Zawgyi Version
ေန့ရက္တိုင္းကသာယာလွပၿပီးၾကည္ႏူးဖြယ္အတိျဖစ္ေနရေအာင္လက္ေတြ့ေလာကဟာ
အဲ့ေလာက္ရိုးရွင္းမေနဘူးဆိုတဲ့အသိကို Yibo
ဘဲြ႔ယူဖို႔သံုးလအလိုမွာနဖူးေတြ့ဒူးေတြရင္ဆိုင္လိုက္ရသည္။
သူ႔ကိုေကာ္ဖီဆိုင္ကဝင္ႀကိဳၿပီးျပန္အလာ
ႏွစ္ေယာက္ငွားေနတဲ့တိုက္ခန္းကားပါကင္မွာ
ျမင္လိုက္ရသူေတြေၾကာင့္ပင္။
က်န႔္ေကာကမွတ္ဉာဏ္အဲ့ေလာက္မေကာင္းေပမဲ့အေျခအေနကိုအျမန္အကဲခတ္ႏိုင္သူမို႔ထိုသူ
ႏွစ္ေယာက္ဟာဘယ္သူေတြလဲရိပ္မိသြားခ်ိန္ Yibo လက္ဖဝါးကိုတင္းၾကပ္ေနေအာင္ဆုပ္ကိုင္ရင္းေနာက္ကိုတစ္လွမ္းဆုတ္လိုက္သည္။
"မေတြ့ရတာႏွစ္ေပါက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ မိဘေတြကို
ဒီမွာပဲဧၫ့္ခံေတာ့မလို႔လား Wang Yibo..."
"ကၽြန္ေတာ္ဒီမွာေနမွန္း ဘယ္လိုသိၾကတာလဲ..."
"အေပၚေရာက္မွ ဆက္ေျပာတာေပါ့..."
"ဟုတ္ကဲ့ မား..."
တိုက္ခန္းေပၚေရ႔ွမွဦးေဆာင္ရင္းတက္သြားတဲ့
တစ္ေလ်ွာက္လံုးက်န႔္ေကာသူ႔လက္ကိုတစ္စကၠန႔္ေလးေတာင္မျွဖဳတ္မခ်ခဲ့ေပ။
Xiao Zhan ကိုယ္ေပၚစုန္ခ်ီဆန္ခ်ီေျပးလႊားေနတဲ့
အၾကၫ့္စူးစူးေတြထဲတြင္ေရာပါေနတဲ့အထင္ေသးျခင္းႏွင့္မႏွစ္မ်ိဳ႕ျခင္းအေငြ့အသက္ေတြဟာသိပ္ကိုသိသာလြန္းပါသည္။ေနာက္ဆံုး ေပၚဇိမ္ခံကားစီးေနသူကလမ္းေပၚေျခလ်င္ေလ်ွာက္သြားေနသူကိုမတူမတန္ေလွာင္ေျပာင္စိတ္နဲ႔အကဲခတ္ခံေနရသလိုမ်ိဳးႀကီး။
မိန္းတံခါးမႀကီးဖြင့္ဝင္ၿပီးတာႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္
ဖက္ထုပ္ေလးကသူ႔လက္ကိုတင္းခနဲဆဲြရင္းႏွစ္ေယာက္အိပ္ခန္းဆီတည့္တည့္ေခၚသြားေလသည္။
"လံုးဝမထြက္လာနဲ႔...အထဲမွာပဲေန...သူတို႔
ျပန္သြားမွ ကၽြန္ေတာ္လာေခၚမယ္..."
"တစ္ေယာက္တည္း အဆင္မေျပေလာက္ဘူးေနာ္ Yibo..."
"ရတယ္...ကၽြန္ေတာ္ထိန္းႏိုင္တယ္...ကၽြန္ေတာ့္
ယံုတယ္မလား...စိတ္ခ်...ဘာမွမစိုးရိမ္နဲ႔...
က်န႔္ေကာေရ႔ွမွာ ကၽြန္ေတာ္ရိွေနသေရြ့ ဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ က်န႔္ေကာကိုလက္ညိုးမထိုးလာေစရဘူး..."
"ဘာလို႔လဲ...ႏွစ္ေယာက္အတူရင္ဆိုင္ရမယ့္
ကိစၥမွာ ဘာလို႔မင္းပဲအားလံုးခံမွာလဲ...ဒါကို
ေကာက ဒီတိုင္းသေဘာတူလိုက္မယ္
ထင္ေနတာလား..."
"Xiao Zhan!!!ကၽြန္ေတာ့္စကားနားေထာင္စမ္းဗ်ာ..."
စိတ္လႈပ္ရွားၿပီးေသြးပူလြယ္ေနတဲ့က်န႔္ေကာကို
ေခါင္းငံု႔လာေအာင္လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ဆဲြကိုင္ရင္း
နဖူးခ်င္းထိကပ္ကာမ်က္လံုးမိွတ္ထားရင္း
နားဝင္လြယ္ေအာင္အျမန္ဆံုးနည္းႏွင့္ရွင္းျပဖို႔
ႀကိဳးစားရသည္။
"ကၽြန္ေတာ့္မိဘေတြက ခင္ဗ်ားမိဘေတြလို
မဟုတ္ဘူး က်န႔္ေကာ...ပညာရိွနည္းနဲ႔
လူတစ္ေယာက္ကို လဲေသခ်င္စိတ္ေပါက္သြားေအာင္အထိ သူတို႔လုပ္တတ္တယ္...အဲ့ဒဏ္ေတြ
ခင္ဗ်ားခံႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူး..."
"မဟုတ္ေသး..."
"ဘယ္လိုအေျခအေနမ်ိဳးမွာျဖစ္ပါေစ Wang Yibo နဲ႔ Xiao Zhan မကဲြသြားေစရဘူး...
ကတိေပးတယ္..."
မညိတ္ခ်င္ညိတ္ခ်င္နဲ႔ညိတ္ျပလိုက္ရတဲ့ေခါင္းေလးတစ္ခ်က္ေနာက္မွာ Yibo ရဲ့ႏွစ္သိမ့္သလို
အႃပံုးေလးကပ္ပါေလသည္။
က်န႔္ေကာကိုအခန္းထဲထၫ့္ၿပီးတာနဲ႔ Yibo
အိမ္ေရ႔ွခန္းမွာၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေစာင့္ေနဆဲျဖစ္တဲ့မိဘႏွစ္ပါးဆီမွင္ေသေသမ်က္ႏွာေပးျဖင့္သာေလ်ွာက္သြားမိသည္။
"လာမယ္ဆိုတာ ဘာလို႔ႀကိဳအသိမေပးတာလဲ..."
"လိုလို႔လား...ကိုယ့္သားဆီ ကိုယ္လာတာပဲ..."
တစ္ခ်ိန္လံုးမားဆီကသာစကားသံေတြေတာက္ေလ်ွာက္ထြက္ေနတာျဖစ္ၿပီးပါးကေတာ့
ဘယ္တုန္းကမွစိတ္မဝင္စားခဲ့တဲ့သားျဖစ္သူကို
ခုတစ္ခါလဲဝတၲရားအရသာလိုက္ခဲ့ပံုပင္။
"မင္းအရူးထတာကို တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္
ရပ္သြားမယ္ထင္လို႔ ေစာင့္ၾကၫ့္ေနတာ...
ဒါေပမယ့္ မင္းဘဲြ႔ရေတာ့မယ္...ဘယ္အခ်ိန္မွ
ဒီအရူးထတာကို ရပ္တန္းကရပ္မွာလဲ..."
"ကိစၥေတျြမန္ျမန္အဆံုးသတ္ၿပီး မင္းရိွသင့္တဲ့
ေနရာဆီ ငါတို႔ဒီ့ထက္ပိုေျပာစရာမလိုဘဲ
ကိုယ့္အသိစိတ္နဲ႔ကိုယ္ လာဖို႔ျပင္ထားေတာ့
Wang Yibo...မင္းအေမေျပာသလို အရူးထတာရပ္သင့္ေနၿပီ..."
"ကၽြန္ေတာ္ မေတာ္တဆတစ္ခုခုျဖစ္ၿပီး
ေသသြားရင္ေတာင္ မသိေလာက္ဖူး
ထင္ထားတာ...ဒီလိုက်ေတာ့လဲ စိတ္ဝင္တစား
ရိွေသးၾကတာပဲေနာ္..."
ဟက္ခနဲရယ္ရင္းခံျပင္းစြာေရရြတ္ေတာ့မိဘႏွစ္ပါးထံမွစိတ္ကုန္သလိုအၾကၫ့္တစ္ခ်က္ျပန္ရလိုက္ရသည္။
"တိတ္စမ္း Yibo...ဒါအေျပာင္အပ်က္လုပ္ေနရမဲ့
ကိစၥမဟုတ္ဘူး...မားတို႔ မင္းကိုအတင္းအက်ပ္
မလုပ္ခ်င္လို႔ အခြင့္အေရးလာေပးေနတာ...
ဒီေလာက္နဲ႔တင္ ေတာ္လိုက္ေတာ့..."
"အရူးထေနတယ္ဆိုတာ ဘာကိုၾကၫ့္ၿပီး
မားဆံုးျဖတ္လိုက္တာလဲ..."
ဂရုမစိုက္သလိုသူတို႔ေျပာခ်င္ရာသာနင္းေျပာေနၾကတဲ့သူေတြေရ႔ွ Yibo စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္သာထိုင္ရယ္ေနခ်င္လိုက္ေတာ့သည္။နာက်င္မႈေလးနည္းနည္းေတာ့စြက္ေကာင္းစြက္ေလာက္ပါရဲ့။
မေန့တစ္ေန့ကထိမိဘရဲ့ဂရုစိုက္မႈဆိုတာကို
သူ႔စိတ္ထဲေတာင့္တေနမိတုန္းဆိုတာမလိမ္ပါဘူး။တကယ္တမ္းလာတားတဲ့အဓိကအေၾကာင္းျပခ်က္ဟာကိုယ္ေမြးထားတဲ့သားသမီးအမ်ားသူငွာလက္ညိုးထိုးခံရမွာေၾကာက္လို႔ခ်စ္စိတ္နဲ႔စိုးရိမ္မႈေၾကာင့္ဆိုရင္
ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီးနားဝင္သည္အထိဒိုင္ခံရွင္းျပလိုက္ဦးမွာ။
တကယ္တမ္းေတာ့သူတို႔လိုခ်င္ခဲ့တာသားတစ္ေယာက္မဟုတ္ဘူး။သူတို႔လုပ္ငန္းကိစၥေတြမွာ
ဦးစီးဦးေဆာင္ျပဳႏိုင္မဲ့ဆက္ခံသူတစ္ေယာက္ကိုပဲလိုခ်င္ခဲ့တာ။
"မားသိလား...ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ အဲ့လူေၾကာင့္မို႔ နာက်င္ရဖူးတယ္...အဲ့လူေၾကာင့္မို႔ မ်က္ရည္
က်ခဲ့ရဖူးတယ္...အဲ့လူေၾကာင့္မို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ
ထိခိုက္ျပတ္ရွမႈေတြ ရိွခဲ့ဖူးတယ္...အဲ့လူေၾကာင့္မို႔
ေရ႔ွဆက္ရမယ့္လမ္းေတြ ေပ်ာက္ခဲ့ဖူးတယ္..."
"ဒါေပမယ့္...အဲ့လူေၾကာင့္မို႔ပဲ ေနြးေထြးခဲ့ရတယ္...အဲ့လူေၾကာင့္မို႔ပဲ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ
ရယ္ခဲ့ရတယ္...အဲ့လူေၾကာင့္မို႔ပဲ အိပ္မက္ေတြ
ရိွလာခဲ့တယ္...အဲ့လူေၾကာင့္မို႔ပဲ အခ်စ္ခံရတဲ့
ခံစားခ်က္ကိုသိခဲ့ရတယ္...အဲ့လူေၾကာင့္မို႔သာ
ရွင္သန္ေနရတဲ့ဘဝက အဓိပၸာယ္ရိွလာတာ..."
"ကၽြန္ေတာ့္ဘဝမွာ Xiao Zhan ဆိုတဲ့လူရဲ့
ျဖစ္တည္မႈက သိပ္ကိုထုထည္ႀကီးမားလြန္းတယ္
မား...ဘယ္လိုအင္အားမ်ိဳးနဲ႔မွ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လို႔မရသည္အထိကိုပဲ...ဒါေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္
အရူးထေနတယ္လို႔ ထင္ေနတုန္းပဲလား..."
ေအးခဲသြားတဲ့မ်က္ဝန္းေတြေအာက္မွာစိတ္ပ်က္ျခင္းေတြလ်ွံထြက္ေနမွန္းေတြ့ရေပမယ့္ဘာတတ္ ႏိုင္မွာလဲ။
"မင္းသားက ေသာက္ေၾကာကိုတင္းတယ္...
ေျပာေနဆိုေနပံုကိုၾကၫ့္စမ္း...အဲ့ဒါ မေအျဖစ္တဲ့မင္းဆိုဆံုးမမႈမရိွပဲ လႊတ္ထားလို႔လမ္းမွားေရာက္ၿပီးပ်က္စီးသြားတာ...ဘာမွအသံုးမက်တဲ့
မိန္းမ..."
"ဪ...မင္းသားဆိုေတာ့ ဒီကေလးက
ကၽြန္မတစ္ေယာက္တည္း ေလဥ,ဥၿပီးရထားတာလား...ရွင့္သား ရွင့္ေသြးတစ္ဝက္ပါတယ္ေလ...
ကၽြန္မကိုဒုကၡေပးဖို႔ဆို ရွင့္အတိုင္းပဲ...တကယ္
မေမြးခဲ့မိသင့္ဘူး...ဒါဆိုေစာေစာတည္းက
ရွင္နဲ႔ကၽြန္မ ဇာတ္လမ္းကပ်က္ေနၿပီ...အခုေတာ့
ဒီသားတစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာေၾကာင့္နဲ႔မို႔
ဒီအခ်ိန္ထိတင္းခံလာခဲ့ေပမဲ့ အလကားပဲ...
ေမြးရတာဝမ္းေရစပ္တယ္...မေအကိုဘာမွ
ေကာင္းက်ိဳးမေပးတဲ့သား..."
ၾကားဖူးေနၿပီးသားျဖစ္တဲ့တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ဘယ္သူ႔အျပစ္ပိုမ်ားတယ္ႏိႈင္းယွဉ္က်ရင္းေနာက္ဆံုးႏွစ္ေယာက္လံုးဘဝကိုလြတ္လပ္ ခြင့္မရိွေအာင္ခ်ဳပ္ေနွာင္မိတဲ့အဓိကတရားခံသူပါဆိုတဲ့က်ိန္ဆဲႀကိမ္းေမာင္းသံေတြကိုထူးၿပီး
နာတတ္မေနေတာ့ဘူး။
ဆက္မၾကားခ်င္ေတာ့တဲ့အဆံုးစားပဲြေပၚတင္ထားတဲ့ပန္းအိုးကိုဆဲြကိုင္ပစ္ေပါက္ပလိုက္ေတာ့ပဲြကတစ္ခန္းရပ္သြားသည္။
"Hobart ကေန Sydney ကိုေျပာင္းလာတဲ့
အဦးဆံုးႏွစ္...ႏိုဝင္ဘာလထဲျဖစ္မယ္...
ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ surgery စလုပ္တဲ့ေန့...ပါးဘယ္ေရာက္ေနလဲ...မားေရာ
ဘယ္ေရာက္ေနခဲ့လဲ...ေသခ်ာတာကႏွစ္ေယာက္လံုး အဲ့ေန့တုန္းကၽြန္ေတာ့္ေဘးနား
ရိွမေနခဲ့ဘူး...အခုကၽြန္ေတာ္ေမးေနၿပီ...
ဘယ္ေရာက္ေနလဲ..."
ဦးေနွာက္ထဲမွတ္ဉာဏ္အစိတ္အပိုင္းတစ္ခ်ိဳ႕မွာ
နာက်င္ရပါတယ္ဆိုတဲ့အပိုင္းေလးေတြကိုမွ
တစ္သက္စာထင္ထင္ရွားရွားစဲြထင္ေနတတ္တာမ်ိဳးပင္။
"မေျဖႏိုင္ၾကဘူးမလား...ေကာင္းၿပီ...ကၽြန္ေတာ္
ပဲေျဖေပးလိုက္မယ္...အဲ့ေန့က စီေဝ့ေမြးေန့ပဲြရိွလို႔
ပါးကိုယ္တိုင္ ကိတ္မုန႔္ဝယ္ၿပီးသြားပို႔ခဲ့တာ
မလား...မားကလဲ သူ႔အတြင္းေရးမွဴးနဲ႔
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ အဲ့ေန့မွတစ္ၿပိဳင္နက္
ကမ္းေျခဘက္ကို အပန္းေျဖခရီးထြက္ခဲ့တယ္..."
စီေဝ့ဆိုတာပါးရဲ့ဇယားေတြထဲကေနရာေတာ္ေတာ္ရထားတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ့ကေလးျဖစ္ၿပီး Yibo ငယ္ငယ္ဘဝကမိဘစံုညီနဲ႔
ေမြးေန့ပဲြက်င္းပမယ့္အခ်ိန္သူ႔အေမလက္ဆဲြၿပီးအခ်ိန္ကိုက္ေရာက္လာတယ္လို႔က်န႔္ေကာကိုေျပာဖူးတဲ့ဖေအတူမေအကဲြညီပင္။
မေအျဖစ္သူနဲ႔အတြင္းေရးမွဴးေကာင္ေလး
ေခ်ာေခ်ာသန႔္သန႔္ႏွစ္ေယာက္တည္းခရီးထြက္သြားပါတယ္ဆိုတဲ့ဆက္ဆံေရးမွာဘာေတြလဲအေျဖထုတ္ေနစရာမလိုေအာင္ကိုရွင္းၿပီးသား။
"ပါးတို႔က ကၽြန္ေတာ္မသိဘူးထင္ေနတာမလား...
