Prolouge
I was awaken by my cellphone's beep, a reminder that I have a notification received. Kinusot ko ang aking mga mata at tiningnan ang small table sa tabi ko kung nasaan ang lamp na nagbibigay liwanag sa buong silid sa madaling araw na ito. May iilang romance novels na nakapatong doon na hindi ko nailigpit kagabi. Nakapatong din sa ibabaw ng mga ito ang aking cellphone na nakapagpagising sa aking umaga.
I reached for my big round eye glasses so that I can see clearly. Dahil sa pagkalulong ko sa pagbaba ng kung anu-ano nasira ang aking mga mata. Marahan akong bumangon para maisuot ko na ito ng maabot ko. Nang maisuot ko ng tuluyan ay ang cellphone ko naman ang aking inabot.
Bahagya akong kinabahan dahil sa makikita. Ramdam ko ang pagkabog ng aking puso sa aking dibdib. Nang buhayin ko ang aking cellphone ay bumungad sa 'kin ang isang notification na ikangiti ko. Ang sarap ng bumungad ng aking umaga.
Aidan Kile Ojeda posted 23 photos.
Quickly, I tapped the notification and my phone brought me to the post. I saw how many people reacted to his post. He is that popular. A thousand of people reacted.
I tapped the post so I could see the photos, one by one. Nagsimula ako sa pinakauna. I zoomed his face, he was pouting at this picture. I smiled as I touched his cheek. I even touched the part where his lips were.
He is so handsome. That's why, I have a crush on him. He is my schoolmate, he is a year older than me. I'm in 9th grade and he is in 10th grade. He is that popular in our school, so many students wished that they can catch his attention.
But I didn't wish about it. 'Cause I know, it's impossible that Aidan can even notice me.
I know my place. I can always see myself looking at him from afar. I know that, he would never look at me. Hindi ko naman 'yon hinihiling. I only need is an inspiration. Kaya ngayon lang 'to, makakalimutan ko rin ang naramdaman ko sa kan'ya.
I know this wouldn't eventually fade, kaya susulutin ko muna lahat habang crush ko pa siya. I tapped the save button, habang iniisa-isa kong tiningnan lahat. I keep from smiling habang napapatitig sa kan'yang mga litrato. Gan'to na pala ako ka baliw sa kan'ya.
I stood up so I could turn on the switch. Nang makatayo ay hinanap ko agad ang switch, while my phone's flashlight was on. Nang mapindot ang switch ay agad binalot ng liwanag ang buong silid. Ang nilapitan ko naman pagkatapos ay ang lamp. Ito naman ay pinatay ko.
I went back on my bed, agad akong humiga ng nakatihaya habang hawak-hawak ang cellphone. I tap the home button and went to the wallpaper settings and changed my wallpaper. Ang picture ni Aidan na nakatingala na ang mga mata naman ay nasa camera, na mas nakapagdepina kung gaano ka perpekto ang kan'yang panga. You can see clearly how his nose were pointed and his lips that were red as rose.
After successfully changed my wallpaper, tinitigan ko muna ang kan'yang litrato. A song randomly played in my phone. Hindi ko namalayan na nagpipindot na pala ang aking mga daliri. It was Say Something by A Great Big World and Christina Aguilera.
“Say something I won't giving up on you.” Sumabay ako sa pagkanta habang nakatitig sa litrato niya sa aking cellphone. Mariin ang pagkatitig ko sa kan'ya na tila siya ang kinakantahan ko at ipanapaliwanag ang kahulugan ng kanta.
“I'll be the one if you want me to.” I wiped my tears away, I didn't notice that my tears streamed down my cheeks. Hindi maipaliwanag ang aking mararamdaman na may kung anong kirot sa aking puso. Hindi ko alam kung nasasaktan ba ako, hindi ko rin alam ang dahilan kung bakit ako umiyak.
Pinatay ko ang aking cellphone. Nilagay sa aking dibdib at napatulala. Habang patuloy pa rin sa pagtulo ang aking mga luha. Bakit masakit?
