Pov Chloé
Voor ik het wist was het al avond en zitten we voltallig, met een glas drinken in onze handen, te genieten van de laatste zonnestralen die de tuin van Emely doet verlichten.
Gisteren nacht ben ik bij Vince blijven slapen. We hebben het er uitgebreid over gehad. Ik ben blij dat hij gewoon heeft geluisterd naar mijn verhaal.
Daar heb ik vaak zo'n behoefte aan. Een gewoon luisterend oor en geen grote mond.
Ik vroeg hem om advies, die hij me gaf. Maar de meeste adviezen zijn het zelfde.
"Praat met elkaar, geef elkaar wat tijd..." Maar het is moeilijk om ze in de realiteit toe te passen. Je weet dat je de adviezen zal moeten opvolgen als je het terug zoals vroeger wil hebben. In mijn hoofd kan ik een gesprek uitdenken. Weten wat ik ga zeggen, hoe ik het ga brengen, waarover ik wil praten, maar in de realiteit gaat het er vaak anders aan toe.
'Oké girls! Ik heb het.' Enthousiast komt Emely het terras oplopen met een map in haar handen.
'Dit ga ik de komende maand doen.' Ze legt alles uit en enthousiast begint ze te vertellen over de bergen en steden die ze gaat doen. Elk prachtig detail van elk land passeert langs haar route. Ik merk aan haar vertelling dat ze alles zorgvuldig heeft opgezocht en haar route heeft uitgestippeld.
'Ga je nog steeds alleen?' Vragend kijken we haar aan.
'Ja. Als ik met een groep meeging deden we een andere route en passeerden we niet langs de dingen waarvan het één van mijn redenen was dat ik wou mee gaan. Ik wil al wandelend een stuk van de wereld zien. Ik wil natuur, steden, kleine dorpen zien die verborgen liggen tussen de bergen.' Glimlachend kijkt ze ons enthousiast aan.
'Ik hoop dat je het naar je zin zal hebben.' Glimlachend geef ik een kneepje in haar been.
'En je moet zeker eens bellen wanneer je kan.' Roept Sarah en trekt ons in een knuffel.
'Ik ga je missen. Wat moet ik zonder jou?' Zucht Sarah als we terug neer ploffen in de stoelen.
'Hé, je hebt mij nog.' Protesteer ik. Ik wil iets zeggen als een bij of wesp ik weet echt niet hoe je dat verschil ziet voor mijn neus komt vliegen.
'Aah, ga weg jij.' Ik sla naar het vliegend ding maar het blijft alleen maar nog meer rond mij vliegen.
'Hoor jij niet of zo.' Zeg ik en sta op. 'Ga weg. Val iemand anders lastig.' Ik wandel een beetje van de tafel vandaan in de hoop dat het weg gaat.
Ik gil als ze achter me aan komt. Gillend zwaai ik met mijn handen rond mijn hoofd maar nog steeds vliegt het rond mij heen. Ik sta stil als ik geen gezoem meer hoor. Ik glimlach overwinnend als het weg is. Ik draai me om naar Sarah en Emely die nog boven op de terras staat.
'Ik heb gewonnen. Ik was te snel voor haar.' Grijns ik maar die gaat als snel weg als plots een stuk of vijf rond mijn hoofd zitten. Gillend wapper ik terug rond mijn hoofd en begin te springen. Een luide gil verlaat mijn mond als de grond onder mijn voeten weggaat en ik overspoelt word door water.
'Dat bedoel ik dus. Hoe moet ik nu een maand met haar overleven.' Hoor ik Sarah zuchten als ik terug boven water kom.
'Hé, wat kan ik daar aan doen. Ze zijn wel tenminste weg.' Grijnzend klim ik uit het zwembad en neem de handdoek van Emely aan.
'Wie slaat er nu ook naar een wesp?' Zucht Emely.
'Was het een wesp? Ik dacht dat het een bij was? Ah ja ik zie dat verschil ook niet. Ze zijn beide zwart en geel.' Met de handdoek om me heen geslagen lopen we terug naar binnen waar ik droge kleren krijg.
'Ga je het ons nog vertellen of denk je dat we het niet weten?'
Vragend kijk ik Emely aan die in haar warme chocomelk blaast. Ik blik om Sarah en ongemakkelijk bijt ze op haar lip.
'River.' Zegt ze zacht en meteen weet ik dat ze het weten van gisteren.
'Hij heeft ons verschillende keren gebeld om te vragen of wij wisten waar je was en of je bij ons was.' Emely kijkt me aan terwijl ze een slok van haar drinken neemt. Ik slik en kijk naar de mok in mijn handen.
'Hij klonk echt bezorgd. Jullie gingen toch ergens blijven slapen?' Ik blijf kijken naar mijn chocomelk en zucht zachtjes.
