Vien's POV
"Same, Exton. I also don't believe in second chances." bagsak ang balikat niya at nanlulumong tumingin pataas sa akin. Nanatili akong nakatungo at hindi magawang tumingin sa mga mata niya. "...so, we will act that we really don't know each other. We will see each other as a stranger."
Napahagulhol ako sa sakit na nararamdaman ko.
"W-what do you mean?" pinahid niya ang luha niya ngunit hindi siya tumayo.
"I want us to bury the past. Gusto kong pag nakita kita hindi ang nakaraan ang makikita ko sayo. Kasi, Exton, ang sakit pa rin e." kunot noo akong umiwas ng tingin at patuloy sa pag iyak. Sampung taon na ang lumipas pero bakit nandito pa rin yung sakit?
Bakit sobra pa rin 'yong sakit?
"I-I know... and I'm sorry" hinuli niya ang kamay ko at umiiyak na hinalikan yon.
Muling tumulo ang luha ko at humikbi. Hindi na gaano maintindihan ang sinasabi ko dahil parang mas kung ano sa lalamunan ko.
"Your sorry can't heal the wound, but it can ease the pain... and now that I heard your sorry, I can now move on. Sana ikaw din." napapikit ako nang umiling iling siya at paulit ulit na pinatakan ng halik ang kamay ko.
"No, I'm sorry, I'm sorry."
Sapilitan kong kinuha ang kamay ko at tumalikod sa kaniya.
I felt weak. I can't even walk properly. I covered my mouth and continued crying.
Ramdam ko ang titig niya sa akin. I can't walk anymore. Hinang hina ako.
Bakit parang ang sakit nanaman.
"Well, Vince's word is really a curse?"
Tumataas taas ang balikat ko dahil sa paghikbi ko nang humarap sa kaniya.
"He said I will never have you again... and you know what I answered him? I-I said I don't have plans in getting you... damn! It wasn't true! I promise you hindi‘yon totoo. Mahal na mahal kita, Vien!" kita ko nanaman ang pagkapula ng mga mata niyang parang pagod na pagod na nakatingin sa akin.
Pero mas nanlumo ako nang makitang hindi pa rin siya tumatayo sa pagkakaluhod niya.
"T-Tumayo ka riyan, Exton"
"Okay, aakto tayong hindi magkakilala, magsisimula sa umpisa. Liligawan kita ulit. Iisipin kong hindi kita kilala. Mamahalin mo ulit ako, baby." determinado siyang tumayo at naglakad papunta sa akin.
Hindi ako makagalaw at tanging iling ang naisasagot ko habang nakatingin sa kaniya.
"N-No, h-hindi yan ang gusto kong sabihin." mahinang sabi ko pero nagulat ako sa sunod niyang ginawa.
"No one can stop me, your fiancé not even you, love." he said in low voice before claiming my lips.
"W-what are you d-doing here?" nanlalaking matang tanong ko kay Exton nang makitang nakatayo ito sa harap ng lapida ni baby Lin.
"I just saw his name... weird, kapangalan ko siya." nagtatakha siyang tumingin sa akin kaya napalunok ako.
Lihim akong natawa, kahit kailan talaga tanga tanga pa rin.
Hindi nalang ako nagsalita at diretsong umupo sa bermuda grass.
Hinawakan ko ang lapida niya.
"Anong ginagawa mo rito?" tanong ko sa kaniya nang hindi siya tinitingnan pero ramdam ko ang titig niya sa akin.
"Mom's death anniversary." sagot niya.
Tumango lamang ako. Nabalitaan ko 'yon. She died because of cardiac arrest 3 years ago. I felt bad for him.
"Miss, what are you doing here?" napatingin ako sakaniya nang tawagin niya akong miss.
Buang.
"Visiting him." I said and looked at his engraved name.
Exton Lin S. Ross
August 18, 2020 - August 18, 2020
"W-Why?" mahinang tanong niya.
"He's my child," kaswal na sagot ko. Rinig ko ang paghigit niya sa kaniyang hininga.
"What the... you..." tuluyan na akong napatayo at hinarap siya. "Who's the f-father?"
