(Zawgyi)
ဒီေန႔ေက်ာင္းတြင္ ဓာတုေဗဒလက္ေတြ႕စမ္းသပ္မႈလုပ္စရာရွိ၍ ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းသို႔ အေစာႀကီးေရာက္ေနသည္...။ ေစာေသး၍ ေက်ာင္းသားေတြတစ္ေယာက္မွ မေရာက္ေသးသလို ဓာတ္ခြဲခန္းတံခါးေတာင္မဖြင့္ေသး...။ ထို႔ေၾကာင့္အေဆာင္ေရွ႕ ေလွကားထစ္မွာထိုင္ရင္း တေယာက္တည္းစာဖတ္ေနလိုက္သည္..။
ခဏေနေတာ့ ဆူဆူညံညံအသံနဲ႔အတူ ေက်ာင္းသား၃ေယာက္ ေရာက္လာၾကသည္..။ ကြၽန္ေတာ္ လွမ္းၾကည့္လိုက္မိေတာ့... ေအာ္... သူပါ ပါတာပဲ...။
ကၽြန္ေတာ္တို႔အတန္းထဲမွာေတာ့ သူကနာမည္ႀကီးတစ္ေယာက္ပါ...။ ရုပ္ေလးလည္းေခ်ာ စာကလည္းေတာ္ေတာ့ ဆရာဆရာမေတြရဲ႕ ခ်စ္ခင္မႈကိုပါ ရရွိထားသူေပါ့...။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အားကစားမွာသာ ေတာ္ေတာ္ေလးထူးခၽြန္ၿပီး က်န္တာကေတာ့ သာမာန္ေလာက္သာ..။
"ေရာက္ေနတာၾကာၿပီလား Seokjin shii???"
သူ႔ေဘးကသူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ့္ကိုလွမ္းေမးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခါင္းအသာခါျပလိုက္သည္...။ တိတ္ဆိတ္ေနေသာပတ္ဝန္းက်င္က ခဏေလးပင္ သူတို႔ေၾကာင့္ ဆူညံသြားရသည္...။ သူကေတာ့ စကားနည္းသူပီပီ ဘာမွသိပ္ဝင္မေျပာ..။ သူ႔သူငယ္ခ်င္း၂ေယာက္ကသာ ေရပက္မဝင္ေအာင္ေျပာေနၾကတာ..။
"ဟိုမွာလာေနတဲ့တစ္ေယာက္ ေခ်ာတယ္ေနာ္"
သူ႔အသံ...။ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထက္တစ္တန္းငယ္တဲ့ ဂ်ဳနီယာေကာင္မေလးတစ္ေယာက္...။
"မင္းသေဘာက်လို႔လား Hoseok....?? ငါေျပာေပးရမလား သူကငါတို႔လမ္းထဲမွာတင္ေနတာ"
"ငါကေခ်ာတယ္ပဲေျပာတာပါ ႀကိဳက္တယ္လို႔မေျပာမိပါဘူး"
ဘာရယ္မဟုတ္ သူျငင္းလိုက္တဲ့စကားေၾကာင့္ စိတ္ထဲေပ်ာ္ရႊင္သြားသလိုလို...။ ကၽြန္ေတာ္စာဖတ္ေနရင္း သူ႔ကိုခိုးၾကည့္ေနမိတာ သူကသိပံုေတာင္မရ...။ ခပ္ေဝးေဝးကိုေငးရင္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ့သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ စကားဝိုင္းထဲ ဝင္ပါတတ္သည္...။ စကားနည္းၿပီး အရယ္အျပံဳးသိပ္မရွိတဲ့သူက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔စကားေျပာရင္ေတာ့ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းေအာင္ ရယ္ျပံဳးရင္းေျပာတတ္တာကို ကၽြန္ေတာ္သတိထားမိသည္...။
ထိုေန႔ကဓာတ္ခြဲစမ္းသပ္မႈလုပ္ေတာ့ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ မေမၽွာ္လင့္ပဲ တစ္ဖြဲ႕တည္းက်သြားသည္...။ နဂိုတည္းက စာေတာ္ေသာသူ႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ ေအးေအးေဆးေဆးပင္ ေအာင္ျမင္သြားသလို သူနဲ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္စကားေသခ်ာေျပာျဖစ္သြားသည္...။
ေနာက္ရက္ေတြက်ေတာ့ သူကစၿပီးကၽြန္ေတာ့္ကို လာေခၚလာစကားေျပာသည္...။ အေပါင္းအသင္းမ်ားၿပီး စကားႂကြယ္ေသာကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေရွ႕က်မွ အလိုလိုေတမိျဖစ္သြားတတ္ၿပီး သူလိုစကားနည္းတဲ့သူက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က်ေတာ့ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာေနသည္...။
"Seokjin ahh" လို႔ သူေခၚတတ္တဲ့အသံေလးကို တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြေခၚတာထက္ ကၽြန္ေတာ္ပိုႏွစ္သက္သေဘာက်သည္...။ သူေဘးမွာရွိေနရင္ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားမေျပာျဖစ္ေတာ့တဲ့အထိ သူကကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္လြန္းလွသည္...။
စာေတာ္ေသာသူက ကၽြန္ေတာ္မရတဲ့သခ်ၤာပုစၧာမ်ားကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ရွင္းျပတတ္သလို တခါတရံပံုဆြဲပ်င္းတယ္ဆိုေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္ျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုဇီဝေဗဒပံုမ်ား လာဆြဲခိုင္းရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ဆြဲေပးရတတ္သည္...။
သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆြဲတဲ့ပံုေတြကို မလွဘူးလို႔ေျပာတတ္ေသာ္လည္း သူကေတာ့ဘယ္အခ်ိန္ေမးေမး လွတယ္ သေဘာက်တယ္လို႔သာ ေျပာသည္...။ တကယ္ေတာ့ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ပံုဆြဲဝါသနာမပါသလို လွလွပပမဆြဲတတ္ပါ..။ တခါတရံ သူခိုင္းေကာင္းေအာင္ လွတယ္ေျပာေနတာလို႔ထင္မိေသာ္လည္း ဘာရယ္ေၾကာင့္မသိ သူ႔စကားကိုၾကည္ႏူးမိတာ အမွန္ပင္...။
"Seokjin နဲ႔ Hoseok က တကယ့္ကို Perfect Couple ပဲ"
ေယာက်ာ္းေလးခ်င္းခ်စ္ႀကိဳက္မႈကို လက္ခံေပးတတ္ၾကတဲ့ သူ႔သူငယ္ခ်င္းရဲ႕မွတ္ခ်က္စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လန္႔သြားေပမယ့္ သူကေတာ့ရယ္ေနေလသည္...။
"Seokjin က ေရခဲတံုးႀကီးပါကြာ"
"သူ႔ဘက္ကမစရဲလည္း မင္းဘက္ကစၿပီး ဖြင့္ေျပာလိုက္ေပါ့ Hoseok ရာ"
ကၽြန္ေတာ့္ကိုေရွ႕မွာထားၿပီး သူတို႔ေျပာေနၾကေသာ စကားမ်ားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္အံ့ဩရသလို တကယ္ပဲသူကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ဝင္စားေနလားဆိုေသာ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ကေလးလည္း ျဖစ္လာမိသည္..။ တကယ္ပဲ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ကေရာ အမ်ားအျမင္မွာ လိုက္ဖက္တဲ့စံုတြဲလား..???
"မစနဲ႔ေတာ့ကြာ Seokjin ရွက္ေနၿပီ"
သူကၿပံဳးရင္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းကို လွမ္းေျပာလိုက္သည္...။ စ,ေနၾကတာလား သူတို႔က...?? ဟုတ္ပါတယ္ေလ သူလိုအဖက္ဖက္ကျပည့္စံုတဲ့သူက ကၽြန္ေတာ့္လိုသာမန္ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္နဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲ...။ တကယ္ဆိုခုနက ကၽြန္ေတာ္ ရူးမိုက္သြားလို႔သာ သူကၽြန္ေတာ့္ကိုစိတ္ဝင္စားတယ္လို႔ ထင္ေနမိတာ...။
ဒီေန႔ေတာ့သူေက်ာင္းမလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ပ်င္းပ်င္းရိရိျဖစ္ေနမိသည္...။ သူနဲ႔ခင္ၿပီးမွ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔လည္း သိပ္မေပါင္းျဖစ္ေတာ့ အခုလိုသူမရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ေနသလို..။
"Seokjin ahh ဒီေန႔ေတာ့တစ္ေယာက္တည္းေပါ့"
အသံနဲ႔အတူ ေဘးမွာလာဝင္ထိုင္တဲ့သူကိုၾကည့္မိေတာ့ အရင္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတာ္ေတာ္ေလး ခင္မင္ေနတဲ့သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္...။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပံဳးကာေခါင္းညိတ္ျပလိုက္သည္...။
ဆရာမကလည္း မဝင္ေသးေတာ့ ထိုသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္တတ္ရာရာေတြ ေလၽွာက္ေျပာေနမိသည္...။ သူနဲ႔ဆိုအလိုအေလ်ာက္ ၿငိမ္သက္ေနတတ္တဲ့ကၽြန္ေတာ္ တျခားသူငယ္ခ်င္းနဲ႔ေတာ့ ေပါက္ေပါက္ေဖာက္သလို ေျပာေနမိတာ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ...။ ေျပာေနၾကရင္း မေမၽွာ္လင့္ပဲ သူ႔အေၾကာင္းပါလာသည္...။
"ဘာလဲ မင္းကသူ႔ကိုသေဘာက်လို႔လား...??"
ဘာရယ္မဟုတ္ပါးစပ္က လႊတ္ခနဲေမးလိုက္မိၿပီးမွ ေနာင္တရမိသြားသည္...။ ငါဘာလို႔ ဒီလိုရူးေၾကာင္ေၾကာင္ေမးခြန္းကို သြားေမးတာလဲ...?? အမွန္ဆိုစကားလမ္းေၾကာင္း လႊဲပစ္ရမွာ...။
"ဟုတ္တယ္... မင္းနဲ႔သူေတာ္ေတာ္ခင္ၾကတယ္မလား... ငါ့ကိုေျပာေပးမလားဟင္...??"
သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ဝန္ခံစကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ႏွလံုးသားတစ္ခုလံုး နာက်င္သြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္...။ ေသသင့္တယ္ Seokjin မင္းအစတည္းက ဘာလို႔ဒီေမးခြန္းကိုေမးခဲ့လဲ..?