'We hebben ruzie gehad. Ik ben daar niet blijven slapen.' Begin ik. Ik kijk de meiden aan en hoop dat het voor hen voldoende is maar als ik hun verwachtingsvolle blikken zie merk ik dat ik meer uitleg dan dat zal moeten geven. Zo doe ik ook. Ik vertel hen alles. Van de morgen tot nu. Elk detail. Niets overslaand, vertel ik mijn verhaal.
Uiteindelijk eindigt het met het zelfde advies. Niet dat het slecht advies is maar het is een moeilijk advies om waar te maken. Praten is iets wat we dagelijks met elkaar doen, maar wanneer we bewuste onderwerpen aankaarten is praten vaak niet meer zo spontaan.
Stil roeren we in onze chocomel en drinken het op.
'Heb je hem al gezien sinds...' Vraagt Emely. Ik schud mijn hoofd en drink de laatste slok uit mijn mok.
'Ik ben nog niets thuis geweest. Vandaag heb ik gewerkt vanuit het hoofdgebouw en ben dan meteen doorgekomen naar hier.' Ik zet mijn mok op de salontafel voor me en zuchtend sluit ik mijn ogen en masseer mijn slaap.
'Is het raar als ik zeg dat ik ook even geen behoefte aan hem had? Ik moest even rust hebben. Ik heb echt kunnen door werken zonder dat River me ieder uur komt storen om te kijken hoe het met me gaat.' Ik kijk de meiden aan en bemoedigend kijken ze me aan.
'Praat met hem en dan kunnen jullie al jullie irritaties op tafel leggen. Dan weet je waar jij staat en waar hij staat.' Sarah geeft me een kneepje in mijn hand en glimlachend trek ik de meiden in een knuffel.
'En nu wil ik me vol proppen met eten, me inpakken in een deken met kussen rond me en huil film na huil film kijken.' Lachend nemen we plaats naast elkaar in de zetel en starten onze eerste film.
Glimlachend open ik de houten voordeur. Thuis komen is één van de fijnste gevoelen die je kan hebben. Alhoewel ik maar drie dagen van huis ben geweest voelt het al veel langer. Ik heb mijn huis, mijn spullen gemist. Maar ook zeker Linda en ook heel misschien Chase. Hij kan echt soms irritant zijn maar hij weet altijd wel de sfeer er in te houden.
'Hé meid. Wil je proeven? Een nieuw probeersel.' Glimlachend houdt Linda me een stukje taart voor dat in lagen is opgebouwd. Glimlachend neem ik plaats en neem het bord aan.
Ik neem de eerste hap en meteen verrast me de verschillende smaken me.
'Het is overheerlijk.' Genietend neem ik nog een hap en laat opnieuw de smaken in mijn opnemen. Het zijn er zoveel dat ik de ene hap van overtuigd ben dat dat er in zit maar de andere hap zeg dat het iets anders is. Je wilt er gewoon van blijven proever.
'Ik denk dat je appeltaart een plaats gezakt is.' Lach ik als mijn stukje op is. Lachend neemt ze voor mij plaats en neemt een stukje voor haarzelf.
'Hij is er niet.' Zegt ze als ik al een tijdje onbewust naar haar staar mezelf afvragend hoe ik best kan vragen of River hier is.
Ik zucht en knik licht met mijn hoofd. Ergens ben ik opgelucht dat hij er nog niet is. Ik was nog niet klaar om het gesprek met hem te voeren.
'Maar ik denk dat hij straks terug is. Hij is gewoon even een boodschap voor me gaan doen.'
Ik sluit mijn ogen kort en ga over mijn neusbrug met mijn duim en wijsvinger.
'Zeg dat ik boven ben.' Zeg ik zacht en sta op.
'Wees niet te streng voor hem. Hij wil ook alleen maar het beste.' Ik blijf staan en draai enkel mijn hoofd naar Linda toe. Bemoedigend kijkt ze me aan waarop ik glimlach en mijn weg naar boven verzet.
Ik kom juist uit de douche als ik River op mijn bureaustoel aantref.
'O, je bent er. Ik had je niet horen toe komen.' Zeg ik zacht en voel mijn wangen rood worden als hij zijn blik over mijn lichaam, dat enkel in een handdoek gehuld is, laat gaan.
'Dat kan ook moeilijk als jij zo luid staat te gillen onder de douche.' Grijnst hij. Ik zwijg en kijk naar de grijns. Hij wordt serieus en gaat voor me staan.
'Ik denk dat we moeten praten Chloé.' Fluistert hij terwijl zijn hand over mijn wang gaat. Ik knik en kijk hem aan. Nu pas besef ik hoe erg ik hem gemist heb. Ook al gingen we met ruzie weg van elkaar, en wou ik hem liever even niet zien, merk ik dat ik altijd naar hem zal verlangen.
