'Dit is jouw kamer.' Nathan opent een deur tegenover mij en duwt me naar binnen. Daar staat je bed, de douch, en een bureau en je kledingkast.' Ik kijk rond en mijn mond valt open. Het is nog een behoorlijk lux kamertje. 'Trek je even iets schoons aan uit de kast aan, en fris jezelf op. Dan zien we je bij het ontbijt.' Hij sluit de deur en doet hem op slot.
Ik loop naar het raam en wil hem open duwen maar dat gaat niet. Hij zit op slot. Ik zucht geïrriteerd en loop naar de kledingkast. Als ik hier nog een klein beetje heel vandaan wil komen, zonder bont en blauw geslagen te worden, kan ik maar een beter gehoorzamen. Ze doen hier duidelijk niet aan herhalen.
Ik trek de kastdeur open en kijk afkeurend naar de kleedjes. Ik leg ze uit op mijn bed en kijk welke het meeste bedekt. Het juiste antwoord is geen. Ik zucht maar pak dan toch een zwart strak jurkje en bekijk mezelf in de spiegel. Wat ik ook doe, ik mag niet bukken. Dan is er veel te veel te zien langs voor en achter. Ik denk dat ze stof te kort hadden bij het maken van het kleedje. Het komt maar net over mijn achterwerk en bedekt maar voor een klein deel mijn boezem.
Opnieuw duik ik de kast in en kijk ik naar de schoenen. Ik pak bijpassende hakken en bid dat ik mijn nek niet breek. Hoe kunnen mensen hun voeten zo abnormaal in een houding houden. Ik pak een gouden armband, een gouden ring en een gouden ketting. Ik ga naar het kleine badkamertje die aan mijn kamer vast gemaakt is en doe mijn make-up weer een beetje bijgewerkt. Ook laat ik mijn haar los over mijn schouders vallen. Ik spuit nog wat parfum op en ga weer op mijn bed zitten. wachtend totdat mijn deur van slot wordt gehaald. Ik kijk wat rond en vecht tegen de tranen ik zit hier nog maar een nacht. Een nacht waarin ik nog niet heb geslapen. Het is ondertussen half tien in de ochtend. Ik vecht tegen de tranen. Hoe ga ik dit ooit volhouden. Ik mis de jongens. Ik voel me ongemakkelijk en ik voel me als een slet.
De deur gaat open en er staan drie gespierde jongens. 'Opstaan en meekomen.' Zegt er één bevelend. Ik zucht maar gehoorzaam dan toch. Zodra ik recht sta begin ik het kleedje weer naar beneden te trekken. Hun ogen glijden over mijn lichaam en ik voel me erg ongemakkelijk. Er lopen twee jongens naar me toe en ieder pakken ze een arm van mij vast. De andere jongen loopt voor m een begeleidt ons naar een grote open ruimte met één hele lange eettafel.
'Ga zitten.' Zegt hij bevelend. Ik gehoorzaam en schuif aan aan tafel. In stilte eten ze hun eten op. Ik staat wat naar mijn crackers op mijn bord en speel wat met mijn vork door het fruit. 'We hebben er geen vergif in gegooid hoor schat. Je kunt het gerust eten.' Zegt hij spottend. 'Nee dank je.' Zeg ik op ren beleefde toon. Hij zucht even diep en slaat dan hard met zijn vuist op tafel. 'Dit was je eigen keus Sky. Ik heb je gewaarschuwd om me te gehoorzamen.'
Zegt hij koeltjes.
Ik word bruut bij mijn armen gepakt en de kamer uitgesleept. Ik probeer tegen te spartelen maar dat heeft geen effect. Ik ben uitgeput en heb geen kracht meer over. Mijn polsen trekken ze naar voren, waar ze vervolgens een touw omheen binden. Ze binden mijn polsen boven mijn hoofd vast waardoor ik er machteloos bij sta. Dit bevalt mij helemaal niet. De deur gaat open en daar staat hij weer.
'Dus we gaan een spelletje spelen. Je kunt het zo vervelend maken als je wilt. Het is heel simpel eigenlijk. Ik stel jou een paar vragen en alles wat jij moet doen is eerlijk antwoorden. Als je niet of verkeerd antwoord word je gestraft. Sevie?' Ik knik en hij grijnst. 'Mooi, let the game begin.'
