Hi guys! you can play the video while reading this chapter... Thank you! enjoy! ------>
Balisa si Denise pagdating sa bahay..
Nasalubong niya si Dylan na pababa sa hagdan, ngunit hindi siya makatingin nang diretso ditto..
“Denise…”, pagtawag ni Dylan sa asawa nang lampasan siya nito
“ah… ha? Ahm… hi… Hon… ahm…”, nag-aalangan na sumagot si Denise..
“pinuntahan mo ba sa office si Judith?”, tanong ni Dylan sa seryosong tono.
“ahm…. P…pa’no mo…..?”, nagulat si Denise sa tanong ng asawa.
“nang dumating ako sa office kanina, habang naglalakad ako papalapit kina…. Kina Judith… nakasalubong ko si Fred, sinabi niya sa akin na nakita ka daw niya kanina sa lobby… alam mo naman na wala ako dun sa office, diba? So sino pa ba’ng pupuntahan mo doon?”, mahinahon, ngunit matigas na sabi ni Dylan.
“ahm.. h…Hon.. b..bakit ko naman siya pupuntahan?...”, pagmamaang-maangan ni Denise.
“Drop it, Denise… I know that you knew her even before… matagal na kayong magkakilala ni Judith… you didn’t even tell me about what happened then.. Kung hindi ko pa na-meet si Andrew doon sa subdivision kung saan kami may ginagawang project, hindi ko pa malalaman ang lahat?...”, ang tinutukoy ni Dylan ay ang nangyari kina Andrew, Judith, at Denise noon.
“But that was several years ago! It’s not necessary for you to know… nakaraan na yun, kinalimutan ko na yun… Please, Dylan, don’t make this an issue…”, paliwanag ni Denise.
“pero bakit hindi mo man lang nasabi sa akin na kilala mo na pala siya? Why do you have to pretend that you don’t know her at all.. kung siya pa, maiintindihan ko kung bakit hindi na niya nabanggit sa’kin yun… pero ikaw, you’re my wife, but you still kept it as a secret….”, bulalas ni Dylan na halatang kino-control ang tono ng boses…
Pinagpawisan si Denise nang marinig ang salitang ‘secret’ mula kay Dylan..
Napansin naman ni Dylan ang pagiging uneasy ng asawa nang marinig ang huling sinabi niya..
“Now tell me, Denise, do you have any other secrets? May hindi ka pa ba sinasabi sa’kin?... “, tanong ni Dylan sa asawa.
Natigilan at natulala si Denise sa tanong ni Dylan.
Hindi agad siya nakasagot…
“ahm…Dy…Dylan… wa…wala na…. “, nag-aalangang pagsisinungaling ni Denise at iniwasan ang tingin ng asawa…
“Ano bang sinabi mo kay Judith? Bakit kailangan mo pa siyang ountahan sa office? What is that all about? Nananahimik yung tao…”, tanong ni Dylan na may tonong pagiging protective kay Judith.
“I know you have feelings for her… I saw your drawings, I heard you when you uttered her name while you’re sleeping… the way you look at her, the way your eyes sparkled when you’re talking about her… you cannot deny it, Dylan! And I can’t deny that too.. kitang-kita ko yun lahat sa’yo… noong una, hindi ko lang pinansin, but I can feel it’s getting stronger….. “, sabi ni Denise..
Hindi makapaniwala si Dylan sa mga sinabi ng asawa… hindi niya akalaing napapansin pala yun ni Denise… eh paano pa nga siya makakapagkaila…
“oo.. tama ka.. I love her… I’m sorry… I know it’s wrong, but I…. I’m in love with her…”, pag-amin ni Dylan..
With that, hindi na napigilan ni Denise na mapa-iyak..
“Pero wala kaming ginawang masama… at wala kaming ginagawang masama… we didn’t have an affair… she’s not like any other woman….”, sabi ni Dylan kay Denise.
“I know… It’s so hard to admit, but I know she’s not like any other… she’s not like me… kaya nga siguro minahal mo siya, hindi ba? Kasi sa kanya mo nakita yung mga bagay na wala sa akin… yung mga kakulangan ko, mga pagkakamali ko… diba?”, tanong ni Denise habang patuloy na umiiyak..
