Elizabeth
Ik heb snel Joy gehaald en we hebben haar het kamertje laten zien. Robyn verandert in een weerwolf en volgt Adry's spoor. Ik zit op Robyns rug terwijl Nathan, Joy en Haiden ons volgen. Haiden heeft zo een rare gave dat hij echt extreem hard kan rennen. Sommige mensen hebben dat gewoon zei mijn vader altijd. Maar ja, ik raak afgeleid. Ik woel mijn gezicht in Robyns vacht, ik hoop dat Adry veilig is.
Opeens staat Robyn stil, dan kijk ik pas weer op uit zijn warme vacht. We staan er recht voor, recht voor de oude loods waar Robyn toen uit het raam was geduwd door "Nee, het kan niet Richard zijn geweest" zeg ik opeens geschrokken. Ik voel gelijk dat iedereen naar me kijkt. Ik stap van Robyn af die dan gelijk terug verandert. Het lijkt wel alsof hij door het gebouw heenstaart, het moet vast niet fijn zijn dat hij hier weer is en ik voel me eigenlijk ook niet bepaald op mijn gemak hier.
"Hij is hier" zegt Robyn opeens "Richard, hij is hier" Er gaat een rilling over mijn rug en ik merk dat ik begin te trillen. "Robyn, Elly, gaat ie wel met jullie?" hoor ik Nathan vragen, maar we geven allebei geen antwoord, als versteend staan we daar gewoon. "Kom, we moeten Adry helpen" zegt Joy voorzichtig. Ik knik en pak Robyns hand. Het lijk wel alsof hij wakkerschrikt uit een dagdroom. Ik kijk hem nog even aan, waarna we allemaal naar binnen gaan.
Het is hier zo groot dat we hebben besloten op te splitsen. Ik vond het een heel slecht idee, maar de anderen kreeg ik niet overtuigd. Ik sla nog een hoek om en ga de zoveelste kamer in. "Adry!" roep ik als ik naar binnen kijk. Ze heeft overal wonden en in haar kleding zitten bloedvlekken. Haar polsen zitten met een ketting vast aan de muur. Ze kijkt zwakjes op. "O mijn god, wat hebben ze met je gedaan" zeg ik terwijl ik bij haar neerhurk. "B-ben jij... j-ij da..at El..." daarna vallen haar ogen dicht. Snel grijp ik naar mijn telefoon en bel Nathan, hem kom ik het snelst tegen.
Als ik nog niet eens heb opgehangen, hoor ik al voetstappen achter me. "Als dat niet Elly is" hoor ik Richards vreselijke stem zeggen. Ik draai me met een ruk om. "Weet je, ik zou dit ook met jou doen, maar je bent al zo teer" zegt hij, die vuile grijns verschijnt weer. Ik heb geen geduld voor zijn onzin en druk hem met een windstoot tegen de muur waarna ik hem in zijn maag trap. "Stop met de bullshit en vertel me nu, waarom doe je dit!?" schreeuw ik in zijn gezicht. "Zal niet gebeuren popje" grijnst hij. Daarna voel ik een steek in mijn rug en wordt alles zwart.
Ik doe kreunend mijn ogen weer open. Ik voel dat mijn polsen vast zitten. Ik kijk op en zie weer die vuile grijns. "Goed nieuws, ik heb de rest ook over het gebouw verspreid. Net als jij zitten ze een beetje vast. De een wat meer toegetakeld dan de ander. Je broertje en het vlindertje zijn er nog goed vanaf gekomen, maar als het goed is zijn ze nu nog bezig met bloedzuigertje en Dolfje Weerwolfje" grijnst hij "Spreek niet over ze alsof je hun namen niet kent" sis ik. Hij zegt daar niets op, waarschijnlijk omdat hij gewoon niet wilt toegeven.
"Weetje wat" zegt hij opeens na een tijdje stilte "Wat nou als we er een spelletje van maken. Ik heb al wat regels. Je krijgt een uur om iedereen te vinden. Hierbij mag je me één vraag stellen over iemands locatie en twee vragen over wat je ook wilt. Alle mensen die je vindt in dat uur laat ik gaan, maar de mensen die je niet vindt..." en daar is die grijns weer "Natuurlijk heb ik Robyn het best verstopt" Ik kijk hem aan, deels woedend en deels hopeloos "Oké, laten we het doen" zeg ik gevoelloos.
"Nou, vraag maar raak" "Hoe ben je ooit zo snel vrijgelaten?" is mijn eerste vraag. "Aangezien Robyn niet dood was, was het poging tot moord en niet meer simpelweg moord. Dat helpt al heel wat. En daarbij, ik heb zo mijn contacten" vertelt hij me opnieuw met die grijns, weet hij in principe hoe hij anders moet kijken!? "Oké, tweede vraag. Waarom doe je dit?" Hij leunt naar me toe, raakt mijn neus nog net niet aan met de zijne. "Als ik heel eerlijk ben, geeft het me een soort kik, het geeft me een heerlijk gevoel om mensen pijn te doen" zegt hij, zijn ogen worden steeds groter en zijn pupillen alsmaar kleiner. Maar ik blijf hem strak aankijken, ik ben niet bang voor hem. En daarbij, mij zal hij nooit veel pijn doen, hij wilt me gewoon bang maken.
