Almika's POV
1 year later
"Mamma, ho un brutto sogno!"
"What is it?" ngiting tanong ko sa anak ko. Habang tumatagal nagiging kamukha niya na talaga si Vandeon. Argh! I missed him already, sana ay masaya na siya ngayon kung nasaan naman siya. Hindi parin ako magsasawa na mahalin ka, Vandeon. Mahal na mahal kita.
"Iiwan mo rin ako, mommy. Don't leave me, mommy." Tumango ako sa anak ko. Sumenyas ako na lumapit siya sa akin. Niyakap ko siya ng mahigpit habang hinahaplos ang kanyang buhok.
"I won't leave you, baby, hindi kita iiwan kahit na mamatay man ako, Vandish. Panaginip lang 'yon anak."
"But, mommy... what if, it will happen?"
"It will never be," pag kumbinsi ko sa kanya. Hindi 'yon mangyayari dahil hindi ko hahayan na mangyari 'yun. Ako na lang ang natira ngayon, wala na si Vandeon, iniwan niya na kami but still? He's still in my heart.
"Come on! Gusto mo bang dalawin si daddy?" masiglang tanong ko sa kanya.
"Yes, mommy!"
"Alright, little demon, lets go!"
Sumakay kami ng sasakyan. Pinaupo ko siya sa likuran at ako naman ay sa driver seat. Inayos ko ang aking sarili tsaka pinaandar ang sasakyan. Paminsan ay napapatingin ako sa likuran para kamustahin si Vandish. Malaki na siya ngayon, nakuha niya na lahat mula ka Vandeon. Mata lang talaga akin at mas visible 'yung sa kanya.
Don't grow too fast, baby. Mas lalong makulit na rin siya ngayon, sinasama niya lagi si Peyton sa mga gala gala. Mas close kasi sila kaysa kay Frost.
Nagpakawala ako ng malalim na hininga. Mula rito ay tanaw na tanaw na namin ang forest cemetery kung saan nilibing ang katawan ni Vandeon.
"I can't wait to see him!" masayang sambit ng anak ko. Parang may something sa pagkakasabi niya pero sinawalang bahala ko na lamang. Baka guni guni ko lang iyon.
Imposible namang mabubuhay pa si Vandeon. Isang taon na ang lumipas. Kung buhay iyon ay talagang magpaparamdam iyon. Pero ugali niyang magtago...
Still, that's impossible.
"Un anno dopo Vandeon. Spero che tutto sia solo un sogno, spero che tu non sparisca, spero che tu sia ancora qui. Vorrei aver avuto così tanto nella mia vita Vandeon, mi manchi così tanto, perché vuoi davvero andartene? Col passare del tempo mi arrabbio con te, non mi porti nemmeno all'altare! Sei davvero un bugiardo!"
Pagkarating na pagkarating namin ay pinagsalitaan ko kaagad ang puntod ni Vandeon.
Napaka-sinunggaling talaga ng gago. Nang makarating ay hindi ko napigilan ang sariling emosyon. Akala ko ay kaya ko nang humakbang palayo, palayo sa sakit ngunit heto ako ngayon. Nasasaktan at hindi parin maka-move on.
Pinunasan ko ang luha ko. Binalingan ko si Vandish na nakakunot noo na ngayon.
"What's wrong, baby?" tanong ko sabay lapit sa kanya. Nilagay ko sa bulsa ang aking panyo. He didn't cry, tanggap niya na sigurong nawala na ang daddy niya.
"I saw him, mommy..." mahinang bulong niya.
"Who?" kinakabahan na tanong ko. Hindi ko alam kung seryoso ba talaga si Vandish pero ramdam ko ang malakas na kabog ng dibdib ko. Did he saw Vandeon? Where... I can't see him.
"Kung may plano kang multuhin kami, Vandeon! Tigil-tigilan mo na 'yan! Walang hiya ka ah! Ngayon ka lang nagparamdam sa amin! Kakatayin na talaga kita!"
"I saw him! I saw my daddy, mommy."
"Anak, baka namamalikmata ka lang. Magpaalam ka na sa daddy mo. May pupuntahan pa tayo." paalala ko sa anak ko. Hinarap niya naman ako habang nakasimangot pero maya-maya pa ay ngumisi siya na kinataas ng kilay ko.
"How to make my papa jealous, mommy?"
"Why are you asking that?" taka kong tanong. Ano na naman kaya ang binabalak ng anak kong 'to? Paano magseselos 'yon e hindi naman namin makikita.
"You know, mom. Kapag usapang pagseselos ay si daddy talaga ang malakas diyan. Do you want to try?" ngumisi siya ng malaki sa akin. Nanunubok talaga.
"What's your plan, Vandish?"
"Let's see, mom."
Inilingan ko na lamang siya. Kung ano man 'tong pakulo ng anak ko, Jusko lang ah. Paano kung mumultuhin ni Vandeon ang taong tinutukoy ni Vandish? Hindi pa naman ako mahilig mag-entertain kung sakaling pupunta sa amin ang minumulto ni Vandeon. Pambihira naman 'yan.