I shouldn't felt this way. Wala ako sa lugar. Hindi niya ako kilala, ni hindi ko nga alam na napapansin ba niya ako. I'm just a commoner. I'm nothing to him, I'm just no one.
My thoughts eventually vanished I someone knocked my door. “Insan! Pwede ba akong pumasok?” It was my cousin who slept in our house for today. Should I say, his family slept in our house because we had a mini celebration earlier.
My room wasn't locked I didn't bother to answer him. My silent means yes, I heard the creaking sound of the door. Ibig sabihin dahan-dahan itong bumubukas. Nang tuluyang lumawak ang pagkakabukas ay agad sumalubong ang mukha ng aking pinsan.
“Kuya?” Mahina kong tawag sa kan'ya, nang makita siyang pumasok ay agad kong pinahiran ang aking mga luha. Napatingin siya sa 'kin, masyadong nakatuon ang kan'yang paningin sa aking mukha. “What's wrong?”
I knew he was concern but the reason why I cried is a simple thing. Tila nais kong pagsabihan ang aking sarili na ang babaw ko para iyakan lang ang crush ko. I'm that soft guy, ngunit alam ko sa sarili ko na hindi ako purong lalaki. I'm attracted to both genders. Ngunit alam kong mas nangingibabaw ang pagkagusto ko sa kapwa lalaki.
“Nothing kuya.” I diverted my gaze to the things inside my room. I'm afraid that Kuya might see my face. “Then why do you have puffy eyes?” Pagtutukoy niya sa pamamaga ng aking mga mata. I can't vividly remember if I cried a lot. Hindi ko rin matukoy kung bakit ito namamaga, hindi ko rin matandaan kung umiyak ba ako ng husto kanina.
That song can literally make me cry. Everytime I listen to it, it felt like I'm broken. Kahit na hindi ko pa naman mararanasan ang mga gano'n. “Haru, I don't think it's better to keep it yourself. You can share it with me, I won't criticize. I would surely believe in you.”
He smiled at me, but I'm hesitant. Hindi ko kayang sabihin sa kan'ya. Hindi ko kayang sabihin sa kanila ang totoo kong pagkatao. Wala pang nakakaalam na nagkakagusto rin ako sa mga lalaki. Ayaw kong pandirian ako ng pamilya ko, pati na rin si Kuya Jaro.
Thinking about Kuya Rhenz, hindi nagustuhan ng Papa niya ang kan'yang pagiging bakla. Kuya Kaleb was the one who suffered of his violence. Kuya Rhenz was with his boyfriend's family, who sincerely supported the both of them.
I hope I can do that too. Ngunit alam ko na hindi talaga ako pwede sa gano'n. I don't think I deserve true love that they're saying. No one will like me. Kahit na namana ko ang mukha ni Papa, ngunit nerd naman ako. For sure walang magkakagusto sa 'kin. Maybe girls, but I'm not into them. I prefer guys.
Thinking about guys, I don't think they prefer falling inlove with same sex. I can't imagine someone courting me like a girl. Hindi ko 'yon kailanman naiisip, hindi rin ako nanunuod ng mga BL series or kahit na mga novels.
I want that I can experience it like it was my first time. Na hindi basehan ang mga libro sa pagkahulog ko at pagmahal sa isang tao. Ngunit nakakatakot lang na baka hindi niya tanggap ang tulad ko at batuhan ako ng mga masasakit na salita.
I was never broken. My family treated me well. They never let me experience violence, hindi nila ako kailanman pinalo. They always protected me at all cost. It felt like isa akong glass na babasagin, kailangan nilang protektahan para hindi tuluyang mabasag.
Naramdaman ko ang pag-uga at paglalim ng kama ko sa tabi ko, ibig sabihin tumabi na talaga si kuya sa 'kin. I felt his arms embraced mine. Nakaakbay siya sa 'kin ngayon at hinilig niya ang aking ulo sa kan'yang balikat.
“I'm here, bunso. I know you. Hindi ka gan'to katahimik basta may malalim kang iniisip.” Hindi ako nailang sa pag-akbay ni Kuya. Sanay na rin ako sa mga ginagawa niya. “I'm alright, Kuya.” Pagsisinungaling ko, naramdam ko ang paghigpit ng pagkakaakbay ni Kuya sa 'kin.
