ဟောင်းနွမ်းနေတဲ့ကင်မရာက ဘယ်လိုမှကိုဖွင့်လို့မရဘူး။ ဒီထဲမှာ ရိပေါ်အတွက် အရေးကြီးတဲ့တစ်စုံတစ်ရာရှိတယ်လို့ မသိစိတ်ကနေခံစားနေရတယ်။ ကင်မရာကဘယ်လိုအရာတွေကိုများမှတ်တမ်းတင်ထားမလဲဆိုတာကိုတွေးမိတော့ သိချင်စိတ်တွေကတဖွားဖွားပဲ။
ရှောင်းကျန့်ရဲ့ကားပေါ်မှာသာမက အိမ်မှာပါကပ်ထားတဲ့ ဓာတ်ပုံတွေက အာရုံထဲပြန်ရောက်လာတော့ မဟုတ်တာတွေကထပ်တွေးမိပြန်တယ်။ ဒါပေမယ့်လည်း မဟုတ်တဲ့အတွေးသက်သက်သာမို့ အဓိပ္ပါယ်မရှိဘူးလို့တွေးကာ တစ်ယောက်တည်းခေါင်းယမ်းမိပြန်တယ်။
ပြီးတော့ လက်ပတ်။
ဒီဟာကလည်း တကယ်အာရုံနောက်စရာပဲ။
ဦးနှောက်သေးသေးလေးနဲ့ များများစားစားတွေးတောမနေချင်တာကြောင့် ကင်မရာနဲ့လက်ပတ်ကိုလွယ်အိတ်ထဲကောက်ထည့်ပြီး အိမ်ကနေထွက်လိုက်တော့တယ်။ တစ်နေရာကိုသွားမယ်လို့ရည်ရွယ်ထားတာမို့ ဒီနေ့က အရင်နေ့တွေကထက် ပိုပြီးစောစောထွက်လာဖြစ်တယ်။
ဆိုင်ကယ်နဲ့သွားမှာမဟုတ်ပဲ ကားနဲ့သွားမယ်လို့ဆုံးဖြတ်မိတာက ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုတည်းကြောင့်သာ။
“ ဦးလေး ... ကင်မရာပြင်ဆိုင်ကောင်းကောင်းလေးများသိလား ”
အိမ်မှာ၅နှစ်ကျော်လောက် ဒရိုင်ဘာလုပ်လာတဲ့ဦးလေးက နှံ့နှံ့စပ်စပ်ရှိလှတယ်လို့ အဖေနဲ့အမေပြောတာကိုရိပေါ်ကြားဖူးတယ်။ သူ့အမေးကိုသေချာစဉ်းစားပေးနေတဲ့ဦးလေးပုံစံကို နောက်ကြည့်မှန်ကနေတဆင့် ရိပေါ်အကဲခတ်မိတယ်။ တကယ်ကိုပဲ သူမေးလိုက်မိတာမှန်သွားတဲ့ပုံ။ ခဏကြာတော့ ဦးလေးက လက်ဖျောက်တစ်ချက်တီးကာ ရိပေါ်ဖက်ကိုလှည့်ကြည့်လာတယ်။
“ မြို့လယ်မှာ ဆိုင်ကောင်းရှိတယ်။ သားရဲ့အဖေနဲ့ ခဏခဏသွားထားဖူးတယ် ”
“ ဟုတ်ပြီ ဒါဆို ကျွန်တော်ဦးလေးကိုပဲအပ်လိုက်တော့မယ်။ ပါးကိုတော့ ပြန်မပြောနဲ့နော် ဦးလေး ”
“ ဒီလောက်တော့ ဦးလေးသိပါတယ်သားရ ”
