(Zawgyi)
ဝမ္ရိေပၚက ေခါင္းညိမ့္ခဲ့တယ္။
သူ႔လက္ကိုျမဲေနေအာင္ဆုပ္ကိုင္ထားတာတဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔က သူ႔အတြက္ တစ္ခုတည္းေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ပဲမို႔။
....................
ျပာလဲ့လဲ့အခိုးအေငြ႔တစ္စက ပိတ္ေမွာင္ေနတဲ့အခန္းတြင္းကို တျဖည္းျဖည္းဝါးၿမိဳလာတယ္။ တိတ္ဆိတ္ေနမႈၾကားမွာ ၿငီးသံသဲ့သဲ့က တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္မတိုးမက်ယ္ထြက္ေပၚေနတယ္။
မွန္ျပဴတင္းကတစ္ဆင့္ အခန္းေမွာင္ေမွာင္ထဲကိုေမ်ွာ္ၾကည့္ေနတဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔မ်က္ဝန္းေတြက စိုးရိမ္မႈအျပည့္နဲ႔..မ်က္ေတာင္ဖ်ားေတြ မဆိုသေလာက္စိုစြတ္ေနတယ္။
ရိေပၚ ခံႏိုင္ရည္မ႐ွိရင္~~
အရမ္းအႏၱရာယ္မ်ားလိမ့္မယ္~~
ေဒါက္တာစုန္႔က်ိရန္ ေသေသခ်ာခ်ာသတိေပးခဲ့တဲ့စကား။
ကုထံုးႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္ေန႔မွာ ေ႐ွာင္းက်န္႔ေခါင္းထဲကိုဝင္စျပဳေနျပီျဖစ္တဲ့ ေနာင္တတစ္စြန္းတစ္စက အသက္႐ွဴၾကပ္ေစတယ္။
ဆယ္မ်ိဳးထက္မနည္းတဲ့ ဓာတုဓာတ္ေငြ႔ေတြၾကား အခန္းက်ဥ္းထဲမွာ ရိေပၚတစ္ေယာက္တည္း။ သံုးနာရီၾကာ ပိတ္ေလွာင္ခံရျခင္းက သာမန္လူတစ္ေယာက္ ေအာ္ဟစ္ပစ္ရေလာက္ေအာင္ ခံရခက္တယ္ဆိုတဲ့ အၾကမ္းဖ်င္းသေဘာတရားေလာက္ပဲ ေ႐ွာင္းက်န္႔ကနားလည္ထားတယ္။ ကုသမႈတစ္ျကိမ္ျပီးတိုင္း မထိရက္စရာျဖဴေဖ်ာ့ေနတဲ့ရိေပၚေၾကာင့္ သူ႔ရင္ဘတ္တစ္ခုလံုးက ဆြဲစုတ္ခံထားရသလိုပဲ။
ဒါမ်ိဳး ေနာက္ထပ္ ဘယ္ႏွႀကိမ္လဲ...
အဆံုးသတ္မွာ သူပဲ႐ူးသြားလိမ့္မယ္ထင္တယ္။
"အင့္.."
႐ိႈက္သံမထြက္ေအာင္ ႏႈတ္ခမ္းကိုတင္းတင္းဖိကိုက္မိတယ္။
ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ရိေပၚခံစားေနရသမ်ွကို သူပဲယူလိုက္ခ်င္တာပါ။
"ေရွာင္းက်န္႔ေကာ"
ေဟာက္ရႊမ္းက ေ႐ွာင္းက်န္႔ပုခံုးကို အားေပးသလိုဖ်စ္ညႇစ္လာတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုအားေပးစကားကမွ ေ႐ွာင္းက်န္႔ရင္ဘတ္ထဲကထုထည္ကို ထိုးေဖာက္ႏိုင္မွာမဟုတ္မွန္း သူကိုယ္တိုင္ပဲသိတယ္။
"တစ္ခုခုသြားစားလိုက္ပါ.. ကြၽန္ေတာ္နဲ႔က်ိရန္လည္း ႐ွိေနတာပဲ"
"ရပါတယ္... ေဟာက္ရႊမ္းတို႔ႏွစ္ေယာက္ သြားနားလိုက္ပါ"
"............"
ေ႐ွာင္းက်န္႔က တုပ္တုပ္မလႈပ္ဘူး။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ေဟာက္ရႊမ္းက စုန္႔က်ိရန္ကိုေခၚၿပီး ေနရာကထြက္လာခဲ့တယ္။ အျပင္မွာ ေနေရာင္နည္းေနၿပီ။
ကုထံုးယူမဲ့ေန႔ဆိုရင္ ဝမ္ရိေပၚထက္ပိုၿပီး ေ႐ွာင္းက်န္႔ေကာကစိုးရိမ္စရာေကာင္းတယ္လို႔ ေဟာက္ရႊမ္းကထင္တယ္။ တစ္ေန႔လံုး အစားတစ္လုပ္မစားပဲ ရိေပၚအနားမွာပဲ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္လုပ္ေနတတ္တယ္။
"က်ိရန္"
"ဟင္?"
"ရိေပၚ အဆင္ေျပမွာပါေနာ္?"
"အင္းေပါ့..သူအဆင္ေျပမွျဖစ္မွာ"
"အင္း"
စိုးရိမ္ေနတဲ့ေဟာက္ရႊမ္းကို စုန္႔က်ိရန္က ဖြဖြေလးျပံဳးျပၿပီး လက္ညႇိဳးဖ်ားနဲ႔ နဖူးကိုတြန္းပစ္တယ္။
"မစိုးရိမ္ပါနဲ႔.. အရမ္းခက္ခဲတဲ့ ပထမဆံုးအႀကိမ္ကိုေတာင္ ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီပဲဟာ"
"ပထမတစ္ေခါက္က ရိေပၚသတိျပန္လည္မလာေတာ့ ကိုယ္အရမ္းတုန္လႈပ္သြားတာ.. ေ႐ွာင္းက်န္႔ေကာကေတာင္ ကိုယ့္ထက္တည္ၿငိမ္ေသးတယ္"
"သူလည္း ႀကိဳးစားၿပီးတည္ၿငိမ္ေနရတာျဖစ္မွာပါ.. ရိေပၚအနားကေန ဘယ္မွေတာင္သြားတာမဟုတ္ဘူး... ေဘးကျမင္ေနရရံုနဲ႔တင္ စိတ္မေကာင္းဘူး"
"အင္းးးး"
"ေ႐ွာင္းက်န္႔ေကာရဲ႕မိသားစုဘက္ကေရာ ဒီအေျခအေနေတြကို မသိဘူးလား?"
"သိမွာပါ"
ေဟာက္ရႊမ္းရဲ႕စကားအဆံုးမွာ စုန့္က်ိရန္မ်က္လံုးေလးေတြ ဝိုင္းသြားတယ္။ ေနာက္ထပ္ေျပာလာမဲ့စကားေတြကို သိခ်င္စိတ္အျပည့္နဲ႔။
"သိေတာ့? သိေတာ့ ဘာဆက္ျဖစ္ေရာလဲ?"
"ဘာဆက္ျဖစ္လဲမသိေပမဲ့ အလြယ္တကူလိုက္ေလ်ာေပးခဲ့တာမဟုတ္ဘူး ထင္ပါတယ္..ျမင္တဲ့အတိုင္းပဲေလ.. ေ႐ွာင္းက်န္႔ေကာက ရိေပၚေဘးမွာ တစ္ခ်ိန္လံုး႐ွိေနၿပီး သူ႔မိသားစုဘက္ကတစ္ေယာက္မွလွည့္မၾကည့္တာ"
"အင္း..ဆိုးလိုက္တာေနာ္"
"ဟန္ေန ဆိုရင္ေရာ?"
