xxxx
AX4
THINKING OUT
"NIGGA! I think I'm gonna die! I'm so hungry!" reklamo ni Vinch nang makapasok na sila sa loob ng sasakyan.
"So, where are we off to?" tanong ni Rhanna at isinandal ang ulo sa bintana. Nakapagpalit na sila dahil kung magtatagal pa sila sa suot nila kanina baka sa ospital na ang tuloy nila dahil sa pneumonia.
"Base," sagot ni Waxx. "Naghihintay si Doc Alex."
"Gusto ko ng umuwi," biglang giit ni Michigan. "Seriously guys, I really want to go home. I'm tired. I had enough for this day. I ditched my class and then I discovered something not normal about myself. I'm really creep out," aniya at itinali ang buhok. "And you know what I think of myself now? A freak. A freaking freak!"
"Naiintindihan naman namin kung di mo parin-"
"Yeah right! Kung naiintindihan mo talaga kung anong nararamdaman ko. Bigyan niyo ako ng oras para makapag-isip. You guys and your stuff are cool but I can't just accept it all in just one click," singhal niya at tinignan sila. "Kailangan ko lang talagang mag-isip. Masyado akong nabigla sa mga pangyayari, parang hindi kayang i-absorb ng utak ko lahat."
****
"ANAK bakit ngayon ka lang? Nabalitaan ko yung nangyari sa kaklase mo. Nagpunta ka ba roon? Atsaka bakit hindi mo sinasagot mga text at tawag ko?" bungad ng kanyang Ina pagkapasok na pagkapasok ni Michigan sa kanilang bahay.
Mukhang kanina pa siya hinihintay nito. Hindi naman kasi ugali ni Michigan na magpalate ng uwi kaya't siguro nag-alala ito sa kanya.
Ibinaba ni Michigan ang bag niya sa sofa. At ibinaling ang tingin sa inang nag-aalala.
Hinalikan niya ito sa pisngi.
"Yes ma, nando'n ako kanina. Sorry kung 'di ko nasagot mga tawag at text mo. 'Di ko na po kasi namalayan," aniya at napakagat ng ibabang labi.
"I told you Hon, wag kang mag-alala dyan sa anak mo. She's not a baby anymore," biglang sambit ni Chief Forteza mula sa kusina. May hawak pa itong isang tasa ng kape.
"How was your day kid?" tanong nito kay Michigan. Nasa kurenta na ang edad ni Chief Forteza ngunit maganda pa rin ang pangangatawan nito. Mistizo at matangkad. May bigote na nababagay sa kanyang mukha. Itim ang buhok at may magagandang mata.
"Yah, fine though," sagot niya at lumapit sa ama. "You're weird Pa! Alam mo 'yon?" sabay kuha ng kape sa kamay ni Chief Forteza. "Thanks." Pagkatapos ay naglakad na siya patungong kusina.
Ipinatong niya ang kape sa mesa. At naghanap ng pwedeng makain sa oras na 'yon. Nakita niya sa loob ng ref ang malamig na caldereta na paniguradong luto ng kanyang ina.
"Ugh, sana pala may powers din ako na may kinalaman sa apoy, para madali nalang itong uminit na hindi na ilalagay sa microwave," aniya sa kanyang sarili. Gutom na kasi talaga siya, masyadong madaming nangyari sa isang araw. Parang inubos lahat ng enerhiya niya sa katawan.
"So, alam mo na?" napahawak siya sa kanyang dibdib at halos mapatalon sa gulat.
"Ay kabayong bading!" Tinignan niya nang masama ang kanyang ama na nakaupo sa dining set nila. Nakapangalumbaba pa ito. "Pa! Ayan ka na naman e! You're really freaking me out all the time. You know that?"
Ningisian siya ni Chief Forteza. "I don't. You're just over reacting my kid."
"Ano Pa? So, sinasabi mo oa ako? Ako oa? Hella no!" inis niyang sabi.
"So, sa lagay na 'yan hindi pa pala?" pang-aasar pa ni Chief Forteza. Ngumuso nalang si Michigan at tumalikod na. Tumunog na kasi ang microwave na pinaglagyan niya ng ulam kanina. Kinuha niya ang plot holder at kinuha na ro'n ang pagkain. Ipinatong niya ito sa mesa. Pagkatapos ay kinuha ang kain sa rice cooker.
Kumuha siya ng pinggan at mga kubyertos at umupo na. Kaharap niya ang kanyang ama na nakatingin pa rin sa kanya.
"Ay," aniya at tila nabigla. "Nandyan ka pa pala Pa? You wanna eat too?" pag-alok niya matapos lagyan ng ulam ang kanin sa plato niya.
