Kabanata 21
THIRD PERSON'S POINT OF VIEW
Hindi mapakali ang binatang si Jared habang paulit-ulit na sinusulyapan ang kanyang relo. It's been a week since Natasha and Pete got kidnapped. And until now, wala parin silang clue kung nasaan sila dinala ng mga Red Mafia. Ni Cyrus Redmond a.k.a Blood.
Sa bawat sigundong ipinapatak ng orasan, lumalala ang kaba sa dibdib ng binata kasama ang iba pa niyang kasamahan. Hanggang ngayon ay hindi sila umaalis sa isla ng siargao. Chanel, together with the other visitors immediately leaves the town. The Taylor and Walker family are very frustrated about what happened. It should be one of the best moments of their son and daughter's life, but it was ruined.
"Jared," nag-angat ng tingin ang binata sa ginang na tumawag sa kanya. "You should rest. Let the police handle them."
Ngumiti si Jared sa ginang at mahinang umiling. He want to burst out loud. Even their intel can't find them, polis pa kaya. Frustrated na ang binata. For the whole week, he keeps on waiting for them to call. If they want ransom, kaya niyang ibigay 'yun.
"Get a rest, man. Relax." Tinapik ni Adam ang balikat niya. "Let's wait until we can trace them. You look so restless. Get a grip."
Bumuntong hininga si Jared at tumango. He needs to rest. Hindi siya pwedeng sumulong sa isang gyera na walang sapat na pahinga at enerhiya.
Nanghihina man, pinilit ni Jared ang sarili na tumayo mula sa pagkakaupo sa sofa at naglakad patungong silid niya. He closed the door behind him and walked towards the bed. Ibinagsak niya ang kanyang sarili sa kama at hinayaang tangayin siya ng antok.
Just as when Jared fell asleep, Adam's phone rang. Agad namang itong sinagot ni Adam, baka sakaling isa na naman ito sa mga police na nilapitan nila.
"Hello?"
"Adam.." Natigilan si Adam nang marinig ang boses sa kabilang linya.
"Cyrus?" He gritted his teeth. Lumingon siya sa paligid at tahimik na lumisan patungo sa banyo. "Saan mo sila dinala."
"I'll text you the address. Bring the whole head of the underground's empire. Walang police. Isama mo na si Jared. Walang pulis, kung hindi.." nakarinig si Adam ng pag-ungol ng isang boses na kilalang-kilala niya. "She'll die."
"You moron—" His words were cut as the line went dead. Nakuyon ni Adam ang kamao habang tinititigan ang sarii sa salamin.
He knew this coming, yet he just ignored it. Masyado siyang naging kampante na hindi makakakuha ng pagkakataon si Cyrus na makuha si Natasha. But he was wrong.
He opened the faucet and washed his face to ease his anger. Ngunit mas lalo lang itong na dagdagan nang nagvibrate ang kangyang cellphone at galing ito kay Cyrus.
He wiped his hands and read the message. Nangati bigla ang paa niyang puntahan ang address na ibinigay ni Cyrus. But no, hindi siya pwedeng magpadalos-dalos. He need to plan. They need to plan.
He was about to move out of the place when his phone vibrated again. Walang tingin niya itong sinagot. Sa inis at halo-halong emosyon ang nararamdaman niya, tinaasan niya ng boses ang tumawag.
"Hello?!" His forehead creased in anger.
"G-good morning, Mr. Walker. This is Gelo from—"
"Anong kailangan mo?" Minsan na siyang naikwento ni Natasha sa kanya kaya't alam niyang nakakaintindi ito ng salitang tagalog.
"Tungkol po sa tunay na ina ng anak ni Doktora.."
"What do you mean?" Mas lalong nagsalubong ang kilay nito.
"He's looking for him."
Natasha's Point of View
Nagising ako dahil sa matinding kirot sa aking binti at sa lamig ng paligid.
"Gising na ang sleeping beauty." I heard a slow clap infront of me.
Dahan-dahan kong inangat ang aking ulo at napangisi nang makilala kung sino ito. My instinct never proves me wrong.
"Doctor! Why are you tied?" He acted so shock then laughs hard afterwards. "How's life, Dr. Reyes?"
I tried to move my hands but my wrist were tied. Nakaupo ako malamig na lapag. Both of my hands and feet were tied. Even my mouth is covered by a tape. Ramdam ko rin ang lamig, doon ko lang napagtanto na basa ang katawan ko. I'm still wearing a gown and my legs were stained with blood.
Damn you, Mr. Blister.
Mula sa kinauupuan ko, kita ko ang bulto ni Cyrus habang malalim ang iniisip na nakatingin sa pwesto ko.
Traitor.
I didn't move, nor create some useless noise. No one will hear me anyway. Masakit din ang ulo ko kaya hindi na ako nag-abala pang sumigaw.