ေတာ္ေတာ္ေလးခြၽဲႏြဲ႔သံနဲ႔ေျပာရင္း ပုခံုးေပၚမွီခ်လာတဲ့ ေဟာက္ရႊမ္းကုိ စုန္႔က်ိရန္ငဲ့ေစာင္းၾကည့္မိတယ္။ ႏွစ္ေယာက္တည္း႐ွိခ်ိန္မွာသာ ေခၚတတ္တဲ့ နာမ္စားဆိုေပမယ့္ ႐ုတ္တရက္ႀကီးမို႔ စုန္႔က်ိရန္ပံုစံက အူလည္လည္..
"ဘာကိုလဲ?"
"ကိုယ္နဲ႔မိသားစုကို ယွဥ္ၿပီးေရြးရေတာ့မယ္ဆိုရင္ ဘာကိုေရြးမွာလဲ?"
"ငါ့မွာ မိသားစုမွမ႐ွိတာ"
"အလုပ္နဲ႔ကိုယ္ဆိုရင္ေရာ?"
".....အလုပ္ေပါ့"
"ဘယ္လို?!"
"ထပါ.. မွီႏြဲ႔မေနနဲ႔.. မင္းခႏၶာကိုယ္ႀကီးက ေလးတယ္"
"စကားလမ္းေၾကာင္းမလႊဲနဲ႔"
"သိလား ေဟာက္ရႊမ္း... ငါမႀကိဳက္တာလုပ္ရင္ ငါမင္းကို တကယ္မေခၚေတာ့ဘူး"
႐ွဴတည္တည္႐ုပ္နဲ႔စိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ေကာင္ေလးက သူ႔အေပၚမွာဆိုရင္ အရာအားလံုးထက္ပိုျပီးအေလးအနက္ထားတယ္ဆိုတာ စုန့္က်ိရန္သိတယ္။ ဘယ္လိုနာက်င္စရာမ်ိဳးကိုမွ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ၾကားထဲ ဝင္လာခြင့္မေပးႏိုင္ဘူး။ ေလာဘနည္းတတ္ေပမဲ့ အေရာင္ရင့္တဲ့ဒီေကာင္းကင္ေလးကိုေတာ့ အဆံုးထိပိုင္ဆိုင္ခ်င္မိတယ္။
"ဟန္ေနမႀကိဳက္တာေတြက အမ်ားႀကီး.. ေဆးလိပ္ေသာက္တာမႀကိဳက္ဘူး အရက္ေသာက္တာမႀကိဳက္ဘူး ကလပ္ေတြသြားတာမႀကိဳက္ဘူး မေကာင္းတဲ့သူေတြနဲ႔အေပါင္းအသင္းလုပ္တာ မႀကိဳက္ဘူး.. ၿပီးေတာ့~~"
"ငါ ဘာလို႔မ်ား မင္းကိုခ်စ္ခဲ့မိပါလိမ့္"
"ဟုတ္ပါၿပီ.. မႀကိဳက္တာေတြ ကိုယ္မလုပ္ေတာ့ဘူး"
ေဟာက္ရႊမ္းက အရယ္တစ္ဝက္နဲ႔ စုန္႔က်ိရန္ကိုသိမ္းဖက္ထားလိုက္တယ္။ အခ်စ္႐ွိတဲ့အခါ ညေနခင္းေတြက ေႏြးတယ္။
"ရယ္မေနနဲ႔.. ရယ္ေနရမဲ့အခ်ိန္မဟုတ္ဘူး"
"..... ရိေပၚ ျမန္ျမန္ေနေကာင္းသြားရင္ ေကာင္းမယ္"
"ေကာင္းသြားမွာပါ"
သက္ျပင္းခ်သံအၿပိဳင္နဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ၾကားမွာ ျပန္ၿပီးတိတ္ဆိတ္သြားတယ္။
.
.
"အေျခအေနက တိုးတက္ပါတယ္...ပထမတစ္ခါထက္ ခံႏိုင္ရည္႐ွိလာၿပီ..သူႏိုးလာၿပီး နာရီဝက္အတြင္း ဘာမွေကြၽးလို႔မျဖစ္ေသးဘူး.. ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေရလည္းမတိုက္ပါနဲ႔"
ေ႐ွာင္းက်န္႔က ေခါင္းညိမ့္ျပၿပီး ကုတင္ေဘးမွာ ျဖည္းျဖည္းထိုင္ခ်တယ္။ ဝမ္ရိေပၚရဲ႕လက္ဖ်ားေတြက ကုထံုးရဲ႕အ႐ွိန္မျပယ္ေသးတာမို႔ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဆတ္ခနဲလႈပ္ေနတာကို စိုက္ေငးေနတယ္။
"ရိေပၚ"
ရိေပၚအေမရဲ႕ေခၚသံက တိုးတိုးေလး။
မ်က္လံုးမဖြင့္ပဲ မ်က္ေတာင္ဖ်ားေတြလႈပ္လာတယ္။
"ရိေပၚ.. အေမေခၚေနတာၾကားရလား?"
"မငိုရဘူးေလ.. ရိေပၚအဆင္ေျပသားပဲ"
"ပထမတစ္ခါလို အၾကာႀကီးအိပ္ေနရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ"
"အေတြးမလြန္ပါနဲ႔ကြာ"
မစၥတာဟန္က ဇနီးျဖစ္သူကို ေျပရာေျပေၾကာင္းေခ်ာ့ေမာ့ေနရင္း ကုတင္ေပၚကရိေပၚကို စိတ္မခ်သလို အၾကည့္မလႊဲႏိုင္ဘူး။
ပထမဆံုးအႀကိမ္ကုထံုးၿပီးတဲ့အခ်ိန္မွာ ရိေပၚက ၁၂နာရီေက်ာ္ၾကာေအာင္ သတိျပန္လည္မလာခဲ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ဒီလိုထပ္ျဖစ္ရင္ ဘယ္သူမွေ႐ွ႕ဆက္တိုးရဲမွာမဟုတ္မွန္း သူသိေနတယ္။
"အန္တီနားလိုက္ပါ.. ဒီမွာကြၽန္ေတာ္႐ွိေနမယ္"
"မင္း သြားနားလိုက္ပါ"
"........"
