I LOVE YOU BUT I'M SORRY
Tumamlay ang sistema ko ng marinig kung sinabi niya na huli na namin itong date..
Pero bakit?
What's the reason?
"What did you say?" Tanong ko sa kanya.
Yumuko lamang siya.
"I dont want to let you hear those words again Margaret, it will hurt you again and again. Kaya please wag mo nang ipaulit pa saakin" wika niya habang nakatungo parin.
"Pero bakit? Bakit mo sinabing ito na ang kahuli hulian?" Nagbabadya na naman ang mga luha kung bumagsak pero pinipilit ko na wag muna. Hindi pwede.
"I have too many reasons, unable to explain you everything"
"For now" wika niya.
"Why not?" Taka kung tanong.
"It's just I can't, I can't hurt you, napamahal ka na saakin, kaya mahirap saakin na makita at malaman na masaktan ka" sabi niya.
Natahimik ako.
"Alam ko French ang dami mong rason hindi ha pwedeng ipaliwanag mo nalang?" Sabi ko.
Umiling iling lamang siya.
Umupo ako ulit sa tabi niya at yumuko.
Anu ba? Bakit ganun nalang iiwan niya ako kung kailan natutunan ko na siyang mahalin at may halaga na nga siya sa buhay ko.
Bakit? Bakit?
Nakatingin siya sa malayo.
Kumukurap pa nga, alam kung naiiyak din siya tulad ko. Pero ako pinipigilan ko dahil gusto kubg makita niyang matatag ako kahit hindi naman..
Masakit sa dibdib ang kinikimkim kung sakit.
"Aalis ako" wika niya.
Napatigil ako sa narinig ko..
"Aalis ako papuntang Guam" sabi niya pa.
Hindi ako nakaimik.
"Ang layo naman" sabi ko.
Tumingin siya saakin pero nakatingin ako sa mga batang naghahabulan sa harap namin.
Nakita ko lamang siya sa peripheral view ko.
"Di ba alam mo naman kung anu ang sitwasyon ng pamilya ko diba?" Tanong niya.
Tumango lamang ako.
Natandaan ko na hiwalay ang Mommy at Daddy niya sa isa't isa dahil tutol ang pamilya ng Daddy niya sa Mommy niyang isa lamang chef habang ang Daddy niya ay isang bantog na Maharlika sa lugar ng sinilangan niya.
Parang prinsipe at isang kasambahay yan ang kwento ng mga magulang niya..
"Oo, bakit?" Ako.
"Pumayag na ang pamilya ng Daddy, tinatanggap niya na kami pati ang kapatid kung anak din ni Mommy sa ibang lalake" sagot niya at nagpunas pa ng mata.
"Talaga mabuting tanggap na kayo ng pamilya ng Daddy mo, hmm ngayon ko lng nalaman na si Frezle ay hindi mo pala kapatid na buo" wika ko.
"Hmm, my family is so complicated Margaret hindi katulad ng ibang pamilya kumpleto masaya, saakin kasi kung hindi pa talaga pinakausapan ni Daddy patuloy pading nilalait lait ng mga tiyahin ko si Mommy pati ako" saad niya pa.
"E-eh bakit mo pa kailangan pumunta sa Guam?" Tanong ko sa kanya..
"Kasi.. Kasi.... Doon na kami titira" nakayuko niyang sambit.
"Hmmm g-ganun ba mabuti kung ganun" mahina kung sagot..
"Doon kami titira dahil doon nakatira ang pamilya ni Daddy, pero malayo kung saan man sila ngayon dahil tago kami mula sa pamilyang kinalakihan niya. Dahil sampid lang daw kami. Hindi nababagay dahil ang karapat dapat daw kay Daddy isa ding maharlika katulad nila."
"Pero sabi kasi ni Dad, hindi mo mapipilit ang nararamdaman ng isang tao, kung gusto mo yang taong yan talagang gugustuhin mo dahil ginusto mo siya ng kusa hindi pinilit. Ganun si Dad kay Mom, dahil ayaw niya ng iba at pinipilit siyang magkagusto sa iba besides sa Mom ko" saad pa niya.
"Tama nga naman talaga si Tito, pag pinilit mo ang nararamdaman mo parang wala lng talaga yun, mas mabuti na yung natutunan mo kaysa sa pinilit ka kasi wala yung halaga at hindi pahahalagahan" sabi ko sa kanya. Nakatingin lamang siya saakin.
"Kaya siguro kita nagustuhan" wika niya habang nakatingin pa sa mukha ko.
Taka akong napatingin sa kanya.
