Jeruel
Umaga na. Natapos din sa wakas ang gabing tila bangungot para sa akin. Akala ko hindi ko na makakayanan pa. Halos isuka ko pati bituka at lahat ng laman loob ko dahil sa sobrang sama ng pakiramdam. Bagamat parang malabo ang lahat, naaalala kong nagpaulit-ulit akong nagsabi na ayoko na. Hindi na ako uulit.
Idinilat ko ang mga mata ko at iginala ang paningin sa paligid. Pinagmasdan ko ang sinag ng araw na dumadaan sa bintana papunta sa kamang hinihigaan ko. Malinis ang paligid. Parang walang bakas ng nakakadiring pangyayari kagabi. Wala na ang timbang halos yapusin ko habang sumusuka. Napalitan na ang mga sapin. Pati ang suot kong damit ay iba na rin. Tumingala ako at nakita sa tabi ng unan ko ang aking bag. Napapikit ako. Naalala ko na naman ang nangyari kagabi bago ko tinawagan si Benjie. Agad kong binuksan iyon at tiningnan ang laman. Salamat naman dahil kumpleto pa ang mga gamit ko.
Bumangon ako kahit ramdam ko pa rin ang hilo at sakit ng ulo. Kumakalam ang sikmura ko. Siguro dahil sa walang kalaman laman ang tiyan ko dahil isinuka ko ngang lahat. Kahit pakiramdam ko’y gusto kong magtago na lang sa kwarto at wag humarap kay Benjie, kailangan kong harapin ang kahihiyang ako rin ang may gawa.
Inabutan ko siya sa kusina, nagbabasa ng dyaryo. Nakatakip iyon sa mukha niya kung kaya hindi ko alam kung naramdaman niyang papalapit ako. Umupo ako sa tapat niya.
Mahina akong umubo para magparamdam. Ibinaba niya ang hawak na dyaryo. Napansin kong malalim ang mga mata niya. Parang walang tulog si Benjie. Hindi siya nakatulog dahil sa kagagawan ko.
“Kumusta ang pakiramdam mo?”
“I’m sorry, Benjie.”
Nagkasabay kaming magsalita. Dahil doon ay ilang segundong namagitan ang katahimikan sa amin. Huminga ako nang malalim at minabuti kong ako na ang magsalita.
“Gusto kong magpasalamat, kagabi. If it wasn’t for you, baka kung ano nang nangyari.”
Umiling siya. “I didn’t do it alone. Kasama ko si Sir Julius.”
“Mr. Ramirez? Was it him?” Napapikit ako dahil sa dagdag na kahihiyan. “Ano ba ‘to? Nakakahiya talaga.”
“Kumusta ka?” Tumayo si Benjie at kumuha ng baso na sinalinan niya ng mainit na tubig mula sa thermos. Pagkatapos ay nagtimpla ng gatas at ipinatong sa mesa sa tapat ko. “Drink that. Makakatulong yan para sa hangover.”
“You’re sleepless.”
“Don’t mind me.”
“I’m really sorry.”
Tumitig sa akin si Benjie. “Jerry, I just have some questions in mind. Kagabi pa, actually. Tinatanong ko nang paulit-ulit ang sarili ko pero alam kong ikaw lang ang makakasagot, but you may choose not to answer kung ayaw mo.”
Tumingin lang ako sa kanya. Hinayaan kong ituloy niya ang gusto niyang sabihin.
“Jerry, sino yung taong yun? Bakit mo siya kasama? At bakit niya ginawa iyon sa’yo?”
Nakakahiyang ikwento. Balikan ko pa lang sa isip ko ay parang natutunaw na ako sa kahihiyan. Pero si Benjie ang nilapitan ko. Siya ang inabala ko sa lahat ng ito. May karapatan siyang malaman. Ikinuwento ko ang lahat, maliban sa mga detalyeng may kinalaman sa pagiging intimate namin ni Michael. Ewan ko kung anong dahilan, pero may part sa akin na higit pa sa nahihiya kay Benjie kung bakit ayaw kong ikwento ang bagay na iyon.
“You could have been killed, Jerry.” sabi ni Benjie pagkatapos kong magkwento.
“I know. I’m sorry. I just tried the things I dared not to do before. I was just trying to be friendly.”
