပါတယ်……"
"ဘာပြောတယ်…အခုချက်ချင်းလူတွေလွှတ်ပြီးသူနောက်လိုက်……"
"ဟုတ်မင်းသား…"
မင်းကိုဒီလိုလွှတ်မြှောက်ခွင့်မပေးနိုင်ဘူး…မင်းလုပ်ရပ်တွက်မင်းပြန်ပေးဆပ်ရအုံးမယ်……
"မင်းသား…ကြင်ယာတော်ပတ်ဦးလေးနဲ့
အထိန်းတော်ဂျောင်တို့တွေ့ခွင့်တောင်းနေပါ
တယ်"
"ဝင်ခွင့်ပေးလိုက်………"
"ဦးလေးတို့ဘာကိစ္စများရှိလို့ပါလဲ…ကလေး
ကော"
"ဟို…မင်လေးပျောက်နေလို့"
"ဘာ…ကလေးပျောက်နေတယ်ဟုတ်လား"
"ဟုတ်တယ်…ခနကအိမ်ရှေ့စံမိဖုရားလာ
တွေ့ပြီးသွားပြန်ကြည့်တော့မရှိတော့ဘူး"
"သူနန်းဆောင်ကောသွားရှာပြီးပြီလား"
"နန်းတော်တစ်ခုလုံးရှာပြီးပြီ……မိဖုရားလည်းမတွေ့ဘူး"
ဘာတွေလည်းကလေးကဘယ်ပျောက်သွားတာလဲ…မဟုတ်မှာလွဲရောအိမ်ရှေ့စံခေါ်သွားတာလား………
"ကိုယ်ရံတော်မင်အခုချက်ချင်းအဆင့်သင့်ပြင်…တရားခံတွေနောက်လိုက်ရမယ်မြို့ပြင်ထွက်တဲ့လမ်းတွေအကုန်အစောင့်ကျထားတစ်ယောက်မှာအလွှတ်မပေးနဲ့"
"ဟုတ်ကဲ့………"
မဖြစ်ဘူး…ကလေးဘာမှဖြစ်လို့မရဘူးကိုယ်လာကယ်မှာမို့ခနဘဲစောင့်နေပေးပါ……ဘာမှမဖြစ်ဘဲစောင့်နေပေးပါ………
~~~~~~~
ငါရအောင်ထွက်ပြေးပြမယ်…ဘယ်လိုလဲဂျောင်ကုအခုဆိုမင်းကြင်ယာတော်လေးပျောက်နေတာသိလောက်ပြီပေါ့…မင်းစိတ်ချပါမင်းကလေးကိုငါသေချာစောင့်ရှောက်မှာမလို့… ပိုးမွေးသလိုသေချာစောင့်ရှောက်မှာမလို့စိတ်ချလိုက်ပါ…ဒါတွေကမင်းလုပ်ရက်တွေကြောင့်ဖြစ်လာတယ်ဆိုတာလဲသိထား………
အိမ်ရှေ့စံတစ်ယောက်ဂျီမင်းတို့မောင်နှမနှစ်
ယောက်ကိုခေါ်ကာနယ်စပ်မှာတစ်ခြားပြည်ကိုသွားရန်နယ်စပ်တွင်ရောက်နေခြင်း…ညဉ့်နက်ကာသွားဖို့ရန်အဆင့်မပြေတာကြောင့်မနက်မှာအာရုံတက်တာနဲ့သွားရန်စီစဉ်ထားခြင်းပင်
"ဘာလို့ဒီလိုလုပ်တာလဲ…"
နောက်ကနေမီးဝန်းဝန်းတောက်နေတဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ကြည့်ကာမေးလာတဲ့သူမ
"ဘာကိုလဲ……"
"ဘာလို့ပုန်ကန်ရတာလဲ…ပြီးဘာလို့ကျမတို့
မောင်နှမနှစ်ယောက်ကိုလိမ်ခေါ်လာတာလဲ"
"ဟင်း……ဒါကရှင်းပါတယ်…အမှန်တိုင်းပြောရင်မင်းကိုလည်းမခေါ်ချင်ပါဘူး…ဂျီမင်းလေးကိုခေါ်ဖို့မင်းကိုအသုံးချလိုက်ရတာ"
"ရှင်တော်တော်ရက်စက်ပါလား…ဒီကိစ္စတွေကသူနဲ့ဘာမှမဆိုင်ဘူးလေ…"
"သိတယ်…ဒါပေမယ့်ငါသူကိုချစ်လို့ခေါ်လာတာ"