"Alam mo ba una palang kitang nakita nababaduyan ako sayo, kasi nung nagka aqcuintance party tayo lahat ng girls nakapalda tapos ikaw naka jeans at loose shirt tas messy bun na parang sampu ang anak mo hahah" sabi niya habang natatawa.
"Grabe ka naman" wika ko.
"Like I said at first I found you baduy but when you join the debate, you amaze me" nagningning ang matang sabi niya.
"Weh? How did I amaze you?" Tanong ko.
"Because behind of your baduy look you're smart and competitive and also brave hahah nung sinabunutan ka hindi ka manlang umiyak haha" natawa naman siya.
"Eh?"
"Also I like your voice, remember your auditions I was there I watched you and I really like the way you had sing that song smoothly and nice" nakangiti niyang sabi.
Nagsimula ng nagsipatakan ang mga luha ko, pero pilit kung tinatago.
"Shhh don't cry," sabi niya at umakbay saakin at hinimas himas ang likod ko.
"I can't, sorry hindi ko mapigilan mga luha ko heheh" sabi ko at nagpunas ng mata.
Tiningnan ko siya at ganun din nagluluha din ang mga mata niya.
Niyakap ko siya.
Medyo nabigla siya pero binalot niya na lamang ang mga braso niya saakin.
"Aalis kami at titira doon ng permanente dahil sa masakit na rason" sabi niya.
Hindi ako nakaimik pero nararamdaman ko ang pagtaas baba ng balikat niya.
Is he crying?
"Margaret" basag ang boses niya.
"Shhh just cry it's okay" pagpapatahan ko sa kanya.
Umiyak lamang siya sa balikat ko.
Akala ko tapos na ang drama naming dalawa yun pala hindi pa. Umpisa palang pala.
Kung kanina ang lamig ng pagkatitig at pakikitungo niya, ngayon para siyang bata na kaawa awa.
I didn't see this side of him.
"Just this last month tumawag si Daddy para mangamusta saamin, nagkwentuhan kami, nagkamustahan, asaran, at iba pang karaniwang ginagawa ng mag ama at magpamilya." Panimula niya nung tumahan na siya.
"Everyday he call us, hindi nakukumpleto ang araw namin na hindi siya nakakausap o makita man lang pero one day hindi siya nakatawag saamin, hindi naman kami nagtaka at nabahala dahil alam naming may trabaho siya baka busy at alam din naming babawi at tatawag" saad pa niya.
"Pero that day, habang nag aayos kami para maghapunan ng may tumawag saamin, excited na excited si Frezle kasi makikita na naman niya ang tinuturing niyang totoong ama pero parang hindi kasayahan ang hatid nung tawag saamin" kwento niya at suminghot singhot pa.
"Dinala daw si Dad sa ospital" at nag umpisa na naman siyang umiyak.
Hearing that his Dad was brought to a hospital also makes me stop.
But why?
"May kumplikasyon siya sa kidney na hindi pa nalalaman ang sanhi at lumas dahil kahit minsan hindi si Dad nag reklamo" kwento niya.
"Alam mo naman mga lalaking may edad na hindi mahilig mag kwenyo hanggang sa malasing at doon na lalabas ang mga chismis at sangkatutak na problema" natawa pa nga siya.
"Kung hindi tumawag yung lola namin hindi namin nalaman na ganun na pala ang nangyari sa kanya" Wika niya.
"Hindi niya ba pinaalam sa inyo ang kalagayan niya?" Tanong ko.
Umiling lamang siya bilang sagot..
"Wala siyang alam, nalaman niya lng yun nung inatake siya at sinugod sa ospital wala manlang siyang kaalam alam na may karamdaman na pala siya" sagot niya na patuloy paring umiiyak.
"Kung ganun doon nga niya lng talaga nalaman na may ganun siya, ibig ba sabihin nun matagal na pero walang sintomas at patuloy lng lumalago" sabi ko.
Napayuko at umiyak ng tahimik.
"Grabe naman to nuh? Lupit naman saamin, wala kaming kasalanan pero kami ang binabalikan" sabi niya.
"Shhh, wag ganyan French everything has a reason" sabi ko.
Pero bigla siyang tumayo at humarap saakin..
"What kind of reason is that Margaret? Huh? Ang flight namin is next month pa dahil tatapusin ko pa tung semester na to, kaso kaninang umaga nabalitaan nalang namin na si Dad ayun nakaratay na naman sa kama ng ospital walang walay, hindi.. Tulog hindi namin alam kung gigising pa siya.." Sabi niya at sinabunutan ang sarili.
"Dad was comatose, no reassurance if he could wake up soon" sabi niya.
WTF!
Natigilan ulit ako, comatose? Grabeng pasakit naman ata to ah.
