"မင္ေလးရယ္တိတ္ပါေတာ့ဘာလိုဒီေလာက္ေတာင္ငိုေနတာလဲ"
အိမ္ေရွ႕စံမိဖုရားကုိသြားေတြ႕မယ္ဆိုျပီးျပန္လာတည္းကငိုေနတ့ဲဂ်ီမင္းေၾကာင့္ေဆာ့ဂ်င္းနဲ႕
ဟိုေဆာ့အက်ပ္ရိုက္ေနၾကသည္မင္းသားက
လည္းဂ်ီမင္းကိုလိုက္သြားရွာတာတစ္ခုခုျဖစ္လာပုံေပၚသည္ဂ်ီမင္းကလည္းဘာေမးေမးမေျဖဘဲငိုဘဲငိုေနတာေၾကာင့္ပိုအက်ပ္ရိုက္ေနၾကသည္
"မင္ေလးရယ္ဘာလို႔ဒီေလာက္ငိုေနတာလဲဘာ
ျဖစ္လာတာလဲမင္းသားနဲ႕ေကာေတြ႕ခ့ဲလား……"
"…………………"
"မင္ေလးရယ္ေျပာပါအုံး……………"
ထိုစဥ္အေဆာင္ထဲဝင္လာတ့ဲေဂ်ာင္ကုနီရဲေန
ေသာမ်က္နွာကေဒါသထြက္ေနမွန္းသိသာေစ
သည္
"အကုန္ထြက္သြား………"
ဟိုေဆာ့နဲ႕ေဆာ့ဂ်င္းလည္းေဂ်ာင္ကု
ေဒါသထြက္ေနမွန္းသိသာေၾကာင့္ဘာမွမေျပာ
ေတာ့ဘဲအေဆာင္ျပင္ထြက္လာလိုက္သည္…အေဆာင္ထဲမွာေတာ့ငိုေနတ့ဲၾကင္ယာေတာ္ေလးရယ္ေဒါသေတြထြက္ေနတ့ဲမင္းသားေလးရယ္
ႏွစ္ေယာက္သာက်န္ေနခ့ဲသည္
"ကု…ကုကီး………"
ကုကီးကေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးသြားတယ္ထင္
တယ္က်ေနာ္ကိုေတာင္မၾကည့္ေတာ့ဘူး
က်ေနာ္ေခၚတာကိုလည္းမထူးေတာ့ဘူး……
ဂ်ီမင္းလည္းေဂ်ာင္ကုစိတ္ဆိုးေနတာေၾကာင့္ဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲေခါင္းသာငုံေနလိုက္ေတာ့သည္သို႔ေသာ္က်ဆင္းေနဆဲမ်က္ရည္ေတြကေတာ့ရပ္တန္႕မသြားခ့ဲ……
က်ေနာ္သိပါတယ္ဒီကိစၥမွာကေလးမမွားဘူးဆိုတာဒါေပမယ့္က်ေနာ္စိတ္တိုေနမိတယ္…
ကေလးေခၚသံၾကားေပမယ့္က်ေနာ္ျပန္မထူးျဖစ္ခ့ဲ…သူကေတာ့ဆက္ျပီးဘာမွမေျပာေတာ့ဘဲ
ေခါင္းေလးသာငုံျပီးအသံတိတ္ငိုေနခ့ဲတယ္…က်ေနာ္မၾကိဳက္ဘူးကေလးမ်က္ရည္က်ေနတာကိုက်ေနာ္တကယ္မျမင္ခ်င္…ကိုယ္ကိုလည္း
မုန္းတီးမိသည္ ငိုေနတ့ဲသူနားသြားလိုက္ျပီငိုလို႔တုန္ေနတ့ဲကိုယ္ငယ္ေလးကိုရင္ခြင္ထဲဆြဲ
သြင္းလိုက္မိသည္…အဲခါမွပိုငိုလာတ့ဲ
ကေလးေၾကာင့္တကယ္စိတ္မေကာင္းအျပစ္မရွိတ့ဲသူကိုသြားျပီးေဒါသထြက္ေနတ့ဲကိုယ္ကိုသာ
မုန္းတီးမိသည္…
ရင္ခြင္ထဲကအေကာင္ေပါက္ကေတာ့ငိုေနဆဲ……
"ကေလးရယ္တိတ္ပါေတာ့ကိုုယ္ေတာင္းပန္ပါ
တယ္ေနာ္……"
"ကု…ဟင့္…ကုကီး…မင္တကယ္…ဟင့္…
ေတာင္းပန္ပါတယ္…မင္ကေလအမေခၚတယ္ဆိုလို႕သြားတာပါတကယ္ပါ……မင္ကို…
ဟင့္…မင္ကုိေတာ့စိတ္မဆိုးပါနဲ႕ေနာ္"
ငိုေနရင္းကေနမွာရွင္းျပေနရွာတ့ဲခ်စ္ရတ့ဲမင္…ငိုလြန္းလို႔မ်က္လုံးေမွးေလးေတြေတာင္ေဖာင္းကားေနခ့ဲျပီနွာေခါင္းလုံးလုံးေလးေတြမွာလဲနီရဲ
ေနခ့ဲျပီ…ပါးျပင္နူးနူးေလးေပၚမွာက်ဆင္းေနတ့ဲမ်က္ရည္ေတြကိုလက္နဲ႕ညင္သာစြာသုတ္ေပး
လိုက္ျပီးနဖူးျပင္ေပၚနူးည့ံလွတ့ဲအၾကင္နာအနမ္းတစ္ပြင့္ေျခြလိုက္မိသည္…
"ကိုယ္က ကေလးကိုစိတ္မဆိုးပါဘူး…ဒါ
ေၾကာင့္ကေလးမငိုနဲ႕ေတာ့ေနာ္ၾကည့္ပါအုံးမ်က္လုံးေတြေယာင္ေနျပီတိတ္ေတာ့ေနာ္…အားလုံးကိုယ္နားလည္တာမို႔ကေလးမငိုနဲ႕ေတာ့…