ရိပေါ်ပြုံးလိုက်ကာ ကင်မရာနဲ့ပိုက်ဆံကို ဦးလေးလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်တယ်။ သေချာပြင်နိုင်လိမ့်မယ်လို့ ဘာလို့များယုံကြည်နေရတာလဲမသိဘူး။ လက်ကလက်ပတ်ကိုစမ်းလိုက်မိတော့ သက်ပြင်းကိုအလိုလိုချမိသွားတယ်။ မသိတဲ့ပုစ္ဆာတစ်ပုဒ်ကိုဖြေရှင်းနေရသလိုဆိုပေမယ့် အဲ့ဒီပုစ္ဆာရဲ့အဖြေကို ရှောင်းကျန့်သိနိုင်လောက်တယ်လို့လည်းထင်မိပြန်တယ်။
စာသင်ချိန်ပထမဆုံးအချိန်က ရှောင်းကျန့်ရဲ့အချိန်ပဲ။ ပုံမှန်အတိုင်းပဲ စာသင်ခန်းထဲဝင်ထိုင်နေတဲ့ရိပေါ်က အတန်းထဲဝင်လာတဲ့ရှောင်းကျန့်ကိုလည်း ပုံမှန်အတိုင်းသာကြည့်နေခဲ့တယ်။ ဒါပေမယ့် ခုံပေါ်တင်ထားတဲ့လက်ကတော့ ကျန်လက်တစ်ဖက်ဆီက လက်ပတ်ကိုတို့ထိနေခဲ့လေတယ်။
“ ရိပေါ် ဘာဖြစ်လို့လဲ ”
“ ဟင် ဘာဖြစ်လို့လဲ ? ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ”
အသံအုပ်အုပ်နဲ့မေးလာတဲ့Ryuက ခေါင်းကိုပါငုံ့လို့ ရိပေါ်ဖက်ခပ်သာသာလေးစောင်းကြည့်လေတယ်။ ပြီးနောက် ရှောင်းကျန့်ရှိရာမျက်စပစ်ပြပြီးနောက် ရိပေါ်ကိုကြည့်လေတယ်။ စူးစူးစမ်းစမ်းအကြည့်များဖြင့်။
“ မင်း ဆရာရှောင်းကိုပဲ သေချာလိုက်ကြည့်နေလို့လေ။ အရင်ရက်တွေက အဲ့လိုမဟုတ်ပါဘူး ”
“ အာ အထွေအထူးမဟုတ်ပါဘူး ”
“ သေချာတယ်နော် ရိပေါ် ! ငါကတော့မင်းကို ဆရာရှောင်းနဲ့ သိပ်မပတ်သက်စေချင်ဘူး ”
“ ဘာလို့လဲ ”
“ ဘာလို့လဲဆိုတာ ငါလည်းဒီအချိန်မှာ မပြောပြနိုင်သေးဘူး ”
သူRyuကိုသာသေချာပြန်ကြည့်လိုက်မိတယ်။ ဒီအချိန်မှာ ပဟေဠိလာဖွက်ချင်နေတဲ့Ryuက ရိပေါ်ကိုမကြည့်တော့ပဲ အရှေ့ကိုပြန်လှည့်သွားပြီဖြစ်တယ်။ များများစားစားမတွေးချင်တဲ့ရိပေါ်က Ryuကဒီတိုင်းသူ့ကိုစိတ်ပူနေတာပဲဖြစ်မယ်ဆိုတဲ့ယူဆချက်တစ်ခုနဲ့ ဒီစကားဝိုင်းရဲ့ဖြစ်နိုင်ချေတွေကို ဆက်မစဉ်းစားတော့ပဲ အဆုံးသတ်ပစ်လိုက်တယ်။
