Ik schrik wakker van mijn gsm die overgaat. Nog half slapend kijk ik naar het oplichtende scherm en ik zie Aidens naam staan. Ik wil eerst afleggen, maar besluit toch maar op te nemen.
'Goeiemorgen prinses, klaar voor je training?!' Schalt zijn stem vrolijk aan de andere kant van de lijn.
Ik heb meteen spijt dat ik heb opgenomen en overweeg alsnog af te leggen.
'Prinses?' zegt hij weer.
'Hou je kop,' brom ik.
'Oh er is er één met haar prachtige, elegante, maar vooral verkéérde been uit haar prinsessenbedje gestapt,' grinnikt hij.
'Ik ben nog niet eens men bed uit, eikel,' zeg ik nijdig. Ik kijk naar de klok in de veronderstelling dat ik me heb overslapen, maar dan zie ik de waar de wijzers zich bevinden. 'Het is zes uur 's ochtends!' Schreeuw ik met hese stem tegen mijn gsm. Ik hoor hem bijna grijnzen. 'Wat bezielt je in godsnaam om me op dit uur te bellen?!'
'Gho, ik was vroeg wakker, heb op wonderlijke wijze uitstekend geslapen en ben helemaal klaar om je in te maken bij de training, maar ja daar moet je dus met twee voor zijn hé,' zegt hij, nog steeds geamuseerd.
Ik zucht diep. Wat heeft die gast een verschrikkelijk goed humeur. Ik had eigenlijk deze ochtend vrijgehouden voor Rafaël, maar ik verwacht niet dat hij nu al wakker is. Het zou me überhaupt verbazen als hij voor tien uur zijn ogen opent. Dus brom ik tegen Aiden: 'Ik ben over een half uur aan de trainingszaal. Bereid je voor op een heuse afslachting want die heb je verdient.' En met die woorden leg ik af.
Snel neem ik een douche, trek mijn zwarte sport-top en legging aan, bind mijn haar samen en haast me de deur uit. Ik wil voorkomen dat ik te laat ben want dan heeft Aiden weer iets om de komende uren tegen me te gebruiken. Ik arriveer gelukkig als eerste en een paar minuten later verschijnt ook Aiden aan de grote deuren van de trainingszaal.
'Aha, je bent op tijd,' constateert hij en er speelt een lach om zijn lippen.
'Tuurlijk,' zeg ik triomfantelijk terwijl ik mijn wenkbrauwen optrek.
Aiden reageert enkel met een korte "hmmm" en opent vervolgens de deuren. Wanneer hij binnen staat kijkt hij om zich heen en zegt: 'Oké, waar zal ik je eens afslachten.' Hij draait zich naar me om, om mijn reactie te zien en wrijft al grijnzend in zijn handen.
'Ach,' zeg ik terwijl er zich ook op mijn lippen een grijns vormt en ik ondertussen in mijn geest stevig mijn handen rond de onzichtbare touwtjes sla, 'ik denk dat ik hier begin.'
Ik geef een ruk aan een van de touwtjes en manipuleer zo in een fractie van een seconde de lucht voor me die, met een enorme pulsatie vanaf mijn handen, Aiden simpelweg omver knalt. Hij komt met een harde klap neer, maar krabbelt een paar seconden later weer overeind en kijkt me, tot mijn grote ergernis, nog steeds met een grijns aan.
'Je hebt het onder controle,' merkt hij op.
Ik knik. 'Klopt, het zijn net touwtjes,' zeg ik, verwijzend naar de manier waarop ik het element manipuleer.
'En het oproepen, lukt dat ook al zo vlot?' Vraagt Aiden. Hij is gelukkig wat serieuzer geworden en kijkt me nu enkel geïnteresseerd aan.
'Nee,' zeg ik, 'dat is nog steeds erg lastig en...' Ik aarzel even bij de herinnering aan de vorige keer dat ik de elementen in zijn bijzijn opriep. 'Ik weet niet of ik wil dat je mijn ogen nog een keer zo ziet,' zeg ik eerlijk, maar wend mijn gezicht af. Ik geneer me erom.