"I didn't know ang chismoso mo pala, Mister?" biro ko pero seryoso lamang siyang nakatingin sa akin.
"Vienna, who's the father?" parang may kumurot sa dibdib ko sa simpleng tanong niyang iyon.
He's really asking me that? Tangina, siya lang ang nakagalaw sa akin tapos itatanong niya yan?!
"Simpleng tanong lang yan, pero bakit ang sakit? Hindi ko alam kung tanga ka lang o hanggang ngayon nakakadiring babae pa rin ang tingin mo sa akin." mapanuyang sabi ko at sarkastikong napatango tango.
Agad siyang umiling at nilakad ang munting distansiya namin.
Palipat lipat ang tingin niya sa akin at sa lapida.
Napapalunok ako habang tinitignan ang namumuong mga luha sa gilid ng mata niya.
"V-Vien... I'm sor... I-I'm the father? I'm the father..." he kneeled infront of our son's grave and cried. He looked up at me so I had to look away to avoid his intimidating gaze. "B-bakit iisang date ang nandiyan?"
I sighed, reminiscing that night.
"That night... that night was the worst night I would wish really not happened. I didn't die but I felt something inside me died that day. Meron nga. When Clay entered the house... he took an innocent life."
Hindi siya nagsalita, natulala siya sa sinabi kong iyon.
Napatulala ako sa kung saan at pinigilan ang luha.
"Hindi ako pumasok ng one week noon kasi Exton, nagluksa ako. Nawalan ako ng anak, hinintay kita noon. Hinintay kita na sasamahan mo ako. Pero hindi ka dumating. Pakiramdam ko mag isa lang ako, pakiramdam ko pinagkaisahan ako."
Gaya kanina wala akong narinig mula sa kaniya. Iyak lang siya ng iyak at nakatulala sa akin.
Napaupo ako sa gilid niya dahil hindi ko na kaya pang tumayo. Masyado na akong nanghihina.
"I-I was about to tell you but you.. you, yourself deprived your right as the father of my son." ipinatong ko ang dalawang braso ko sa tuhod at lumingon sa kaniyang tahimik na humahagulhol. "Sa Canada, halos araw araw akong pinapatay ng panaginip ko. Araw araw iniisip ko na baka bangungot lang tong lahat. Hinihintay ko lang gisingin mo ako... pero tangina! Tangina, hindi eh. It wasn't a nightmare. Dinala pa ako sa psychiatrist kasi hindi ko kinaya. Gustong gusto kong sumunod sa kaniya, g-gustong gusto ko."
"I'm sorry, I'm sorry..." nagulat ako nang bigla siyang lumuhod sa harap ko at niyakap ako.
It took me minutes before I continue talking.
"Bakit kailangan niya pang mawala. It hurts, I didn't saw how he looks like, I-I didn't hear his cry... a-ang sakit..." humigpit ang yakap niya sa akin, hindi ko magawang yakapin siya pabalik dahil kahit braso ko ay nanghihina na rin. "Napapagod na ako kakaiyak,"
"Baby, I will not make you cry again... I-I promise... I'm so sorry." bulong niya at ramdam ko ang halik niya sa buhok ko habang masuyo hinihimas himas ang likod ko. Walang epekto kasi hindi nawala ‘yong sakit, sobrang sakit mawalan ng anak!
"What the heck are we doing here?" irap ko nang pinagbuksan ako ni Exton ng pinto ng kotse niya.
Kunot noo akong napatingin sa malaking karatulang 'Ganci Mental Health Institute'.
I pouted, he dragged me from my meeting with the producers a while ago and then he will just bring me here, in the fucking mental hospital?
"Someone wants to ask your forgiveness" makahulugang sagot niya.
I just frowned before I followed him. We entered an office, may nakalagay na 'Dra. Vicky Ganci', siguro siya yung may ari ng hospital na to. Ganci eh.
"Dra. Ganci" Exton greeted her. The doctor stood up from seating at her shivel chair and reached for Exton's hand.