သမိုင်းကပျင်းရိစရာဆိုပေမယ့် ရှောင်းကျန့်ကကျောင်းသားတွေစိတ်ဝင်စားလာအောင် သင်ကြားနိုင်စွမ်းရှိတယ်။ စသိတုန်းက ဆရာတစ်ယောက်အသွင်နဲ့မတူပေမယ့် စာသင်နေတဲ့အချိန်ကျတော့ ဆရာတစ်ယောက်ပါပဲလို့ရိပေါ်ကလက်ခံလိုက်ရတယ်။ အတန်းချိန်ပြီးသွားတဲ့နောက် ကျောင်းသားတွေရဲ့နှုတ်ဆက်မှုနဲ့အတူ ရှောင်းကျန့်ကသူ့ကိုအပြုံးပါးပါးလေးတစ်ခုနဲ့ကြည့်လာကာ တံခါးလက်ကိုင်ကိုလှည့်လို့ အခန်းထဲကထွက်ခွာသွားတယ်။ ရိပေါ်လည်း အချိန်ဆွဲမနေတော့ပဲ ရှောင်းကျန့်နောက်ကိုပြေးလိုက်သွားတော့တယ်။
“ ရှောင်းကျန့် ... စကားခဏလောက်ပြောလို့ရမလား ”
ပါးလှပ်လှပ်ကျောပြင် ၊ လှည့်ကြည့်လာတဲ့ ငြိမ်သက်နေတဲ့မျက်နှာထား ၊ စူးရှရှမျက်ဝန်းတစ်စုံက ရိပေါ်မျက်နှာထက်ကျရောက်လာတဲ့နောက် ပြုံးယောင်သမ်းသွားတဲ့နှုတ်ခမ်းပါး။ ဒါတွေကပုံပြင်ဆန်နေတယ်။ လှည့်ကြည့်လာတဲ့ဖြစ်အင်ကိုပဲ ရိပေါ်ကအနှေးပြကွက်နဲ့မြင်လိုက်ရသလိုဖြစ်သွားတယ်။ ဘယ်နတ်ဘုရားတွေကများ သူ့အမြင်ကိုလှည့်စားလိုက်လေသလဲ။ ရင်ဘတ်ထဲကနှလုံးသားတစ်စုံက အပြင်ကိုခုန်ထွက်လုမတတ် ပရမ်းပတာနိုင်နေလေတယ်။
“ ပြောလို့ရတာပေါ့ ”
သူ့ကိုအဖြေပေးပြီးနောက် ထပ်ပြုံးလာတဲ့နှုတ်ခမ်းပါးတွေကိုမြင်လိုက်ရတော့ ဝဲဘက်ရင်အုံထက်လက်ဝါးကိုဖိကပ်လိုက်မိတယ်။ တစ်စုံတစ်ရာကတော့ ရိပေါ်ကို ကောင်းကောင်းကြီးကိုအနှောင့်အယှက်ပေးနေလေပြီ။
“ ဒီမှာပဲပြောကြမလား ”
ရှောင်းကျန့် ခြေစုံရပ်လိုက်တဲ့နေရာက အရေးပေါ်အတွက်လုပ်ထားတဲ့ တံခါးထွက်ပေါက်နောက်က လှေကားခြေရင်းမှာ။ လုံခြုံလှတဲ့နေရာတော့မဟုတ်ပေမယ့် ဒီအချိန်မှာစကားပြောဖို့ကသာအရေးကြီးနေတာမို့ ရိပေါ်ကသူ့ကိုကြည့်နေတဲ့ရှောင်းကျန့်ကိုခေါင်းငြိမ့်ပြမိတယ်။
“ ဒီလက်ပတ် ... ”
“ ပြန်ရောက်တော့ အိမ်ကဆူသေးလား ”
