Ik probeer weer op te staan en weg te rennen maar word aan mijn enkels terug getrokken. En zo knal ik tegen de grond.
POV Julia:
'Door jou zijn we haar kwijt' snauwt de jongen die me liet struikelen. 'Jij gaat mee' grijnst hij. "Nooit van m'n leven" snauw ik. De stress en angst worden me te veel en ik merk nu pas dat ik een druk op mijn borst voel. Niet nu niet nu. Ik trek mezelf overeind en ze maken een schijnbeweging voor het geval ik weer van plan ben te rennen. Ik kijk naar mijn handen die nu hevig aan het trillen zijn en grijp naar m'n borst. "Sta op" beveelt de jongen die het meisje net vast had. Ik tik op mijn borst en weiger oogcontact met hem te maken. Blijkbaar heeft de jongen die dat meisje net vasthad de meeste macht van de anderen aangezien ze naar hem luisteren als hondjes. "Hallo ik vroeg je wat" zegt de baas en trekt me omhoog. Ik leun tegen hem aan terwijl ik naar adem hap. Ze blijken nu pas door te hebben wat er gebeurt. "Haal water voor haar" zegt nu een van de anderen. Hij helpt me om weer op de grond te zitten en neemt voor me plaats. "Diep in en uit ademhalen" zegt hij. Ja duh. Ik doe wat hij zegt en al snel lukt het ademen beter. Dan krijg ik een flesje water in m'n handen geduwd en neem ik kleine slokjes tot ik rustiger ben.
Op dat moment klinken er luide sirenes van buiten. Eindelijk. De baas kijkt me woedend aan. "Heb jij dit gedaan?" "Ik zou niet durven" antwoord ik onschuldig. Hij trekt me ruw aan mijn arm omhoog en trekt me met zich mee. 'Blokkeer elke ingang' commandeert hij en de groep jongens verdwijnt al snel en ik blijf alleen over met hem. Als ik merk dat hij me minder hard vasthoud trek ik mezelf los en ren nog ik harder dan mijn benen me kunnen dragen weg. Ik hoor hem alleen schreeuwen maar niet achter me aan rennen. Ik ren steeds harder op zoek naar een uitweg.