ေျခာက္ႏွစ္ရိွၿပီး ။ေထာင္စဝင္ကတည္းကေန ခုခ်ိန္ထိ တစ္ခါမွ လာမေတြ ့ခဲ့ေသာ မိဘႏွစ္ပါး ။
သိပ္ရွက္တယ္တဲ့ ။ ကိုယ္က်င့္တရား ပ်က္ျပားတဲ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို သားေတာ္ရတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္စိတ္ပ်က္လြန္းတယ္တဲ့ ။
ဒါေၾကာင့္ အမႈမွာ ေထာင္ဒဏ္ႏွစ္ကို တတ္ႏိုင္သမ်ွ ေငြဖံုး၍ ေလ်ာ့ခိုင္းခဲ့ၿပီး ေနာက္ေနွာင္
ျပန္ေတြ ့တဲ့အခါ သူစိမ္းလိုပဲေနၾကရေအာင္လို့တဲ့ ။
ဒါကို ပါးတို႔ရက္စက္ပါတယ္လို႔ မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး။
ဘာလို႔ဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့
လမ္းပဲေလ ။ နာနာေၾကေၾက ဆက္ေလ်ွာက္
ျကရမွာပဲ မလား.....။
မ်က္လံုးအိမ္မွ မ်က္ရည္စက္ေတြလည္း မက်ေတာ့တာလည္း ၾကာၿပီး။
အသိမဲ့သြားသလိုမ်ိဳး တစ္ေယာက္တည္း ေငးငိုင္ေနမိၿပီး တစ္စံုတစ္ခုကို
လုပ္မိတိုင္း တစ္စံုတစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို ဆက္တိုက္ဆိုသလို ေတြးေနမိတယ္။
ဧၫ့္ေတြ ့ခ်ိန္မ်ားတြင္လည္း အရင္လို စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ထြက္မေတြ ့ေတာ့ဘဲ ျငင္းပစ္ခဲ့သည္မွာ တစ္ႏွစ္ေလာက္ပင္ ရိွလာခဲ့ၿပီး။ ေထာင္မွဴးမွတစ္ဆင့္ ပါးလာေသာ စာအိတ္ေလးေတြကိုလည္း လက္ေရးအခ်ိဳ႕ႏွင့္အတူ ျပန္စာ မထၫ့္ေပးေတာ့ဘူး။
တစ္ေယာက္တည္း ေနတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနတယ္ ။ လြယ္လြယ္ လက္ေလ်ာ့သြားတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး ။ ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေလးအတြက္ အေနွာင့္အယွက္ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေနာက္ဆုတ္ေပးထားတာ ။
ၾကားပါတယ္ ။ သူတို႔ေတြ ခ်စ္သူေတာင္ ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုပဲ ။
သူသာေပ်ာ္ေနမယ္ဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ ဝမ္းသာပါတယ္ .....။
ဒါေပမဲ့ အဲ့လိုစာရြက္ေလးေတြ ဖြင့္ဖတ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္ေတြဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္...............။
.........................................................................