အခုခ်ိန္ထိ ဝမ္ရိေပၚအေမနဲ႔ ေ႐ွာင္းက်န္႔ရဲ႕ဆက္ဆံေရးက က်ဲပါးေနတုန္းပဲ။ မလိုအပ္ပဲ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ၿပီး စကားတစ္ခြန္းတစ္ေလေတာင္ မဆိုခဲ့ဖူးၾကဘူး။ ဝမ္ရိေပၚနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး မွားယြင္းတဲ့အတၱအနည္းငယ္က ႏွစ္ေယာက္လံုးရဲ႕ရင္ထဲမွာ အစိုင္အခဲအျဖစ္႐ွိေနၾကပံုေပၚတယ္။
"လာပါ..မင္းအရင္နားလိုက္.. ရိေပၚႏိုးရင္ ကိုယ္လာေခၚမယ္"
"ဟင့္အင္း.. ရိေပၚႏိုးတဲ့အထိေစာင့္မွာ"
"ကေလးလိုလုပ္မေနပါနဲ႔လား.. အခုခ်ိန္ဆို ခြန္းခြန္းကဖုန္းေမ်ွာ္ေနေလာက္ၿပီ"
ခြန္းခြန္းဆိုတဲ့အသံၾကားေတာ့ ရိေပၚကိုငံု႔ကိုင္းၾကည့္ေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြက ျပန္ေမာ့လာတယ္။ ဂ်ပန္မွာ တစ္ေယာက္တည္းက်န္ေနခဲ့ရတဲ့ ခြန္းခြန္းက ဒီကအေျခအေနေတြကို ဘာဆိုဘာမွမသိဘူး။ မသိရေအာင္ တမင္ဖံုးကြယ္ထားၾကတယ္ဆိုပိုမွန္လိမ့္မယ္။
"ခြန္းခြန္းနဲ႔စကားေျပာၿပီး ျပန္လာခဲ့မယ္"
"အင္း"
မ်က္ရည္သုတ္ၿပီး အခန္းျပင္ထြက္သြားတဲ့အမ်ိဳးသမီးကို ေ႐ွာင္းက်န္႔လွည့္မၾကည့္မိဘူး။ မလိုဘူး' လို႔ေျပာလိုက္ခ်င္တဲ့ သူ႔စိတ္႐ိုင္း႐ိုင္းကို အဆံုးထိခ်ဳပ္ထိန္းႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရတယ္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကို ေက်ာခိုင္းမိတာ ဘယ္အခ်ိ္န္ကျဖစ္မလဲ ေ႐ွာင္းက်န္႔မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ရိေပၚနဲ႔သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း႐ွိေနမွ အရာအားလံုးကလံုျခံဳသလို ခံစားရတယ္။
"မစၥတာဟန္လည္း သြားပါ"
"ေ႐ွာင္းက်န္႔ကို အကိုနားလည္ပါတယ္... ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဇနီးေနရာကၾကည့္ရင္ ရိေပၚက သူ႔ဝမ္းနဲ႔လြယ္ေမြးထားတဲ့သားေလ.. ဒီလိုအခ်ိန္မွာ အနားမွာေနခ်င္႐ွာမွာေပါ့.. ေ႐ွာင္းက်န္႔ကနားလည္ခြင့္ျပဳေပးရင္ေကာင္းမယ္"
"သူ႔ကိုယ္သူအျပစ္တင္တဲ့စိတ္ကို ေျဖသာခ်င္ရံုနဲ႔ေတာ့.. ရိေပၚအနားမွာ႐ွိမေနတာက ပိုေကာင္းပါလိမ့္မယ္"
"ေ႐ွာင္းက်န္႔က သူ႔အေၾကာင္းကိုေသခ်ာမသိလို႔ ဒီလိုေျပာတာပါ... ေပက်င္းက သူေမ့ေပ်ာက္ခ်င္တဲ့အတိတ္ပဲ.. ရိေပၚေၾကာင့္သာ သူဒီေနရာမွာ~~~"
"ရိေပၚေၾကာင့္တဲ့လား... အခုခ်ိန္ထိ ရိေပၚေၾကာင့္ပဲလား"
"မဟုတ္ဘူး.. အကိုက ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ေတြးေပးဖို႔ေတာင္းဆိုခ်င္တာ.. ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေ႐ွာင္းက်န္႔ဘယ္လိုခံစားရမယ္ဆိုတာ ကိုယ္တို႔နားလည္တယ္.. ဒီလိုပဲ ကိုယ္တို႔ဘက္ကိုလည္း နားလည္ေစခ်င္တယ္"
"မစၥတာဟန္ရဲ႕ဇနီးကိုပဲ ေနာက္ထပ္ကေလးတစ္ေယာက္ကို စိတ္ဒဏ္ရာထပ္မေပးမိေအာင္ ဂ႐ုစိုက္လိုက္ပါ.. ရိေပၚအတြက္ စိတ္မပူပါနဲ႔လို႔"
"............"
"ရိေပၚႏိုးလာရင္ ကြၽန္ေတာ္အသိေပးလိုက္မယ္"
ထပ္ေျပာစရာ စကားမ႐ွိေတာ့တဲ့အခါ မစၥတာဟန္က စိတ္ေလ်ွာ့လိုက္ဟန္ ေခါင္းညိမ့္ၿပီးထြက္သြားတယ္။
ေ႐ွာင္းက်န္႔ရဲ႕ ခံစားခ်က္ေတြက ဗလာသက္သက္....
ေလဝင္ေလထြက္ေကာင္းဖို႔ က်ယ္က်ယ္ဖြင့္ထားေပးတဲ့ ျပဴတင္းတံခါးရဲ႕ ခန္းစီးလိုက္ကာေတြ အဆက္မျပတ္လႈပ္ယမ္းေနတယ္။ အေမွာင္ဝင္စျပဳေနတဲ့ပတ္ဝန္းက်င္မွာ နီယြန္မီးေရာင္ေတြ လင္းေနၿပီ။
ႏိုးလာဖို႔ေကာင္းၿပီ ရိေပၚရယ္
ကိုယ္ ပင္ပန္းတယ္။
...............................................
နံရံကပ္နာရီလက္တံသံ တခ်က္ခ်က္က နီးလာလိုက္၊ ေဝးသြားလိုက္။
အာရံုမွာစြဲေနတဲ့ စိမ္းရႊင္ရႊင္အနံ႔ျပင္းျပင္းကို စူးစူးဝါးဝါးခံစားေနမိတုန္းပဲ။ မ်က္လံုးမဖြင့္ႏိုင္ေသးခင္ ပ်ိဳ႕တက္လာတဲ့ခံစားမႈကို ခႏၱာကိုယ္ကအရင္လက္ခံလိုက္ရတယ္။
ထိန္းမထားႏိုင္ေတာ့..
ကုတင္ေပၚကေျပးဆင္းၿပီး သန္႔စင္ခန္းအထိမသြားႏိုင္ပဲ နီးစပ္ရာေဘစင္မွာ ေခါင္းထိုးအန္မိတယ္။ အန္ထုတ္စရာအစာမ႐ွိတဲ့ အစာအိမ္ရဲ႕ စူးေအာင့္မႈက ေျပာမျပတတ္ေလာက္ေအာင္...
"ေဘဘီ!!"
ေက်ာေပၚေရာက္လာတဲ့ လက္ဖဝါးကို သိေနေပမယ့္ ဝမ္ရိေပၚရဲ႕စိတ္နဲ႔ခႏၶာက အေကာင္းပကတိခ်ိတ္ဆက္မမိႏိုင္ေသး။ စကားတစ္ခြန္းေျပာဖို႔ အခ်ိန္အၾကာႀကီးယူၿပီးမွ ေလသံသဲ့သဲ့ထြက္လာတယ္။
"ေရ..ေရယူေပး"
"ေဘဘီ ေရေသာက္လို႔မရေသးဘူး"
ေ႐ွာင္းက်န္႔က ေခြၽးေစးစိုေနတဲ့ ေရွ့ဆံပင္ေတြကိုသပ္ေပးရင္း ေခ်ာ့ေမာ့တယ္။
"ေနာက္ထပ္နာရီဝက္ေလာက္ပဲ သည္းခံႏိုင္တယ္မလား?"
"အင္း"
ေဘစင္အေပၚဘက္ နံရံကမွန္ခ်ပ္ထဲမွာျမင္ေနရတဲ့ သူ႔ကိုယ္သူ အၾကည့္လႊဲမိတယ္။ အန္ထားတဲ့အ႐ွိန္နဲ႔ မ်က္ႏွာတစ္ခုလံုးနီရဲေနၿပီး မ်က္လံုးေတြက အရည္ၾကည္ဝိုင္းေနတယ္။
"စိတ္ပ်က္စရာ"
အသံကတိုးေပမဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ၾကားႏိုင္တယ္။
ၾကမ္းျပင္ေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္တဲ့ ရိေပၚေဘးမွာ သူျဖည္းျဖည္းခ်င္းဝင္ထိုင္လိုက္တယ္။
"ေတာ္ေသးတာေပါ့... အေစာႀကီးႏိုးလာလို႔"
"အင္း..."
"အခု ဘယ္လိုေနေသးလဲ?"
မွိန္မွိန္ေလးလင္းေနတဲ့ ညမီးေအာက္မွာ သူ႔ကိုေငးေနတဲ့ေ႐ွာင္းက်န္႔ကို ရိေပၚက ႏွာေခါင္း႐ွံု႔ျပတယ္။
"ေရေသာက္ခ်င္တယ္.. ဗိုက္ဆာေပမဲ့ ထပ္မအန္ခ်င္ေတာ့ဘူး"
"............."