“Bunso, it's bad to lie 'di ba?” Dahan-dahan akong tumango. Napatingin ako sa kan'ya, naluluha ang mga mata. Agad niya naman 'yong pinalis. “Kuya... nakakapagod magpanggap.” Ngayon yinakap na talaga ako ni Kuya at yinakap ko rin siya pabalik, mahigpit na mahigpit. Agad binalot ng hikbi ang buong silid.
“Bunso, I'm here. I can listen to your thoughts.” He hushed me, I felt that he was sincere the whole time. I just can't believe that Kuya is always here to comfort me. Lagi nalang siyang nand'yan kapag malungkot ako o kung ano.
He was always there, ready to comfort me. Ready to save me from drowning by my own thoughts. He was like my hero, but I wonder if he'd know about my real identity he'd not stay away from me. I'm afraid if that happens.
“But I can't share this to you, for now. I don't want something bad will happen...” It's more like a whisper and I can feel that he was stunned about that. Hindi ko alam kung bakit napatda siya dahil do'n. Baka naninibago lang siya. He embraced me, hugged me more tightly.
“Even if you can't share it with me. Just know that I'm here, willing to help you when you're drown by your own thoughts. I will be here... by your side whatever happens.” Just then, nagpaalam na siya pagkatapos no'n. I was left inside my room. Unti-unti ko na ring natanggap na kailanman hindi ako maaaring malingunan man lang ni Aidan. Parang nanalo ka na sa lotto 'pag gano'n.
Kuya Jaro is my cousin in my Mother side. Kuya Rhenz is my cousin in my Father's. Kahit na close ako sa mga pinsan ko sa side ni Papa, hindi ako gano'n nakakahalubilo sa kanila. I think it's better to be with your cousin's on your Mother side. I also saw some posts relating about it.
Narito sila ngayon sa aming bahay dahil nagkaroon ng simpleng papiging sina Mommy dahil mag-s-stay sina Tita rito for a week. Hindi ko rin alam kung ano ang nakain nila para manatili rito ng isang linggo. But knowing Tita, she wanted to spend more time with her family and relatives. Kaya lagi Niya kaming sinasabihan na dapat lang gawin namin lagi ito dahil hindi natin alam ang panahon ngayon. Baka, muli kaming magkakita kung nabawasan na ang buong pamilya.
Narinig ko na si Kuya Rhenz, nasa bahay siya ng boyfriend niya nakatira. I'm glad that they accepted them despite of everything. Hindi ko rin maiwasang mainggit. I also envy Kuya Rhenz being an extrovert. I always prefer to lock myself up inside my room, reading some novels or just scrolling on my socmed.
I'm not comfortable with going outside nor interacting with various people, totally strangers. Even going out in public, kailangan ko ng kasama. Hindi ko rin maipaliwanag kung bakit nakakaramdam ako ng kaba at minsan din gusto ko na lang umiyak dahil hindi ko rin maipaliwanag ang nararamdaman. Kaya hindi rin ako nakakagala.
Some of strict parents prohibits their children to go out. But my parents, wanted me to interact with people. There's no harm in socializing, but you must be aware that all of the people are not good like you. Lagi nang sinasabi sa 'kin 'yan ngunit hindi pa rin ako komportable.
It's better to stay put in my comfort zone rather than going out in my shell, just to interact with people whom I can't trust.
Lagi nila akong tinatanong kung bakit wala akong kaibigan. I always answer them with 'wala namang gustong makipagkaibigan'. Ngunit alam ko sa sarili ko, ayaw ko lang no'n. Not all of your friends stay by your side 'til the end. I want a friend that will stay by my side whatever happens. Pero kung nandirito naman si Kuya Jaro, it's enough for me.
Atleast I have a Kuya that always treat me well, always here to protect and comfort me. I'm very thankful to have him. That's why I can't affort telling me my own thoughts and my deepest secret. Ayaw ko lang na malaman nila.