လူေတြနဲ႔ ေဝးကြာလာခဲ့တယ္ ။ စကားလံုးေတြက နည္းပါးလာခဲ့တယ္။ မ်က္ႏွာက ေခ်ာင္က်သြားၿပီး မ်က္လံုးေအာက္မွ ေနရာေလးကလည္း ညိုမဲလာခဲ့တယ္ ။ ကြၽန္ေတာ္ စိတ္က်ေရာဂါရေနျပီးလို႔ အားလံုးက ဝိုင္းေျပာၾကတယ္ ....။
ဘာလိုလိုနဲ့ ေထာင္ရဲ့အေငြ ့အသက္ေတြ ကြၽန္ေတာ့ကို လြမ္းၿခံဳထားသည္မွာ ခုႏွစ္ႏွစ္ဆိုသၫ့္ အခ်ိန္ကာလပင္ ေရာက္လာခဲ့ေလၿပီး ။က်ြန္ေတာ္ မေပ်ာ္ဘူး ။ ကြၽန္ေတာ္ ဒီကေနထြက္သြားရင္ ဘယ္လိုေနရမလဲ မသိဘူး ။ အျပင္မွာ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ေနမယ့္သူ မရိွဘူး ။ ႀကိဳဆိုမဲ့သူ မရိွဘူး ။
သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ကြၽန္ေတာ္ရင္မဆိုင္ရဲဘူး ။
ဒီတစ္ခါလာတဲ့ စာေလးကေတာ့ စာပိုင္ရွင္ကိုယ္တိုင္ေလးပါပဲ ။ ခုႏွစ္ႏွစ္ျပၫ့္မွ သူေစ့စပ္လိုက္သၫ့္ကိစၥကို ေျပာရင္း လက္ထက္ၾကသၫ့္အခါ ေရွာင္က်န႔္ဝယ္ထားတဲ့ လင္းေနတဲ့ တိုက္ခန္းေလးကို ကြာရွင္းခြင့္တြင္ နစ္နာေၾကးအျဖစ္ထၫ့္ကာ ယခု အဲ့ဒီအိမ္တြင္ တူတူေနမည္ျဖစ္ေၾကာင္း အသိလာေပးျခင္းျဖစ္သည္။
ေရွာင္က်န႔္ ရင္ထဲ စူးကနဲ႔ ႏွင့္ ေအာင့္တတ္
သြားသည္ ။ ေျခေထာက္ေတြက ေသခ်ာပင္ မရပ္ႏိုင္ ေလာက္ေအာင္ကို တုန္ယင္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားက ထံုေဆးမိေနသၫ့္အလား တစ္ခုခုကို ေျပာဖို႔ရန္အတြက္ အရမ္း
ခက္ခဲေနသည္ ။ မ်က္ရည္ေတြကလည္း ပါးျပင္ထက္သို႔ မက်ဘဲ မ်က္လံုးအိမ္မွာတင္ ျပၫ့္လ်ွံကာ အေရ႔ွမွခ်စ္ရတဲ့လူသားေလး၏ ပံုရိပ္ကို ေဝဝါးေစေလသည္။
*ကိုယ့္ကို မထားသြားပါနဲ႔လား ။ေက်းဇူးျပု၍ ကိုယ့္ကို ေနာက္ဆံုးတစ္ေခါက္ေလာက္ အခြင့္အေရးေလး ေပးပါလား။ ကိုယ္ မင္းမရိွဘဲ ေနႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး ။ *
ဟု စိတ္ထဲတြင္ေတာ့ အႀကိမ္ႀကိမ္ အခါခါေတာင္းပန္ကာ ျပန္ေခၚဖို႔ ေတာင္းဆိုေနေပမယ့္ တကယ့္လက္ေတြ ့တြင္မူ ထြက္သြားတဲ့ခ်စ္သူႏွစ္ဦး၏ ေက်ာျပင္ကိုသာ
ေငးၾကၫ့္ေနခဲ့ရေလသည္။
..…...................................................................
ဘာလိုလိုနဲ႔ ခုႏွစ္ႏွစ္ခြဲေတာင္ ရိွသြားၿပီး ။ သူ႔လက္ထက္ဖိတ္စာေလးလည္း ကြၽန္ေတာ့္လက္ထဲမွာ ေၾကမြလို႔ေပါ့ ။
ဒီစာရြက္ႏွင့္အတူ ကြၽန္ေတာ့္ႏွလံုးသားလည္း
မွ ြစာက်ဲေနတာ ကြၽန္ေတာ္သာ အသိဆံုးေပါ့ ။
အဲ့ဒီအခ်ိန္ ဘဝမွာ ေနာင္တအရဆံုးကေတာ့ ခ်စ္ေနတာကို ခ်စ္မွန္းသိေအာင္ မခ်စ္ျပတတ္တာပဲ ။ အဲ့အခ်ိန္ကစလို႔ အဆက္အသြယ္ေတြ အားလံုးကို ျဖတ္ကာ က်န္ရိွတဲ့အခ်ိန္ေတြကို ေပေပေတေတႏွင့္သာေန၍ ကုန္ဆံုးေစခဲ့သည္။
ကံေကာင္းသည္လား မသိ ။ ရွစ္ႏွစ္ျပၫ့္တဲ့ေန့မွာ တစ္တိုင္းတစ္ျပည္လံုးမွ အက်ဉ္းသားမ်ား လႊတ္ၿငိမ္းခြင့္ရရိွၿပီး ေရွာင္က်န႔္လြတ္လာခဲ့သည္။
