Mabigat ang paang bumaba ako sa lobby. Tumakbo ako palabas ng building at hinayaan ang sariling mabasa. Sumasabay sa malakas na ulan ang pag-agos ng luha ko.
Bago pa ako makahakbang palayo, may humarang na kotse sa harapan ko at lumabas si Kim na may dalang payong.
"Baliw ka na ba?!" Ipinasok niya ako sa kotse niya at pinatay ang aircon. Siya na ang nagtuyo sa basa kong buhok.
"Bakit ka ba nagpaulan, ha? Paano kung magkasakit ka?!"
Nakagat ko ang ibabang labi ko, stopping myself not to cry. Hindi ko na napigilan pa ang hikbi ko at tuluyan ng humagulgol. Niyakap ako ni Kim at masuyong hinagod ang likod ko.
"Anong nangyari? Nakausap mo ba siya?"
Umiling ako.
"Gusto mo na bang umuwi tayo?"
Tumango na lang ako. Hindi na siya nagtanong pa at tahimik na lang na nagdrive. Tulala lang ako buong biyahe at hinahayaan na lang ang luhang walang tigil sa pagpatak. Nasa gate na kami ng rest house ni Daddy nang pigilan ko si Kim. Nag-aalalang tumingin siya sa'kin.
"Huwag dito. Please.."
"Saan?"
Sinabi ko ang address sa kaniya at ilang saglit pa pinaandar na niya ulit ang kotse pabalik.
"You can go home now, Kim. Salamat sa paghatid."
"Sure ka ba na dito ka muna? Free naman ako, I can stay here with you--"
"I.. I want to be alone for a while. I hope you understand that." Ngumiti ako at nagpaalam na sa kaniya. Lumabas ako ng kotse niya at tumakbo palapit sa gate. Agad na binuksan ni Manong ang gate at pinayungan ako.
"Hindi po kayo nagsabi na uuwi kayo. Day-off po lahat ng maids niyo, eh."
Ngumiti ako kay Manong nang makasilong na kami. "Hindi na po kailangan. Hindi naman po ako magtatagal."
"Gan'on ho ba, sige po pumasok na kayo sa loob at malakas ang hangin dito sa labas baka magkasakit kayo."
Nginitian ko siya pati na rin 'yung tinulungan kong nagtitinda ng Ice Cream sa park. Tinulungan niya akong buksan ang pinto at nagpaalam nang babalik sa guardhouse. Umakyat ako sa second floor at nagtungo sa kwarto. Malawak ang espasyo ng kwarto ko ngunit pakiramdam ko parang unti-unti akong sinasakal dahil sa sakit na nararamdaman ko sa loob loob ko.
I walked towards to the bed and caressed the soft mattress. Ang kamang ito ang saksi sa bawat gabi naming pag-iisa ni Logan. Saksi din ito sa kalungkutan at sakit na dinadala ko sa tuwing hindi ko siya katabi. The loud sound of the rain filled the empty room. It's also banging on the metal roof. As soon as I saw the bolt of lightning in the night sky, I abruptly close the curtains and went to my bed. The raindrops became more heavy and harder every seconds. I cuddle in the bed and lay down under the soft blanket. I'm now with no one but only myself.
I close my eyes and force myself to sleep. I'm tired, too tired that I can't even think that I'm hungry. Gusto ko na lang magpahinga pero punyeta 'tong luha ko, hindi maubos-ubos.
I stayed awake until midnight. Hindi pa rin humuhupa ang malakas na ulan kasabay ng kulog at kidlat. Dinalaw lang ako ng antok when the clock stops at two. Naalimpungatan ako dahil sa malakas na kulog na yumanig sa buong kwarto. Kinapa ko ang gilid ko only to find that no one sleeping beside me, no Logan with his warm body. Nagsimulang magsituluan ang luha ko. Bumabalik na naman 'yung sakit lalo na't parang sirang plaka ang boses ni Logan habang tinatawag si Hailey sa pagtulog niya.
Hindi ko na nagawa pang makabalik ulit sa pagtulog. Bumaba ako sa kusina at naghanap ng makakain. I remember I didn't eat the whole day yesterday. Muntik ko ng masunog ang buong kusina kung hindi ko pa naamoy ang sunog na kawali. Kumuha na lang ako ng instant noodles. Nagdadalawang isip pa ako kung kakainin ko ba 'to o hindi. Sa huli ay wala na akong nagawa at nilagyan na ng mainit na tubig ang maliit na cup.
Sa kalagitnaan ng pagsubo ko, napatigil ako nang maramdaman kong hindi ako nag-iisa sa dining area. Dahan-dahan kong ibinaba ang hawak na kutsara. Narinig ko ang yapak ng malalaking paa nito sa likod ko. Hindi na ako nagulat nang hablutin niya ang braso ko at sapilitan akong pinatayo sa upuan.
"L-Logan.."
Sinalubong ko ang galit na titig niya. Humigpit ang hawak niya sa braso ko at kinaladkad ako palabas ng kusina. Ibinalya niya ako at binitawan.
"Get all your things here. This house is a trash now."
