yusuf bu masal, sana.
yusuf, benim kırık kaburgama sinen her masal, sana.
2 eylül,
1983.
pırıl pırıl bir eylül akşamıydı. esen soğuk rüzgâr, sevginin var olduğu tüm kentlere sinmiş, sokaklarını kirletmişti. yollar, yılların ağırlığını sırtına almış, ardından ayçiçeği'nin yaşadığı evin ortasına dikmişti. rüzgâr ise bu vakit boş durmamış, ibrâhim'in kaburgasının kırk yerden kırılması için yüz yılın tüm sancılarını toplayıp üzerine salmıştı.
fakat, ikisi de bundan hâbersizdi o eylül akşamı.
ibrâhim, geceleyin evden kaçan sevdiğinin ellerini tuttu sâhipsiz bir bahçenin ortasında. iki gündür babasından kaçınıp evden çıkamadığı için, hasret idi ayçiçeği'nin gül yüzüne. daha çok hasret kalacaktı ya, allah biliyor, sonunda kavuşmak olmasa, dayanılmaz bir çile hâlini alırdı.
"ayçiçeği'm, iki gün sonra gidiyorum buralardan biliyorsun. vaktimizi bol bol yan yana geçirelim, olur mu? askerlikten döner dönmez, gelip babandan isteyeceğim seni. artık böyle kuytu köşelerde buluşmayacağız, babandan gizli. az sabır, yolun sonunda el eleyiz."
ayçiçeği gözlerini aşağı eğdi usulca. yüzüne sahici bir tebessüm yerleşti. ellerini sıktı ibrâhim'in. fakat, telâş kapladı birden yüreğini.
"ibrâhim, içim sızlıyor. yüreğime hasretin oturdu şimdiden. sensiz ne yaparım, ne ederim hiç bilmiyorum. bir yıla yakın bir vâkittir ki, her günüm seninle. seni düşünmeden geçirdiğim bir saatim bile yok. bilemiyorum, bir keder çöktü içime."
ibrâhim, utana sıkıla elini kaldırıp sevdiceğinin yüzüne koydu. "ayşegül, ayçiçeği'm. hiç sıkma canını. hem her ay başı, sana mektup yazacağım. sen de bana. konuşuruz elbet. mezuniyete çıkar çıkmaz, yanına geleceğim zaten. dişini sık bir kaç ay, her şey çok güzel olacak. inan, bana. sıkma yüreğini, düşmesin hiç yüzün, tamam mı?"
ayçiçeği, sağ gözünden akan bir damla yaşı kolu ile silip koca bir gülümseme bahşetti ibrâhim'e. ibrâhim, ayçiçeği'ni yüreğine basıp sıkıca sarıldı. ikisi de, gözlerini kapadı usulca.
"allah'a binlerce defa şükürler olsun, seni bahşettiği için bu köksüz ibrâhim'e."
"ibrâhim, ben artık gideyim. seninle biraz daha fazla vâkit geçirmek için, herşeyimi veririm, bilirsin. fakat, evde yokluğum anlaşılırsa, kötü olur. affet,"
ibrâhim, ellerini ayçiçeği'nin ellerinden ayırdı. fakat sonra dayanamayıp, küçük bir buse kondurdu kızın avuç içlerine.
"ayşegül'üm," dedi. "senin bana açan gülüşünü, dünyalara değişmem. biliyorsun, demi?"
ayçiçeği, kızaran yüzüne tebessümünü indirip ibrâhim'in yanından ayrıldı usulca. ibrâhim, ayçiçeği'ne olan sevgisini derin bir âh çekerek yüreğine işledi ve usulca evine doğru yol aldı.
bu hayatta yüreğinde olan tüm sevgiyi bir anası havva hanım'a, bir de ayçiçeği'ne adamıştı. kaburgasının kırgınlığına aldırmadan, bir havva hanım'ın yüreğine, bir de ayçiçeği'nin gül yüzüne siper etmişti kendini. fakat, en çok kaburgasını siper ettiği yerlerden kan akacaktı yüreğine. henüz, hâbersizdi. henüz, hiç bilmiyordu. bilse yine de eder miydi peki, hep muamma.
sâlih âli'den sonra,
ibrâhim'in de,
evveli bir çiçek bahçesi olan yüreğinin sonra'sı hep muamma olarak kalacaktı.
çünkü,
çünkü evet,
ibrâhim bir ikindi vâkti
tüm hâbersizliğini giderecek,
bu yüz yılın tüm sancısına tercüman olacaktı.
oysa ibrâhim'in kaburgası bunu taşıyamazdı. oysa ibrâhim, kaburgasını siper ettiği yerlerden ona hançer uzatılacağını hiç bilmiyordu.
beş eylül, 2020
20:35