ရိပေါ်ရဲ့ခပ်တိုတိုနှုတ်ထွက်စကားက ရှောင်းကျန့်ရဲ့စိုးရိမ်စကားအောက်မှာ ပျောက်ရှသွားရတယ်။ ဘောင်းဘီအိတ်ကပ်ထဲထည့်ထားတဲ့လက်က လက်ပတ်ကိုထုတ်ယူပစ်ဖို့အတွက်တောင် တို့လို့တန်းလန်း။ ခေါင်းငုံ့ထားရာကနေမော့ကြည့်လိုက်တော့ ရင်ဆိုင်လိုက်ရတာက ရှောင်းကျန့်ရဲ့စိတ်ပူရိပ်သမ်းနေတဲ့မျက်ဝန်းညိုညို။ မျက်တောင်တစ်ချက်ခတ်လိုက်သော်ငြားလည်း ဒီမျက်ဝန်းရဲ့အကြည့်က ရိပေါ်ဆီသာအခြေပြန်တည်လေတယ်။
ကွယ်ဝှက်မထားပဲထုတ်ပြလို့လာတဲ့ ဒီလူ့ရဲ့စိတ်ပူရိပ်တွေက ရိပေါ်ရဲ့ဖွင့်ပြောရခက်နေတဲ့အမေးစကားတွေကို တိခနဲပိတ်ပင်နိုင်စွမ်းရှိတယ်။ မျက်ဝန်းတစ်စုံရဲ့အကြည့်အောက်မှာ ရိပေါ်စိတ်အစဉ်က ဟိုရောက်ဒီရောက်။
“ ဆူပေမယ့် နည်းနည်းပါ။ အကြောင်းမကြားပဲ တစ်ညတောင်ပြန်မအိပ်တာလေ ”
“ အဲ့လိုအဆူခံရမှာဆိုးလို့ ဖုန်းဆက်ခိုင်းခဲ့တာ။ ဝမ်ရိပေါ်က ဆက်မှမဆက်ပဲ ”
“ ခင်ဗျားကပါ ကျွန်တော့်ကိုအပြစ်တင်ပြန်တာလား ”
“ ငါကအမြဲတမ်း ဝမ်ရိပေါ်ဖက်ကပဲဖြစ်ချင်တာ။ ခုနကစကားကို အပြစ်တင်တာမဟုတ်ပဲ အကြံပေးတယ်လို့ပဲ သဘောထားလိုက်ပေါ့ ”
ပြေပြစ်စွာစကားပြောနိုင်စွမ်းတွေက ရှောင်းကျန့်ရဲ့စွမ်းရည်တွေထဲက တစ်ခုပဲဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။ လိုသလိုဆွဲယူပြောနိုင်တဲ့စကားတွေထဲ တစ်ခါတရံပါလာတတ်တဲ့ နူးနူးညံ့ညံ့စကားတွေက ရိပေါ်ကာရံထားတဲ့တံတိုင်းကို တတိတိဖြိုချနေသလို။ ဒီလူ့ရဲ့အထိအတွေ့ကို လက်ခံလိုက်တဲ့ညတည်းက အဲ့ဒီတံတိုင်းက ဝုန်းခနဲပြိုကျသွားတာကိုတော့ ယောက်ျားတစ်ယောက်ရဲ့ဖြစ်တည်မှုကြောင့်ရှက်ရွံ့စွာနဲ့ပဲ မသိချင်ယောင်ဆောင်ထားမိတယ်။
“ ခုနက မေးမယ်ဆိုတာကဘာလဲ ဝမ်ရိပေါ် ”
ဘောင်းဘီအိတ်ထဲထည့်ထားတာကြာလို့ ချွေးစေးတွေထွက်ချင်လာတဲ့လက်ဖဝါးကို ဘောင်းဘီနဲ့အရင်ဖိသုတ်လိုက်ပြီးမှ လက်ပတ်ကိုထုတ်လိုက်တယ်။ ဒီလိုအရာတွေကို အရေးတယူနဲ့မမေးချင်ပေမယ့် သံသယဆိုတာက ထားကောင်းတဲ့အရာမဟုတ်တာကြောင့် မေးကြည့်ဖို့ပဲဆုံးဖြတ်လိုက်တော့တယ်။
