“Ako na ang uuwi sa Dallum. Dallas, stay with her, tapusin niyo ang potion. Give me the silver metal, ako na ang magpapatingin kay Marcus,” I commanded.
He immediately handed me the silver metal na nakabalot pa rin sa puting tela. Agad akong bumaba, I used my vampire speed to grab my car keys na naiwan sa table ng salas nila. Sumalubong sa’kin ang malakas na hangin pagkalabas ko, iba ang pakiramdam ko sa mga nangyayari ngayon. I need to go home as fast as I can, I need to save Kaiden.
Agad ko pinaharurot ang sasakyan ko, rinig ko ang bilis ng aking pagmamaneho. Para akong nabunutan ng tinik sa lalamunan nang makitang walang naging problema sa Dallum. Pumasok muli sa isip ko si Kaiden, I will save him no matter what, after I figured out kung sino pa ang nakahawak sa silver metal na ito.
It’s my fault, after all. I didn't listen to his explanations, I didn’t gave him enough time to explain, nadala ako sa galit ko without thinking about the possible outcome of my decisions. I immediately accused their race.
“Alexis, hija. Humahangos ka, anong nagyari?” Nagtatakang tanong ni auntie Amanda pagkapasok ko sa bulwagan. Agad hinanap ng mga mata ko si Marcus.
“Si Marcus po?” Agad kong tanong nang hindi ko siya makita.
“Nasa clinic niya, bakit?” She asked, bakas na bakas sa kanyang mukha ang pagkagulo at pagtataka dahil sa pagmamadali ko.
I smiled at her, kailangan ko munang kumalma, dahil buong Montavilla ang magkakagulo kapag nakitaan nila akong may pinoproblema. At isa pa, kailangan ko maging maingat dahil hindi pa rin ako sigurado sa mga tauhan dito sa palasyo.
“Wala po, auntie. May itatanong lang po about my condition,” I lied.
“I’ll go to his clinic,” humalik ako sa pisngi niya bago ako umalis. Lakad takbo ang ginawa ko, nang ako nalang mag isa sa hallway ay ginamit ko na ang bilis ko bilang isang bampira.
I slammed the door of his clinic nang makaakyat ako, kasalukuyan siyang nag ta-type sa desktop niya nang ako'y makarating. Saglit niya lang ako tinapunan ng tingin.
“Magandang hapon, mahal na prinsesa. Mukhang may importante kang ipapagawa,”
“Do you have the fingerprints of every officers here in Dallum? Including me and my aunties,” I asked. Agad bumalik ang tingin niya sa’kin, sinarado ko ang pinto at umupo sa harapan ng glass table niya.
“Meron, mahal na prinsesa. Maaari ko bang malaman kung bakit mo natanong?”
Pinakita ko sa kanya ang dala dala kong silver metal na nakabalot pa rin sa puting tela. His jaw dropped when he saw a blood on it, nakita niya rin ang litrato nila ama’t ina. Agad niyang nakuha ang ibig kong sabihin, he stood up and guide me to his laboratory.
“Mabilis lang ba ang proseso?” I asked after I handed him the silver metal. Pinagsuot niya kami ng gloves para hindi masama ang fingerprint namin doon.
“It will only take a few minutes, depende kung matatagalan ako sa paghahanap ng kapares ng fingerprint na makukuha natin mula dito,” he responded.
Pilit kong kinakalma ang sarili ko habang pinapanood lang siya.
“I can also check the blood, para masigurado natin kung sa Hari’t Reyna nga iyon.” He suggested.
“Yes, please.” I replied. May punto siya, hindi pwedeng mag conclude agad ako without knowing kung kila ama’t ina nga iyon.
“Does everyone knows about this?” He asked while starting the process of checking the blood on it. Natuyong dugo na iyon sa sobrang tagal na panahon na ang nakalipas, may pinatak lang siyang kung ano kaya muling lumapot iyon.