"အခ်စ္ အဲ့လိုစိုက္ၾကည့္ေနမယ္ဆိုရင္ သြားအိပ္ေတာ့မွာ"
"လြမ္းလို႔ပါ"
"အဟား..."
သြားညီညီေလးေတြ လွစ္ခနဲေပၚသြားတယ္။
ရယ္လိုက္ရင္ ပါးေလးေတြ မို႔တက္ေနတတ္တုန္းပဲ။
ေဆးသမားဆိုတာနဲ႔ အ႐ိုးေပၚအေရတင္မ်က္လံုးခ်ိဳင့္ခ်ိဳင့္ေတြပဲ ေျပးျမင္တတ္တဲ့ လူေတြရဲ႕အေတြးက ဝမ္ရိေပၚကိုျမင္ရင္ေျပာင္းျပန္ျဖစ္သြားမွာ။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ အရင္လို ရဲစိုမေနေတာ့တာကလြဲရင္ အမ်ားႀကီးေျပာင္းလဲသြားတဲ့ေနရာမ႐ွိဘူး။
"အန္တီ့ကို သြားေခၚလိုက္ဦးမယ္... သူေစာင့္ေနမွာ"
"ခဏေလးပါ.. မသြားပါနဲ႔ဦး"
အလန္႔တၾကားဖမ္းဆြဲလာတဲ့ လက္ဝါးေႏြးေတြက ေ႐ွာင္းက်န္႔လက္ေကာက္ဝတ္ကို တင္းတင္းဖိကိုင္ထားတယ္။
ည၁၁နာရီက အေတာ္ေလးေနာက္က်ေနေပမဲ့ ရိေပၚရဲ႕အေမ ေသခ်ာေပါက္ေစာင့္ေနဦးမယ္ဆိုတာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးသိတယ္။
ရိေပၚက မေခၚေစခ်င္ဘူး
ေ႐ွာင္းက်န္႔က မေခၚေပးခ်င္ဘူး
ေနာက္ဆံုးေတာ့.... ထိုင္လက္စေနရာမွာ မလႈပ္မယွက္႐ွိေနၾကရင္း ဖြင့္ထားတဲ့ျပဴတင္းေပါက္ရဲ႕အျပင္ကို ေငးတယ္။ အေမွာင္ထုသည္းေနတဲ့အခ်ိန္မို႔ အရာရာကပိန္းပိတ္ေအာင္ေမွာင္ေနတုန္းပဲ....
ဝမ္ရိေပၚရဲ႕ေခါင္းလံုးလံုးက ေ႐ွာင္းက်န္႔ပုခံုးေပၚေစာင္းက်သြားတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေတြခ်င္း ယွက္ျဖာၿပီးတင္းတင္းဆုပ္ထားေတာ့ ရင္ထဲမွာစူးေအာင့္လာတယ္။ လိႈက္ေနေအာင္ငိုခ်င္စိတ္က ခႏၶာကိုယ္ေသြးေၾကာအႏွံ႔ကေန အံုႂကြလာသလို ခံစားေနရတယ္။
သက္ဝင္လႈပ္႐ွားေနတဲ့အထိအေတြ႔ေတြက ဒီေလာက္တန္ဖိုး႐ွိလား.. ဝမ္ရိေပၚ ေမ့ေမ်ာေနတဲ့အခ်ိန္ေတြ၊ ဖိမွိတ္ထားတဲ့မ်က္ခြံမို႔မို႔ေတြကိုပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး ေစာင့္ေငးေနခဲ့ရတဲ့ အခ်ိန္ေတြကို ဘယ္လိုခြန္အားနဲ႔ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့မိမွန္း ေရွာင္းက်န့္မသိေတာ့ဘူး။
အနီးကပ္ဆံုးရွိေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္ပါးပါးက စိမ္းရႊင္ရႊင္ဓာတ္ေငြ႔နံ႔တစ္မ်ိဳး စြဲက်န္ေနတယ္။ ဆံပင္ေတြကိုငံု႔နမ္းတဲ့အခ်ိန္မွာ ရိေပၚကစကားစေျပာတယ္။
"ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ကံေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေျပာမျပခဲ့ဖူးဘူးေနာ္"
".............."
"အခ်စ္မခံခဲ့ရဘူးဆိုတဲ့အေတြးပဲ ေခါင္းထဲမွာတစ္ခ်ိန္လံုး႐ွိေနရင္းနဲ႔... အခ်စ္ကိုစေတြ႔ေတာ့ ေပ်ာ္ေနသလိုပဲ.. အနားမွာလည္းအျမဲတမ္းေနခ်င္တယ္"
"........"
"ရည္းစားစကားကို ငိုၿပီးေျပာခဲ့မိတာဘာေၾကာင့္မွန္း အခုထိနားမလည္ဘူး.. တကယ္ဆို အခ်စ္ျပံဳးေနတာပဲျမင္ခ်င္ခဲ့ရဲ႕သားနဲ႔"
ပူေႏြးစိုစြတ္တဲ့အထိအေတြ႔က ပါးတစ္ေလ်ွာက္စီးက်သြားေပမဲ့ ေ႐ွာင္းက်န္႔ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ျပံဳးေနမိတယ္။ သူ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ အမ်ိဳးအမည္ပိုင္းျခားလို႔မရတဲ့ ခံစားခ်က္ေတြ ရင္ဘတ္ထဲမွာအျပည့္။
"ဘယ္လိုေ႐ွ႕ဆက္ရမွန္းမသိေတာ့တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေတာင္ ဒီလက္ကိုတစ္ဖက္ဖက္ကျဖဳတ္လိုက္မိမွာ ေၾကာက္ေနခဲ့တာ... ကြၽန္ေတာ္က အေတြးလြန္တယ္ေနာ္.. အခ်စ္စိတ္ပ်က္လား?"
"ဟင့္အင္း"
ေရဓာတ္မ႐ွိတဲ့ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ စပ္ဖ်ဥ္းဖ်ဥ္းျဖစ္သြားတယ္။ ေ႐ွာင္းက်န္႔လ်ွာဖ်ားရဲ႕အစိုဓာတ္က ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ခံတြင္းထဲအထိ ေအးျမျမတိုးဝင္လာေနတယ္။ သက္ေတာင့္သက္သာမ႐ွိလွေပမဲ့ ဝမ္ရိေပၚက မ႐ုန္းမိေအာင္းထိန္းခ်ဳပ္ထားတယ္။ ခႏၶာကိုယ္က လက္မခံႏိုင္ရင္ေတာင္ သူကိုယ္တိုင္ေတာင့္တမိတဲ့ အနမ္းေတြမို႔...
"တကယ္လား?"
"အခုခ်ိန္ထိ မယံုေသးဘူးေပါ့?"
ဝမ္ရိေပၚက ေခါင္းခါျပရင္း ဟန္မေဆာင္ႏိုင္ေအာင္အသံထြက္ရယ္မိတယ္။ ေသခ်ာတဲ့အေျဖရဖို႔အတြက္ လမ္းဆံုးအထိသူေလ်ွာက္ခဲ့ၿပီးၿပီပဲ... ယံုတာထက္ကိုပိုပါတယ္။ က်န္႔ေကာေဘးမွာ ဒီပင္ပန္းေနတဲ့ခနၶာကိုယ္ကို သက္ေတာင့္သက္သာေလး ခဏတျဖဳတ္အနားေပးထားမယ္။ မနက္ျဖန္ကို အနမ္းေတြနဲ႔ဆက္မယ္။
ျဖည္းျဖည္းခ်င္းေပါ့.....
အတင္းအက်ပ္လုပ္ယူမေျပာင္းလဲရင္ေတာင္ ဆုပ္ကိုင္ေပးထားမဲ့လက္တစ္စံု၊ ေႏြးေထြးေပးေနဦးမဲ့ရင္ခြင္ဆိုတာ ေသခ်ာေနမွေတာ့..