Ik hoor dat Aiden recht staat en naar me toe komt. Hij verschijnt in mijn gezichtsveld en kijk me aan. 'Caila, ik heb het eerder gezien hé. Ik weet welke kleur je ogen krijgen. Het is niets om je voor te schamen, maar moeten er wel zien achter te komen waarom ze die kleur krijgen.
Ik zucht diep. 'Ik wil geen monster zijn, Aiden,' zeg ik en breng daarmee de gedachten die de voorbije weken al heel te tijd in mijn hoof rondspoken onder woorden.
Hij legt zijn handen op mijn schouders en dwingt me zo om hem aan te kijken. 'Ik heb al veel monsters in mijn leven gezien,' zegt hij, 'maar jij bent er beslist geen van.' Het is even stil. 'Je bent een engel Caila en geen monster,' fluistert hij dan en strijkt een lok haar uit mijn gezicht. Zijn vingers laten een tinteling achter op mijn wang en ik moet mezelf tegenhouden om mijn vingers ertegenaan te houden en mijn warme huid te kalmeren.
Zijn woorden zorgen ervoor dat ik moed vind en ik knik. 'Oké dan, laten we het proberen.'
~
Twee uur lang spendeer ik met Aiden aan het oproepen en gebruiken van de elementen. In al die tijd werden mijn ogen geen enkele keer rood, maar ook niet zwart zoals die van Aiden. Heel even dacht hij dat het kwam omdat ik niet intensief genoeg bezig was en besloot daarop me bijna écht af te slachten door de ene na de andere vuur- en waterbol op me af te vuren. Op die manier werd ik gedwongen razendsnel van element te wisselen en immense schilden op te werpen die zijn aanvallen blokkeerden, maar mijn ogen bleven grijsblauw.
Nu sta ik voor de tweede keer vandaag onder de douche en was al het zweet uit mijn poriën. Wanneer ik klaar ben begeef ik me naar de eetzaal en vul mijn bord met een aantal, nog warme, broodjes. Aiden zit samen met zijn vrienden aan een tafel dus ik ga op zoek naar een andere bekende om mee te ontbijten. Tot mijn teleurstelling zie ik niemand bekend waarbij ik kan aanschuiven en een wildvreemde lijkt me niet echt een optie. Ik wil me net in mijn eentje instaleren aan een tafel wanneer Aiden me roept. Ik draai me om en wandel naar de tafel vol jongens.
'Hé, je mag wel bij ons zitten hoor,' zegt hij wanneer ik aankom bij de tafel.
'Ik euh-' Begin ik, niet goed wetend of dat wel zo'n goed idee is.
'Kom Milo, schuif die reet van je eens een paar centimeter op zodat de dame erbij kan,' onderbreekt een van Aidens vrienden me lachend.
De jongen, die blijkbaar Milo heet, schuift meteen een einde op terwijl hij de andere jongen een mep tegen zijn hoofd geeft om zijn woordgebruik. Ik kan nu moeilijk weigeren en neem dan maar plaats op de vrije plek tussen Milo en Aiden. Die laatste kijkt me duidelijk geamuseerd aan.
Wanneer ik zit staart iedereen me gebiologeerd aan. Ik voel me net een exotische vogel in de dierentuin en weet niet goed wat te doen. Eigenlijk zou ik het liefst van al mijn, ondertussen waarschijnlijk afgekoelde, broodjes verorberen want mijn maag knort, maar daarvoor is de situatie net iets te ongemakkelijk.
Ik besluit om mezelf dan maar voor te stellen in een poging het ijs te breken. 'Euh hoi, ik ben Caila,' zeg ik, maar van zodra die woorden mijn mond uit zijn besef ik hoe ongelofelijk belachelijk ze klinken.
'Dat weten we,' zegt een jongen met rossig haar en een bril die schuin tegenover me zit. 'Aiden heeft al veel over je verteld.' Hij geeft me een overdreven knipoog en ik voel dat Aiden naast me ongemakkelijk gaat verzitten.