ဟင့္အင္း မဟုတ္ဘူး...ကၽြန္ေတာ္အကုန္သိတယ္...အကုန္လံုးတစ္ခုမက်န္သိတယ္...
ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္ ပါးတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကို
ဘာဆိုဘာ တစ္ခြန္းမွမဟခဲ့ဖူးဘူး..."
"ဘာလို႔ဆို လူတိုင္းဟာကိုယ့္ေပ်ာ္ရႊင္မႈ
ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့နည္းနဲ႔ ရွာေနၾကတာမလား... ကၽြန္ေတာ့္အရြယ္ ကေလးေတြေဘးနားမွာ
သူတို႔လက္ကို သူတို႔မိဘေတြဆုပ္ကိုင္ၿပီး အားေပးေနတာျမင္တိုင္း ဒီတစ္ခါခဲြခန္းဝင္လို႔ ျပန္မထြက္လာႏိုင္ခဲ့ရင္ ပါးနဲ႔မားဆီ ဒီသတင္းအခ်ိန္မွီေရာက္ပါ့မလား ငါ့ေနာက္ဆံုးခရီးကိုေရာ အမွီလာႏိုင္ပါ့မလားဆိုတဲ့ အေတြးပဲရိွတယ္..."
"တကယ္ေတာ့ ပါးတို႔ႏွစ္ေယာက္ဘဝက
ကၽြန္ေတာ္မရိွေတာင္ အဆင္ေျပေနပါၿပီ...
ကၽြန္ေတာ့္ကိုလိုမွမလိုပဲ...ဒါေပမယ့္...
က်န႔္ေကာအတြက္မတူဘူး...ကၽြန္ေတာ့္ကို
သူလိုအပ္တယ္...ကၽြန္ေတာ္မရိွရင္ သူမျဖစ္ဘူး...ကၽြန္ေတာ့္ကိုအေရးတႀကီး
လိုအပ္ေတာင့္တတဲ့သူနားမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဘဝကိုျဖတ္သန္းခ်င္တယ္... ေနာက္တစ္ခုက ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လဲ သူမရိွရင္မျဖစ္ဘူး..."
Wang Yibo ဘက္ကျပတ္ပါတယ္။က်န႔္ေကာနဲ႔ယွဉ္လာခဲ့ရင္တစ္ဖက္ကဘယ္သူႀကီးပဲျဖစ္ေနပါေစငဲ့ညာေထာက္ထားေနဖို႔စိတ္ကူးမရိွ။
သူတို႔ဘဝထဲကိုယ့္ျဖစ္တည္မႈကျမဴတစ္မႈန္စာေလာက္ေတာင္အေရးပါမႈမရိွတဲ့သူေတြနဲ႔ဆိုပိုလို႔ေတာင္လွၫ့္မၾကၫ့္စတမ္းေနႏိုင္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ထားပါသည္။
"Wang Yibo...မိဘကေကာင္းတဲ့လမ္းကို
ေရြးေပးေနရင္ မင္းအာခံဖို႔စိတ္မကူးနဲ႔စမ္း...
နက္ျဖန္ပဲခ်က္ခ်င္း ေလယာဉ္လက္မွတ္ျပင္ၿပီး
ဩစီကိုျပန္မယ္...တစ္လအတြင္း ကုမၸဏီက
ဒုတိယရွယ္ယာအမ်ားဆံုး ဥကၠဌရဲ့သမီးနဲ႔
ေစ့စပ္ပဲြလုပ္ရမယ္...မင္းေကာင္ကို သူလုပ္ေနတဲ့
ဒီဇိုင္းေလာကမွာ မ်က္ႏွာမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ထိ
ဦးမက်ိဳးေစခ်င္ရင္ ငါတို႔စီမံတဲ့အတိုင္း
နာခံဖို႔ျပင္ထား..."
"ေကာင္းၿပီ...လုပ္လို႔ရမယ္ထင္ရင္ လုပ္ၾကၫ့္လိုက္ေလ ပါး...မသိေသးမွာစိုးလို႔သိေအာင္
ေျပာျပထားလိုက္မယ္...Wang Long ရဲ့
သား Wang မိသားစုရဲ့တစ္ဦးတည္းေသာ
အေမြဆက္ခံသူ Wang Yibo ဟာ Xiao Zhan
ဆိုတဲ့ သူ႔က်န႔္ေကာနဲ႔မွမဟုတ္ရင္ ပန္းေသေနတဲ့ေယာက္်ားတစ္ေယာက္သာသာပဲ...ဘယ္သူ႔အေပၚမွာမွ လိုခ်င္တပ္မက္စိတ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး...
သူမ်ားသမီးပ်ိဳကို ဒုကၡမေပးခ်င္စမ္းပါနဲ႔...
စကားေတြမကၽြံေသးခင္ ေနာက္ဆုတ္ထားလိုက္ပါေတာ့...ပါးတို႔အသိုင္းအဝိုင္း အလယ္မွာ Wang သခင္ေလးက သူ႔ခ်စ္သူနဲ႔ကလဲြရင္
က်န္သူေတြနဲ႔ဆို မစြမ္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ဆိုတဲ့သတင္းကို အသိေပးလိုက္ဖို႔အတြက္ တစ္စကၠန႔္ေလးေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္
ေနာက္တြန႔္ေနမွာမဟုတ္ဘူးေနာ္...
ဒါအပြင့္လင္းဆံုး ေျပာျပထားတာ..."
"မင္းစိန္မေခၚနဲ႔ေနာ္ Wang Yibo...ငါမင္းထက္ထမင္းေစာစားလာတာ...မိဘကျပသာနာေတြ
အက်ယ္အက်ယ္မတက္ခ်င္တာမို႔
အေလ်ွာ့ေပးထားတာ ကမ္းတက္မလာနဲ႔စမ္း..."
"ဘာလဲ...ဒီေလာက္အတင္းအၾကပ္ႀကီး
မိန္းမေပးစားခ်င္ေနရေအာင္ ပါးကိုအဘိုး
ေပးထားတဲ့အေမြေတြနဲ႔တင္ မလံုေလာက္လို႔
ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခ်န္ထားတဲ့ဟာေတြကိုပါ
ပါးရဲ့တရားမဝင္မယားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဖေအတူ
မေအကဲြညီဆိုတာကို ေထာက္ပံ့ေပးခ်င္
ေနတာလား...အဲ့သေလာက္ေတာင္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္တာေတြလိုခ်င္ေနတာလား...ေကာင္းၿပီ... ဒါဆိုယူသြားလိုက္...ပါးနဲ႔မားႏွစ္ေယာက္လံုးကို ကၽြန္ေတာ္အကုန္လႊဲေပးမယ္...အဲ့တာေတြ
ကၽြန္ေတာ္ဘယ္တုန္းကမွ မက္လဲမမက္ခဲ့ဖူးသလို စိတ္လဲမဝင္စားဖူးဘူး..."
ေျပာရင္းနဲ႔အနာေဟာင္းေတြဆြသလိုျဖစ္လာတဲ့
Yibo ဟာႏွစ္ရွည္လမ်ားခ်ဳပ္တည္းခဲ့တဲ့အစိုင္ အခဲေတြကိုဒီ့ထက္ပိုဖံုးကြယ္ထားဖို႔စိတ္ကူး
မရိွေတာ့။
ရလဒ္အေနနဲ႔ပါးေစာင္တစ္ဖက္မွာပူတက္သြားျခင္းႏွင့္အတူလူကနံရံဘက္ကိုဝုန္းခနဲယိုင္ထြက္က်သြားသည္။
"မင္း!!!မင္း!!!မိုက္ရိုင္းလြန္းတဲ့အေကာင္...မိဘ
ေစတနာကိုေစာ္ကားတဲ့အေကာင္..."
"ဒါအၾကမ္းပတမ္း ေျဖရွင္းလို႔ရတဲ့ကိစၥမွ
မဟုတ္ပဲ...ရွင္ဘာလို႔လက္ပါတာလဲ...ရွင္တို႔
သားအဖႏွစ္ေယာက္ ကၽြန္မကိုအေသသာသတ္လိုက္ပါေတာ့လား...တကယ္ေသလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္...တစ္သက္လံုး ဒုကၡေတြေပးလာလိုက္
ၾကတာ..."
ငရဲက်ေနသလိုအုန္းအုန္းကၽြပ္ကၽြပ္ဆူညံသံေတြၾကားေမြးတည္းကနားယဉ္ၿပီးသားျဖစ္ေနတဲ့
Yibo အတြက္လ်ွာေပၚငန္က်ိက်ိျဖစ္လာတဲ့
အရသာကိုမ်ိဳခ်ရင္းၾကမ္းေပၚသက္ေတာင့္
သက္သာပဲထိုင္ခ်လိုက္မိသည္။
ခဏဆိုျပန္သြားၾကရင္အဆင္ေျပပါၿပီေလ။ဆယ္မိနစ္၊ဆယ္ငါးမိနစ္ေလာက္ေလးေတာင့္ခံထားႏိုင္ရင္ၿပီးၿပီ။
မင္းလုပ္ႏိုင္ပါတယ္ Wang Yibo ရာ။ခဏပဲ။
ခဏေလးပဲသည္းခံလိုက္။
မထီမဲ့ျမင္မ်က္ႏွာထားနဲ႔နံရံကိုအသာမွီရင္းလက္ပိုက္ၾကၫ့္ဖို႔ျပင္ထားတဲ့ေကာင္ေလးရဲ့ေက်ာဟာစကၠန႔္ပိုင္းအတြင္းမတ္ခနဲျဖစ္သြားၿပီး
တစ္ကိုယ္လံုးထံုတက္သြားသလိုပဲ။
"ေတာက္!!!ခင္ဗ်ား!!!"
"ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္...ရိုက္ခ်င္ျပဳခ်င္
ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲလုပ္ပါ...Yibo အသားနာေအာင္
ဘာမွမလုပ္ပါနဲ႔...မွားတယ္လို႔သတ္မွတ္ရင္
အႀကီးျဖစ္တဲ့ကၽြန္ေတာ့္အျပစ္ေတြ အမ်ားႀကီး
ပါတာမို႔...ဒီလို...ဒီလိုဒူးေထာက္ၿပီးပဲျဖစ္ျဖစ္
ေတာင္းပန္ပါတယ္..."
"ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္အခန္းထဲမွာပဲေနပါလို႔ေျပာထားတာ ဘာလို႔ထြက္လာတာလဲ..."
Wang Yibo ဆိုတာကိုယ္တိုင္သာအႀကိမ္ႀကိမ္အနင္းေခ်ခံမယ္။ဒါေပမယ့္က်န႔္ေကာကိုဆိုရင္ေတာ့အားလံုးရဲ့အေပၚေမာ္ၾကၫ့္ေနရတဲ့အျမင့္တစ္ေနရာမွာပဲရိွေစခ်င္တာ။
ခုေတာ့ကိုယ္နတ္ဘုရားတစ္ပါးလိုကိုးကြယ္ၿပီး
အထိအခိုက္မခံႏိုင္လြန္း၊သူမ်ားအႏိွမ္ခ်အေျပာအဆိုတစ္စက္မွမခံႏိုင္လြန္းလို႔ဖူးဖူးမႈတ္
ခ်စ္ထားရတဲ့ေယာက္်ားဟာကိုယ့္အတြက္ေၾကာင့္နဲ႔ကိုယ့္မိဘေတြေရ႔ွမွာသိမ္ငယ္ေသးႏုတ္စြာဒူးေထာက္ရင္းလက္အုပ္ခ်ီေတာင္းပန္ေနရတဲ့အျဖစ္မ်ိဳးေရာက္ခဲ့ရၿပီ။
"မင္းလိုမ်ိဳး ငါတို႔သားဆီကခ်ူႏိုင္မယ္မွန္းသိလို႔
တစ္ဖဝါးမခြာကပ္ေနတဲ့ ေယာက္်ားပိုင္းလံုးမ်ိဳးနဲ႔
စကားခ်င္းယွဉ္ေျပာေနရေအာင္ အဆင့္ခ်င္း
တူလို႔လား...အန္တီ သားသမီးခ်င္းစာနာတတ္
ပါတယ္...ဒါေပမယ့္ သိုက္တူးသမားေတြေတာ့
ရြံတယ္..."
"ဟုတ္တယ္...တစ္ေလတည္းရႉေနရတာေတာင္
စိတ္ပ်က္လွၿပီ...အဲ့ေလာက္ေတာင္ပဲ
မိန္းမရွားလို႔ သူမ်ားအိမ္ရဲ့အဖိုးတန္သားပ်ိဳကို
မေတာ္မေလ်ာ္ႀကံရသလား...မင္းကိုေမြးထားတဲ့
မိဘေတြအစား သိပ္ရွက္ဖို႔ေကာင္းတာပဲ...
ဒီလိုသားမ်ိဳးတစ္ေယာက္ရိွေနလို႔ မ်က္ႏွာေတာင္
ေဖာ္ဝံ့ၾကမွာမဟုတ္ဘူး..."
"ေခတ္ႀကီးကိုကပ်က္လာတာ...လူေတြက
ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ မလုပ္စားခ်င္ၾကေတာ့ဘူး...အလြယ္လမ္းလိုက္ခ်င္လာၾကၿပီ..."
"ငါတို႔သားလို မႏူးမနပ္မ်ိဳးဆိုပိုလို႔ေတာင္
လွၫ့္လိုေကာင္းေသးေလ...သူတို႔အတြက္က
စားေပါက္တစ္ကြက္ရရင္ တစ္သက္စာဖူလံုၿပီဟာ...ဒီေတာ့ Wang အိမ္ရဲ့သခင္ေလးကို
ဘာ့ေၾကာင့္အလြတ္ေပးမတဲ့တုန္း..."
ကိုယ့္အတြက္ေၾကာင့္နဲ႔ကိုယ့္မိဘပါအေျပာအဆိုခံေနရတာကိုတစ္ခြန္းမျွပန္မေတာ္လွန္ႏိုင္ပဲ
ႀကိတ္မိွတ္ခံေနသူရဲ့မ်က္ဝန္းတြင္အရည္ၾကည္ေတြဆို႔လာေပမဲ့အံ့ဩဖို႔ေကာင္းစြာအငိုသန္လြန္းတဲ့က်န႔္ေကာဟာမ်က္ရည္တစ္စက္က်မလာေအာင္ထိန္းထားႏိုင္ခဲ့သည္။
သူသာငိုခဲ့ရင္ Yibo ပိုခံရမယ္မွန္းသိလို႔သန္မာေၾကာင္းေတြ၊ဘာမွမျဖစ္ေၾကာင္းေတျြပေနတဲ့
က်န႔္ေကာရဲ့တစ္ကိုယ္လံုးတဆတ္ဆတ္တုန္ေနတာကိုေရာဘယ္လိုေျဖရွင္းခ်က္ေပးႏိုင္ဦးမွာတဲ့လဲ။
အလ်င္အျမန္ေျပးသြားၿပီးေပြ့ထူေပမယ့္ေခါင္းမာႏိုင္လြန္းတဲ့က်န႔္ေကာဟာေပခံၿပီး
လံုးဝမထ။ဒီတစ္ခါမ်က္ရည္က်ရသူမွာ
Yibo ျဖစ္ေခ်ၿပီ။
"Xiao Zhan!!!ခင္ဗ်ားထစမ္း...အခုထ...
ကၽြန္ေတာ္လုပ္ရင္ ခင္ဗ်ားေသလိမ့္မယ္ေနာ္...
ထစမ္းဗ်ာ..."
ဘယ္လိုမွဆဲြထူမရတဲ့အဆံုးကိုယ္ပါထိုင္က်သြားရင္းေခါင္းေလးငံု႔ကာဒူးေထာက္ေတာင္းပန္ေနဆဲသူကိုေက်ာကုန္းမွဖက္ပိုက္လို႔ရင္ခြင္ထဲထၫ့္ကာေျဖမဆည္ႏိုင္စြာအံႀကိတ္ရိႈက္မိသည္။
"ေတာင္းပန္ပါတယ္...ထပါ...ဒူးမေထာက္ပါနဲ႔...
ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္ဘဝထဲဆဲြေခၚခဲ့တာ
ဒီလိုေတြ သိမ္သိမ္ငယ္ငယ္ေအာက္က်ခံရဖို႔
မဟုတ္ဘူးေလ ခင္ဗ်ားရယ္..."
က်န႔္ေကာကသူ႔ကိုေခါင္းအသာခါျပရင္းဘာမွထပ္မေျပာဖို႔အသံတိတ္သတိေပးေလသည္။ဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးေတြဆိုကေလးဆန္လြန္းတယ္ထင္ရတဲ့က်န႔္ေကာဟာအႀကီးပီသပါတယ္။အေျခအေနကိုသူ႔ထက္ပိုၿပီးတည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႔ေျဖရွင္းျပႏိုင္သည္ပင္။
ကိုယ့္သားကိုယ္မႏိုင္တဲ့ႏွစ္ေယာက္မွာလဲဖိလို႔ရတဲ့တစ္ဖက္ကိုပဲမၫွာမတာနင္းဖိေျပာေတာ့တာ။
"သူမ်ားသားသမီးအၫြန႔္ခ်ိဳးလိုက္တာ...
သိပ္ေအာက္တန္းက်တာပဲ..."
"မင္းေျပာေတာ့ ဩစီမွာတုန္းကဒီေကာင္ေလး
စာလာသင္ေပးဖူးတယ္ဆို...အဲ့တုန္းတည္းက
Yibo ကိုႀကံစည္ေနခဲ့တာေပါ့...ဟုတ္လား..."
"ျဖစ္ႏိုင္တယ္...ရွင္ေျပာမွ ကၽြန္မစဉ္းစားမိတယ္...ၾကၫ့္စမ္း...ငယ္ငယ္ေလးတည္းက
ကၽြန္မတို႔သားကိုမိႈင္းတိုက္သြားတာပဲ...ဒီေလာက္သိသာေနတာေတာင္ မားတို႔စကားကို
မင္းနားေထာင္ဖို႔ စိတ္ကူးမရိွေသးဘူးလား Wang Yibo..."
