JUDY'S AGONY
(Suicidal)
"Let me explain,please" pakiusap niya. Halos lahat na ng tao ay nakatingin saamin.
"Harvey please lang, ayaw ko ng eskandalo" mangiyak iyak kung sabi sa kanya.
Tiningnan niya ako ng seryoso at bumuntong hininga.
"Kung ayaw mo ng eskandalo, pwes kausapin mo ako at pagpaliwanagin sa ginawa ko." Saad niya.
"Wala ng kwenta!" Sigaw ko.
"Anu!?!" Taka niyang sagot.
"Sabi ko wala ng kwenta ang pagpapaliwanag mo, dilat ang mga mata ko, bukas ang mga taenga ko. Hindi maipagkakaila na saksi ako sa kagaguhang ginawa mo! Nag aaksaya ka lng ng oras mo na magpaliwanag sa akin bumalik ka na kay IC, Harvey" Wika ko at tumalikod agad.
Unang apak nag umpisang tumakas ang mga luha ko.
"Judy!" Sigaw niya.
"Judy, please let me explain!" Sigaw pa niya ulit.
Binalingan ko siya. Ganun nalang ang pag laki ng mata ko ng makita ko siyang nakaluhod na. Nakatingin ang halos lahat ng mga estudyante. Iniisip ng iba na tanga siya, na nawala na sa sarili.
Hindi ko siya pinansin humarap ako ulit at pinagpatuloy ang paglalakad.
Bumuhos na ng sobra ang luha ko.
Ang sakit pala ng pakiramdam na minahal mo pero ginawa ka lng g*go.
Akala ko ako lng yun pala ako ang reserba.
Ang tanga ko, sobrang tanga, sobrang tanga...
Pinahid ko ang mga luha ko. Pinilit kung wag na umiyak pero tumatakas padin ang mga luha ko.
Lumingon ako sa pwesto niya.
Doon pa din siya nakaluhod at may mga takas na luha na dumadaloy sa pisngi niya.
"Hindi na ako ulit magpapakatanga sayo, hindi na" saad ko sa sarili ko.
Mas pinili ko nalang umuwi para doon ibuhos ang lahat ng emosyon na nasa loob ko.
Dumating ako sa bahay na walang kabuhay buhay. Nakaupo si mommy sa couch habang nagbabasa ng brochure. Naramdaman niya ang presensya ko agad siyang tumingala.
"Hey baby, hows school?" Tanong niya. Lumapit ako sa kanya at hinalikan siya sa pisngi.
"Fine" tipid kung sagot.
"So what does it mean? Fine means what baby?" Tanong niya.
Tumaas ang kilay ko sa sinabi niya. Looks like my moms radar is so strong to detect how I feel right now.
"I dunno" sagot ko..
"Hindi ka ba pinansin ng crush mo?" Tawa niyang tanong.
Yes I'm open with my mom kaya alam niya na may crush ako. I tell her every secrets I have, every pain I feel she join me with.
But right now I want to be alone. I'll solve my problem by my own.
"Hindi ko nga po siya nakita eh, baka nakipaglampungan sa iba" natawa ako ng peke sa sinabi ko.
"Ows magbihis ka na at magpahinga ipapatawag nilang kita mamaya para makakain." Wika ni mommy.
Tumango lng ako at pumasok na sa kwarto ko.
Binagsak ko lng ang bag ko sa kama at humilata sa kama.
Pero agad din akong bumangon at nagbihis.
Pagkatapos kung magbihis ay agad akong umupo sa study table at humarap sa laptop ko. Nag online ako baka may chat si Margaret alam kung nag aalala yun lalo na hindi ako nakapagpaalam sa kanya.
And she really has a message.
"BES ARE YOU OKAY??" tanong niya.
Then may isa pa.
"ARE YOU ALREADY HOME?" tanong niya pa ulit
I immediately replied her.
Pumunta ako sa newsfeed ko para tumingin at magbasa ng mga memes at humagilap na din ng mga chismis.
When the feed appeared.
My face was on it. In a meme.
With a BOLD CAPTION
"STEALING IS A CRIME: PUEBLO STEAL AGATO FROM ROVEROS"
At nakalampas na iyon ng 2k reacts at 1k comments. I read some of the comments. "Akala mo kung sinong santa" a girl commented.
"Ang landi di pala" a gay from the grade 11. Halos lahat ng nagcomment ay puro negative.
Pinatay ko nalang ang laptop ko at humiga sa kama ko.
Ako pa talaga ang gumagawa at humahanap ng paraan para masaktan ang sarili ko.tsk
"Nagmahal lng naman ako pero bakit humantong dito" wika ko sa sarili ko.
Pinili ko nalang isalampak ang earphones ko sa taenga ko para kahit paanu maibsan ang mga iniisip kung negatibo.