Ilang minuto lang ang lumipas at agad na niyang na-print ang resulta ng dugong iyon. He sat on his swiveling chair in front of me, I saw him swallowed hard after he read the result. Agad kong kinuha ‘yon nang iabot niya sa akin.
“It is positive, the blood on that silver metal is from the King and the Queen, Alexis.” He stated. I felt like everything falls apart inside me, it means I will able to know who killed my parents, ngayon rin dito sa clinic niya.
I gritted my teeth before I clenched my fist.
“Test the fingerprints now, Marcus,” I commanded, I looked intently in his eyes. “Unahin mo ang malalapit sa kanila, test my auntie’s fingerprint first.” I dictated, agad siyang tumango at muling tumayo.
Sumunod ako sa kanya doon. Kahit na umaakto akong kalmado ay ramdam ko ang panginginig ng mga laman ko, hindi ko alam kung bakit pinauna ko sila auntie. Parang ‘yon ang sinisigaw ng utak ko.
I stiffened when Marcus broke something, nabitawan niya ang tester na hawak niya. Parang pati ako ay bumigat ang pakiramdam nang tumunog ang pagkabasag non sa sahig, saka ko lang napagtanto na hawak na niya pala ang resulta. His hands were shaking a bit, kita ko ang pangamba sa kulay pula niyang mga mata nang tumingin siya sa akin.
“What is it, Marcus?” I asked nervously, I held my neck, parang akong may hindi magandang nararamdaman, bigla akong hindi naging komportable.
“The one tested negative. But the other... tested positive.” He stated.
Ilang minuto bago na-proseso ng utak ko ‘yon. Ang dami agad pagtatanong sa utak ko. Isa sa mga kapatid ni ina ang pumatay sa kanya? Hindi kayang tanggapin ng utak ko, but I need to fucking know and understand. Because whoever she is, whatever her reason is, I will not think twice to get rid of her. Magulang ko ang pinag uusapan dito, at safety ng buong Montavilla.
I clenched my fist tighter.
“Who?”
“Emilia,”
Agad akong lumabas sa clinic ni Marcus habang dala dala ang lahat ng resulta na tinest namin. Mabibigat ang bawat hakbang ko, kasing bigat ng nararamdaman ko. How could she do that? I thought she’s with my parents when they get killed, that’s why she remained silent for a long time? To hide her secrets? She played to well, nalaro niya ako, napaniwala niya ako! And now, I need to get rid of her, even though she’s my auntie.
The people of Montavilla is my priority, I need to keep them safe no matter what.
“Alexis, Emilia and Cassidy were missing. Nag aalala na ako, alam mo ba kung saan sila maaaring pumunta?”
I stopped when auntie Amanda approached, humigpit ang hawak ko sa papel na nasa aking kamay. I stiffened when I heard Cassidy’s name. Pati siya?
My nostrils flared. The traitors have come out. Even Cassidy? Anong nagawa namin sa kanila para ganituhin nila kami? Hindi imposibleng sila rin ang nasa likod ng lahat ng pagsugod ng mga tiwalag na lycan at bampira dito. Sakit at galit ang muling naramdaman ko, maski hindi pa tumitibok ng tuluyan ang aking puso, pakiramdam ko’y sinasaksak na ako ng paulit ulit.
Ang daming ‘bakit?’ sa utak ko ngayon. That’s why Cassidy’s not able to come here for a long time? Dahil may madilim na sikreto silang inaasikaso?
Hindi ko pinansin ang tanong ni auntie Amanda at agad na dumiretso sa kwarto ni auntie Emilia, naka lock iyon. I kicked the door open with all my strength, halos magkaroon pa ng crack ang pader. Naramdaman kong humahangos na sumunod si auntie Amanda using her vampire speed.
“Alexis, ano ang nangyayari?” Naguguluhan niyang tanong.
Agad akong pumasok sa loob at hinalughog lahat ng gamit niya. Inuna ko ang table niya, kinalat ko lahat ng andoon. Auntie Amanda’s eyes widened when she saw what I’m doing, but I ignored it, pinagpatuloy ko lang ang paghahanap. Wala akong time mag explain.
