Χρόνος!
μια τόσο μικρή λέξη μα με τόσο μεγάλη βαρύτητα..
Ο χρόνος είναι ο φίλος του ανθρώπου και ταυτόχρονα ο χειρότερος εχθρός του. Κάποιες στιγμές μπορεί να αποβεί ευεργετικός . Ωστόσο τον τρομάζει. Και είναι φυσιολογικό αυτό.
Ανέκαθεν λαμβάναμε υπόψη το τέλος όλων των πραγμάτων και κυρίως της ζωής. Εκείνο το λεπτό νήμα που μπορεί ανά πάσα στιγμή να τα διαλύσει όλα.Και εκεί ακριβώς είναι το λάθος μας. Εστιάζουμε τόσο πολύ σε αυτό το τέλος που τόσο μας τρομάζει με αποτέλεσμα να χάνουμε την ουσία της ίδιας της ύπαρξης.
Δεν μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ο χρόνος είναι αναγκαίος στην ζωή μας.
Ο χρόνος όμως είναι εκεί, στέκεται ακίνητος φρουρός και μας βοηθάει να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις. Όμως, κανείς δεν είπε ότι ο χρόνος δεν είναι βασανιστικός. Για κάποιους φαντάζει ένα δηλητήριο που κυλάει βασανιστικά στο σώμα και σου στερεί και την παραμικρή σταγόνα αίματος. Για κάποιους φαντάζει ένας αργός και βασανιστικός θάνατος όταν δεν έχουν τον άνθρωπο τους δίπλα τους.
Να τους πει ότι όλα θα πάνε καλά...
Να τους κλείσει μέσα στην ασφάλεια μιας αγκαλιάς...
Σε αυτή την περίπτωση τίποτα δεν είναι το ίδιο. Ο χρόνος τότε απεικονίζεται ως μια καταιγίδα που δεν σταματάει ποτέ. Σαν ένα ορμητικό ποτάμι που δεν διστάζει να σε παρασύρει και εσύ αφού δεν έχεις κάποιον να στηριχτείς αφήνεσαι στην δύναμη του.
Και εκεί ακριβώς διαπιστώνεις ότι αυτό είναι η ζωή...
Μια συνεχή παρουσίαση στιγμών τις οποίες εσύ βιώνεις μόνος και δεν έχεις κανέναν να τα μοιραστείς. Έτσι ακριβώς νιώθω κι εγώ εξαιτίας της απώλειας του Άρη.
Η Άνοιξη ανοίγει τα φτερά της. Έχουν περάσει εφτά μήνες από τότε που έμαθα για την εγκυμοσύνη μου..
Εφτά μήνες στους οποίους ο Άρης είναι απών.
Εφτά μήνες στους οποίους ο άνθρωπος μου έχει χάσει το πρώτο σκίτρημα του παιδιού μας. Τον ήχο της καρδιάς του... Το υπερυχογράφημα....
Εφτά μήνες και εκείνος συνεχίζει να βρίσκεται σε κώμα.
Με έχει αφήσει μόνη μου να παλεύω με τους δαίμονες μου!
Οι γιατροί λένε ξανά και ξάνα την ίδια φράση που στοιχειώνει τα όνειρα μου.
Κλινικά είναι υγιέστατος. Είναι επιλογή του που δεν ξυπνάει!!!
Όσο προσπαθώ να μην τους πιστεύω ξέρω ότι καταβάθος λένε αλήθεια. Είναι επιλογή του να μην έρθει κοντά μας. Είναι επιλογή του να μην γνωρίσει το παιδί του.... Το παιδί μας...
Η ζωή μου έχει σταματήσει το λεπτό που τον είδα αναίσθητο πριν εφτά μήνες. Την στιγμή που τον αντίκρυσα αναίσθητο στο φορείο και τα μάτια του δεν φαίνονταν...