"ငါ...ငါမေျပာေပးႏိုင္ပါဘူး... မင္းဘာသာႀကိဳးစားေပါ့"
ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကေျပာႏိုင္တာ ဒါပဲရွိတာေလ...။ Hoseok က ကြၽန္ေတာ့္တစ္ေယာက္တည္းအတြက္...။ ဒါေပမဲ့လည္း ဘယ္သူမွသူ႔ကို မႀကိဳက္ၾကနဲ႔လို႔ ေျပာရေအာင္ကလည္း သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ့္ၾကားမွာ ခုထိရိုးသားေနေသးတာကို..။
ဒီလိုနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးခါနီးထံုးစံအတိုင္း တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္မဲႏွိုက္ကာ လက္ေဆာင္လဲၾကေတာ့ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္က အျပန္အလွန္သြားက်သည္..။ ဒါကေရာ ကံတရားရဲ႕ထူးဆန္းတဲ့ ဖန္တီးေစစားမႈေလလား...??
ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကသူ႔ကို ရိုးရိုး Diary စာအုပ္ေလးသာ ေပးျဖစ္ေပမယ့္ သူေပးတာကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးလွတဲ့ Writing Pad တစ္ခု...။ Cover မွာ ခ်စ္စရာကာတြန္းရုပ္ စံုတြဲပံုေလးပါၿပီး "To my first love" ဆိုေသာ စာသားေလးတစ္ခုပါ ေရးထားေလသည္...။ သူဘာလို႔ ဒီလိုလက္ေဆာင္မ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္ကိုေပးတာလဲ..?? စာရြက္လွလွေလးမ်ားနဲ႔ ထို Writing Pad မွာ ရည္းစားစာေရးဖို႔သာ အသံုးဝင္မွာျဖစ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ဒီတိုင္းေလး သိမ္းထားမိသည္...။ သူကေရာ ကၽြန္ေတာ္ေပးတဲ့ Diary စာအုပ္ကို မေရးပဲသိမ္းထားမွာလား ကၽြန္ေတာ္မေတြးတတ္..။ ကၽြန္ေတာ့္အထင္ေတာ့ သူက Diary ေရးရတာ သိပ္စိတ္ဝင္စားပံုမရပါ...။
အခုဆို ကၽြန္ေတာ္တို႔အထက္တန္းေနာက္ဆံုးႏွစ္ စာေမးပြဲေတြေတာင္ စေျဖၿပီ...။ သူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕အေျခအေနက သူငယ္ခ်င္းဆိုေသာ စည္းအတြင္းမွာပဲ ရွိေနေသးသည္...။ စာေမးပြဲမေျဖခင္ ၂လအလိုေလာက္တည္းက သူနဲ႔လည္းသိပ္မေတြ႕ျဖစ္ၾက...။
စာေမးပြဲေနာက္ဆံုးေန႔ကေတာ့ ဆရာဆရာမေတြနဲ႔စုၿပီး ဓာတ္ပံုေတြရိုက္ၾကသည္...။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေက်ာင္းသားအုပ္ႀကီးၾကားမွာ တစ္ေယာက္တည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္ေနသည္...။ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္သူ႔ကိုမွသြားမေခၚသလို ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း တစ္ေယာက္မွ သတိရပံုမရ...။
"Seokjin ahh အတန္းပိုင္ဆရာမနဲ႔ ဓာတ္ပံုတြဲရိုက္ရေအာင္"
ရုတ္တရတ္ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို လာေရာက္ကိုင္ဆြဲကာေျပာေသာသူ႔ေၾကာင့္ အခုမွကၽြန္ေတာ္အသက္ဝင္သြားသလိုလို...။ သူဆြဲေခၚရာပါသြားရင္း စာၾကည့္တိုက္ေရွ႕နားေရာက္ေတာ့ ဆရာမနဲ႔ဆံုေတာ့ အနီးကေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကို အကူအညီေတာင္းၿပီး ဆရာမကိုအလယ္မွာထားကာ ဓာတ္ပံုတြဲရိုက္ျဖစ္ၾကသည္....။
အတန္ငယ္လူရွင္းမွသူနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ အတူတူျပန္လာခဲ့ၾကသည္...။ ေက်ာင္းၿပီးၿပီဆိုေတာ့ သူနဲ႔မေတြ႕ရေတာ့ဘူးဆိုေသာ ခံစားခ်က္ျဖင့္ ရင္ထဲမွာမြန္းၾကပ္လာသလိုလို...။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႕ရင္ အင္မတန္စကားမ်ားတဲ့သူကလည္း ဒီေန႔မွႏႈတ္ဆိတ္ေနျပန္သည္...။
"Seokjin မင္း တကၠသိုလ္ဘယ္မွာတက္မွာလဲ...??"
သူ႔ဆီမွာပထမဆံုးထြက္လာေသာစကား...။
"မေျပာတတ္ေသးပါဘူး... ငါ့အမွတ္ေပၚမွာမူတည္တာေပါ့... ငါကမင္းေလာက္လည္း စာမေတာ္ပါဘူး"
"အဲ့ေလာက္လည္း မဟုတ္ပါဘူးကြာ.."
ကၽြန္ေတာ္တို႔၂ေယာက္လံုး ႏႈတ္ဆိတ္သြားၾကျပန္သည္...။ ကၽြန္ေတာ္မသိမသာ သူ႔ကိုခိုးၾကည့္ေတာ့ အျမဲၾကည္လင္ေနတဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာေလးက ခုေတာ့တစ္ခုခုကိုအလိုမက်သလို မ်က္ေမွာင္ၾကံဳ႕ထားေလသည္..။
"Seokjin ahhh"
"အင္း ေျပာေလ Hoseok"
"တကယ္လို႔..... တကၠသိုလ္တက္မယ္ဆိုရင္ေလ... ဆိုးလ္မွာတက္ပါလား... ငါ...ငါလည္း ဆိုးလ္မွာသြားတက္မွာ"
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေနတဲ့ ဂြမ္ဂ်ဴကေန ဆိုးလ္ကို တကၠသိုလ္သြားတက္ဖို႔ဆိုတာ လြယ္ေတာ့မလြယ္...။ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းမရွိရင္ အေဆာင္မွာေနရမယ့္အျပင္ စရိတ္ကလည္းႀကီးေသးတာ...။
"ေအးပါ ငါႀကိဳးစားပါ့မယ္"
ကၽြန္ေတာ့္ကိုကၽြန္ေတာ္ သတိမထားမိခင္မွာပဲ သူ႔ကို ကတိေပးလိုက္မိသည္..။ အိမ္မွာေတာ့ ေသခ်ာအတိုက္အခံလုပ္ၿပီးေျပာရမွာျဖစ္ေပမယ့္ သူေက်နပ္သြားသလို ျပံဳးလိုက္တဲ့အျပံဳးက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အလိုလိုသတၱိေတြရွိလာသလိုလို...။
"Hoseok ahh ဟိုေလ လက္ေဆာင္လဲတုန္းက မင္းေပးတဲ့ Writing pad ေလးက အရမ္းလွတယ္"
"အင္း... မင္းသေဘာက်ရင္ ၿပီးတာပါပဲ... ငါလည္းဘာရယ္မဟုတ္ ဆိုင္ထဲေလၽွာက္ၾကည့္ရင္း အဲဒါေလးကို လွလို႔ဝယ္လိုက္တာ"
ေအာ္... လွလို႔ဝယ္တာလား...??? ပံုေတြစာေတြကိုေရာ သတိမထားမိဘူးလား...??? ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ေနာက္ဆံုးေမၽွာ္လင့္ခ်က္ေလး သြားရွာၿပီေပါ့..။ ခဏေနေတာ့သူတို႔လမ္းထိပ္ကို ေရာက္လာေတာ့ သူလည္းကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္ကာ လမ္းထဲခ်ိဳးဝင္သြားေတာ့သည္...။
×××××××××××××××××××
ကၽြန္ေတာ္စားပြဲေပၚမွာေထာင္ထားတဲ့ Photo stand ထဲက ဓာတ္ပံုေလးကိုသာ အေၾကာင္းမဲ့ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္...။ ဂြမ္ဂ်ဴကေန ဆိုးလ္ကိုေက်ာင္းလာတက္တာ မိသားစုဓာတ္ပံုကိုေတာ့ အလြမ္းေျပၾကည့္ဖို႔ယူမလာပဲ သူရယ္ကၽြန္ေတာ္ရယ္ဆရာမရယ္ ၃ေယာက္တြဲရိုက္ထားတဲ့ ပံုေလးကိုသာ ယူလာခဲ့တာ...။ ဓာတ္ပံုထဲမွာသူက မ်က္ဝန္းေတာက္ေတာက္ေလးေတြနဲ႔ ေအးခ်မ္းစြာျပံဳးေနတာ..။
ကၽြန္ေတာ့္မွာသူနဲ႔ပတ္သတ္တဲ့အမွတ္တရဆိုလို႔ Writing pad ေလးနဲ႔ ဒီဓာတ္ပံုေလးပဲရွိတာ...။ ဒီပံုေလးကလည္း ဆရာမနဲ႔လမ္းမွာဆံုတုန္း ဆရာမကအိမ္ကိုလိုက္ယူခိုင္းလို႔သာ ရလာတဲ့ဓာတ္ပံုေလးပါ...။ သူနဲ႔ကေတာ့ စာေမးပြဲေနာက္ဆံုးေန႔ကေန အခုထိမေတြ႕ရေတာ့...။
သူေနာက္ဆံုးေျပာခဲ့တဲ့စကားေၾကာင့္ ရူးမိုက္စြာျဖင့္ ဆိုးလ္မွာအေဆာင္ေန အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္လုပ္ရင္း ေက်ာင္းလာတက္ေပမယ့္ တၿမိဳ႕တည္းေက်ာင္းတက္ေနတဲ့သူနဲ႔ အခုထိမဆံုျဖစ္ၾက..။ ဒါကလည္းသူလို စာေတာ္တဲ့ေက်ာင္းသားက ဆိုးလ္တကၠသိုလ္မွာတက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္က သာမန္ေကာလိပ္တစ္ခုမွာသာ တက္ေနလို႔လည္းျဖစ္မွာပါ...။
လူခ်င္းမေတြ႕ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔အေၾကာင္းေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ၾကားေနရပါသည္...။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ဆိုးလ္ကိုေက်ာင္းလာတက္တဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕ဆီကေပါ့...။
အထက္တန္းတုန္းက ေအးေဆးၿပီးစာေတာ္တဲ့သူက အခုေတာ့ရည္းစားထည္လဲတြဲၿပီး ရႈပ္ေပြေနေလသတဲ့...။ စၾကားကာစက ကၽြန္ေတာ္မယံုႏိူင္ပါ... ဘယ္လိုလုပ္ျဖစ္ႏိုင္မွာလဲလို႔ကို ျငင္းခဲ့ေသးတာ..။ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အမွတ္မထင္ရိုက္ခဲ့တဲ့ဓာတ္ပံုမွာ သူနဲ႔ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ လက္ခ်င္းတြဲကာ လမ္းေလၽွာက္ေနတာကိုျမင္မွ ကၽြန္ေတာ္ယံုခဲ့ရတာ...။
သူ႔မေကာင္းသတင္းေတြဘယ္ေလာက္ၾကားၾကား သူရည္းစားဘယ္ေလာက္မ်ားတယ္ေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကို အျပစ္မတင္ရက္ပါ...။ ရည္းစားမ်ားတယ္ဆိုတာကလည္း သူအခ်စ္စစ္နဲ႔ မေတြ႕ေသးလို႔ပါ...။ ဒါဆို သူအခ်စ္စစ္နဲ႔ေတြ႕သြားရင္ေရာ...??? သူတကယ္ခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ တြဲေနမယ္ဆိုရင္ေရာ ကၽြန္ေတာ္ၾကည္ျဖဴႏိုင္ပါဦးမလား...???