"No thanks, mas kailangan mo ata, e," natatawang sambit ng hepe sa kanyang anak pero kaagad din nagseryoso ang tono ng boses nito. "I'm sorry for bringing you in this kind of situation. Alam ko naguguluhan ka pa. Alam ko ang dami pang tanong sa isip mo. And someday, maybe if you'll find out the reasons why you have to be with them. Maybe, hopefully not but maybe you'll going to loathe me,"
Napakunot noo si Michigan sa sinabi ng kanyang ama. Ni hindi na nga siya nakasubo kahit isang kutsara man lang dahil do'n. Tinitignan niya muna ito. Napakaseryoso. Hindi tulad kanina na nakikipagbiruan pa.
Hinanap niya muna ang kanyang boses bago nagsalita. "Pa, I will never hate you. Okay this is so chessy and I'm not doing this kind of stuff, hella not with you but you Michael Forteza, listen carefully! You are the best dad for me. Eww but yes! Aryt? I love you Pa to the moon and back," nakangiti niyang sambit. "Remember, to the moon and back!"
Hindi na rin napigilan ng hepe na mapangiti sa sinabi ng anak. Kahit papaano gumaan nang kaunti ang matagal na nitong dinadala sa dibdib. Tumayo ito at nilapitan si Michigan.
"I bet, gusto mo ng yakap?" kunwari'y inis na sambit ni Michigan pero tumayo rin siya. "Fine, pagbibigyan kita Pa!"
Niyakap na niya ang ama at tila nawala ang pagod na nararamdaman niya kanina. Having a father like Michael Forteza, she's really indeed lucky.
He's cool and such. At isa pa naisip din ng dalaga 'yong nangyari kanina. Napakaswerte niya kumpara kay Margo. She really needs to appreciate the presence of her parents. Kahit hindi man siya gano'n kashowy sa mga ito at least kahit minsan maramdaman man lang nila na mahalaga pa rin sila sa kanya.
The best gift for a parents' is to feel the love and appreciation of their kids in any possible way.
"Pa, tama na 'tong drama natin. Gutom na ako!" reklamo niya matapos ang yakapan.
"Okay," sagot ng hepe at biglang dinampot ang kape sa mesa. Sumama ang mukha ni Michigan.
"Akin na 'yan e!" singhal niya.
Ningisian lang siya ng kanyang ama na animo'y nang-aasar.
"Actually, sumunod lang naman talaga ako para dito." itinaas nito ang hawak na tasa ng kape kaya't mas lalong sumimangot ang dalaga. "Goodnight kid," anito at tinalikuran na siya.
Nagpapadyak naman si Michigan sa inis. "That old man, naisahan na naman ako! Pero, okay lang love ko pa rin siya."
****
"SO, Michi what's up? Hindi ka na bumalik kahapon matapos kang kidnapin no'ng cute boy, omg. Did you two-" biglang sinamaan ng tingin ni Michigan si Pauline. Nasa loob sila ng classroom at hinihintay na naman ang Prof nila.
"Shut up Pau. Wala kaming ginawang masama, aryt? Nagpatulong lang siya dahil... dahil ano... Uh, nabunggo ko kasi siya tapos natapon 'yong cake na para sa.. k-kapatid niya birthday niya kasi kahapon tapos ayon nagparty-party kami," napakagat labi siya matapos niyang sabihin 'yon sa kaibigan.
"Oh, fine." ani Pauline at ngumuso. "Anyway, anong pangalan niya? He's cute."
Napatingin naman si Michigan sa kanya. "Really? Type mo ba?" mabilis niyang tanong.
Umiling si Pauline. "No. Cute lang siya pero di ko type. Mukhang di nagsusuklay e," anito at natawa nalang silang pareho.
"Guys, pupunta ba kayo sa lamay ni Margo?" tanong ng isa nilang kaklase. Napaupo naman ng tuwid di Michigan nang marinig ang pangalan ni Margo.
"Onga pala. Nakakalungkot pagkamatay ni Margo," pahayag ni Pauline. Bakas sa mukha nito ang lungkot. "Michi, are we going?"
"Hmm, ano... nagpunta na ako kagabi," sambit niya at nag-iwas ng tingin.
Tinitigan siya ni Pauline na tila hindi makapaniwala. "What? Ang daya! Bakit hindi mo ako isinama?"
"Sorry, I'm with my... father," napakagat labi nalang siya. Hindi rin niya alam kung bakit siya nag-sisinungaling. Marahil siguro, ayaw niyang madamay pa ang kaibigan.