ဟုတ္ျပီလား"
"ကုကီး……မင္ေတာင္းပန္ပါတယ္…"
"ဟုတ္ပါျပီ…ခုေတာ့တိတ္ေတာ့ေနာ္ကိုယ္ရုံး
ေတာ္ျပန္သြားရအုံးမယ္ကေလးဒီမွာဘဲေန
ေနာ္…ဘယ္သူေခၚေခၚကိုယ္မသိဘဲမသြားနဲ႕
ဟုတ္ျပီလား……"
"ဟုတ္…မင္ေလးဘယ္မွမသြားေတာ့ပါဘူး…"
~~~~~~~
ေဂ်ာင္ကုလည္းဂ်ီမင္းကိုေခ်ာ့ျပီးတာနဲ႕မင္းၾကီး
နန္းေဆာင္ကိုထြက္လာခ့ဲသည္……
"ခမည္းေတာ္…ေနေကာေကာင္းရဲ႕လား"
"အင္းေကာင္းပါတယ္ေခါင္းနည္းနည္းကိုက္ေနလို႔"
ခမည္းေတာ္မ်က္နွာကအေတာ္ကိုေခ်ာင္က်သြားတယ္ေနမေကာင္းဘူးထင္တယ္…အိမ္ေရွ႕စံကိစၥေတြေၾကာင့္ဘဲစိိတ္ပင္ပန္းေနတာဆိုခနဘဲ
သည္းခံေပးပါမၾကာခင္ဒီကိစၥေတြအဆုံးသတ္
ေတာ့မွာမို႔…
"သားေတာ္…အိမ္ေရွ႕စံအေၾကာင္းဘာထူးလဲ"
"သားေတာ္ဒီေန႕အေနာက္မ်ိဳးႏြယ္စုကလူၾကီး
မင္းနဲ႕ေတြ႕ဖို႕စီစဥ္ထားပါတယ္…ဒီကိစၥေတြအဆုံးသတ္ေတာ့မွာပါ"
"ေအကြယ္…သားေတာ္လည္းသတိထားေနာ္သတိတစ္ခ်က္မလႊတ္သြားေစနဲ႕"
"မွတ္သားထားပါမယ္…သားေတာ္ကိုစိတ္မပူပါနဲ႕"
တိုင္းျပည္ရဲ႕ဘုရင္အေနနဲ႕ဆိုဒီကိစၥကိုအျပီးျပတ္လုပ္သင့္ေပမယ့္ခမည္းေတာ္တစ္ေယာက္အ
ေနနဲ႕ေတာ့ခမည္းေတာ္ေတြေဝေနမိတယ္
သားေတာ္ရယ္………
သားသမီးေတြဘယ္ေလာက္ဆိုးဆိုးမိဘေတြ
တိုင္းကေတာ့အျပစ္မယူခြင့္လႊတ္တတ္ၾကစျမဲ
ပင္…………ဒါေပမယ့္တိုင္းျပည္ရဲ႕ရွင္ဘုရင္
တစ္ေယာက္အေနနဲ႕ဆိုရင္ေတာ့ျပည္သူျပည္သားေတြထိခိုက္လာမယ္ဘယ္အရာမဆို
ရွင္းလင္းျပစ္ရစျမဲပင္…………
~~~~~~~
ထယ္ေယာင္းတစ္ေယာက္ယြန္းဂီကိုဖြင့္ေျပာျပီး
ရွက္ကာအေဆာင္ကေနအျပင္ကိုမထြက္
ေတာ့…ဒီေန႔မွာသာအေဆာင္ေရွ႕မွာထြက္ျပီး
လမ္းေလ်ွာက္ကာစဥ္းစားခန္းဖြင့္ေနျခင္း
"ဘယ္လိုလုပ္ရမွာလဲ…ကိုယ္ရံေတာ္မင္နား
လည္းမသြားရဲေတာ့ဘူးရွက္လိုက္တာဒီပါးစပ္…ဟုတ္တယ္ဒီပါးစပ္ေၾကာင့္…"
ေျပာျပီးကိုယ့္ပါးစပ္ကိုယ္ရိုက္ေနတ့ဲေကာင္ေလးကိုေထာင့္ကြယ္ရာကေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကလည္းေခ်ာင္းၾကည့္ေနခ့ဲတယ္ဆိုတာ……
တစ္ေယာက္တည္းစကားေတြေျပာလိုက္လုပ္
ေနတ့ဲမင္းသားေလးေရွ႕သြားလိုက္ေတာ့ျမင္တာနဲ႕အေဆာင္ထဲဝင္ေျပးဖို႕ၾကိဳးစားတ့ဲမင္းသား
ငယ္…ထြက္ေျပးဖို႔လုပ္ေနတ့ဲမင္းသားရဲ႕လက္ကိုမဝံ့မရဲလွမ္းဆြဲလိုက္ျပီး
"မင္းသား…က်ေနာ္စကားခနေျပာလို႔ရမလား"
"အဟမ္း…ကိုယ္ရံေတာ္မင္ကဘာေျပာမလို႔လဲ"
"ဟို…ဟို……"
"လိုက္ခ့ဲ……"
ေမးတာကိုမေျပာဘဲတစ္ဟို ဟိုနဲ႔လုပ္ေနတ့ဲလူရိုးၾကီးကိုလိုက္ခ့ဲဖို႔ေျပာျပီးနားေနေဆာင္ဘက္ကို
ထြက္လာလိုက္သည္လူရိုးလူေအးၾကီးကေတာ့
ေနာက္ကဘာမွမေျပာဘဲလိုက္လာရွာသည္……
"ေျပာ…က်ေနာ္ကိုဘာေျပာမလဲ"
"မင္းသားဟိုေန႕ကေျပာတ့ဲ……"
အား…ေသစမ္းအဲဒါကိုဒီလိုၾကီးလာေမးစရာလား
"အဟမ္း…ဟုတ္တယ္က်ေနာ္ေျပာခ့ဲတယ္ဘာျဖစ္လဲ……"