ဒီေန႔လည္း ေက်ာင္းကအျပန္မွာ ထံုးစံအတိုင္း Mini Market ေလးမွာ အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ဝင္လုပ္ေနသည္...။ လူလဲနဲနဲပါးေတာ့ ပ်င္းပ်င္းရွိသည္ႏွင့္ အျပင္ကိုေငးၾကည့္ေနလိုက္သည္...။ တစ္ဖက္လမ္းတြင္ ဆိုင္ကယ္တစ္စီးရပ္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္တိုင္ကလည္း ဆိုင္ကယ္ဆိုရင္ စိတ္ဝင္စားသူပီပီ ေသခ်ာၾကည့္ေနမိသည္...။ ဆိုင္ကယ္ေပၚကလူက ဟဲမက္ကိုဆြဲခၽြတ္လိုက္ၿပီး အတန္ငယ္ရွည္ေသာ ဆံပင္ေတြကိုခါလိုက္တာေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ရင္ထဲဒိတ္ခနဲခုန္သြားသည္...။
Hoseok လား...?? ဒီရက္ပိုင္းသူ႔ကိုပဲ သတိရေနလို႔ထင္ေယာင္ထင္မွားေတြ ျဖစ္ေနတာလား..?? တစ္ဖက္လမ္းကို ကၽြန္ေတာ္ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္...။ ေသခ်ာပါတယ္ သူမွသူအစစ္ပါ..။ သူကဖ်တ္ခနဲ ကၽြန္ေတာ္ရွိရာဘက္ကို မ်က္ႏွာလွည့္လာေပမယ့္ မွန္ေတြကာထားတဲ့ ဆိုင္ထဲကကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ သူျမင္ပံုမရ...။ သူ႔ရဲ႕ၾကည္လင္ေတာက္ပေနေသာ မ်က္လံုးေလးေတြက ခုထိလွပေနဆဲ..။ မေတြ႕တာၾကာေတာ့ သူပိုၾကည့္ေကာင္းၿပီး ဆြဲေဆာင္မႈရွိလာတာအမွန္ပဲ...။
"Sung Yi ဆိုင္ကိုတခ်က္ၾကည့္ထားေပးပါ... ငါအသိတစ္ေယာက္ကို သြားႏႈတ္ဆက္ခ်င္လို႔"
လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္သူငယ္ခ်င္းကိုေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဆိုင္ျပင္ကိုထြက္လိုက္သည္...။ လမ္းမေပၚမွာ ကားေတြကရႈပ္ရွက္ခတ္ေနေအာင္ သြားေနၾကေတာ့ ကားလမ္းကိုျဖတ္ကူးဖို႔မလြယ္...။ သူကေတာ့ဆိုင္ကယ္ကိုခြလ်က္ပင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္နဲ႔ ဖုန္းေျပာေနသည္..။ ကားနည္းနည္းရွင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျဖတ္ကူးဖို႔ျပင္လိုက္စဥ္ သူကဟဲမက္ကိုျပန္ေဆာင္းၿပီး ဆိုင္ကယ္ေမာင္းထြက္သြားေလၿပီ...။
အလုပ္ၿပီးလို႔အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုဖုန္းဆက္ကာ သူ႔ဖုန္းနံပါတ္ကိုလိုက္ေမးေတာ့ တစ္ေယာက္ေသာသူငယ္ခ်င္းဆီကေန ရလိုက္သည္...။ ေပးၿပီးေတာ့သူငယ္ခ်င္းကေတာင္ ေနာက္လိုက္ေသးတယ္..။ ငယ္ခ်စ္ေဟာင္းေတြ ျပန္ဆက္ၾကေတာ့မယ္ေပါ့တဲ့..။
အသံုးမက်ဘူးပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ဆီ ဖုန္းစဆက္ဖို႔ သတၱိမရွိေသး...။ သူကၽြန္ေတာ့္ကိုအရင္လို ခင္ေသးရဲ႕လား..။ ကၽြန္ေတာ္ဖုန္းဆက္ရင္ သူစိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္သြားမလားလို႔ေပါ့..။ ဖုန္းနံပါတ္ရၿပီး ၃ရက္ေျမာက္ေန႔က်မွ ကၽြန္ေတာ္အရဲစြန္႔ကာ ဆက္လိုက္သည္...။ သူဖုန္းျပန္ထူးတဲ့အသံေလးကိုၾကားရေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲေႏြးသြားသလိုပင္...။
"Hoseok ahhh ငါပါ"
"Seokjin လား..???"
ငါပါဆိုၿပီးေျပာၿပီးမွ မွားမွန္းသိသြားတာ..။ ခုမွစဆက္တာကို ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သူလဲဆိုတာ သူကဘယ္လိုသိမွာလဲ...။ ဒါေပမယ့္ အံ့ဩစရာ သူကသိေနခဲ့တယ္ေလ...။ ကၽြန္ေတာ္အံ့ဩေနစဥ္မွာပင္ သူကဆက္ေျပာလိုက္သည္...။
"Seokjin မင္းဘယ္လိုသိတာလဲ ငါ့အဖိုးဆံုးတာကို"
"ဟင္...Hoseok မင္းဘာေျပာလိုက္တာလဲ"
"မင္းငါ့အဖိုးဆံုးတာသိလို႔ သတင္းေမးဖို႔ ငါ့ဆီဆက္တာမလား"
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္သူ႔အဖိုးကဆံုးရတယ္လို႔...။ ကၽြန္ေတာ္ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့...။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကိုအရမ္းေတြ႕ခ်င္တဲ့စိတ္က ဘယ္လိုမွတားမရ...။
"Hoseok ahh ငါမင္းဆီလာလည္လို႔ရမလား??"
"အင္း လာခဲ့ေလ ငါ့လိပ္စာက................"
ကၽြန္ေတာ္လမ္းထိပ္အျမန္ထြက္ Taxi တစ္စီးဌားကာ သူေနတဲ့ေနရာကို ထြက္လာခဲ့လိုက္သည္...။ သူက အစ္ကိုဝမ္းကြဲမိသားစုဆီမွာ ေနေနတာေလ...။ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ သူကအဆင္သင့္ျခံတံခါးဖြင့္ေပးပါသည္...။ ခုလိုမေတြ႕တာၾကာမွ ပိုေခ်ာလာတဲ့သူ႔ကို နီးနီးကပ္ကပ္ၾကီးျမင္ရေတာ့ ရင္ခုန္သံေတြပင္မမွန္ခ်င္ေတာ့...။
"ငါမနက္ျဖန္မနက္ေစာေစာ ဂြမ္ဂ်ဴကိုျပန္မွာ... မင္းဘာမွာဦးမလဲ...??"