Nang i play ko na ang musik.
Aba ang hayup nakiayon pa talaga.
"Paanu ba magmahal,
Palagi nalang ba masasaktan
Umiiyak nalang palagi
Gusto ko nang lumisan"
Hayup .
Dahil sa tugtog na yun lalong bumuhos ang mga luha ko. Pinikit ko nalang ang mga mata ko.
Bandang ala siyete na ng umaga ako nagising.
Kumirot yung tyan ko, hindi pala ako nakapag hapunan kagabi.
Masakit yung ulo ko at ang bigat pa ng pakiramdam ko parang may hang over lng ako.
May kumatok bigla sa pintuan ng kwarto ko.
"Hey Judy , baby pasok na ako, may pagkain sa mesakumain ka ha loves ka ni mommy ingat" wika ni mommy.
Agad akong tumayo at lumabas ng kwarto ko at hinabol si mom.
Nasa pintuan na siya ng maabutan ko.
Walang pag aatubilin niyakap ko siya mula sa likod.
"Loves din kita mom, ingat ka din" wika ko sa kanya. Hinarap ko niya ako at niyakap ng mahigpit tapos hinalikan sa ulo.
Kinalas niya ang pagkayap saakin at bumaba na para sumakay sa kotse niya.
Tinanaw ko na lamang ang paalis niyang sasakyan.
Tumalikod na ako at pumunta sa dining table para mag almusal.
Habang kumakain nagdadalawang isip ako kung papasok ba ako o hindi.
*anu naman kung may issue ka? Wag mo nalang pansinin baka mabuang ka pa" wika ng kabilang side ng isip ko.
Tinapos ko na ang pagkain ko at naligo para makapasok sa skwela.
Pagapak ko pa lng sa school parking lot halos lahat ng mga estudyante ay tumingin saakin na parang nandidiri at iba ang naman ay tumingin saakin ng mapanghusga.
May nagbubulungan din na sobrang obvious na ako ang pinag uusapan.
Parang gusto ko nalang tumakbo para matakasan ang isyu at problemang ito.
Yumuko nalang ako at dumiretso sa paglalakad.
"Bes!" Sigaw ng isang pamilyar na boses.
Nilingon ko yung sumigaw saakin. And she really is ang nagcheer up ata ako dahil sa ngiti niyang maimpluwensya.
Nginitian ko din siya pabalik.
Binilisan niya ang paglalakad para maabutan ako at makasama maglakad.
Nasa kalagitnaan ng paglalakad namin ng sumulpot bigla si French ayun sumabay din ang loko.
Pinipikon niya naman si Margaret.
Ang sweet nilang tingnang dalawa.
Sana ako din.
Malapit na kami sa room nina Margaret ng makasalubong namin si.
"HARYVEY!" sigaw ni French.
Nakatingin siya saamin ng seryoso.
Nagkasalubong ang mata namin pero agad ko iyong binawi.
Nagpaalam ako sa linalanggan na couple na mag ccr muna ako.
Inalok pa nga nila ako na hintayin para sabay pumasok, but I refuse.
I don't want them to see my weak side. Agad akong pumasok sa CR at doon na umiyak.
Binuhos ko lahat ng sama ng loob ko doon.
Lahat ng sakit na nagpapabigat sa dibdib ko.
Parang gustong kung sumigaw at isigaw ang lahat ng sakit na aking nararamdaman.
Parang isang balde na ng luha ang naiyak ko.
Gusto ko nang tumahan pero bigla nalang kasi tutulo ang mga luha ko.
Pero pinipilit ko di naman pwede na maging ganito ako sa mahabang panahon kung kaya ko naman ituon ang atensyon ko sa ibang bigay keysa sa mga walang kakwenta kwenta na magdudulot lamang saakin ng sakit.
Pumunta ako sa lababo at naghilamos.
Nung maging mukhang tao na ako ulit doon ko na napagpasyang lumabas ng CR.
Diretso na sana ang lakad ko ng may humigit sa braso ko, hinatak niya ako.
Doon na ako kinabahan.
Open space pa naman at wala ng gumagalang mga tao natakot ako bigla.
Napasinghap ako ng isinandal niya ako sa pader.
Pinikit ko ang mga mata ko para pigilan ang takot at panginginig ko.
Nanigas ako bigla dahil hinawakan niya yung pisngi ko.
Parang gusto kong manglaban pero natatakot ako baka sakali kasing saktan niya ako pag nanlaban ako.
Wala akong ibang pwedeng gawin kundi ang umiyak at manalangin.
Dagdag sakit na naman.
"Shhh sweety wag kamg umiyak hindi kita sasaktan gaya ng pagsakit ko sayo"
"Hindi kita sasaktan at kailanman walang mananakit sayo basta't kasama mo lamang ako" wika ng isang tinig na sigurado akong pamilyar ako.
