Society is so judgemental. They don't even know what is real or fake but they still believe something just because they read about it somewhere. Sobrang babaw ng dahilan pero ang totoo malaking epekto 'yon sa biktima.
Little did they know, many lives were taken just because of their judgment. Hindi nila alam ang epekto ng mga salita nila. Words may not kill someone but they can be a reason why people would wish to kill themselves.
But I guess, social media society doesn't care about the life behind their cellphone. Basta nasa media at maraming suporta, tama na kaagad.
No matter if it's fake or made up, basta trending totoo na.
I didn't sleep that night. I turned off my phone so Dev couldn't locate me. Gusto kong mapag-isa. And this is my problem alone so I should face this kahit na ako naman talaga ang biktima. They're all wrong. It was all fake and I'm suffering from it.
Hanggang kailan pa ba ako pahihirapan ng mga bagay na hindi ko naman kasalanan at ginusto? I just want a peaceful life but He gave me this mess! Pagod na pagod na ako!
Tahimik akong naglalakad sa gitna ng malamig at madilim na kalsada. Hindi ko na alam kung nasaan ako dahil ilang oras na akong naglalakad. Lutang na lutang ako. It was because of an article that was published about me. With pictures and all.
I was so mad because that article twisted the truth and I know Tita Imelda did all of this. She's the only person I can think of because there are pictures of my bookings in the article. Maging ang picture ko noon kasama yung lalaking bumili sa akin ay nandoon.
Tulala ako sa daan habang naglalakad papunta sa kawalan. Hindi ko alam kung saan ako pupunta na walang nakikitang mapanghusgang mata ng makakakita sa akin dahil sa kumakalat na issue. All of them looked at me with disgust in their eyes so I hid my face by wearing a mask and cap.
Hindi ko kasalanan pero bakit kailangan ako pa ang magtago ng ganito?
Nasilaw ako sa liwanag ng paparating na sasakyan. Kinabahan ako nang makitang tatlong itim na sasakyan ang patungo sa akin kahit na nasa side walk ako.
Napaatras ako ng lumabas ang halos sampong lalaki at naglakad lahat palapit sa akin. Hindi na ako nag-aksaya pa ng panahon at mabilis na tumakbo papunta sa opposite na direksyon.
Natakot ako lalo ng makitang hinahabol nila ako!
Hindi ko alam kung anong pakay nila sa akin pero sa dami nila ay siguradong hindi maganda kung lalapit ako.
No one would send a dozen of men just for a casual talk, right?
Hindi ko alam kung ilang minuto na akong tumatakbo pero nagsisimula na akong mapagod at manghina. Malapit na sila sa akin at natatakot ako sa maaari nilang gawin kaya pinilit kong tumakbo ng mas mabilis kahit pa nanlalambot na ang tuhod ko.
Nakaramdam ako ng tuwa nang may makita akong malaking building sa hindi kalayuan.
Pagod na sumandal ako sa pader nang matunton ko ang tanggapan ng building. Mukhang hotel or condominium ang napasukan ko at kaunti na lang ang tao sa paligid dahil gabing gabi na.
Nanlaki ang mga mata ko nang pumasok din ang mga lalaking humahabol sa akin at nakita nila akong nagpapahinga.
"Nandito! Habulin niyo! Bilis!"
Agad kong tinakbo ang kabubukas lang na elevator at basta na lang pumindot ng kung anong floor doon. I panicked when they ran towards me as the elevator closes.
"Please! Please! Shit!"
Napaupo ako sa sahig nang sumara ang pinto bago pa nila ako maabutan.
I cried in frustration. I don't know what to think anymore! Hindi ko na alam kung anong gagawin ko sa sitwasyon kong 'to! Who ordered them to get me and why, I don't know anymore!
Bumukas ang elevator. Tumakbo ulit ako. Hindi pa ako tuluyang nakakalayo narinig ko ulit ang mabibigat na yabag ng mga humahabol sa akin. Binilisan ko ang pagtakbo at lumiko kung saan saan hanggang sa wala na akong malikuan pa.
