Ne sanmıştı ki kendini? İstediği zaman gelip, istediği zaman gidebileceğini mi? Yaptığım bir delilik, kendimi resmen ateşe atıyorum. Ne ara bu kadar aptal oldum? Ne ara bu kadar güçsüzleştim. Dünyamın merkezi olmasına neden izin verdim ki? Nedenler, nasıllar, kimler. Hayatımı soru işeretleriyle doldurmasına izin verdim. Aptalım, çünkü kendimi ona teslim ettim. Beni değiştirmesine izin verdim . Tekrar soruyorum, ne ara bu kadar aptal oldum ? Kimim ben? Onun kuklası mı? Onun istediği hayatı yaşıyorum şu an? Hani benim hayallerim? Nerede kaldı işte bunu istiyorum ve alacağım diyen ben? Onun ölmesine neden izin verdim. Kör olmuş biçimdeydim, resmen düşünmemi engellemişti.
Tahmin ettiğimden daha acınası bir durumdayım. Ağlamak veya depresyona girip, yataktan çıkmamak , bunların hiçbiri değil. Ben hepsiyle birlikte koskoca bir okyanusun ortasına bırakılmıştım. Kendime acımak. Hangi insan kendine acır ki?
Bunun cevabı basit, benim gibiler. Yani bahsettiğim, güçsüz olup yöneltilmeye izin verenler.
Son olarak, yine kendime acıyorum.