“ ဒီလက်ပတ်လေးကို ကျွန်တော့်အိမ်ရဲ့စတိုခန်းထဲကတွေ့တာ။ မားပြောတာတော့ ကျွန်တော်ငယ်ငယ်ကအရမ်းကြိုက်ခဲ့တယ်တဲ့။ ခင်ဗျားသိလား ဒီလက်ပတ်နဲ့ ကျွန်တော့်ကို ခင်ဗျားပေးတဲ့လက်ပတ်က အတော်ကိုတူနေတယ် ”
မျက်မှန်အောက်ကမျက်ဝန်းတစ်စုံက ဘယ်လိုများပြောင်းလဲသွားမလဲလို့ ရိပေါ်ကအသေအချာကိုကြည့်မိတယ်။ ပြောနေတဲ့တစ်လျှောက်မှာလည်း သူ့အကြည့်အလုံးစုံက ရှောင်းကျန့်ရဲ့မျက်နှာထက်မှာသာ။ ခဏအကြာမှာပဲ ရိပေါ်ကကိုယ့်ကိုကိုယ်စိတ်ပျက်သွားရတယ်။ မလိုအပ်တဲ့သံသယတွေ ရှောင်းကျန့်အပေါ်မှာ သူထားနေမိတာပဲ။
“ အရမ်းကြိုက်ခဲ့တာကို ဝမ်ရိပေါ်ကမသိတော့တာလား။ မင်းအမေ ပြောပြမှ သိတာလား ”
လက်ပတ်ကိုပဲကြည့်နေခဲ့တဲ့ရှောင်းကျန့်ရဲ့အကြည့်က ရိပေါ်မျက်နှာဆီရောက်လာလေတယ်။ ရှောင်းကျန့်ရဲ့မျက်ဝန်းကအကြည့်တွေကို အမြဲဘာသာပြန်ဖို့ကြိုးစားလေ့ရှိတဲ့ရိပေါ်က ဒီတခါတော့ အဲ့ဒီမျက်ဝန်းကအကြည့်ကို သေချာနားမလည်လေဘူး။ အငြင်းစကားထွက်လာလိမ့်မယ်လို့ကျိန်းသေတွက်ထားပြီးမှ တခြားစကားထွက်လာလို့ သူ့စိတ်ကဗလာကျင်းသွားတာမျိုးဖြစ်ပါလိမ့်မယ်။
“ ကျွန်တော် ငယ်ငယ်ကတချို့ကိစ္စတွေကို သေချာမမှတ်မိဘူး ”
“ အင်း ... ငါမေးကြည့်တာက မင်းပြောလိုက်တဲ့စကားတွေကို သေချာနားမလည်လို့ပြန်မေးကြည့်ရုံပါ။ ပြီးတော့ မင်းတောင်မမှတ်မိတဲ့ပစ္စည်းတစ်ခုနဲ့ ငါ့ဆီကဘာများသိရမယ်ထင်လို့မေးကြည့်ရတာလဲ ”
ဒီလိုထပ်အမေးခံလိုက်ရတော့ ရိပေါ်ကဘာပြန်ဖြေရမလဲသေချာမသိတော့ဘူး။ လက်ပတ်ပတ်ပေးတုန်းက ရှောင်းကျန့်ရဲ့တမူထူးခြားနေတဲ့ပုံစံရယ်၊ ဘူးထဲကတွေ့လိုက်ရတဲ့လက်ပတ်က ရှောင်းကျန့်ရဲ့လက်ပတ်နဲ့တူနေတာရယ် ဒီလိုကိစ္စတွေကြောင့်ပဲ ရိပေါ်ကမေးကြည့်ဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တာ။ မလိုအပ်ပဲသံသယဝင်မိသွားတာမှန်ပေမယ့် ရှောင်းကျန့်ဆီကတခုခုသိလာရလိမ့်မယ်လို့လည်း မျှော်လင့်ထားမိတာဖြစ်တယ်။
အခုတော့ အခြေအနေကတစ်မျိုးပြောင်းသွားတယ်။ သူနဲ့နီးကပ်နေတဲ့ရှောင်းကျန့်ရဲ့ပုံရိပ်က အနည်းငယ်စိတ်ဆိုးနေသယောင်။