'We beginnen makkelijk. Vraag 1. Toen we in het begin van onze relatie zaten, voelde je je toen veilig bij mij?' Ik knik. 'Ja.' Dat was ook zo. Toen we net een relatie hadden was hij een heel ander persoon. Hij heeft veel meegemaakt waardoor hij veranderd is en in verkeerde zaken terecht is gekomen. Zodra hij gewelddadig werd, heb ik het uitgemaakt. Hij grijnst en komt naar me toe gelopen. Hij houdt mijn hoofd vast en drukt zijn lippen ruw op de mijne. Hij laat me weer los en kijkt me even aan. 'Mis je me?' Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Geen seconde.' Zijn blik veranderd in onweer en hij geeft me een grote klap in mijn gezicht. Harder dan de klappen ervoor. 'Je gaat die Noah toch uit je hoofd moeten zetten. Ik ben veel beter voor je.' 'Dat kan ik niet. Ik kan hem niet zomaar vergeten. Hij geeft om mij en ik om hem.' Hij maakt me los maar houdt me wel stevig vast zodat ik nog niet weg kan. 'Ik geef ook om jou Wij hebben het ook goed gehad.' 'Noah slaat mij niet.' Sis ik met op elkaar geklemde tanden naar hem.
Hij duwt me tegen Nathan aan en gaat ruig met zijn hand door zijn haren. 'Doe jij maar iets met haar. Ik kan haar even niet zien. Sky in de onderste la van je kast ligt wat lingerie. Trek voor vanavond even iets moois aan.' Zegt hij voordat hij door de deur verdwijnt. 'Nu mag je voor mij ook wel iets moois aandoen.' Grijnst Nathan. Hij trekt me mee een kamer in en duwt me op bed. Hij draait de deur op slot en komt weer naar me toe gelopen. Langzaam schuift hij het kleedje een stukje omhoog en streelt hij de binnenkant van mijn been. Ik ben opzoek naar een uitweg, maar mijn brein functioneert niet goed. Ik kan niet helder nadenken.
'Nathan.' Zeg ik. Hij negeert me en drukt zijn lippen in mijn hals. Ik draai ons om zodat ik nu boven hem hang. Hij staat het toe maar houd me pijnlijk hard vast bij mijn heupen zodat ik niet weg kan. Ik ga op zijn heupen zitten en plaats mijn lippen in zijn nek. Ik heb liever dat ik dit bij hem doe dan dat hij iets bij mij doet. En ik denk dat hij best ver zou gaan.
Ik aarzel even, het voelt niet goed. Ik kan dit niet tegen over Noah. Ik zou nooit iemand bedriegen. 'Doe dan iets.' Beveelt hij me. Ik blijf nog steeds stil boven hem zitten en hij draait on s weer om. Zijn handen glijden onder mijn t-shirt en glijden over mijn bovenlijf. Ik probeer hem van me af te duwen maar hij is veel sterker. Hij zucht even gefrustreerd en laat zich dan naast me vallen. Hij loopt naar de deur en draait hem van slot. Hij fluistert wat met een paar andere jongens die vervolgens knikken en weer weg willen lopen. Voordat ze zich omdraaien grijnzen ze zodra ze mij zien liggen.
Hij gooit de deur dicht en komt naar me toe gelopen. Hij trekt me overeind uit het bed en trekt me tegen zich aan. 'Dit maken we nog wel af.' Hij drukt zijn lippen kort op die van mij en loopt dan weer naar de deur. 'Ik stuur iemand naar je toe. Luister naar hem.' Zegt hij bevelend. Hij doet de deur achter zich op slot en loopt weg. Ik vecht tegen de tranen. Hou je sterk. Zeg ik tegen mezelf. Dit is de tweede dag dat ik hier zit. 'Waarom is Noah hier nog niet?'
De deur gaat open en angstig kijk ik naar wie er nu door de deur komt lopen. Het is een jonge van ongeveer mijn leeftijd.