Bumalot ang takot sa puso ko ng makitang dead end na ang napuntahan ko. Hindi ko alam kung babalik ba ako ng liko o susuko na lang.
Lalo akong nawalan ng pag-asa nang marinig ang papalapit na mga yabag.
"Nandito 'yun!" I heard them.
Pagod na inabangan ko ang pagdating nila. Tuluyan na akong nawalan ng pag-asa. If they're here to abduct me to kill me or violate me, bahala na.
Siguro ito talaga ang kapalaran ko.
Pero bago pa dumating ang mga lalaki, may biglang humablot na sa akin mula sa likod.
My scream was muffled when someone covered my mouth from behind. He forcefully lifts my body up and sprints somewhere I don't know. Nalalabo ang mata ko sa luha dala ng takot kaya hindi ko nakita kung sino at saan ako dinala ng nasa likuran ko.
Kalabog ng pagsara ng pinto ang huling narinig ko bago ako nawalan ng malay.
━━━━━━━━━━━━━━━
Nagising ako sa hindi pamilyar na kuwarto. Binalot ako ng takot ng maalala ang nangyari bago ako mawalan ng malay. I passed out! Siguro dahil sa takot at pagod dahil malayo ang tinakbo ko tapos hindi pa ako kumakain simula kaninang umaga.
Inilibot ko ang tingin sa paligid. Para akong nasa hotel room, very simple and all white.
Nakuha ba ako nung mga humahabol sa akin? Pero hindi ko sila nakita. Basta may humila na lang sa akin bago ako mawalan ng malay.
Napaigtad ako ng bumukas ang pinto sa gilid ko. Nagulat ako ng makilala ang pumasok.
"S-Sir Jacob?"
Hindi siya nagsalita. Mataman siyang nakatitig sa akin na para bang binabasa niya ang nasa isip ko.
Lumapit siya at ilapag sa side table ang hawak na tray na may laman na pagkain.
"Eat. I don't want you to pass out again because of an empty stomach." Malamig na sabi niya bago ako tinalikuran.
"Wait!" Umahon ako. "Why am I here? Why am I with you? What happened?" Sunod sunod na tanong ko.
Hindi niya ako nilingon, but he answered me.
"I got you before those men did and you're in my hotel suite right now. Eat up so you can go. I won't save you twice so be careful." His voice was so cold.
Lumabas din siya kaagad. Hindi na ako nakapagreact at natulala na lang sa pintong nilabasan niya. Dumako ang tingin ko sa pagkain na nilapag niya sa side table. It looks delicious, pero kahit anong gawin ko hindi ako nakakaramdam ng gutom. I just want to get out of here.
Ayoko din magkaroon ng karagdagan na utang ng loob kay Sir Jacob. He saved me twice now. Tapos pinapakain niya pa ako. Masyado na akong nagiging pabigat, and I don't like it.
So I grab my bag and prepare myself to leave. Kahut na nanghihina pa ako tumayo na ako. I still have enough strength to run and find a place to stay.
"Where are you going?"
Tumigil ako nang marinig ang boses ni Sir Jacob paglagpas ko ng living room. I thought he would let me walk out in peace, but...
Nilingon ko siya at tipid na nginitian.
"Thank you for saving me and letting me stay here for a while. I'll be leaving now." I smiled genuinely.
I'm genuinely thankful to him this time 'cause I was in real danger tonight. Oo, delikado din naman noong una niya akong niligtas pero mas delikado ngayong gabi dahil hindi ko alam kung anong mangyayari sa akin kapag nahuli ako ng mga lalaking 'yon.
"Maraming salamat ulit, Sir Jacob."
Hindi ko na inantay ang tugon niya at lumabas na. Nagulat ako ng makitang dito sa parteng ito ako huminto sa pagtakbo dahil dead end na.
