Τέλος πάντων... Πρέπει να δω σε πια τάξη είμαι...
Η Ανδριάνα αρχίζει να περπατά προς στο γραφείο. Είναι πολλα μαζεμένα παιδιά και μπροστά τους είναι ένα μεγάλο χαρτί με τα ονόματα και το τμήμα που πρέπει να πάει κάθε παιδί της πρώτης τάξης.
*σκέφτεται*Για να δούμε... Αλφα... Α! Το βρήκα! Είμαι στην τάξη 1-Α. Μάλιστα...
*παει προς τα πίσω για να φεύγει αλλά υπήρχαν παντου παιδια και στριμώχνεται πανω σε ένα ψηλό αγόρι*
Ανδριάνα: Με συγχωρείς... Έχει πολυ κο...*μολις καταλαβαίνει πως αυτό το αγόρι είναι ο Subaru* σμο... *γουρλωνει τα μάτια της*
Subaru: Αχ έλεος, βαρέθηκα να σε βλέπω... *κοιτάει άλλου*
Ανδριάνα: Κατά τυχη σε ποιο τμήμα είσαι;...
Subaru: Τι σε νοιάζει εσενα; *αρχίζει να νευριαζει* Καντε στην άκρη όλοι σας πια!
Ο κόσμος τρομαξε με τον Subaru έκαναν όλοι πισω και άρχιζαν να ψυθιρίζουν.
Ανδριάνα: *έμεινε σιωπηλή και βούρκωσε σκέφτοντας* Νιώθω πως με μισεί... Είμαι τόσο ανήμπορη...
Subaru: Έλεος...*φευγει*
Ανδριάνα: *σκέφτεται*Καλύτερα να παω στην τάξη μου...
Ανδριανας Pov:
Αρχίζα να ανεβαίνω τις σκάλες αργά σκευτοντας τον Subaru. Είναι λες και όλοι τον φοβουνται! Δεν λεω... Είναι καπως τρομακτικός όταν νευριαζει. Ελπίζω να μην είμαστε μαζί στην τάξη, δεν θα το αντέξω ακόμη και που με έσωσε... Ήταν χωρίς την θέληση του... Αλλά το έκανε... Ναι... Με βοήθησε... Θα μπορουσε να μην τον ένοιαζε και να έφευγε... Και παλι, νομίζω πως δεν με συμπαθεί ουτε στο τόσο. Πάντως ευχομαι να αλλάξουν τα πραγματα... Δεν είμαι σίγουρη.