Ken
Kakarating lang namin sa condo galing sa kaliwat-kanang shows at interviews namin. Dumeretcho ako sa kwarto ko at ibinagsak ang aking pagod na katawan sa kama at tahimik lang akong nakatitig sa kisame.
I sighed. Dapat sana, sa pagod namin ngayon, nakatulog na sana dapat ako. Pero parang ayaw na namang mag cooperate ng utak ko kaya bumangon ako at kinuha ang bote ng tequilla sa ilalim ng aking kama.
Nagpakawala ulit ako ng isang malalim na buntong hininga nang mapansin kong parang tatlong shots nalang ay ubos na ang laman ng bote.
Tinongga ko ang laman ng bote ng Tequilla. Mapait akong napangiti pagkatapos. I'm drinking something and I can feel it spilling on me but I just keep drinking because I don't care about anything anymore.
Dapat sana ay magsaya ako dahil unti unti ng natutupad ang mga pangarap namin. Kanina lang ay may natanggap kaming magandang balita galing sa CEO namin. Isang napakagandang balita that would change our lives completely. Dapat sana, matuwa ako. Dapat sana excitement ang nararamdaman ko ngayon. Pero hindi.
These past 4 months had not been easy. Mapait akong ngumiti at sinundan ng malalim na buntong hininga nang masagi ulit sa isip ko si Angel. Because it's crazy how you can go days or months without seeing or talking to someone but they still cross your mind every fucking second.
Sometimes, I wish when people decided to walk out of your life, kunin na rin nila ang mga alaala na magkasama kayo. Lahat ng magaganda at mapapait na alaala. Lahat ng ngiti, tawanan, conversations, close bonds at pati narin ang sakit. Just everything you both encountered together that is making you cling to what you had. Siguro mas madaling mag let go if ganun. It's easier to let go of something that means nothing to you. Mga bagay na madaling makakapagpalimot sayo.
When she left, I shut myself down. I had no motivation to do anything. Paulit-ulit kong sinasabi sa sarili that nobody cares, even though I know some do. I think about all of the negative things I could possibly think of. I give myself all the pain, thinking I deserve it. The pain is almost unbearable. It's my first heartbreak and I'm so lost. Kahit napakaraming nagmamahal at humahanga saamin ay hindi ko parin maiwasang makaramdam ng pag-iisa.
Kung ako lang ang masusunod ay gusto ko nalang magmokmok at magpaalipin sa lungkot. Pero pinipilit kong maging normal para narin sa mga ka grupo ko. Kaya habang lumilipas ang mga araw ay natuto akong pakibagayan ang lungkot. Nanatili akong professional sa trabaho at nakikipagkulitan parin naman sa mga ka grupo ko paminsan-minsan. I tried my best to act as normal as possible. Hindi naman sa nanloloko or nagkukunwari or hindi ako nagpakatotoo. Naipakilala ko naman ang aking sarili. Totoo rin naman ang nakikita ng mga tao. Pero hindi lahat. But the " Show must go on " ika nga. Dahil ganun naman talaga dapat because the fans deserves the best from us. Kaya nga lang, at the end of the day, ito parin ang bagsak ko. Nilalamon ng lungkot at pinapatulog ang sarili sa pamamagitan ng alak.
Ipinatong ko ang aking noo sa mga tuhod ko at hinayaan ko nalang ang sariling umiyak. Baka kelangan kong pakawalan ang emosyon upang kahit paano ay gumaan ang pakiramdam ko. Baka sakaling mabawasan ang bigat na dinadala ko. Alam kong walang mareresolba ang luha ngunit ito lamang ang magagawa ko sa ngayon.
Nag angat ako ng ulo nang maramdaman kong bumukas ang pinto ng kwarto. Nakita ko ang excited na mga mukha ni Josh at Sejun. Pero napalitan naman agad ito ng concern nang makita ako. Hindi na ako nag abalang pahirin pa ang aking mga luha dahil kahit hindi naman namin pormal na napag-uusapan ay alam naman nilang lahat ang pinagdadaanan ko.
Tahimik nila akong nilapitan at umupo sa sahig katabi ko. Napapagitnaan nila ako ngayon.
Josh: " Nasabi mo na ba sa pamilya mo ang binalita saatin ni Sir Robin? " Simula nito.
Hindi ako umimik at kinuha lang ang bote ng tequilla at deretchong tinongga iyon. Mga ilang minuto muna ang nakalipas bago ako nagsalita ulit.
Me: " Mag dra-drama ako ngayon walang ko kontra! " I faked a laughed. Umaasa akong sasakyan nila ang biro ko. Pero nagtinginan lang silang dalawa at nagpakawala ng malalim na buntong hininga.