'Ik kleed me vlug om.' Fluister ik en zet met tegenzin een stap achteruit. Hij knikt en laat zijn hand van mijn wang glijden.
'Dus dan ga ik me maar gaan...' Ik wijs naar mijn inloopkast en zet ongemakkelijk nog een stapje naar achteren.
'Gek mens.' Glimlacht hij, overbrugt de afstand tussen ons met één grote stap en drukt zijn lippen kort op de mijne.
'En nu kan je je gaan omkleden, ik wacht buiten op je.' Lachend wijst hij naar mijn terras en geef me nog een knipoog voor hij zich omdraait. Glimlachend kleed ik me vlug om in gemakkelijke kledij en ga naast hem zitten. Hij heeft twee wijntjes uitgeschonken en neem een slokje waarna ik mijn keel schraap.
'Dus.' Begin ik. Niet echt wetend waar ik echt moet beginnen.
'Dus.' Zegt hij me na.
We weten beide dat we dit gesprek moeten voeren maar we weten beide niet hoe we dit kunnen starten.
'Het spijt me.' Zeggen we tegelijkertijd waardoor we kort in de lach schieten maar dan weer serieus worden. Nerveus bijt ik op mijn lip en draai mijn wijn rond in mijn glas.
'Ik kan dit niet meer Chloé. Ik wou eens tijd alleen met mijn vriendin zonder je werk. Ik begrijp dat ik het eerst met je had moeten overleggen maar we waren vrijdag. Ik dacht dat je niet hoefde te werken in het weekend.' Begint River.
'Ik weet het. Ik heb ook gezegd dat ik er wat ging aandoen maar ik heb de tijd gewoon nog niet gehad. Het is ook niet makkelijk River. Ik leid een groot bedrijf, zeg maar, en kan het nou niet eenmaal loslaten. Ik beloof dat ik tijd voor je maak maar laat me eerst kijken hoe ik dat het beste doe. Dit is ook allemaal nieuw voor me.' Zucht ik en neem zijn hand vast.
'Er moet toch iets zijn wat we kunnen doen. Ik weet dat je moet werken maar ik wil ook wat vrije tijd samen. Kunnen we geen schema ofzo maken?' Vastberaden kijkt hij me aan. Zonder op mijn antwoordt te wachten loopt hij naar binnen en komt even later terug met een pen en papier.
'Kijk.' Hij maakt verschillende kolommen en lijnen wat eindig in een schema met de dagen en uren. Nieuwsgierig buig ik naar hem toe en zie hem zijn niet vrije momenten opschrijven.
'We plannen een vaste vrije dag in. Dan kunnen we iets met ons tweeën doen.'
'Ja de zondag.' Zeg ik en nip terug van mijn wijn.
'Neen, Chloé. De zondag is een vaste rust dag.' Zucht hij. 'De woensdag.' Het klinkt niet als een vraag en zuchtend laat ik hem die dag op vrij zetten.
Zwijgend kijk ik toe hoe River een volledig schema opstelt. Ik knik af en toe maar blijf vooral kijken naar de natuur om me terwijl ik geniet van mijn wijn.
Ik weet dat ik me nooit aan dat schema zal kunnen houden. Soms kan ik gewoon 's avonds gebeld worden en moet ik op kantoor verschijnen. Ik kan niet zeggen dat ze me niet mogen bellen op woensdag omdat ik vrij ben. Ik kan eens een dag niet werken maar dan zal ik de dag erna langer moeten werken om mijn werk van de woensdag af te kunnen krijgen.
'Ik vind het fijn dat je dit wilt doen en je het wilt proberen. Ik heb je gemist. Het spijt me van wat ik gezegd heb. Ik moest het gewoon even kwijt denk ik.' Glimlachend kijkt hij me aan en klein glimlach ik terug. Hij is te enthousiast om het te merken en genietend drinkt hij van zijn wijn.
We praten nog wat, eten gezamenlijk het avondeten waarna we dan ons terug trekken met zu'n drieën in de chill room. Na de film besluiten we al elk naar ons bed te gaan en even later lig ik genietend onder de dekens.
'Slaapwel kleine.' Fluistert hij terwijl zijn armen zich om mij heen wikkelen.
'Slaapwel Simpson.' Fluister ik terug maar weet dat ik de slaap de eerste uren niet zal kunnen pakken. Ik zal me niet aan dat schema kunnen houden. We hebben er één opgesteld en overmorgen vertrek ik al. Op mijn zogezegd vrije dag. Ik weet niet hoe River zal reageren maar het zal niet blij zijn denk ik.
------------
Leunend met mijn hoofd op mijn hand, mijn ogen gesloten zucht ik en laat de stralen van de opkomende zon mijn huid verwarmen.