ဒါက ဘဝအဆက္ဆက္ရဲ႕ေရစက္ပဲ။
တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ၾကည့္မိရံု၊ တစ္ေယာက္အသံ တစ္ေယာက္ျကားေနရရံုနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေအးျမေနဖို႔ လံုေလာက္ပါၿပီ။
*******************
မေတြ႔တာၾကာၿပီေနာ္😌
ပါဝါေတြေပ်ာ္ေပ်ာ္ျကီးတိုးေပးေနတဲ့မ်က္လံုးေလးက အရင္ရက္ေတြမွာ ဒုကၡေတြေပးလြန္းလို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ဆင္ျခင္ေနရတာပါ။.......
ေမ့ေနၾကၿပီထင္တယ္😅😁
___________________________
(Unicode)
ဝမ်ရိပေါ်က ခေါင်းညိမ့်ခဲ့တယ်။
သူ့လက်ကိုမြဲနေအောင်ဆုပ်ကိုင်ထားတာတဲ့ ရှောင်းကျန့်က သူ့အတွက် တစ်ခုတည်းသောအကြောင်းပြချက်ပဲမို့။
....................
ပြာလဲ့လဲ့အခိုးအငွေ့တစ်စက ပိတ်မှောင်နေတဲ့အခန်းတွင်းကို တဖြည်းဖြည်းဝါးမြိုလာတယ်။ တိတ်ဆိတ်နေမှုကြားမှာ ငြီးသံသဲ့သဲ့က တစ်ချက်တစ်ချက်မတိုးမကျယ်ထွက်ပေါ်နေတယ်။
မှန်ပြူတင်းကတစ်ဆင့် အခန်းမှောင်မှောင်ထဲကိုမျှော်ကြည့်နေတဲ့ ရှောင်းကျန့်မျက်ဝန်းတွေက စိုးရိမ်မှုအပြည့်နဲ့..မျက်တောင်ဖျားတွေ မဆိုသလောက်စိုစွတ်နေတယ်။
ရိပေါ် ခံနိုင်ရည်မရှိရင်~~
အရမ်းအန္တရာယ်များလိမ့်မယ်~~
ဒေါက်တာစုန့်ကျိရန် သေသေချာချာသတိပေးခဲ့တဲ့စကား။
ကုထုံးနှစ်ကြိမ်မြောက်နေ့မှာ ရှောင်းကျန့်ခေါင်းထဲကိုဝင်စပြုနေပြီဖြစ်တဲ့ နောင်တတစ်စွန်းတစ်စက အသက်ရှူကြပ်စေတယ်။
ဆယ်မျိုးထက်မနည်းတဲ့ ဓာတုဓာတ်ငွေ့တွေကြား အခန်းကျဉ်းထဲမှာ ရိပေါ်တစ်ယောက်တည်း။ သုံးနာရီကြာ ပိတ်လှောင်ခံရခြင်းက သာမန်လူတစ်ယောက် အော်ဟစ်ပစ်ရလောက်အောင် ခံရခက်တယ်ဆိုတဲ့ အကြမ်းဖျင်းသဘောတရားလောက်ပဲ ရှောင်းကျန့်ကနားလည်ထားတယ်။ ကုသမှုတစ်ကြိမ်ပြီးတိုင်း မထိရက်စရာဖြူဖျော့နေတဲ့ရိပေါ်ကြောင့် သူ့ရင်ဘတ်တစ်ခုလုံးက ဆွဲစုတ်ခံထားရသလိုပဲ။
ဒါမျိုး နောက်ထပ် ဘယ်နှကြိမ်လဲ...
အဆုံးသတ်မှာ သူပဲရူးသွားလိမ့်မယ်ထင်တယ်။
"အင့်.."
ရှိုက်သံမထွက်အောင် နှုတ်ခမ်းကိုတင်းတင်းဖိကိုက်မိတယ်။
ဖြစ်နိုင်ရင် ရိပေါ်ခံစားနေရသမျှကို သူပဲယူလိုက်ချင်တာပါ။
"ရှောင်းကျန့်ကော"
ဟောက်ရွှမ်းက ရှောင်းကျန့်ပုခုံးကို အားပေးသလိုဖျစ်ညှစ်လာတယ်။ ဒီအချိန်မှာ ဘယ်လိုအားပေးစကားကမှ ရှောင်းကျန့်ရင်ဘတ်ထဲကထုထည်ကို ထိုးဖောက်နိုင်မှာမဟုတ်မှန်း သူကိုယ်တိုင်ပဲသိတယ်။
"တစ်ခုခုသွားစားလိုက်ပါ.. ကျွန်တော်နဲ့ကျိရန်လည်း ရှိနေတာပဲ"
"ရပါတယ်... ဟောက်ရွှမ်းတို့နှစ်ယောက် သွားနားလိုက်ပါ"
"............"
ရှောင်းကျန့်က တုပ်တုပ်မလှုပ်ဘူး။
နောက်ဆုံးတော့ ဟောက်ရွှမ်းက စုန့်ကျိရန်ကိုခေါ်ပြီး နေရာကထွက်လာခဲ့တယ်။ အပြင်မှာ နေရောင်နည်းနေပြီ။
ကုထုံးယူမဲ့နေ့ဆိုရင် ဝမ်ရိပေါ်ထက်ပိုပြီး ရှောင်းကျန့်ကောကစိုးရိမ်စရာကောင်းတယ်လို့ ဟောက်ရွှမ်းကထင်တယ်။ တစ်နေ့လုံး အစားတစ်လုပ်မစားပဲ ရိပေါ်အနားမှာပဲ အရိပ်တကြည့်ကြည့်လုပ်နေတတ်တယ်။
"ကျိရန်"
"ဟင်?"
"ရိပေါ် အဆင်ပြေမှာပါနော်?"
"အင်းပေါ့..သူအဆင်ပြေမှဖြစ်မှာ"
"အင်း"
စိုးရိမ်နေတဲ့ဟောက်ရွှမ်းကို စုန့်ကျိရန်က ဖွဖွလေးပြုံးပြပြီး လက်ညှိုးဖျားနဲ့ နဖူးကိုတွန်းပစ်တယ်။
"မစိုးရိမ်ပါနဲ့.. အရမ်းခက်ခဲတဲ့ ပထမဆုံးအကြိမ်ကိုတောင် ကျော်ဖြတ်နိုင်ခဲ့ပြီပဲဟာ"
"ပထမတစ်ခေါက်က ရိပေါ်သတိပြန်လည်မလာတော့ ကိုယ်အရမ်းတုန်လှုပ်သွားတာ.. ရှောင်းကျန့်ကောကတောင် ကိုယ့်ထက်တည်ငြိမ်သေးတယ်"
"သူလည်း ကြိုးစားပြီးတည်ငြိမ်နေရတာဖြစ်မှာပါ.. ရိပေါ်အနားကနေ ဘယ်မှတောင်သွားတာမဟုတ်ဘူး... ဘေးကမြင်နေရရုံနဲ့တင် စိတ်မကောင်းဘူး"
"အင်းးးး"
"ရှောင်းကျန့်ကောရဲ့မိသားစုဘက်ကရော ဒီအခြေအနေတွေကို မသိဘူးလား?"
"သိမှာပါ"
ဟောက်ရွှမ်းရဲ့စကားအဆုံးမှာ စုန့်ကျိရန်မျက်လုံးလေးတွေ ဝိုင်းသွားတယ်။ နောက်ထပ်ပြောလာမဲ့စကားတွေကို သိချင်စိတ်အပြည့်နဲ့။
"သိတော့? သိတော့ ဘာဆက်ဖြစ်ရောလဲ?"
"ဘာဆက်ဖြစ်လဲမသိပေမဲ့ အလွယ်တကူလိုက်လျောပေးခဲ့တာမဟုတ်ဘူး ထင်ပါတယ်..မြင်တဲ့အတိုင်းပဲလေ.. ရှောင်းကျန့်ကောက ရိပေါ်ဘေးမှာ တစ်ချိန်လုံးရှိနေပြီး သူ့မိသားစုဘက်ကတစ်ယောက်မှလှည့်မကြည့်တာ"
"အင်း..ဆိုးလိုက်တာနော်"
"ဟန်နေ ဆိုရင်ရော?"