ေထာင္ကထြက္ထြက္လာခ်င္း ကိုယ္ေပၚသို႔ ဖ်ာက်လာတဲ့ ေနေရာင္ေတြက ေရွာင္က်န႔္ရင္ကို ေနြးေထြးလြန္းေစသည္ ။ တိုက္ခတ္လာတဲ့ ေလေျပေလးထဲမွာ အေဆြးဓါတ္ခံပါသည္မို႔လားမသိ
ေရွာင္က်န႔္မသိလိုက္ခင္မွာပင္ မ်က္ရည္စမ်ားက ပါးျပင္ေပၚသို႔ က်ဆင္းလာေလသည္။
ခ်စ္ရတဲ့သူကို ေတြ ့ခ်င္လြန္း၍ တိတ္တဆိတ္ သြားေခ်ာင္းမိေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲတြင္ အလုပ္ေတြရႈပ္ေနသည္ထင္ပါရဲ့ ။
တစ္ႏွစ္ခြဲအရြယ္ ကေလးေလးကို ခ်ီကာေခ်ာ့ျမဴးေနေသာ ရီေပၚေၾကာင့္ ေရွာင္က်န႔္၏ ရပ္ေနေသာ ေျခလွမ္းတို႔ ေနာက္ကိုအနည္းငယ္ဆုတ္ကာ ထိုအိမ္ေလးမွ အျမန္ပင္ ထြက္လာခဲ့လိုက္ေလသည္။
"မဆံုႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုလည္း ေဝးၾကတာေပါ့ ။ ရွင္လ်ွက္နဲ႔ ေဝးၾကတဲ့အျဖစ္ေတာ့ ကိုယ္
မလိုခ်င္ဘူး ။ ဒီလိုဆိုရင္ ကိုယ္သာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားေပးပါ့မယ္ ။ "
ဟုဆိုကာ ေရွာင္က်န႔္တစ္ေယာက္ တံတားေပၚမွ ခုန္ခ်ရန္ျပင္ေလသည္။
ထိုစဉ္ ၾကားလိုက္ရသည္က ......
ေပါ့သြားတယ္မလား ။ 😅😅
အတည္ေမးတာပါ ။ 😌🙄
[Unicode]
ခြောက်နှစ်ရှိပြီး ။ထောင်စဝင်ကတည်းကနေ ခုချိန်ထိ တစ်ခါမှ လာမတွေ့ခဲ့သော မိဘနှစ်ပါး ။
သိပ်ရှက်တယ်တဲ့ ။ ကိုယ်ကျင့်တရား ပျက်ပြားတဲ့ ကျွန်တော့်ကို သားတော်ရတာ ကိုယ့်ကိုကိုယ်စိတ်ပျက်လွန်းတယ်တဲ့ ။
ဒါကြောင့် အမှုမှာ ထောင်ဒဏ်နှစ်ကို တတ်နိုင်သမျှ ငွေဖုံး၍ လျော့ခိုင်းခဲ့ပြီး နောက်နှောင်
ပြန်တွေ့တဲ့အခါ သူစိမ်းလိုပဲနေကြရအောင်လို့တဲ့ ။
ဒါကို ပါးတို့ရက်စက်ပါတယ်လို့ မတွေးချင်တော့ဘူး။
ဘာလို့ဆိုတော့ ကျွန်တော်ရွေးချယ်ခဲ့တဲ့
လမ်းပဲလေ ။ နာနာကြေကြေ ဆက်လျှောက်
ကြရမှာပဲ မလား.....။
မျက်လုံးအိမ်မှ မျက်ရည်စက်တွေလည်း မကျတော့တာလည်း ကြာပြီး။
အသိမဲ့သွားသလိုမျိုး တစ်ယောက်တည်း ငေးငိုင်နေမိပြီး တစ်စုံတစ်ခုကို
လုပ်မိတိုင်း တစ်စုံတစ်ယောက်အကြောင်းကို ဆက်တိုက်ဆိုသလို တွေးနေမိတယ်။
ဧည့်တွေ့ချိန်များတွင်လည်း အရင်လို စိတ်လှုပ်ရှားစွာဖြင့် ထွက်မတေွ့တော့ဘဲ ငြင်းပစ်ခဲ့သည်မှာ တစ်နှစ်လောက်ပင် ရှိလာခဲ့ပြီး။ ထောင်မှူးမှတစ်ဆင့် ပါးလာသော စာအိတ်လေးတွေကိုလည်း လက်ရေးအချို့နှင့်အတူ ပြန်စာ မထည့်ပေးတော့ဘူး။
တစ်ယောက်တည်း နေတတ်အောင် ကြိုးစားနေတယ် ။ လွယ်လွယ် လက်လျော့သွားတာတော့ မဟုတ်ဘူး ။ ပျော်ရွှင်ခြင်းလေးအတွက် အနှောင့်အယှက် ဖြစ်မှာစိုးလို့ နောက်ဆုတ်ပေးထားတာ ။
ကြားပါတယ် ။ သူတို့တွေ ချစ်သူတောင် ဖြစ်တော့မယ်ဆိုပဲ ။
သူသာပျော်နေမယ်ဆိုရင် ကျွန်တော် ဝမ်းသာပါတယ် .....။
ဒါပေမဲ့ အဲ့လိုစာရွက်လေးတွေ ဖွင့်ဖတ်ပြီးတဲ့ အချိန်တွေဆိုရင် ကျွန်တော်...............။
.........................................................................