Someone knocked my door and I heard my brother's voice after that. “Kalieo, just go downstairs if you're fixed up. Breakfast is ready.” 'Yon lang at narinig ko ang mga yabag niya na papalayo na sa aking kwarto. My brother was kinda intimidating. Lagi siyang nakasimangot o walang emosyon kapag nagsasalita. Lagi rin siyang nagsusungit.
Kami lang dalawa ang anak ng mga magulang namin. Puro lalaki, pero parang alanganin na sa 'kin. I can't trust myself that much, kasi lagi akong ni-traydor ng puso ko. I don't think Kuya is not straight. By how he moves, his masculinity is evident. Kaya hindi na rin ako naghinala sa kan'ya.
I went to my bathroom, inside my room. Malaki rin kasi ang bahay namin. Malaki rin ang espayo ng aking silid. Kaya marami ring naririto sa loob. Mga musical instruments, stationaries at iba pa. Napatingin din ako sa mga litrato na nakadikit sa pader. Mga litrato ni Aidan na maaayos ang mga kuha.
Hindi siya gano'n makita kapag nasa kama ka at papasok ka sa kwarto. Sinadya ko rin na hindi siya madaling makita para hindi nila malaman ang totoong katauhan ko. Araw-araw, bumubungad sa 'kin ang maamo niyang mukha na nagiging dahilan kung bakit masaya ako lagi.
Pagkapasok ko sa bathroom ay bumungad sa 'kin ang malaking salamin, na agad mong makikita ang hati ng katawan mo. Sa baba nito ay sink at isang gripo. Naroroon din ang mga lalagyan ng mga gamit ko panligo. Sa kaliwa nito ay ang bathroom ko, do'n may glass na harang. Shower lang ang naroon do'n, hindi ko na gusto pang lagyan ng bath tub. Sa kanan naman ay glass rin na pader gaya no'ng sa bathroom, ngunit may pindutan siya na pwedeng hindi makita ng nasa labas ang loob nito. Naroon ang bowl and gripo sa tapat nito.
Dala ang bathroom towel, sinampay ko na muna ito sa sampayan malapit sa sink. Lahat din ng suot ko, tinanggal ko na. Hubo't hubad akong pumasok sa bathroom at pinagana na ang shower. Maligamgam na tubig ang bumuhos sa katawan ko, na masarap sa pakiramdam.
Sa pagligo ko ay agad pumasok sa aking isipan ang imahe ng mukha ni Aidan. Wala sa sarili akong napangiti habang iniisip siya. Ni hindi ko rin namalayan na kanina pa pala ako natapos maligo, kasalukuyan na ko ng sinisipelyuhan ang aking mga ngipin. Habang nagsisipelyo ay hindi ko rin maiwasang puriin ang sarili.
Maraming mga babae ang laging lumalapit sa 'kin, nakikipagkaibigan o nagpapansin. Hindi ko rin maitanggi na may nagustuhan naman ako sa iba, ngunit ang mas nangingibabaw ay ang pagkagusto ko sa isang lalaki — si Aidan.
Hindi ko maipaliwanag kung bakit unang kita ko pa lang sa kan'ya, agad naghurumentado ang aking puso. Walang namutawing mga salita sa aking bibig no'ng nakita ko siya, lalo na no'ng tumingin siya sa gawi ko. Ngunit ang postura ko ay panlalaki, hinding-hindi nila mahahalata. Kasama na siya.
I flirted with girls that time. Nilagpasan niya lang kami, hindi pinansin. Habang ako, nakikitawa sa babaeng kasama ko no'n na crush ko. Na sinubukan kong harutin, ngunit tinigil ko rin 'yon dahil hindi niya mapantayan ang paghanga ko kay Aidan.
Nang makababa mula sa second floor ng aming bahay. Napatingin ako sa dining are namin, naroon ang iba. Ang iba naman ay do'n sa countertop, may ibang nagkakape. Mayroon din sa mini bar area, mga lalaki ang naroroon. Probably sina Daddy, Uncle and some of my cousins. Sa dining area ay ang pinakabatang pinsan ko, kumakain. Ayaw nitong makisama sa iba, minsan kinukulit ko pero masungit.