“Yeah, you’re right… she’s not like you…she’s not a typical woman…. And I love her… because I love her, not because of any other reason….. I just….. love her…”, pag-amin ni Dylan.
Hindi na nakayanan ni Denise ang mga narinig, at umalis na siya sa harapan ni Dylan at tumakbo paaykat sa kwarto…
Nang gabing iyon, hindi dun sa master’s bedroom natulog si Dylan, sa halip ay sa guest room siya natulog…
Pagkagising ni Dylan, bumabas na siya, at nadatnan si Denise na naghahain ng breakfast…
Pagkakita sa kanya ni Denise, agad siyang tinawag nito…
“Good morning, Hon! Let’s eat…”, pagyaya ni Denise na parang walang nangyaring komprontasyon kagabi..
Ipinagtaka naman ni Dylan ang ikinikilos ng asawa, kaya’t hindi siya agad nakasagot..
“What’s this, Denise?”, matabang at malamig na tugon ni Dylan sa paanyaya ng asawa..
“Hon…. Please…. Tell me, it’s not too late…. It’s not too late para maayos natin ‘to, di’ba?..”, halos magmakaawang sabi ni Denise
“Don’t call me ‘Hon’…. Denise… ‘wag na tayong magpanggap… we’re not going anywhere…. “, diretsong sabi ni Dylan sa asawa, at agad na umakyat sa kwarto para maghanda sa pag-alis..
Umalis sa bahay si Dylan, hindi na siya napigilan ni Denise…
Mabilis na nagdrive si Dylan papunta sa office…
---Sa office---
Pinuntahan ni Judith sa office si Ian.
“Hi, Judith… what can I do for you, beautiful lady?”, bati ni Ian kay Judith pagpasok nito sa office niya,.
“ahm, Sir…”, inabot ni Judith ang isang brown envelop kay ian…
“oh…. What? Resignation letter??”, laking-gulat ni ian sa nakita sa loob ng envelop.
“yes, Sir…. “, matipid na sagot ni Judith.
“No… No…. you’ve got to be kidding me…. You.. you’re not resigning, Judith! What the….. “, bulalas ni ian, at nilapitan si Judith.
“sa tingin mo ba pakakawalan agad kita nang ganun-ganun lang?...”, sabi ni ian kay Judith habang hawak ito sa magkabilang braso..
“ahm, S…Sir… what do you…..”, natataranta at kinakabahang sabi ni Judith.
“ahm… wh..what I mean is…. You’re an asset in this company.. you’re one of our most outstanding architect in this company…”, sabi ni ian, at niluwagan at paghawak sa braso ni Judith.
“Sir… please consider it… I have personal reasons, Sir….. and I have to do this… “, sabi ni Judith.
“but why??? What is it about??? You’ll see, I’ll talk to the board about this.. you can’t just….. go?!”, sabi ni ian.
“this is the best thing that I can do… para walang masktan, para walang masira… Ian please… “, halos magmakaawa si Judith sa Boss niya para payagan siyang mag resign…
Nakita ni ian sa mga mata ni Judith ang lungkot at sakit… ang bigat ng pakiramdam… hindi naman magawa ni ian na panghimasukan ang personal na buhay ni Judith.. kaya’t hindi na ito nakapagpilit..
The resignation was effective immediately.
Kaya’t mabigat man para sa board at syempre, kay Ian na payagang mag resign si Judith, ay nirespeto na lang nila ang desisyon nito.
Habang nag-liligpit ng mga gamit si Judith sa kanyang desk, ay tinutulungan siya nina Anne at Helen kahit na mabigat sa loob ng dalawang ito ang pag-alis ng kaibigan sa kumpanya..
“giiiiiirl… bakit ka naman nag resign? “, tanong ni Anne na lungkot na lungkot..
“Ano ka ba, magkikita-kita pa naman tayo kahit hindi na ako ditto nagtatrabaho eh…”, sagot ni Judith.
“ano nang plano mo ngayon?”, tanong ni Helen.
“ahm, pupunta ako sa New York, doon na ako magtatrabaho… kasama ni Anton..”, sabi ni Judith..
“What??! Judith…. What is this?”, gulat na tanong ni Dylan nang marinig ang sinabi ni Judith at Makita ang mga gamit na nakalagay sa mga Box at mga nakasalansang mga folders at portfolios.