"ဟိုက်ေနာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္……"
ေတာင္းပန္ပါတယ္…ဒါဆိုသူကျငင္းမလို႔လား…ငါကိုျငင္းမလို႔သူေတာင္းပန္ေနတာလား……
ထယ္ေယာင္းတစ္ေယာက္ယြန္းဂီေျပာလာတ့ဲစကားကိုနားမေထာင္ရဲေတာ့တာေၾကာင့္ထိုေနရာမွာလွည့္ထြက္လာခ့ဲလိုက္သည္…ဒါေပမယ့္
ေနာက္ကလွမ္းေျပာလိုက္တ့ဲစကားက
ထယ္ေယာင္းရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကိုရပ္တန္႕သြားေစသည္……
"က်ေနာ္မင္းသားကိုခ်စ္တယ္……"
"ကိုယ္ရံေတာ္မင္………"
"ဟုတ္တယ္က်ေနာမင္းသားကိုျမတ္နိုးတယ္…အဲတြက္လည္းေတာင္းပန္ပါတယ္က်ေနာ္လိုလူကမင္းသားကိုခ်စ္ခ့ဲမိလို႔"
ထယ္ေယာင္းဘာမွေျပာမေနေတာ့ဘဲယြန္းဂီကိုသာေျပးဖက္လိုက္သည္…အလိုက္သင့္ျပန္ဖက္လာတ့ဲလက္တစ္စုံေၾကာင့္ထယ္ေယာင္းတစ္
ေယာက္အလြန္ၾကည္နူးေနမိသည္…ထိုနည္းတူေနာက္ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ရင္ထဲမွာလည္းေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္နူးေနမယ္ဆိုတာေသခ်ာပါတယ္…
~~~~~~~
ယြန္းဂီတစ္ေယာက္စိတ္ေတြေပါ့ပါးေနသည္…ခံစားခ်က္ေတြကိုျမိဳသိပ္မထားဘဲဖြင့္ထုတ္လိုက္
ခ်ိန္မွာအေတာ္ကိုေနလို႔ေကာင္းေနသည္ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးၾကီးေလ်ာ့က်သြားသလိုေပါ့ပါးေနသည္…
ထယ္ေယာင္းနဲ႕ေတြ႕ျပီးမင္းသားေဂ်ာင္ကုနန္း
ေဆာင္ဆီလာေတာ့အေဆာင္ေရွ႔မွာျပံဳးစိစိနဲ႔
ရပ္ၾကည့္ေနတ့ဲမင္းသားေဂ်ာင္ကု……
"မင္းသားေတာင္းပန္ပါတယ္……"
"ကိုယ္ရံေတာ္မင္ဘာေတြမ်ားေပ်ာ္စရာရွိေနတာလဲ…"
"မ…မဟုတ္ပါဘူး…"
"ေအာ္မသိပါဘူး…တစ္ေယာက္တည္းရယ္ျပီး
လမ္းေလ်ွာက္လာလို႔ေမးၾကည့္တာ…မဟုတ္
လည္းျပီးတာဘဲသြားရေအာင္…"
ဒါဆိုငါတစ္လမ္းလုံးရယ္လာခ့ဲတာေပါ့…ငါကိုယ္တိုင္မသိလိုက္ခင္ျပဳမူလိုက္မီတ့ဲအျပဴမူေတြကမင္းသားေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာတယ္ဆိုတာအမွန္တရား…
ဘယ္ေလာက္ဘဲေအးစက္မာေက်ာ့ေနတ့ဲႏွလုံးသားပိုင္ရွင္ျဖစ္ေနပါေစအခ်စ္ဆိုတ့ဲအရာေလးနဲ႕ထိေတြ႕ရင္ေတာ့ေပ်ာ့ေျပာင္းျပီးေႏြးေထြးသြားတတ္တယ္ဆိုတာသိလိုက္ပါျပီ………
~~~~~~~
ေဂ်ာင္ကုနဲ႕ယြန္းဂီလည္းခ်ိန္းထားတ့ဲေနရာသို႔
ထြက္လာၾကသည္…ထိုေနရာကိုေရာက္ေတာ့အေနာက္ပိုင္းကလူၾကီးမင္းကေရာက္ေနနွင့္ျပီ…
"ေတာင္းပန္ပါတယ္က်ေနာ္တို႔ေနာက္က်သြားတ့ဲတြက္…"
"မလိုပါဘူးမင္းသားရယ္……အခုမင္းသားနဲ႕ေတြ႕ဖို႔ခ်ိန္းလိုက္တာက…အေရးၾကီးတာ
ေလးေျပာခ်င္လို႔ပါ…"
"ဟုတ္က့ဲ…ဘာထူးလို႔လဲ"
ေရွ႕ကစားပြဲေပၚကိုစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္တင္
ေပးျပီး
"ဒါကပုန္ကုန္မူမွာပါဝင္တ့ဲအမတ္ေတြဝန္ၾကီး
ေတြရဲ႕နာမည္စာရင္းပါ…"