"Halika na, kanina pa nag hihin—"
"Yeah, yeah! Kanina pa pala naghihintay si tito Skie. Nanliligaw na 'yon sa'yo hindi ba, mommy?" tanong ni Vandish habang nasa likod ang kanyang tingin. Kinabahan naman ako, baka may nakikita siyang multo?
Hindi naman talaga nanliligaw si Skie. Trip niya lang talaga akong inis, guluhin. Ewan ko sa taong iyon. Sa akin pumunta kapag bored siya. Lagi kong sinasabi sa kanya na maghanap na siya ng jojowain niya ayaw niya naman. Sakit lang daw iyon sa ulo. Kaya ulo niya ang pinapasakit ko ngayon.
"Bakit naman, anak?"
"Gusto ko pong maging daddy si tito Skie! Ang pogi pogi niya po kasi eh! Sagutin mo na siya, mommy!" tuwang hiyaw niya. Huling tanda ko ayaw niya kay Skie? Lagi niya nga 'yong sinusungitan baka raw agawin ako nito. Ngayon g na g siya na maging daddy si Skie.
"Gusto mo ba talaga?" sabayan ko na lang kaya ang trip nitong anak ko? Mukha namang tuwang-tuwa siya.
"Opo, mommy!"
"Then, okay! Sasagutin ko na siya ngayon." ngiting sagot ko. Nanlaki naman ang mata niya.
Binuksan ko ang cellphone ko at kunwaring nagtitipa ng mensahe kay Skie. Magkikita kasi kami mamaya, bibisahin namin si Riley.
"Yeheey! Gawa agad kayo ng baby, mommy ah! Para may kapatid ako. I want a baby sister, mommy."
Talagang nakikpag lokohan itong anak ko sa akin ah.
"Sure ba—"
"Sinong nagsabi sa'yo na sagutin mo 'yung pangit na iyon ah?" malamig pero may halong seryosong sambit ng isang lalaki sa likuran ko.
Napatigil ako. Kumalabog ng malakas ang dibdib ko lalo na't kitang-kita ko ang maiiyak na mukha ni Vandish. Malaki ang kanyang ngiti habang nasa likod ko ang tingin. F-fvk...
"Daddy! Daddy!" malakas na tili ni Vandish habang ako ay nanigas na sa kinatatayuan. Si V-Vandeon ba talaga 'tong nasa likuran ko...
"How's my, baby? You really know how to make me jealous, huh?" mahinang tumawa si Vandeon pero sapat na 'yun para maniwala akong buhay siya.
Parang naging slow motion ang pagtingin ko sa kanya. Nagsibagsakan ang mga luha ko. Mariin kong hinawakan ang bag ko, hindi matanggal ang mga mata sa kanya. H-Hes alive!
Ngumiti siya sa akin. Ayos na ayos ang kanyang katawan. Walang mga sugat. Nakasuot siya ng itim na plain shirt at pants na black. He has a cap too na nagsisilbing takip nun sa kanyang mukha. Totoo ba 'tong nakikita ko? Si Vandeon ba talaga ang nasa harapan ko? P-Pero patay na siya...Pa-Paanong nabuhay siya. Sinong nagligtas sa kanya?
"Almika..."
Kumalabog ng malakas muli ang puso ko. Kilalang-kilala nito ang lalaking nasa harapan ko. Kung isa na naman 'to sa panaginip ko sana hindi na ako magising. I badly want to see him, miss na miss ko na siya.
Vandeon...
Tila may umakyat na enerhiya sa aking katawan. Pakiramdam na tila gulat, pangamba at tuwa.
"Hayop ka ah! Hayop ka ah! Bakit buhay ka pa! Iniwan muna kami hindi ba? Bakit ka pa bumalik!" this time ay napahagolgol na ako pero tawa parin siya ng tawa. Damn it! I missed him so much.
"I love you." tatlong salita. Dahilan nang pagtigil ko. B-Buhay si Vandeon. Hindi ito panaginip lang.
Hindi ako umimik kayat tumawa na naman siya. Tawa na may kasamang luha sa kanyang mga mata. I can see his own tears, walang tigil iyon sa paglandas.
"Damn it! I missed you, baby!" kaagad niya akong kinabig tsaka hinalikan sa labi. I can feel him, ang init. Totoo talaga siya. Vandeon is alive and he's here, hugging me!
Hinalik-halikan niya ang aking mukha at niyakap ng sobrang higpit. I'm finally home.
"I love you, Almika. I love you! Oggi ti porterò all'altare, faremo il fratello di Vandish. Sei la mia unica, Almika."
Mahal na mahal din kita, Vandeon.
"Why are you both kissing, mommy?"
Naudlot ang halikan namin nang makita si Vandish na kunot noong pinapanood kami.
Tumawa ako ng mahina. "Thank you for coming back into my life. Ti amo amore mio, fino al mio ultimo respiro."
"Gawa na tayo ng baby sister ni Vandish."
Uminit ang pisnge ko sa biglaan niyang sinabi. Tumawa naman si Vandish at sinabing narinig ng kanyang daddy ang sinabi niyang mga kalokohan kanina. Imbes na singhalan sila ay nakitawa nalang din ako.