Magkapareho talaga sila ni Kuya. I saw the women in our countertop who was having a conversation, they seemed close to each other. Sa lahat ng mga tita ko, si Tita Amanda talaga ang pinaka-close ni Mommy. Hinayaan niya rin ang anak na kumakain sa dining Area. In the mini bar area, naroon sila Daddy, Uncle, Kuya, and Kuya Jaro. Having a conversation too. Nasa Island ang kanilang mga baso at isang alak na natitiyak kong expensive talaga. Sa tabi nila ay ang tila shelf ng iba't ibang mga alak. Sa likuran no'n ay ang glass door, na kung saan kapag hinahawi mo ito ay bubungad agad sa 'yo ang aming swimming pool. Sa tapat ng mini bar ay ang theatre room, kung saan kami nanunuod ng mga palabas buong pamilya. Sa gilid nito ay ang malaking cr, na pwedeng gamitin ng kahit sino.
Tapos sa kaliwang gilid nito ay ang kinaroroonan ko, ang hagdanan. Sa kanang gilid ko naman ay ang library, do'n ako minsan tumatambay. Sa gilid naman no'n ay ang computer room, tapos sa gilid ay ang opisina ni Papa. Ang malapit sa kitchen ay ang hall kung saan naroroon ang billiard table, dart board at kung anu-ano pang gustong laruin ng buong pamilya.
“Oh, Kaleio! Go, eat your breakfast na. Or you'd eat cereal muna?” Mommy, on the countertop asked me about what would I eat on breakfast and turned to Tita. She was smiling from ear to ear and nodded to Tita that she was talking to and gazed at me again. “Breakfast nalang, My.” I softly answered, she just nodded and continued their conversation. Yaya Karina, on the other hand greeted me and prepared my plate, spoon, and anything I'd use on breakfast.
“Enjoy your breakfast, Hijo.” Yaya Karina smiled and me, and I can only do nothing but reciprocate her smile. Even though, gusto kong ako lang ang gagawa sa mga simpleng mga gawain. My parents would not let me. Napatingin ako sa batang pinsan ko, hindi naman talaga bata. I think, he was on his grade 7 or grade 8?
“What are you staring at?” He coldly asked me and I just shooked my head and started eating. Tumayo na siya at iniwan ang pinagkainan na niligpit naman ng ibang kasambahay. Dumeretso ito sa swimming pool, umupo sa lounge. May binunot siya sa kan'yang bulsa at nakita kong kinuha niya ang aking cellphone.
When I was eating, I heard my Uncle and Dad's laugh, also my two Kuyas. Nakikisabay lang sina Kuya kahit hindi sila pinapainom. I don't think they're allowed to drink even it's occasional. Kahit na minor sila. Hindi ko rin naman sila nakikita na umiinom. Baka hindi lang nila hinahayaang makita ko sila na umiinom.
Marahan kong hinihiwa ang hotdogs at bacons na kinakain ko, ilang piraso lang din ang kaya kong kainin. Mas nauubos ko ang kanin kapag kumakain pero hindi naman ako tumataba. Sometimes, Mommy would tell me how come? Bakit hindi raw ako tumataba. I don't know either.
Matapos kumain ay babalik na sana ako sa kwarto, it's damn freaking Sunday! We're not that religious type of people. Sometimes, Mommy would tell us na hindi naman lahat ng mga sumusimba isinasapuso ang pagsisimba. Minsan, pinapakita lang nila kung gaano sila karangya o para malaman ng iba na relihiyoso 'kuno' sila pero kapag nalaman mo ang mga pinaggagawa nila, magugulat ka na lang.
“Kaleio, spend time with us!” Daddy called me, hindi rin ako makatanggi. I don't know... I'm just afraid that they might know who am I. What's behind my mask, what's behind my identity. Ayaw kong mangyari na ma-disappoint sila sa 'kin. Daddy always expected that we could give him grandchildren. I cringe with that. I can't imagine impregnating a girl.