ေဂ်ာင္ကုေရွ႕ကစာအုပ္ကိုလွန္းယူျပီးၾကည့္
လိုက္ေတာ့ထင္တ့ဲအတိုင္းအိမ္ေရွ႕စံႏွင့္ဝန္ၾကီး
ပတ္တို႔သူအေပါင္းပါအမတ္ေတြရဲ႕နာမည္စာ
ရင္းေတြ
"မင္းသား…သူတို႔ဒီရက္ပိုင္းတြင္းလူပ္ရွားနိုင္တာမို႔မင္းသားတို႔ဘက္ကလက္ဦးမူရေအာင္လို႔ပါ…ျပီးက်ေနာ္တို႔လည္းသူတို႕နဲ႕လက္တြဲ
ျဖဳတ္ေၾကာင္းအသိေပးလိုက္ပါေတာ့မယ္…ျပီးအေနာက္ပိုင္းကိုျပန္ပါေတာ့မယ္…မင္းသားသာမင္းသားကတိတိုင္းတည္ေအာင္လုပ္ေပးပါ"
"ေကာင္းပါျပီ…ဒီကိစၥမွာလူၾကီးမင္းတို႔ကိုတစ္စုံတစ္ရာထိခိုက္တာမ်ိဳးမရွိေစရပါဘူး…ခုလိုကူညီေပးတာနဲ႕တင္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…"
ျပီးတာနဲ႕ေဂ်ာင္ကုတို႕နန္းတြင္းသို႔ျပန္လာၾကသည္…မင္းၾကီးကိုေလ်ွာက္တင္ျပီးမနက္ျဖန္လူပ္ရွားဖို႔စီစဥ္ခ့ဲသည္…မနက္ျဖန္ဆိုအရာအားလုံးျပီးသြားပါျပီ……
ကိစၥေတြျပီးလို႔ေဂ်ာင္ကုနန္းေဆာင္ဆီျပန္လာ
ေတာ့မိုးအေတာ္ခ်ဴပ္ေနခ့ဲျပီအေဆာင္ေရွ႕
ေရာက္ေတာ့မွာဦးေလးေဆာ့ဂ်ုင္း
"ဦးေလး…မျပန္ေသးဘူးလားမိုးေတာင္အေတာ္ခ်ဴပ္ေနျပီ"
"မင္းသားကိုေျပာစရာေလးရွိလို႔ပါ…"
"ဟုတ္ေျပာပါ……"
"ဟိုဦးေလးမနက္က်ေတာင္ေပၚျပန္ေတာ့မလို႔"
"ဗ်ာ…ဘာလို႔……"
ေဆာ့ဂ်င္းလည္းအက်ိဳးသင့္အေၾကာင္း
သင့္ေျပာျပလိုက္ေတာ့
"ဟုတ္က်ေနာ္နားလည္ပါျပီ… ဒါမယ့္က်ေနာ္
တစ္ခုေလာက္အကူညီေတာင္းပါရေစ"
ေဂ်ာင္ကုလည္းနန္းတြင္းမွာပုန္ကုန္မူျဖစ္
ေနေၾကာင္း…မနက္ျဖန္ဆိုစျပီးျဖစ္တာေၾကာင့္ဂ်ီမင္းကိုစိတ္မခ်တာမို႔ဒီကိစၥေတြျပီးတ့ဲထိဂ်ီမင္းနားေနေပးဖို႔ေတာင္းဆိုလိုက္သည္
"ဒါေတြမသိခ့ဲဘူး…မင္းသားစိတ္ခ်ပါမင္းသားသာေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္ပါမင္ေလးကိုစိတ္မပူပါနဲ႕က်ေနာ္တို႔ရွိတာဘဲေစာင့္ေရွာက္ေပးပါ့မယ္"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္…စိတ္ခ်ပါဒီကိစၥေအာင္ျမင္မယ္ဆိုတာေသခ်ာပါတယ္"
ေဂ်ာင္ကု ေဆာ့ဂ်င္းနဲ႕စကားေျပာျပီးနန္း
ေဆာင္ထဲဝင္လာေတာ့ကေလးကအိပ္ေပ်ာ္ေနခ့ဲျပီ…ျဖဴျဖဴစင္စင္ေလးအိပ္ေပ်ာ္ေနတ့ဲကေလး
ေဘးနားဝင္လဲလိုက္ျပီးသူကိုယ့္ေလးကိုရင္ခြင္ထဲဆြဲသြင္းလိုက္သည္…ဒါေတာင္နိုးမလာတ့ဲ
ကေလးရဲ႕နဖူးေလးေပၚ ပါးေဖာင္းေဖာင္းေလး
ေတြေပၚ အနမ္းေလးေတြေပးေနမိသည္ ေနာက္ဆုံးက်န္တ့ဲႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကိုလည္းဘာရမက္မွာမပါတ့ဲအနမ္းေလးစြန္႕ၾကဲျပီးမနက္ျဖန္တြက္အားေမြးကာခ်စ္ရတ့ဲသူကိုဖက္ကအိပ္မက္ကမာၻဆီဦးတည္လိုက္ေတာ့သည္………
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
"ဘာ…ကေလးမရွိေတာ့ဘူး…"
ကေလးရယ္…ကိုယ္လာကယ္မွာမို႔ကေလးဘာမွမျဖစ္ဘဲေစာင့္ေနေပးပါ
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