Napatingin naman si Judith kay Dylan, at nagkatinginan sina Helen at Anne…
“Ahm… ah.. Dylan, nag resign na kasi ako…”, sagot ni Judith na pilit ginagawang casual ang tinig.
“…. But..but why?? Judith…. You don’t have to do this…”, sabi ni Dylan.
Hindi sinagot ni Judith ang tanong ni Dylan, at sa halip…
“Anne, Helen, pakitulungan na lang akong ilagay sa kotse ko lahat ‘to.. I have to go….”, baling ni Judith sa mga kaibigan…
Sinunod naman nina Helen at Anne si Judith, at silang tatlo’y nagpunta sa parking lot, at isinakay sa sasakyan ni Judith ang mga gamit nito…
Sinundan ni Dylan ang tatlo, ngunit pagkalagay ng mga gamit ni Judith sa sasakyan ay umalis na agad sina Helen at Anne pabalik sa office, at naiwan sina Dylan at Judith sa parking…
“Judith… if this is about us…. You.. you don’t have to leave… I…”
“Dylan, kailangan kong gawin’to… hangga’t nandito ako, hangga’t magkasama tayong dalawa…. Hindi tayo matatahimik….”
“pero we’re not doing anything wrong… please… don’t leave…”,
“Dylan, kailangan mo nang kalimutan na mahal mo ako.. kailangan na din kitang kalimutan… ayokong may masaktan… ayokong maranasan ni Denise yung pinagdaanan ko noon…”
“ganyan ka ba talaga, Judith? All this time, it was you who was so hurt, so defeated, pero until now, ibang tao pa rin ang iniintindi mo.. …It makes me love you even more…”, sabi ni Dylan at inilapit ang mukha niya kay Judith, tinitigan niya ito… Ngunit lumayo si Judith..
“Dylan….. ano namang gusto mong gawin ko? Anong gusto mong mangyari? Ang maghiwalay kayo ni Denise? You know I don’t want to ruin any relationship…I didn’t even mean for any of these to happen.. Kung alam ko lang, dapat sana, noon pa ako lumayo…..”, sabi ni Judith.
“but it’s not your choice that I fell in love with you… you didn’t force me to love you… no one did…”, sabi ni Dylan na punong-puno ng pagmamahal at pagsusumamo kay Judith..
“I know, and no one forced me to love you either… pero mali eh… hindi tama ‘to.. “, sagot ni Judith.
“it’s never wrong to love… kahit kalian, hindi naging mali ang magmahal, Judith..”
“siguro nga… pero we had the right love at the wrong time.. hindi mo ba nakikita Dylan Alexander? Hindi umaayon ang tadhana…”
“then, we’d make our own destiny.. “, sabi ni Dylan habang hawak ang mga kamay ni Judith.
“hindi ganoon kadali yun… ano ka ba? Hindi natin pwedeng ipilit… may masasaktan at masasaktan… at hindi rin tayo magiging ganap na Masaya kapag may nasaktan tayo…. We cannot be selfish, Dylan.. we have to let go of each other, dahil kung hindi… darating ang araw, na pagisisishan natin ang mga desisyong hindi dapat ginawa, dahil wala sa lugar…”
“Judith.. kaya kong iwanan ang lahat para sa’yo.. I would give up anything and everything for you…”,
“Dylan…. I’m not asking you to do that… and I won’t…”
“pero mahal kita… wala na kung wala sa lugar, pero Katherine Judith, mahal na mahal kita.. and nothing and no one could make me love you any less…”, sabi ni Dylan at hinalikan si Judith..
Hindi na nakapalag si Judith sa paghalik ni Dylan… hindi niya namalayang tinutugon na pala niya ang mga halik ni Dylan.. Para bang kumawala ang pag-ibig na matagal nang pilit na ikinukubli…
Pero pilit na bumitaw si Judith at tumalikod….
“Dylan… nasa parking lot tayo in the middle of the day, remember? Wala tayo sa tamang lugar at oras, wala sa tamang pagkakataon…. Just like our love for each other… “
“what do you want me to do, then? I can’t just let go of you… I’ve made the worst decision in my life when I married my wife… and I’m not making another worst decision of letting you slip away…”, niyakap ni Dylan si Judith nang mahigpit mula sa likod, at hinalikan sa may bandang sentido..