တော်တော်လေးချွဲနွဲ့သံနဲ့ပြောရင်း ပုခုံးပေါ်မှီချလာတဲ့ ဟောက်ရွှမ်းကို စုန့်ကျိရန်ငဲ့စောင်းကြည့်မိတယ်။ နှစ်ယောက်တည်းရှိချိန်မှာသာ ခေါ်တတ်တဲ့ နာမ်စားဆိုပေမယ့် ရုတ်တရက်ကြီးမို့ စုန့်ကျိရန်ပုံစံက အူလည်လည်..
"ဘာကိုလဲ?"
"ကိုယ်နဲ့မိသားစုကို ယှဉ်ပြီးရွေးရတော့မယ်ဆိုရင် ဘာကိုရွေးမှာလဲ?"
"ငါ့မှာ မိသားစုမှမရှိတာ"
"အလုပ်နဲ့ကိုယ်ဆိုရင်ရော?"
".....အလုပ်ပေါ့"
"ဘယ်လို?!"
"ထပါ.. မှီနွဲ့မနေနဲ့.. မင်းခန္ဓာကိုယ်ကြီးက လေးတယ်"
"စကားလမ်းကြောင်းမလွှဲနဲ့"
"သိလား ဟောက်ရွှမ်း... ငါမကြိုက်တာလုပ်ရင် ငါမင်းကို တကယ်မခေါ်တော့ဘူး"
ရှူတည်တည်ရုပ်နဲ့စိုက်ကြည့်နေတဲ့ကောင်လေးက သူ့အပေါ်မှာဆိုရင် အရာအားလုံးထက်ပိုပြီးအလေးအနက်ထားတယ်ဆိုတာ စုန့်ကျိရန်သိတယ်။ ဘယ်လိုနာကျင်စရာမျိုးကိုမှ သူတို့နှစ်ယောက်ကြားထဲ ဝင်လာခွင့်မပေးနိုင်ဘူး။ လောဘနည်းတတ်ပေမဲ့ အရောင်ရင့်တဲ့ဒီကောင်းကင်လေးကိုတော့ အဆုံးထိပိုင်ဆိုင်ချင်မိတယ်။
"ဟန်နေမကြိုက်တာတွေက အများကြီး.. ဆေးလိပ်သောက်တာမကြိုက်ဘူး အရက်သောက်တာမကြိုက်ဘူး ကလပ်တွေသွားတာမကြိုက်ဘူး မကောင်းတဲ့သူတွေနဲ့အပေါင်းအသင်းလုပ်တာ မကြိုက်ဘူး.. ပြီးတော့~~"
"ငါ ဘာလို့များ မင်းကိုချစ်ခဲ့မိပါလိမ့်"
"ဟုတ်ပါပြီ.. မကြိုက်တာတွေ ကိုယ်မလုပ်တော့ဘူး"
ဟောက်ရွှမ်းက အရယ်တစ်ဝက်နဲ့ စုန့်ကျိရန်ကိုသိမ်းဖက်ထားလိုက်တယ်။ အချစ်ရှိတဲ့အခါ ညနေခင်းတွေက နွေးတယ်။
"ရယ်မနေနဲ့.. ရယ်နေရမဲ့အချိန်မဟုတ်ဘူး"
"..... ရိပေါ် မြန်မြန်နေကောင်းသွားရင် ကောင်းမယ်"
"ကောင်းသွားမှာပါ"
သက်ပြင်းချသံအပြိုင်နဲ့ နှစ်ယောက်ကြားမှာ ပြန်ပြီးတိတ်ဆိတ်သွားတယ်။
.
.
"အခြေအနေက တိုးတက်ပါတယ်...ပထမတစ်ခါထက် ခံနိုင်ရည်ရှိလာပြီ..သူနိုးလာပြီး နာရီဝက်အတွင်း ဘာမှကျွေးလို့မဖြစ်သေးဘူး.. ဖြစ်နိုင်ရင် ရေလည်းမတိုက်ပါနဲ့"
ရှောင်းကျန့်က ခေါင်းညိမ့်ပြပြီး ကုတင်ဘေးမှာ ဖြည်းဖြည်းထိုင်ချတယ်။ ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့လက်ဖျားတွေက ကုထုံးရဲ့အရှိန်မပြယ်သေးတာမို့ တစ်ချက်တစ်ချက် ဆတ်ခနဲလှုပ်နေတာကို စိုက်ငေးနေတယ်။
"ရိပေါ်"
ရိပေါ်အမေရဲ့ခေါ်သံက တိုးတိုးလေး။
မျက်လုံးမဖွင့်ပဲ မျက်တောင်ဖျားတွေလှုပ်လာတယ်။
"ရိပေါ်.. အမေခေါ်နေတာကြားရလား?"
"မငိုရဘူးလေ.. ရိပေါ်အဆင်ပြေသားပဲ"
"ပထမတစ်ခါလို အကြာကြီးအိပ်နေရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ"
"အတွေးမလွန်ပါနဲ့ကွာ"
မစ္စတာဟန်က ဇနီးဖြစ်သူကို ပြေရာပြေကြောင်းချော့မော့နေရင်း ကုတင်ပေါ်ကရိပေါ်ကို စိတ်မချသလို အကြည့်မလွှဲနိုင်ဘူး။
ပထမဆုံးအကြိမ်ကုထုံးပြီးတဲ့အချိန်မှာ ရိပေါ်က ၁၂နာရီကျော်ကြာအောင် သတိပြန်လည်မလာခဲ့ဘူး။ နောက်တစ်ကြိမ် ဒီလိုထပ်ဖြစ်ရင် ဘယ်သူမှရှေ့ဆက်တိုးရဲမှာမဟုတ်မှန်း သူသိနေတယ်။
"အန်တီနားလိုက်ပါ.. ဒီမှာကျွန်တော်ရှိနေမယ်"
"မင်း သွားနားလိုက်ပါ"
"........"