သူေဖ်ာ္တိုက္တဲ့ေကာ္ဖီကိုေသာက္ရင္း သူ႔မ်က္ႏွာကိုခိုးၾကည့္ရတာက အရသာတစ္မ်ိဳးပင္...။
"မမွာေတာ့ပါဘူး... မင္းသာဂရုစိုက္သြား.. အရမ္းႀကီးလည္း စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔ကြာ"
"အင္း ၾကားၾကားခ်င္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဝမ္းနည္းသြားတာ... ဒါေပမယ့္အဖိုးက အိပ္ယာထဲလဲေနတာ ၾကာၿပီေလ... ျမန္ျမန္ဝဋ္ကၽြတ္သြားတာေပါ့ကြာ"
ကြၽန္ေတာ္လည္းေခါင္းေလးညိတ္ျပရင္း ေကာ္ဖီကိုသာငံု႔ေသာက္ေနလိုက္သည္...။ အေဆာင္မွာသာ သူ႔ဓာတ္ပံုၾကည့္ရင္း စကားေတြေျပာေနမိတာ အျပင္မွာေတြ႕ေတာ့ ဘယ္ကစေျပာလို႔ ဘာေျပာရမွန္းမသိ..။
"Seokjin မင္း ေနႏိုင္လိုက္တာ... ငါ့ကိုတစ္ခ်က္ေတာင္မဆက္သြယ္ဘူး"
"အဲလိုမဟုတ္ပါဘူးကြာ... ငါမင္းသတင္းေတြအကုန္ၾကားပါတယ္... ငါ..ငါ့ကိုသာ မင္းေမ့ေနၿပီထင္ေနတာ"
"ေမ့စရာလား... မင္းကငါ့ရဲ႕အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းေလ"
အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းတဲ့လား...?? သူနဲ႔အျမဲတပူးတြဲတြဲေနတဲ့ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကေရာ..?? ကၽြန္ေတာ့္လိုေအးစက္စက္ေကာင္ကိုမွ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းလို႔ သတ္မွတ္တယ္ေပါ့...။ သူကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕မို႔ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ တမင္ေျပာတာဆိုရင္ေတာင္ ေက်နပ္မိတာအမွန္ပင္...။
"ငါ့သတင္းေတြၾကားတယ္ဆိုေတာ့ ငါရႈပ္တာေတြေရာ ၾကားမွာေပါ့... ဘယ္လိုလဲ ငါ့ကိုမုန္းမေနဘူးလား"
"မင္းရည္းစားမ်ားတာ ငါနားလည္ေပးလို႔ရပါတယ္... အခ်စ္စစ္ကိုမေတြ႕ေသးလို႔သာ ဒီလိုရႈပ္ေနတာမလား"
"ဟင့္အင္း အခ်စ္စစ္မေတြ႕တာမဟုတ္ဘူး... ငါအခ်စ္စစ္ကိုေတြ႕ၿပီးသြားၿပီ...အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝတည္းက"
သူ႔စကားေၾကာင့္ကၽြန္ေတာ္ရင္ေတြပူလာျပန္သည္...။ ဒါကေရာေနာက္ထပ္ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္တစ္ခုလား..?? ဟင့္အင္း ကၽြန္ေတာ္ မေမၽွာ္လင့္သင့္ပါဘူး....။ ပ်က္ယြင္းလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို ဟန္မပ်က္ထိန္းရင္း အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ရွိတာကို အေၾကာင္းျပၿပီး ကၽြန္ေတာ္ျပန္ဖို႔ျပင္လိုက္သည္...။ သူကသူ႔ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လိုက္ပို႔ဖို႔လုပ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ျငင္းေတာ့ ျခံေပါက္ဝထိသာလိုက္ပို႔ၿပီး ႏႈတ္ဆက္ရွာပါသည္...။
"Seokjin ahh ငါဂြမ္ဂ်ဴကေန ျပန္ေရာက္ရင္လည္း လာလည္ဦးေနာ္... အဲဒီ့ေတာ့မွစကားေအးေဆးေျပာမယ္... မင္းစိတ္ခ်ပါ မင္းသာငါ့ေဘးမွာရွိရင္ ငါရည္းစားထပ္မထားေတာ့ပါဘူး"
သူ႔စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားေတြပင္ ေအးစက္သြားသလိုခံစားရသည္...။ သူ႔ကိုေတာင္ျပန္ျပံဳးျပမအားပဲ လက္တစ္ဖက္ကိုေျမွာက္ကာ ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္...။ သူကၽြန္ေတာ့္ကိုကစားေနတာလား မသိေပမယ့္ တကယ္တမ္းဟုတ္ခဲ့မယ္ဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး သူ,ကစားတာခံလိုက္ေတာ့မယ္...။
ဝန္ခံပါတယ္ ကၽြန္ေတာ္သူ႔ကိုခ်စ္တယ္.....။
×××××××××××××××××××××
ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ Jung Hoseok ပါ...။
ကၽြန္ေတာ္ကငယ္ငယ္တည္းက စာေတာ္ၿပီး လူႀကီးမိဘစကား နားေထာင္ေတာ့ ေဆြမ်ိဳးေတြကေရာ ဆရာဆရာမေတြကပါ သိပ္ခ်စ္ၾကတယ္...။ ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူငယ္ခ်င္းဆိုလို႔ ၂ေယာက္ပဲရွိခဲ့တာ...။
မွတ္မွတ္ရရဓာတုေဗဒဓာတ္ခြဲခန္းမွာ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္တဲ့ေန႔က သူ႔ကိုစခင္ခဲ့တယ္...။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခိုးၾကည့္တတ္တဲ့ သူ႔မ်က္ဝန္းညိဳညိဳေလးေတြေၾကာင့္ ရင္ေတာင္ခုန္မိသလိုလို...။ သူငယ္ခ်င္းေပါမ်ားတဲ့သူက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က်ေတာ့ စကားသိပ္မေျပာခ်င္သလိုလို...။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ႔ကိုမွ အတင္းလိုက္စကားေျပာၿပီး ခင္မင္ဖို႔ႀကိဳးစားေနမိသည္....။
သူအရမ္းရွက္တတ္တယ္...။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔တြဲၿပီးစေတာ့ သူရွက္ၿပီးမ်က္ႏွာႀကီးကိုရဲေနတာ..။ သူကအရမ္းေအးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ ကဲေနသလိုမ်ိဳး...။ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ ရိပ္မိကုန္တယ္...။ သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဝင္စားေနတာကို...။
သူကေတာ့သိပံုေတာင္မရေပ...။ တစ္ခါကသူ႔သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလာၿပီးရည္းစားစကားေျပာတယ္...။ ကၽြန္ေတာ္ကခပ္တည္တည္ပဲ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္...။ ငါ့မွာရည္းစားရွိတယ္လို႔ သူ႕နာမည္က Seokjin လို႔ေလ...။ တလက္စတည္း သူ႔သူငယ္ခ်င္းကိုပိတ္လိုက္တယ္...။ ငါတို႔တြဲေနတာ ဘယ္သူမွေလၽွာက္မေျပာနဲ႔ေနာ္လို႔...။
လက္ေဆာင္လဲဖို႔ပစၥည္းဝယ္ေတာ့ Writing pad ေလးကိုေတြ႕ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်မိသြားတယ္...။ စံုတြဲပံုေလးကိုေရာ "To my first love" ဆိုတဲ့စာတန္းေလးကိုေရာေပါ့..။ ဟုတ္တယ္ေလ သူကကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕အခ်စ္ဦးပါ...။ သူ႔ဆီကသာမန္ Diary စာအုပ္ေလးသာရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ခုထိသိမ္းထားဆဲ...။ ေက်ာင္းေနာက္ဆံုးေန႔ကဆရာမနဲ႔အတူတူ တြဲရိုက္ထားတဲ့ ဓာတ္ပံုေလးကိုေရာေပါ့...။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူ႔ဓာတ္ပံုကိုရဖို႔ ၾကံလိုက္ရတာေလ...။
သူကၽြန္ေတာ့္စကားအတိုင္း ဆိုးလ္ကိုေက်ာင္းလာတက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာမေတြ႕...။ ကၽြန္ေတာ္ကသာ သူအခ်ိန္ပိုင္းလုပ္ေနတဲ့ေနရာေတြမွာ သြားေခ်ာင္းရတာအေမာ...။ ဘာရယ္မသိ အရြဲ႕တိုက္ခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ရည္းစားေတြထားျဖစ္တယ္...။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဆီကဘာတုန္႔ျပန္မႈမွမရ...။ တစ္ေန႔ကၽြန္ေတာ္ သူ႔အခ်ိန္ပိုင္းအလုပ္ေရွ႕ကိုအသြား သူကၽြန္ေတာ့္ကိုျမင္သြားတယ္...။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာဖို႔လုပ္ေနတဲ့သူ႔ကို တမင္ေနာက္ခ်င္လို႔ ဆိုင္ကယ္ကိုေမာင္းထြက္လိုက္တယ္...။
၃ရက္ေျမာက္ေန႔က်ေတာ့ သူကၽြန္ေတာ့္ဆီကို လာေတြ႕တယ္...။ သူအသားနဲနဲညိဳသြားေပမယ့္ အရင္ကထက္ပိုၿပီး ေယာက်ၤားပီသလာတာအမွန္ပင္...။ ရိုးရိုးရွပ္အက်ႌဝတ္ထားတာေတာင္ သူ႔ပံုစံက ၾကည့္ေကာင္းလြန္းလွသည္...။ သူကၽြန္ေတာ္တိုက္တဲ့ ေကာ္ဖီကိုေသာက္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုခိုးၾကည့္ေနတာ သိတာေပါ့...။
ကၽြန္ေတာ္ရႈပ္တာကိုသူ႔ဆီက အျပစ္တင္တာမရွိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အံ့ဩသြားသလို အရမ္းလည္းေပ်ာ္မိတယ္..။ ပါးစပ္ကေနလႊတ္ခနဲ ကၽြန္ေတာ္အထက္တန္းေက်ာင္းမွာတည္းက အခ်စ္စစ္ကိုေတြ႕ရွိခဲ့ေၾကာင္း ေျပာမိေတာ့ သူဘယ္လိုထင္သြားလဲမသိ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္ပ်က္သြားၿပီး ျပန္ဖို႔ျပင္တယ္...။ ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္တစ္ခုသိလိုက္တာက သူ႔စိတ္ထဲမွာကၽြန္ေတာ္ ရွိေနတာကိုေပါ့...။
မင္းပါးစပ္ကမေျပာလည္းရပါတယ္...။ မင္းမ်က္ဝန္းေတြကေနတဆင့္ ငါျမင္ေနရတာမို႔လို႔ပါ...။ ဒါေပမယ့္ငါ့ဘက္ကေတာ့ ဒီအေျခအေနကေန ေရွ႕ဆက္တိုးဖို႔ ႀကိဳးစားေတာ့မွာပါ...။ မေတြ႕ရတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ လြမ္းလြန္းလို႔ေသသြားႏိုင္တယ္ Seokjin...။
မင္းဖြင့္မေျပာရဲရင္လည္း ငါ့ဘက္ကစၿပီး ဖြင့္ေျပာပါ့မယ္....။ မင္းငါ့ကိုလက္ခံမယ္မဟုတ္လား...?? ငါ့ရဲ႕ First Love က မင္းျဖစ္ေနသလို မင္းရဲ႕ First Love ကလည္း ငါပဲလို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္...။
ငါက Hoseok ပါ...။
ေရခဲတံုးႀကီး Seokjin ကို အရည္ေပ်ာ္ေအာင္လုပ္ပစ္မယ့္ Jung Hoseok ပါ...။
●●●●●●The End●●●●●●
(Unicode)
ဒီနေ့ကျောင်းတွင် ဓာတုဗေဒလက်တွေ့စမ်းသပ်မှုလုပ်စရာရှိ၍ ကျွန်တော် ကျောင်းသို့ အစောကြီးရောက်နေသည်...။ စောသေး၍ ကျောင်းသားတွေတစ်ယောက်မှ မရောက်သေးသလို ဓာတ်ခွဲခန်းတံခါးတောင်မဖွင့်သေး...။ ထို့ကြောင့်အဆောင်ရှေ့ လှေကားထစ်မှာထိုင်ရင်း တယောက်တည်းစာဖတ်နေလိုက်သည်..။
ခဏနေတော့ ဆူဆူညံညံအသံနဲ့အတူ ကျောင်းသား၃ယောက် ရောက်လာကြသည်..။ ကျွန်တော် လှမ်းကြည့်လိုက်မိတော့... အော်... သူပါ ပါတာပဲ...။
ကျွန်တော်တို့အတန်းထဲမှာတော့ သူကနာမည်ကြီးတစ်ယောက်ပါ...။ ရုပ်လေးလည်းချော စာကလည်းတော်တော့ ဆရာဆရာမတွေရဲ့ ချစ်ခင်မှုကိုပါ ရရှိထားသူပေါ့...။ ကျွန်တော်ကတော့ အားကစားမှာသာ တော်တော်လေးထူးချွန်ပြီး ကျန်တာကတော့ သာမာန်လောက်သာ..။
"ရောက်နေတာကြာပြီလား Seokjin shii???"