“ ခင်ဗျားကိုယ်တိုင်ကျစ်ထားတာလို့ ကျွန်တော့်ကိုပြောခဲ့တော့လေ ဆင်တူလက်ပတ်တစ်ခုကိုတွေ့လိုက်ရတော့ မလိုအပ်ပဲတခြားအတွေးတွေတွေးမိသွားတာ။ ခင်ဗျားကိုစိတ်ရှုပ်စေမိရင် တောင်းပန်ပါတယ် ”
“ တောင်းပန်စရာကမလိုပါဘူး ဝမ်ရိပေါ်။ ရပါတယ် ”
“ ခင်ဗျား စိတ်ဆိုးသွားတာလား ”
“ စိတ်မဆိုးပါဘူး ”
အဲ့လိုသာပြောပေမယ့် ရှောင်းကျန့်ကသူ့ကိုတော့ဖြင့် ကြည့်မလာပါ။ ဒါပေမယ့် ထွက်လည်းမသွားသေးပါပဲ မျက်မှန်ကိုလက်ညှိုးနဲ့ပင့်တင်ကာ ခပ်မတ်မတ်ရပ်နေလျက်ရှိလေတယ်။ တင်းတင်းစေ့တပ်ထားတဲ့ ကြယ်သီးအကြည်လေးတွေကိုကြည့်နေရင်းဖြင့်ပဲ ‘ရှောင်းကျန့်တကယ်ပဲစိတ်ဆိုးနေတာလား’လို့တွေးလိုက်မိပြီး ဆောက်တည်ရာမရဖြစ်သွားမိတယ်။ ထို့နောက်မှာတော့ ရိပေါ်ကဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ခက်ခက်ခဲခဲချပစ်လိုက်ကာ ရှောင်းကျန့်ရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်လိုက်တော့တယ်။
စကားအရာမှာမကျွမ်းကျင်လှတဲ့ရိပေါ်က စိတ်ဆိုးသယောင်ဖြစ်နေတဲ့ရှောင်းကျန့်ကို ဘယ်လိုချော့မော့ရမယ်မှန်း တကယ်ကိုပင်မသိပါ။ ဒီလိုဖက်ပေးလိုက်ခြင်းကိုပဲ ရိပေါ်ကကိုယ်ပိုင်ချော့နည်းတစ်မျိုးလို့ ယူဆပစ်လိုက်တာဖြစ်တယ်။ တချိန်ကမဖက်တတ်ဘူးလို့ ခပ်တည်တည်နဲ့ဖြေထားဖူးတဲ့ရိပေါ်က အခုတော့ဖြင့် လက်နှစ်ဖက်ကိုရှောင်းကျန့်ခါးတဝိုက် ရစ်ပတ်နှောင်ဖွဲ့စေလေတယ်။
“ ဒါကဘာလဲ။ ဝမ်ရိပေါ်ကငါ့ကိုချော့နေတာလား ”
“ ကျွန်တော်တတ်နိုင်သလောက်လေးချော့နေတာ။ ရှက်အောင် မစပါနဲ့လား ”
လက်ကျန်ခွန်အားလေးကိုစုပြီး အရှက်ကြီးစွာနဲ့ပဲ တောင်းပန်တိုးလျှိုးမိတယ်။ ဘယ်လောက်ပဲရန်ဖြစ်ဖြစ်,ဖြစ်နိုင်ပေမယ့် အခုလိုရှက်ဖွယ်အမှုတွေကိုပြုရတာက ရိပေါ်အတွက်အရမ်းကိုခက်ခဲလွန်းတယ်။ အတွေ့အကြုံမရှိတာကတစ်ကြောင်း၊ ယောက်ျားအချင်းချင်းမို့ရှက်တာကတစ်ကြောင်းနဲ့ပဲ ရှောင်းကျန့်အရှေ့မှာဆိုရိပေါ်က ပိုလို့ပင်ရှက်ရွံမိတယ်။