"Two days from now we are going to fly to Guam para maabutan pa namin siyang humihinga, kahit sa ganung paraan makikita namin siya kahit yun man huling sandali na makita ko siya sa personal not through virtual" dagdag pa niya.
"Is that so?" Tanong ko.
Niyakap niya ako.
*ahk*
"Kailangan kung isakripisyo lahat na kahit kaligayahan ko ay iiwan ko para sa huling pagkakataon na makita ang taong nagbigay saakin ng buhay dito sa mundo" tatak to the bones na sabi niya.
"You will be happy there you'll meet your father even in that instance. Alam ko yan ang magpapasaya sayo" saad ko.
"I will, pero nandito ang kasayahan ko" wika niya, bumitaw siya sa pagkayakap saakin at tumingin mismo sa mukha ko.
"To see my father was my dream and I will be glad for it but the truth that I will leave my happiness for the sake of everybody makes me sad, kasi ikaw ang kaligayahan ko, nagbigay ng kulay sa ma ambon kung mundo, pinakita at pinaramdam mo na kahit papaanu may taong nadyan para pasayahin ang isang tulad ko" wika niya mismo sa mukha ko.
"I don't know what to react, French. My brain can't register all your words. 'Coz my brain is worried about my heart felts right now. French may halaga ka na rin sa buhay ko, mahirap saakin na bitawan ka, alam ko naman na babalik ka pero walang kasiguraduhan." Sabi ko at tuluyan na nga talagang nag unahan ang mga luha ko.
Bakas sa mukha niya ang mangha at bigla. Alam kung di niya ito inaasahan.
Ayaw kung sabihin ang tatlong salita dahil walang kasiguraduhan ang bukas naming pareho.
"Alam mo ba na ang lupit sa atin ng tadhana?" Tanong niya na may kaunting ngiti pero ang mga mata niya ay may bahid ng lungkot.
"Bakit naman?" Tanong ko.
"Ang lupit niya dahil pinagtagpo niya tayo pero hindi naman pala intinadhana, o baka hindi pa ito ang tamang oras o baka tamang tao. Pero ang sigurado ay gusto kita at sobra pa doon" wika niya. Napangiti niya ako kahit papaanu ah...
"But I know destiny will find a way for us to meet again, and I know that you will find your own prince charming, we didn't if it's still me or other man but the important thing is that he will make you happy" sabi niya at inilapit ang mukha niya sa mukha ko.
Ipinikit ko ang mga mata ko sa pag asang hahalikan niya ako sa labi pero assuming lang talaga ako.
Dumampi ang labi niya sa noo.
Niyakap niya ako muli.
"Ang dami mo ng chansing French ah" natatawa kung sabi.
"Sabihin na nating sinusulit ko lng ang pagkakataon na kasama kita" at mas hinigpitam pa ang yakap.
Nung humiwalay siya ay hinarap niya ako.
"Margaret Ynezz" sabi niya at lumuhod sa harap ko.
Wtf!
"Promise me, hindi ka magiging bitter kagaya nang mga tauhan sa libro, I wanted you to be happy not because of me but other else would you?" Sabi niya at tumayo.
Is he giving up on me?
"What do you mean?" Tanong ko sa kanya.
"Margaret I'll be happy if we stay as friends because there is no reassurance that when I come back I still have the feeling that I feel for you. Kaya nga sinabihan kitang wag maging bitter saakin kasi patuloy mo lng sasaktan sarili mo mabuti pang maging ganun tayo keysa sinasaktan natin mga sarili natin dahil sa alaala at relasyon na nakakonekta saatin" sambit niya.
"Paanu kung hindi ko kaya?" Tanong ko.
"You will, Margaret please take care of yourself, be happy and make all your dreams come true. I will be just there watching upon you making those dreams of yours a reality" wika niya.
"Are you setting me free already?" Tanong ko.
Tumango lamang siya.
Should I say it to him or I'll hide it and let these shitty feelings fade away as the time goes by...
Hinawakan niya bigla ang mga kamay ko.
"Margaret Before everything lost, I just wann tell you something".
"I love You" sambit niya sa tatlong mahiwagang salita.
"But I'm Sorry"
At tuloy na niyang binitawan ang lahat ng tungkol sa alaala namin.
(You have reached again in the end of this chapter! Mga mare'sssssssss sana nagustuhan nyu ang update na to)
Btw bago man lumisan si French peys rebil niya ahahah imahinasyon lng po.
Paki check nalang sa multi media(⌒_⌒;)
Don't forget to vote, drop your comments, reviews and suggestions about this chapter.
You can tweet me in twitter using this hashtag.
#ASKREINA
@AMEUREINA
Again thank you po.
God bless and keep safe always ( ˘ ³˘)♥