Τα μάτια του...Πόσο μου έχουν λείψει... Αυτό το υπέροχο χρώμα των ωκεανών που με συντροφεύει στα όνειρα μου και στέκεται παρηγοριά στις δύσκολες στιγμές.Αυτά τα μάτια που πολύ φοβάμαι ότι δεν θα τα ξαναδώ.
Για ακόμη μια φορά κάθομαι στην πολυθρόνα δίπλα από το κρεβάτι του. Όσοι μήνες κι αν έχουν περάσει δεν έχω σταματήσει να του μιλάω. Δεν έχω σταματήσει να τον παρακαλάω να επιστρέψει πίσω σε εμένα. Εκείνη την στιγμή άνοιξε η πόρτα του δωματίου και αντίκρυσα τον Παύλο, τον καινούργιο χειρουργό που ανέλαβε την θέση του Άρη στο νοσοκομείο. Με πλησίασε χαμογελαστός.
<< Το ήξερα ότι θα σε βρω εδώ. >> μου είπε μα εγώ δεν απάντησα παρά μόνο χαμογέλασα. Κάθισε δίπλα μου και πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου.
<< Γιατί αυτά τα όμορφα μάτια είναι θλιμμένα;>> με ρώτησε με την βαθιά φωνή του και χαμήλωσα το κεφάλι. Χάιδεψα διακριτικά την κοιλιά μου και κοίταξα τον Άρη.
<<Την ξέρεις ήδη την απάντηση. Όσο εκείνος είναι εδώ μέσα εγώ δεν έχω που να πάω.>>ακούστηκε η βραχνή φωνή μου και τον κοίταξα στα μάτια.
<<Αμέλια πρέπει κάποια στιγμή να προχωρήσεις. Ο Άρης δεν θα ξυπνήσει. Πρέπει να συνέλθεις και να ξαναφτιάξεις την ζωή σου για το παιδί σου. Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Μην τον αφήνεις να σε κρατάει μακριά από τα ωραία πράγματα.>> με συμβούλεψε και ένιωθα πώς ήθελα να φωνάξω. Ήθελα να εναντιωθώ σε όσους λένε πώς δεν θα ξυπνήσει.
<<Το μόνο ωραίο πράγμα είναι τα μάτια του και το παιδί μας. Χωρίς αυτόν όμως δεν μπορώ να χαρώ. Εκείνος είναι η ζωή μου οπότε για να γίνω εγώ ευτυχισμένη πρέπει εκείνος να ξυπνήσει . Και θα το κάνει.>> του είπα με ένα απαθές βλέμμα και πλησίασα το παράθυρο. Τα λόγια του με πονούσαν . Έτρεμα στην σκέψη ότι τα λόγια του μπορεί να γίνουν πραγματικότητα. Τον ένιωσα να με πλησιάζει μα δεν γύρισα. Με αγκάλιασε και έφερε το πρόσωπο του κοντά στο αυτί μου.
Δεν ήθελα να με πλησιάζει...
<< Αχ και να ήξερες πόσοι πεθαίνουν για ένα σου βλέμμα ενώ εκείνος αδιαφορεί και δεν θέλει να ξυπνήσει για να είναι μαζί σας. >>μου ψιθύρισε στο αυτί και εγώ έκλεισα τα μάτια από τον πόνο που κατέκλυσε το στήθος μου. Διακριτικά τον απομάκρυνα και τον κοίταξα στα μάτια.
<<Όπως θα έχεις καταλάβει δεν ενδιαφέρομαι για άλλον άνδρα. Νομίζω σου το είχα ξεκαθαρίσει και όταν γνωριστήκαμε . Το μόνο που μπορώ να σου χαρίσω είναι η φιλία μου. Τίποτα παραπάνω.>>του είπα κοφτά και τον είδα να κουνάει το κεφάλι .
<< Δεν καταλαβαίνεις Αμέλια.... Θα είσαι ευτυχισμένη αρκεί να με αφήσεις να στέκομαι δίπλα σου. Θα φροντίζω το παιδί σαν δικό μου. Στο ορκίζομαι.>> η φωνή του παρακλητική όμως δεν με σταμάτησε από το να τον κοιτάξω θυμωμένη.