"Dus, geef me een hint over waar je Robyn hebt opgesloten" vraag ik na een kleine stilte. Hij gaat weer op een normale afstand zitten. "Hoe had ik het kunnen weten. En omdat dat zo voorspelbaar was, heb ik zelfs een rijmpje verzonnen. Wij zijn er altijd, dag en nacht. Maar alleen in het donker zie je ons in volle pracht. Uit deze kamer kun je ons het best bekijken, onze ware grootte zal alleen vanuit hier beter blijken" geeft hij me als hint.
"Nou, dat waren je vragen. Ik zal je dan ook bij Robyn opwachten. Bij de rest zal er ook iemand zijn. Als je de kamer in komt, zullen zij het vriendje dat je daar vind vrijlaten en dan zijn ze ook echt vrij. Dus, je bent vrij om te gaan waar je ook wilt, maar als het uur om is, dan mag je geen stap meer zetten. Er hangen meerdere klokken door het hele gebouw en het alarm functioneert nog. Je zal dus wel weten waneer je tijd om is. Nou, succes Elizabeth" En weg ben ik.
Ik heb Joy en Haiden al gevonden en Adry was de eerste waar ik op af ging, gelukkig waren Joy en Haiden er niet zo slecht aan toe, het bleef bij wat wonden gelukkig. Zij staan dan ook al veilig buiten. Maar ik heb nog maar 25 minuten over. Ik probeer Nathan zo snel mogelijk te vinden zodat ik genoeg tijd over heb om Robyn te zoeken. Opeens hoor ik een schreeuw, dat moet Nathan zijn. Snel ren ik richting het geluid, weer een schreeuw, ik voel gewoon dat ik dichtbij ben. In een gang doe ik een deur open en zie hem zitten. Tegenover hem hangt een lamp, dat moet wel een Uv-lamp zijn.
De man naast hem haalt gelijk de kettingen los. Nathan rent gelijk naar me toe en knuffelt me. "Wie heb je al gevonden?" vraagt hij gelijk bezorgt. "Iedereen behalve Robyn" zeg ik, deels blij dat de rest al veilig is, deels verdrietig doordat ik alleen hem nog niet heb "Dus ik moet eigenlijk snel weer verder. Ga naar buiten, ga naar de rest en wacht gewoon op me" zeg ik. Hij knikt en gaat naar buiten.
Ik denk na, zoek ondertussen op willekeurige plaatsen die niet op zouden vallen. Dan opeens weet ik het. Het eerste ging over sterren en het tweede over de kamer, het moet wel een koepel zijn met een telescoop. Ik weet het natuurlijk nooit zeker, maar het is het beste wat ik heb nu. Ik ren zo snel mogelijk alle trappen op. Dan kom ik bij een klein deurtje die naar een wenteltrap leidt. En dan hoor ik het, het alarm.
Ik zak op mijn knieën en begin te huilen. "Nee!" schreeuw ik hopeloos. Mijn schreeuw galmt door het trapportaaltje. De deur boven aan de trap gaat open, Richard staat in de opening. "Je was zo dichtbij, zo dichtbij" lacht hij "Maar ja, net niet snel genoeg" Ik zeg niets meer, het enige geluid wat ik produceer is gesnik. "Mag ik wel... mag ik wel naar hem toe" vraag ik zacht. "Daar zal ik je niet van weerhouden"
Ik ren de trap op, zo langs Richard. Als ik Robyn zie, sla ik mijn handen gelijk voor mijn mond. Hij zit in een stoel, zijn hoofd hangt naar beneden, hij heeft geen shirt meer aan en er zitten ontelbaar veel brandplekken op zijn borst. Om de plekken heen lijkt zijn huid wel geïnfecteerd, het is zelfs een beetje paars. Hij hijgt heftig en zijn lichaam is bezweet. Langzaam en zwakjes kijkt hij op. Ik denk dat hij mijn naam probeert te zeggen, maar er komt niets uit zijn keel.
Ik ren naar hem toe en omhels hem voorzichtig. "Het spijt me dat ik te laat was" snik ik. "Het... i-is... o...ké" zegt hij. Ik heb hem nog nooit zo zwak gezien. "Het spijt me zeer dat ik jullie momentje moet verstoren, maar ik ben bang dat ik nog niet klaar met hem ben" Ik word van Robyn weggetrokken, word zelf aan een ketting gezet en moet maar toekijken hoe hij nog een stukje zilver tegen zijn borst drukt. Robyns schreeuw is oorverdovend en zorgen er alleen al voor dat ik nog harder moet huilen. "Stop" smeek ik snikkend "Alsjeblieft..."