"This is what you get from killing one of our clan," mariin niyang hinawakan ang aking baba. "Kung hinayaan mo sana—"
"Let me have a word with her." Singit ni Cyrus. Gusto kong duraan ang pagmumukha ng lalaking nasa harap ko.
Mr. Blister just smirked before letting go of my chin. Ramdam kong namanhid ang parteng 'yun. Tumayo siya at naglakad palabas ng silid. Ganoon din ang ginawa ang mga armadong lalaki sa paligid.
Nag-angat ang paningin ko sa lalaking naglakad at lumuhod sa harap ko upag makapantay ako.
"Why are you with my child?" 'Yan ang mga salitang namutawi sa bibig niya.
I just stared at him blankly. Nanlamig ang mga kamay ko. Mabigat rin ang takulap ng aking mga mata. Anytime soon, I might fall into the deep slumber of darkness again.
Maingat niyang tinanggal ang tape sa aking bibig. I saw concern flash through his eyes for a matter of five seconds.
"Sino ang ama ng bata?" he almost whisper.
Hindi ko sinagot ang tanong niya, sa halip, ibang salita ang namutawi sa bibig ko. "Traitor."
I felt him stiffened, but moments after he just smirked and caressed my cheeks. "Keep your friends close, and enemies closer. Don't you know that saying?"
Umismid ako at matalim siyang tinitigan. "Ano bang nagawa ko?"
Tumayo ito at humalakhak. "Now, you're asking what have you done? Did your head hit something?" He run his fingers through his hair. "You killed my sister, Ms. Aurin."
Nangunot ang noo ko sa narinig. I killed his sister?
I didn't utter a single word. I saw him got his phone from his pocket and dialled someone. Few moments, I heard it rang.
"Hello?" Hindi na ako nagulat pa nang marinig ko ang boses ni Adam.
Cyrus looked at me intently. "Adam.."
"Cyrus?" He paused before continued. "Saan mo sila dinala."
"I'll text you the address. Bring the whole head of the underground's empire. Walang police. Isama mo na si Jared. Walang pulis, kung hindi.." Lumapit sa pwesto ko si Cyrus at hinawakan ng madiin bago ako sinampal. I groaned. Not because of pain. I'll kill you. "She'll die."
"You moron--" Hindi ko na narinig pa ang mga susunod na sasabihin ni Adam nang pataying bigla ni Cyrus ang tawag? "Let's call this a day, Natasha."
"Saan mo dinala ang anak ko?" I'm in range. Gusto kong tumayo at sambahin siya ng kutsilyo at baril ngunit hindi ko magawa. All I could do is to stare at him, impotent.
Huminto ito sa paglalakad. Without turning his back, he answered. "You don't need to know."
Naikuyom ko ang aking kamao sa isinagot niya at pinanood itong lisanin ang silid. As soon as he venished from the room, just as when my body felt the pain again. From my head, cheeks, chin, arms, legs, and to my toes. Nanlambot ang katawan ko na hindi ko na mapigilang mapasandal sa malamig sa pader sa likod ko.
Tinignan ko ang aking paa at pagak na natawa nang makitang kadena ang ikinabit nila. Masakit ang ulo ko at nahihilo ko. Ramdam ko rin ang muling pagpasok ang tatlong mga armadong lalaki sa silid at pumwesto sa kanilang posisyon. I roamed my eyes around the place.
The room is empty aside from the guns on the table. Wala ng ibang makikita sa silid na'to. No windows. Just a single door. What kind of place is this?
Dahil na rin sa sakit ng ulo, pananakit ng katawan, at gutom na nararamdaman ko, muli na naman akong nakatulog.
Nagising na lamang ako nang maramdaman kong inaangat ang katawan ko. My mind's dizzy. Kumakalam na rin ang sikmura ko at wala na talaga akong lakas.
"Your tummy asks for food. You slept for 3 days after our talk. Hindi mo man lang hinintay ang pagkain," rinig kong sambit ng taong may karga sa akin.
Cyrus.
Walang lakas kong dinilat ang aking mga mata at tinitigan siyang seryosong naglalakad habang karga ako.
Pete is really the exact replica of his father. I wonder who is his mom.
"Quit staring. Your saviors will be here anytime soon."
"Pinapakain mo ba ang bata?" mahinang tanong ko sa halip sa sagutin ang sinabi niya.
"Of course, I'll take care of him. He's my child." Pinagdiinan niya talaga ang salitang my.
Hindi na ako nagsalita pa at naramdaman ko na naman ang paglapag niya sakin sa isang silya. My feet were tied, same as my hands. Ngunit wala ng tape ang aking bibig. I leaned on my seat, wala na akong lakas pa upang umupo gamit ang sariling enerhiya.