“Well, good job on that.” Medyo sarksatiko ang tono ni Benjie pero alam kong karapatan niya iyon.
“I’m really sorry.”
Tumango si Benjie. “Tinawagan ko yung bar na pinuntahan niyo kagabi. Sabi nila, nakaalis na rin daw yung lalaki bago pa man dumating yung mga pulis. Nagbayad daw yung lalaki to cover the damages kaya di na sila nagsampa ng kaso. Gusto kong magdemanda para wag nang magawa nung lalaking iyon sa iba yung kung anumang ginawa niya sa iyo. Isa pa, may kaso siya. Frustrated murder. He tried to kill you, right? Pero naisip ko I’m not sure if you’re ready for all the stress kaya hindi ko muna ginawa.”
How thoughtful. Naisip pa niya ang kapakanan ko kahit ako na nga ang may kagagawan ng sarili kong gulo. “Kasalanan ko rin, Benjie. Ako rin kasi yung sumama. Hindi naman niya ako pinilit. Hayaan na lang natin siya.”
“OK. Pero syempre, pag nakita ko siya sa daan, sasapakin ko pa rin siya.” Tumawa si Benjie kaya nakitawa na rin ako. “Mahalaga, buhay ka Jerry. And the way I see it, you were able to inflict more damage on him kesa sa nagawa niya sa’yo. You look all bright and shiny now, while he had cuts everywhere. Seriously Jerry? Parang kahit hindi mo na ako tinawag, kayang kaya mo nang patumbahin iyon eh. Ikaw pa. Kaya nga takot ako sa’yo noong high school eh.”
Natawa ako sa birong iyon ni Benjie. Kung alam lang niya na halos mamatay na ako sa takot kagabi.
“Kumusta ka, Jerry?” sa pangatlong pagkakataon ay tinanong niya ako.
“I’m hungry.”
“Oh, sorry. Bakit ba hindi ko naisip na pakainin ka muna bago ako dumaldal?” Tumayo si Benjie upang ipaghanda ako ng pagkain. Tumayo rin ako upang tulungan siya pero pinigilan niya ako.
“I was stupid. I’m really sorry, Benjie. Pati na rin kay Mr. Ramirez.”
“Ilang beses ka bang magsosorry? Be good to yourself, Jerry.” Natapos siyang maghanda ng mga pagkain at umupong muli sa tapat ko. “Let’s eat together. Then let’s rest. Kailangan mo pa ng maraming pahinga. Ako din.”
“Dahil sa akin, napuyat ka pa.”
“Tinatamad rin akong pumasok. Wag mo akong isipin. May isa lang akong request, Jerry.”
“Go ahead.”
“Next time that you want to get drunk, do it with me. I’ll take care of you.”
Natouch ako sa sinabi ni Benjie. Kaya ako sumama kay Michael ay dahil akala ko safe ako sa kanya. Akala ko aalagaan niya ako, iingatan. Napakatanga kong magtiwala sa isang taong isang araw ko pa lang nakikilala.
Ngumiti ako at umiling. “Thanks, but I don’t think I’ll ever do it again in the near future.”
Habang kumakain ay inilapag niya sa tapat ko ang cellphone kong halos nawala na sa isip ko. “I tried to turn it on, pero ayaw. I put it on charge baka kasi low-batt pero ayaw pa rin. Maybe it’s broken. Pero nagamit mo pa iyan, di ba, to call me?”
Oo nga. Pinagmasdan ko ang cellphone kong basag ang screen. “Maybe it had been broken but it stayed long enough para matawagan kita. The same way I stayed conscious so far hanggang sa dumating ka lang. Thank you, Benjie for saving me back there.”
“Anything for you, Jerry. I’m glad ako ang naisip mong tawagan para puntahan ka.”
Naputol ang usapan namin dahil nagising na si JB. Lumapit siya sa amin, humalik sa Daddy niya at nagmano sa akin. Pagkatapos ay umupo sa kanyang upuan sa tapat ko. Hindi ko alam kung may alam ang batang ito sa nangyari pero parang nakakapanibago dahil hindi niya ako dinadaldal nang tulad ng nakasanayan niya. Tahimik lamang siyang nakatingin sa akin na para bang sinisiyasat ang buo kong pagkatao.