သူ့ဘေးကသူငယ်ချင်းက ကျွန်တော့်ကိုလှမ်းမေးတော့ ကျွန်တော်လည်း ခေါင်းအသာခါပြလိုက်သည်...။ တိတ်ဆိတ်နေသောပတ်ဝန်းကျင်က ခဏလေးပင် သူတို့ကြောင့် ဆူညံသွားရသည်...။ သူကတော့ စကားနည်းသူပီပီ ဘာမှသိပ်ဝင်မပြော..။ သူ့သူငယ်ချင်း၂ယောက်ကသာ ရေပက်မဝင်အောင်ပြောနေကြတာ..။
"ဟိုမှာလာနေတဲ့တစ်ယောက် ချောတယ်နော်"
သူ့အသံ...။ ကျွန်တော်ကြည့်လိုက်တော့ ကျွန်တော်တို့ထက်တစ်တန်းငယ်တဲ့ ဂျုနီယာကောင်မလေးတစ်ယောက်...။
"မင်းသဘောကျလို့လား Hoseok....?? ငါပြောပေးရမလား သူကငါတို့လမ်းထဲမှာတင်နေတာ"
"ငါကချောတယ်ပဲပြောတာပါ ကြိုက်တယ်လို့မပြောမိပါဘူး"
ဘာရယ်မဟုတ် သူငြင်းလိုက်တဲ့စကားကြောင့် စိတ်ထဲပျော်ရွှင်သွားသလိုလို...။ ကျွန်တော်စာဖတ်နေရင်း သူ့ကိုခိုးကြည့်နေမိတာ သူကသိပုံတောင်မရ...။ ခပ်ဝေးဝေးကိုငေးရင်း တစ်ချက်တစ်ချက်တော့သူ့သူငယ်ချင်းတွေ စကားဝိုင်းထဲ ဝင်ပါတတ်သည်...။ စကားနည်းပြီး အရယ်အပြုံးသိပ်မရှိတဲ့သူက သူငယ်ချင်းတွေနဲ့စကားပြောရင်တော့ နှစ်လိုဖွယ်ကောင်းအောင် ရယ်ပြုံးရင်းပြောတတ်တာကို ကျွန်တော်သတိထားမိသည်...။
ထိုနေ့ကဓာတ်ခွဲစမ်းသပ်မှုလုပ်တော့ သူနဲ့ကျွန်တော် မမျှော်လင့်ပဲ တစ်ဖွဲ့တည်းကျသွားသည်...။ နဂိုတည်းက စာတော်သောသူ့ကြောင့် ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့ အေးအေးဆေးဆေးပင် အောင်မြင်သွားသလို သူနဲ့လည်း ကျွန်တော်စကားသေချာပြောဖြစ်သွားသည်...။
နောက်ရက်တွေကျတော့ သူကစပြီးကျွန်တော့်ကို လာခေါ်လာစကားပြောသည်...။ အပေါင်းအသင်းများပြီး စကားကြွယ်သောကျွန်တော်က သူ့ရှေ့ကျမှ အလိုလိုတေမိဖြစ်သွားတတ်ပြီး သူလိုစကားနည်းတဲ့သူက ကျွန်တော်နဲ့ကျတော့ စကားတွေအများကြီးပြောနေသည်...။
"Seokjin ahh" လို့ သူခေါ်တတ်တဲ့အသံလေးကို တခြားသူငယ်ချင်းတွေခေါ်တာထက် ကျွန်တော်ပိုနှစ်သက်သဘောကျသည်...။ သူဘေးမှာရှိနေရင် တခြားသူငယ်ချင်းတွေနဲ့ စကားမပြောဖြစ်တော့တဲ့အထိ သူကကျွန်တော့်အပေါ် ဆွဲဆောင်နိုင်လွန်းလှသည်...။
စာတော်သောသူက ကျွန်တော်မရတဲ့သင်္ချာပုစ္ဆာများကို စိတ်ရှည်လက်ရှည်ရှင်းပြတတ်သလို တခါတရံပုံဆွဲပျင်းတယ်ဆိုသော အကြောင်းပြချက်ဖြင့် ကျွန်တော့်ကိုဇီဝဗေဒပုံများ လာဆွဲခိုင်းရင်လည်း ကျွန်တော်ဆွဲပေးရတတ်သည်...။
သူ့သူငယ်ချင်းတွေကတော့ ကျွန်တော်ဆွဲတဲ့ပုံတွေကို မလှဘူးလို့ပြောတတ်သော်လည်း သူကတော့ဘယ်အချိန်မေးမေး လှတယ် သဘောကျတယ်လို့သာ ပြောသည်...။ တကယ်တော့ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ကလည်း ပုံဆွဲဝါသနာမပါသလို လှလှပပမဆွဲတတ်ပါ..။ တခါတရံ သူခိုင်းကောင်းအောင် လှတယ်ပြောနေတာလို့ထင်မိသော်လည်း ဘာရယ်ကြောင့်မသိ သူ့စကားကိုကြည်နူးမိတာ အမှန်ပင်...။
"Seokjin နဲ့ Hoseok က တကယ့်ကို Perfect Couple ပဲ"
ယောကျာ်းလေးချင်းချစ်ကြိုက်မှုကို လက်ခံပေးတတ်ကြတဲ့ သူ့သူငယ်ချင်းရဲ့မှတ်ချက်စကားကြောင့် ကျွန်တော်လန့်သွားပေမယ့် သူကတော့ရယ်နေလေသည်...။
"Seokjin က ရေခဲတုံးကြီးပါကွာ"
"သူ့ဘက်ကမစရဲလည်း မင်းဘက်ကစပြီး ဖွင့်ပြောလိုက်ပေါ့ Hoseok ရာ"
ကျွန်တော့်ကိုရှေ့မှာထားပြီး သူတို့ပြောနေကြသော စကားများကြောင့် ကျွန်တော်အံ့ဩရသလို တကယ်ပဲသူကျွန်တော့်ကို စိတ်ဝင်စားနေလားဆိုသော မျှော်လင့်ချက်ကလေးလည်း ဖြစ်လာမိသည်..။ တကယ်ပဲ သူနဲ့ကျွန်တော်ကရော အများအမြင်မှာ လိုက်ဖက်တဲ့စုံတွဲလား..???
"မစနဲ့တော့ကွာ Seokjin ရှက်နေပြီ"
သူကပြုံးရင်း သူ့သူငယ်ချင်းကို လှမ်းပြောလိုက်သည်...။ စ,နေကြတာလား သူတို့က...?? ဟုတ်ပါတယ်လေ သူလိုအဖက်ဖက်ကပြည့်စုံတဲ့သူက ကျွန်တော့်လိုသာမန်ကျောင်းသားတစ်ယောက်နဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်နိုင်မှာလဲ...။ တကယ်ဆိုခုနက ကျွန်တော် ရူးမိုက်သွားလို့သာ သူကျွန်တော့်ကိုစိတ်ဝင်စားတယ်လို့ ထင်နေမိတာ...။
ဒီနေ့တော့သူကျောင်းမလာတော့ ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်း ပျင်းပျင်းရိရိဖြစ်နေမိသည်...။ သူနဲ့ခင်ပြီးမှ တခြားသူငယ်ချင်းတွေနဲ့လည်း သိပ်မပေါင်းဖြစ်တော့ အခုလိုသူမရှိရင် ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်း အထီးကျန်နေသလို..။
"Seokjin ahh ဒီနေ့တော့တစ်ယောက်တည်းပေါ့"
အသံနဲ့အတူ ဘေးမှာလာဝင်ထိုင်တဲ့သူကိုကြည့်မိတော့ အရင်က ကျွန်တော်နဲ့တော်တော်လေး ခင်မင်နေတဲ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်...။ ကျွန်တော်လည်း ပြုံးကာခေါင်းညိတ်ပြလိုက်သည်...။
ဆရာမကလည်း မဝင်သေးတော့ ထိုသူငယ်ချင်းနဲ့ကျွန်တော် ရောက်တတ်ရာရာတွေ လျှောက်ပြောနေမိသည်...။ သူနဲ့ဆိုအလိုအလျောက် ငြိမ်သက်နေတတ်တဲ့ကျွန်တော် တခြားသူငယ်ချင်းနဲ့တော့ ပေါက်ပေါက်ဖောက်သလို ပြောနေမိတာ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ...။ ပြောနေကြရင်း မမျှော်လင့်ပဲ သူ့အကြောင်းပါလာသည်...။
"ဘာလဲ မင်းကသူ့ကိုသဘောကျလို့လား...??"
ဘာရယ်မဟုတ်ပါးစပ်က လွှတ်ခနဲမေးလိုက်မိပြီးမှ နောင်တရမိသွားသည်...။ ငါဘာလို့ ဒီလိုရူးကြောင်ကြောင်မေးခွန်းကို သွားမေးတာလဲ...?? အမှန်ဆိုစကားလမ်းကြောင်း လွှဲပစ်ရမှာ...။
"ဟုတ်တယ်... မင်းနဲ့သူတော်တော်ခင်ကြတယ်မလား... ငါ့ကိုပြောပေးမလားဟင်...??"
သူငယ်ချင်းရဲ့ဝန်ခံစကားကြောင့် ကျွန်တော့်နှလုံးသားတစ်ခုလုံး နာကျင်သွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်...။ သေသင့်တယ် Seokjin မင်းအစတည်းက ဘာလို့ဒီမေးခွန်းကိုမေးခဲ့လဲ..?
