I raised my banner. Kasabay niyon ay ang paghiyawan ng mga taong nasa likuran namin. My friends shouted and started cheering for other members.
Nagsimula na ring kumanta si Isaac. He pointed me when he saw me and then winked. Pero hindi na katulad ng una kong naramdaman noon. I just continued shouting his name like he didn't notice me.
Dumako ang mga mata ko sa pwesto ni Enzo. He's strumming the guitar. Iyong atensyon niya ay nasa mga manonood na at hindi na katulad dati na nakayuko lamang.
My ears listened but my eyes were stuck on him. Lamang na lamang iyong pagsigaw ng kanyang pangalan, ngunit tila hindi niya iyon naririnig. He's on a poker face and on his usual look.
Wearing the loose white longsleeves and then black slacks, his hair's a bit neat now. Mas lalo lang naging maayos ang kanyang itsura ngayon. Gamit niya din iyong gitarang hiniram ko sa kanya noon. Mukhang wala sa modo pero nakakakilos pa rin ng maayos.
I stared at him though he's too far from me. Alam ko namang masyadong kita iyong hawak kong banner sa direksyon niya pero kahit sulyap man lang ay hindi nagawa sa akin.
Dati naman, hindi ako naaapektuhan. Now feels different. Ito ang dahilan kung bakit wala akong ganang pumunta rito. It's not that I'm afraid that I might see him.
Ayoko lang na makita na ganoon ang kanyang itsura na mukhang walang pakialam sa paligid.
Niyugyog ni Reese ang balikat ko, dahilan kung bakit nawala agad ang atensyon ko sa kanya. Iniwas ko na ang tingin at nakipagsabayan sa kanta ni Isaac.
I am here for him, not to take a glimpse at Enzo who's not giving some attention. Ito lang yata ang event nilang medyo hindi ako nagaganahan. Masyadong pilit lahat ng ipinapakita ko.
Ever since he started entering the band, I hated him for the fact that he can't be the ideal member.
Walang pakialam, no social media accounts, walang pakialam sa kasikatan o kung ano man ang maging tingin sa kanya ng mga tao.
Aside from Eustace, he's the rude for me at first. Pero natabunan ang lahat niyon nang sandali kaming nagkasama nang dahil sa club na iyon.
I forced myself to not be out of place. Nakailang kanta pa sila bago ako nabalik sa katotohanang dapat huwag kong masyadong isipin siya.
Silence filled the field after Isaac finished singing. They sang a Coldplay song which I think requested or chosen by their guitarist.
Binati niya ng madalian ang lahat ng taong nandirito bago tuluyang ibinigay kay Enzo ang mic.
He had a second thoughts of accepting it but Isaac forced him. Kaya naman nagpalit sila ng pwesto. He'll be the singer while Isaac will be the guitarist.
Agad na nagkantyawan ang mga tao. They keep on shouting his name as he stood in the middle, gulping hard and feeling tensed.
Hindi ko siya narinig na kumanta sa personal. His covers on IG will be the proof that he can be a good singer too. Ngayon ay marami na ang makakakita niyon. And I think that he's surprised.
Hawak niya pa rin ang mic. He brushed his hair, that's where other students started to giggle.
Naroon ang hindi mapigilang kilig habang ako ay unti-unti nang napanganga. He's using his gesture to catch some attention and he didn't fail doing that.
He cleared his throat before speaking on the mic. Kapwa kaming nakaabang lahat sa kung anong sasabihin niya.
"Uh... I was not prepared to sing tonight. This song was requested only by someone. May nakapagsabi kasing mahilig raw siyang makinig sa Silent Sanctuary kaya napilitan ako. Well, I do hope that she's finally happy now."
Inayos niya ulit ang kanyang boses bago inilibot ang tingin sa paligid. Ibinaba ko ang banner na hawak, tinutulak na ng mga kaibigan ko, mukhang kinikilig na rin sa narinig mula sa kanya.
Marami ang nagtaka sa huling nasabi niya.
"Silent Sanctuary daw, Tan! Sino kaya ang babaeng 'yon? Tingin mo?" Summer teased me. Pero iyong tingin ko ay nasa harap lang.
I am really sure that he's pertaining to me. Nasabi na sa kanya noon ni Emerald na gustong-gusto ko nga iyon.
And he agreed that he'll tell Isaac about it. Hindi ko naman sineryoso iyon noon pero nangyayari talaga ngayon?
And what? Na sana ay masaya na ako ngayon? Is he really wishing it for me?Kailan ba ako naging masaya ng totoo simula noong hindi kami nagkausap?
It's bothering me. Lagi naman kahit pilit kong tinatatak sa isip na huwag na, tama na.
Kung may bago ka nang mamahalin
'Wag kang mag-alala ako ay masasanay rin
Parang kahapon lang tayo'y magkasama
Naging isa na s'yang alaala
"Mula ngayon araw-araw ng mananalangin, na sana'y lagi kang masaya." I gulped hard only realizing what he's singing.
Paalam. Mukhang kakalimutan na iyong nagdaan sa pagitan namin. That he's hoping that I should be happy.