“Tell me what’s going on!” Nag he-hysterical na niyang sambit.
Nang wala akog makita ay agad ako dumiretso sa cabinet niya, tinapon ko lahat ng mga damit doon para lang mahalughog ko ng mabuti. My jaw clenched when I saw a gun inside of it, napaawang ang bibig ni auntie Amanda nang makita iyon.
I used my pyrha. Agad ko iyong kinalas, I removed the bullets na natitira doon. Kinapa ko ang bulsa ko kung nasaan andoon ang bala na nakuha sa katawan ni Stephen. I smiled unbelievably before I shooked my head, kasabay rin ng pagpatak ng mga luha ko. I felt auntie Amanda’s already shaking.
Kaparehas ng bala non ang ginamit kay Stephen. Then I realized that Cassidy knows that I’m knowledgeable when it comes to acronyms, naalala ko ang nakaukit sa bala na ginamit kay Stephen.
“This can’t be happen, Alexis, no..” She shooked her head before she covered her mouth using her hands, she’s still shaking, tila hindi makapaniwala.
Maski sino ay hindi agad maniniwala dahil dito. But the truth is already in front of us, nasa harapan na namin mismo. Nasa harapan na namin ang katotohanan na kung sino pa ang mas malapit sa amin, sila pa pala ang babaliktad sa amin.
Nabulag ako sa kwento ni Cassidy, dahil doon ay naputol ko ang truce ng aming lahi at ng mga lycans. She made me believe her, they planned it, at hindi man lang ako nakaamoy. Sinadya nila iyon para hindi matuloy ang pag iisa namin ni Kaiden, because they know how much strength we will receive from each other, na makakatalo sa kanila. Ayaw nilang maging kakampi namin ang mga lycan para madali nilang masakop ang buong Montavilla.
I trusted too much, now it wrecks the whole part of me.
“Inform all the officers, auntie, pati ang sa iba’t ibang bayan. Please tell to the guards to tighten the security and to secure the area.” I commanded, nagawa niyang tumango kahit na nanginginig pa rin siya, I want to hug her, but it’s not the time to be weak, kailangan namin maging metatag sa kabila ng mga nalaman naming katotohanan.
The future of Montavilla is in our hands.
“We’ll plan later,” I added.
Nanghihina siyang lumabas ng kwarto. I understand her, she lost a sister, at kung sino nalang ang natitira ay ‘yon pa ang nag traydor sa sarili nilang bayan.
I may be act as a tough leader, but deep down inside, wasak na wasak na ako. First, I lost Kaiden, and now I’m not sure if he’s safe. His life is in danger, obviously it is because of me, at pwede pa madamay ang buong Creighton dahil sa kapalpakan ko. If only I had believe him, kung pinakinggan ko lang sana siya, hindi mangyayari ‘to. I know he can save himself, but he's devastated because of what I said, makaugnay pa rin kami, nararamdaman ko ang sakit na naramdaman niya noong huli naming pagkikita.
Pangalawa ay kila auntie Emilia and Cassidy, wala akong alam sa dahilan nila, at ‘yon ang mas wumawasak sa akin, kung bakit nila nagawa lahat ng ‘to. Sa mga magulang ko, at sa buong Montavilla.
I grabbed her gun and the bullets before I decided to went out of her room. I stopped when I felt a silver metal hitted my backbone.
“Shit!”
Hindi pa ako nakakarating sa may hagdanan nang may maramdaman na naman akong syringe na tumusok sa likuran ko, unti unti akong nakaramdam ng hilo. My vision became blurry, I tried to run, pero unti unti na akong bumabagsak. I felt so weak, I can't manage to move even just a bit.
Before my body landed on the floor, namukhaan ko pa kung sino ang gumawa non. I saw a creepy smile on her face, slightly smirking.
“You’re really smart, Isabela. But you can’t save yourself, not right now.”
Cassidy.
Itutuloy..