"ငါ...ငါမပြောပေးနိုင်ပါဘူး... မင်းဘာသာကြိုးစားပေါ့"
ကျွန်တော့်ဘက်ကပြောနိုင်တာ ဒါပဲရှိတာလေ...။ Hoseok က ကျွန်တော့်တစ်ယောက်တည်းအတွက်...။ ဒါပေမဲ့လည်း ဘယ်သူမှသူ့ကို မကြိုက်ကြနဲ့လို့ ပြောရအောင်ကလည်း သူနဲ့ကျွန်တော့်ကြားမှာ ခုထိရိုးသားနေသေးတာကို..။
ဒီလိုနဲ့ ကျောင်းပြီးခါနီးထုံးစံအတိုင်း တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက်မဲနှိုက်ကာ လက်ဆောင်လဲကြတော့ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် သူနဲ့ကျွန်တော်က အပြန်အလှန်သွားကျသည်..။ ဒါကရော ကံတရားရဲ့ထူးဆန်းတဲ့ ဖန်တီးစေစားမှုလေလား...??
ကျွန်တော့်ဘက်ကသူ့ကို ရိုးရိုး Diary စာအုပ်လေးသာ ပေးဖြစ်ပေမယ့် သူပေးတာကတော့ တော်တော်လေးလှတဲ့ Writing Pad တစ်ခု...။ Cover မှာ ချစ်စရာကာတွန်းရုပ် စုံတွဲပုံလေးပါပြီး "To my first love" ဆိုသော စာသားလေးတစ်ခုပါ ရေးထားလေသည်...။ သူဘာလို့ ဒီလိုလက်ဆောင်မျိုး ကျွန်တော့်ကိုပေးတာလဲ..?? စာရွက်လှလှလေးများနဲ့ ထို Writing Pad မှာ ရည်းစားစာရေးဖို့သာ အသုံးဝင်မှာဖြစ်လို့ ကျွန်တော်ဒီတိုင်းလေး သိမ်းထားမိသည်...။ သူကရော ကျွန်တော်ပေးတဲ့ Diary စာအုပ်ကို မရေးပဲသိမ်းထားမှာလား ကျွန်တော်မတွေးတတ်..။ ကျွန်တော့်အထင်တော့ သူက Diary ရေးရတာ သိပ်စိတ်ဝင်စားပုံမရပါ...။
အခုဆို ကျွန်တော်တို့အထက်တန်းနောက်ဆုံးနှစ် စာမေးပွဲတွေတောင် စဖြေပြီ...။ သူနဲ့ကျွန်တော်ရဲ့အခြေအနေက သူငယ်ချင်းဆိုသော စည်းအတွင်းမှာပဲ ရှိနေသေးသည်...။ စာမေးပွဲမဖြေခင် ၂လအလိုလောက်တည်းက သူနဲ့လည်းသိပ်မတွေ့ဖြစ်ကြ...။
စာမေးပွဲနောက်ဆုံးနေ့ကတော့ ဆရာဆရာမတွေနဲ့စုပြီး ဓာတ်ပုံတွေရိုက်ကြသည်...။ ကျွန်တော်ကတော့ ကျောင်းသားအုပ်ကြီးကြားမှာ တစ်ယောက်တည်း ကြောင်တောင်တောင်ဖြစ်နေသည်...။ ကျွန်တော်က ဘယ်သူ့ကိုမှသွားမခေါ်သလို ကျွန်တော့်ကိုလည်း တစ်ယောက်မှ သတိရပုံမရ...။
"Seokjin ahh အတန်းပိုင်ဆရာမနဲ့ ဓာတ်ပုံတွဲရိုက်ရအောင်"
ရုတ်တရတ်ကျွန်တော့်လက်ကို လာရောက်ကိုင်ဆွဲကာပြောသောသူ့ကြောင့် အခုမှကျွန်တော်အသက်ဝင်သွားသလိုလို...။ သူဆွဲခေါ်ရာပါသွားရင်း စာကြည့်တိုက်ရှေ့နားရောက်တော့ ဆရာမနဲ့ဆုံတော့ အနီးကကျောင်းသားတစ်ယောက်ကို အကူအညီတောင်းပြီး ဆရာမကိုအလယ်မှာထားကာ ဓာတ်ပုံတွဲရိုက်ဖြစ်ကြသည်....။
အတန်ငယ်လူရှင်းမှသူနဲ့ကျွန်တော် အတူတူပြန်လာခဲ့ကြသည်...။ ကျောင်းပြီးပြီဆိုတော့ သူနဲ့မတွေ့ရတော့ဘူးဆိုသော ခံစားချက်ဖြင့် ရင်ထဲမှာမွန်းကြပ်လာသလိုလို...။ ကျွန်တော်နဲ့တွေ့ရင် အင်မတန်စကားများတဲ့သူကလည်း ဒီနေ့မှနှုတ်ဆိတ်နေပြန်သည်...။
"Seokjin မင်း တက္ကသိုလ်ဘယ်မှာတက်မှာလဲ...??"
သူ့ဆီမှာပထမဆုံးထွက်လာသောစကား...။
"မပြောတတ်သေးပါဘူး... ငါ့အမှတ်ပေါ်မှာမူတည်တာပေါ့... ငါကမင်းလောက်လည်း စာမတော်ပါဘူး"
"အဲ့လောက်လည်း မဟုတ်ပါဘူးကွာ.."
ကျွန်တော်တို့၂ယောက်လုံး နှုတ်ဆိတ်သွားကြပြန်သည်...။ ကျွန်တော်မသိမသာ သူ့ကိုခိုးကြည့်တော့ အမြဲကြည်လင်နေတဲ့ သူ့မျက်နှာလေးက ခုတော့တစ်ခုခုကိုအလိုမကျသလို မျက်မှောင်ကြုံ့ထားလေသည်..။
"Seokjin ahhh"
"အင်း ပြောလေ Hoseok"
"တကယ်လို့..... တက္ကသိုလ်တက်မယ်ဆိုရင်လေ... ဆိုးလ်မှာတက်ပါလား... ငါ...ငါလည်း ဆိုးလ်မှာသွားတက်မှာ"
ကျွန်တော်တို့နေတဲ့ ဂွမ်ဂျူကနေ ဆိုးလ်ကို တက္ကသိုလ်သွားတက်ဖို့ဆိုတာ လွယ်တော့မလွယ်...။ ဆွေမျိုးသားချင်းမရှိရင် အဆောင်မှာနေရမယ့်အပြင် စရိတ်ကလည်းကြီးသေးတာ...။
"အေးပါ ငါကြိုးစားပါ့မယ်"
ကျွန်တော့်ကိုကျွန်တော် သတိမထားမိခင်မှာပဲ သူ့ကို ကတိပေးလိုက်မိသည်..။ အိမ်မှာတော့ သေချာအတိုက်အခံလုပ်ပြီးပြောရမှာဖြစ်ပေမယ့် သူကျေနပ်သွားသလို ပြုံးလိုက်တဲ့အပြုံးက ကျွန်တော့်အတွက် အလိုလိုသတ္တိတွေရှိလာသလိုလို...။
"Hoseok ahh ဟိုလေ လက်ဆောင်လဲတုန်းက မင်းပေးတဲ့ Writing pad လေးက အရမ်းလှတယ်"
"အင်း... မင်းသဘောကျရင် ပြီးတာပါပဲ... ငါလည်းဘာရယ်မဟုတ် ဆိုင်ထဲလျှောက်ကြည့်ရင်း အဲဒါလေးကို လှလို့ဝယ်လိုက်တာ"
အော်... လှလို့ဝယ်တာလား...??? ပုံတွေစာတွေကိုရော သတိမထားမိဘူးလား...??? ကျွန်တော့်ရဲ့နောက်ဆုံးမျှော်လင့်ချက်လေး သွားရှာပြီပေါ့..။ ခဏနေတော့သူတို့လမ်းထိပ်ကို ရောက်လာတော့ သူလည်းကျွန်တော့်ကို လက်ပြနှုတ်ဆက်ကာ လမ်းထဲချိုးဝင်သွားတော့သည်...။
×××××××××××××××××××
ကျွန်တော်စားပွဲပေါ်မှာထောင်ထားတဲ့ Photo stand ထဲက ဓာတ်ပုံလေးကိုသာ အကြောင်းမဲ့ငေးစိုက်ကြည့်နေမိသည်...။ ဂွမ်ဂျူကနေ ဆိုးလ်ကိုကျောင်းလာတက်တာ မိသားစုဓာတ်ပုံကိုတော့ အလွမ်းပြေကြည့်ဖို့ယူမလာပဲ သူရယ်ကျွန်တော်ရယ်ဆရာမရယ် ၃ယောက်တွဲရိုက်ထားတဲ့ ပုံလေးကိုသာ ယူလာခဲ့တာ...။ ဓာတ်ပုံထဲမှာသူက မျက်ဝန်းတောက်တောက်လေးတွေနဲ့ အေးချမ်းစွာပြုံးနေတာ..။
ကျွန်တော့်မှာသူနဲ့ပတ်သတ်တဲ့အမှတ်တရဆိုလို့ Writing pad လေးနဲ့ ဒီဓာတ်ပုံလေးပဲရှိတာ...။ ဒီပုံလေးကလည်း ဆရာမနဲ့လမ်းမှာဆုံတုန်း ဆရာမကအိမ်ကိုလိုက်ယူခိုင်းလို့သာ ရလာတဲ့ဓာတ်ပုံလေးပါ...။ သူနဲ့ကတော့ စာမေးပွဲနောက်ဆုံးနေ့ကနေ အခုထိမတွေ့ရတော့...။
သူနောက်ဆုံးပြောခဲ့တဲ့စကားကြောင့် ရူးမိုက်စွာဖြင့် ဆိုးလ်မှာအဆောင်နေ အချိန်ပိုင်းအလုပ်လုပ်ရင်း ကျောင်းလာတက်ပေမယ့် တမြို့တည်းကျောင်းတက်နေတဲ့သူနဲ့ အခုထိမဆုံဖြစ်ကြ..။ ဒါကလည်းသူလို စာတော်တဲ့ကျောင်းသားက ဆိုးလ်တက္ကသိုလ်မှာတက်ပြီး ကျွန်တော်က သာမန်ကောလိပ်တစ်ခုမှာသာ တက်နေလို့လည်းဖြစ်မှာပါ...။
လူချင်းမတွေ့ဖြစ်ပေမယ့် သူ့အကြောင်းတွေကတော့ ကျွန်တော်ကြားနေရပါသည်...။ ကျွန်တော်တို့လို ဆိုးလ်ကိုကျောင်းလာတက်တဲ့ ကျောင်းသားတချို့ဆီကပေါ့...။
အထက်တန်းတုန်းက အေးဆေးပြီးစာတော်တဲ့သူက အခုတော့ရည်းစားထည်လဲတွဲပြီး ရှုပ်ပွေနေလေသတဲ့...။ စကြားကာစက ကျွန်တော်မယုံနိူင်ပါ... ဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်နိုင်မှာလဲလို့ကို ငြင်းခဲ့သေးတာ..။ သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် အမှတ်မထင်ရိုက်ခဲ့တဲ့ဓာတ်ပုံမှာ သူနဲ့ကောင်မလေးတစ်ယောက် လက်ချင်းတွဲကာ လမ်းလျှောက်နေတာကိုမြင်မှ ကျွန်တော်ယုံခဲ့ရတာ...။
သူ့မကောင်းသတင်းတွေဘယ်လောက်ကြားကြား သူရည်းစားဘယ်လောက်များတယ်ပြောပြော ကျွန်တော်သူ့ကို အပြစ်မတင်ရက်ပါ...။ ရည်းစားများတယ်ဆိုတာကလည်း သူအချစ်စစ်နဲ့ မတွေ့သေးလို့ပါ...။ ဒါဆို သူအချစ်စစ်နဲ့တွေ့သွားရင်ရော...??? သူတကယ်ချစ်တဲ့သူနဲ့ တွဲနေမယ်ဆိုရင်ရော ကျွန်တော်ကြည်ဖြူနိုင်ပါဦးမလား...???