We had no romantic relationship but hearing that he used the song to express his feelings truly hurts me. Na kahit walang kami, mukhang nasaktan rin siya sa napagdaanan sa akin.
Manhid. Nang dahil sa pagiging manhid ko, ito ang epekto?
Natulala lang ako. I am listening but the vibe of the song for me sent chills. While they are happily joining him while singing, I am here, realizing the message that he wanna say through a song.
Sa kumpol ng mga tao, kung saan niya ako unang nakita. Ngayon ay baliktad na. Sa kumpol ng mga tao, kung saan una kong nakita ang pinakamasakit na emosyon sa kanyang mukha mula sa entablado.
Kumakanta pa rin ito at nakapikit, dinadama ng lubos iyong kanta.
I suddenly felt the heat building up on me. I breathed in to relax myself. Nawala na rin iyong enerhiya ko simula nang kumanta siya sa harapan.
Ininom ko iyong tubig at napasapo sa noo. Hindi ko na pinansin kung nasaan ako, dapat na nagsasaya pero napupukaw iyong atensyon ko nang dahil sa kanya.
"You okay? Gusto mong umupo?" tanong ni Reese nang mapansin ang naging galaw ko. I shook my head to confirm that I am okay.
"Paalam na."
And he opened his eyes that went immediately to me. Mula sa kinatatayuan ay sa akin iyon napunta kaagad.
He smiled wearily. May halong lungkot at nanatili akong parang estatwa sa kinatatayuan.
His voice was sad, too. Parang ilang sandali pa man ang dadaan ay pipiyok na iyon. Mas lalong nakadagdag iyon sa lamig ng aura niya ngayon.
That's when he finished singing the song. Kasabay niyon ay ang pagka-alarma ko. Agaran kong inalis ang sarili sa pwesto. Sinubukan akong pigilan ng mga kaibigan ko pero umiling lang ako.
I ran fast as I could. Umalis ako doon at hindi malaman-laman kung saan pupunta.
I finalized to just go somewhere I can relax without his presence. I drove my car fast. I turned off my phone just in case they'll call me.
Sa ngayon ay gusto ko munang mapag-isa pagkatapos niyon. I could not find a decent reason why I walked out in Labyrinth's concert. Nang dahil kay Enzo? Sa kanta? Dahil siya ang naging singer?
Ugh. Bakit ba kasi naging mas may pakialam na ako sa kanya ngayon? If I know that this will happen, I should have not let myself to attend that.
Sana ay hindi ko na pinilit ang sariling makapunta doon tapos ito ang mangyayari.
Ngayon lang naman ako nag walk-out.
I stopped at the near beach. Malayo ang binyahe ko at mukhang tahimik rito.
I walked myself in. Imbes na mag-book ng room o kung anuman, nakuntento akong naupo sa pinong buhangin, sa gilid ng dagat at dinama ang bawat paroo't parito ng tubig. My feet touched the water.
Sinabay ng hanging liparin ang aking buhok. I am now surrounded with the dark sky and the sea. Ibinaon ko lalo ang mga paa sa buhangin at sandaling napatitig sa kawalan.
I held my chest. Dinama ko ang tibok ng puso at sinigurong wala nga akong nararamdaman para kay Enzo.
"Good Lord. Why am I thinking about being in love with him?" wala sa sariling sambit ko.
I seriously don't want to have a feelings with him. Basta. Ayoko.
Pero bakit pagkatapos ng lahat kung saan tuluyan na siyang nagpakalayo sa akin, doon ako mas lalong napapaisip sa kanya? I'm letting him to invade my mind.
And there's no day that I am not thinking of him until I noticed that it was going deeply. Geez. Am I into him?
Ilang beses kong ipinilig ang ulo. Mas dinama ko na lang ang paghampas ng hangin sa akin. I stood up and started walking beneath. I watched the moves of the water.
I started pulling off my shirt, leaving me with my sando only as the top and shorts at the bottom.
Sinubukan kong maglakad paharap sa dagat hanggang sa umabot ako sa tubig kung saan hanggang bewang ko na.
I felt the cold water slowly bringing me a cold feeling. I walked slowly as it reached the level of my neck. I am not trying to kill myself here. I just want to swim with peace. Nang walang ingay at walang istorbo kahit ngayon lang.
I tried dipping my head on the deeper part. Sinubukan kong umahon upang lumanghap ng hangin bago sumisid ulit. I am not going to the deepest part. Nasa pwesto ko lamang at hindi na nag-iisip pang lumayo.
Madilim rito sa parte kaya walang taong magliligtas sa akin kung sakali. Nakuntento na lang ako sa pagsisid hanggang sa nawalan ako ng hangin. I pulled myself up. I breathed hard until I am not stepping on the sand anymore.
I tried reaching it using my foot but to no avail. Sinubukan ko ring bumalik papunta sa hindi malalim na parte pero mukhang napalayo yata ako.
That's when I started to seek for help. Sinusubukan kong buhatin ang sarili upang tuluyang maibalik sa pwesto ko kanina. Hindi ako nagtagumpay.