အခုချိန်ထိ ဝမ်ရိပေါ်အမေနဲ့ ရှောင်းကျန့်ရဲ့ဆက်ဆံရေးက ကျဲပါးနေတုန်းပဲ။ မလိုအပ်ပဲ မျက်နှာချင်းဆိုင်ပြီး စကားတစ်ခွန်းတစ်လေတောင် မဆိုခဲ့ဖူးကြဘူး။ ဝမ်ရိပေါ်နဲ့ပတ်သက်ပြီး မှားယွင်းတဲ့အတ္တအနည်းငယ်က နှစ်ယောက်လုံးရဲ့ရင်ထဲမှာ အစိုင်အခဲအဖြစ်ရှိနေကြပုံပေါ်တယ်။
"လာပါ..မင်းအရင်နားလိုက်.. ရိပေါ်နိုးရင် ကိုယ်လာခေါ်မယ်"
"ဟင့်အင်း.. ရိပေါ်နိုးတဲ့အထိစောင့်မှာ"
"ကလေးလိုလုပ်မနေပါနဲ့လား.. အခုချိန်ဆို ခွန်းခွန်းကဖုန်းမျှော်နေလောက်ပြီ"
ခွန်းခွန်းဆိုတဲ့အသံကြားတော့ ရိပေါ်ကိုငုံ့ကိုင်းကြည့်နေတဲ့မျက်ဝန်းတွေက ပြန်မော့လာတယ်။ ဂျပန်မှာ တစ်ယောက်တည်းကျန်နေခဲ့ရတဲ့ ခွန်းခွန်းက ဒီကအခြေအနေတွေကို ဘာဆိုဘာမှမသိဘူး။ မသိရအောင် တမင်ဖုံးကွယ်ထားကြတယ်ဆိုပိုမှန်လိမ့်မယ်။
"ခွန်းခွန်းနဲ့စကားပြောပြီး ပြန်လာခဲ့မယ်"
"အင်း"
မျက်ရည်သုတ်ပြီး အခန်းပြင်ထွက်သွားတဲ့အမျိုးသမီးကို ရှောင်းကျန့်လှည့်မကြည့်မိဘူး။ မလိုဘူး' လို့ပြောလိုက်ချင်တဲ့ သူ့စိတ်ရိုင်းရိုင်းကို အဆုံးထိချုပ်ထိန်းနိုင်ဖို့ ကြိုးစားနေရတယ်။ ကိုယ်ချင်းစာတရားကို ကျောခိုင်းမိတာ ဘယ်အချိ်န်ကဖြစ်မလဲ ရှောင်းကျန့်မမှတ်မိတော့ဘူး။ ရိပေါ်နဲ့သူနဲ့ နှစ်ယောက်တည်းရှိနေမှ အရာအားလုံးကလုံခြုံသလို ခံစားရတယ်။
"မစ္စတာဟန်လည်း သွားပါ"
"ရှောင်းကျန့်ကို အကိုနားလည်ပါတယ်... ဒါပေမဲ့ ကိုယ့်ဇနီးနေရာကကြည့်ရင် ရိပေါ်က သူ့ဝမ်းနဲ့လွယ်မွေးထားတဲ့သားလေ.. ဒီလိုအချိန်မှာ အနားမှာနေချင်ရှာမှာပေါ့.. ရှောင်းကျန့်ကနားလည်ခွင့်ပြုပေးရင်ကောင်းမယ်"
"သူ့ကိုယ်သူအပြစ်တင်တဲ့စိတ်ကို ဖြေသာချင်ရုံနဲ့တော့.. ရိပေါ်အနားမှာရှိမနေတာက ပိုကောင်းပါလိမ့်မယ်"
"ရှောင်းကျန့်က သူ့အကြောင်းကိုသေချာမသိလို့ ဒီလိုပြောတာပါ... ပေကျင်းက သူမေ့ပျောက်ချင်တဲ့အတိတ်ပဲ.. ရိပေါ်ကြောင့်သာ သူဒီနေရာမှာ~~~"
"ရိပေါ်ကြောင့်တဲ့လား... အခုချိန်ထိ ရိပေါ်ကြောင့်ပဲလား"
"မဟုတ်ဘူး.. အကိုက နှစ်ဦးနှစ်ဖက်တွေးပေးဖို့တောင်းဆိုချင်တာ.. ဒီလိုအချိန်မှာ ရှောင်းကျန့်ဘယ်လိုခံစားရမယ်ဆိုတာ ကိုယ်တို့နားလည်တယ်.. ဒီလိုပဲ ကိုယ်တို့ဘက်ကိုလည်း နားလည်စေချင်တယ်"
"မစ္စတာဟန်ရဲ့ဇနီးကိုပဲ နောက်ထပ်ကလေးတစ်ယောက်ကို စိတ်ဒဏ်ရာထပ်မပေးမိအောင် ဂရုစိုက်လိုက်ပါ.. ရိပေါ်အတွက် စိတ်မပူပါနဲ့လို့"
"............"
"ရိပေါ်နိုးလာရင် ကျွန်တော်အသိပေးလိုက်မယ်"
ထပ်ပြောစရာ စကားမရှိတော့တဲ့အခါ မစ္စတာဟန်က စိတ်လျှော့လိုက်ဟန် ခေါင်းညိမ့်ပြီးထွက်သွားတယ်။
ရှောင်းကျန့်ရဲ့ ခံစားချက်တွေက ဗလာသက်သက်....
လေဝင်လေထွက်ကောင်းဖို့ ကျယ်ကျယ်ဖွင့်ထားပေးတဲ့ ပြူတင်းတံခါးရဲ့ ခန်းစီးလိုက်ကာတွေ အဆက်မပြတ်လှုပ်ယမ်းနေတယ်။ အမှောင်ဝင်စပြုနေတဲ့ပတ်ဝန်းကျင်မှာ နီယွန်မီးရောင်တွေ လင်းနေပြီ။
နိုးလာဖို့ကောင်းပြီ ရိပေါ်ရယ်
ကိုယ် ပင်ပန်းတယ်။
...............................................
နံရံကပ်နာရီလက်တံသံ တချက်ချက်က နီးလာလိုက်၊ ဝေးသွားလိုက်။
အာရုံမှာစွဲနေတဲ့ စိမ်းရွှင်ရွှင်အနံ့ပြင်းပြင်းကို စူးစူးဝါးဝါးခံစားနေမိတုန်းပဲ။ မျက်လုံးမဖွင့်နိုင်သေးခင် ပျို့တက်လာတဲ့ခံစားမှုကို ခန္တာကိုယ်ကအရင်လက်ခံလိုက်ရတယ်။
ထိန်းမထားနိုင်တော့..
ကုတင်ပေါ်ကပြေးဆင်းပြီး သန့်စင်ခန်းအထိမသွားနိုင်ပဲ နီးစပ်ရာဘေစင်မှာ ခေါင်းထိုးအန်မိတယ်။ အန်ထုတ်စရာအစာမရှိတဲ့ အစာအိမ်ရဲ့ စူးအောင့်မှုက ပြောမပြတတ်လောက်အောင်...
"ဘေဘီ!!"
ကျောပေါ်ရောက်လာတဲ့ လက်ဖဝါးကို သိနေပေမယ့် ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့စိတ်နဲ့ခန္ဓာက အကောင်းပကတိချိတ်ဆက်မမိနိုင်သေး။ စကားတစ်ခွန်းပြောဖို့ အချိန်အကြာကြီးယူပြီးမှ လေသံသဲ့သဲ့ထွက်လာတယ်။
"ရေ..ရေယူပေး"
"ဘေဘီ ရေသောက်လို့မရသေးဘူး"
ရှောင်းကျန့်က ချွေးစေးစိုနေတဲ့ ရှေ့ဆံပင်တွေကိုသပ်ပေးရင်း ချော့မော့တယ်။
"နောက်ထပ်နာရီဝက်လောက်ပဲ သည်းခံနိုင်တယ်မလား?"
"အင်း"
ဘေစင်အပေါ်ဘက် နံရံကမှန်ချပ်ထဲမှာမြင်နေရတဲ့ သူ့ကိုယ်သူ အကြည့်လွှဲမိတယ်။ အန်ထားတဲ့အရှိန်နဲ့ မျက်နှာတစ်ခုလုံးနီရဲနေပြီး မျက်လုံးတွေက အရည်ကြည်ဝိုင်းနေတယ်။
"စိတ်ပျက်စရာ"
အသံကတိုးပေမဲ့ ရှောင်းကျန့်ကြားနိုင်တယ်။
ကြမ်းပြင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်တဲ့ ရိပေါ်ဘေးမှာ သူဖြည်းဖြည်းချင်းဝင်ထိုင်လိုက်တယ်။
"တော်သေးတာပေါ့... အစောကြီးနိုးလာလို့"
"အင်း..."
"အခု ဘယ်လိုနေသေးလဲ?"
မှိန်မှိန်လေးလင်းနေတဲ့ ညမီးအောက်မှာ သူ့ကိုငေးနေတဲ့ရှောင်းကျန့်ကို ရိပေါ်က နှာခေါင်းရှုံ့ပြတယ်။
"ရေသောက်ချင်တယ်.. ဗိုက်ဆာပေမဲ့ ထပ်မအန်ချင်တော့ဘူး"
"............."
"အချစ် အဲ့လိုစိုက်ကြည့်နေမယ်ဆိုရင် သွားအိပ်တော့မှာ"
"လွမ်းလို့ပါ"
"အဟား..."