Pa dahan dahan kung minulat ang mga mata ko.
Bumungad saakin ang malungkot na mukha ng lalaking nagpamukha saakin kung gaano ako ka sobrang tanga.
Ang kaninang seryoso ngayon parang kaawa awang aso.
Ang lalim ng eyebags niya tapos may mga mumunting luha sa gilid ng kanyang mga mata.
Akmang hahawakan niya ulit ang pisngi ko, pero hinawi ko agad ang kanyang kamay.
Sobrang lapit ng katawan namin at muka.
Tinulak ko siya at napausog naman siya.
Gusto kung tumakbo, mapag isa, umiyak at sumigaw.
Pero hindi ngayon,hindi dito,.
Inumpisahan ko na ang paglalakad palayo.
Palayo sa masakit na sitwasyon na ito.
Hinawakan bigla ni Harvey ang kamay ko.
"J-Judy" tawag niya sa pangalan ko.
Nanatili pa din akong nakatalikod sa kanya, pinipilit kung pigilan ang mga luha kung gustong dumaloy.
"Please let me explain please. Please let me"
"It's not what you think, it's only a misunderstanding, puro kasinungalingan lng yun" saad niya, narinig ko na ang pag singhot niya.
Humarap na ako sa kanya.
"Mabuti alam mo!" Sigaw ko sa kanya. Napayuko siya.
"Mabuti inamin mo na kasinungalingan yun at sinungaling ka!" Sigaw ko pa sa kanya.
Umangat ang ulo niya at sinalubong ang tingin ko.
"Judy, please mag usap tayo, ayusin natin to" pagsusumamo niya.
"Wala na tayong dapat pang pag usapan klaro na ang lahat saakin, kaya nakikiusap ako tigilan mo na ako" mahinahon kung saad.
"Anu! Tigilan ka? Damn it! Judy I can't do that. Mas gusto ko pang marinig sayo na sabihin mong lumayo ako para makapag palamig na muna tayo at mag usap kung okay na, hindi tung sasabihin mong tigilan na kita" mangiyak ngiyak niyang sabi.
"Bakit hindi mo ba kaya? Kaya mo ngang magsinungaling saakin eh yung pagtigil nga lamang saakin di mo kaya! Anu limited lng ba ang kaya mo? Ganun ba?" saad ko sa kanya..
Napatingin na ang ibang mga estudyanteng dumadaan saamin.
Hindi na soya umimik.
Napasinghap ako ng bigla niya lamang sinuntok ang pader.
Hindi pa siya nakuntento sinuntok niya pa ulit ang pader.
Dahilan para dumaloy ang dugo mula sa kamao niya.
"Tama na! Tama na! Anu ba!" sigaw ko sa kanya.
Humarap siya saakin na malamlam ang mga mata. Parang kahit anung oras ay papatak na ang mga luha niya.
"Bakit mo ba sinasaktan ang sarili mo ha? Akala ko ako lng ang tanga ba't ka pumangalawa!"
Lumapit siya saakin, ilang hibla nalang ang pagitan naming dalawa.
"Hindi ko ramdam ang sakit nitong kamao ko Judy pero dito" turo niya sa dibdib niya kung saan ang puso niya.
"Sobrang sakit, nangingibabaw ang sakit na iiwanan mo ako. Akala ko ba tayo hanggang dulo?" wika niya habang umiiyak na.
"Imposible Harvey dahil ang lahat ay may hangganan" wika ko.
Tumalikod na ako.
Pero tumagilid ang ulo ko at nag wika ako.
"Pagod na ako Harvey, masakit sa mata ang umiyak, nakakasama sa kalusugan ang hindi pag tulog sa gabi at ang kumain ng hindi tama, nakikiusap ako tigilan mo na ako.....iwan mo na a..k..o" humarap na ako at umalis pero napatigil ako ng marinig ko siyang magsalita.
"T-titigilan k-kita, basta sa i-isang kondisyon" naghihinalo niyang saad.
Hindi na ako sumagot. Binaliwala ko na lamang siya alam kung hindi niya naman ako titigilan.
Tumindig bigla ang mga balahibo ko ng maramdaman ko ang presensya niya sa likod ko.
"Hayaan ko akong gawin ito" wika niya.
At naramdaman ko ang mga braso niyang pumalibot sa aking beywang.
Nakayap siya saakin mula sa likod.
Nagtagal iyun ng labing limang segundo.
Bago niya ako pakawalan mula sa mga bisig niya hinalikan niya ako sa ulo.
"Babalikan kita kapag okay na.. Woa ai ni"
Paunti unti na niya akong binitawan.
Napapikit na lamang ako at inaalala ang mga huling sandali namin.
Lumingon ako at nakita ko na siyang naglalakad na sa malayo, malayo na sa akin.
Talagang bumitaw na siya.