ေနာက္တစ္ပိုင္းအဲဒါပါမယ္ေနာ္
မုန္တိုင္းရွိတယ္ေနာ္😁ရာသီဥတုမေကာင္းဘူး
Thz my readers
90°bow
🐰🐥🐰🐥🐰🐥🐰🐥🐰🐥🐰🐥🐰
For unicode
"မင်လေးရယ်တိတ်ပါတော့ဘာလိုဒီလောက်တောင်ငိုနေတာလဲ"
အိမ်ရှေ့စံမိဖုရားကိုသွားတွေ့မယ်ဆိုပြီးပြန်လာတည်းကငိုနေတဲ့ဂျီမင်းကြောင့်
ဆော့ဂျင်းနဲ့ဟိုဆော့အကျပ်ရိုက်နေကြသည်မင်းသားကလည်းဂျီမင်းကိုလိုက်သွားရှာတာတစ်ခုခုဖြစ်လာပုံပေါ်သည်ဂျီမင်းကလည်းဘာမေးမေးမဖြေဘဲငိုဘဲငိုနေတာကြောင့်ပိုအကျပ်ရိုက်နေကြသည်
"မင်လေးရယ်ဘာလို့ဒီလောက်ငိုနေတာလဲဘာဖြစ်လာတာလဲမင်းသားနဲ့ကောတွေ့ခဲ့လား……"
"…………………"
"မင်လေးရယ်ပြောပါအုံး……………"
ထိုစဉ်အဆောင်ထဲဝင်လာတဲ့ဂျောင်ကုနီရဲနေ
သောမျက်နှာကဒေါသထွက်နေမှန်းသိသာစေ
သည်
"အကုန်ထွက်သွား………"
ဟိုဆော့နဲ့ဆော့ဂျင်းလည်းဂျောင်ကု
ဒေါသထွက်နေမှန်းသိသာကြောင့်ဘာမှမပြောတော့ဘဲအဆောင်ပြင်ထွက်လာလိုက်သည်…အဆောင်ထဲမှာတော့ငိုနေတဲ့ကြင်ယာတော်လေးရယ်ဒေါသတွေထွက်နေတဲ့မင်းသားလေးရယ်
နှစ်ယောက်သာကျန်နေခဲ့သည်
"ကု…ကုကီး………"
ကုကီးကတော်တော်စိတ်ဆိုးသွားတယ်ထင်
တယ်ကျနော်ကိုတောင်မကြည့်တော့ဘူး
ကျနော်ခေါ်တာကိုလည်းမထူးတော့ဘူး……
ဂျီမင်းလည်းဂျောင်ကုစိတ်ဆိုးနေတာကြောင့်ဘာမှမပြောတော့ဘဲခေါင်းသာငုံနေလိုက်တော့သည်သို့သော်ကျဆင်းနေဆဲမျက်ရည်တွေကတော့ရပ်တန့်မသွားခဲ့……
ကျနော်သိပါတယ်ဒီကိစ္စမှာကလေးမမှားဘူးဆိုတာဒါပေမယ့်ကျနော်စိတ်တိုနေမိတယ်…
ကလေးခေါ်သံကြားပေမယ့်ကျနော်ပြန်မထူးဖြစ်ခဲ့…သူကတော့ဆက်ပြီးဘာမှမပြောတော့ဘဲခေါင်းလေးသာငုံပြီးအသံတိတ်ငိုနေခဲ့တယ်…ကျနော်မကြိုက်ဘူးကလေးမျက်ရည်ကျနေတာကိုကျနော်တကယ်မမြင်ချင်…ကိုယ်ကိုလည်းမုန်းတီးမိသည် ငိုနေတဲ့သူနားသွားလိုက်ပြီငိုလို့တုန်နေတဲ့ကိုယ်ငယ်လေးကိုရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်မိသည်…အဲခါမှပိုငိုလာတဲ့ကလေးကြောင့်တကယ်စိတ်မကောင်းအပြစ်မရှိတဲ့သူကိုသွားပြီးဒေါသထွက်နေတဲ့ကိုယ်ကိုသာမုန်းတီးမိသည်…
ရင်ခွင်ထဲကအကောင်ပေါက်ကတော့ငိုနေဆဲ……
"ကလေးရယ်တိတ်ပါတော့ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်နော်……"
"ကု…ဟင့်…ကုကီး…မင်တကယ်…ဟင့်…
တောင်းပန်ပါတယ်…မင်ကလေအမခေါ်တယ်ဆိုလို့သွားတာပါတကယ်ပါ……မင်ကို…
ဟင့်…မင်ကိုတော့စိတ်မဆိုးပါနဲ့နော်"
ငိုနေရင်းကနေမှာရှင်းပြနေရှာတဲ့ချစ်ရတဲ့မင်…ငိုလွန်းလို့မျက်လုံးမှေးလေးတွေတောင်ဖောင်းကားနေခဲ့ပြီနှာခေါင်းလုံးလုံးလေးတွေမှာလဲနီရဲနေခဲ့ပြီ…ပါးပြင်နူးနူးလေးပေါ်မှာကျဆင်းနေတဲ့မျက်ရည်တွေကိုလက်နဲ့ညင်သာစွာသုတ်ပေးလိုက်ပြီးနဖူးပြင်ပေါ်နူးညံ့လှတဲ့အကြင်နာအနမ်းတစ်ပွင့်ခြွေလိုက်မိသည်…
