Prologue
"Ellieee, may chika akooo!"
Napatanggal ako ng earphones nang wala sa oras dahil biglang dumating ang maingay kong kaibigan. Mabilis niya agad akong hinampas sa balikat na ikinagulat ko't ikinainis.
Napakagat labi nalang ako dahil dito. She's really hyper and loves hitting us whenever she's happy. I just don't get, why the heck does she need to hurt people whenever she's happy. I think for me, that's selfish, hurting people just for your own happiness. But for her, that's just how she express her feelings and I'm so sick of it.
"Ano na naman? Nananahimik ako rito e." Sagot ko sa tamad na boses.
May ichichika na naman 'to sa akin kaya nagmamadali at kung ano anong kinakalikot sa phone. Lagi naman e, kakapasok palang sa room, may chika na agad. Unending chikas with her always first thing upon arriving at the room.
"May ipapakita ako sa'yo." She's excitingly swipes through her phone. I pause the music first while waiting for her.
"Ano na namang nalaman mo, ha?" I irritably asked. Tsk, nakapa marites talaga nito kahit kailan.
"Teka lang--ito oh!" Pinakita niya sa akin ang screen ng phone. "Screenshot ko pa 'yan para sa'yo, ahh." Panggigil nito.
Nilapit ko ang mga mata sa screen para makita nang maayos at klaro. Nang mapagtanto ko na ang pinakita, natahimik pa ako ng ilang segundo para maproseso ng utak ko ang nakita. Inaamin kong hindi ko pa rin siya nakakalimutan kahit dalawang taon na ang lumipas.
Tumigil siya na parang nag-iisip. "I think that's his girl. See the caption."
She showed me a screenshot of an instagram story of him in which a picture of a girl is smiling through his cam with a caption "Mine."
I tried to calm down infront of her and acted like nothing happened. "Pumunta ka rito para lang diyan?" I looked away and swipes my phone when she talked again, confused.
"Syempre. Kagabi ko pa 'to gustong ipakita sa'yo kaso ayoko sa messenger e. Gusto kong makita ang reaksyon mo sa personal." Mukhang hindi ata nito iniisip ang mga pinagsasabi. Masyadong carefree.
I didn't answer and still continued swiping. "Ano namang napala mo?" Sarkastikong tanong ko at nagpanggap na parang walang pakialam.
"Gusto ko nga makita ang reaksyon mo sa personal. But then nakita mo na so, I can delete it." Tumahimik siya ulit at naging abala. Sinilip ko pa ang ginagawa nito ngunit mabilis ding iniwas ang tingin at napaubo nang peke.
"Okay, tapos na. Awee, okay lang 'yan, girl. Mag move on ka nalang sa tangang pagkamamali mo." Pambihira talaga 'to kung makapagsalita.
Tinaasan ko siya ng kilay ngunit nanatili lamang ang mukha nitong mapang-asar. "Hoy, naka move on na kaya. Ikaw nalang ata ang hindi pa, kaya pwede ba, itigil mo na 'yang kaka screenshot at kaka send sa 'kin ng mga nalalaman mo tungkol sa kanya kasi wala na akong pake."
Nag make face siya sa akin at nagkibit balikat. Nainis ako at napasapo nalang sa noo. "Past is past. Tapos na 'yon."
She's nodding, still smiling, like she's teasing me. "Talaga lang ha? Sinungaling ka talaga. Huwag kang mag-alala, 'pag may nakuha akong new infos, sabihin ko agad. Bye." Lumabas na siya para pumunta na sa room nila.
Tingnan mo na, parang ewan 'to. Pupunta lang dito para lang doon kung pwede namang during break or lunch time o 'di kaya 'pag uwian since sabay naman kami uuwi. Tsk, sinadya niya talaga iyon.