လူတွေနဲ့ ဝေးကွာလာခဲ့တယ် ။ စကားလုံးတွေက နည်းပါးလာခဲ့တယ်။ မျက်နှာက ချောင်ကျသွားပြီး မျက်လုံးအောက်မှ နေရာလေးကလည်း ညိုမဲလာခဲ့တယ် ။ ကျွန်တော် စိတ်ကျရောဂါရနေပြီးလို့ အားလုံးက ဝိုင်းပြောကြတယ် ....။
ဘာလိုလိုနဲ့ ထောင်ရဲ့အငွေ့အသက်တွေ ကျွန်တော့ကို လွမ်းခြုံထားသည်မှာ ခုနှစ်နှစ်ဆိုသည့် အချိန်ကာလပင် ရောက်လာခဲ့လေပြီး ။ကျွန်တော် မပျော်ဘူး ။ ကျွန်တော် ဒီကနေထွက်သွားရင် ဘယ်လိုနေရမလဲ မသိဘူး ။ အပြင်မှာ ကျွန်တော့်ကို စောင့်နေမယ့်သူ မရှိဘူး ။ ကြိုဆိုမဲ့သူ မရှိဘူး ။
သူငယ်ချင်းတွေကိုလည်း ကျွန်တော်ရင်မဆိုင်ရဲဘူး ။
ဒီတစ်ခါလာတဲ့ စာလေးကတော့ စာပိုင်ရှင်ကိုယ်တိုင်လေးပါပဲ ။ ခုနှစ်နှစ်ပြည့်မှ သူစေ့စပ်လိုက်သည့်ကိစ္စကို ပြောရင်း လက်ထက်ကြသည့်အခါ ရှောင်ကျန့်ဝယ်ထားတဲ့ လင်းနေတဲ့ တိုက်ခန်းလေးကို ကွာရှင်းခွင့်တွင် နစ်နာကြေးအဖြစ်ထည့်ကာ ယခု အဲ့ဒီအိမ်တွင် တူတူနေမည်ဖြစ်ကြောင်း အသိလာပေးခြင်းဖြစ်သည်။
ရှောင်ကျန့် ရင်ထဲ စူးကနဲ့ နှင့် အောင့်တတ်
သွားသည် ။ ခြေထောက်တွေက သေချာပင် မရပ်နိုင် လောက်အောင်ကို တုန်ယင်နေသည်။ နှုတ်ခမ်းသားများက ထုံဆေးမိနေသည့်အလား တစ်ခုခုကို ပြောဖို့ရန်အတွက် အရမ်း
ခက်ခဲနေသည် ။ မျက်ရည်တွေကလည်း ပါးပြင်ထက်သို့ မကျဘဲ မျက်လုံးအိမ်မှာတင် ပြည့်လျှံကာ အရှေ့မှချစ်ရတဲ့လူသားလေး၏ ပုံရိပ်ကို ဝေဝါးစေလေသည်။
*ကိုယ့်ကို မထားသွားပါနဲ့လား ။ကျေးဇူးပြု၍ ကိုယ့်ကို နောက်ဆုံးတစ်ခေါက်လောက် အခွင့်အရေးလေး ပေးပါလား။ ကိုယ် မင်းမရှိဘဲ နေနိုင်မယ် မထင်ဘူး ။ *
ဟု စိတ်ထဲတွင်တော့ အကြိမ်ကြိမ် အခါခါတောင်းပန်ကာ ပြန်ခေါ်ဖို့ တောင်းဆိုနေပေမယ့် တကယ့်လက်တွေ့တွင်မူ ထွက်သွားတဲ့ချစ်သူနှစ်ဦး၏ ကျောပြင်ကိုသာ
ငေးကြည့်နေခဲ့ရလေသည်။
..…...................................................................