ေျပာရက္လိုက္ၾကတာဆိုတာေဘးနားထိုင္ေနတဲ့သူေတာင္နင့္ခနဲခံလိုက္ရတယ္ဆိုကာယကံရွင္ျဖစ္တဲ့က်န႔္ေကာခမ်ာဘယ္ေလာက္ေတာင္
နာက်င္လိုက္ရွာမလဲမသိ။အဲ့အခ်ိန္ေတြတုန္းက
သူတို႔တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္ထိျဖဴႁဖူစင္စင္နဲ႔ခ်စ္ခင္တြယ္တာခဲ့ၾကသလဲ
သူတို႔သာအသိဆံုး။
မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုးေသြးဆုတ္ျဖဴေလ်ာ္ၿပီးဘယ္တုန္းကမွအဲ့လိုစိတ္ကူးမရိွခဲ့ေၾကာင္းလွၫ့္ၾကၫ့္ေျဖရွင္းလာတဲ့မ်က္ဝန္းအိမ္မိႈင္းညို႔ညို႔ ေလးေတြနဲ႔ဆံုလိုက္ရခ်ိန္ Wang Yibo အသက္ဆက္ရႉႏိုင္ဖို႔အင္အားေတာင္ဘယ္ကရွာရမွန္းမသိေတာ့သည္အထိမြန္းၾကပ္လာပါသည္။
ေခ်ာင္ပိတ္ရိုက္ခံေနရသလိုမ်ိဳးသည္းမခံႏိုင္ေတာ့သၫ့္အဆံုးမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရိွေနတဲ့မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတစ္လွမ္းခ်င္းေလ်ွာက္သြားၿပီးေဘဇင္နားကရွာလကာရည္ပုလင္းကိုယူကာ
ဘယ္သူမ်ွမထင္မွတ္ထားသည္ကိုလုပ္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။
"ထ်န္းနား!!!ရွင့္သားကိုသြားဆဲြပါဦး..."
"ဖက္ထုပ္ေလး!!!"
ခြမ္းခနဲျမည္သံႏွင့္အတူစကၠန႔္မျခားမ်က္ခံုးေပၚတစ္စက္ခ်င္းစီးက်လာတဲ့ေသြးေတြေၾကာင့္အေရ႔ွကျမင္ကြင္းကိုျမင္ႏိုင္ဖို႔ေတာင္မနည္းအားယူေနရသည္။
သံုးေယာက္လံုးသူ႔ဆီေျပးလာဖို႔လုပ္ေပမဲ့ေနာက္တစ္လွမ္းဆုတ္လိုက္သည္မို႔ခဏတန႔္သြားၾကၿပီးမွက်န႔္ေကာတစ္ေယာက္သာသူရိွရာေရ႔ွဆက္တိုးလာၿပီးမထိရက္မကိုင္ရက္စြာေငးၾကၫ့္ေလသည္။
"ေက်နပ္လား...ဒီေလာက္ဆိုေက်နပ္ၾကၿပီလား...
မေက်နပ္ေသးရင္ ကိစၥမရိွဘူး...ဟိုအေပၚကပုလင္းေတြတစ္ခုမက်န္ ထပ္ရိုက္ခဲြေပးမယ္...
အဓိကပါးနဲ႔မား စိတ္ေက်နပ္သြားဖို႔ပဲ..."
"မင္း!!!မင္း!!!ငါတို႔ကို ဒါသက္သက္အက်ပ္ကိုင္တာ...ဒီေကာင္ရူးေနၿပီ...မင္းသား တကယ္ရူးေနၿပီ..."
Wang Yibo မ်က္ဝန္းေတြထဲတကယ္လုပ္ႏိုင္ေခ်ရိွတဲ့အရိပ္အေယာင္ေတျြမင္ေနရတာမို႔
ဝမ္လင္မယားဟာအားမတန္မာန္ေလ်ွာ့ဖို႔သာျပင္ရေခ်ၿပီ။
"Yibo...မားတို႔ သားကိုျပန္ျပဳျပင္လို႔ရေအာင္
အခြင့္အေရးလာေပးေနတာေနာ္...အခုခ်ိန္
လမ္းမွန္ျပန္ေလ်ွာက္မယ္ဆို အခ်ိန္မွီေသးတယ္...အခ်ိန္ေလးနည္းနည္းယူၿပီး
ေခါင္းေအးေအးထား စဉ္းစားပါဦးလား...ၿပီးမွ
ဘာေရြးခ်ယ္မယ္ဆိုတာ လွမ္းအေၾကာင္းၾကား
လိုက္...မားတို႔ တစ္ပတ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ထိ
ရွန္ဟိုင္းမွာရိွေနဦးမွာ..."
တစ္စက္ေလးေတာင္စိတ္ကူးေျပာင္းဖို႔အစီအစဉ္မရိွတဲ့ Yibo မ်က္ႏွာထားကိုေမြးထားတဲ့မိဘေတြ
ျဖစ္လို႔ရိပ္မိတဲ့ေနာက္ဒီေနရာမွာသူတို႔ဆက္ရိွေနဖို႔အေၾကာင္းျပခ်က္ဘာမွမရိွေတာ့။
"မားတို႔ကိုမေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့အတြက္ မင္းေနာင္တ
မရပါေစနဲ႔ဆုေတာင္းတယ္ Yibo.."
"ဘယ္လိုေကာင္မ်ိဳးကိုေမြးထားမိလဲမသိဘူး...
ငါ့မ်ိဳးရိုးနာမည္ကို ဒီလိုေသာက္ရူးကိုမွ
ဆက္ခံခိုင္းမိလိုက္တာ ရွက္လို႔မဆံုးဘူး...
ေယာက္်ားတစ္ေယာက္အတြက္နဲ႔
ေသာက္ရူးထေနတဲ့ေကာင္..."
"မ်ိဳးရိုးနာမည္အတြက္ရွက္တယ္ဆို ယေန့ခ်ိန္က
စၿပီး Wang Yibo အစား Xiao Yibo လို႔
ေခၚခြင့္ျပဳႏိုင္မလား...အန္ကယ္တို႔မလိုခ်င္
စြန႔္ပစ္လိုက္ပါ...ကၽြန္ေတာ္က ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး
တန္ဖိုးထားမွာမို႔လို႔...အိမ္ေထာင္စုစာရင္းက
ထုတ္ပယ္ခ်င္လဲ အဆင္ေျပပါတယ္...
သူ႔တစ္ကိုယ္စာ တစ္သက္လံုးအတြက္
မေတာင့္မတ မေၾကာင့္မၾကျဖစ္ရေအာင္
ကၽြန္ေတာ္တာဝန္ယူထားႏိုင္တယ္...
အန္ကယ္တို႔နဲ႔ေနတုန္းကလို လိုတရဘဝမ်ိဳး
မဟုတ္ေတာင္ အာမခံႏိုင္တာတစ္ခုက
Yibo ေသခ်ာေပါက္ေပ်ာ္ရႊင္ရေစမယ္...
အဲ့ဒါေၾကာင္မို႔ Wang မ်ိဳးရိုးထဲက Yibo ဆိုတဲ့
အမည္နဲ႔ေကာင္ေလးကို ကၽြန္ေတာ့္ကို
အပိုင္ေပးသြားဖို႔ေတာင္းဆိုပါတယ္..."
ဆိုလိုခ်င္တဲ့သေဘာကအေမြေတြမမက္ေၾကာင္း
သက္ေသျပခ်င္တာမို႔မိသားစုစာရင္းထဲထုတ္ ပယ္လဲကိုယ့္သားကိုတစ္သက္စာလံုးသူရွာကၽြေးထားႏိုင္ပါတယ္ေပါ့။
တစ္ခ်ိန္လံုးေျပာသမ်ွေခါင္းငံု႔ခံေနသူရဲ့ရုတ္တရက္ခြန္းတံု႔ျပန္လိုက္သမ်ွစကားတစ္လံုးခ်င္းစီတိုင္းသည္ဝမ္သခင္ႀကီးရဲ့မာနကိုထိခိုက္သလိုခံစားေစရမယ္လို႔လံုးဝမထင္ထား။
ဒါဘယ္လိုေတာင္ရယ္စရာေကာင္းလိုက္တဲ့
ျပက္လံုးမ်ိဳးလဲ။လူတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္
လိုခ်င္တာရိွလို႔သာပတ္သက္ေနၾကတဲ့ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးပဲႄကံုဖူးတဲ့ဝမ္လူႀကီးမင္းအတြက္
ေခါင္းမာျပေနတဲ့ဒီႏွစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္ထိႀကံ့ႀကံ့ခံေတာင့္ေနႏိုင္မလဲဆိုတာမေသခင္ဆက္ဆက္ေစာင့္ၾကၫ့္သြားပါဦးမယ္။
"ေကာင္းၿပီ...ေနာက္ေန့ထုတ္သတင္းစာမွာ
ရွာၾကၫ့္လိုက္...မင္းလိုခ်င္တဲ့ဟာ
ေတြ့ေစရမယ္..."
ဝုန္းခနဲတံခါးေဆာင့္ပိတ္သံႏွင့္အတူေျခကန္ရပ္ထားမိတဲ့ Yibo မွာေနြးေထြးတဲ့အေငြ့အသက္ရိွရာတစ္ခုဆီၿပိဳခနဲက်ေလသည္။လဲက်ခ်ိန္တိုင္းအနားမွာေျပးေပြ့မဲ့သူရိွတယ္လို႔ႀကိဳသိထားတဲ့ကိုယ္ကစိတ္လြတ္လက္လြတ္ပင္။
အေစာကဆိုးဆိုးဝါးဝါးစကားေတြနဲ႔အေျပာအဆိုခံေနရတုန္းတစ္ခ်က္မငိုခဲ့တဲ့ Xiao Zhan ဟာအခုေတာ့မ်က္ရည္ေတြပိုးပိုးေပါက္ေပါက္က်သည္အထိေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိနဲ႔
ရိႈက္ကာရိႈက္ကာငိုေနေလၿပီ။
"အရမ္း...အရမ္းနာေနလားဟင္...အဲ့ဒါေၾကာင့္ဘာလို႔စိတ္လိုက္မာန္ပါေတြ ေလ်ွာက္လုပ္ရတာလဲလို႔ လူဆိုးေကာင္ေလးရဲ့...မင္းတစ္ခုခု
ျဖစ္သြားရင္ ေကာဘယ္ေလာက္ေတာင္
ရူးက်န္ခဲ့မလဲမသိလို႔လား..."
"ခင္ဗ်ားေတာင္ အခန္းထဲမွာေနပါလို႔ေျပာခဲ့တဲ့
ကၽြန္ေတာ့္စကားကို နားေထာင္လို႔လား...အခုမွ
ခင္ဗ်ားမွာ ဆူခြင့္ရိွမယ္ထင္ေနတာလား..."
"ေကာေနဖို႔ႀကိဳးစားပါတယ္...ဒါေပမယ့္
မင္းအထိုးခံလိုက္ရမွန္းသိတဲ့အခ်ိန္ ဘယ္လိုမွ မင္းအရိပ္ေနာက္မွ ဆက္ပုန္းေနႏိုင္ဖို႔
ေကာစိတ္မေျဖာင့္ေတာ့ဘူး..."
"ငိုမေနနဲ႔ေတာ့...အဲ့ေလာက္မနာဘူး...တမင္
အဲ့လိုလုပ္မွရမယ္မွန္းသိလို႔ လုပ္လိုက္ရတာ...
ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကခင္ဗ်ားလိုငတံုး
မဟုတ္ဘူး...အဲ့ရွာလကာရည္ပုလင္းက
ဟိုေန့မနက္တင္ ခင္ဗ်ားလက္ထဲကလြတ္က်လို႔ အက္ေနၿပီးသား..."
"မလိမ္နဲ႔...ေကာစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမွန္းသိလို႔
မင္းေခ်ာ့ေနတာမလား..."
"စဉ္းစားေလ...ကၽြန္ေတာ့္စကားနားမေထာင္ပဲ
အခန္းျပင္ထြက္လာတဲ့ ခင္ဗ်ားကိုစိတ္ေတာင္
ဆိုးေနပါတယ္ဆိုမွ ေခ်ာ့စရာလား..."
"တကယ္ေနာ္..."
"အတည္...အတည္...ဒါေပမယ့္ ဆရာဝန္ေခၚဖို႔လုပ္...ႏွစ္ခ်က္သံုးခ်က္ေတာ့ခ်ဳပ္မွရမွာ..."
"အင္း...အင္း...ေတာင္းပန္ပါတယ္...ေကာကလဲ
စကားမ်ားေနလိုက္တာ...ကေလးေလး
အရမ္းနာေနေတာ့မွာပဲ...ခဏပဲ ခဏပဲ...
ဆရာဝန္လာရင္ေကာင္းသြားမယ္...ေကာ
အခုခ်က္ခ်င္း ဖုန္းဆက္ေခၚလိုက္မယ္ေနာ္..."
ေခ်ာ္လဲက်တဲ့ကေလးေတြကိုမငိုေအာင္
တကၽြတ္ကၽြတ္အသံေပးေခ်ာ့ျမဴသလိုလုပ္ရင္း
ဆရာဝန္အေျပးအလႊားေခၚေနတဲ့က်န႔္ေကာကို
ၾကၫ့္လို႔ရႊင္ျမဴးလာတဲ့စိတ္ဟာတဆစ္ဆစ္ထိုးကိုက္လာတဲ့ဒဏ္ရာကိုေက်ာ္လြန္ႏိုင္စြမ္းရိွပါသည္။
ဆရာဝန္လာေတာ့လဲအခ်ဳပ္ခံရတာကိုယ္ေပမဲ့အသားထဲအပ္တစ္ခါဝင္လာတိုင္းမ်က္ရည္တစ္ခါက်သူကဆရာေရွာင္းပင္။
လက္တစ္ဖက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားရင္းကုတင္ေဘးထိုင္ကာငိုေနသူကိုဘာမ်ွစိုးရိမ္စရာမရိွေၾကာင္းအထပ္ထပ္ႏွစ္သိမ့္ေပးေနရမႈေၾကာင့္လုပ္ထံုး လုပ္နည္းအရအိမ္တြင္းအၾကမ္းဖက္မႈလား
ဘာလားေမးမယ့္ဆရာဝန္ခမ်ာျပန္သြားသည္အထိထိုဘက္ကိုစကားဦးတည္ခ်ိန္မရလိုက္။
"ေကာဆန္ျပဳတ္ေလး သြားျပဳတ္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္...ေဆးေသာက္ဖို႔အစာရိွမွရမွာ... ဖက္ထုပ္ေလးေသာက္ရမဲ့ေဆးထဲ အကိုက္အခဲ
ေပ်ာက္ေဆးေတြကျပင္းတယ္...အစာမရိွလို႔
မရဘူး..."
"ေနပါဦး...ဒီကိုခဏလာ...ေျပာစရာရိွလို႔..."
"ဘာလဲ Yibo ရယ္...ကေလးေဆးေသာက္ဖို႔က
ပိုအေရးႀကီးတယ္ေလ...ေနာက္မွေျပာလို႔
မရဘူးလား..."
"ဟင့္အင္း...မရဘူး...ခုပဲေျပာခ်င္တာ..."
Yibo လက္ဖဝါးထက္တစ္ဆိုဒ္စာေလာက္ေသးေပမယ့္ဆုပ္ကိုင္ခ်ိန္တိုင္းေနြးေထြးလံုႃခံုမႈဟုေသာေဝါဟာရလႊမ္းႃခံုသၫ့္လက္ဖဝါးေလးကိုအသာဆဲြယူရင္းကုတင္ေဘးထိုင္ခိုင္းကာရင္ခြင္ထဲတိုးဝင္မိေလသည္။
အလိုက္သင့္ျပန္ဖက္လာတဲ့က်န႔္ေကာ၏သူ႔တစ္ကိုယ္စာသာဆံ့ေသာရင္ခြင္ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္းတြင္မည္သၫ့္ေနရာတြင္မ်ွရွာမေတြ့ႏိုင္တဲ့စိတ္ေအးခ်မ္းမႈဆိုသည့္ခံစားခ်က္တစ္မ်ိဳးကိုရွာ
ေတြ့ႏိုင္ပါသည္။
"မနက္ျဖန္ သို႔မဟုတ္ သဘက္ခါဆို ကၽြန္ေတာ္တစ္ေကာင္ႂကြက္ျဖစ္သြားေလာက္မွာ က်ိန္းေသေနၿပီ...မိဘ ေဆြမ်ိဳး အသိုင္းအဝိုင္း ဘာဆိုဘာမွ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံ မရိွေလာက္ေတာ့ဘူး...
အဲ့ဒါေတာင္မွ...အဲ့ဒါေတာင္မွပဲ က်န႔္ေကာေရ႔ွဆက္ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို လႊတ္မခ်စတမ္း
တဲြသြားႏိုင္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ခ်က္ရိွေသးလားဟင္..."
"မရိွဘူး..."
"ရိုက္သတ္မွာေနာ္...ရုတ္ရုတ္မလုပ္နဲ႔...ဒီက
နဂိုတည္းကမွ လက္ရဲဇက္ရဲေကာင္..."
ကိုယ့္ရင္ဘတ္ကိုမေက်မနပ္ေတျြဖစ္လို႔ငံု႔ကိုက္ၿပီးဆူပုပ္ပုပ္မ်က္ႏွာေပးနဲ႔ေမာ့ၾကၫ့္လာတဲ့ေကာင္ေလးကိုၾကၫ့္ရင္း Xiao Zhan ခပ္ဟဟရယ္ကာဖက္နမ္းပစ္ခ်င္လာေပမယ့္လဲခဏပါပဲ။ပတ္တီးေဖြးေဖြးနဲ႔ေခါင္းလံုးေလးကိုျမင္တိုင္းဂရုဏာသက္စြာဆံစေတြၾကားထဲႏွာေခါင္းတိုးရိႈက္ျခင္းသာျပဳႏိုင္ေလသည္။
"တစ္ေကာင္ႂကြက္လို႔ ဘယ္သူေျပာလဲ...