Nang mawala na siya sa tabi ko, biglang tumahimik ang paligid. Kanya kanyang ginagawa ang iba sa amin dahil wala pa si prof kung kaya't nagkaroon din ako ng tyansang mag emote rito. Biglang nag flashback ulit sa akin ang pinakita niyang litrato. Hindi ako makapaniwalang totoo nga 'yon.
Ayokong maging bitter tingnan pero hindi ko maiwasang masaktan at magdamdam kahit konti. Pero move on na. I'm happy for him because he's happy right now with his girl if ever that's true.
"ELLIE!"
Nagulat ako sa sigaw ng mga kaibigan ko. Nakatayo na sila dala dala ang bag samantalang ang iba naman ay nagsilabasan na. Anong meron?
"Tulala ka riyan. Tara kain tayo, wala naman daw si prof dahil may meeting sila." Lay informed me.
I was profoundly thinking that I wasn't even bothered to my surroundings. I hurriedly get my things and follow them quickly. Nagmadali pa ako kasi ang bilis nilang maglakad talaga.
"Ganito rin pala tayo hanggang ngayon, 'no? First two weeks na ng buwan pero wala pa ring pasok." Nasa isang kainan kami rito sa mall para kumain dahil walang pasok.
Lahat napatingin bigla kay Lance nang magsalita ito."Siguro kasi talagang hindi pa handa ang mga professors ngayon. Marami pa atang kailangang ayusin." Shaina reasoned out.
Fia suddenly snapped a finger. "Tama si Shaina tsaka hoy ayaw mo n'on, wala pa tayong pasok. Pwede pa tayong gumala at mag enjoy before stress comes!" She exclaimed and started arguing with Lance again.
Ganyan naman sila palagi e. Laging nagbabangayan at nag aasaran, kahit noong second year pa lang kami hindi nagbabago hanggang ngayong graduating na. Minsan sakit nila sa ulo e, ang iingay. Pero nakakamiss kapag tahimik sila.
"Tahimik mo ata, Ellie." Nagulat akong bigla ako na naman ang nakita ni Kate.
Napatigil tuloy sila sa pag-iingay at sabay na tumingin sa akin hanggang sa unti unting binibigayan ng nakakalokang mukha. Napailing ako at tumawa para mawala ang tensyon sa akin at kumain na parang walang nangyari.
Biglang humagalpak ng tawa si Missy. "Hindi ata maka move on kanina sa sinabi ko e." Siya na ang sumagot para sa akin, lagi naman e.
Nagulat ako ro'n kaya mabilis ko siyang tiningnan nang masama para ipaalam ang gusto kong mangyari. Ayoko nang humaba pa ang usapan. I've decided to make her stop, but it's too late.
"Ano 'yon?" Daldal talaga ng babaeng 'to e. Napapahamak ako lagi. Ito namang nga 'to ang bilis kumilos kapag usapang chismis na.
"Wala, nagbibiro lang 'yan si Missy. Kumain na tayo." Pangunguna ko, pero kinakabahan na talaga.
Missy shook her head. Hindi nagpapigil si Lance kaya nagsalita na rin si Missy. "Kasi kanina, I showed her a screenshot of his ig story. Babae na nakangiti at may caption ng 'Mine'."
Nakataas lang ang kilay ko at nakatutok sa pagkain. There she goes again, alam ko na ang susunod na mangyayari rito. I remained calm and give them my feign smile.
"Oh! 'Di ka pa rin makamove on?"
"Akala ko ba wala na?"
"Past is past oy."
See? Alam na nila kung sino ang tinutukoy ni Missy kaya nagsimula na naman silang magsalita ng kung ano ano. Ang ooa naman ng mga reaction nila. Naniwala rin naman kay Missy, tsk.
" 'Wag nga kayong maniwala riyan. Duh! Ilang buwan na ang lumipas, sa tingin niyo talaga hindi pa ako makaka move on? Ang oa ahh, akala mo naman may deeper relationship kami." Mataray na sagot ko sa kanila para tumigil.