It's a weird coincidence that he's staying here on the night I was in need of help. Like a real knight, he's always there when I'm in grave danger.
But this will be the last.
Walang gana akong naglakad papasok sa elevator. Hindi ko alam kung saan ako pupunta na magiging ligtas ako. I feel like I will be in danger everywhere I go. But what can I do?
I was about to press the GF button, nang naagaw ng pansin ko ang rooftop button. I was suddenly enchanted by the idea of the open-spaced rooftop.
Like when Eve ate the forbidden fruit, I pressed the button going up to the rooftop.
Hindi nagtagal at nasa itaas na ako.
The place is well lit but some corner lacks lights, adding to the ambiance of how gloomy tonight is. An ambiance that is perfect for death and mourning.
I'm blaming the weather for this matter but now, suddenly, death has become one of my choices.
The top choice to be exact.
Dahan-dahan kong tinahak ang dulo ng palapag na para bang hinihila ako palapit sa bingit. May salamin na harang pero may parte din na wala at halaman lang ang humaharang kaya iyon ang nilapitan ko. Kitang kita ang magandang ilaw mula sa iba't ibang establishment sa baba. That made my smile. At least I get to see and appreciate this beautiful skyscraper before I...
I took my time walking on the edge of this floor, like how the bride walks down the aisle. While they're walking towards their happiness, I'm walking to my very own end.
Maybe some are meant for that path toward happiness while others... like me, are meant for a path filled with thorns and sharp glasses... toward the darkness.
Pumikit ako at dinama ang malakas na hangin mula sa himpapawid na tila gusto akong tangayin paakyat sa madilim na langit.
Katulad ng mundo ko. Katulad ng buhay ko. Katulad ng naranasan ko.
Walang takot at kaba sa puso na umakyat ako sa pinakabingit ng roof top at idinantay ang dalawang kamay na parang nagpaparaya na sa lahat. Madilim ang paligid hindi lang dahil gabi na kung 'di dahil din sa nagbabadyang pagbagsak ng ulan.
Mas lumakas ang hangin at unti unti kong naramdaman ang malalaking patak ng tubig mula sa langit.
Hanggang sa dumami ang mga patak at tuluyang bumagsak ang ulan mula sa ulap.
Bumuhos ang malakas na ulan na parang dinadamayan ang paghihirap ko. Tumingala ako sa madilim na langit at kasabay ng ulan ay ang tuloy-tuloy na pagbagsak ng luha sa mga mata ko.
Pumikit ako ng pumasok sa isip ko ang lahat ng nangyari sa buhay ko simula noong mamatay si Mom.
"AHHHHHH!" I scream the pain from the deepest part of my heart.
Sinigaw ko lahat ng sakit, paghihirap, at kawalan ng pag-asa. Ang pagdadalamhati sa nawasak na puso, dignidad at pag-asa sa buhay. Kinain ng kidlat at kulog ang boses ng paghihirap at pagsuko.
I sob so loud after that painful scream. Naubos na ang boses ko sa lakas ng sigaw ko ngunit parang bukas na gripo ang mga mata ko na patuloy ang pagluha.
Lagi na lang bang kapalit ng kasiyahan ay kalungkutan?
Bakit tuwing sobrang masaya tayo, may dumarating naman na sobrang kalungkutan bilang kapalit? Bakit pa nagkaroon ng salitang kasiyahan kung sakit at kalungkutan din pala ang katumbas? Bakit hindi na lang masaya? Bakit kailangan may kalungkutan pa?!
Basang basa ang buong katawan ko at nanginginig sa lamig ng hangin. Tila sinasayaw ako nito sa kabila ng kamatayan na nasa harapan ko. But unlike the normal dance, my song here is my own cries.
I continue sobbing. Isang maliit na hakbang na lang at mahuhulog na ang katawan ko.
Isang hakbang... Matatapos na ang paghihirap ko.