Hindi na ako nagulat pa sa susunod na pangyayari ay naririnig ko na ang mga pamilyar na boses.
I tried to open my eyes and there I saw Adam. Together with Jared and... Gelo? Anong ginagawa niya dito?
"Hands up, Blood. We want our Queen back." I heard Spencer's voice.
"Not when she gives me the title of being the emperor of underground."
Biglang tumahimik ang paligid. Few moment then I heard Jared's voice echoing the whole place.
"What have you done to my Queen?" Sagad sa buto ang kalamigan ng boses nito.
My eyes tried to search for the owner of the voice but my eyes were blur. Naramdaman ko naman ang mahigpit na paghawak sa aking baba.
I looked like a stupid impotent Empress infront of my Empire. Walang lakas. Walang laban.
"You mean this?" He gripped my chin tightly, and I didn't struggle. What for? Hindi rin naman niya ito bibitawan. "I've done more than this, Montenegro."
Sa kabila ng panghihina, ramdam ko ang tensyon sa paligid. Ngunit hindi ko na ito kaya pang angatan. I lost the ability to sense the aura of my surrounding. Such a pity empress I am.
The next thing I heard were fireguns, clashes of swords and groan of people in pain. Hindi ko na kaya pang maidilat ang mga mata ko. Wala na rin akong sapat na lakas upang kalagan ang aking sarili. My hands were tied with a large rope, same with my feet. Hindi na kadena ang nakatali kundi lubid. Mahigpit ang pagkakatali sa aking kamay at paa na siyang nagpahina ng mabuti sa akin.
"Give me back my Queen, Cyrus," rinig kong sambit ni Jared.
"She's not your queen, Montenegro. She is mine. She's the mother of my child."
"She is not the real mother of your child, stupid." I heard another clash of swords. "You really think I'll let that happen? Dream on!"
Hindi ko na maintindihan pa ang mga pinag-uusapan nila. Hanggang sa makarinig ako ng boses ng isang hindi pamilyar na panauhin.
"Cyrus..." The room went in silence.
Pinilit kong labanan ang muli kong pagtulog upang mapakinggan sila. Andito ba ang totoong ina ng bata?
Sa halip na kabahan sa isiping kukunin niya si Pete, bilang napanatag ang loob ko. Then I whispered some words.
"Please, keep my son safe. Your child safe."
"What do you mean?"
"This is not true!"
"Anak mo si Pete, Cyrus."
Kung ano-ano pang salita ang naririnig ko. Muli na naman akong nakarinig ng pagkalansing ng mga espada, putukan ng mga baril.
"Venice," someone cupped my face and kissed my nose. "Open your eyes. We need to escape."
I rolled my tongue over my dry lips before forcing my eyelids to lift up. My eyesight were reslly blurry but I know this person kneeling infront of me; cupping my cheeks.
Ramdam kong kinalagan niya ang paa ko, ganun din sa aking kamay na nakapwesto sa aking likuran.
"Let's go," he carried me into a bridal style and I felt him run.
Ngunit napahinto ito at napaluhod nang marinig ko ng pagputok ng baril. Maingat niya akong binitawan at bumulong.
"Run outside. Charles and Carter is waiting for you there. I'll just handle this."
I can't run. I want to utter. Ngunit hindi ko magawa. I wanna run away from here.
I forced myself to walk. Sa bawat hakbang ko, ramdam ko ang nginig ng tuhod ko. I saw a light from an opening. Ito na siguro ang pinto.
"Nat!" May dalawang bulto ng lalaki ang dumalo sa akin.
Pinasampa ako ng isa sa likod ng isa at agad na tumakbo.
"Fuck, assassins." I heard Charle's voice. "You run her to the car, ako na bahala dito."
Biglang nawala ang taong hawak kanina ang likod ko, habang ramdam ko naman ang pagtakbo namin. I can feel him having a hard time holding my legs since I'm still wearing a gown.
"Putangina naman!" rinig kong pagmumura nito.
Nag-iba ang paraan ng pagtakbo ni Carter. Parang may iniiwasan.
"Can you run towards the car?" Nahihirapan nitong sambit.
Kahit alam kong hindi ko kaya ngunit tumango ako. I can do this.
"Good," He slowly put me down and kissed my head. "Take care, empress."
Hindi na ako nag-aksaya pa ng oras. I move my feet and run towards the car's direction. Hindi naman ito mahirap hagilapin dahil nakaon ang headlights nito. Gabi na pala.
I bit my lip as I keep on whispering the words 'I'm almost there'.
Just as when I opened the car's door when somebody yelled my name.
"Run, Natasha!"
Right after closing the door, I heard a loud explosion making the car flipped in the air.
Tuluyan na akong naubusan ng lakas at unti-unting nawalan ng hininga. If my life ends now, I'm happy that
At least, I tried to survive.