ဒီနေ့လည်း ကျောင်းကအပြန်မှာ ထုံးစံအတိုင်း Mini Market လေးမှာ အချိန်ပိုင်းအလုပ်ဝင်လုပ်နေသည်...။ လူလဲနဲနဲပါးတော့ ပျင်းပျင်းရှိသည်နှင့် အပြင်ကိုငေးကြည့်နေလိုက်သည်...။ တစ်ဖက်လမ်းတွင် ဆိုင်ကယ်တစ်စီးရပ်လိုက်တော့ ကိုယ်တိုင်ကလည်း ဆိုင်ကယ်ဆိုရင် စိတ်ဝင်စားသူပီပီ သေချာကြည့်နေမိသည်...။ ဆိုင်ကယ်ပေါ်ကလူက ဟဲမက်ကိုဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး အတန်ငယ်ရှည်သော ဆံပင်တွေကိုခါလိုက်တာတွေ့တော့ ကျွန်တော်ရင်ထဲဒိတ်ခနဲခုန်သွားသည်...။
Hoseok လား...?? ဒီရက်ပိုင်းသူ့ကိုပဲ သတိရနေလို့ထင်ယောင်ထင်မှားတွေ ဖြစ်နေတာလား..?? တစ်ဖက်လမ်းကို ကျွန်တော်သေသေချာချာ စူးစိုက်ကြည့်နေမိသည်...။ သေချာပါတယ် သူမှသူအစစ်ပါ..။ သူကဖျတ်ခနဲ ကျွန်တော်ရှိရာဘက်ကို မျက်နှာလှည့်လာပေမယ့် မှန်တွေကာထားတဲ့ ဆိုင်ထဲကကျွန်တော့်ကိုတော့ သူမြင်ပုံမရ...။ သူ့ရဲ့ကြည်လင်တောက်ပနေသော မျက်လုံးလေးတွေက ခုထိလှပနေဆဲ..။ မတွေ့တာကြာတော့ သူပိုကြည့်ကောင်းပြီး ဆွဲဆောင်မှုရှိလာတာအမှန်ပဲ...။
"Sung Yi ဆိုင်ကိုတချက်ကြည့်ထားပေးပါ... ငါအသိတစ်ယောက်ကို သွားနှုတ်ဆက်ချင်လို့"
လုပ်ဖော်ကိုင်ဖက်သူငယ်ချင်းကိုပြောပြီး ကျွန်တော်ဆိုင်ပြင်ကိုထွက်လိုက်သည်...။ လမ်းမပေါ်မှာ ကားတွေကရှုပ်ရှက်ခတ်နေအောင် သွားနေကြတော့ ကားလမ်းကိုဖြတ်ကူးဖို့မလွယ်...။ သူကတော့ဆိုင်ကယ်ကိုခွလျက်ပင် တစ်စုံတစ်ယောက်နဲ့ ဖုန်းပြောနေသည်..။ ကားနည်းနည်းရှင်းတော့ ကျွန်တော်ဖြတ်ကူးဖို့ပြင်လိုက်စဉ် သူကဟဲမက်ကိုပြန်ဆောင်းပြီး ဆိုင်ကယ်မောင်းထွက်သွားလေပြီ...။
အလုပ်ပြီးလို့အဆောင်ပြန်ရောက်တော့ သူငယ်ချင်းတွေကိုဖုန်းဆက်ကာ သူ့ဖုန်းနံပါတ်ကိုလိုက်မေးတော့ တစ်ယောက်သောသူငယ်ချင်းဆီကနေ ရလိုက်သည်...။ ပေးပြီးတော့သူငယ်ချင်းကတောင် နောက်လိုက်သေးတယ်..။ ငယ်ချစ်ဟောင်းတွေ ပြန်ဆက်ကြတော့မယ်ပေါ့တဲ့..။
အသုံးမကျဘူးပဲပြောပြော ကျွန်တော်သူ့ဆီ ဖုန်းစဆက်ဖို့ သတ္တိမရှိသေး...။ သူကျွန်တော့်ကိုအရင်လို ခင်သေးရဲ့လား..။ ကျွန်တော်ဖုန်းဆက်ရင် သူစိတ်အနှောက်အယှက် ဖြစ်သွားမလားလို့ပေါ့..။ ဖုန်းနံပါတ်ရပြီး ၃ရက်မြောက်နေ့ကျမှ ကျွန်တော်အရဲစွန့်ကာ ဆက်လိုက်သည်...။ သူဖုန်းပြန်ထူးတဲ့အသံလေးကိုကြားရတော့ ကျွန်တော့်ရင်ထဲနွေးသွားသလိုပင်...။
"Hoseok ahhh ငါပါ"
"Seokjin လား..???"
ငါပါဆိုပြီးပြောပြီးမှ မှားမှန်းသိသွားတာ..။ ခုမှစဆက်တာကို ကျွန်တော်ဘယ်သူလဲဆိုတာ သူကဘယ်လိုသိမှာလဲ...။ ဒါပေမယ့် အံ့ဩစရာ သူကသိနေခဲ့တယ်လေ...။ ကျွန်တော်အံ့ဩနေစဉ်မှာပင် သူကဆက်ပြောလိုက်သည်...။
"Seokjin မင်းဘယ်လိုသိတာလဲ ငါ့အဖိုးဆုံးတာကို"
"ဟင်...Hoseok မင်းဘာပြောလိုက်တာလဲ"
"မင်းငါ့အဖိုးဆုံးတာသိလို့ သတင်းမေးဖို့ ငါ့ဆီဆက်တာမလား"
တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်သူ့အဖိုးကဆုံးရတယ်လို့...။ ကျွန်တော်ဘာဆက်ပြောရမှန်းမသိတော့...။ ဒါပေမယ့် သူ့ကိုအရမ်းတွေ့ချင်တဲ့စိတ်က ဘယ်လိုမှတားမရ...။
"Hoseok ahh ငါမင်းဆီလာလည်လို့ရမလား??"
"အင်း လာခဲ့လေ ငါ့လိပ်စာက................"
ကျွန်တော်လမ်းထိပ်အမြန်ထွက် Taxi တစ်စီးဌားကာ သူနေတဲ့နေရာကို ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်...။ သူက အစ်ကိုဝမ်းကွဲမိသားစုဆီမှာ နေနေတာလေ...။ အိမ်ရှေ့ရောက်တော့ သူကအဆင်သင့်ခြံတံခါးဖွင့်ပေးပါသည်...။ ခုလိုမတွေ့တာကြာမှ ပိုချောလာတဲ့သူ့ကို နီးနီးကပ်ကပ်ကြီးမြင်ရတော့ ရင်ခုန်သံတွေပင်မမှန်ချင်တော့...။
"ငါမနက်ဖြန်မနက်စောစော ဂွမ်ဂျူကိုပြန်မှာ... မင်းဘာမှာဦးမလဲ...??"