ကေလးမွာ ေကာလဲရိွတယ္ Zu er လဲရိွတယ္
ပါးလဲရိွတယ္ မားလဲရိွေသးတယ္...ဒီေန့ကစၿပီး Wang Yibo မဟုတ္ဘူး...Xiao Yibo ေလး
ျဖစ္သြားၿပီ...ဖက္ထုပ္ေလးကို ဖက္ထုပ္ေလးမိဘေတြဆီကေန ေကာအပိုင္ေတာင္းၿပီးသြားၿပီ...ဒီေန့ကစလို႔ မင္းကေကာအပိုင္ ေကာရဲ့
Xiao Yibo ေလး..."
"အဲ့ဒါဆို က်န႔္ေကာနဲ႔ညီအစ္ကိုပံုစံႀကီး
ျဖစ္သြားမွာေလ...သေဘာမက်ဘူး..."
Yibo တကယ္တမ္းေျပာခ်လိုက္ခ်င္တာ
ညီအစ္ကိုအေနနဲ႔စာရင္းသြင္းခ်င္တာမဟုတ္ပဲ
အမ်ိဳးသားအေနနဲ႔အသိအမွတ္ျပဳခံခ်င္တာပါလို႔ဆိုၿပီး။ဒါမဲ့အရမ္းမ်ားျဖစ္ရာေရာက္သြားမလားလို႔ေတြးမိေတာ့မေျပာျဖစ္လိုက္။
Wang Yibo မစဉ္းစားလိုက္မိသည္မွာနဂိုတည္းကိုက Xiao Zhan နဲ႔ပတ္သက္ရင္သူက
ေတာ္ေတာ္ျဖစ္ေနၿပီးသားဆိုတာပင္။
"အင္း...အဲ့ဒါက် ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့...ခဏေနပါဦး...တစ္နည္းေတာ့ရိွတယ္ ဖက္ထုပ္ေလးရဲ့..."
"ေျပာၾကၫ့္..."
ဖက္ထားရာကေနလူခ်င္းခြာလိုက္တဲ့က်န႔္ေကာတစ္ေယာက္မွာ Yibo လည္ပင္းကိုယွက္သိုင္းရင္းမ်က္ႏွာအသာတိုးကပ္လို႔ဘာလုပ္ဖို႔ႀကံမွန္း
မေျပာတတ္။
လည္ပင္းမွာရိွေနက်ဆဲြႀကိဳးေလးလွစ္ခနဲ
အျဖဳတ္ခံလိုက္ရခ်ိန္ရင္ထဲလိပ္ျပာေတြအေကာင္တစ္ေသာင္းေလာက္ပ်ံတာဘယ္လိုခံစားခ်က္မ်ိဳးလဲဆိုတာ Wang Yibo သိလိုက္
ရေခ်ၿပီ။
ဟုတ္ပါတယ္။သူေတာ္ေတာ္ျဖစ္သလိုက်န႔္ေကာဟာလဲမေလ်ာ့ေသာအတိုင္းအတာနဲ႔ေတာ္ေတာ္ျဖစ္ေနေသာလူဆိုတာကို Yibo မေမ့ထားခဲ့သင့္ဘူးပဲ။
လိႈက္ခနဲလိႈက္ခနဲလ်ွံတက္လာတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြဟာမ်က္ခမ္းစပ္တြင္အရည္ၾကည္တို႔အျဖစ္ေငြ့ရည္ဖဲြ႔ေလသည္။
ဒုကၡပါပဲ။ဒီေန့တစ္ေန့တည္းတင္ငိုမိတာဘယ္ႏွစ္ခါရိွေနၿပီလဲ။
ပထမတစ္ခါရင္နာလို႔က်တဲ့မ်က္ရည္နဲ႔အခုတစ္ခါပီတိျဖစ္လြန္းလို႔က်တဲ့မ်က္ရည္ကြာေတာ့ကြာတယ္။
"ဒီနည္းနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ညီအစ္ကိုလိုလဲ
မျဖစ္သလို တရားဝင္လဲပိုင္ဆိုင္ခြင့္
ရသြားမယ္ထင္တယ္...ဟုတ္တယ္မလား...
ေကာ ေတာ္တယ္မလား..."
"က်န႔္ေကာရာ..."
Yibo လက္သူႂကြယ္ေလးမွာ ferris wheel ေပၚ
က်န႔္ေကာကိုလက္ေဆာင္ေပးၿပီးယေန့ခ်ိန္ထိဆင္တူရိွေနဆဲအဘိုးအဘြားရဲ့လက္စြပ္ေလး။
လက္စြပ္ေလးကပံုတံုးပါတယ္။ဒါေပမယ့္အမွတ္တရေတြကေတာ့ဘယ္ေသာအခါမွေဟာင္းႏြမ္းသြားတယ္မရိွ။
"အိုက္ယိုး...မငိုနဲ႔ေလ ေခြးေပါက္ေလးရဲ့...
ေကာကိုခဏခဏငိုတယ္ေျပာၿပီး ဒီေန့က်
မင္းခ်ည္းငိုေနပါလား..."
"အင္း...မငို...မငိုေတာ့ဘူး...ဒါေၾကာင့္မို႔
အေရးႀကီးတဲ့စကား ေျပာဖို႔က်န္ေသးတာ
ျမန္ျမန္ေျပာဦး...ကၽြန္ေတာ္ မတအားေခါင္းညိတ္ခ်င္ေနၿပီမို႔..."
လည္ေခ်ာင္းရွင္းသလိုေခ်ာင္းတစ္ခ်က္ဟန႔္ၿပီးေနာက္က်န႔္ေကာသည္ကုတင္ေအာက္ဆင္းကာဒူးတစ္ဖက္ေထာက္ထိုင္လိုက္သည္။
"ခုေျပာမဲ့စကားက ဖက္ထုပ္ေလးလဲ
ႀကိဳသိေလာက္မွာပါ...အဟမ္း...ဒီေန့ဒီခ်ိန္မွစလို႔
ေနာက္ေလ်ွာက္မဲ့ေန့ရက္တိုင္းမွာ ေကာေဘးနား
ေကာရဲ့တရားဝင္အမ်ိဳးသားေလးအျဖစ္နဲ႔
ရိွေပးႏိုင္မလား...ေကာကိုလက္ထပ္ႏိုင္မလား Yibo..."
မ်က္ရည္ေတြက်ေနရင္းတန္းလန္းအဆက္ မျပတ္ေခါင္းညိတ္ျပေနတဲ့ Yibo ကိုတစ္ခ်ိဳ႕ေတြကေတာ့အရူးႀကီးလို႔ထင္ၾကမလားမေျပာတတ္။
ဒါေပမယ့္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။အသက္ရႉမွားမတတ္ကိုအိႁႏၵေမဆယ္ႏိုင္သည္အထိကိုယ္ေပ်ာ္ေနတာကိုယ္သာလ်ွင္အသိဆံုး။
"ခဏ...က်န႔္ေကာတစ္ေယာက္ပဲမရဘူး...
ကၽြန္ေတာ္လဲေျပာမယ္..."
ကုတင္ေပၚကအတင္းကုန္းထၿပီး Xiao Zhan
ဒူးတစ္ဖက္ေထာက္ေနတဲ့ေရ႔ွတၫ့္တၫ့္ကိုစိတ္ျမန္လက္ျမန္ရိွတဲ့ Yibo တစ္ေယာက္ဇိုးဇက္နဲ႔
သူပါဝင္ဒူးေထာက္လိုက္ေလသည္။
"Wang Yibo ဆိုးတယ္ ဂ်စ္တယ္ မလိမၼာဘူး
စိတ္တိုလြယ္တယ္ စိတ္မရွည္ဘူး စကားေျပာ
မခ်ိဳသာဘူး...ဟုတ္တယ္...ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီ Wang Yibo မွာ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္
သိပ္ခ်စ္ရတဲ့သူ Xiao Zhan တစ္ေယာက္ပဲ
ရိွတယ္...အဲ့ဒါေၾကာင့္မို႔ အခု Xiao မ်ိဳးႏြယ္ရဲ့အႀကီးဆံုးသား Xiao Zhan ကို ကၽြန္ေတာ္ Wang Yibo ေမးမယ္...ကၽြန္ေတာ့္ကို
လက္ထပ္ႏိုင္မလား...ကၽြန္ေတာ့္ဘဝထဲ
ေနာက္တစ္ဆင့္ထပ္တိုးၿပီး ဝင္လာေပးႏိုင္
မလား..."
"ေမးေနဖို႔လိုေသးလို႔လား ဖက္ထုပ္ေလးရယ္...
အၿမဲအဆင္သင့္ပဲေပါ့..."
တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးေလးဆုပ္ကိုင္ရင္းႏွာေခါင္းထိပ္ခ်င္းအသာထိကပ္ကာခပ္တိုးတိုးရယ္မိတဲ့ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ကိုေဘးကထိုင္ၾကၫ့္ေနမဲ့သူရိွမယ္ဆိုရင္ေတာ့ျဖင့္သိပ္ကိုၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးခံစားလိုက္ရမယ့္ျဖစ္ျခင္း။
"အမွန္ကၿပီးခဲ့တဲ့အပတ္ထဲ လက္စြပ္သြားရွာေသးတယ္...ဘယ္ဟာနဲ႔အေကာင္းဆံုးျဖစ္မလဲေပါ့ေနာ္...လံုးဝစိတ္တိုင္းက်တာမေတြ့ဘူးရယ္... အင္း...အဲ့ေတာ့မွ ဒါေလးရိွေနေသးတာကို
သတိရသြားတာ..."
"ငါးၾကင္းဆီနဲ႔ ငါးၾကင္းျပန္ေက်ာ္တယ္
ဆိုပါေတာ့ေလ...ကၽြန္ေတာ္ေပးထားတဲ့
လက္စြပ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ျပန္လက္ထပ္ခြင့္
ေတာင္းတယ္ေပါ့..."
"ဖက္ထုပ္ေလးေနာ္..."
ႏႈတ္ခမ္းပါးပါးေလးကမေက်မနပ္ေရရြတ္လဲ
ခ်စ္ရတာပါပဲေလ။အဲ့သလိုပဲ Wang Yibo က
ခ်စ္ရသူကိုေတာင္ျပန္ဘူလီတတ္တဲ့ေကာင္ဆိုးေလးပင္။
ထိုေန့တြင္ရွန္ဟိုင္းၿမိဳ႔ရိွဂ်စ္ကန္ကန္ေလးႏွင့္
ႃပံုးေအးေအးေလးသည္တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္အျပန္အလွန္လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းခဲ့ၾကေလသည္။အမ်ားသူငွာေတြအားက်ရေလာက္ေအာင္ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလိုပန္းစည္းအႀကီးႀကီးနဲ႔မီလီယမ္ခ်ီတန္တဲ့စိန္လက္စြပ္ေတြမရိွခဲ့။မီးရႉးမီးပန္းေတြေဖာက္ၿပီးကစားကြင္းတစ္ခုလံုးငွားတာဘာညာမ်ိဳးဆိုပိုေတာင္ေဝး။
တကယ့္ကိုရိုးရွင္းလြန္းေသာလက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းခံျခင္းေလးပါပဲ။အတူေနတဲ့တိုက္ခန္းေလးထဲမ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဒူးေထာက္လို႔ေရႊေရာင္ေမာင္းကြင္းပံုတံုးလက္စြပ္ေလးနဲ႔ေပါ့။
အဲ့ဒါေၾကာင့္ေျပာပါတယ္။Yibo ဟာသာမန္ဆန္တဲ့ေယာက္်ားကိုသာမန္ဆန္ဆန္ပဲခ်စ္ခဲ့တာပါလို႔။
"လက္စြပ္မွာေရးထားတဲ့ စာသားအဓိပၸာယ္ကို
က်န႔္ေကာသိၿပီးၿပီလားဟင္..."
"ဖက္ထုပ္ေလးပဲ အားတဲ့တစ္ေန့ေျပာျပမယ္ဆို...
အဲ့ဒါေၾကာင့္ေစာင့္ေနတာေလ...ဒီေန့ေရာ
အားၿပီလား...ေကာကိုေျပာျပေတာ့မလား..."
ကုတင္ေပၚက်န႔္ေကာရင္ခြင္ထဲေက်ာမွီထိုင္ရင္း
သူ႔လက္ဖဝါးနဲ႔ယွဉ္ရင္မသိမသာေသးတဲ့လက္ဖဝါးအိအိေလးထဲလက္ကိုမရရေအာင္
နစ္ဝင္ထားၿပီးလက္ေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းခ်င္းဆီကိုလိုက္တိုင္းေနမိသည္။အရပ္က်သူ႔ထက္ရွည္ၿပီးလက္ေခ်ာင္းေလးေတြက်ဘာလို႔အဲ့လိုပုစိေလးေတျြဖစ္ေနတာလဲ Yibo တကယ္မေတြးတတ္။
"အင္း...ေျပာျပရေကာင္းေတာ့မလား စဉ္းစားေနတာ...ယုန္ငတံုးႀကီးက ကၽြန္ေတာ္မွမေျပာရင္ အဲ့ဒါဘာဆိုလိုမွန္း ဒီတစ္သက္မသိလိုက္မွာ
စိုးလို႔..."
"ဟုတ္ၿပီ...အဲ့ဒါဆို အခုေျပာျပေတာ့ေခ်..."
ကိုယ္ေလးခပ္ေလ်ွာေလ်ွာျဖစ္လို႔တစ္ဆင့္နိမ့္ေနတဲ့ဖက္ထုပ္ေလးနားသယ္စပ္ကိုအသာေမႊးရင္း
ေကာင္ေလးဘယ္ဘက္ပုခံုးေပၚေမးတင္လို႔
ေျပာလာမဲ့စကားကိုၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ေလး
ေစာင့္ေနမိသည္။
"Far beyond eternity တဲ့...ထာဝရထက္
ေက်ာ္လြန္၍လို႔အဓိပၸာယ္ရတယ္... ကၽြန္ေတာ္ကက်န႔္ေကာနဲ႔ ဒီတစ္ဘဝေလးပဲအတူရိွခ်င္တာမဟုတ္ဘူး...ေနာက္ထပ္ ေနာက္ထပ္ ဘဝေတြအလီလီေျပာင္းသြားသည္အထိ က်န႔္ေကာေဘး
အေဖာ္ျပဳရင္းေနထိုင္သြားခ်င္တာ..."
"ဆိုလိုခ်င္တာက ဘဝဆက္တိုင္းေကာကို
ဒုကၡလိုက္ေပးမယ္ဆိုပါေတာ့..."
"ဪ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကိုတစ္ဘဝနဲ႔တင္
စိတ္ကုန္ေနၿပီေပါ့...ဟုတ္လား...အဲ့လိုလား...
စိတ္ဓာတ္ေနာ္ Xiao Zhan...မွတ္ထားလိုက္ၿပီ... ဖယ္ေတာ့...မဖက္နဲ႔...ဒီဒုကၡအိုးႀကီး ဆိုဖာေပၚပဲ
သြားအိပ္ေတာ့မယ္..."
ေၾကာင္ေပါက္ေလးေတြလိုအတင္းတြန္းထိုးရုန္းကန္ၿပီး Xiao Zhan သိုင္းဖက္ထားတဲ့လက္ေတြၾကားကထြက္သြားဖို႔ျပင္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကိုျပန္ဆဲြခ်လိုက္ေတာ့အင့္ခနဲပါလာေလသည္။
"ေျပာတာကိုလဲ အဆံုးထိနားမေထာင္ဘူး...
ဘာေကာင္ေလးလဲကြာ...ေကာကိုယ္တိုင္က
ဒီဒုကၡအိုးငဂ်စ္ေလးကို သံသရာအဆက္ဆက္
မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္ ထမ္းသယ္သြားခ်င္တာပါ..."
ထိုသို႔ဆိုလိုက္ခါမွမ်က္ႏွာႀကီးငံု႔ၿပီးဘယ္သူမွ
မျမင္ဘူးအထင္ႏွင့္ခိုးႃပံုးတဲ့ေကာင္ေလးမွာ
မို႔တက္လာတဲ့သူ႔ပါးေဖာင္းေဖာင္းကို Xiao Zhan
ကိုက္ဆဲြလိုက္ေတာ့မ်က္ေမွာင္ႀကီးႄကံု႔ၿပီးေမာ့ ၾကၫ့္ေလသည္။
"ဘာလို႔ကိုက္တာလဲ..."
"ေကာမျမင္ရေအာင္ ကပ္ေစးကုပ္ၿပီး
ခိုးႃပံုးလို႔..."
"ဘယ္မွာႃပံုးမိလို႔တုန္း..."
"ေအး ေအး...အီေကြတာကလွမ္းၾကၫ့္ေတာင္
ျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္အထိ မို႔တက္လာတဲ့
ပါးေဖာင္းႀကီးေတြကို ေကာကမေတြ့ဘူးဆိုေတာ့...အဲ့မွာေဗ်ာင္လိမ္ေနလိုက္..."
"မႃပံုးပါဘူးဆို...ဘယ္လိုျဖစ္..."
"ႃပံုးလိုက္ပါတယ္ဆို..."
"မႃပံုးဘူး...မႃပံုးဘူး...အ့ ဘာလို႔ထပ္ကိုက္..."
"ႏႈတ္ခမ္းေလးေထာ္ေထာ္ၿပီး အတင္းျငင္းေနလို႔
အျပစ္ေပးတာ..."
"ကိုက္နဲ႔..."
"ကိုက္မွာပဲ...ထပ္စြာရင္ထပ္ကိုက္မွာ...ဒီတစ္ခါ
ပါးေဖာင္းပဲမကေတာ့ဘူး..."
"ေတြ့လား...ႏွာဘူးယုန္ညစ္ႀကီး...အျမင္ကိုကပ္တယ္..."
"အာ...ေကာက နားရြက္ေလးေတြ ႏွာေခါင္းေလးေတြပဲေျပာတာေလ...ဖက္ထုပ္ေလးက ဘာေတြထင္..."