'Alleen maar goed dingen hoop ik, zoals al die keren dat ik hem heb ingemaakt tijdens het sparren,' zeg ik al lachend in een poging het gesprek iets minder ongemakkelijk te maken en besluit vervolgens toch maar gewoon te beginnen aan mijn ontbijt.
Ik heb net een hap van het broodje in mijn mond wanneer een andere jongen zegt: 'Oh nee dat verhaal hebben we nog niet gehoord. Meestal gaat het erover hoe mooi je wel niet bent en hoe wonderlijk het is dat je zo snel vooruitgang maakt en zo ongelofelijk goed kan vechten.' Ieder bijvoeglijk naamwoord in zijn zin spreekt hij belachelijk lang en overdreven uit.
Ik verstar ongemakkelijk met de hap brood nog in mijn mond en slik die haastig door. Heeft Aiden dat echt over me gezegd? De jongens grinniken duidelijk geamuseerd door Aidens reactie. Ik durf hem niet aan te kijken en voel mijn wangen rood kleuren.
'O,' weet ik enkel uit te brengen.
'Maar,' begint Milo naast me, 'wij weten dus wel wie jij bent, maar wij hebben natuurlijk onszelf nog niet voorgesteld.' Mijn spieren ontspannen zich weer wat, dankbaar voor Milo's poging om de aandacht wat van Aiden en mij af te lijden. 'Mijn naam is Milo. Ik ben afkomstig uit Joegoslavië, vandaar ook mijn accent.' stelt hij zichzelf voor en ik merk inderdaad een licht accent op in zijn stem.
'Heb je dan hiervoor in een andere sector verbleven?' Vraag ik geïnteresseerd. Ik herinner me dat Livia vertelde dat er meerdere sectoren waren binnen de Underground.
'Ja, ik ben op mijn twaalfde in Sector vier, de Europese sector in Zweden, geplaatst nadat bleek dat ik een Jager was en daar heb ik zo'n vijf jaar gewoond. Toen ik zeventien was heb ik me laten overplaatsen naar deze Sector.'
Ik ben onder de indruk van wat Milo allemaal al heeft meegemaakt en de landen die hij al heeft gezien. Ikzelf heb ook op verschillende plakken gewoond, maar dat waren slechts verschillende dorpen en geen landen. Ik ben nog nooit buiten Noord-Amerika geweest.
Nu volgt al snel de rest van de jongens en gelukkig weten er enkele met hun manier van voorstellen wat reactie te ontlokken van de anderen waardoor er tussendoor de ene na de andere discussie en plagerij uitbreekt.
Tegen dat iedereen zichzelf heeft voorgesteld heb ik al mijn broodjes opgegeten en heb bovendien meermaals hard moeten lachen. Tot mijn verbazing voel ik me nu zelfs op mijn gemak tussen Aidens vrienden. Ik wil hen net vragen naar hun elementen wanneer mijn gsm in mijn broekzak gebint te trillen. Rafaël belt me. Ik sta op om weg te wandelen van de drukte zodat ik beter met hem kan praten, maar Aiden schenkt me een vragende blik. Ik doe teken dat het niets is en druk mijn gsm tegen mijn oor.
'Hey, Rafaël,' zeg ik.
'Hey, Caila sorry dat ik zo laat pas bel. Ik ben nu pas wakker,' begint hij.
'Dat is geen enkel probleem,' onderbreek ik hem. 'Je had het nodig en ik heb toch heel de voormiddag tijd.'
'Dat is waar,' zucht hij aan de andere kant van de lijn. 'Oké, ik neem nog even een douche en dan zie ik over een half uur bij de grote lift op verdieping min 58, goed?'
'Oké goed, tot over een half uur,' zeg ik en hang op.
Wanneer ik weer naar Aidens tafel ga om mijn bord te halen trekt hij zijn wenkbrauwen op. 'Wat was dat allemaal?' Vraagt hij en gebaart naar de gsm in mijn hand. Ik heb hem nog niets verteld over mijn plannen met Rafaël omdat ik zo'n vermoeden heb dat het Aiden niet zo zal bevallen, maar toch zeg ik:
'Ik ga Mia ontmoeten.'