En toen waren wij onafscheidelijk. Waar hij was, was ik. Waar ik was, was hij. Het leek alsof wij voor elkaar gemaakt waren, al geloofde ik daar eigenlijk niet in. Maar waarom was zo'n lot ons dan nu gestroffen? Was het wel het lot? Bestond het lot wel?
Was het niet gewoon Klaas die zei: ''Ik ben jou gewoon te slim af, lot.''