စေတာ္ဘယ္ရီသီးေလးလိုနီနီရဲရဲျဖစ္သြားရွာတဲ့
ဝမ္ဖက္ထုပ္ေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ရွက္ရမ္းရမ္းေခ်ေတာ့မည္။
"Xiao Zhan!!!ခင္ဗ်ား...ဖယ္...အခုဖယ္ေတာ့...
ဒီတစ္ခါတကယ္ ဆိုဖာေပၚသြားအိပ္ၿပီ..."
"မသြားရပါဘူး...ဖက္ထုပ္ေလးမရိွရင္
ေကာကဘယ္သူ႔ဖက္အိပ္ရမွာလဲ..."
ထေျပးဖို႔ျပင္ေနတဲ့ေကာင္ေလးကိုအတင္းခ်ဳပ္ၿပီးဖိနမ္းေတာ့မွေသာင္းက်န္းေနတာေတြရပ္သြားေတာ့သည္။
ခဏအၾကာမီးမိွတ္သြားတဲ့အိပ္ခန္းေလးထဲတစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ၾကားေလမေသြးႏိုင္သည္အထိပူးကပ္ဖက္တြယ္ရင္းအိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့ေကာင္ေလးႏွစ္ေယာက္ရိွလိမ့္မည္။တစ္ေယာက္အနာဂတ္မွာတစ္ေယာက္ပါဝင္တဲ့အိပ္မက္ကိုယ္စီမက္လို႔ရယ္ေပါ့။
===================================
ေနာက္ႏွစ္ပိုင္းေလာက္ဆိုႏႈတ္ဆက္ရပါၿပီ။ႀကိဳျပင္ထားၾကပါေတာ့။
Unicode Version
နေ့ရက်တိုင်းကသာယာလှပပြီးကြည်နူးဖွယ်အတိဖြစ်နေရအောင်လက်တွေ့လောကဟာ
အဲ့လောက်ရိုးရှင်းမနေဘူးဆိုတဲ့အသိကို Yibo
ဘွဲ့ယူဖို့သုံးလအလိုမှာနဖူးတွေ့ဒူးတွေရင်ဆိုင်လိုက်ရသည်။
သူ့ကိုကော်ဖီဆိုင်ကဝင်ကြိုပြီးပြန်အလာ
နှစ်ယောက်ငှားနေတဲ့တိုက်ခန်းကားပါကင်မှာ
မြင်လိုက်ရသူတွေကြောင့်ပင်။
ကျန့်ကောကမှတ်ဉာဏ်အဲ့လောက်မကောင်းပေမဲ့အခြေအနေကိုအမြန်အကဲခတ်နိုင်သူမို့ထိုသူ
နှစ်ယောက်ဟာဘယ်သူတွေလဲရိပ်မိသွားချိန် Yibo လက်ဖဝါးကိုတင်းကြပ်နေအောင်ဆုပ်ကိုင်ရင်းနောက်ကိုတစ်လှမ်းဆုတ်လိုက်သည်။
"မတွေ့ရတာနှစ်ပေါက်နေပြီဖြစ်တဲ့ မိဘတွေကို
ဒီမှာပဲဧည့်ခံတော့မလို့လား Wang Yibo..."
"ကျွန်တော်ဒီမှာနေမှန်း ဘယ်လိုသိကြတာလဲ..."
"အပေါ်ရောက်မှ ဆက်ပြောတာပေါ့..."
"ဟုတ်ကဲ့ မား..."
တိုက်ခန်းပေါ်ရှေ့မှဦးဆောင်ရင်းတက်သွားတဲ့
တစ်လျှောက်လုံးကျန့်ကောသူ့လက်ကိုတစ်စက္ကန့်လေးတောင်မှဖြုတ်မချခဲ့ပေ။
Xiao Zhan ကိုယ်ပေါ်စုန်ချီဆန်ချီပြေးလွှားနေတဲ့
အကြည့်စူးစူးတွေထဲတွင်ရောပါနေတဲ့အထင်သေးခြင်းနှင့်မနှစ်မျို့ခြင်းအငွေ့အသက်တွေဟာသိပ်ကိုသိသာလွန်းပါသည်။နောက်ဆုံး ပေါ်ဇိမ်ခံကားစီးနေသူကလမ်းပေါ်ခြေလျင်လျှောက်သွားနေသူကိုမတူမတန်လှောင်ပြောင်စိတ်နဲ့အကဲခတ်ခံနေရသလိုမျိုးကြီး။
မိန်းတံခါးမကြီးဖွင့်ဝင်ပြီးတာနှင့်တစ်ပြိုင်နက်
ဖက်ထုပ်လေးကသူ့လက်ကိုတင်းခနဲဆွဲရင်းနှစ်ယောက်အိပ်ခန်းဆီတည့်တည့်ခေါ်သွားလေသည်။
"လုံးဝမထွက်လာနဲ့...အထဲမှာပဲနေ...သူတို့
ပြန်သွားမှ ကျွန်တော်လာခေါ်မယ်..."
"တစ်ယောက်တည်း အဆင်မပြေလောက်ဘူးနော် Yibo..."
"ရတယ်...ကျွန်တော်ထိန်းနိုင်တယ်...ကျွန်တော့်
ယုံတယ်မလား...စိတ်ချ...ဘာမှမစိုးရိမ်နဲ့...
ကျန့်ကောရှေ့မှာ ကျွန်တော်ရှိနေသရွေ့ ဘယ်သူတစ်ဦးတစ်ယောက်မှ ကျန့်ကောကိုလက်ညိုးမထိုးလာစေရဘူး..."
"ဘာလို့လဲ...နှစ်ယောက်အတူရင်ဆိုင်ရမယ့်
ကိစ္စမှာ ဘာလို့မင်းပဲအားလုံးခံမှာလဲ...ဒါကို
ကောက ဒီတိုင်းသဘောတူလိုက်မယ်
ထင်နေတာလား..."
"Xiao Zhan!!!ကျွန်တော့်စကားနားထောင်စမ်းဗျာ..."
စိတ်လှုပ်ရှားပြီးသွေးပူလွယ်နေတဲ့ကျန့်ကောကို
ခေါင်းငုံ့လာအောင်လက်နှစ်ဖက်နှင့်ဆွဲကိုင်ရင်း
နဖူးချင်းထိကပ်ကာမျက်လုံးမှိတ်ထားရင်း
နားဝင်လွယ်အောင်အမြန်ဆုံးနည်းနှင့်ရှင်းပြဖို့
ကြိုးစားရသည်။
"ကျွန်တော့်မိဘတွေက ခင်ဗျားမိဘတွေလို
မဟုတ်ဘူး ကျန့်ကော...ပညာရှိနည်းနဲ့
လူတစ်ယောက်ကို လဲသေချင်စိတ်ပေါက်သွားအောင်အထိ သူတို့လုပ်တတ်တယ်...အဲ့ဒဏ်တွေ
ခင်ဗျားခံနိုင်မှာမဟုတ်ဘူး..."
"မဟုတ်သေး..."
"ဘယ်လိုအခြေအနေမျိုးမှာဖြစ်ပါစေ Wang Yibo နဲ့ Xiao Zhan မကွဲသွားစေရဘူး...
ကတိပေးတယ်..."
မညိတ်ချင်ညိတ်ချင်နဲ့ညိတ်ပြလိုက်ရတဲ့ခေါင်းလေးတစ်ချက်နောက်မှာ Yibo ရဲ့နှစ်သိမ့်သလို
အပြုံးလေးကပ်ပါလေသည်။
ကျန့်ကောကိုအခန်းထဲထည့်ပြီးတာနဲ့ Yibo
အိမ်ရှေ့ခန်းမှာငြိမ်သက်စွာထိုင်စောင့်နေဆဲဖြစ်တဲ့မိဘနှစ်ပါးဆီမှင်သေသေမျက်နှာပေးဖြင့်သာလျှောက်သွားမိသည်။
"လာမယ်ဆိုတာ ဘာလို့ကြိုအသိမပေးတာလဲ..."
"လိုလို့လား...ကိုယ့်သားဆီ ကိုယ်လာတာပဲ..."
တစ်ချိန်လုံးမားဆီကသာစကားသံတွေတောက်လျှောက်ထွက်နေတာဖြစ်ပြီးပါးကတော့
ဘယ်တုန်းကမှစိတ်မဝင်စားခဲ့တဲ့သားဖြစ်သူကို
ခုတစ်ခါလဲဝတ္တရားအရသာလိုက်ခဲ့ပုံပင်။
"မင်းအရူးထတာကို တစ်နှစ်ပြီးတစ်နှစ်
ရပ်သွားမယ်ထင်လို့ စောင့်ကြည့်နေတာ...
ဒါပေမယ့် မင်းဘွဲ့ရတော့မယ်...ဘယ်အချိန်မှ
ဒီအရူးထတာကို ရပ်တန်းကရပ်မှာလဲ..."
"ကိစ္စတွေမြန်မြန်အဆုံးသတ်ပြီး မင်းရှိသင့်တဲ့
နေရာဆီ ငါတို့ဒီ့ထက်ပိုပြောစရာမလိုဘဲ
ကိုယ့်အသိစိတ်နဲ့ကိုယ် လာဖို့ပြင်ထားတော့
Wang Yibo...မင်းအမေပြောသလို အရူးထတာရပ်သင့်နေပြီ..."
"ကျွန်တော် မတော်တဆတစ်ခုခုဖြစ်ပြီး
သေသွားရင်တောင် မသိလောက်ဖူး
ထင်ထားတာ...ဒီလိုကျတော့လဲ စိတ်ဝင်တစား
ရှိသေးကြတာပဲနော်..."
ဟက်ခနဲရယ်ရင်းခံပြင်းစွာရေရွတ်တော့မိဘနှစ်ပါးထံမှစိတ်ကုန်သလိုအကြည့်တစ်ချက်ပြန်ရလိုက်ရသည်။
"တိတ်စမ်း Yibo...ဒါအပြောင်အပျက်လုပ်နေရမဲ့
ကိစ္စမဟုတ်ဘူး...မားတို့ မင်းကိုအတင်းအကျပ်
မလုပ်ချင်လို့ အခွင့်အရေးလာပေးနေတာ...
ဒီလောက်နဲ့တင် တော်လိုက်တော့..."
"အရူးထနေတယ်ဆိုတာ ဘာကိုကြည့်ပြီး
မားဆုံးဖြတ်လိုက်တာလဲ..."
ဂရုမစိုက်သလိုသူတို့ပြောချင်ရာသာနင်းပြောနေကြတဲ့သူတွေရှေ့ Yibo စိတ်ပျက်လက်ပျက်သာထိုင်ရယ်နေချင်လိုက်တော့သည်။နာကျင်မှုလေးနည်းနည်းတော့စွက်ကောင်းစွက်လောက်ပါရဲ့။
မနေ့တစ်နေ့ကထိမိဘရဲ့ဂရုစိုက်မှုဆိုတာကို
သူ့စိတ်ထဲတောင့်တနေမိတုန်းဆိုတာမလိမ်ပါဘူး။တကယ်တမ်းလာတားတဲ့အဓိကအကြောင်းပြချက်ဟာကိုယ်မွေးထားတဲ့သားသမီးအများသူငှာလက်ညိုးထိုးခံရမှာကြောက်လို့ချစ်စိတ်နဲ့စိုးရိမ်မှုကြောင့်ဆိုရင်
ကျေကျေနပ်နပ်ကြီးနားဝင်သည်အထိဒိုင်ခံရှင်းပြလိုက်ဦးမှာ။
တကယ်တမ်းတော့သူတို့လိုချင်ခဲ့တာသားတစ်ယောက်မဟုတ်ဘူး။သူတို့လုပ်ငန်းကိစ္စတွေမှာ
ဦးစီးဦးဆောင်ပြုနိုင်မဲ့ဆက်ခံသူတစ်ယောက်ကိုပဲလိုချင်ခဲ့တာ။
"မားသိလား...ကျွန်တော့်ဘဝမှာ အဲ့လူကြောင့်မို့ နာကျင်ရဖူးတယ်...အဲ့လူကြောင့်မို့ မျက်ရည်
ကျခဲ့ရဖူးတယ်...အဲ့လူကြောင့်မို့ အမျိုးမျိုးသော
ထိခိုက်ပြတ်ရှမှုတွေ ရှိခဲ့ဖူးတယ်...အဲ့လူကြောင့်မို့
ရှေ့ဆက်ရမယ့်လမ်းတွေ ပျောက်ခဲ့ဖူးတယ်..."
"ဒါပေမယ့်...အဲ့လူကြောင့်မို့ပဲ နွေးထွေးခဲ့ရတယ်...အဲ့လူကြောင့်မို့ပဲ လှိုက်လှိုက်လှဲလှဲ
ရယ်ခဲ့ရတယ်...အဲ့လူကြောင့်မို့ပဲ အိပ်မက်တွေ
ရှိလာခဲ့တယ်...အဲ့လူကြောင့်မို့ပဲ အချစ်ခံရတဲ့
ခံစားချက်ကိုသိခဲ့ရတယ်...အဲ့လူကြောင့်မို့သာ
ရှင်သန်နေရတဲ့ဘဝက အဓိပ္ပာယ်ရှိလာတာ..."
"ကျွန်တော့်ဘဝမှာ Xiao Zhan ဆိုတဲ့လူရဲ့
ဖြစ်တည်မှုက သိပ်ကိုထုထည်ကြီးမားလွန်းတယ်
မား...ဘယ်လိုအင်အားမျိုးနဲ့မှ ဖျောက်ဖျက်ပစ်လို့မရသည်အထိကိုပဲ...ဒါတောင်မှ ကျွန်တော်
အရူးထနေတယ်လို့ ထင်နေတုန်းပဲလား..."
အေးခဲသွားတဲ့မျက်ဝန်းတွေအောက်မှာစိတ်ပျက်ခြင်းတွေလျှံထွက်နေမှန်းတွေ့ရပေမယ့်ဘာတတ် နိုင်မှာလဲ။
"မင်းသားက သောက်ကြောကိုတင်းတယ်...
ပြောနေဆိုနေပုံကိုကြည့်စမ်း...အဲ့ဒါ မအေဖြစ်တဲ့မင်းဆိုဆုံးမမှုမရှိပဲ လွှတ်ထားလို့လမ်းမှားရောက်ပြီးပျက်စီးသွားတာ...ဘာမှအသုံးမကျတဲ့
မိန်းမ..."
"ဪ...မင်းသားဆိုတော့ ဒီကလေးက
ကျွန်မတစ်ယောက်တည်း လေဥ,ဥပြီးရထားတာလား...ရှင့်သား ရှင့်သွေးတစ်ဝက်ပါတယ်လေ...
ကျွန်မကိုဒုက္ခပေးဖို့ဆို ရှင့်အတိုင်းပဲ...တကယ်
မမွေးခဲ့မိသင့်ဘူး...ဒါဆိုစောစောတည်းက
ရှင်နဲ့ကျွန်မ ဇာတ်လမ်းကပျက်နေပြီ...အခုတော့
ဒီသားတစ်ယောက် မျက်နှာကြောင့်နဲ့မို့
ဒီအချိန်ထိတင်းခံလာခဲ့ပေမဲ့ အလကားပဲ...
မွေးရတာဝမ်းရေစပ်တယ်...မအေကိုဘာမှ
ကောင်းကျိုးမပေးတဲ့သား..."
ကြားဖူးနေပြီးသားဖြစ်တဲ့တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ဘယ်သူ့အပြစ်ပိုများတယ်နှိုင်းယှဉ်ကျရင်းနောက်ဆုံးနှစ်ယောက်လုံးဘဝကိုလွတ်လပ် ခွင့်မရှိအောင်ချုပ်နှောင်မိတဲ့အဓိကတရားခံသူပါဆိုတဲ့ကျိန်ဆဲကြိမ်းမောင်းသံတွေကိုထူးပြီး
နာတတ်မနေတော့ဘူး။
ဆက်မကြားချင်တော့တဲ့အဆုံးစားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ပန်းအိုးကိုဆွဲကိုင်ပစ်ပေါက်ပလိုက်တော့ပွဲကတစ်ခန်းရပ်သွားသည်။
"Hobart ကနေ Sydney ကိုပြောင်းလာတဲ့
အဦးဆုံးနှစ်...နိုဝင်ဘာလထဲဖြစ်မယ်...
ကျွန်တော့်နှလုံးနဲ့ပတ်သက်လို့ surgery စလုပ်တဲ့နေ့...ပါးဘယ်ရောက်နေလဲ...မားရော
ဘယ်ရောက်နေခဲ့လဲ...သေချာတာကနှစ်ယောက်လုံး အဲ့နေ့တုန်းကျွန်တော့်ဘေးနား
ရှိမနေခဲ့ဘူး...အခုကျွန်တော်မေးနေပြီ...
ဘယ်ရောက်နေလဲ..."
ဦးနှောက်ထဲမှတ်ဉာဏ်အစိတ်အပိုင်းတစ်ချို့မှာ
နာကျင်ရပါတယ်ဆိုတဲ့အပိုင်းလေးတွေကိုမှ
တစ်သက်စာထင်ထင်ရှားရှားစွဲထင်နေတတ်တာမျိုးပင်။
"မဖြေနိုင်ကြဘူးမလား...ကောင်းပြီ...ကျွန်တော်
ပဲဖြေပေးလိုက်မယ်...အဲ့နေ့က စီဝေ့မွေးနေ့ပွဲရှိလို့
ပါးကိုယ်တိုင် ကိတ်မုန့်ဝယ်ပြီးသွားပို့ခဲ့တာ
မလား...မားကလဲ သူ့အတွင်းရေးမှူးနဲ့
တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် အဲ့နေ့မှတစ်ပြိုင်နက်
ကမ်းခြေဘက်ကို အပန်းဖြေခရီးထွက်ခဲ့တယ်..."