“OK lang si Tito Jerry, anak.” si Benjie, habang nilalapag ang isang basong gatas at pancake na nakalagay sa plato sa tapat ng kanyang anak. Pagkatapos ay kinuha ang mga pinagkainan ko at nagtungo sa lababo para hugasan iyon. “He’s just worried. Narinig niya kasi yung phone call last night at yung usapan namin ni Sir Julius bago ka namin puntahan.”
Dahil sa huling sinabi ni Benjie, alam kong ako ang kinakausap niya. Nginitian ko si JB. “OK lang ako. No need to worry. Eat your breakfast na.”
Dahil doon ay ngumiti na rin ang gwapong bata at nagumpisa nang kumain.
“Paano mo nga pala siya naiwan kagabi? You said narinig niya. That means he was still awake that time.”
Tuloy lang si Benjie sa ginagawa pero alam niyang siya ang kausap ko. “He actually wanted to come. Hindi kami pumayag ni Sir. It could be very dangerous. We didn’t know. Buti na lang andito si Enzo, who also wanted to come noong una pero napakiusapan ng Daddy niya na maiwan na lang dito at bantayan si JB.”
“Enzo? You mean the son of Mr. Ramirez?”
Tumango si Benjie. “Napakagwapong bata. Para bang may lahing Español kung titingnan. Kung sabagay, gwapo din naman si Sir Julius. Pero I think mas kumuha ng features yung bata sa nanay niya.”
“Sabi po ni Kuya Enzo, gwapo daw po ako dahil kamukha po kita, Daddy Ben.” sabat ni JB. Natawa ako. Bukod sa bumalik ang sandaling nawalang kadaldalan niya, ay tila di papatalo dahil may ibang batang pinupuri ang Daddy niya.
“He’s 15.” pagpapatuloy ni Benjie na parang hindi narinig ang pagsabat ng kanyang anak. “And maybe one of the reasons why malapit sa puso ko ang batang iyon, maliban of course sa fact na anak siya ni Sir, at mabait siyang bata, ay dahil obsessed ako sa idea na 15 lang siya. I’ve been there. Alam ko ang pakiramdam ng pagiging 15 years old, dahil noon nangyari ang pinakamahahalagang bagay sa buhay ko. Pero iba siya. Iba si Enzo. Hindi ko nakikita ang sarili ko sa kanya. And maybe that’s why I’m obsessed with the idea that he’s 15. Tuwing nakikita ko siya, I can’t help wondering what might have been kung naging katulad niya ako nung 15 years old pa lang ako.”
Namagitan ang katahimikan. Hindi ko alam ang isasagot ko, o kung dapat ba akong sumagot sa mga sinasabi niya. Hindi kumikilos si Benjie, bagamat nakaharap pa rin sa lababo. Isa ito sa mga kinakatakutan kong pagkakataon, kaya kung pwede lang sanang gumawa ng dahilan, at maglaho muna sa dining room na iyon, ginawa ko na. Alam ko, alam na alam ko kung ano ang mayroon noong 15 years old si Benjie. Ilang saglit pa’y napailing siya at ipinagpatuloy ang ginagawa.
“I’m not sure if I even made sense there.”
“You did.” Bago ko pa napigilan ang sarili ko’y lumabas na iyon sa bibig ko. “I think I see where you’re coming from.”
“Daddy Ben, I’m done.” si JB, habang iniaabot ang wala nang laman na baso at plato sa kanyang ama. “Manonood lang po ako ng cartoons.”
“Okay. Basta after a while stop na ha? Magpreprepare ka pa for school. Papunta na si Yaya Jean maya-maya.” Wala nang kausap si Benjie dahil mabilis nang nakaalis ang kanyang anak. Siguro ay ramdam nito na hindi siya nararapat naroon habang may ganoong paguusap na nangyayari. Kung pwede nga lang na gayahin ko siya at umalis na rin ay ginawa ko na.
“But seriously Jerry. Kung pwede man bumalik, at maging 15 years old ulit, lahat ibibigay ko. Kung pwede lang talaga.”
Ako din naman, Benjie. Alam ng Diyos. Kung pwede lang.
Tulad ng napakarami kong gustong sabihin kay Benjie na sa huli ay hindi ko nasabi, nanatili na lang sa sarili ko ang tugon na iyon.