'Ik dacht al dat ik iemand hoorde opstaan.' De zachte stem van Linda laat me opschrikken en mijn hoofd draait zich naar haar toe.
'Ik kon niet slapen.' Zuchtend zie ik dat ze plaats neemt naast mij met ook een mok in haar handen.
'Hij heeft een schema opgesteld. Een schema precies of we een kind opvoeden en er op hebben gezet wanneer het zijn zwemlessen heeft, wanneer we hem van school of de opvang moeten halen, of wanneer we thuis moeten zijn voor het avondeten.' Gooi ik er uit na een stilte.
'Ik kan dat niet Linda. Ik kan me niet aan een schema houden. Dat weet je, maar River snapt dat niet. Hij heeft een vrije dag voor me ingepland, maar ik kan onmogelijk een vrije dag hebben.' Reageer ik boos.
'Sorry.' Fluister ik als ik merk dat het niet Linda haar schuld is. Ze kan er ook niets aan doen.
'Het is ook niet gemakkelijk, Chloé. Ik denk dat jullie elkaar niet snappen op dit moment. Gaat het wel goed tussen jullie?' Bezorgd kijkt ze me aan en neemt mijn hand vast.
'Ik weet het niet Linda. Eerlijk gezegd was ik blij dat ik even een paar dagen van hem weg was. Ik was blij dat hij nog niet thuis was toen ik terug kwam. Dat ik even nog wat tijd voor mezelf had voor dat River om mijn aandacht vroeg.' Zeg ik eerlijk.
Zwijgend kijken we naar de tuin die langzaam meer en meer verlicht.
'Weet hij het al dat je vannacht vertrekt?'
'Nee, hij was zo enthousiast gisteren dat ik het niet over mijn hart kon krijgen om het te zeggen. Ik schrijf het wel op het schema dan weet hij het.'
'Ik denk dat dat niet meer hoeft.' Horen we. In een ruk draaien we ons om en zien we River staan in alleen een kort sportbroekje. Gekwetst kijkt hij me aan maar voor ik nog iets kan zeggen draait hij zich al om en rent de trap terug op. Ik wil achter hem aan rennen maar de hand van Linda houdt me tegen.
'Laat hem even.' Sust ze me.
Even later horen we de voordeur hard toeslaan en een auto starten. Bezorgd werp ik een blik naar Linda die me even bezorgd terug kijkt.
'Ik ga mijn koffer inpakken.' Mompel ik en sta op.
Het is al avond en binnen een paar minuten moeten we vertrekken naar het vliegveld. River is nog altijd niet thuis gekomen en reageert ook niet op mijn bezorgde berichten. Opnemen doet hij ook niet, dus de moeite om iets in te spreken doe ik ook niet.
'Klaar?' Chase komt naast me staan in de hal met zijn koffer naast hem. Ik knik en draai me om naar Linda en trek haar in mijn armen.
'Stuur me als hij is thuis gekomen.' Fluister ik en laat haar terug los. Terwijl Chase ook haar een knuffel heeft rol onze koffer de garage in en stop ze in de koffer van mijn Tesla. Even later kruipen we in de auto. Ik leg de radio zacht aan en gemakkelijk rij ik de weg naar het vliegveld.
We overlopen kort wat de opdracht in houdt en wat er van ons verwacht wordt. Over River hebben we het niet. We zijn op missie en dan komt ons privé leven niet aan de orde.
Het is een knop die je moet opdraaien om dat ik wel bezorgd ben waar hij zit. Misschien is hij wel gewond en ligt hij aan de kant van de weg. Maar we zijn op missie vertrokken en hoe hard het ook klinkt. Je moet een knop omdraaien en thuis thuis laten. Het is hard, maar je moet je volledig focussen op het werk dat je te doen staat.
Het is net zoals je echt zou gaan werken. Je neemt je privé problemen ook niet mee naar je werk, of het zou kunnen dat je dan geen werk meer hebt. Als je hoofd te vol zit met thuis kan je je nooit je werk even goed als anders maken. Fouten op de werkvloer kunnen voorkomen, maar een fout bij ons heeft een heel andere impact dan gewoon even het verkeerde document doorgestuurd te hebben. Bij ons kan een fout fataal zijn. Een minuut te vroeg binnen vallen kan je laatste zijn, één misse communicatie, één fout kan er voor zorgen dat het onze laatste minuut was.
Daarom moeten we privé en werk splitsen zodat we die fout nooit kunnen maken.
Sorry River, maar een twee weken zijn nu ook niet zo lang. Het is zo voorbij. En dan hoop ik dat het verleden de tijd in haalt en alles terug als vroeger is. Alhoewel ik denk dat het verleden de tijd nog nooit heeft ingehaald. Maar hopen mag.
------------------------------------------------
Comment 💬
vote ⭐
and follow 💙
XOXO