<<Θα σου το πω για τελευταία φορά. Λυπάμαι πολύ που δεν μπορώ να ανταποκριθώ στα αισθήματα σου όμως η καρδιά μου ανήκει σε εκείνον. Εκείνον θα γνωρίσει το παιδί μου ως πατέρα . Κανέναν άλλο. Και τώρα με συγχωρείς αλλά πρέπει να φύγω.>>πήρα μια βαθιά ανάσα μόλις έκλεισε η πόρτα πίσω μου. Μακριά του ένιωθα ελεύθερη.
Αναπάντεχα χτύπησε το κινητό μου. Τα λόγια που άκουσα από την άλλη γραμμή πυροδότησαν τον φόβο στο κορμί μου μα πάνω απ΄όλα την περιέργεια. ΄Ετσι ξεκίνησα προκειμένου να λύσω μόνη μου την περιέργεια μου.
-------------------------------------
Φόβος και αβεβαιότητα...
Συναισθήματα που είχαν τρυπώσει στην ψυχή μου. Σαν καυτή λάβα που πέφτει στο έδαφος και καίει τα πάντα στο πέρασμα του. Όμως δεν έπρεπε να το αφήσω να συμβεί αυτό ξανά... όχι ξανά...
Γιατί τώρα έχω το παιδί μου και θα κάνω τα πάντα για αυτό.
Πέρασα την πόρτα των φυλακών με αβέβαιο βήμα. Δεν ήξερα τι θα αντικρίσω μπροστά μου και αυτό με τρόμαζε.Εφιαλτικές αναμνήσεις έκαναν την εμφάνιση τους στις κρυφές πτυχές του μυαλού μου. Περπατούσα προς την αίθουσα και τον αντίκρισα από μακριά. Ασυναίσθητα έβαλα το χέρι μου στην κοιλιά μου σαν να θέλω να προστατέψω το παιδί μου . Το πρόσωπό μου όμως δεν φανέρωνε κανένα συναίσθημα. Με λίγα βήματα έφτασα μπροστά του. Η όψη του διαφορετική. Τα χαρακτηριστικό αρρωστημένο και πονηρό βλέμμα ξυπνούσε ανατριχιαστικές αναμνήσεις από τα βάθη του μυαλού μου. Κοίταξε την κοιλιά μου με το συνηθισμένο πονηρό χαμόγελο.
<< Τα κατάφερες τελικά. Τον τύλιξες με ένα παιδί.>>. Tο βλέμμα του ξυπνούσε εφιάλτες που τους είχα καλά κλειδωμένους στην άκρη του μυαλού μου. Δαίμονες που μάχονται να ελευθερωθούν, που προσπαθούν να με παρασύρουν σε αυτό τον χορό της παράνοιας προκειμένου να επιβιώσω. Και δυστυχώς εκείνος δεν είναι εδώ να με προστατέψει.
<<Γιατί με φώναξες εδώ; Μήπως μετάνιωσες και θέλεις να ζητήσεις συγνώμη;>>τον ρώτησα με την ειρωνεία να διαφαίνεται σε κάθε εκατοστό του προσώπου μου . Το γέλιο του ανατριχιαστικό. Ικανό να διαταράξει και την πιο ήρεμη ψυχή. Το μυαλό μου ουρλιάζει μια και μόνο λέξη προκειμένου να με προειδοποιήσει.
κίνδυνος!
<<Δεν συνηθίζω να ζητάω συγνώμες σε ανούσια ανθρωπάκια σαν εσένα. Έμαθα ότι είσαι έγκυος και ήθελα να το διαπιστώσω και μόνος μου. Ήθελα να δω πόσο χαμηλά μπορείς να πέσεις. Έμεινες έγκυος και μετά τον σκότωσες... Σατανικό σχέδιο. Κάνεις τον μπαμπά σου περήφανο.>>τα λόγια του έστελναν κύματα πόνου σε όλο μου το κορμί.