စီဝေ့ဆိုတာပါးရဲ့ဇယားတွေထဲကနေရာတော်တော်ရထားတဲ့မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ကလေးဖြစ်ပြီး Yibo ငယ်ငယ်ဘဝကမိဘစုံညီနဲ့
မွေးနေ့ပွဲကျင်းပမယ့်အချိန်သူ့အမေလက်ဆွဲပြီးအချိန်ကိုက်ရောက်လာတယ်လို့ကျန့်ကောကိုပြောဖူးတဲ့ဖအေတူမအေကွဲညီပင်။
မအေဖြစ်သူနဲ့အတွင်းရေးမှူးကောင်လေး
ချောချောသန့်သန့်နှစ်ယောက်တည်းခရီးထွက်သွားပါတယ်ဆိုတဲ့ဆက်ဆံရေးမှာဘာတွေလဲအဖြေထုတ်နေစရာမလိုအောင်ကိုရှင်းပြီးသား။
"ပါးတို့က ကျွန်တော်မသိဘူးထင်နေတာမလား...
ဟင့်အင်း မဟုတ်ဘူး...ကျွန်တော်အကုန်သိတယ်...အကုန်လုံးတစ်ခုမကျန်သိတယ်...
ဒါပေမယ့်ကျွန်တော် ပါးတို့နှစ်ယောက်လုံးကို
ဘာဆိုဘာ တစ်ခွန်းမှမဟခဲ့ဖူးဘူး..."
"ဘာလို့ဆို လူတိုင်းဟာကိုယ့်ပျော်ရွှင်မှု
ကိုယ်တတ်နိုင်တဲ့နည်းနဲ့ ရှာနေကြတာမလား... ကျွန်တော့်အရွယ် ကလေးတွေဘေးနားမှာ
သူတို့လက်ကို သူတို့မိဘတွေဆုပ်ကိုင်ပြီး အားပေးနေတာမြင်တိုင်း ဒီတစ်ခါခွဲခန်းဝင်လို့ ပြန်မထွက်လာနိုင်ခဲ့ရင် ပါးနဲ့မားဆီ ဒီသတင်းအချိန်မှီရောက်ပါ့မလား ငါ့နောက်ဆုံးခရီးကိုရော အမှီလာနိုင်ပါ့မလားဆိုတဲ့ အတွေးပဲရှိတယ်..."
"တကယ်တော့ ပါးတို့နှစ်ယောက်ဘဝက
ကျွန်တော်မရှိတောင် အဆင်ပြေနေပါပြီ...
ကျွန်တော့်ကိုလိုမှမလိုပဲ...ဒါပေမယ့်...
ကျန့်ကောအတွက်မတူဘူး...ကျွန်တော့်ကို
သူလိုအပ်တယ်...ကျွန်တော်မရှိရင် သူမဖြစ်ဘူး...ကျွန်တော့်ကိုအရေးတကြီး
လိုအပ်တောင့်တတဲ့သူနားမှာပဲ ကျွန်တော့်ဘဝကိုဖြတ်သန်းချင်တယ်... နောက်တစ်ခုက ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်လဲ သူမရှိရင်မဖြစ်ဘူး..."
Wang Yibo ဘက်ကပြတ်ပါတယ်။ကျန့်ကောနဲ့ယှဉ်လာခဲ့ရင်တစ်ဖက်ကဘယ်သူကြီးပဲဖြစ်နေပါစေငဲ့ညာထောက်ထားနေဖို့စိတ်ကူးမရှိ။
သူတို့ဘဝထဲကိုယ့်ဖြစ်တည်မှုကမြူတစ်မှုန်စာလောက်တောင်အရေးပါမှုမရှိတဲ့သူတွေနဲ့ဆိုပိုလို့တောင်လှည့်မကြည့်စတမ်းနေနိုင်ဖို့ဆုံးဖြတ်ထားပါသည်။
"Wang Yibo...မိဘကကောင်းတဲ့လမ်းကို
ရွေးပေးနေရင် မင်းအာခံဖို့စိတ်မကူးနဲ့စမ်း...
နက်ဖြန်ပဲချက်ချင်း လေယာဉ်လက်မှတ်ပြင်ပြီး
ဩစီကိုပြန်မယ်...တစ်လအတွင်း ကုမ္ပဏီက
ဒုတိယရှယ်ယာအများဆုံး ဥက္ကဌရဲ့သမီးနဲ့
စေ့စပ်ပွဲလုပ်ရမယ်...မင်းကောင်ကို သူလုပ်နေတဲ့
ဒီဇိုင်းလောကမှာ မျက်နှာမဖော်နိုင်အောင်ထိ
ဦးမကျိုးစေချင်ရင် ငါတို့စီမံတဲ့အတိုင်း
နာခံဖို့ပြင်ထား..."
"ကောင်းပြီ...လုပ်လို့ရမယ်ထင်ရင် လုပ်ကြည့်လိုက်လေ ပါး...မသိသေးမှာစိုးလို့သိအောင်
ပြောပြထားလိုက်မယ်...Wang Long ရဲ့
သား Wang မိသားစုရဲ့တစ်ဦးတည်းသော
အမွေဆက်ခံသူ Wang Yibo ဟာ Xiao Zhan
ဆိုတဲ့ သူ့ကျန့်ကောနဲ့မှမဟုတ်ရင် ပန်းသေနေတဲ့ယောက်ျားတစ်ယောက်သာသာပဲ...ဘယ်သူ့အပေါ်မှာမှ လိုချင်တပ်မက်စိတ်မဖြစ်နိုင်ဘူး...
သူများသမီးပျိုကို ဒုက္ခမပေးချင်စမ်းပါနဲ့...
စကားတွေမကျွံသေးခင် နောက်ဆုတ်ထားလိုက်ပါတော့...ပါးတို့အသိုင်းအဝိုင်း အလယ်မှာ Wang သခင်လေးက သူ့ချစ်သူနဲ့ကလွဲရင်
ကျန်သူတွေနဲ့ဆို မစွမ်းဆောင်နိုင်တဲ့ယောက်ျားတစ်ယောက်ဆိုတဲ့သတင်းကို အသိပေးလိုက်ဖို့အတွက် တစ်စက္ကန့်လေးတောင်မှ ကျွန်တော်
နောက်တွန့်နေမှာမဟုတ်ဘူးနော်...
ဒါအပွင့်လင်းဆုံး ပြောပြထားတာ..."
"မင်းစိန်မခေါ်နဲ့နော် Wang Yibo...ငါမင်းထက်ထမင်းစောစားလာတာ...မိဘကပြသာနာတွေ
အကျယ်အကျယ်မတက်ချင်တာမို့
အလျှော့ပေးထားတာ ကမ်းတက်မလာနဲ့စမ်း..."
"ဘာလဲ...ဒီလောက်အတင်းအကြပ်ကြီး
မိန်းမပေးစားချင်နေရအောင် ပါးကိုအဘိုး
ပေးထားတဲ့အမွေတွေနဲ့တင် မလုံလောက်လို့
ကျွန်တော့်အတွက် ချန်ထားတဲ့ဟာတွေကိုပါ
ပါးရဲ့တရားမဝင်မယားနဲ့ ကျွန်တော့်ဖအေတူ
မအေကွဲညီဆိုတာကို ထောက်ပံ့ပေးချင်
နေတာလား...အဲ့သလောက်တောင်ပဲ ကျွန်တော်ပိုင်ဆိုင်တာတွေလိုချင်နေတာလား...ကောင်းပြီ... ဒါဆိုယူသွားလိုက်...ပါးနဲ့မားနှစ်ယောက်လုံးကို ကျွန်တော်အကုန်လွှဲပေးမယ်...အဲ့တာတွေ
ကျွန်တော်ဘယ်တုန်းကမှ မက်လဲမမက်ခဲ့ဖူးသလို စိတ်လဲမဝင်စားဖူးဘူး..."
ပြောရင်းနဲ့အနာဟောင်းတွေဆွသလိုဖြစ်လာတဲ့
Yibo ဟာနှစ်ရှည်လများချုပ်တည်းခဲ့တဲ့အစိုင် အခဲတွေကိုဒီ့ထက်ပိုဖုံးကွယ်ထားဖို့စိတ်ကူး
မရှိတော့။
ရလဒ်အနေနဲ့ပါးစောင်တစ်ဖက်မှာပူတက်သွားခြင်းနှင့်အတူလူကနံရံဘက်ကိုဝုန်းခနဲယိုင်ထွက်ကျသွားသည်။
"မင်း!!!မင်း!!!မိုက်ရိုင်းလွန်းတဲ့အကောင်...မိဘ
စေတနာကိုစော်ကားတဲ့အကောင်..."
"ဒါအကြမ်းပတမ်း ဖြေရှင်းလို့ရတဲ့ကိစ္စမှ
မဟုတ်ပဲ...ရှင်ဘာလို့လက်ပါတာလဲ...ရှင်တို့
သားအဖနှစ်ယောက် ကျွန်မကိုအသေသာသတ်လိုက်ပါတော့လား...တကယ်သေလိုက်ချင်တော့တယ်...တစ်သက်လုံး ဒုက္ခတွေပေးလာလိုက်
ကြတာ..."
ငရဲကျနေသလိုအုန်းအုန်းကျွပ်ကျွပ်ဆူညံသံတွေကြားမွေးတည်းကနားယဉ်ပြီးသားဖြစ်နေတဲ့
Yibo အတွက်လျှာပေါ်ငန်ကျိကျိဖြစ်လာတဲ့
အရသာကိုမျိုချရင်းကြမ်းပေါ်သက်တောင့်
သက်သာပဲထိုင်ချလိုက်မိသည်။
ခဏဆိုပြန်သွားကြရင်အဆင်ပြေပါပြီလေ။ဆယ်မိနစ်၊ဆယ်ငါးမိနစ်လောက်လေးတောင့်ခံထားနိုင်ရင်ပြီးပြီ။
မင်းလုပ်နိုင်ပါတယ် Wang Yibo ရာ။ခဏပဲ။
ခဏလေးပဲသည်းခံလိုက်။
မထီမဲ့မြင်မျက်နှာထားနဲ့နံရံကိုအသာမှီရင်းလက်ပိုက်ကြည့်ဖို့ပြင်ထားတဲ့ကောင်လေးရဲ့ကျောဟာစက္ကန့်ပိုင်းအတွင်းမတ်ခနဲဖြစ်သွားပြီး
တစ်ကိုယ်လုံးထုံတက်သွားသလိုပဲ။
"တောက်!!!ခင်ဗျား!!!"
"ကျွန်တော် တောင်းပန်ပါတယ်...ရိုက်ချင်ပြုချင်
ကျွန်တော့်ကိုပဲလုပ်ပါ...Yibo အသားနာအောင်
ဘာမှမလုပ်ပါနဲ့...မှားတယ်လို့သတ်မှတ်ရင်
အကြီးဖြစ်တဲ့ကျွန်တော့်အပြစ်တွေ အများကြီး
ပါတာမို့...ဒီလို...ဒီလိုဒူးထောက်ပြီးပဲဖြစ်ဖြစ်
တောင်းပန်ပါတယ်..."
"ခင်ဗျားကို ကျွန်တော်အခန်းထဲမှာပဲနေပါလို့ပြောထားတာ ဘာလို့ထွက်လာတာလဲ..."
Wang Yibo ဆိုတာကိုယ်တိုင်သာအကြိမ်ကြိမ်အနင်းချေခံမယ်။ဒါပေမယ့်ကျန့်ကောကိုဆိုရင်တော့အားလုံးရဲ့အပေါ်မော်ကြည့်နေရတဲ့အမြင့်တစ်နေရာမှာပဲရှိစေချင်တာ။
ခုတော့ကိုယ်နတ်ဘုရားတစ်ပါးလိုကိုးကွယ်ပြီး
အထိအခိုက်မခံနိုင်လွန်း၊သူများအနှိမ်ချအပြောအဆိုတစ်စက်မှမခံနိုင်လွန်းလို့ဖူးဖူးမှုတ်
ချစ်ထားရတဲ့ယောက်ျားဟာကိုယ့်အတွက်ကြောင့်နဲ့ကိုယ့်မိဘတွေရှေ့မှာသိမ်ငယ်သေးနုတ်စွာဒူးထောက်ရင်းလက်အုပ်ချီတောင်းပန်နေရတဲ့အဖြစ်မျိုးရောက်ခဲ့ရပြီ။
"မင်းလိုမျိုး ငါတို့သားဆီကချူနိုင်မယ်မှန်းသိလို့
တစ်ဖဝါးမခွာကပ်နေတဲ့ ယောက်ျားပိုင်းလုံးမျိုးနဲ့
စကားချင်းယှဉ်ပြောနေရအောင် အဆင့်ချင်း
တူလို့လား...အန်တီ သားသမီးချင်းစာနာတတ်
ပါတယ်...ဒါပေမယ့် သိုက်တူးသမားတွေတော့
ရွံတယ်..."
"ဟုတ်တယ်...တစ်လေတည်းရှူနေရတာတောင်
စိတ်ပျက်လှပြီ...အဲ့လောက်တောင်ပဲ
မိန်းမရှားလို့ သူများအိမ်ရဲ့အဖိုးတန်သားပျိုကို
မတော်မလျော်ကြံရသလား...မင်းကိုမွေးထားတဲ့
မိဘတွေအစား သိပ်ရှက်ဖို့ကောင်းတာပဲ...
ဒီလိုသားမျိုးတစ်ယောက်ရှိနေလို့ မျက်နှာတောင်
ဖော်ဝံ့ကြမှာမဟုတ်ဘူး..."
"ခေတ်ကြီးကိုကပျက်လာတာ...လူတွေက
ကောင်းကောင်းမွန်မွန် မလုပ်စားချင်ကြတော့ဘူး...အလွယ်လမ်းလိုက်ချင်လာကြပြီ..."
"ငါတို့သားလို မနူးမနပ်မျိုးဆိုပိုလို့တောင်
လှည့်လိုကောင်းသေးလေ...သူတို့အတွက်က
စားပေါက်တစ်ကွက်ရရင် တစ်သက်စာဖူလုံပြီဟာ...ဒီတော့ Wang အိမ်ရဲ့သခင်လေးကို
ဘာ့ကြောင့်အလွတ်ပေးမတဲ့တုန်း..."
ကိုယ့်အတွက်ကြောင့်နဲ့ကိုယ့်မိဘပါအပြောအဆိုခံနေရတာကိုတစ်ခွန်းမှပြန်မတော်လှန်နိုင်ပဲ
ကြိတ်မှိတ်ခံနေသူရဲ့မျက်ဝန်းတွင်အရည်ကြည်တွေဆို့လာပေမဲ့အံ့ဩဖို့ကောင်းစွာအငိုသန်လွန်းတဲ့ကျန့်ကောဟာမျက်ရည်တစ်စက်ကျမလာအောင်ထိန်းထားနိုင်ခဲ့သည်။
သူသာငိုခဲ့ရင် Yibo ပိုခံရမယ်မှန်းသိလို့သန်မာကြောင်းတွေ၊ဘာမှမဖြစ်ကြောင်းတွေပြနေတဲ့
ကျန့်ကောရဲ့တစ်ကိုယ်လုံးတဆတ်ဆတ်တုန်နေတာကိုရောဘယ်လိုဖြေရှင်းချက်ပေးနိုင်ဦးမှာတဲ့လဲ။
အလျင်အမြန်ပြေးသွားပြီးပွေ့ထူပေမယ့်ခေါင်းမာနိုင်လွန်းတဲ့ကျန့်ကောဟာပေခံပြီး
လုံးဝမထ။ဒီတစ်ခါမျက်ရည်ကျရသူမှာ
Yibo ဖြစ်ချေပြီ။
"Xiao Zhan!!!ခင်ဗျားထစမ်း...အခုထ...
ကျွန်တော်လုပ်ရင် ခင်ဗျားသေလိမ့်မယ်နော်...
ထစမ်းဗျာ..."
ဘယ်လိုမှဆွဲထူမရတဲ့အဆုံးကိုယ်ပါထိုင်ကျသွားရင်းခေါင်းလေးငုံ့ကာဒူးထောက်တောင်းပန်နေဆဲသူကိုကျောကုန်းမှဖက်ပိုက်လို့ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာဖြေမဆည်နိုင်စွာအံကြိတ်ရှိုက်မိသည်။
"တောင်းပန်ပါတယ်...ထပါ...ဒူးမထောက်ပါနဲ့...
ခင်ဗျားကို ကျွန်တော့်ဘဝထဲဆွဲခေါ်ခဲ့တာ
ဒီလိုတွေ သိမ်သိမ်ငယ်ငယ်အောက်ကျခံရဖို့
မဟုတ်ဘူးလေ ခင်ဗျားရယ်..."
ကျန့်ကောကသူ့ကိုခေါင်းအသာခါပြရင်းဘာမှထပ်မပြောဖို့အသံတိတ်သတိပေးလေသည်။ဒီလိုအချိန်မျိုးတွေဆိုကလေးဆန်လွန်းတယ်ထင်ရတဲ့ကျန့်ကောဟာအကြီးပီသပါတယ်။အခြေအနေကိုသူ့ထက်ပိုပြီးတည်တည်ငြိမ်ငြိမ်နဲ့ဖြေရှင်းပြနိုင်သည်ပင်။
ကိုယ့်သားကိုယ်မနိုင်တဲ့နှစ်ယောက်မှာလဲဖိလို့ရတဲ့တစ်ဖက်ကိုပဲမညှာမတာနင်းဖိပြောတော့တာ။
"သူများသားသမီးအညွန့်ချိုးလိုက်တာ...
သိပ်အောက်တန်းကျတာပဲ..."
"မင်းပြောတော့ ဩစီမှာတုန်းကဒီကောင်လေး
စာလာသင်ပေးဖူးတယ်ဆို...အဲ့တုန်းတည်းက
Yibo ကိုကြံစည်နေခဲ့တာပေါ့...ဟုတ်လား..."
"ဖြစ်နိုင်တယ်...ရှင်ပြောမှ ကျွန်မစဉ်းစားမိတယ်...ကြည့်စမ်း...ငယ်ငယ်လေးတည်းက
ကျွန်မတို့သားကိုမှိုင်းတိုက်သွားတာပဲ...ဒီလောက်သိသာနေတာတောင် မားတို့စကားကို
မင်းနားထောင်ဖို့ စိတ်ကူးမရှိသေးဘူးလား Wang Yibo..."