"ကိုယ်က ကလေးကိုစိတ်မဆိုးပါဘူး…ဒါ
ကြောင့်ကလေးမငိုနဲ့တော့နော်ကြည့်ပါအုံးမျက်လုံးတွေယောင်နေပြီတိတ်တော့နော်…အားလုံးကိုယ်နားလည်တာမို့ကလေးမငိုနဲ့တော့…ဟုတ်ပြီလား"
"ကုကီး……မင်တောင်းပန်ပါတယ်…"
"ဟုတ်ပါပြီ…ခုတော့တိတ်တော့နော်ကိုယ်ရုံး
တော်ပြန်သွားရအုံးမယ်ကလေးဒီမှာဘဲနေ
နော်…ဘယ်သူခေါ်ခေါ်ကိုယ်မသိဘဲမသွားနဲ့
ဟုတ်ပြီလား……"
"ဟုတ်…မင်လေးဘယ်မှမသွားတော့ပါဘူး…"
~~~~~~~
ဂျောင်ကုလည်းဂျီမင်းကိုချော့ပြီးတာနဲ့မင်းကြီးနန်းဆောင်ကိုထွက်လာခဲ့သည်……
"ခမည်းတော်…နေကောကောင်းရဲ့လား"
"အင်းကောင်းပါတယ်ခေါင်းနည်းနည်းကိုက်နေလို့"
ခမည်းတော်မျက်နှာကအတော်ကိုချောင်ကျသွားတယ်နေမကောင်းဘူးထင်တယ်…အိမ်ရှေ့စံကိစ္စတွေကြောင့်ဘဲစိတ်ပင်ပန်းနေတာဆိုခနဘဲသည်းခံပေးပါမကြာခင်ဒီကိစ္စတွေအဆုံးသတ်တော့မှာမို့…
"သားတော်…အိမ်ရှေ့စံအကြောင်းဘာထူးလဲ"
"သားတော်ဒီနေ့အနောက်မျိုးနွယ်စုကလူကြီး
မင်းနဲ့တွေ့ဖို့စီစဉ်ထားပါတယ်…ဒီကိစ္စတွေအဆုံးသတ်တော့မှာပါ"
"အေကွယ်…သားတော်လည်းသတိထားနော်သတိတစ်ချက်မလွှတ်သွားစေနဲ့"
"မှတ်သားထားပါမယ်…သားတော်ကိုစိတ်မပူပါနဲ့"
တိုင်းပြည်ရဲ့ဘုရင်အနေနဲ့ဆိုဒီကိစ္စကိုအပြီးပြတ်လုပ်သင့်ပေမယ့်ခမည်းတော်တစ်ယောက်အနေနဲ့တော့ခမည်းတော်တွေဝေနေမိတယ်သားတော်ရယ်………
သားသမီးတွေဘယ်လောက်ဆိုးဆိုးမိဘတွေ
တိုင်းကတော့အပြစ်မယူခွင့်လွှတ်တတ်ကြစမြဲပင်…………ဒါပေမယ့်တိုင်းပြည်ရဲ့ရှင်ဘုရင်တစ်ယောက်အနေနဲ့ဆိုရင်တော့ပြည်သူပြည်သားတွေထိခိုက်လာမယ်ဘယ်အရာမဆိုရှင်းလင်းပြစ်ရစမြဲပင်…………
~~~~~~~
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်ယွန်းဂီကိုဖွင့်ပြောပြီးရှက်ကာအဆောင်ကနေအပြင်ကိုမထွက်
တော့…ဒီနေ့မှာသာအဆောင်ရှေ့မှာထွက်ပြီး
လမ်းလျှောက်ကာစဉ်းစားခန်းဖွင့်နေခြင်း
"ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ…ကိုယ်ရံတော်မင်နား
လည်းမသွားရဲတော့ဘူးရှက်လိုက်တာဒီပါးစပ်…ဟုတ်တယ်ဒီပါးစပ်ကြောင့်…"
ပြောပြီးကိုယ့်ပါးစပ်ကိုယ်ရိုက်နေတဲ့ကောင်လေးကိုထောင့်ကွယ်ရာကကောင်လေးတစ်ယောက်ကလည်းချောင်းကြည့်နေခဲ့တယ်ဆိုတာ……
တစ်ယောက်တည်းစကားတွေပြောလိုက်လုပ်
နေတဲ့မင်းသားလေးရှေ့သွားလိုက်တော့မြင်တာနဲ့အဆောင်ထဲဝင်ပြေးဖို့ကြိုးစားတဲ့မင်းသားငယ်…ထွက်ပြေးဖို့လုပ်နေတဲ့မင်းသားရဲ့လက်ကိုမဝံ့မရဲလှမ်းဆွဲလိုက်ပြီး
"မင်းသား…ကျနော်စကားခနပြောလို့ရမလား"
"အဟမ်း…ကိုယ်ရံတော်မင်ကဘာပြောမလို့လဲ"
"ဟို…ဟို……"
"လိုက်ခဲ့……"
မေးတာကိုမပြောဘဲတစ်ဟို ဟိုနဲ့လုပ်နေတဲ့လူရိုးကြီးကိုလိုက်ခဲ့ဖို့ပြောပြီးနားနေဆောင်ဘက်ကိုထွက်လာလိုက်သည်လူရိုးလူအေးကြီးကတော့နောက်ကဘာမှမပြောဘဲလိုက်လာရှာသည်……