"ချစ်လို့လား……မင်းသားဂျောင်ကုကိုလက်စားချေချင်လို့လား"
"ဟားဟား………နှစ်ခုလုံးဟုတ်တယ်…မင်း
လည်းမေးပြီးပြီဆိုတော့သွားတော့မယ်…ည
စောစောအိပ်နော်မနက်စောစောထွက်မှာ
ထွက်ပြေးဖို့တော့မကြံနဲ့မင်းငါအကြောင်းသိပါတယ်……ဟားဟားဟားဟား…………"
ရယ်မောကာသွားလိုက်တဲ့သူကျောပြင်ကို
ကြည့်ပြီးမိမိကိုယ်ကိုအံ့သြမိသည်…ဘယ်လိုလူကိုမှမေတ္တာရှိခဲ့တာလဲ…ဒီလိုတွေလုပ်နေတာတောင်ထိုလူပေါ်မမုန်းနိုင်တဲ့မိမိကိုယ်ကိုစိတ်ပျက်မိရုံကလွှဲ…………
~~~~~~~
နေ့လည်အမဂျီအွန်းလာတွေ့တည်းကမေ့သွားတာ…အခုနိုးလာတော့ညနေတောင်စောင်းနေခဲ့ပြီ…ခေါင်းကလည်းနောက်ကျိကျိနဲ့မူးနေသေးတယ်…ဘေးပတ်ဝန်းကျင်ကိုကြည့်လိုက်တော့မရင်းနှီးတဲ့ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခု…ပိုပြီးသွေးပျက်စရာကောင်းတာကကျနော်ကိုဘေးကနေထိုင်
ကြည့်နေတဲ့အိမ်ရှေ့စံ………
"အိမ်ရှေ့စံ…ကျနော်ကိုဘယ်ခေါ်လာတာလဲ…ကျနော်ကိုပြန်ပို့ပေး"
"မင်းလေးကိုပြန်ပို့ပေးဖို့ကိုယ်ခေါ်လာတာမ
ဟုတ်ဘူး…"
"ကျနော်တောင်းပန်ပါတယ်ကျနော်ကိုပြန်ပို့ပေးပါနော်……ဒီချိန်ဆိုကုကီး…ကုကီးစိတ်ပူနေတော့မယ်"
ဖြန်း………………ပါးပြင်ပေါ်ကျရောက်လာတဲ့အိမ်ရှေ့စံရဲ့လက်ဝါးတစ်ဖက်…
"မင်းပါးစပ်ကအဲကောင်နာမည်ထပ်မထွက်နဲ့…နောက်တစ်ခါဆိုဒီထက်ပိုနာမယ်…ပြီးမ
နက်ဖြန်စောစောဟိုဘက်နိုင်ငံဝင်မယ်ဆိုတာ
မင်းသိထားထွက်ပြေးမယ်မကြံနဲ့နော်…သူကို
သေချာစောင့်ကြည့်ထားဘယ်မှာမသွားစေနဲ့"
ပြောပြီးထွက်သွားတဲ့အိမ်ရှေ့စံ…ဘာလို့
ကျနော်ပေါ်ဒီလိုလုပ်ရတာလဲ…ဘာလို့ကျနော်ကိုဖမ်းခေါ်လာရတာလည်း……စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းငိုချလိုက်မိသည်…
"ကုကီး…မင်ကုကီးကိုသတိရတယ်…ကုကီး
မင်ကိုလာကယ်မှာမလားဟင်…မင်စောင့်နေတာမို့မြန်မြန်လာကယ်ပါနော်………အရမ်းလွမ်းတယ်ကုကီး…………"
ကောင်းကင်ပေါ်ကလမင်းကြီးကိုကြည့်ကာတစ်ယောက်တည်းပြောနေမိသည်…ထိုလမင်းကြီးကိုကြည့်ပြီးလည်းဆုတွေတောင်းနေမိသည်……
တကယ်ဘဲလမင်းကြီးကထိုကောင်လေးရဲ့ဆုတောင်းတွေကိုဖြည့်ဆည်းပေးပါ့မလား…………………"
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ပြီးပါပြီ…………………ဒီတစ်ပိုင်းပြောတာ😁
Thz my readers
90°bow
🐰🐥🐰🐥🐰🐥🐰🐥🐰🐥🐰🐥🐰🐥