Naglakad na din ako palayo. Palayo sa kasawian at sakit.
Umuwi ako sa bahay hindi ko na pinatapos ang klase.
Mas gugustuhin ko pang mag mukmok sa bahay keysa sa manatili sa eskwelahan na taga lingon ko tinitingnan nila ako ng may halong pandidiri at husga.
Mula umaga hanggang hapon wala akong ginawa kundi ang umiyak lng ng umiyak.
Hindi na din ako pumasok sa eskwelahan.
Kahit alam kung papagalitan lamang ako ni mommy.
Umalis kasi siya papunta sa Taiwan ngayon para sa isang meeting tungkol sa kumpanya namin.
Hindi niya din alam na may pinagdadaanan ako.
Sinarili ko na lamang iyon.
Halos hindi na ako kumakain.
Pinupuntahan na ako ng mayordoma ng bahay namin para ayain pero ako itong umaayaw.
Hindi naman nila ako mapilit kasi pag ayaw ko ayaw ko talaga.
Mag iisang linggo na akong hindi pumasok.
Narinig ko din na nakabalik na si Mommy kagabi.
Masaya sana ako pero parang namanhid na ako eh.
Wala na akong nararamdaman kundi ang inis, sakit, at galit.
Inis naiinis ako sa sarili ko bakit ba kasi hindi ko kuna inalam kung may karelasyon ba sya?
Sakit, paulit ulit na punyal ang sumasaksak sa akin tuwing naaalala ko ang mga nangyari.
Galit, galit ako sa sarili ko dahil ang tanga ko.
I'm a mess
Sabog na talaga ako.
Nag riring cp ko alam kung si Margaret lamang ito at alam kung nag nag-aalala na yun sa akin.
Grabe talaga ito sobrang sakit.
Hindi pa talaga humuhupa ang isyu tungkol saakin.
Noong binuksan ko ang account ko nakita ko na naman ang mga post ng mga estudyanteng walang magawa sa buhay.
Mahigit isang linggo nang hindi pumapasok si Pueblo siguro tinamaan na ng hiya at pagsisisi.
Yun ang nakita ko sa feed ko.
Talagang bumuhos ang luha ko dahil sa nabasa ko.
Ngayon di ko na alam kung anung gagawin ko.
Kasalukuyan akong naliligo ngayon sa banyo.
Nag iisip kung anu ba ang gagawin ko para makalimutan si Ha..kdog..
Nang natapos ako sinuot ko lamang ang robe ko na nakasabit doon sa banyo at umupo sa harap ng salamin.
Tiningnan ko ang itsura ko.
Ang lalim ng itim sa ilalim ng mga mata ko.
Ang putla ko na din.
Anu ba ang magiging solusyon ko?.
Nakatingin ako sa salamin habang ang kamay ko ay naghahanap ng suklay.
Ng may naramdaman akong sakit..
Inangat ko ang kamay ko doon ko nakita na dugo sa daliri ko.
I wonder kung anu ang sumugat sa akin.
Hinanap ko kung anu yun at doon ko nakita ang blade na may bahid ng dugo ko.
Kinuha ko iyon at tiningnan ng mabuti.
Hindi ko na namalayan na sinugatan ko na pala ang pulsuhan ko.
Nag umpisa na naman akong umiyak dahil naalala ko na naman ang mga alaala namin ni Ha..kdog..
Umaagos ang luha ko at hindi ko na namalayan na ilang hiwa na pala ang nasugat ko sa pulsuhan ko.
Umaagos na ang dugo mula doon
Nabitawan ko ang blade dahil parang nagdidilim ang paninigin ko.
Tapos nahihilo na ako.
Sinandal ko ang ulo sa lamesa kung saan ang mga toiletries
Napapikit ako at hindi ko namalayan nakatulog na pala ako.
Nagising ako sa isang hindi pamilyar na silid.
Puro puti lang nasa paligid.
Do I die??
Or Am I dead??
"Bes" sigaw ng isang tinig. Pinatagilid ko ang ulo ko at doon ko nakita si Margaret na lumapit saakin tapos niyakap ako.
Marami siyang sinabi saakin pero umiyak lamang ako.
Hanggang sa lumapit saamin si.
Ha...kdog.
What is he doing here?? Sabi ng isip ko..
Iniwan kami nila Margaret at French para makapag usap daw kami pero parang hindi ako handa.
Nanatili lng kaming tahimik.
He's here for what??
My agony is enough ayaw ko ng dagdagan pa..
Hindi ko siya pinansin pero napasalita niya lamang ako dahil sa importanteng kadahalinan.
"Can you help me stand I want pee" wika ko sa kanya.
Agad niya din naman akong dinaluhan.
(Hello guys, sana nagustuhan nyu ang update ko. Don't forget to comment and also vote salamat sa pagbabasa)