ဘာလိုလိုနဲ့ ခုနှစ်နှစ်ခွဲတောင် ရှိသွားပြီး ။ သူ့လက်ထက်ဖိတ်စာလေးလည်း ကျွန်တော့်လက်ထဲမှာ ကြေမွလို့ပေါ့ ။
ဒီစာရွက်နှင့်အတူ ကျွန်တော့်နှလုံးသားလည်း
မှ ွစာကျဲနေတာ ကျွန်တော်သာ အသိဆုံးပေါ့ ။
အဲ့ဒီအချိန် ဘဝမှာ နောင်တအရဆုံးကတော့ ချစ်နေတာကို ချစ်မှန်းသိအောင် မချစ်ပြတတ်တာပဲ ။ အဲ့အချိန်ကစလို့ အဆက်အသွယ်တွေ အားလုံးကို ဖြတ်ကာ ကျန်ရှိတဲ့အချိန်တွေကို ပေပေတေတေနှင့်သာနေ၍ ကုန်ဆုံးစေခဲ့သည်။
ကံကောင်းသည်လား မသိ ။ ရှစ်နှစ်ပြည့်တဲ့နေ့မှာ တစ်တိုင်းတစ်ပြည်လုံးမှ အကျဉ်းသားများ လွှတ်ငြိမ်းခွင့်ရရှိပြီး ရှောင်ကျန့်လွတ်လာခဲ့သည်။
ထောင်ကထွက်ထွက်လာချင်း ကိုယ်ပေါ်သို့ ဖျာကျလာတဲ့ နေရောင်တွေက ရှောင်ကျန့်ရင်ကို နွေးထွေးလွန်းစေသည် ။ တိုက်ခတ်လာတဲ့ လေပြေလေးထဲမှာ အဆွေးဓါတ်ခံပါသည်မို့လားမသိ
ရှောင်ကျန့်မသိလိုက်ခင်မှာပင် မျက်ရည်စများက ပါးပြင်ပေါ်သို့ ကျဆင်းလာလေသည်။
ချစ်ရတဲ့သူကို တွေ့ချင်လွန်း၍ တိတ်တဆိတ် သွားချောင်းမိတော့ မီးဖိုချောင်ထဲတွင် အလုပ်တွေရှုပ်နေသည်ထင်ပါရဲ့ ။
တစ်နှစ်ခွဲအရွယ် ကလေးလေးကို ချီကာချော့မြူးနေသော ရီပေါ်ကြောင့် ရှောင်ကျန့်၏ ရပ်နေသော ခြေလှမ်းတို့ နောက်ကိုအနည်းငယ်ဆုတ်ကာ ထိုအိမ်လေးမှ အမြန်ပင် ထွက်လာခဲ့လိုက်လေသည်။
"မဆုံနိုင်တော့ဘူးဆိုလည်း ဝေးကြတာပေါ့ ။ ရှင်လျှက်နဲ့ ဝေးကြတဲ့အဖြစ်တော့ ကိုယ်
မလိုချင်ဘူး ။ ဒီလိုဆိုရင် ကိုယ်သာ ပျောက်ကွယ်သွားပေးပါ့မယ် ။ "
ဟုဆိုကာ ရှောင်ကျန့်တစ်ယောက် တံတားပေါ်မှ ခုန်ချရန်ပြင်လေသည်။
ထိုစဉ် ကြားလိုက်ရသည်က ......
ပေါ့သွားတယ်မလား ။ 😅😅
အတည်မေးတာပါ ။ 😌🙄