Damn, I really really want this. My family.
"Walang hiya ka talaga! Sinama mo pa ang anak mo sa kalokohan mo!"
"It was his idea, baby. Hindi naman ako makakatanggi sa anak natin. Manang-mana pa naman 'to sa akin ano."
Ngayon nakikita ko na ang susunod na mangyayari. Pagkakaisahan ako ng dalawang 'to.
"Let's go home..."
Home.
***
"Bakit hindi ka nagparamdam sa amin na buhay ka pa lang hayop ka!" hanggang ngayon ay hindi parin ako makapaniwalang buhay si Vandeon. At hindi ko parin alam kung anong rason niya. Gusto ko siyang hagkan ng paulit-ulit ngunit nanaig ang katanungan sa aking isip. Paano kung panaginip lang pala 'to? Gaga ka, Almika. Hindi ka pa ba makaget-over? Hindi! Dahil 1 year iyon, isang taon akong nagluksa. I really love this man, kahit na ilang months pa 'yan ay magluluksa parin talaga ako.
Dahan-dahan siyang lumapit sa akin. Hinaplos niya ang mukha ko at hinapit niya ang beywang ko papalapit sa kanya.
"I need to act dead in front of other people, Almika because once they find out that I am still alive, they'll keep moving; they won't stop, baby. Gagawin talaga nila ang lahat para mapatay lang ako. My parents knew that I was a secret weapon. I'm bound to die, kahit anong iwas ko. Maybe God gave me another chance to correct my wrongs and make my family happy before I die. I want to spend more seconds, minutes, hours, weeks, months, and years with you, Almika. I couldn't do that kapag patay na ako." he explained.
Dahan dahan-dahan tumulo ang mga luha ko. "You're not going to die, I'll promise that, Vandeon." alam kong wala akong kapangyarian na pigilan ang oras o ang panahon. Pero gagawin ko ang lahat para hindi siya mamatay. Mahal na mahal ko siya eh, hindi ko kakayaning mawala muli siya. Gusto kong sumaya muli. Kung ano man 'yang secret weapon na 'yan ay wala akong pakialam. I will protect this family at all costs.
Inangat ko ang kamay ko. Hinaplos ko ang mukha niya. "Hindi ka mamamatay, Vandeon. I will always here, kaming dalawa ni Vandish. We will protect you from those—"
"Almika, I know mahirap tanggapin at paniwalaan ang katotohanan, but you really need to accept this, baby. Gusto kong maging handa ka sa anumang mangyayari. Hindi ko rin naman pinili ito. Ayokong iwan ka. Tangina! Mahal na mahal kita eh," niyakap niya ako nang sobrang higpit. Hindi ko tuloy mapigilang hindi masaktan at humikbi muli. Kaya ko nga bang tanggapin 'yon?
Ngayon pa nga lang ay hinding-hindi ko na kaya. Why it must to be him? Bakit?
Hinalikan niya ang noo ko pababa sa pisnge kong may mga luha. Iyak ako ng iyak habang ginagawa niya 'yon, para bang iyon na ang huli.
"Vandeon..."
"Shhh, be brave. I will always here too, Almika. Hindi ko kayo iiwan."
After he said that. Hinalikan niya ang labi ko. Dinama ko ang mainit niyang halik sa labi at leeg ko habang walang tigil sa pagluha ang aking mga mata.
Hindi ko kayang maimagine iyon. I saw him suffered. Masyadong masakit, kakayanin ko kayang maulit iyon...
"May paraan pa naman siguro, Vandeon?" nagbabakasakali na maliligtas ang nakatakdang kamatayan sa kanya.
Kakabalik niya pa lang oh. Huwag naman sana.
Naramdaman ko ang kanyang mainit na haplos sa aking mukha. He wiped my tears away.
"Hey, don't cry. Matagal pa iyon, Almika. Nasisiguro ko."
He kissed me again. "Papakasalan pa kita. Papatayin ko ang sinumang tutol nun. I love you..."
I love you more, Vandeon. Ngumiti ako kahit nasasaktan ng kaonti.
Ang sakit lang, tangina!
****
Hope you enjoy reading my story!
Bitin ba? Hehe sarey naman!
Hanggang dito na lang talaga ang story nina Almika at Vandeon. Lovelots!
Huwag ninyong kalimutan ang VANDEMONYONG ugali ni Vandeon ah? Charet!
Translation:
Mommy, I had a bad dream!
Translation: Isang taon na ang lumipas, Vandeon. Sana panaginip lang ang lahat, sana hindi ka na lang nawala, sana andito ka parin. Ang dami kong sana sa buhay ko, Vandeon, miss na miss na kita. Bakit ang hilig mo talagang mang-iwan? Habang tumatagal naiinis na ako sa'yo, ni hindi mo pa nga ako dinadala sa altar! Sinunggaling ka talaga e noh
Translation: Dadalhin na kita sa Altar ngayon, gagawa tayo ng kapatid ni Vandish. Akin ka lang, Almika.