သူဖျော်တိုက်တဲ့ကော်ဖီကိုသောက်ရင်း သူ့မျက်နှာကိုခိုးကြည့်ရတာက အရသာတစ်မျိုးပင်...။
"မမှာတော့ပါဘူး... မင်းသာဂရုစိုက်သွား.. အရမ်းကြီးလည်း စိတ်မကောင်းမဖြစ်ပါနဲ့ကွာ"
"အင်း ကြားကြားချင်းကတော့ တော်တော်ဝမ်းနည်းသွားတာ... ဒါပေမယ့်အဖိုးက အိပ်ယာထဲလဲနေတာ ကြာပြီလေ... မြန်မြန်ဝဋ်ကျွတ်သွားတာပေါ့ကွာ"
ကျွန်တော်လည်းခေါင်းလေးညိတ်ပြရင်း ကော်ဖီကိုသာငုံ့သောက်နေလိုက်သည်...။ အဆောင်မှာသာ သူ့ဓာတ်ပုံကြည့်ရင်း စကားတွေပြောနေမိတာ အပြင်မှာတွေ့တော့ ဘယ်ကစပြောလို့ ဘာပြောရမှန်းမသိ..။
"Seokjin မင်း နေနိုင်လိုက်တာ... ငါ့ကိုတစ်ချက်တောင်မဆက်သွယ်ဘူး"
"အဲလိုမဟုတ်ပါဘူးကွာ... ငါမင်းသတင်းတွေအကုန်ကြားပါတယ်... ငါ..ငါ့ကိုသာ မင်းမေ့နေပြီထင်နေတာ"
"မေ့စရာလား... မင်းကငါ့ရဲ့အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းလေ"
အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းတဲ့လား...?? သူနဲ့အမြဲတပူးတွဲတွဲနေတဲ့ တခြားသူငယ်ချင်းတွေကရော..?? ကျွန်တော့်လိုအေးစက်စက်ကောင်ကိုမှ အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းလို့ သတ်မှတ်တယ်ပေါ့...။ သူကျွန်တော့်ရှေ့မို့ စိတ်ချမ်းသာအောင် တမင်ပြောတာဆိုရင်တောင် ကျေနပ်မိတာအမှန်ပင်...။
"ငါ့သတင်းတွေကြားတယ်ဆိုတော့ ငါရှုပ်တာတွေရော ကြားမှာပေါ့... ဘယ်လိုလဲ ငါ့ကိုမုန်းမနေဘူးလား"
"မင်းရည်းစားများတာ ငါနားလည်ပေးလို့ရပါတယ်... အချစ်စစ်ကိုမတွေ့သေးလို့သာ ဒီလိုရှုပ်နေတာမလား"
"ဟင့်အင်း အချစ်စစ်မတွေ့တာမဟုတ်ဘူး... ငါအချစ်စစ်ကိုတွေ့ပြီးသွားပြီ...အထက်တန်းကျောင်းသားဘဝတည်းက"
သူ့စကားကြောင့်ကျွန်တော်ရင်တွေပူလာပြန်သည်...။ ဒါကရောနောက်ထပ် မျှော်လင့်ချက်တစ်ခုလား..?? ဟင့်အင်း ကျွန်တော် မမျှော်လင့်သင့်ပါဘူး....။ ပျက်ယွင်းလာတဲ့ ကျွန်တော့်မျက်နှာကို ဟန်မပျက်ထိန်းရင်း အချိန်ပိုင်းအလုပ်ရှိတာကို အကြောင်းပြပြီး ကျွန်တော်ပြန်ဖို့ပြင်လိုက်သည်...။ သူကသူ့ဆိုင်ကယ်နဲ့ လိုက်ပို့ဖို့လုပ်ပေမယ့် ကျွန်တော်ငြင်းတော့ ခြံပေါက်ဝထိသာလိုက်ပို့ပြီး နှုတ်ဆက်ရှာပါသည်...။
"Seokjin ahh ငါဂွမ်ဂျူကနေ ပြန်ရောက်ရင်လည်း လာလည်ဦးနော်... အဲဒီ့တော့မှစကားအေးဆေးပြောမယ်... မင်းစိတ်ချပါ မင်းသာငါ့ဘေးမှာရှိရင် ငါရည်းစားထပ်မထားတော့ပါဘူး"
သူ့စကားကြောင့် ကျွန်တော့်ခြေဖျားလက်ဖျားတွေပင် အေးစက်သွားသလိုခံစားရသည်...။ သူ့ကိုတောင်ပြန်ပြုံးပြမအားပဲ လက်တစ်ဖက်ကိုမြှောက်ကာ နှုတ်ဆက်လိုက်သည်...။ သူကျွန်တော့်ကိုကစားနေတာလား မသိပေမယ့် တကယ်တမ်းဟုတ်ခဲ့မယ်ဆိုလည်း ကျွန်တော်ကျေကျေနပ်နပ်ကြီး သူ,ကစားတာခံလိုက်တော့မယ်...။
ဝန်ခံပါတယ် ကျွန်တော်သူ့ကိုချစ်တယ်.....။
×××××××××××××××××××××
ကျွန်တော့်နာမည် Jung Hoseok ပါ...။
ကျွန်တော်ကငယ်ငယ်တည်းက စာတော်ပြီး လူကြီးမိဘစကား နားထောင်တော့ ဆွေမျိုးတွေကရော ဆရာဆရာမတွေကပါ သိပ်ချစ်ကြတယ်...။ ဒါပေမယ့်ကျွန်တော့်မှာ သူငယ်ချင်းဆိုလို့ ၂ယောက်ပဲရှိခဲ့တာ...။
မှတ်မှတ်ရရဓာတုဗေဒဓာတ်ခွဲခန်းမှာ လက်တွေ့စမ်းသပ်တဲ့နေ့က သူ့ကိုစခင်ခဲ့တယ်...။ ကျွန်တော့်ကိုခိုးကြည့်တတ်တဲ့ သူ့မျက်ဝန်းညိုညိုလေးတွေကြောင့် ရင်တောင်ခုန်မိသလိုလို...။ သူငယ်ချင်းပေါများတဲ့သူက ကျွန်တော်နဲ့ကျတော့ စကားသိပ်မပြောချင်သလိုလို...။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ကျွန်တော်ကလည်း သူ့ကိုမှ အတင်းလိုက်စကားပြောပြီး ခင်မင်ဖို့ကြိုးစားနေမိသည်....။
သူအရမ်းရှက်တတ်တယ်...။ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းက ကျွန်တော်နဲ့တွဲပြီးစတော့ သူရှက်ပြီးမျက်နှာကြီးကိုရဲနေတာ..။ သူကအရမ်းအေးတော့ ကျွန်တော်ကပဲ ကဲနေသလိုမျိုး...။ ကျွန်တော့်သူငယ်ချင်းတွေတောင် ရိပ်မိကုန်တယ်...။ သူ့ကိုကျွန်တော် စိတ်ဝင်စားနေတာကို...။
သူကတော့သိပုံတောင်မရပေ...။ တစ်ခါကသူ့သူငယ်ချင်းတစ်ယောက် ကျွန်တော့်ကိုလာပြီးရည်းစားစကားပြောတယ်...။ ကျွန်တော်ကခပ်တည်တည်ပဲ ပြန်ဖြေလိုက်တယ်...။ ငါ့မှာရည်းစားရှိတယ်လို့ သူ့နာမည်က Seokjin လို့လေ...။ တလက်စတည်း သူ့သူငယ်ချင်းကိုပိတ်လိုက်တယ်...။ ငါတို့တွဲနေတာ ဘယ်သူမှလျှောက်မပြောနဲ့နော်လို့...။
လက်ဆောင်လဲဖို့ပစ္စည်းဝယ်တော့ Writing pad လေးကိုတွေ့တော့ ကျွန်တော်သဘောကျမိသွားတယ်...။ စုံတွဲပုံလေးကိုရော "To my first love" ဆိုတဲ့စာတန်းလေးကိုရောပေါ့..။ ဟုတ်တယ်လေ သူကကျွန်တော့်ရဲ့အချစ်ဦးပါ...။ သူ့ဆီကသာမန် Diary စာအုပ်လေးသာရပေမယ့် ကျွန်တော်ခုထိသိမ်းထားဆဲ...။ ကျောင်းနောက်ဆုံးနေ့ကဆရာမနဲ့အတူတူ တွဲရိုက်ထားတဲ့ ဓာတ်ပုံလေးကိုရောပေါ့...။ ကျွန်တော့်မှာ သူ့ဓာတ်ပုံကိုရဖို့ ကြံလိုက်ရတာလေ...။
သူကျွန်တော့်စကားအတိုင်း ဆိုးလ်ကိုကျောင်းလာတက်ပေမယ့် ကျွန်တော့်ဆီလာမတွေ့...။ ကျွန်တော်ကသာ သူအချိန်ပိုင်းလုပ်နေတဲ့နေရာတွေမှာ သွားချောင်းရတာအမော...။ ဘာရယ်မသိ အရွဲ့တိုက်ချင်စိတ်ကြောင့် ကျွန်တော်ရည်းစားတွေထားဖြစ်တယ်...။ ဒါပေမယ့် သူ့ဆီကဘာတုန့်ပြန်မှုမှမရ...။ တစ်နေ့ကျွန်တော် သူ့အချိန်ပိုင်းအလုပ်ရှေ့ကိုအသွား သူကျွန်တော့်ကိုမြင်သွားတယ်...။ ကျွန်တော့်ဆီလာဖို့လုပ်နေတဲ့သူ့ကို တမင်နောက်ချင်လို့ ဆိုင်ကယ်ကိုမောင်းထွက်လိုက်တယ်...။
၃ရက်မြောက်နေ့ကျတော့ သူကျွန်တော့်ဆီကို လာတွေ့တယ်...။ သူအသားနဲနဲညိုသွားပေမယ့် အရင်ကထက်ပိုပြီး ယောင်္ကျားပီသလာတာအမှန်ပင်...။ ရိုးရိုးရှပ်အင်္ကျီဝတ်ထားတာတောင် သူ့ပုံစံက ကြည့်ကောင်းလွန်းလှသည်...။ သူကျွန်တော်တိုက်တဲ့ ကော်ဖီကိုသောက်ရင်း ကျွန်တော့်ကိုခိုးကြည့်နေတာ သိတာပေါ့...။
ကျွန်တော်ရှုပ်တာကိုသူ့ဆီက အပြစ်တင်တာမရှိတော့ ကျွန်တော်အံ့ဩသွားသလို အရမ်းလည်းပျော်မိတယ်..။ ပါးစပ်ကနေလွှတ်ခနဲ ကျွန်တော်အထက်တန်းကျောင်းမှာတည်းက အချစ်စစ်ကိုတွေ့ရှိခဲ့ကြောင်း ပြောမိတော့ သူဘယ်လိုထင်သွားလဲမသိ မျက်နှာတစ်ချက်ပျက်သွားပြီး ပြန်ဖို့ပြင်တယ်...။ ဒါပေမယ့်ကျွန်တော်တစ်ခုသိလိုက်တာက သူ့စိတ်ထဲမှာကျွန်တော် ရှိနေတာကိုပေါ့...။
မင်းပါးစပ်ကမပြောလည်းရပါတယ်...။ မင်းမျက်ဝန်းတွေကနေတဆင့် ငါမြင်နေရတာမို့လို့ပါ...။ ဒါပေမယ့်ငါ့ဘက်ကတော့ ဒီအခြေအနေကနေ ရှေ့ဆက်တိုးဖို့ ကြိုးစားတော့မှာပါ...။ မတွေ့ရတဲ့အချိန်တွေမှာ လွမ်းလွန်းလို့သေသွားနိုင်တယ် Seokjin...။
မင်းဖွင့်မပြောရဲရင်လည်း ငါ့ဘက်ကစပြီး ဖွင့်ပြောပါ့မယ်....။ မင်းငါ့ကိုလက်ခံမယ်မဟုတ်လား...?? ငါ့ရဲ့ First Love က မင်းဖြစ်နေသလို မင်းရဲ့ First Love ကလည်း ငါပဲလို့ ယုံကြည်ပါတယ်...။
ငါက Hoseok ပါ...။
ရေခဲတုံးကြီး Seokjin ကို အရည်ပျော်အောင်လုပ်ပစ်မယ့် Jung Hoseok ပါ...။
●●●●●●The End●●●●●●