Wala rin akong nagawa kundi ang lumipat. I plastered a smile on my face, wearing the mask I always wore. “Why?” Agaran kong tanong and they all looked at me. “I think, you should go dating at your age.” Daddy, stated that all of the guys agreed but except for one. I looked at Kuya Jaro that was intently staring at me, so I rerouted my gaze immediately. I can't... I just can't make an eye contact with him with his expression was like that. It's kinda intimadating.
“Ah... Haha. Oo, I'm now trying now, Dad.” I awkwardly answered and I saw how their eyes glimmered in excitement. Napaiwas na rin ako ng tingin sa kanila, pero nakasalubong ko na naman ang titig ni Kuya Jaro. I frowned and looked at him, without rerouting my gaze this time. Siya ang unang umiwas ng tingin.
He's a bit weird.
Matapos ang ilang minutong usapan ay nakaalis na rin ako kina Daddy. Patuloy pa rin sila sa pag-uusap, ng lingunin ko silang muli ay nawala na si Kuya Jaro na hindi ko na rin pinagtuonan ng pansin. Aapak na sana ako sa hagdanan ng may humigit sa braso ko at hinila patungo sa kung saan. Wala akong oras para tingnan ang gumawa no'n, hindi gano'n kadiin ang pagkakahawak niya sa 'king kamay. Para bang gentle kumbaga.
Nang nasa backyard kami ay naroroon ang pool. Tahimik ang backyard ngayon, I wonder where that grumpy cousin of mine went. Wala na siya rito. Napatingin ako sa nagdala sa 'kin dito. It was Kuya Jaro, he was nervous and he opened his mouth but nothing came out. Napakunot muli ang aking noo dahil sa inaakto niya. He's getting weirder.
“Bakit Kuya?” Even though, I'm a bit confused. My voice was still soft. Hindi ko rin bakit gan'to ako, sinasabi nilang I was too kind and too soft and too fragile that needed to be protected at all cost. Gano'n ba ako sa paningin nila?
Napatungo ito at tinitigin ang kan'yang sariling mga paa na ginaya ko na rin. What's wrong with his feet? Wala naman akong nakikitang mali. There was nothing on it. Nang dumako ang tingin sa taas ay napatitig ako saglit sa kan'yang katawan. Kuya Jaro, even though he was still on grade 10. Ang built niya ay maganda, ang hubog niyang katawan. I didn't see him topless yet, hindi rin kasi ako nakikisama sa kanila kapag may occasion.
Nang tumikhim siya ay agad kong nakita ang naiilang niyang mukha. Agad din akong namula dahil sa nangyari, did I just stare that part of his body? What would he think about me? A... a gay? Hindi naman! Hindi ako bakla! Normal naman ata na gano'n ka sa kapwa mo lalaki 'di ba?
Even though, I convinced myself repeatedly with that. I can't deny the fact na Kuya Jaro was really that attractive. I mean, who wouldn't? Marami siyang achievements mapa-acads man or sports. He's a varsity player in our school, he's a basketball player kaya maganda talaga ang hubog ng katawan niya. Kaya... napatingin muli ako sa t'yan niya. Ulam na ulama talaga.
“Uh... are you okay, bunso.” That snapped me out to reality. Ang sama ko, tinitigan ko 'yon kahit na pinsan ko siya. Hindi ko dapat ito ginagawa sa pinsan. Masama 'yon... “A-ah, o..oo.” Agad ko siyang tinalikuran at tumakbo papasok. Tinahak ko agad ang hagdanan patungo sa aking kwarto. I know, sa inakto kong 'yon posible niyang malaman kung ano ako ngunit hindi ko maatim ang sarili! Nakakahiya!
Agad akong pumasok sa aking kwarto at sinarado agad ang pintuan. Napasandal ako rito at napatingin sa kaloob-looban ng buong kwarto. Napatingin ako sa pader, katabi ng mga litrato ni Aidan ay ang mga litrato ni Kuya Jaro... I was a bit confused with myself. Kuya Jaro, is my kuya. Nothing, no feelings at all. Wala... kuya ko siya. Masamang pagnasaan at hangaan ko siya. Kasalanan 'yon, hindi. Si Aidan ang gusto ko. Si Kuya... nand'yan lang siya palagi kasi pinsan niya ako. Wala akong feelings sa kan'ya.