"H-help..." I raised my hand to notify who's passing by. May iisang bultong naroon, at tila nakita ako.
He walked and swum on the water. Nakakalunok ako ng iilang tubig bago ito nakalapit na sa akin. He's panting while trying to carry me.
Doon ko na mas naliwanagan na si Enzo iyon, suot-suot ang kanyang damit kanina na ngayon ay dinadala na ako sa buhanginan.
Nang tuluyan nang maabot namin ang hindi malalim na parte ay doon na niya ako binuhat. A bridal style.
Inupo niya ako sa buhangin at doon ko sinalubong ang nag-aalala niyang mukha. I coughed many times before finally feeling better.
I wiped my face. Nanginginig iyong katawan ko nang dahil sa lamig. He breathed hard and then cupped my face.
Kitang-kita ko mismo sa kanya ang matinding pag-aalala. Too far from what I've witnessed from him before I left the school.
Agad kong iniwas ang mukha sa kanya. What now? Now that he's here, what am I gonna do? At paano niya ako nasundan rito?
"Why the hell are you here? Are you trying to kill yourself, Tania?!" Sinikap kong pilitin ang sariling nasa normal na huwisyo kahit nanginginig na sa matinding lamig. Mas lalong nagpapadagdag doon ang pag-ihip ng hangin.
I stood up and then started walking. Iyong dalawa kong kamay ay nasa mga braso ko, ikinikiskis upang mabawasan ang lamig sa akin. Hinabol niya ako hangga't sa hinigit.
"What?!" I shouted. The rude of me rose again.
Naroon pa din ang magkahalong galit at pag-aalala sa kanya. Gumalaw iyong mga labi niya, tila hindi nagustuhan ang sinabi ko.
Nang hindi sumagot ay dire-diretso akong naglakad ulit at hindi pinapansin ang bawat habol niya sa akin. Nang makarating na sa sasakyan ko ay binuksan ko na ang pinto niyon at handa na sanang umalis nang iharang niya ang sarili.
"Sana man lang makatanggap ako ng salamat?" utos niya. Napairap ako at itutulak na siya kaso kaagad niyang nahuli iyong kamay ko at hinawakan ng mahigpit. Agaran kong binawi iyon sa kanya.
"Hindi ako nagpakalunod doon para magpaligtas sa'yo. I was there to have a peace of mind but you came!Anong gusto mo? Ikatuwa ko?"
"Then why did you left the concert after I sang?"
Napapamangha akong napatawa.
"Because I want to have a peace of mind. Kailangan ko bang ulit-ulitin iyon?" Muntik na akong mamatay kanina pero heto ako ngayon, nanggagalaiti sa galit na parang hindi naranasan iyon.
"Why do you want to have a peace of mind, then?"
"Kailangan ko pa bang sagutin 'yan?At bakit ba nakikipag-usap ka sa akin ngayon? I thought we're back to stranger again?"
"You answer my question first."
"Well, it's because of you! You ruled my mind!"
Natigil siya. Nanlalaki ang mga mata at sumilay ang kaunting ngiti sa kanyang labi. I rolled my eyes and then shooed him but he didn't gave in.
"It's dark. You can't go home. Malayo ang magiging byahe mo kaya mas mabuting dito ka magpalipas ng gabi."
"No. I'll go home so get yourself out of my sight before I throw you at the sea."
He smirked. Hinaplos niya ang labi at iyong isang daliri ay natuon sa kanyang lip ring. Sinamaan ko siya ng tingin pero hindi kaagad ako nakapalag sa bilis ng kanyang kilos.
Taken aback, he carried me again, the bridal style. At mas mahigpit iyong hawak niya sa akin, hindi ako pinapahintulutang makatakas sa kanyang bisig.
Paano ako nabuhat ng payat na 'to?
"What the fuck are you doing! Ibaba mo ako! Isa!" I threatened him but he didn't follow me. Ipinasok niya ako sa may kalakihang kwarto saka isinara ang pinto niyon.
Marahan niya akong pinaupo sa kama at isang sampal kaagad ang iginawad ko sa kanya.
"You're not the Enzo I know! Ano bang plano mo at sinundan mo ako rito? As far as I know, dapat nasa school ka pa lang ngayon!"
Napahimas na naman siya sa kanyang labi. Namumula ang ilalim na parte niyon.
"Nakakailan ka na, ah?"
Itinaas ko ang kilay. "At mas madadagdagan pa 'yan kung hindi mo ako palalabasin rito. Goodness Enzo! I'm wet! Wala akong dalang damit!"
"I have an extra. You can wear that."
"At anong akala mo sa akin?Magpapauto sa'yo? Gosh. Bakit pa ba ako nakikipag-usap?"
Naglakad ako papunta sa pintuan ngunit hinarangan na naman niya iyon. He smirked like an idiot in front of me.
"We'll spend the night together. Don't worry. Walang mangyayari sa atin."
I gritted my teeth of so much frustration.
Drowning will not be the cause of my death, but Enzo will.