Sejun: " Ayos lang magdrama. Normal lang yan. Na-iintindihan namin. " Sabi nito at tinapik tapik ang balikat ko. " Basta huwag mo lang iwasan ang problema. Nandito lang naman kami eh... And this? " Tukoy nito sa bote ng alak na inagaw niya mula sa kamay ko. " This is one way of ignoring your problems. "
Josh: " Alam mo ba dre, we cannot simply run away from our problems so why bother diba? They're just going to keep haunting you till you face them. And that's the only way to overcome them. Is by facing them. Kaya whatever your feeling right now, don't ignore it. It's valid. You have all the right to feel that way. It might be hard, but we know you'll get through it. " He assured me.
Sa ilang buwan na ganito ako ay ito ang unang pagkakataong naglabas ako ng sama ng loob. Ito ang unang pagkakataong pinag-usapan namin ang problema ko.
Me: " Putcha ba't naman kasi ang sakit sakit!? " Puno ng hinanakit na tanong ko habang nakatingin sa malayo. " Parang lahat ng bagay na makikita ko naalala ko siya. " Tumawa ako ng bahaw. " Kanina nagluto ng pancake si Stell, naalala ko na paborito ni Angel yung pancake sa Cafe sa baba ng building. Tanginang pancake na yan! "
Sejun: " In fairness masarap nga yung pancakes sa baba noh? " Sagot ni Sejun sa sinabi ko.
Me: " Sobra! Malambot...Mainit-init.. So perfectly shaped. " Ma dramang sabi ko habang deni-describe ang pancake na paborito ni Angel.
Napatigil ako nang mapansin kong makahulogang nakatitig lang ang dalawa saakin at nagpipigil ng ngiti.
Josh: " Pancakes pa ang pinag-uusapan natin diba? " Biglang tanong ni Josh na naging dahilan na binatokan ito ni Sejun.
Mahina narin akong natawa nang ma gets ko ang sinabi nito. Napaka dirty minded talaga ng mga hayop!
Josh : " But seryoso dre. I think Angel just needs time to be whole again, trust and be ready to love and commit. Syempre nasaktan din naman yung tao eh. Na-iintindihan mo naman ang naging disisyon niya diba? " Tanong nito at saglit akong nilingon.
Ken: " Yun nga ang problema eh. Dahil hindi ako dapat nasasaktan dahil na-iintindihan ko naman diba? Pero bakit ang sakit sakit parin? Punyeta hindi ko alam na ganito pala kasakit! Pinipilit ko namang tiisin eh. Pero minsan umaabot parin ako sa puntong pakiramdam ko parang ayoko na.. " Malungkot akong natawa. " Tangina hanggang kailan ako maghihintay? O may hihintayin paba ako?! Nakakapagod. Hindi ako sigurado kung hanggang kelan ako tatagal. "
Sejun: " Ganun naman talaga siguro pag nag mahal tayo. We tend to give everything to the person we love kasi nga mahal natin diba? I don't mean to sound cynical but it's true. Most of the time, nakakalimutan nating magtira para sa sarili natin. Sa tingin ko ganun ang nangyari kay Angel. As much as she wants to continue loving you, sometimes love is letting someone go. Not just for you, but para narin sa sarili niya. Once we're broken, the only thing that's left is ourselves. And you must admit, you did break her heart. And it takes time to find yourself again. To be whole again. Because fixing yourself doesn't come with a certificate or a finish line. It's not a class na alam mo kailan ka ga-graduate. It's a concept. And that takes time." Hindi ako sigurado pero parang may bahid ng lungkot ang boses nito pagkasabi nun.
Josh: " Look Ken, it's good that you're hurting right now. And that you're finally dealing with this. But there's a 3rd option, you can just let it go. Kung ako lang ha? If mahal mo ang isang tao, let that person go. If it comes back then it's yours. If it doesn't, then it was never meant to be. " Nagkibit balikat ito. " Alam mo ba kung anong natutunan ko? Habang tumatanda tayo, maraming beses tayong masasaktan at madadapa. Bumangon kaman ulit o hindi, magpapatuloy ang buhay, iikot ang mundo at mauubos ang oras. So why not enjoy life? Sabi ko nga, if you're, meant to be, you're meant to be. "
Sejun : " It sounds like bullshit, but I swear to you it isn't. You want love? Then love yourself. That's it. That's everything. Stop worrying about being enough, becoming more, settling for less, or measuring up, and start being yourself. Forgive everyone and everything, and most importantly, forgive yourself. Move up, let go. Alam kong yan din ang ginagawa ni Angel ngayon. Kasi minsan we need to have a certain level of maturity in order for us to understand the needs of our loved ones and for them to understand us back as well. Otherwise, we'd only be thinking of ourselves. "
Having this conversation like this sa mga ka grupo ko, reminds me that I have people in my life who cared about me.