Ήξερε τα πάντα!
Και αυτό με φόβιζε...
<< Ώστε σε κάνω περήφανο; Αν νομίζεις ότι έχω αρχίσει να σου μοιάζω κάνεις πολύ μεγάλο λάθος. θα προτιμούσα να πεθάνω παρά να μοιάσω έστω και λίγο σε εσένα .... Μπαμπά>> Το μίσος μου φαινόταν ξεκάθαρα σε κάθε μου λέξη. Το πρόσωπο του είχε σοβαρέψει. Τα μάτια του είχαν πάρει το χρώμα του κάρβουνου αλλά δεν με φόβιζε .
Όχι όταν αντικρίζεις το ίδιο βλέμμα κάθε φορά που σου κάνει κακό..
Για δεκαέξι χρόνια.
<< Νομίζεις ότι είσαι κάποια ανώτερη από εμένα; Εσύ φταις που ο Άρης δεν ξυπνά. Επειδή είσαι τόσο φιλόδοξη που θυσίασες τον αγαπημένο σου, όπως λες, για την καριέρα σου. Γιατί αρνιόσουν να πιστέψεις την πραγματικότητα. Ότι είσαι μια άχρηστη... Εσύ θα έπρεπε να ήσουν στην θέση του. >>Τα λόγια του με ξάφνιασαν με αποτέλεσμα να απομακρυνθώ από κοντά του. Το βλέμμα του σκοτεινό. Η φωνή του βαριά και έντονη. Έδειχνε ξεκάθαρα το μίσος του για εμένα.
Εσύ φταις!
Εσύ θα έπρεπε να ήσουν στην θέση του!!
Οι φράσεις αυτές γυρνούσαν ξανά και ξανά στο μυαλό μου.
Όχι.....
Είναι δυνατόν να έκανα κάτι τέτοιο;
θα μπορούσα ποτέ να θέσω τον Άρη σε κίνδυνο για τις δικές μου ανασφάλειες;
<<Δεν μπορείς πλέον να με επηρεάσεις Σταύρο. Είχε αυτή την δύναμη για δεκαέξι ολόκληρα χρόνια. όχι πια. Προσπάθησα .... να κάνω το καλύτερο για τον Άρη.. γιατί τον αγαπώ. Δεν μπορείς εσύ να μου πεις κάτι τέτοιο... Δεν έχεις αυτό το δικαίωμα. Μείνε μακριά μου . Μακριά από το παιδί μου.... Άν... το πειράξεις κάποια στιγμή... θα ξεχάσω αυτή την ατυχή συγγένεια και θα σε καταστρέψω... Και αυτό σου το ορκίζομαι στον Άρη και στην μαμά.>>Από τα μάτια μου έτρεχαν δάκρυα όμως το πρόσωπο μου δεν έδειχνε τίποτα περισσότερο από το μίσος μου για εκείνον.
Γιατί εκείνος μου στέρησε την παδική μου ηλικία...
Μου στέρησε την πατρική αγάπη.... Μου στέρησε την μητέρα μου....
Μου στέρησε τον αδερφό μου...
Μα πάνω απ΄όλα μου στέρησε την πρώτη μου αγάπη....
Δεν πρόκειται να του επιτρέψω να πειράξει το παιδί μου...
Δεν θα χάσω κι άλλον εξαιτίας του....
Ποτέ ξανά!!
Καλησπέρα! Τι κάνετε; ; Άργησα λίγο αλλά νομίζω αξίζει.
Το βιβλίο μας γτάνει σιγά σιγα στο τέλος του και θα πρέπει να αποχωριστούμε τους ήρωες μας.
Το ερώτημα είναι: Θα καταφέρουν να γίνουν ευτυχισμένοι; Θα ξυπνήσει ο Άρης ή θα πρέπει να μεγαλώσει μόνη η Αμέλια το παιδί τους;
Πώς σας φαίνεται μέχρι στιγμής το βιβλίο;
Μέχρι το επόμενο ....
Φιλιά!