"ပြော…ကျနော်ကိုဘာပြောမလဲ"
"မင်းသားဟိုနေ့ကပြောတဲ့……"
အား…သေစမ်းအဲဒါကိုဒီလိုကြီးလာမေးစရာလား
"အဟမ်း…ဟုတ်တယ်ကျနော်ပြောခဲ့တယ်ဘာဖြစ်လဲ……"
"ဟိုကျနော်တောင်းပန်ပါတယ်……"
တောင်းပန်ပါတယ်…ဒါဆိုသူကငြင်းမလို့လား…ငါကိုငြင်းမလို့သူတောင်းပန်နေတာလား……
ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်ယွန်းဂီပြောလာတဲ့စကားကိုနားမထောင်ရဲတော့တာကြောင့်ထိုနေရာမှာလှည့်ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်…ဒါပေမယ့်နောက်ကလှမ်းပြောလိုက်တဲ့စကားက
ထယ်ယောင်းရဲ့ခြေလှမ်းတွေကိုရပ်တန့်သွားစေသည်……
"ကျနော်မင်းသားကိုချစ်တယ်……"
"ကိုယ်ရံတော်မင်………"
"ဟုတ်တယ်ကျနောမင်းသားကိုမြတ်နိုးတယ်…အဲတွက်လည်းတောင်းပန်ပါတယ်ကျနော်လိုလူကမင်းသားကိုချစ်ခဲ့မိလို့"
ထယ်ယောင်းဘာမှပြောမနေတော့ဘဲယွန်းဂီကိုသာပြေးဖက်လိုက်သည်…အလိုက်သင့်ပြန်ဖက်လာတဲ့လက်တစ်စုံကြောင့်ထယ်ယောင်းတစ်ယောက်အလွန်ကြည်နူးနေမိသည်…ထိုနည်းတူနောက်ကောင်လေးတစ်ယောက်ရဲ့ရင်ထဲမှာလည်းပျော်ရွှင်ကြည်နူးနေမယ်ဆိုတာသေချာပါတယ်…
~~~~~~~
ယွန်းဂီတစ်ယောက်စိတ်တွေပေါ့ပါးနေသည်…ခံစားချက်တွေကိုမြိုသိပ်မထားဘဲဖွင့်ထုတ်လိုက်ချိန်မှာအတော်ကိုနေလို့ကောင်းနေသည်ဝန်ထုပ်ဝန်ပိုးကြီးလျော့ကျသွားသလိုပေါ့ပါးနေသည်…
ထယ်ယောင်းနဲ့တွေ့ပြီးမင်းသားဂျောင်ကုနန်း
ဆောင်ဆီလာတော့အဆောင်ရှေ့မှာပြုံးစိစိနဲ့
ရပ်ကြည့်နေတဲ့မင်းသားဂျောင်ကု……
"မင်းသားတောင်းပန်ပါတယ်……"
"ကိုယ်ရံတော်မင်ဘာတွေများပျော်စရာရှိနေတာလဲ…"
"မ…မဟုတ်ပါဘူး…"
"အော်မသိပါဘူး…တစ်ယောက်တည်းရယ်ပြီးလမ်းလျှောက်လာလို့မေးကြည့်တာ…မဟုတ်လည်းပြီးတာဘဲသွားရအောင်…"
ဒါဆိုငါတစ်လမ်းလုံးရယ်လာခဲ့တာပေါ့…ငါကိုယ်တိုင်မသိလိုက်ခင်ပြုမူလိုက်မီတဲ့အပြူမူတွေကမင်းသားကြောင့်ဖြစ်ပေါ်လာတယ်ဆိုတာအမှန်တရား…
ဘယ်လောက်ဘဲအေးစက်မာကျော့နေတဲ့နှလုံးသားပိုင်ရှင်ဖြစ်နေပါစေအချစ်ဆိုတဲ့အရာလေးနဲ့ထိတွေ့ရင်တော့ပျော့ပြောင်းပြီးနွေးထွေးသွားတတ်တယ်ဆိုတာသိလိုက်ပါပြီ………
~~~~~~~
ဂျောင်ကုနဲ့ယွန်းဂီလည်းချိန်းထားတဲ့နေရာသို့
ထွက်လာကြသည်…ထိုနေရာကိုရောက်တော့အနောက်ပိုင်းကလူကြီးမင်းကရောက်နေနှင့်ပြီ…
"တောင်းပန်ပါတယ်ကျနော်တို့နောက်ကျသွားတဲ့တွက်…"
"မလိုပါဘူးမင်းသားရယ်……အခုမင်းသားနဲ့တွေ့ဖို့ချိန်းလိုက်တာက…အရေးကြီးတာ
လေးပြောချင်လို့ပါ…"
"ဟုတ်ကဲ့…ဘာထူးလို့လဲ"
ရှေ့ကစားပွဲပေါ်ကိုစာအုပ်လေးတစ်အုပ်တင်
ပေးပြီး
"ဒါကပုန်ကုန်မူမှာပါဝင်တဲ့အမတ်တွေဝန်ကြီး
တွေရဲ့နာမည်စာရင်းပါ…"
ဂျောင်ကုရှေ့ကစာအုပ်ကိုလှန်းယူပြီးကြည့်