Sa pagkakataong iyon ay ramdam na ramdam ni Judith ang pagmamahal sa kanya ni Dylan.. But she knows she has to go, even if she does not want to..
“I want you to save your marriage…with Denise… forget everything that happened… I want you to live a happy life with your wife and have kids with her… this is the right thing to do… you will be happy someday…”, sabi ni Judith habang kumakawala sa pagkakayakap ng lalaking pinakamamahal..
“What?? Are you expecting me to do that?? But god knows I would never be happy with her again… It’s the hardest thing to do… Please… “, halos magmakaawa si Dylan kay Judith na huwag umalis…
“mas lalo lang nating pahihirapan ang mga sarili natin kung ipagpapatuloy natin ‘to… pwede ka namang maging Masaya.. pwede tayong maging Masaya kung gugustuhin natin… kahit hindi tayo magkasama, kahit hindi tayo ang magkatuluyan…. Ang importante, minahal natin ang isa’t isa nang tapat at totoo…”, sabi ni Judith habang umiiyak
Hindi nakasagot agad si Dylan, napahawak siya sa ulo niya at napahaplos sa kanyang buhok, hindi maikakaila ni Judith ang paghihirap na nakikita kay Dylan..
Sino bang hindi mahihirapan? Sino bang hindi masasaktan sa ganito…
Leaving someone you love must be the hardest thing to do…
“Paano ka? Anong gagawin mo sa New York?.. “, tanong ni Dylan nang makabawi..
“I’ll get by… you have nothing to worry about… nandun naman si Anton, di’ba? Kalian ba naman ako pinabayaan ng bestfriend kong ‘yon?..”, sabi ni Judith na pilit iniaalis ang lungkot sa kanyang tinig..
“Ah, yeah.. oo.. oo naman… of course, Anton will take good care of you…”, sagot ni Dylan na may pag-aalangan, dahil nangangamba siyang baka mainlove si Judith kay Anton..
“surely, he will… everything will be fine… “, sabi ni Judith.
“But I won’t promise you anything… Malabo nang mahalin ko pa ulit si Denise nang katulad ng dati… Fine.. I’ll try not to end up our marriage, until she asks me to… pero hindi ba mas mali ang manatili ako sa isang relasyon na wala nang pagmamahal?..”,
“do it.. for me…. If you really love me, you’ll try your best to be happy.. even if we’re not together…”, sabi ni Judith habang tinititigan sa mata si Dylan.
“I love you so much, Judith.. letting you go kills me…. I would never be truly happy without you..”, sabi ni Dylan habang hinahaplos ang pisngi ni Judith..
“likewise…. Ahm… i… I love you… I will always do… But I have to go…. Live your life and be happy…. Even without me by your side…”
Dylan didn’t answer, he wasn’t able to utter a word… then he kissed her on her forehead…
As she walks away, Dylan was thinking: “this is not goodbye, Judith… this love doesn’t have to end…”.
Seeing Judith go was the most painful thing for Dylan to bear…
Habang nakikita ni Dylan na naglalakd palayo si Judith, naalala niya yung babaeng nakita niyang naglalakad palayo nung nadoon sila sa Palawan…
Tsaka lang niya na-realize, na si Judith pala yung babaeng sinusundan niya ng tingin habang naglalakad papalayo noon noong nandun sila sa Dos palmas…
Hindi na napiglan ni Dylan ang mga luhang kumawala mula sa mga mata…
Pagsakay ni Judith sa sasakyan, iniwasan niyang tumingin sa rear view mirror upang hindi na Makita ang naghihirap na kalooban ni Dylan….
Dire-diretsong pinaandar ni Judith ang sasakyan…. Palayo sa lalaking alam niyang mamahalin niya habang buhay….
Thank you so much for reading Chapter 17! Guys, please tell me how you feel about it?
Kindly leave your comments, reactions, and please vote and recommend this story… thank you so much! That would be deeply appreciated..
And please do follow me on twitter: @Karina_lovesU
Don’t worry guys, this is not yet the end of the story….
May susunod pang chapter… =)
Thank you, God bless.
<3