Pa'no ba naman kasi, halos araw araw na nga lang ata sila puro ganyan. Lalo na 'tong si Missy, number one supporter pa rin. Magmula nung nalaman nila ang tungkol dito, ayaw nang magsitigil kakaasar.
Nakapatong ang kamay ni Lance sa may baba nito at tumango tango. "Tingin mo, Fia?" Fia is his friend kaya hindi mahirap ang communication nila.
She shrugged. "I don't know what to say but if you're really move on....gusto mo i-chat ko?" She excitedly said.
I parted my lips when I heard her words. She was grinning like crazy. I felt nervous dahil mapang-asar si Fia, she will do whatever she wants kahit mag makaawa ka pa sa kanya, hindi siya maaawa at mas nananaig pa rin ang malakas na asar nito.
" 'W-wag na, Fia. 'Wag ka na nga maniwala sa kanila." I took a sip at my juice and swipes my phone.
They just shrugged and continued talking. I sigh for relief when they stopped talking about me and him. Kinabukasan, wala ulit pasok at nandito lang kami sa library. Kausap ko ngayon si Kesha, best friend ko at kinwento sa kanya ang nangyari kahapon.
"Oh, tapos? Anong na feel mo?" She asked the moment I shared the happenings yesterday.
I shrugged. "Wala. Okay? Happy?" I confusedly asked. I don't know what to answer her.
She seems like she's not believing me, by the look on her face. "Why are you uncertain?"
I tried so hard for her not to notice, but I give up. She knows me too well. I deeply sigh to express my real feelings. "Okay. I'm happy for him pero syempre alam mo 'yon."
Hindi ko na kailangan pang sabihin, alam naman niya ang ibig kong iparating. She shook her head and looks at me seriously. "Bess, hayaan mo na sila. Move on ka nalang." Hinimas niya ang balikat ko.
Napahinga ako nang malalim at umiling. "How can I move on when I think all of this was my fault." I become frustrated everytime I think of it.
Her face crumpled. "Hey, stop saying that. It's not your fault." Her face crumpled.
I sighed and looked at her. "You think it's not my fault?"
She nodded genuinely. "Yes, and it will never be your fault. You're still uncertain that time at tama lang na hindi ka agad nag salita. Look at you both, you're now happy with your personal life so please just stop." I nodded and gave her a small smile for encouragement.
Nagkatinginan kami sandali nang mabaling ang tingin nito sa relo. "Siya nga pala, dito ka lang ha. Ibabalik ko lang 'tong libro. Kukunin ko rin yung hihiramin ko ngayon. Dito ka lang ha, wait for me. Stop thinking na." We both smiled at each other before parting ways. She stood up and went to the book section while I'm left alone here.
I shouldn't be like this. We're not like in a relationship or something for me to feel like this. But I still can't forget about us. Our happy moments being together, mga asaran at kahit walang pansinan. Masaya, malungkot, naiiyak lahat nalang kasama ko siya noon.
But, I think, I must not be selfish on him and to me, kasi kahit anong gawin ko, kahit anong pilit ko, hindi na maibabalik pa ang nakaraan. At 'yon ang pinagsisihan ko hanggang ngayon. I was hurt and still uncertain that time, pero kahit ganon, dapat nilaban ko. Dapat kahit konti man lang, pinakita ko, pero wala na.
Wala na siya dito. May iba na siya at masaya silang dalawa, habang ako, naiwan na namang mag isa. And I could say....
It was too, late for the both us of. I am too late for this. Damn, these chaotic feelings.
----------------------------
Hi! Welcome to my story. Hope you continue your happy readings on this story 'til the end ;)
P. S. Apologies for mistakes, typo and errors, it was all unintentional.
DISCLAIMER : This is a work of fiction. Names, characters, places, business, events, and incidents are either the products of the author's imagination. Any resemblance to the actual persons living or dead, or actually events is purely coincidental.