Ngayon ko lang na realized kung gaano ko nasaktan si Angel. Balang araw magiging OK din ako. I can take care of myself. What's important is her.
Stell: " Guys nandito si Joie. " Tukoy nito sa bagong stylist namin na may panlalaking pangalan.
Sejun: " Nandito si Joie? Madaling araw na ah.. " Magkasalubong ang kilay na tanong nito kay Stell sabay tingin sa oras sa phone nito.
Stell: " Parang dinaanan lang niya. Sukat ninyo if di pa kayo matutulog. Ang gaganda promise! " Excited nitong sabi.
Josh: " Sige susunod kami. " Sabi nito kay Stell at tumayo na. Tumayo na rin si Sejun.
Me: " Sige mauna na kayo. Susunod ako. " Mahinang sabi ko sa kanila.
Saglit na inayos ko muna ang sarili bago lumabas ng aking kwarto. Pagkalabas ko ay nakita ko sa living area ang mga ka grupo ko na abala sa mga damit na dinala ng stylists namin. Saglit na tiningnan ko lang ang damit at dumeretcho na agad ako sa balcony para makalanghap ng sariwang hangin.
Nang makarating ako sa balcony ay nakita ko agad ang stylist naming si Joey na nakatikod mula sa kung saan ako. Napatingin ako sa bitbit kong phone para e check ang oras. Mag a-alas dos na ng madaling araw.
Nakita kong napalingon ito nang maramdaman siguro nito ang aking presensya. Tumabi ako sa kanya at paharap ding sumandal sa railings. Nanoot sa aking ilong ang pambabaeng pabango nito.
Me: " Hindi ka pa pala umuwi. Anong oras na ah.. " Casual kong tanong sa kanya at saglit siyang nilingon. Bahagya itong lumayo nang magtama ang mga siko namin.
Joie: " I just dropped the outfits y'all gonna wear for tomorrow's event para sa event nalang ako dederetcho kinabukasan. " Sabi nito at sinundan ng mahinang pag tikhim. Hindi ako sigurado pero parang may nahimigan akong tensyon sa boses nito at parang pilit lang nitong pina casual ang tinig. " Uuwi na rin ako maya-maya. Nagpapahangin lang ako saglit. " Sabi nito at parang pilit iniiwas ang tingin.
Joie is our Stylists. She's an influencer. Dati na itong stylists sa mga kilalang celebrities dito sa bansa. Ang alam ko ay kinuha ito ng manager namin as our personal stylists. She has been working for us for 3 months now.
At first, nakaka intimidate itong tingnan kasi nga siguro napaka fashionista nito. Iba-iba ang personality na pinapakita nito sa pamamagitan ng mga damit. Sometimes, naka hippie style ito, minsan naka goth, minsan naman nakapang hiphop ito, vintage, etc. From shoes to bags and accessories ay pinaninindigan talaga nito ang theme na sinusuot. Hindi ito takot mag mix and match. Kung iba siguro ang magsusuot ng mga damit na sinusuot nito ay weird tingnan. But anything she wears looks good on her.
Pero kahit napaka fashionista nito ay demure at maypagka mahiyain ito. Kalaunan naman ay naging komportable na ito sa mga ka grupo ko. Nakikipagkulitan na din ito paminsan-minsan. Pero saaming lima, saakin lang ito medyo na-iilang. Hindi ko naman ito masisisi. These past few months ay pag may vacant time kami ay mas gustohin ko pang maglaro ng online games at manood ng anime to divert may attention. At ito ang unang pagkakataong nakipag-usap ako dito.
Me: " Ba't kaba yuko ng yuko eh hindi naman ako si Medosa na magiging bato ka pag tinitigan kita. Pakiramdam ko tuloy ang tanda2x ko na eh magka edad lang naman tayo. Ba't kaba na-iilang saakin? " Tanong ko nang mapansin kong parang na te-tensyon ito. Nginitian ko din siya para naman kahit papano ay maging komportable ito.
Joie: " Because I'm fan... And this is my first time talking to you. " Mahinang sabi nito na ikinagulat ko. " But don't worry ganito din naman ako sa iba nung una. " Nag-angat siya ng mukha at nahihiyang nginitian ako.
Me: " Fan ka namin? Di nga? " Nagdududang tanong ko at umiba ng pwesto. Nakatalikod na ako ngayong nakasandal sa railings. Siya naman ay nanatili sa pwesto nito.