"Mr. Exton"
Mukhang bata pa ang doktora na to.Mas matanda lang siguro sa akin ng tatlong taon?
Matapos magkamayan ay pinaupo kami. Exton introduced me as his girlfriend. Napaka kapal ng pagmumukha ampota.
"How is he?" tanong ni Exton.
Sino ba kasing pinunta namin dito? Parang tanga eh.
"So far, so good. He's improving." may kinuhang folder si Dr Ganci sa isang kabinet sa tabi niya lang.
"Hmm, where is he?"
"I'll call him"
Tumayo naman ang Doctora at lumabas ng office.
"Bakit ba tayo nandito? You just disturb my work, Mr. Ross" pinanlakihan ko siya ng mata pero ngumiti lang siya sa akin. Hindi ko na siya pinansin at inikot nalang ang paningin sa opisina ng doctora.
"Vienna Kate" natigilan ako nang marinig ang boses na yon.
Nagtayuan ang balahibo ko sa braso at dahan dahang lumingon sa pinto.
Lalo akong natigilan ang mukha niya.
"C-Clay?" Napahawak ako sa braso ni Exton nang maglakad siya papalapit sa akin."D-Don't come near me, p-please"
Hindi ko alam, masyadong naging malaki ang epekto niya sa akin. Pakiramdam ko sasaktan niya lang ako.
"I'm sorry. I'm sorry. Ang dami ko nang nagawang kasalanan sa'yo. I'm sorry" naiiyak na aniya pero hindi ako bumitaw kay Exton.
Marahang kinuha ni Exton ang kamay niya at ipinalibot ang braso sa bewang ko.
"I-I just want to know, b-bakit?" lakas loob na tanong ko sakaniya pero tanging pag iling at paghingi ng patawad ang sinasagot niya.
"I'm sorry" muli siyang umiling at inikot ikot ang mata at parang batang kinukutkot ang daliri."I know you can't forgive me, I-I just killed my nephew"
"Y-You knew?" napaling ang tingin ko kay Exton.
"Her dad told me in the hearing" sagot ni Clay at umiwas ng tingin.
My forehead creased and looked at them confusedly.
What are they talking about?
"Hearing? Anong hearing?"
"I will pay what I did to you, to all of you. I'm sorry" he said. I was about to ask more question when his nurse picked him up. Time to take his medicine.
"H-Hindi ko pa siya kayang patawarin. Pwede ba yon?" humilig ako sa bintana.
Nasa kotse na kami ni Exton. Hindi na muna niya pinaandar ang kotse at tahimik lang na nakatingin sa akin.
"It's okay. You don't need to forgive him that fast."I looked at him, he gave me an ensuring smile.
I couldn't smile back.
"Hindi ko lang maintindihan, bakit ganon? Bakit niya yon ginawa? A-anong kasalanan ko sa kaniya?" nagsusumamong tanong ko.
I heard him sighed before turning his position direct to my side.
"He was a drug abused"
"What?" mabilis akong napabaling dahil sa sinabi niya.
"He was out of his mind that time. He was experimented. Totoo lahat ang sinabi niya sa akin noon, Dad made him a toy. Ginawa lang siyang laruan, he never experienced how to be loved. That night, they were about to inject him an experimented drug but he escaped. The only reason he did that is for him to be saved. Makukulong siya at tuluyan nang makakalaya kina Dad, but sadly no one reported so natuloy ang pag inject sa kaniya...
I was stunned, I couldn't talk and just stared at Exton as he hold my hand.
...He committed a lot of crime na labag sa loob niya. His sufferings stopped five years ago, when he reported what Dad's doing. He involved himself, and then your dad came and sued Clay for harassing you. He didn't stop asking for my forgiveness... so I did forgive him. He never felt what love is so I made him feel it."
Mahabang kwento niya bago ako hinila at ikinulong sa bisig niya.
Napapikit ako sa komportable at init na pinaramdam niya sa akin.
Napaiyak nalang ako. Hindi siya nagsalita pero ramdam ko ang pakikiramay niya sa akin.
Sure, I can forgive him, but not now. Not now.
ו×
Epilogue naaaaaaaa!