သွားညီညီလေးတွေ လှစ်ခနဲပေါ်သွားတယ်။
ရယ်လိုက်ရင် ပါးလေးတွေ မို့တက်နေတတ်တုန်းပဲ။
ဆေးသမားဆိုတာနဲ့ အရိုးပေါ်အရေတင်မျက်လုံးချိုင့်ချိုင့်တွေပဲ ပြေးမြင်တတ်တဲ့ လူတွေရဲ့အတွေးက ဝမ်ရိပေါ်ကိုမြင်ရင်ပြောင်းပြန်ဖြစ်သွားမှာ။ နှုတ်ခမ်းတွေ အရင်လို ရဲစိုမနေတော့တာကလွဲရင် အများကြီးပြောင်းလဲသွားတဲ့နေရာမရှိဘူး။
"အန်တီ့ကို သွားခေါ်လိုက်ဦးမယ်... သူစောင့်နေမှာ"
"ခဏလေးပါ.. မသွားပါနဲ့ဦး"
အလန့်တကြားဖမ်းဆွဲလာတဲ့ လက်ဝါးနွေးတွေက ရှောင်းကျန့်လက်ကောက်ဝတ်ကို တင်းတင်းဖိကိုင်ထားတယ်။
ည၁၁နာရီက အတော်လေးနောက်ကျနေပေမဲ့ ရိပေါ်ရဲ့အမေ သေချာပေါက်စောင့်နေဦးမယ်ဆိုတာ သူတို့နှစ်ယောက်လုံးသိတယ်။
ရိပေါ်က မခေါ်စေချင်ဘူး
ရှောင်းကျန့်က မခေါ်ပေးချင်ဘူး
နောက်ဆုံးတော့.... ထိုင်လက်စနေရာမှာ မလှုပ်မယှက်ရှိနေကြရင်း ဖွင့်ထားတဲ့ပြူတင်းပေါက်ရဲ့အပြင်ကို ငေးတယ်။ အမှောင်ထုသည်းနေတဲ့အချိန်မို့ အရာရာကပိန်းပိတ်အောင်မှောင်နေတုန်းပဲ....
ဝမ်ရိပေါ်ရဲ့ခေါင်းလုံးလုံးက ရှောင်းကျန့်ပုခုံးပေါ်စောင်းကျသွားတယ်။ လက်ချောင်းတွေချင်း ယှက်ဖြာပြီးတင်းတင်းဆုပ်ထားတော့ ရင်ထဲမှာစူးအောင့်လာတယ်။ လှိုက်နေအောင်ငိုချင်စိတ်က ခန္ဓာကိုယ်သွေးကြောအနှံ့ကနေ အုံကြွလာသလို ခံစားနေရတယ်။
သက်ဝင်လှုပ်ရှားနေတဲ့အထိအတွေ့တွေက ဒီလောက်တန်ဖိုးရှိလား.. ဝမ်ရိပေါ် မေ့မျောနေတဲ့အချိန်တွေ၊ ဖိမှိတ်ထားတဲ့မျက်ခွံမို့မို့တွေကိုပဲ တစ်ချိန်လုံး စောင့်ငေးနေခဲ့ရတဲ့ အချိန်တွေကို ဘယ်လိုခွန်အားနဲ့ဖြတ်ကျော်ခဲ့မိမှန်း ရှောင်းကျန့်မသိတော့ဘူး။
အနီးကပ်ဆုံးရှိနေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်ပါးပါးက စိမ်းရွှင်ရွှင်ဓာတ်ငွေ့နံ့တစ်မျိုး စွဲကျန်နေတယ်။ ဆံပင်တွေကိုငုံ့နမ်းတဲ့အချိန်မှာ ရိပေါ်ကစကားစပြောတယ်။
"ကျွန်တော် ဘယ်လောက်ကံကောင်းတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းတွေ ပြောမပြခဲ့ဖူးဘူးနော်"
".............."
"အချစ်မခံခဲ့ရဘူးဆိုတဲ့အတွေးပဲ ခေါင်းထဲမှာတစ်ချိန်လုံးရှိနေရင်းနဲ့... အချစ်ကိုစတွေ့တော့ ပျော်နေသလိုပဲ.. အနားမှာလည်းအမြဲတမ်းနေချင်တယ်"
"........"
"ရည်းစားစကားကို ငိုပြီးပြောခဲ့မိတာဘာကြောင့်မှန်း အခုထိနားမလည်ဘူး.. တကယ်ဆို အချစ်ပြုံးနေတာပဲမြင်ချင်ခဲ့ရဲ့သားနဲ့"
ပူနွေးစိုစွတ်တဲ့အထိအတွေ့က ပါးတစ်လျှောက်စီးကျသွားပေမဲ့ ရှောင်းကျန့် နူးနူးညံ့ညံ့ပြုံးနေမိတယ်။ သူ ဘာပြန်ပြောရမှန်းမသိလောက်အောင် အမျိုးအမည်ပိုင်းခြားလို့မရတဲ့ ခံစားချက်တွေ ရင်ဘတ်ထဲမှာအပြည့်။
"ဘယ်လိုရှေ့ဆက်ရမှန်းမသိတော့တဲ့အချိန်တွေမှာတောင် ဒီလက်ကိုတစ်ဖက်ဖက်ကဖြုတ်လိုက်မိမှာ ကြောက်နေခဲ့တာ... ကျွန်တော်က အတွေးလွန်တယ်နော်.. အချစ်စိတ်ပျက်လား?"
"ဟင့်အင်း"
ရေဓာတ်မရှိတဲ့နှုတ်ခမ်းသားတွေ စပ်ဖျဉ်းဖျဉ်းဖြစ်သွားတယ်။ ရှောင်းကျန့်လျှာဖျားရဲ့အစိုဓာတ်က ခြောက်သွေ့နေတဲ့ခံတွင်းထဲအထိ အေးမြမြတိုးဝင်လာနေတယ်။ သက်တောင့်သက်သာမရှိလှပေမဲ့ ဝမ်ရိပေါ်က မရုန်းမိအောင်းထိန်းချုပ်ထားတယ်။ ခန္ဓာကိုယ်က လက်မခံနိုင်ရင်တောင် သူကိုယ်တိုင်တောင့်တမိတဲ့ အနမ်းတွေမို့...
"တကယ်လား?"
"အခုချိန်ထိ မယုံသေးဘူးပေါ့?"
ဝမ်ရိပေါ်က ခေါင်းခါပြရင်း ဟန်မဆောင်နိုင်အောင်အသံထွက်ရယ်မိတယ်။ သေချာတဲ့အဖြေရဖို့အတွက် လမ်းဆုံးအထိသူလျှောက်ခဲ့ပြီးပြီပဲ... ယုံတာထက်ကိုပိုပါတယ်။ ကျန့်ကောဘေးမှာ ဒီပင်ပန်းနေတဲ့ခန္ဓာကိုယ်ကို သက်တောင့်သက်သာလေး ခဏတဖြုတ်အနားပေးထားမယ်။ မနက်ဖြန်ကို အနမ်းတွေနဲ့ဆက်မယ်။
ဖြည်းဖြည်းချင်းပေါ့.....
အတင်းအကျပ်လုပ်ယူမပြောင်းလဲရင်တောင် ဆုပ်ကိုင်ပေးထားမဲ့လက်တစ်စုံ၊ နွေးထွေးပေးနေဦးမဲ့ရင်ခွင်ဆိုတာ သေချာနေမှတော့..
ဒါက ဘဝအဆက်ဆက်ရဲ့ရေစက်ပဲ။
တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ကြည့်မိရုံ၊ တစ်ယောက်အသံ တစ်ယောက်ကြားနေရရုံနဲ့ ငြိမ်းချမ်းအေးမြနေဖို့ လုံလောက်ပါပြီ။
*******************
မတွေ့တာကြာပြီနော်😌
ပါဝါတွေပျော်ပျော်ကြီးတိုးပေးနေတဲ့မျက်လုံးလေးက အရင်ရက်တွေမှာ ဒုက္ခတွေပေးလွန်းလို့ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ဆင်ခြင်နေရတာပါ။.......
မေ့နေကြပြီထင်တယ်😅😁