I looked at him, shocked. Trash?
"But, y-you gave this house t-to me." Pati ba naman ang bahay na 'to itatapon niya na parang wala lang sa kaniya?
"Why? Can't I get it back?" He smirked. Napayuko ako at hindi na nakaimik pa. Tumalikod siya at akmang lalabas na nang hawakan ko ang braso niya. Napatingin siya dito ng ilang segundo at saka bumaling ang tingin sa akin. Hindi ko mabasa ang tumatakbo sa isip niya dahil sa lamig na pinapakita ng mata niya.
"W-why are you doing this?" Nanlabo ang paningin ko habang nakatingala sa kaniya. "Y-you never failed to h-hurt me. You are always.. hurting me. Why, Logan? Why?"
"Umasa ako, Logan. Pinanghawakan ko 'yung pangako mo na ako lang, na mayro'n pa ring tayo. Pero bakit gan'on, bakit pagbalik ko hindi na ako?" Hindi siya nagsalita kaya nagpatuloy ako. "I love you, Logan, even if it's hurts me. I still love you even though I know it wasn't me anymore. I should just let you go, right? Drop everything I feel towards you and pretend it never happened because you already have someone else now. But fuck myself for being weak not to let you go."
Napayuko ako habang walang tigil ang luha ko. Hindi ko na makita ang sahig dahil sa nagtutubig na mata ko.
"I made plenty of mistakes. I made myself something I wasn't that you wanted me to be. I made myself your mistress because that's the only way I know to hold you back. I can't lose you, Logan. I just can't."
"H-Hindi ko kasi k-kayang makita kang masaya sa iba. It's killing me, it's killing the hell out of me seeing you happy with someone else." Humigpit ang hawak ko sa braso niya habang humihikbi. "Kaya kahit patago lang 'yung pagkikita na'tin, okay lang sa'kin basta ang mahalaga makasama kita. Okay lang sa'kin kahit na maging kabit mo ako habang buhay basta alam kong sa akin ka pa rin kahit na nakatali ka na sa iba."
"Okay lang sa'kin kahit ilang beses mo akong saktan basta alam kong sa huli, sa akin ka pa rin uuwi." It may sounds like a martyr, but the hell I care. Kahit na kasal na siya at nakatali na sa iba, okay lang sakin basta huwag lang niya akong iwan.
"It's all fine to me, Logan. Okay lang sa'kin kahit paulit-ulit mo akong saksakin ng harap-harapan." Manhid na kung manhid. Wala, eh, mahal ko kasi siya.
Lumapat ang mainit niyang palad sa kamay ko at unti-unting tinanggal iyon sa braso niya. Napakagat ako ng labi at pinigilan ang hagulgol na gustong kumawala sa bibig ko.
"Bakit hindi na lang kasi ako, Logan? Pwede namang ako na lang 'yung piliin mo. Ako na lang, ako na lang kasi.." Tumingala ako at nagmamakaawang tinignan siya. Hinawakan ko ang kamay niya ngunit iniwas niya lang ito. Napayuko ako at agad ding napaangat ang ulo nang humakbang siya palayo. Nataranta ako nang lumabas siya ng bahay. Niyakap ko ang likod niya bago pa siya makalayo at pinigilan siya.
"Ako naman 'yung una mong nakilala kaysa kay Hailey, ako 'yung una mong nakasama ng matagal pero bakit siya 'yung pinili mong pakasalan?"
"Don't you still get it, Elizabeth? I choose her because I love her." Pilit niyang tinatanggal ang braso ko sa kaniya pero mas hinihigpitan ko lang ang yakap ko sa kaniya kasabay ng sakit na gumuhit sa dibdib ko dahil sa sinabi niya.
"How about me, Logan? Did you actually care for me? Do you even.. loved me?" Naramdaman ko ang sandaling pagkatigil niya dahil sa tanong ko.
"Did it crossed your mind that you love me? Kahit sandaling oras lang?" I asked while tears never stop streaming down my cheeks.
"Sagutin m-mo ako, Logan. M-minahal mo ba ako?"
Tell me, Logan. Do you love me? If your answer is no, then, I have no choice but to let you go. Wala na rin naman akong panghahawakan pa kung sakali lang na hindi niya ako talagang minahal. Ayoko nang magpakatanga pa. Tama na kasi alam kong hindi ako, hindi na ako 'yung nakikita niyang makakasama niya sa hinaharap.
Pwersahan niyang tinanggal ang kamay ko at hinarap ako. Kumabog ng malakas ang dibdib ko nang tinitigan niya ako sa mata habang nakatiim ang bagang niya.
"I don't love you and I never did."
I felt my world shattered into pieces while my heart broke in a million.
"I never loved you. It didn't even crossed my mind." He sarcastically laughed aftet saying those words. "Now that it's all clear to you, you can go now and never come back again." He, then, left me while his every words stabbing me like a knife. I just stand here dumbfounded, trying to pick up all the broken pieces of my heart.
He never loved me. He didn't care for me, that's all I needed to know. The love I saw in his eyes, the care I've felt..
It was just all my damn illusion.