Op gegeven moment hoor ik de schreeuwen niet eens meer. Ik schrik pas weer op als ik geen schreeuw maar een grom uit Robyns keel hoor komen. "Richard, stop, dit gaat fout" waarschuw ik. Hij lacht "O zeker niet, het begint nu pas echt leuk te worden" Ik hoor dat Robyn steeds zwaarder begint te hijgen en een diepe grom in zijn stem krijgt. "Je weet niet wat de gevolgen zijn, stop alsjeblieft!" probeer ik hem nog te overtuigen, maar ik hoor alweer een stukje zilver tegen zijn huid sissen.
"STOP!!" schreeuwt Robyn opeens met een eng zware stem. Weer begint Richard te lachen "Laat maar zien wat je in huis hebt wolfje" zijn lach begint een beetje eng, haast doorgeslagen te klinken. Ik moet in mezelf een beetje grinniken, niet om wat er gebeurt, daar kan ik namelijk nog om janken. Eerder omdat hij denkt dat hij dit wel kan hebben. Zelfs een stel Daemons konden hem niet aan, hoe wilt hij hem aankunnen. En lang duurt het niet meer, ik kan aan hem zien dat hij op het randje van transformatie zit.
En ja hoor, voor ik het weet verandert Robyns lichaam in een halve wolf. Echt zo heb ik hem nog nooit gezien. Het lijkt alsof hij is blijven steken tussen het mens en wolf zijn. Het is eigenlijk doodeng om hem zo te zien. Hij lijkt niet eens meer op Robyn. Zijn lichaam is veel groter geworden lijkt wel. Over zijn hele huid zit een klein beetje vacht wat net zijn huid bedekt. Zijn klauwen zijn gigantisch, maar niet buiten proportie. Zijn bek is angstaanjagend. Ik kan niets meer van Robyn erin terugzien, behalve zijn mooie grote ogen die ondertussen helemaal geel zijn gekleurd met enkel een kleine pupil in het midden.
De stoel onder hem begint te barsten en het touw dat om zijn polsen zat is niets meer dan een paar sliertjes jute. Richards ogen staan vol angst en ik denk dat ik ook niet heel anders kijk. Hij werpt Richard tegen de muur, het lijkt hem geen moeite te kosten. Daarna steekt hij een klauw in Richards buik. Met die klauw nog steeds in hem, trekt Robyn hem tegen de muur op. Richard schreeuwt van de pijn. Net goed, voelt hij nu ook wat hij bij Robyn doet. Robyn heeft echter nog enig gevoel voor genade, al heeft hij zichzelf niet onder controle nu. Hij laat zijn klauw uit Richard glijden en loopt daarna zwakjes mijn richting op, op zijn weg verandert hij langzaam terug naar een mens. Dit is wel het slechtste moment om erop te letten, maar het ziet er zo mooi uit.
Als hij bij me is, trekt hij mijn kettingen los voordat hij in elkaar zakt en weer de Robyn wordt die ik ken. Zijn wangen zijn helemaal rood en hij lijkt haast warmte uit te stralen. Ik draai hem op zijn rug en trek hem een beetje op mijn schoot. Zachtjes aai ik hem over zijn hoofd terwijl hij uit ligt te hijgen. Als hij zijn ogen opendoet, zie ik nog net de laatste gele gloed uit zijn ogen verdwijnen.
Eventjes later kijk ik op en merk dat er een groot raam zit. Robyn kan ondertussen weer staan en ik help hem naar het raam toe. Richard ligt nog rustig te bloeden op de grond, over hem maak ik me totaal geen zorgen. Al sterft hij, het maakt me niets meer uit. Ik ben vergevensgezind, maar voor hem heb ik geen beetje respect of medelijden meer over nadat ik heb gezien wat hij met Robyn heeft gedaan net.
Met een harde windstoot breek ik het raam open. Ik spring samen met Robyn naar buiten en vang ons op met een kleine tornado wat ons een zachte landing geeft. Daarna lopen we rustig naar de voorkant van het gebouw, waar we de rest tegenkomen. En voor ik het weet zitten we opgesloten in een groepsknuffel.
Richard is later in kritieke toestand naar het ziekenhuis gebracht. Toen hij hersteld was, is hij opgesloten voor de langste tijd die we konden eisen. Als hij weer vrijkomt zal hij voor zijn verdere leven altijd in de gaten worden gehouden. Robyn werd vertelt dat hij ook geluk had dat hij alle ontstekingen en infecties van het zilver heeft kunnen overleven. Maar alles is gewoon goedgekomen en hij is er weer kerngezond uitgekomen. Verder is Nathan ook behandeld voor de brandplekken die hij had gekregen door de Uv, maar ook met hem gaat het weer goed. Ik ben blij dat we wel in problemen komen, maar er ook weer helemaal bovenop komen en er nog sterker uitkomen dan de vorige keer. Daar ben ik dankbaar voor.