ဒါပေမယ့် ရှောင်းကျန့်ကဆိုးမြဲဆိုးဆဲ။ မစပါနဲ့လို့ပြောထားလို့ ပိုလို့စသလားမှတ်ရတယ်။ နားရွက်ဖျားကို သွားနဲ့ခပ်စစကိုက်နေလေတယ်။
“ ရှောင်း ကျန့် ”
ပုခုံးကိုနဖူးနဲ့တိုက်လို့တားမြစ်လေတော့ ရှောင်းကျန့်ရဲ့ခပ်ဖွဖွရယ်သံကိုကြားလိုက်ရလေတယ်။ ပြီးနောက် ရှောင်းကျန့်ရဲ့လက်တစ်ဖက်က သူ့ကျောပြင်ကိုသိုင်းဖက်လာကာ တခြားလက်တစ်ဖက်ကတော့ ဆံပင်ကိုဖွလျက်ရှိတယ်။
“ ဝမ်ရိပေါ်က သွေးမစွန်းပဲလူသတ်ချင်ပုံရတယ်။ ငါ့ကိုသေသွားစေချင်လို့ ဖက်လိုက်သလားလို့တောင်ထင်ရတယ် ”
“ ချော့တာ ချော့တာ ရှောင်းကျန့်ရဲ့။ အပိုတွေမပြောနဲ့ ”
“ ဒီလိုသာချော့မယ်ဆို ငါတော့ ခဏခဏကိုအထင်လွဲခံချင်နေပြီ ”
နောက်ဆိုအထင်မလွဲတော့ပါဘူးလို့ ရိပေါ်ကဆုံးဖြတ်လိုက်မိတယ်။ ချော့ချင်လို့သာဖက်လိုက်ရပေမယ့် ဒီကိစ္စကိုရှောင်းကျန့်က ခဏခဏစနောက်နေတော့မယ့်ပုံပဲ။ ဒီလိုပုံစံနဲ့သာအဆုံးသတ်သွားမယ်မှန်းသိခဲ့ရင် ရိပေါ်ကလက်ပတ်ကိစ္စကို အမေးထုတ်ခဲ့မိလိမ့်မယ်မထင်ပါ။ အခုတော့ဖြင့် ဒီရင်ခွင်ရဲ့နွေးထွေးမှုကို ရိပေါ်ကလောဘတက်စွာနဲ့ပဲ ပြန်ပြီးမဖယ်ခွာနိုင်တော့ချေ။ ခါးထက်ကလက်တို့ကို ပိုလို့တောင်တင်းကြပ်လိုက်မိပါသေးတယ်။
ရူးရူးမိုက်မိုက်နဲ့ညွှတ်ကျချင်နေတဲ့သူ့စိတ်တွေက ရှောင်းကျန့်ဆိုတဲ့ချောက်နက်ကြီးထဲက ဘယ်လိုမှကုတ်ကပ်တွယ်တက်လို့မရနိုင်တော့သလို။ ။
...............။..............
JP : အထင်လွဲမယ်ကိုကြီးရေ။ အားရပါးရ အထင်လွဲပစ်လိုက်ချင်ပါတယ်။
WYB : ငါလွဲတာနဲ့တင်လုံလောက်ပြီတဲ့။ ဟုတ်တယ်မလား ရှောင်းကျန့်။
XZ : ငါကအမြဲတမ်း ဝမ်ရိပေါ်ဖက်ကပါပဲ။
(လက်ပတ်ကတကယ်ပဲရှောင်းကျန့်နဲ့မဆိုင်တာလား ? ဒီမေးခွန်းရဲ့အဖြေကိုတော့ ရှောင်းကျန့်ပဲသေချာသိပါလိမ့်မယ်)