Een griezelige sfeer heerste er. Ik keek een beetje ontdaan rond door het duistere landschap en knipperde een paar keer met mijn ogen.
"Nou, hier zijn we dan," zei Marluxia die ook de omgeving in zich op nam. "Laten we gaan."
Ik zuchtte. "Oké... Als we maar snel klaar zijn met deze ellendige missie..."
Marluxia grinnikte. "Inderdaad, áls we dat zijn, ja."
"Je begint te klinken als Xigbar," mompelde ik geïrriteerd. "Alsóf!"
"Hm. We zitten misschien al iets te lang opgescheept met elkaar in dat benauwde kasteel," bedacht Marluxia.
Ik haalde mijn schouders op. "Mogelijk."
En zo begonnen Marluxia en ik de Onderwereld te verkennen. Het was best een enge plek. Vol met zielen van overleden mensen... En vooral heel veel Heartless. Ik had mijn zwaard al tevoorschijn gehaald en begon ze in elkaar te meppen. Marluxia had ze allemaal snel gedood met zijn roze zeis.
Het feit dat die enge Marluxia roze haar had was al lachwekkend, maar zijn roze moordwapen was gewoon echt raar. Maar Marluxia vond zijn bloemetjeskrachten en zijn roze tint blijkbaar goed bij hem passen. Hij schaamde zich er totaal niet voor. Sterker nog, volgens mij was hij er zelfs trots op.
Tegenwoordig viel Marluxia's uiterlijk me eigenlijk niet eens meer zo erg op. Ik was al gewend genoeg aan zijn griezelige karakter, en lachte dus nooit meer om zijn roze haar. Al had ik het gevoel dat ik hem ooit wel enorm belachelijk vond...
"Wat doen we nu?" vroeg ik toen de Heartless verdwenen waren. "Zullen we TNK?"
"Nog niet," antwoordde Marluxia terwijl hij zijn zeis liet verdwijnen in de bloemblaadjes. "We moeten deze plek nog verder verkennen. We moeten het tot op de bodem uitzoeken."
Voor als je het nog niet wist, TNK betekende Terug Naar Kasteel. Vraag me niet waarom de organisatie óóit had besloten om dit af te korten, maar we noemden het altijd zo. 'Zullen we TNK?' 'Kom, we gaan TNK.' Zo ging dat aan het eind van iedere missie. Het klonk allemaal best professioneel, maar in werkelijkheid sloeg het echt nergens op.
Marluxia en ik liepen de volgende ruimte in. Het was nog donkerder dan de vorige, en het was vochtig.
"Altix," begon Marluxia toen. "Mag ik je vragen waarom je op het idee kwam Larxene op te sluiten?"
Ik knarste op mijn tanden. Dit moment verwachtte ik al.
"Nou," begon ik. "Ik was daar in Agrabah met haar. En ze bleef maar zeuren over dat ze geen zin meer had om te babysitten, en dat ik alles verkeerd deed, en zijzelf helemaal geweldig was, je weet wat ik bedoel."
Marluxia luisterde aandachtig.
"Maar toen kwamen we dus aan bij de Grot der Wonderen, en ik had ergens gelezen dat, als je een speciale rode diamant aanraakt, de hele grot instort! Dus ik zei tegen Larxene: 'Die steen ziet er echt mooi uit. Maar goed, het is onmogelijk om die te pakken.' En natuurlijk wilde zij bewijzen dat ze dit wel kon. Ze raakte de diamant aan en de grot stortte in, haar opsluitend. Natuurlijk kon ik nog net ontsnappen... Maar zij niet. Het was best hilarisch, eerlijk gezegd."
Marluxia krabde aan zijn kin. "Juist ja... Nou, laten we naar..." Hij keek om zich heen. "...die kamer gaan."
Ik keek naar de kamer die een eindje verderop te zien was. Het was erg donker binnen.
"Uh... Hey, weet je Marlux, ik vind het eigenlijk een beter idee om TNK te gaan."
"Ik niet," antwoordde Marluxia meteen. "Doorlopen."
Geïrriteerd liep ik naar de volgende ruimte. We kwamen in een vreemde kamer met een grote stoel tegen de wand. Maar wie kon hier nou wonen?
"Een stoel," bevestigde ik verbaasd. "Woont hier iemand?"
"Ik zou het geen stoel noemen," grijnsde Marluxia. "Ik zie het meer als een... Troon."
"Een troon?"
Ik slikte.
"Oh."