Hij komt naar me toegelopen en blijft een aantal meter voor me stilstaan. Hij steekt zijn hand naar me uit en kijkt me afwachtend aan. 'David.' Ik blijf op mijn plek staan en kijk hem wantrouwend aan. 'Skylar.' Hij knikt even en loopt naar me toe. 'Ik moet je naar je kamer brengen. Ik wil je geen pijn doen, maar het moet er wel uitzien alsof ik je net als de rest behandel. Dus ik moet je wel bij je arm vastpakken. Hij komt langzaam naar me toe en pakt mijn arm vast. Hij sluit de deur achter ons en we lopen over de gang naar 'mijn' kamer.
Zodra we binnen zijn doet hij de deur weer dicht en zet hij me neer op het bed. Hij loopt weg en niet veel later komt hij terug met een glas water. 'Hier.' Ik pak het glas aan en hij gaat tegenover me zitten op de bureaustoel.
Ik kijk hem doordringend aan en hij moet lachen. 'Wat?' Vraagt hij. 'Waarom ben jij wel aardig tegen me?' Vraag ik zacht. Hij zucht even diep en kijkt me aan. 'Ik ben hier niet vrijwillig. Ik werk voor ze zodat ze mijn familie niks aandoen. Ik ben tegen hun manier van doen en al helemaal hoe ze jou behandelen. Ik ga je helpen te ontsnappen Skylar. Ik moet alleen even kijken hoe.' Ik knik en doe mijn best om hem een glimlach te geven. 'Hij zit hier ook niet vrijwillig. Ik kan mijn tranen niet meer bedwingen en laat ze over mijn wang stromen hij staat op en wilt me in een knuffel trekken maar hij stopt. Hij aarzelt, niet wetend of ik dat wil. Maar ik knik. Ik kan nu heel goed een knuffel gebruiken, die geen pijn doet of naar een aanranding lijdt.
Hij komt naast me zitten en trekt me in een knuffel. 'Het komt goed Skylar. Ik ga je helpen.' Ik leg mijn hoofd over zijn schouder en naast zijn hals. 'Waarom? Waarom wil je me helpen? Je kan in zoveel problemen komen.' Snik ik. 'Niemand verdient het om zo behandeld te worden en bovendien lijk je heel erg op mijn zusje.'
Er horen voetstappen over de gang dus David springt direct op en staat direct weer op een paar meter afstand. De deur gaat open. 'David, we hebben je nodig met de nieuwe buit.' Hij knikt en loopt achter de jongen aan.
Buit? Welke buit? Duizenden vragen gaan door mijn hoofd. Nu ik in mijn kamer ben trek ik direct mijn kleedje uit en zoek wat kleding om in te slapen. Uiteindelijk vind ik zwarte slaaplingerie. (Zie media) Ik zucht diep maar kleedt me dan toch maar om.
De volgende ochtend wordt ik wakker door de zon die fel in mijn gezicht schijnt. Ik sta op en loop naar mijn kledingkast. De deur gaat open en ik draai me snel om van schrik. Ik zie David van achter de deur komen die hij vervolgens ook weer sluit. Zodra hij me ziet worden zijn ogen groot en en draait hij zich snel om. 'Sorry ik wist niet dat.' Ik moet lachen en onderbreek hem. 'Geeft niks, ik ben allang blij dat jij het fatsoen hebt om je om te draaien. 'Je mag je gewoon omdraaien.' Zeg ik vervolgens. 'Ik heb je hulp nodig.' Hij komt naar me toe gelopen en ik wijs naar mijn kast. 'Die paarse watermeloenen hebben met alleen maar ongepaste kleding gegeven.' Hij begint te lachen en ik kijk hem vaag aan. 'Dat is niet grappig!' Roep ik verontwaardigt. 'Sorry misschien moet je dat even aangeven bij de watermeloenen.' Lacht hij. Ik sla mijn armen over elkaar en kijk hem nep boos aan. 'Ik heb geen beschikking tot kleding dus hier kan ik je niet mee helpen helaas.' Zegt hij. Ik zucht diep maar knik dan. 'Dan wordt het deze.' Hij knikt en draait zich dan weer om, terwijl ik me omkleed.