Napatingin naman sila nang bumukas 'yong pintuan. Akala nila ang Prof na nila pero hindi. Pumasok si Joe sa loob ng silid, nakaitim itong damit at nakashades. Huminto ito sa harap at tila may hinihanap ang mata. Nang nakita na nito ang hinahanap kaagad nitong nilapitan si Michigan na siyang ikinabigla ng dalaga.
"M-may kailangan ka?" tanong niya rito.
Hindi nagsalita si Joe pero hinila nito ang kamay niya kaya't napatayo siya. Nagulat ang lahat nang bigla siyang yakapin ng binata.
"Oh, my gosh!" singhal ni Pauline habang nanlalaki ang mata.
Sa kanilang dalawa nakabaling ang atensyon ng lahat
"J-Joe," pilit itinutulak ni Michigan ang binata ngunit hinihigpitan naman nito ang yakap.
"T-thank you... thank you Michigan!" anito at kumalas sa yakap. "Thank you for saving me, maraming salamat!"
Natulala saglit ang dalaga dahil sa sinabi ng kaklase. Ramdam niya ang sinseridad ng boses nito.
Hindi niya alam kung bakit bigla nalang nag-init ang sulok ng kanyang mga mata. Pakiramdam niya dahil sa pasasalamat na iyon, napakabuti niyang tao. Iba pala talaga kapag nakakagawa ng kabutihan sa iba. 'Yong naitutuwid ang isang baluktot na pamamaraan. Tila bagang naging isang superhero siya dahil sa isang simpleng pangyayari. Siguro, ganito ang pakiramdam ng kanyang ama kapag nakakalutas ng kaso. Dapat pala niya talagang ipagmalaki ang trabaho nito. Dapat niyang ipagmalaki na anak siya ng tatay niya. Na balang araw gagawa rin siya ng sarili niyang pangalan sa mundong ginagalawan niya.
"Omg, Michi! Bakit ka naiiyak? Naguguilty ka na ba?" sunod sunod na tanong ni Pauline pagka-alis ni Joe. Maging ang ibang mga kaklase nila, nakikiusyoso na rin.
Tila hinihintay ang sagot ni Michigan.
Nang rumehistro na sa kanyang utak ang tanong ng kaibigan bigla siyang napakunot noo at umurong ang luha. "What do you mean Pau?"
Tumaas ang kanang kilay ni Pauline habang naka-ekis ang dalawang kamay sa tapat ng dibdib. "Sabi ko naguguilty kana ba kasi ikaw ang dahilan kung bakit nagpakamatay si Margo. Inagaw mo si Joe!"
"What the fuck Pauline?! Anong sinasabi mo? Nahihibang ka na ba? I'm a bitch sometimes but not a freaking slut!" inis niyang sambit habang sunod-sunod ang paghinga.
Napa-urong naman si Pauline, nakikita kasi nito na inis na ang kaibigan. Napakagat labi ito.
"Oh, Michi chill! I'm just kidding, okay? 'Yon kasi yung nakikita kong gusto nilang itanong base sa tingin nila sayo. So, stop bitching around na. Stay calm dear. Nagtatakha lang kasi kami na niyakap ka ni Joe," anito at ngumiti kay Michigan.
Pumikit si Michigan at pinakalma ang sarili. Pagdilat niya, ningitian niya ang mga kaklase na hanggang ngayon nakatingin pa rin sa kanya.
"Subukan niyo lang na isipin na ako ang may dahilan kung bakit nagpakamatay si Margo, ipapabaril ko kayo sa tauhan ng tatay ko!" matapang niyang giit. "There's nothing between me and Joe. Sa ganda kong 'to sa palagay niyo ba mang-aagaw ako? Oh, please! Stop being malicious! Get a life!
Pagkatapos ay nagsi-iwas ng tingin ang lahat. Nagsibalik na rin sila sa kani-kanilang pwesto at parang walang nangyari.
Michigan has a lot of sides. Minsan tila papayag lang siyang apihin at husgahan ng iba pero hindi. Kapag sobrang inis na siya, sasabihin niya ang gusto niyang sabihin. Sometimes, she's sweet like a candy but most of the time she's not. And swear, she's innocent! She doesn't know a lot of things but she knows some things that only her own self can understand.
Biglang tumunog ang cellphone niya pagka-upo.
Unknown number calling....
Kumunot ang noo niya pero sinagot niya pa rin ito.
"Sino 'to?"
"This is Lei, Gan! And don't you dare ask me where did I get your number," anang dalaga sa kabilang linya. "New case just arrived. Are you in?
Pagkarinig niya no'n bigla na lang siyang napangisi at pinatay ang tawag.
End of chapter 11.