Wiele razy w opisach na wattpadzie widziałam, jak ludzie piszą, że są martwi w środku. Jak dla mnie to zawsze była po prostu popisówa; coś typu "Ooo, patrzcie, mam depresję, jestem martwy w środku, ale nie wiem, co to znaczy" - i myślałam tak jako osoba chora. W końcu w mojej głowie działo się tak wiele, że jak mogłabym być "martwa w środku"? Ostatnio się nad tym zastanawiałam i wreszcie zrozumiałam, co to znaczy. Wyjaśnię to, przedstawiając siebie jako przykład.
W 7 klasie (ok. 2 lata temu) miałam bardzo silny epizod depresyjny trwający mniej więcej pół roku - od października do kwietnia, z nawrotami w maju. Przez cały czas zachowywałam się jak jeden z dwóch stereotypowych wyobrażeń osoby w depresji - przed innymi wesoła, uśmiechnięta i pomocna, ale będąc sama - na odwrót. Wszystko po to, żeby nikt się nie dowiedział, co mi jest i nie zgłosił tego komuś. Na przełomie marca i kwietnia coś we mnie pękło - po prostu. Miałam dość udawania. Nie obchodziło mnie, czy ktoś powie szkolnej psycholog, co ze mną jest. Wszystko było mi obojętne - chociaż, czy na pewno? Z jednej strony edukacja obchodziła mnie na minusowym poziomie, a z drugiej niczym nie przejmowałam się bardziej. Każdy dzień był taki sam - tak mi się wydawało, bo nie zwracałam uwagi na najmniejsze szczegóły, które rozróżniały od siebie kolejne dwadzieścia cztery godziny. W szkole nikt nie wyglądał, jakby był zmartwiony moją diametralną zmianą w postawie. To mnie tylko utwierdziło w przekonaniu, że nikogo nie obchodzę i powinnam umrzeć. I właśnie ten okres (przełom marca i kwietnia 2019) to był czas, który z perspektywy czasu mogłabym nazwać byciem "martwym w środku"; czułam albo frustrację, strach, złość i smutek jednocześnie, albo pustkę, żadnego pomiędzy; kompletnie nic mnie nie obchodziło, ale i tak ryczałam, że pewnie nie zdam do następnej klasy. Ale przestałam dbać o to, czy ktoś widzi, jak się czuję, czy nie.
I chyba to oznacza to bycie "martwym w środku".