ပြောရက်လိုက်ကြတာဆိုတာဘေးနားထိုင်နေတဲ့သူတောင်နင့်ခနဲခံလိုက်ရတယ်ဆိုကာယကံရှင်ဖြစ်တဲ့ကျန့်ကောခမျာဘယ်လောက်တောင်
နာကျင်လိုက်ရှာမလဲမသိ။အဲ့အချိန်တွေတုန်းက
သူတို့တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ဘယ်လောက်ထိဖြူဖြူစင်စင်နဲ့ချစ်ခင်တွယ်တာခဲ့ကြသလဲ
သူတို့သာအသိဆုံး။
မျက်နှာတစ်ပြင်လုံးသွေးဆုတ်ဖြူလျော်ပြီးဘယ်တုန်းကမှအဲ့လိုစိတ်ကူးမရှိခဲ့ကြောင်းလှည့်ကြည့်ဖြေရှင်းလာတဲ့မျက်ဝန်းအိမ်မှိုင်းညို့ညို့ လေးတွေနဲ့ဆုံလိုက်ရချိန် Wang Yibo အသက်ဆက်ရှူနိုင်ဖို့အင်အားတောင်ဘယ်ကရှာရမှန်းမသိတော့သည်အထိမွန်းကြပ်လာပါသည်။
ချောင်ပိတ်ရိုက်ခံနေရသလိုမျိုးသည်းမခံနိုင်တော့သည့်အဆုံးမျက်နှာချင်းဆိုင်ရှိနေတဲ့မီးဖိုချောင်ထဲတစ်လှမ်းချင်းလျှောက်သွားပြီးဘေဇင်နားကရှာလကာရည်ပုလင်းကိုယူကာ
ဘယ်သူမျှမထင်မှတ်ထားသည်ကိုလုပ်ချလိုက်တော့သည်။
"ထျန်းနား!!!ရှင့်သားကိုသွားဆွဲပါဦး..."
"ဖက်ထုပ်လေး!!!"
ခွမ်းခနဲမြည်သံနှင့်အတူစက္ကန့်မခြားမျက်ခုံးပေါ်တစ်စက်ချင်းစီးကျလာတဲ့သွေးတွေကြောင့်အရှေ့ကမြင်ကွင်းကိုမြင်နိုင်ဖို့တောင်မနည်းအားယူနေရသည်။
သုံးယောက်လုံးသူ့ဆီပြေးလာဖို့လုပ်ပေမဲ့နောက်တစ်လှမ်းဆုတ်လိုက်သည်မို့ခဏတန့်သွားကြပြီးမှကျန့်ကောတစ်ယောက်သာသူရှိရာရှေ့ဆက်တိုးလာပြီးမထိရက်မကိုင်ရက်စွာငေးကြည့်လေသည်။
"ကျေနပ်လား...ဒီလောက်ဆိုကျေနပ်ကြပြီလား...
မကျေနပ်သေးရင် ကိစ္စမရှိဘူး...ဟိုအပေါ်ကပုလင်းတွေတစ်ခုမကျန် ထပ်ရိုက်ခွဲပေးမယ်...
အဓိကပါးနဲ့မား စိတ်ကျေနပ်သွားဖို့ပဲ..."
"မင်း!!!မင်း!!!ငါတို့ကို ဒါသက်သက်အကျပ်ကိုင်တာ...ဒီကောင်ရူးနေပြီ...မင်းသား တကယ်ရူးနေပြီ..."
Wang Yibo မျက်ဝန်းတွေထဲတကယ်လုပ်နိုင်ချေရှိတဲ့အရိပ်အယောင်တွေမြင်နေရတာမို့
ဝမ်လင်မယားဟာအားမတန်မာန်လျှော့ဖို့သာပြင်ရချေပြီ။
"Yibo...မားတို့ သားကိုပြန်ပြုပြင်လို့ရအောင်
အခွင့်အရေးလာပေးနေတာနော်...အခုချိန်
လမ်းမှန်ပြန်လျှောက်မယ်ဆို အချိန်မှီသေးတယ်...အချိန်လေးနည်းနည်းယူပြီး
ခေါင်းအေးအေးထား စဉ်းစားပါဦးလား...ပြီးမှ
ဘာရွေးချယ်မယ်ဆိုတာ လှမ်းအကြောင်းကြား
လိုက်...မားတို့ တစ်ပတ်ကျော်ကျော်လောက်ထိ
ရှန်ဟိုင်းမှာရှိနေဦးမှာ..."
တစ်စက်လေးတောင်စိတ်ကူးပြောင်းဖို့အစီအစဉ်မရှိတဲ့ Yibo မျက်နှာထားကိုမွေးထားတဲ့မိဘတွေ
ဖြစ်လို့ရိပ်မိတဲ့နောက်ဒီနေရာမှာသူတို့ဆက်ရှိနေဖို့အကြောင်းပြချက်ဘာမှမရှိတော့။
"မားတို့ကိုမရွေးချယ်ခဲ့တဲ့အတွက် မင်းနောင်တ
မရပါစေနဲ့ဆုတောင်းတယ် Yibo.."
"ဘယ်လိုကောင်မျိုးကိုမွေးထားမိလဲမသိဘူး...
ငါ့မျိုးရိုးနာမည်ကို ဒီလိုသောက်ရူးကိုမှ
ဆက်ခံခိုင်းမိလိုက်တာ ရှက်လို့မဆုံးဘူး...
ယောက်ျားတစ်ယောက်အတွက်နဲ့
သောက်ရူးထနေတဲ့ကောင်..."
"မျိုးရိုးနာမည်အတွက်ရှက်တယ်ဆို ယနေ့ချိန်က
စပြီး Wang Yibo အစား Xiao Yibo လို့
ခေါ်ခွင့်ပြုနိုင်မလား...အန်ကယ်တို့မလိုချင်
စွန့်ပစ်လိုက်ပါ...ကျွန်တော်က မြတ်မြတ်နိုးနိုး
တန်ဖိုးထားမှာမို့လို့...အိမ်ထောင်စုစာရင်းက
ထုတ်ပယ်ချင်လဲ အဆင်ပြေပါတယ်...
သူ့တစ်ကိုယ်စာ တစ်သက်လုံးအတွက်
မတောင့်မတ မကြောင့်မကြဖြစ်ရအောင်
ကျွန်တော်တာဝန်ယူထားနိုင်တယ်...
အန်ကယ်တို့နဲ့နေတုန်းကလို လိုတရဘဝမျိုး
မဟုတ်တောင် အာမခံနိုင်တာတစ်ခုက
Yibo သေချာပေါက်ပျော်ရွှင်ရစေမယ်...
အဲ့ဒါကြောင်မို့ Wang မျိုးရိုးထဲက Yibo ဆိုတဲ့
အမည်နဲ့ကောင်လေးကို ကျွန်တော့်ကို
အပိုင်ပေးသွားဖို့တောင်းဆိုပါတယ်..."
ဆိုလိုချင်တဲ့သဘောကအမွေတွေမမက်ကြောင်း
သက်သေပြချင်တာမို့မိသားစုစာရင်းထဲထုတ် ပယ်လဲကိုယ့်သားကိုတစ်သက်စာလုံးသူရှာကျွေးထားနိုင်ပါတယ်ပေါ့။
တစ်ချိန်လုံးပြောသမျှခေါင်းငုံ့ခံနေသူရဲ့ရုတ်တရက်ခွန်းတုံ့ပြန်လိုက်သမျှစကားတစ်လုံးချင်းစီတိုင်းသည်ဝမ်သခင်ကြီးရဲ့မာနကိုထိခိုက်သလိုခံစားစေရမယ်လို့လုံးဝမထင်ထား။
ဒါဘယ်လိုတောင်ရယ်စရာကောင်းလိုက်တဲ့
ပြက်လုံးမျိုးလဲ။လူတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်
လိုချင်တာရှိလို့သာပတ်သက်နေကြတဲ့ဆက်ဆံရေးမျိုးပဲကြုံဖူးတဲ့ဝမ်လူကြီးမင်းအတွက်
ခေါင်းမာပြနေတဲ့ဒီနှစ်ယောက်ဘယ်လောက်ထိကြံ့ကြံ့ခံတောင့်နေနိုင်မလဲဆိုတာမသေခင်ဆက်ဆက်စောင့်ကြည့်သွားပါဦးမယ်။
"ကောင်းပြီ...နောက်နေ့ထုတ်သတင်းစာမှာ
ရှာကြည့်လိုက်...မင်းလိုချင်တဲ့ဟာ
တွေ့စေရမယ်..."
ဝုန်းခနဲတံခါးဆောင့်ပိတ်သံနှင့်အတူခြေကန်ရပ်ထားမိတဲ့ Yibo မှာနွေးထွေးတဲ့အငွေ့အသက်ရှိရာတစ်ခုဆီပြိုခနဲကျလေသည်။လဲကျချိန်တိုင်းအနားမှာပြေးပွေ့မဲ့သူရှိတယ်လို့ကြိုသိထားတဲ့ကိုယ်ကစိတ်လွတ်လက်လွတ်ပင်။
အစောကဆိုးဆိုးဝါးဝါးစကားတွေနဲ့အပြောအဆိုခံနေရတုန်းတစ်ချက်မငိုခဲ့တဲ့ Xiao Zhan ဟာအခုတော့မျက်ရည်တွေပိုးပိုးပေါက်ပေါက်ကျသည်အထိခြေမကိုင်မိလက်မကိုင်မိနဲ့
ရှိုက်ကာရှိုက်ကာငိုနေလေပြီ။
"အရမ်း...အရမ်းနာနေလားဟင်...အဲ့ဒါကြောင့်ဘာလို့စိတ်လိုက်မာန်ပါတွေ လျှောက်လုပ်ရတာလဲလို့ လူဆိုးကောင်လေးရဲ့...မင်းတစ်ခုခု
ဖြစ်သွားရင် ကောဘယ်လောက်တောင်
ရူးကျန်ခဲ့မလဲမသိလို့လား..."
"ခင်ဗျားတောင် အခန်းထဲမှာနေပါလို့ပြောခဲ့တဲ့
ကျွန်တော့်စကားကို နားထောင်လို့လား...အခုမှ
ခင်ဗျားမှာ ဆူခွင့်ရှိမယ်ထင်နေတာလား..."
"ကောနေဖို့ကြိုးစားပါတယ်...ဒါပေမယ့်
မင်းအထိုးခံလိုက်ရမှန်းသိတဲ့အချိန် ဘယ်လိုမှ မင်းအရိပ်နောက်မှ ဆက်ပုန်းနေနိုင်ဖို့
ကောစိတ်မဖြောင့်တော့ဘူး..."
"ငိုမနေနဲ့တော့...အဲ့လောက်မနာဘူး...တမင်
အဲ့လိုလုပ်မှရမယ်မှန်းသိလို့ လုပ်လိုက်ရတာ...
ဒါပေမယ့် ကျွန်တော်ကခင်ဗျားလိုငတုံး
မဟုတ်ဘူး...အဲ့ရှာလကာရည်ပုလင်းက
ဟိုနေ့မနက်တင် ခင်ဗျားလက်ထဲကလွတ်ကျလို့ အက်နေပြီးသား..."
"မလိမ်နဲ့...ကောစိတ်မကောင်းဖြစ်နေမှန်းသိလို့
မင်းချော့နေတာမလား..."
"စဉ်းစားလေ...ကျွန်တော့်စကားနားမထောင်ပဲ
အခန်းပြင်ထွက်လာတဲ့ ခင်ဗျားကိုစိတ်တောင်
ဆိုးနေပါတယ်ဆိုမှ ချော့စရာလား..."
"တကယ်နော်..."
"အတည်...အတည်...ဒါပေမယ့် ဆရာဝန်ခေါ်ဖို့လုပ်...နှစ်ချက်သုံးချက်တော့ချုပ်မှရမှာ..."
"အင်း...အင်း...တောင်းပန်ပါတယ်...ကောကလဲ
စကားများနေလိုက်တာ...ကလေးလေး
အရမ်းနာနေတော့မှာပဲ...ခဏပဲ ခဏပဲ...
ဆရာဝန်လာရင်ကောင်းသွားမယ်...ကော
အခုချက်ချင်း ဖုန်းဆက်ခေါ်လိုက်မယ်နော်..."
ချော်လဲကျတဲ့ကလေးတွေကိုမငိုအောင်
တကျွတ်ကျွတ်အသံပေးချော့မြူသလိုလုပ်ရင်း
ဆရာဝန်အပြေးအလွှားခေါ်နေတဲ့ကျန့်ကောကို
ကြည့်လို့ရွှင်မြူးလာတဲ့စိတ်ဟာတဆစ်ဆစ်ထိုးကိုက်လာတဲ့ဒဏ်ရာကိုကျော်လွန်နိုင်စွမ်းရှိပါသည်။
ဆရာဝန်လာတော့လဲအချုပ်ခံရတာကိုယ်ပေမဲ့အသားထဲအပ်တစ်ခါဝင်လာတိုင်းမျက်ရည်တစ်ခါကျသူကဆရာရှောင်းပင်။
လက်တစ်ဖက်ကိုဆုပ်ကိုင်ထားရင်းကုတင်ဘေးထိုင်ကာငိုနေသူကိုဘာမျှစိုးရိမ်စရာမရှိကြောင်းအထပ်ထပ်နှစ်သိမ့်ပေးနေရမှုကြောင့်လုပ်ထုံး လုပ်နည်းအရအိမ်တွင်းအကြမ်းဖက်မှုလား
ဘာလားမေးမယ့်ဆရာဝန်ခမျာပြန်သွားသည်အထိထိုဘက်ကိုစကားဦးတည်ချိန်မရလိုက်။
"ကောဆန်ပြုတ်လေး သွားပြုတ်လိုက်ဦးမယ်နော်...ဆေးသောက်ဖို့အစာရှိမှရမှာ... ဖက်ထုပ်လေးသောက်ရမဲ့ဆေးထဲ အကိုက်အခဲ
ပျောက်ဆေးတွေကပြင်းတယ်...အစာမရှိလို့
မရဘူး..."
"နေပါဦး...ဒီကိုခဏလာ...ပြောစရာရှိလို့..."
"ဘာလဲ Yibo ရယ်...ကလေးဆေးသောက်ဖို့က
ပိုအရေးကြီးတယ်လေ...နောက်မှပြောလို့
မရဘူးလား..."
"ဟင့်အင်း...မရဘူး...ခုပဲပြောချင်တာ..."
Yibo လက်ဖဝါးထက်တစ်ဆိုဒ်စာလောက်သေးပေမယ့်ဆုပ်ကိုင်ချိန်တိုင်းနွေးထွေးလုံခြုံမှုဟုသောဝေါဟာရလွှမ်းခြုံသည့်လက်ဖဝါးလေးကိုအသာဆွဲယူရင်းကုတင်ဘေးထိုင်ခိုင်းကာရင်ခွင်ထဲတိုးဝင်မိလေသည်။
အလိုက်သင့်ပြန်ဖက်လာတဲ့ကျန့်ကော၏သူ့တစ်ကိုယ်စာသာဆံ့သောရင်ခွင်ခပ်ကျဥ်းကျဥ်းတွင်မည်သည့်နေရာတွင်မျှရှာမတွေ့နိုင်တဲ့စိတ်အေးချမ်းမှုဆိုသည့်ခံစားချက်တစ်မျိုးကိုရှာ
တွေ့နိုင်ပါသည်။
"မနက်ဖြန် သို့မဟုတ် သဘက်ခါဆို ကျွန်တော်တစ်ကောင်ကြွက်ဖြစ်သွားလောက်မှာ ကျိန်းသေနေပြီ...မိဘ ဆွေမျိုး အသိုင်းအဝိုင်း ဘာဆိုဘာမှ ကျောထောက်နောက်ခံ မရှိလောက်တော့ဘူး...
အဲ့ဒါတောင်မှ...အဲ့ဒါတောင်မှပဲ ကျန့်ကောရှေ့ဆက် ကျွန်တော့်လက်ကို လွှတ်မချစတမ်း
တွဲသွားနိုင်မယ်လို့ ယုံကြည်ချက်ရှိသေးလားဟင်..."
"မရှိဘူး..."
"ရိုက်သတ်မှာနော်...ရုတ်ရုတ်မလုပ်နဲ့...ဒီက
နဂိုတည်းကမှ လက်ရဲဇက်ရဲကောင်..."
ကိုယ့်ရင်ဘတ်ကိုမကျေမနပ်တွေဖြစ်လို့ငုံ့ကိုက်ပြီးဆူပုပ်ပုပ်မျက်နှာပေးနဲ့မော့ကြည့်လာတဲ့ကောင်လေးကိုကြည့်ရင်း Xiao Zhan ခပ်ဟဟရယ်ကာဖက်နမ်းပစ်ချင်လာပေမယ့်လဲခဏပါပဲ။ပတ်တီးဖွေးဖွေးနဲ့ခေါင်းလုံးလေးကိုမြင်တိုင်းဂရုဏာသက်စွာဆံစတွေကြားထဲနှာခေါင်းတိုးရှိုက်ခြင်းသာပြုနိုင်လေသည်။
"တစ်ကောင်ကြွက်လို့ ဘယ်သူပြောလဲ...
ကလေးမှာ ကောလဲရှိတယ် Zu er လဲရှိတယ်
ပါးလဲရှိတယ် မားလဲရှိသေးတယ်...ဒီနေ့ကစပြီး Wang Yibo မဟုတ်ဘူး...Xiao Yibo လေး
ဖြစ်သွားပြီ...ဖက်ထုပ်လေးကို ဖက်ထုပ်လေးမိဘတွေဆီကနေ ကောအပိုင်တောင်းပြီးသွားပြီ...ဒီနေ့ကစလို့ မင်းကကောအပိုင် ကောရဲ့
Xiao Yibo လေး..."
"အဲ့ဒါဆို ကျန့်ကောနဲ့ညီအစ်ကိုပုံစံကြီး
ဖြစ်သွားမှာလေ...သဘောမကျဘူး..."