လိုက်တော့ထင်တဲ့အတိုင်းအိမ်ရှေ့စံနှင့်ဝန်ကြီးပတ်တို့သူအပေါင်းပါအမတ်တွေရဲ့နာမည်စာရင်းတွေ
"မင်းသား…သူတို့ဒီရက်ပိုင်းတွင်းလူပ်ရှားနိုင်တာမို့မင်းသားတို့ဘက်ကလက်ဦးမူရအောင်လို့ပါ…ပြီးကျနော်တို့လည်းသူတို့နဲ့လက်တွဲ
ဖြုတ်ကြောင်းအသိပေးလိုက်ပါတော့မယ်…ပြီးအနောက်ပိုင်းကိုပြန်ပါတော့မယ်…မင်းသားသာမင်းသားကတိတိုင်းတည်အောင်လုပ်ပေးပါ"
"ကောင်းပါပြီ…ဒီကိစ္စမှာလူကြီးမင်းတို့ကိုတစ်စုံတစ်ရာထိခိုက်တာမျိုးမရှိစေရပါဘူး…ခုလိုကူညီပေးတာနဲ့တင်ကျေးဇူးတင်ပါတယ်…"
ပြီးတာနဲ့ဂျောင်ကုတို့နန်းတွင်းသို့ပြန်လာကြသည်…မင်းကြီးကိုလျှောက်တင်ပြီးမနက်ဖြန်လူပ်ရှားဖို့စီစဉ်ခဲ့သည်…မနက်ဖြန်ဆိုအရာအားလုံးပြီးသွားပါပြီ……
ကိစ္စတွေပြီးလို့ဂျောင်ကုနန်းဆောင်ဆီပြန်လာ
တော့မိုးအတော်ချူပ်နေခဲ့ပြီအဆောင်ရှေ့
ရောက်တော့မှာဦးလေးဆော့ဂျုင်း
"ဦးလေး…မပြန်သေးဘူးလားမိုးတောင်အတော်ချူပ်နေပြီ"
"မင်းသားကိုပြောစရာလေးရှိလို့ပါ…"
"ဟုတ်ပြောပါ……"
"ဟိုဦးလေးမနက်ကျတောင်ပေါ်ပြန်တော့မလို့"
"ဗျာ…ဘာလို့……"
ဆော့ဂျင်းလည်းအကျိုးသင့်အကြောင်း
သင့်ပြောပြလိုက်တော့
"ဟုတ်ကျနော်နားလည်ပါပြီ… ဒါမယ့်ကျနော်
တစ်ခုလောက်အကူညီတောင်းပါရစေ"
ဂျောင်ကုလည်းနန်းတွင်းမှာပုန်ကုန်မူဖြစ်
နေကြောင်း…မနက်ဖြန်ဆိုစပြီးဖြစ်တာကြောင့်ဂျီမင်းကိုစိတ်မချတာမို့ဒီကိစ္စတွေပြီးတဲ့ထိဂျီမင်းနားနေပေးဖို့တောင်းဆိုလိုက်သည်
"ဒါတွေမသိခဲ့ဘူး…မင်းသားစိတ်ချပါမင်းသားသာအောင်မြင်အောင်လုပ်ပါမင်လေးကိုစိတ်မပူပါနဲ့ကျနော်တို့ရှိတာဘဲစောင့်ရှောက်ပေးပါ့မယ်"
"ကျေးဇူးတင်ပါတယ်…စိတ်ချပါဒီကိစ္စအောင်မြင်မယ်ဆိုတာသေချာပါတယ်"
ဂျောင်ကု ဆော့ဂျင်းနဲ့စကားပြောပြီးနန်း
ဆောင်ထဲဝင်လာတော့ကလေးကအိပ်ပျော်နေခဲ့ပြီ…ဖြူဖြူစင်စင်လေးအိပ်ပျော်နေတဲ့ကလေးဘေးနားဝင်လဲလိုက်ပြီးသူကိုယ့်လေးကိုရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းလိုက်သည်…ဒါတောင်နိုးမလာတဲ့ကလေးရဲ့နဖူးလေးပေါ် ပါးဖောင်းဖောင်းလေးတွေပေါ် အနမ်းလေးတွေပေးနေမိသည် နောက်ဆုံးကျန်တဲ့နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကိုလည်းဘာရမက်မှာမပါတဲ့အနမ်းလေးစွန့်ကြဲပြီးမနက်ဖြန်တွက်အားမွေးကာချစ်ရတဲ့သူကိုဖက်ကအိပ်မက်ကမ္ဘာဆီဦးတည်လိုက်တော့သည်………
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
"ဘာ…ကလေးမရှိတော့ဘူး…"
ကလေးရယ်…ကိုယ်လာကယ်မှာမို့ကလေးဘာမှမဖြစ်ဘဲစောင့်နေပေးပါ
*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
နောက်တစ်ပိုင်းအဲဒါပါမယ်နော်
မုန်တိုင်းရှိတယ်နော်😁ရာသီဥတုမကောင်းဘူး
Thz my readers
90°bow
🐰🐥🐰🐥🐰🐥🐰🐥🐰🐥🐰🐥🐰