Humakbang ako sa pinakadulo at nanatiling nakatingala sa madilim na langit. Patuloy ang pagbuhos ng ulan kasabay ng aking luha na tila sumasabay sa pagdadalamhati ng puso kong kailanman ay hindi na muling nabuo.
How will I heal if there will be a new set of wounds even though the old one is not yet closed?
I just want time to properly heal myself. A time without my pile-up problem so I can fix my mind and not self-destruct myself. But I never have that time.
Never. Simula ng mamatay si Mommy, hanggang ngayon. Wala.
Patuloy na binabato sa akin ng tadhana ang problema hanggang sa hindi ko na alam ang gagawin ko. I'm lost. Hindi ko na alam kung paano bumalik sa katinuan at mag-isip ng tama.
Marahil isang kasalanan ang kunin ang sariling buhay, ngunit ano nga ba ang kaibahan nito sa nararamdaman ko?
This isn't living anymore, so why not end it? Ubos na ubos na ako. Sinubukan ko naman magpakatatag pero tao lang din ako... Napapagod din at dumadating sa punto na sumusuko na. Hindi ko na mabilang kung ilang beses namatay ang puso ko at pinilit na bumangon ngunit hinihila ng bangungot nang nakaraan.
Dahan-dahan akong pumikit at ngumiti ng mapait. My biggest secret is now exposed. I'm the most hated and disgusted woman in town now. Siguro naman... okay lang na tapusin ko na ang lahat?
After years of pain and suffering. Can I finally end everything here?
Wala rin namang mawawala sa akin ngayon dahil naayos ko na ang buhay ni Daddy. He will be fine without me. Everything will be much better without me at hindi na ako mahihirapan pa. Everything will be in their right places and I don't think I'm needed anymore.
With a mind filled with void, I have decided my fate.
Nagpa-anod ako sa sayaw ng hangin na tila tinutulak ako sa bingit ng kamatayan. Everything went slow motion as my feet stepped on the edge of the floor. May takot man sa kahahantungan ngunit niyakap ko ang kamatayan na matagal ko na gustong puntahan.
A little step and I let my weight be pulled by gravity. I feel my body swayed and bend to fall. Nagtaasan ang balahibo ko at tila kinikiliti ang buong katawan ko sa kaba at takot. My mind was warning me of the great danger in front, but I was too overwhelmed to hear its screams.
Everything will be alright now.
I was about to fall when a big and hot palm grabbed my arm harshly and pulled me so hard that I stepped farther from death. Isang braso ang sumunod na pumulupot sa bewang ko at binuhat ako paalis sa bingit ng rooftop.
Saglit akong natulala at natigilan ng mapagtanto kung ano ang muntik ko ng gawin. That harsh pull woke me up from what it seems like a trance I made to myself out of all the frustration I kept in my heart. At ngayon na nawala na 'yon, saka ko lang naisip ang kahibangan na ginawa ko.
"WHAT DO YOU THINK YOU'RE DOING, MARIYAH ELIZABETH?!"
Halos mabingi ako sa lakas ng sigaw ng taong humila sa akin.
I was trembling and very shock. Nasa gitna pa lang ako ng pagproseso sa kabaliwan na ginawa ko kaya hindi ko pinansin ang malakas na sigaw na 'yon. I was in daze. My knees feels like jelly and my heart is beating so loud.
I-I almost died tonight. Under the heavy rain and loud thunderstorms.
Muntik na akong mamatay. I was scared... pero bakit tila gusto ko ulit gawin 'yon?
"Putangina, Mariyah! Are you crazy?! Fuck! You almost die!"
That snapped me out of my thoughts. Naalala ko bigla na may humigit sa akin. I'm too preoccupied with my own emotions.
Inalis ko ang braso nito na nasa bewang ko at humarap.
"Sorry, I was–"
I froze when I saw who just saved me. My eyes widen in shock and disbelief.
"S-Sir Jacob!"
𝕃𝕌ℕ𝔸
𝕏𝕆𝕏𝕆