Yibo တကယ်တမ်းပြောချလိုက်ချင်တာ
ညီအစ်ကိုအနေနဲ့စာရင်းသွင်းချင်တာမဟုတ်ပဲ
အမျိုးသားအနေနဲ့အသိအမှတ်ပြုခံချင်တာပါလို့ဆိုပြီး။ဒါမဲ့အရမ်းများဖြစ်ရာရောက်သွားမလားလို့တွေးမိတော့မပြောဖြစ်လိုက်။
Wang Yibo မစဉ်းစားလိုက်မိသည်မှာနဂိုတည်းကိုက Xiao Zhan နဲ့ပတ်သက်ရင်သူက
တော်တော်ဖြစ်နေပြီးသားဆိုတာပင်။
"အင်း...အဲ့ဒါကျ ဘယ်လိုလုပ်ရပါ့...ခဏနေပါဦး...တစ်နည်းတော့ရှိတယ် ဖက်ထုပ်လေးရဲ့..."
"ပြောကြည့်..."
ဖက်ထားရာကနေလူချင်းခွာလိုက်တဲ့ကျန့်ကောတစ်ယောက်မှာ Yibo လည်ပင်းကိုယှက်သိုင်းရင်းမျက်နှာအသာတိုးကပ်လို့ဘာလုပ်ဖို့ကြံမှန်း
မပြောတတ်။
လည်ပင်းမှာရှိနေကျဆွဲကြိုးလေးလှစ်ခနဲ
အဖြုတ်ခံလိုက်ရချိန်ရင်ထဲလိပ်ပြာတွေအကောင်တစ်သောင်းလောက်ပျံတာဘယ်လိုခံစားချက်မျိုးလဲဆိုတာ Wang Yibo သိလိုက်
ရချေပြီ။
ဟုတ်ပါတယ်။သူတော်တော်ဖြစ်သလိုကျန့်ကောဟာလဲမလျော့သောအတိုင်းအတာနဲ့တော်တော်ဖြစ်နေသောလူဆိုတာကို Yibo မမေ့ထားခဲ့သင့်ဘူးပဲ။
လှိုက်ခနဲလှိုက်ခနဲလျှံတက်လာတဲ့ပျော်ရွှင်ခြင်းတွေဟာမျက်ခမ်းစပ်တွင်အရည်ကြည်တို့အဖြစ်ငွေ့ရည်ဖွဲ့လေသည်။
ဒုက္ခပါပဲ။ဒီနေ့တစ်နေ့တည်းတင်ငိုမိတာဘယ်နှစ်ခါရှိနေပြီလဲ။
ပထမတစ်ခါရင်နာလို့ကျတဲ့မျက်ရည်နဲ့အခုတစ်ခါပီတိဖြစ်လွန်းလို့ကျတဲ့မျက်ရည်ကွာတော့ကွာတယ်။
"ဒီနည်းနဲ့ဆိုရင်တော့ ညီအစ်ကိုလိုလဲ
မဖြစ်သလို တရားဝင်လဲပိုင်ဆိုင်ခွင့်
ရသွားမယ်ထင်တယ်...ဟုတ်တယ်မလား...
ကော တော်တယ်မလား..."
"ကျန့်ကောရာ..."
Yibo လက်သူကြွယ်လေးမှာ ferris wheel ပေါ်
ကျန့်ကောကိုလက်ဆောင်ပေးပြီးယနေ့ချိန်ထိဆင်တူရှိနေဆဲအဘိုးအဘွားရဲ့လက်စွပ်လေး။
လက်စွပ်လေးကပုံတုံးပါတယ်။ဒါပေမယ့်အမှတ်တရတွေကတော့ဘယ်သောအခါမှဟောင်းနွမ်းသွားတယ်မရှိ။
"အိုက်ယိုး...မငိုနဲ့လေ ခွေးပေါက်လေးရဲ့...
ကောကိုခဏခဏငိုတယ်ပြောပြီး ဒီနေ့ကျ
မင်းချည်းငိုနေပါလား..."
"အင်း...မငို...မငိုတော့ဘူး...ဒါကြောင့်မို့
အရေးကြီးတဲ့စကား ပြောဖို့ကျန်သေးတာ
မြန်မြန်ပြောဦး...ကျွန်တော် မတအားခေါင်းညိတ်ချင်နေပြီမို့..."
လည်ချောင်းရှင်းသလိုချောင်းတစ်ချက်ဟန့်ပြီးနောက်ကျန့်ကောသည်ကုတင်အောက်ဆင်းကာဒူးတစ်ဖက်ထောက်ထိုင်လိုက်သည်။
"ခုပြောမဲ့စကားက ဖက်ထုပ်လေးလဲ
ကြိုသိလောက်မှာပါ...အဟမ်း...ဒီနေ့ဒီချိန်မှစလို့
နောက်လျှောက်မဲ့နေ့ရက်တိုင်းမှာ ကောဘေးနား
ကောရဲ့တရားဝင်အမျိုးသားလေးအဖြစ်နဲ့
ရှိပေးနိုင်မလား...ကောကိုလက်ထပ်နိုင်မလား Yibo..."
မျက်ရည်တွေကျနေရင်းတန်းလန်းအဆက် မပြတ်ခေါင်းညိတ်ပြနေတဲ့ Yibo ကိုတစ်ချို့တွေကတော့အရူးကြီးလို့ထင်ကြမလားမပြောတတ်။
ဒါပေမယ့်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ။အသက်ရှူမှားမတတ်ကိုအိန္ဒြေမဆယ်နိုင်သည်အထိကိုယ်ပျော်နေတာကိုယ်သာလျှင်အသိဆုံး။
"ခဏ...ကျန့်ကောတစ်ယောက်ပဲမရဘူး...
ကျွန်တော်လဲပြောမယ်..."
ကုတင်ပေါ်ကအတင်းကုန်းထပြီး Xiao Zhan
ဒူးတစ်ဖက်ထောက်နေတဲ့ရှေ့တည့်တည့်ကိုစိတ်မြန်လက်မြန်ရှိတဲ့ Yibo တစ်ယောက်ဇိုးဇက်နဲ့
သူပါဝင်ဒူးထောက်လိုက်လေသည်။
"Wang Yibo ဆိုးတယ် ဂျစ်တယ် မလိမ္မာဘူး
စိတ်တိုလွယ်တယ် စိတ်မရှည်ဘူး စကားပြော
မချိုသာဘူး...ဟုတ်တယ်...ဒါပေမယ့် အဲ့ဒီ Wang Yibo မှာ တစ်သက်နဲ့တစ်ကိုယ်
သိပ်ချစ်ရတဲ့သူ Xiao Zhan တစ်ယောက်ပဲ
ရှိတယ်...အဲ့ဒါကြောင့်မို့ အခု Xiao မျိုးနွယ်ရဲ့အကြီးဆုံးသား Xiao Zhan ကို ကျွန်တော် Wang Yibo မေးမယ်...ကျွန်တော့်ကို
လက်ထပ်နိုင်မလား...ကျွန်တော့်ဘဝထဲ
နောက်တစ်ဆင့်ထပ်တိုးပြီး ဝင်လာပေးနိုင်
မလား..."
"မေးနေဖို့လိုသေးလို့လား ဖက်ထုပ်လေးရယ်...
အမြဲအဆင်သင့်ပဲပေါ့..."
တစ်ယောက်မျက်နှာတစ်ယောက်မြတ်မြတ်နိုးနိုးလေးဆုပ်ကိုင်ရင်းနှာခေါင်းထိပ်ချင်းအသာထိကပ်ကာခပ်တိုးတိုးရယ်မိတဲ့ကောင်လေးနှစ်ယောက်ကိုဘေးကထိုင်ကြည့်နေမဲ့သူရှိမယ်ဆိုရင်တော့ဖြင့်သိပ်ကိုကြည်ကြည်နူးနူးခံစားလိုက်ရမယ့်ဖြစ်ခြင်း။
"အမှန်ကပြီးခဲ့တဲ့အပတ်ထဲ လက်စွပ်သွားရှာသေးတယ်...ဘယ်ဟာနဲ့အကောင်းဆုံးဖြစ်မလဲပေါ့နော်...လုံးဝစိတ်တိုင်းကျတာမတွေ့ဘူးရယ်... အင်း...အဲ့တော့မှ ဒါလေးရှိနေသေးတာကို
သတိရသွားတာ..."
"ငါးကြင်းဆီနဲ့ ငါးကြင်းပြန်ကျော်တယ်
ဆိုပါတော့လေ...ကျွန်တော်ပေးထားတဲ့
လက်စွပ်နဲ့ ကျွန်တော့်ပြန်လက်ထပ်ခွင့်
တောင်းတယ်ပေါ့..."
"ဖက်ထုပ်လေးနော်..."
နှုတ်ခမ်းပါးပါးလေးကမကျေမနပ်ရေရွတ်လဲ
ချစ်ရတာပါပဲလေ။အဲ့သလိုပဲ Wang Yibo က
ချစ်ရသူကိုတောင်ပြန်ဘူလီတတ်တဲ့ကောင်ဆိုးလေးပင်။
ထိုနေ့တွင်ရှန်ဟိုင်းမြို့ရှိဂျစ်ကန်ကန်လေးနှင့်
ပြုံးအေးအေးလေးသည်တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်အပြန်အလှန်လက်ထပ်ခွင့်တောင်းခဲ့ကြလေသည်။အများသူငှာတွေအားကျရလောက်အောင်ရုပ်ရှင်တွေထဲကလိုပန်းစည်းအကြီးကြီးနဲ့မီလီယမ်ချီတန်တဲ့စိန်လက်စွပ်တွေမရှိခဲ့။မီးရှူးမီးပန်းတွေဖောက်ပြီးကစားကွင်းတစ်ခုလုံးငှားတာဘာညာမျိုးဆိုပိုတောင်ဝေး။
တကယ့်ကိုရိုးရှင်းလွန်းသောလက်ထပ်ခွင့်တောင်းခံခြင်းလေးပါပဲ။အတူနေတဲ့တိုက်ခန်းလေးထဲမျက်နှာချင်းဆိုင်ဒူးထောက်လို့ရွှေရောင်မောင်းကွင်းပုံတုံးလက်စွပ်လေးနဲ့ပေါ့။
အဲ့ဒါကြောင့်ပြောပါတယ်။Yibo ဟာသာမန်ဆန်တဲ့ယောက်ျားကိုသာမန်ဆန်ဆန်ပဲချစ်ခဲ့တာပါလို့။
"လက်စွပ်မှာရေးထားတဲ့ စာသားအဓိပ္ပာယ်ကို
ကျန့်ကောသိပြီးပြီလားဟင်..."
"ဖက်ထုပ်လေးပဲ အားတဲ့တစ်နေ့ပြောပြမယ်ဆို...
အဲ့ဒါကြောင့်စောင့်နေတာလေ...ဒီနေ့ရော
အားပြီလား...ကောကိုပြောပြတော့မလား..."
ကုတင်ပေါ်ကျန့်ကောရင်ခွင်ထဲကျောမှီထိုင်ရင်း
သူ့လက်ဖဝါးနဲ့ယှဉ်ရင်မသိမသာသေးတဲ့လက်ဖဝါးအိအိလေးထဲလက်ကိုမရရအောင်
နစ်ဝင်ထားပြီးလက်ချောင်းတစ်ချောင်းချင်းဆီကိုလိုက်တိုင်းနေမိသည်။အရပ်ကျသူ့ထက်ရှည်ပြီးလက်ချောင်းလေးတွေကျဘာလို့အဲ့လိုပုစိလေးတွေဖြစ်နေတာလဲ Yibo တကယ်မတွေးတတ်။
"အင်း...ပြောပြရကောင်းတော့မလား စဉ်းစားနေတာ...ယုန်ငတုံးကြီးက ကျွန်တော်မှမပြောရင် အဲ့ဒါဘာဆိုလိုမှန်း ဒီတစ်သက်မသိလိုက်မှာ
စိုးလို့..."
"ဟုတ်ပြီ...အဲ့ဒါဆို အခုပြောပြတော့ချေ..."
ကိုယ်လေးခပ်လျှောလျှောဖြစ်လို့တစ်ဆင့်နိမ့်နေတဲ့ဖက်ထုပ်လေးနားသယ်စပ်ကိုအသာမွှေးရင်း
ကောင်လေးဘယ်ဘက်ပုခုံးပေါ်မေးတင်လို့
ပြောလာမဲ့စကားကိုငြိမ်ငြိမ်သက်သက်လေး
စောင့်နေမိသည်။
"Far beyond eternity တဲ့...ထာဝရထက်
ကျော်လွန်၍လို့အဓိပ္ပာယ်ရတယ်... ကျွန်တော်ကကျန့်ကောနဲ့ ဒီတစ်ဘဝလေးပဲအတူရှိချင်တာမဟုတ်ဘူး...နောက်ထပ် နောက်ထပ် ဘဝတွေအလီလီပြောင်းသွားသည်အထိ ကျန့်ကောဘေး
အဖော်ပြုရင်းနေထိုင်သွားချင်တာ..."
"ဆိုလိုချင်တာက ဘဝဆက်တိုင်းကောကို
ဒုက္ခလိုက်ပေးမယ်ဆိုပါတော့..."
"ဪ ခင်ဗျားက ကျွန်တော့်ကိုတစ်ဘဝနဲ့တင်
စိတ်ကုန်နေပြီပေါ့...ဟုတ်လား...အဲ့လိုလား...
စိတ်ဓာတ်နော် Xiao Zhan...မှတ်ထားလိုက်ပြီ... ဖယ်တော့...မဖက်နဲ့...ဒီဒုက္ခအိုးကြီး ဆိုဖာပေါ်ပဲ
သွားအိပ်တော့မယ်..."
ကြောင်ပေါက်လေးတွေလိုအတင်းတွန်းထိုးရုန်းကန်ပြီး Xiao Zhan သိုင်းဖက်ထားတဲ့လက်တွေကြားကထွက်သွားဖို့ပြင်နေတဲ့ကောင်လေးကိုပြန်ဆွဲချလိုက်တော့အင့်ခနဲပါလာလေသည်။
"ပြောတာကိုလဲ အဆုံးထိနားမထောင်ဘူး...
ဘာကောင်လေးလဲကွာ...ကောကိုယ်တိုင်က
ဒီဒုက္ခအိုးငဂျစ်လေးကို သံသရာအဆက်ဆက်
မမောနိုင်မပန်းနိုင် ထမ်းသယ်သွားချင်တာပါ..."
ထိုသို့ဆိုလိုက်ခါမှမျက်နှာကြီးငုံ့ပြီးဘယ်သူမှ
မမြင်ဘူးအထင်နှင့်ခိုးပြုံးတဲ့ကောင်လေးမှာ
မို့တက်လာတဲ့သူ့ပါးဖောင်းဖောင်းကို Xiao Zhan
ကိုက်ဆွဲလိုက်တော့မျက်မှောင်ကြီးကြုံ့ပြီးမော့ ကြည့်လေသည်။
"ဘာလို့ကိုက်တာလဲ..."
"ကောမမြင်ရအောင် ကပ်စေးကုပ်ပြီး
ခိုးပြုံးလို့..."
"ဘယ်မှာပြုံးမိလို့တုန်း..."
"အေး အေး...အီကွေတာကလှမ်းကြည့်တောင်
မြင်နိုင်လောက်အောင်အထိ မို့တက်လာတဲ့
ပါးဖောင်းကြီးတွေကို ကောကမတွေ့ဘူးဆိုတော့...အဲ့မှာဗျောင်လိမ်နေလိုက်..."
"မပြုံးပါဘူးဆို...ဘယ်လိုဖြစ်..."
"ပြုံးလိုက်ပါတယ်ဆို..."
"မပြုံးဘူး...မပြုံးဘူး...အ့ ဘာလို့ထပ်ကိုက်..."
"နှုတ်ခမ်းလေးထော်ထော်ပြီး အတင်းငြင်းနေလို့
အပြစ်ပေးတာ..."
"ကိုက်နဲ့..."
"ကိုက်မှာပဲ...ထပ်စွာရင်ထပ်ကိုက်မှာ...ဒီတစ်ခါ
ပါးဖောင်းပဲမကတော့ဘူး..."
"တွေ့လား...နှာဘူးယုန်ညစ်ကြီး...အမြင်ကိုကပ်တယ်..."
"အာ...ကောက နားရွက်လေးတွေ နှာခေါင်းလေးတွေပဲပြောတာလေ...ဖက်ထုပ်လေးက ဘာတွေထင်..."
စတော်ဘယ်ရီသီးလေးလိုနီနီရဲရဲဖြစ်သွားရှာတဲ့
ဝမ်ဖက်ထုပ်လေးတစ်ယောက်တော့ရှက်ရမ်းရမ်းချေတော့မည်။
"Xiao Zhan!!!ခင်ဗျား...ဖယ်...အခုဖယ်တော့...
ဒီတစ်ခါတကယ် ဆိုဖာပေါ်သွားအိပ်ပြီ..."
"မသွားရပါဘူး...ဖက်ထုပ်လေးမရှိရင်
ကောကဘယ်သူ့ဖက်အိပ်ရမှာလဲ..."
ထပြေးဖို့ပြင်နေတဲ့ကောင်လေးကိုအတင်းချုပ်ပြီးဖိနမ်းတော့မှသောင်းကျန်းနေတာတွေရပ်သွားတော့သည်။
ခဏအကြာမီးမှိတ်သွားတဲ့အိပ်ခန်းလေးထဲတစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်ကြားလေမသွေးနိုင်သည်အထိပူးကပ်ဖက်တွယ်ရင်းအိပ်ပျော်နေကြတဲ့ကောင်လေးနှစ်ယောက်ရှိလိမ့်မည်။တစ်ယောက်အနာဂတ်မှာတစ်ယောက်ပါဝင်တဲ့အိပ်မက်ကိုယ်စီမက်လို့ရယ်ပေါ့။
===================================
နောက်နှစ်ပိုင်းလောက်ဆိုနှုတ်ဆက်ရပါပြီ။ကြိုပြင်ထားကြပါတော့။