Pinag-aralan ko ang mukha nito para sigurohing nagsasabi nga ba ito ng totoo. Ngayon ko lang napansin na napaka amo pala ng mukha nito. Alam ko namang maganda ito pero ngayon ko lang siya natitigan ng maayos. Nag iwas ito ng tingin at parang mas naging uncomfortoble sa ginawa ko.
Me: " Ba't parang ngayon ko lang ata nalaman. Hmmm.. " Sabi ko at umaaktong nag-iisip. " Weee?? Binobola mo lang yata ako eh. " Sabi ko sa kanya.
She nodded bilang tugon sa tanong ko.
Joie: " Since Go Up era. " She proudly said.
Me: " Wow grabe! Talaga!??? " Hindi makapaniwalang sabi ko sa kanya. " Parang nag research ka lang yata saamin eh.. "
Joie: " Bakit? Hindi ba posible? Ang galing nyo kaya! I even have a fan account on Twitter to support you guys! " May halong excitement sa boses nito pagkasabi. Napapansin kong unti-unti na itong naging komportable kausap ako.
Me: " Weee? Pakita nga for proof! " Birong sabi ko sa kanya pero agad din naman din nitong nilabas ang phone and showed me her fan account.
Joie: " See? " Sabi nito habang pinapakita ang fan account nito. " I told you. " Proud niyang sabi ulit.
Lihim akong natawa nang makita ko ang display name nitong isang hollywood celebrity. Abala ito sa pagpapakita ng " PROOFS " habang nagkwekwento nang bigla akong napalingon sa kanya. Hindi kasi nakaligtas saakin ang Twitter username nitong @FutureAsawaniSuson.
Kasalukuyan itong nag kwe-kwento sa mga naging kaibigan nito sa Fan account niya. Tahimik lang akong nakikinig dito. Aliw na aliw.
Me: " So sinong bias mo saaming lima? " Pa simpleng tanong ko.
Joie: " Huh? No one! OT5 ako noh! " Defensive nitong sabi at agad tinago ang phone sa likod nito.
Me: " Talaga?? " Sabi ko at makahulogan siyang nginisihan. Sa hindi ko maipaliwanag na dahilan ay nag e-enjoy akong inisin ito.
Joie: " You did see my username, didn't you? " Nakangiwing sabi nito.
Me: " Yes I did. " Nakangiting sabi ko sa kanya.
Joey: " Crap! " Ngumiwi na naman ito na naging dahilan nang pagtawa ko.
Sa hindi ko maipaliwanag na dahilan ay gumaan ang pakiramdam ko na kausap ito.
Napalingon ulit ako sa kanya nang napansin kong tumahimik ang paligid. Nakita ko siyang nakatitig lang saakin.
Me: " Ok ka lang? Natulala ka yata " Nagtatakang sabi ko.
Joie: " Ang tagal kong hindi nakita ang mga ngiting yan. " Parang wala sa loob nitong sagot sa sinabi ko. Nag iba ito ng pwesto at humarap na sumandal sa railings. " Yung ngiting abot hanggang mata. " She added.
Me: " Ahh.. Sobrang busy kasi namin lately kaya pagod kami parati. " Sabi ko nalang at iniwas ang aking paningin. Nag-iba din ako nang pwesto at pareho na kaming nakasandal paharap sa railings habang nakakatitig lang sa malayo.
Joie: " It was pain... It was pain that I saw in your eyes since I started working for you guys. " Pabulong niyang sabi at saglit akong nilingon.
Tanging buntong hininga lang ang naisagot ko sa sinabi niya. Siguro pagod narin akong iwasan pa ang ganung topic kaya mas pinili ko nalang manahimik.
Joie: " I looked at you before and I think how amazing you are. Yung tipong pag may problema ay ay tinatawanan mo lang? And now I wonder how anyone could possibly think about hurting you. But the sad reality is someone already has.. " Parang pabulong niyang sabi pero nanatili parin akong tahimik. " Hindi mo man sabihin but I know you've been hurt. I don't know her but yet I hate her for that. " Natawa ito ng bahaw. " I hope one day, whatever you're going through right now, you'll get through it. " Bakas sa boses nito ang sinseridad. " And I know you will. " Sabi nito at nginitian ako.
Me: " Grabe naman! Hindi mo kilala pero you hate her? Ganun ka ba ka desperate na maging asawa ko? Ganun mo ako kamahal? " Biro ko para na rin gumaan ang usapan.
Joie: " Yep! " Pagsakay nito sa biro ko.
Me: " Thank you. " Sincere kong sabi at tipid siyang nginitian.
Author's Notes :
Hope everyone's doing great! I hope you did like this chapter 🥰 Happy weekend, everyone!
Don't forget to Vote & Share! 😘😘
Love lots,
Jj ( Covetfashion14 ) ❤️❤️❤️